اشعار برگزیده

امشب ای ماه به درد دل من تسکینی
آخر ای ماه تو همدرد من مسکینی
کاش جان تو من دارم و من می دانم
که تو از دوری خورشید چه ها می بینی
تو هم ای بادیه پیمای محبت چون من
سر راحت ننهادی به سر بالینی
هر شب از حسرت ماهی، من و یک دامن اشک
تو هم ای دامن مهتاب پر از پروینی
همه در چشمۀ مهتاب غم از دل شویند
امشب ای مه تو هم از طالع من غمگینی
من مگر طالع خود در تو توانم دیدن
که توام آینۀ بخت غبار آگینی
نی محزون مگر از تربت فرهاد دمید
که کند شکوه ز هجران لب شیرینی
تو چنین خانه کن و دل شکن ای باد خزان
گر خود انصاف کنی مستحق نفرینی
کی بر این کلبۀ طوفان زده سر خواهی زد
ای پرستو که پیام آور فروردینی
شهریارا اگر آیین محبت باشد
چه حیاتی و چه دنیای بهشت آیینی
:72::72:
:72:

ناجی !

بیا ای ناجی قلبم ، بی تو قلب من شکسته
این همون دل شکسته است ، که به انتظار نشسته

ای تو تنها خوب دنیا ! بی تو من تنهاترینم ...
با تو مثل یک ستاره ؛ بی تو من خاک زمینم ... بی تو من خاک زمینم !

عاشقم ، عاشقترینم ... بگو که اینو میدونم .
حال که از عشقت دیوونه ام ... بگو که با تو میمونم .

ای تو تنها خوب دنیا ! بی تو من تنهاترینم ...
با تو مثل یک ستاره ؛ بی تو من خاک زمینم ... بی تو من خاک زمینم !

میخوام از دست تو گهواره بسازم ...
سر بذارم روی دستات ، به سعادتم بنازم !
میخوام اون چشمای دریائت رو آئینه کنم ...
با نگاهن نوی چشمام ، دردم رو تازه کنم !

تو که نیستی دنیا تاریکه برای دل خسته ام .
بی تو من تنهای تنهام ... دل به خلوت تو بسته ام ...

ای تو تنها خوب دنیا ! بی تو من تنهاترینم ...
با تو مثل یک ستاره ؛ بی تو من خاک زمینم ... بی تو من خاک زمینم !
...
... ...

سرّغیب

بدور لاله قدح گیر و بی ریا میباش
ببوی گل نفسی همدم صبا میباش
نگویمت که همه ساله می پرستی کن
سه ماهه می خور و نه ماه پارسا میباش
چو پیر سالک عشقت بمی حواله کند
بنوش و منتظر رحمت خدا میباش
گرت هواست که چون جم بسرّغیب رسی
بیاو همدم جام جهان نما میباش
چو غنچه گرچه فرو بستگی است کار جهان
تو همچو باد بهاری گره گشا میباش
وفا مجوی زکس ورسخن نمی شنوی
بهرزه طالب سیمرغ و کیمیا میباش
مریدطاعت بیگانگان مشو حافظ
ولی معاشر رندان پارسا میباش

-------------

گر به پیرانه سرم بخت جوانی به سر آید
از در آشتیم آن مه بی مهر درآید
آمد از تاب و تبم جان به لب ای کاش که جانان
با دم عیسویم این دم آخر به سر آید
خوابم آشفت و چنان بود که با شاهد مهتاب
به تماشای من از روزنۀ کلبه درآید
دلکش آن چهره، که چون لاله بر افروخته از شرم
بار دیگر به سراغ من خونین جگر آید
شمع لرزان شبانگاهم و جانم به سر دست
تا نسیم سحرم بال و پر افشان ببر آید
رود از دیده چو با یاد منش اشک ندامت
لاله از خاکم و از کالبدم ناله بر آید
شهریارا گله از گیسوی یار اینهمه بگذار
که آخر آن قصه به پایان رسد این غصه سر آید
:72::72::72:
:72::72:
:72:

تا من بدیدم روی تو ای ماه و شمع روشنم
هرجا نشینم، خُرّمم هرجا روم، در گلشنم
من آفتاب انورم خوش پرده ها را بردرم
من نوبهارم، آمدم تا خارها را برکنم


http://weblog.persianyas.com/webpic/molana.jpg

ني من منم و ني تو تويي ني تو مني

هم من منم و هم تو تويي هم تو مني

من با تو چنانم اي نگار ختني

كاندر غلطم كه من توام يا تو مني


:72:


من غلام قمرم غير قمر هيچ مگو
پيش من جز سخن شمع و شكر هيچ مگو
سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو
ور از اين بي‌خبري رنج مبر هيچ مگو
دوش ديوانه شدم عشق مرا ديد و بگفت
آمدم نعره مزن جامه مدر هيج مگو
گفتم اي عشق من از چيز دگر مي‌ترسم
گفت آن چيز دگر نيست دگر هيچ مگو
من به گوش تو سخن‌هاي نهان خواهم گفت
سر بجنبان كه بلي جز تو به سر هيچ مگو
گفتم اين روي فرشته است عجب يا بشر است
گفت اين غير فرشته است و بشر هيچ مگو
گفتم اين چيست بگو زير و زبر خواهم شد
گفت مي‌باش چنين زير و زبر هيچ مگو
اي نشسته تو در اين خانه پر نقش خيال
خيز از اين خانه برو رخت ببر هيچ مگو


:72: اشعار از " حضرت مولانا علیه الرحمه " :72:

گل من پر پر نشوی!!!!!

که بلبلی در باز شدن غنچه ی لبخند تو،

زبان به سرود باز کرده است.

شمع من خاموش نگردی!!!!!

که چشمی در پرتو پیوند تو،

به دیدن امده است.

ساقه ی گلبن بهار من نشکنی!!!!

که دلی در رویش امیدوار تو،

دل بسته است.

افتاب من غروب نکنی!!!!

که شاخه ی افتاب گردانی به جست و جوی تو،

سر بر داشته است.

:72::72::72:

در وصل هم به شوق تو ای گل در آتشم
عاشق نمی شوی که ببینی چه می کشم
با عقل آب عشق به یک جو نمی رود
بیچاره من ، که ساخته از آب و آتشم
دیشب سرم به بالش ناز و وصال و باز
صبح است و سیل اشک به خون شسته بالشم
پروانه را شکایت از جور شمع نیست
عمری است در هوای تو می سوزم و خوشم
خلقم به روی زرد بخندند و باک نیست
شاهد شو ای شرار محبت که بی غشم
باور مکن که طعنه طوفان روزگار
جز در هوای زلف تو دارد مشوشم
سروی شدم به دولت آزادگی که سر
با کس فرو نیاورد این طبع سرکشم
دارم چو شمع سر غمش بر سر زبان
لب می گزد چو غنچه خندان که خاموشم
هر شب چو مهتاب به بالین من بتاب
ای آفتاب دلکش و ماه پریوشم
گر زیر پیرهن شده، پنهان کنم ترا
سحر پری دمیده به پیراهن کشم
لب بر لبم بنه بنوازش دمی چو نی
تا بشنوی نوای غزلهای دلکشم
ساز صبا به ناله شبی گفت شهریار
این کار توست من همه جور تو می کشم.
:72::72:

زخم صميمانه

دلم را شکستند، حرفی ندارم
و پيمان گسستند، حرفی ندارم
به زخمی صميمانه آرام و مرموز
مرا هم شکستند، حرفی ندارم
شکستند ما را و آسوده خاطر
کناری نشستند، حرفی ندارم
هدف سينه ام، دشنه از دست ياران
گر آماده هستند، حرفی ندارم
شبی خسته برگشتم امّا اهالی
در خانه بستند، حرفی ندارم
دلم سوخت، باشد، از اين شعله جمعی
غزل خوان و مستند، حرفی ندارم
کسانی که ما را به "آتش" کشيدند
گر آتش پرستند، حرفی ندارم.


"سیّد محمود علوی نیا"
از مجموعه ی خندان گريستیم...

رو سر بنه به بالين تنها مرا رها کن
ترک من خراب شب گرد مبتلا کن
ماييم و موج سودا شب تا به روز تنها
خواهی بيا ببخشا خواهی برو جفا کن
از من گريز تا تو هم در بلا نيفتی
بگزين ره سلامت ترک ره بلا کن
ماييم و آب ديده در کنج غم خزيده
بر آب ديده ما صد جای آسيا کن
خيره کشی است ما را دارد دلی چو خارا
بکشد کسش نگويد تدبير خونبها کن
بر شاه خوبرويان واجب وفا نباشد
ای زردروی عاشق تو صبر کن وفا کن
دردیست غير مردن آن را دوا نباشد
پس من چگونه گويم کاين درد را دوا کن
در خواب دوش پيری در کوی عشق ديدم
با دست اشارتم کرد که عزم سوی ما کن

مولانا علیه الرحمه

:72::72::72:

از غم جدا مشو که غنا می دهد به دل
اما چه غم غمی که خدا می دهد به دل
گریان فرشته ایست که در سینه های تنگ
از اشک چشم نشو و نما می دهد به دل
تا عهد دوست خواست فراموش دل شدن
غم می رسد به وقت و وفا می دهد به دل
دل پیشواز ناله رود ارغنون نواز
نازم غمی که ساز و نوا می دهد به دل
این غم غبار یار و خود از ابر این غبار
سر می کشد چو ماه و صلا می دهد به دل
ای اشک شوق آینه ام پاک کن ولی
زنگ غمم مبر که صفا می دهد به دل
غم صیقل خداست خدا یا ز ما مگیر
این جوهر جلی که جلا می هد به دل
قانع به استخوانم و از سایه تاجبخش
با همتی که بال هما می دهد به دل
تسلیم با قضا و قدر باش شهریار
و ز غم جزع مکن که جزا می دهد به دل

:72::72::72: