نمایش نسخه قابل چاپ
والا چی بگم
یه جوری شما گفتید که هر کس بیاد بخونه فکر میکنه ما دو تا با هم دشمن خونی هستیم
در حالیکه من فکر میکردم یه دوست عاشق شعر پیدا کردم
اگر این پست من با وجود تقاضای بخششی که کردم موجب رنجش شما شده و فکر میکنید محتوای تالار خوبتون با وجود من دارای سطح پائینی شده و جو منفی پیدا کرده , خب فکر کنم این منم که باید برم نه شما
حضور چند روزه من توی فروم خوب همدردی موجب شد چیزهای زیادی یاد بگیرم. پس تا فرصتی دوباره که شاید نه چندان نزدیک باشه , خداحافظ.
هرجا صدايي خسته بود
هرجا دلي شكسته بود
هر جا لب جاده ، كسي به انتظار نشسته بود
به ياد من باش...
شبی که بوی خدا دادی
به جان شعر من افتادی
یک قدم بیرون بنه از لاک خویش
تا که بینی حاصل اعمال خویش
شر هم سبب خیر شود
نیتت گر خالص شود
در آسمون دل من ، محبت پر نميزنه
به كلبه ي غم زده ام ، كسي سر نميزنه
يه مهربون ، يه همزبون ، حلقه به در نميزنه
هر چه غمه مال منه ، بدتر ز غم حال منه
در برگ برگ زندگی هنوز
نور امیدی سو سو می زند
می بخشید باید از «ه» بگویم
هزار خاطره از هر غزل به جا مانده
شبیه کودکی که با اشاره می خندد
ديگه از دوستت دارم حرفي نزن
آخه عشقي نست ميون تو و من
من و تو بنده ي اين " ما " و " منيم "
اما عشق يعني با هم يكي شدن
نفرین به بختت می کنی
لیکن تو خود رقم زدی
یک نگاه به صبح انداز
که از گلوگه شب خسته پا شد
در دیار عاشقان راهی ندارند
آنان که دل به دیوان سپارند
دارد همين لحظه ، يک موج کبوتر سپيد
از فرازِ کوچه‌ی ما می‌گذرد
باد بوی نامهای کسان من می‌دهد
يادت می‌آيد رفته بودی
خبر از آرامش آسمان بياوری!؟
یک صدا در گوشم طنین انداز است
که با صدای سحر هم صدا شو
ور رسد اينجا خبر كافروخت شمعي رخ به شام
جان من پروانه سان از شوق ناپروا شود
دل گمراه من چه خواهد كرد
با بهاري كه مي رسد از راه ؟
يا نيازي كه رنگ مي گيرد
در تن شاخه هاي خشك و سياه ؟
در این زمانه دگر ، دم ز شعار زدن بس است
به ذهنها باید سپرد، که وقت، وقته عمل است
باز هم پوزش!!!!
همیشه در شعر گفتن می دوم
صبر را از من گرفتن ای خدا
ببخشيد ، الان اين دومي هم شعر بود ؟!
حتي اگه شعر نبوده باشه اما شاعرانه بود ، پس من از انتهاش ادامه ميدم :
ازم نخواه با تو بمونم
تو هيچي از من ميدوني
اگه بگم راز دلم رو
تو هم كنارم نمي موني
یا علی گو! کودکی پشت در است
تا بگوید کودک او هم حیدر است
تو از آسموني و من
يه زميني حقيرم
دشت پرواز تو دنياست
ولي من موجي اسيرم
مانده ام در کار خدا
فرق گذارد درشاه و گدا
این یکی در کار دنیا می دود
آن یکی در کار خدا
از این جهان پوچ و پوچ
تنها فقط نام خدا ماند به جا
ای که می خوانی این خطوط
باید بمانی تو در سجود
دمی بی یاد او سر نکن
از عشق او حذر نکن
دمی بی یاد او سرنکن
از عشق او حذر نکن
ببخشيد ، چيزي شده ؟!!!
__________________
نمي خوام بياي ، نمي خوام ميون تاريكي من تو حروم بشي
نمي خوام ازت ، نميخوام مثل يه شمع بسوزي تا تموم بشي
برو ، تو بزرگي
ميخوام كه فقط آرزوم بشي ...
يار نازك دلي كه بي موجب ز من آزار داشت
عمري از تيغ تغافل خاطرم افگار داشت
تیر مژگان رها شد ز کمان ابروی یار
دل ما را نشانه رفت هزار بار
راز تلخی است در سکوت یاسها
گویا از غم زهرا خفته اند
در نگاه آخر تو ، معنايي غريب نهفته بود
حرفي كه به من نگفتي ، نگاهت گفته بود
دل تنگم و دیدار تو درمان من است
بی رنگ رخت زمانه زندان من است .
تمام شده است عطش درختان در تابستان
می سرایند دگر برگها ترانه پاییز را
اشغال نکن فکرت را با هوای این و آن
پرکن ذهنت را به خالق هر دوجهان
نباش هیچگاه دلواپس من
اوهست بامن همیشه همه جا
اگر شعرا شعر مرا خوانند
با چوب و چماق حمله برند بر جانم
من كه باورم نميشه ، تو نباشي ، عشق نباشه ، گل نباشه
پشت پنجره نباشي ، دلم از دلت جداشه
من كه باورم نميشه تو نموني ، تو نباشي ، من نباشم
مگه ميشه تو نموني ، من نميرم ، زنده باشم ...
من میرم ولی باز تو بدون همیشه
یاد تو از خاطر من فراموش نمیشه
گل من خوب می دونی بی تو تک وتنهام
عزیزم ، اگه تو نباشی می میرم
من آخرين رهگذرم ، تو اين خيابون بلند
دير اومدم كه زود برم ، دل به صداي من نبند