یک بیت شعر زییا بنویسد

شب که می‌رسد از کـنـاره‌ها گـریـه مـی‌کـنـم بـا سـتـاره‌ها وای اگر شبـی ز آستیـن جان بــر نــیــاورم دســت چـــاره‌ها همچـو خامشان بسته‌ام زبان حـرف مـن بـخـوان از اشـاره‌ها ما ز اسـب و اصـل افــتـاده‌ایم مـا پـیـــاده‌ایـــم ای ســواره‌ها ای لـهـیـب غــم آتـشــم مـزن خــرمـنـم مســوز از شــراره‌ها

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

چه غریب ماندی ای دل، نه غمی نه غمگساری نه به انتظار یاری نه ز یار انتظاری غم اگر به کوه گویم بگریزد و بریزد که دگر بدین گرانی نتوان کشید باری چه چراغ چشم دارد دلم از شبان و روزان که به هفت آسمانش نه ستاره‌ای است باری دل من چه حیف بودی که چنین زکار ماندی چه هنر به کار بندم که نماند وقت کاری؟ نرسید آن که ماهی به تو پرتوی رساند دل آبگینه بشکن که نماند جز غباری همه عمر چشم بودم که مگر گلی بخندد دگر ای امید خون شو که فرو خلید خاری سحرم کشیده خنجر که چرا شبت نکشتست تو بکش که تا نیفتد دگرم به شب گذاری به سرشک همچو باران ز برت چه برخورم من؟ که چو سنگ تیره ماندی همه عمر بر مزاری چو به زندگان نبخشی تو گناه زندگانی بگذار تا بمیرد به بر تو زنده واری نه چنان شکست پشتم که دوباره سر برآرم منم آن درخت پیری که نداشت برگ و باری سر بى پناه پیری به کنار گیر و بگذر که به غیر مرگ دیگر نگشایدت کناری به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها بنگر وفای یاران که رها کنند یاری

هوشنگ ابتهاج

تُرک عاشق کش من مست بُرون رفت امروز *** تا دگـر خــون که از دیــده روان خـواهــد بود بخت حافظ گر از ایــن گونه مدد خواهد کرد *** زلف معشوقه به دسـت دگـران خواهد بود

دل دردمند سعدی ز محبت تو خون شد

نه به وصل می رسانی نه به قتل می رهانی

ساقی و مطرب و می جمله مهیا ست ولی
عیش بی یا ر مهیا نشو د یا ر کجاست

سا ل ها رفت و زیادم نرو ددوست هنو ز
تا چه کردم که مرا دشمن جان اوست هنو ز

من بی می ناب زیستن نـتـوانم
بی باده کشید بار تن نـتـوانم
من بنده ان دمم که ساقی گوید
یک جام دگر بگیر و من نتوانم

مي خواره و سرگشته و رنديم و نظرباز
وآن کس که چو ما نيست در اين شهر کدام است

شب فرا ق نداند که تا سحر چند است
مگر کسی به زندان عشق در بند است

شبی مجنون به لیلی گفت کای محبوب بی همتا
تو را عاشق شود پیدا ولی مجنون نخواهد شد

صبر بر جو ر رقیب چه کنم گر نکنم
همه دانند که در صحبت گل خا ری هست