نمایش نسخه قابل چاپ
نه طريق دوستان است و نه شرط مـهربانى
كه به دوسـتان يكــدل سر دست برفشــانى
دلم از تو چون نرنجد؟ كه به وهم در نگنــجد
كه جــواب تلخ گــوئى تو بدين شـكر دهـانى
نفسى بيا و بنشين سخنى بگوى و بشــنو
كه به تشـــــنگى بمرديــــم بر آب زندگـــانى
دل عـــــارفان ببـــردند و قرار پارســـــايــان
همه شاهدان به صورت تو به صورت و معانى
تو نظــــير من ببينــــى و بديــل من بگيــــرى
عوض تو من نيــابم كه به هيچـــكس نمانى
دل دردمند «سعدى» ز محبت تو خون شــد
نه به وصل مى‌رسانى نه به قتل مي‌رهانى
دوستان شرح پریشانی من گوش کنید
داستان غم تنهایی من گوش کنید
روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم
ساکن کوی بت عربه ده جویی بودیم
عقل و دل باخته ی دیوانه رویی بودیم
بسته ی سلسله ی سلسله مویی بودیم
چه خوش است اندوه تنهایی کشیدن
اگر باشد امید باز دیدن
چه باشد گر خورم صدسال تیمار
چو بینم دوست را یک روز دیدار
گر یک روز با دلبر خوری نوش
کنی تیمار صد ساله فراموش
نه ای دل تو کمی از باغبانی
نه مهر تو کم است از گلستانی
نبینی باغبان چون گل بکارد
چه مایه غم خورد تا گل برارد
به روز و شب بود بی خورد و بی خواب
گهی پیراید او را گه دهد اب
گهی از بهر او خوابش رمیده
گهی از خار او دستش خلیده
به امید ،همه تیمار بیند
که تا روزی براو گل نشیند
سنگین شد ای دل،دل من ،بار گناه من و تو
صبح امد اما نشد صبح ،شام سیاه من وتو
این سرنه سامان پذیرد و این غم نه پایان پذیرد
یک نیم شب پر نگیرد تا مرغ اه من و تو
فرداکه،گل زخم ها،را عشاق شاهد بگیرند
این جوشش گرم عشق است ،ارام منشین و بشتاب
کاخر شود خاک سردی،ارامگاه من و تو
ان گورهای نکنده ،با التهابی مکنده
خود چشم های زمین است مانده به راه من و تو
بامن بیا همسفر باش تادور، تا قله ی نور
دراین سفر،دست عشق است پشت و پناه من وتو
يكى گفتا ز دوران نااميدم
كه مىرويد به سر موى سپيدم
از اين موى سپيد انديشه دارم
كه بر پاى جوانى تيشه دارم
فلك هر چين كه از مويم گشايد
دگر چينى بر ابرويم فزايد
بگفتم اين خيالى ناپسند است
جوانى آهوى سر در كمند است
كمندش چيست؟ شوق و شادمانى
چو گم شد، زود گم گردد جوانى
جوانى در درون دل نهفته است
جوانى در نشاط و شور خفته است
چو گم شد از دلت عشق هوسباز
همانا شام پيرى گشته آغاز
نه پيرى در گذشت ماه و سال است
كه مرگ عشق و ترك ايدهآل است
جوانى موسمى از زندگى نيست
كه چون بگذشت نوبت گويدت ايست
چو بينى ديرخواه و زودسيرى
جهانت مىكند آگه كه پيرى
بسا پيرا بديدم سرخوش و شاد
جوانروى و جوانخوى و جوانياد
بسا رعناجوانِ حسرتآلود
كه پيرى بر رخش لبخندزن بود
بيا تا دل به خرسندى سپاريم
كز او شايستهتر يارى نداريم
نبينى صبحدم چون خنده سر كرد
نشاطش در همه عالم اثر كرد
***********************استاد حسين سخنيار متخلص به مسرور
« ده نفر قزلباش» نوشته ی حسین مسرور سخنیار(1267- 1347) است که از سال 1327 به صورت پاورقی در روزنامه ی اطلاعات منتشر می شود و طرفداران زیادی داشته است.این رمان بعدها در سال 1335در قالب کتاب در پنج جلد منتشر می شود.
« ده نفر قزلباش» یکی از رمان های ارزشمند و مهم تاریخی ایرانی است که اوضاع سیاسی ، اجتماعی و فرهنگی ایران در عصر صفوی به خصوص در سال های حکومت شاه اسماعیل، شاه طهماسب و شاه عباس را به تصویر می کشد.مسرور با نوشتن این رمان یکی از مهم ترین نویسندگان رمان تاریخی در ایران به شمار می رود.
ميرزا حسين سخن يار متخلص به مسرور در بيستم صفر سال ۱۳۰۸ هجري قمري مصادف با ۱۲۶۸ هجري شمسي در روستاي كوپاي واقع در ۱۴ فرسنگي جنوب شهر اصفهان به دنیا آمد.
حسین مسرور عضو هیات رییسه انجمن ادبی ایران و از شاعران سنت گرای ادبی است که سرودن شعر را از دوازده سالگی آغاز می کند.مجموعه اشعار او كه بالغ بر شش هزار بيت است در آذر سال ۱۳۳۸ هجري شمسي به نام «راز الهام» در ۱۰۹ صفحه توسط عبدالله رهنما در تهران چاپ شد و پس از وفاتش همين مجموعه با نام «يادگار سخن يار» در اصفهان منتشر گرديد.
رمان تاریخی دیگر این نویسنده«قران یا سرگذشت لطفعلی خان زند»است که در هفت فصل و صد و هفتاد و شش صفحه در قطع رقعی چاپ می شود.شرح زندگي كمالالدين اسماعيل اصفهاني، اوحدي مراغه اي و خواجوي كرماني، داستان تاريخي محمود افغان، داستان ني زن بيابان،مثنوي هنرنامه، كتاب امثال سايره، فرهنگ زبان و همچنين بيش از سيصد رساله و مقالات علمي، ادبي و تحقيقي از دیگر آثار این سخنور بزرگ فارسی است.
اي گل ناز من نغمه ساز من
بي خبر مانده اي از من و راز من
ز بوي زلف تو مفتونم اي گل
ز رنگ روي تو دل خون اي گل
من عاشق ز عشقت بي قرارم
تو چو ليلي و من مجنونم اي گل
دل ما بي تو دائم بي قراره
به جز آزار مو كاري نداره
سرو آزاد من كي كني ياد من
خم شده قامتم شاخ شمشاد من
عزيزم از غم و درد جدايي
به چشمونم نمونده روشنايي
گرفتارم به دام غربت و درد
نه يار و همدمي نه آشنايي
گل من يار من تويي دلدار من
يار من يار من تويي غمخوار من
سر راهت نشينوم تا تو آيي
در شادي به روي ما گشايي
آيد روزي به روز ما نشيني
ببيني تا چه سخته بي وفايي
دل ما بي تو بي قراره
به جز آزار مو كاري نداره
جان جانان من عشق سوزان من
برده اي از نظر عهد و پيمان من
بي تو اشكم ز مژگان ته آييه
بي تو نخل حياتم بي بر آيه
بي تو در كنج تنهايي شب و روز
نشينوم تا كه عمر مو سر آيه
خوش آن ساعت که یار از در درآیو
شو هجران و روز غم سر آیو
ز دل بیرون کنم جان را به صد شوق
همین واجم که: "جایش دلبر آیو"
شعری از ابن سینا در بیان فضائل مولا علی (ع(
به گردون ابرش از رحمت برآمد از دل دریا
که دریا شد از آن صحرا، که صحرا شد از آن دریا
زبان بگشود سوسن چون بشیر از مژده ی یوسف
زحسرت چشم نرگس همچنان یعقوب شد بینا
علیُ عالیُ اعلا، ولیُ والیُ والا
وصی سید بطحا،به حکمش جمله مافیها
حدیثی خاطرم آید که می فرمود پیغمبر
به اصحابش شب معراج سِر لیله الاسرا
به طاق آسمان چهارمین دیدم من از رحمت
هزاران مسجدی اندر درون مسجد الاقصی
به هر مسجد هزاران طاق، بر هر طاق محرابی
به هر محراب صد منبر به هر منبر علی پیدا
زپیغمبر چو بشنیدند اصحاب این سخن، گفتند
که دیشب با علی بودیم جمله جمع در یک جا
تبسم کرد سلمان، این سخن گفتا به پیغمبر
به غیر از خود ندیدم هیچ کس در نزد آن مولا
اباذر گفت با سلمان به روح پاک پیغمبر
نشسته بودم اندر خدمتش در گوشه ای تنها
به گوش فاطمه خورد این سخن گفتا علی دیشب
که تا صبح از درون خانه بیرون پا ننهاد اصلا
که ناگه جبرئیل آمد سلام آورد بر احمد
که ای مسند نشین بارگاه قرب او ادنی
اگر چه بر همه ظاهر شدم بر صورتی اما
ولیت از همه بگذشت و با ما بود در بالا
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
روز معلم رو به همه ی معلمان زحمتکش ، کم ادعا ، قانع ، دلسوز و هدفمند کشور بزرگ ایـــــــران تبریک عرض می کنم . به ویژه به معلمان عزیز و الگوهای جاودانه ی خودم "سرکار خانم عبادتی"،"آقای لشگری"،"آقای یوسفی"،"آقای فرامرز سعدآبادی" و " آقای تاتلاری " .
روز سمبلیک مثلا کارگر گرامی باد !!!
http://i9.tinypic.com/4ulg6yw.gif
معلم پای تخته داد می‌زد
صورتش از خشم گلگون بود
و دستانش به زیر پوششی از گرد پنهان بود
ولی آخر کلاسی‌ها،
لواشک بین خود تقسیم می کردند
وان یکی در گوشه ای دیگر «جوانان» را ورق می زد
برای آنکه بی خود های و هو می کرد و با آن شور بی پایان،
تساوی های جبری رانشان می داد
خطی خوانا به روی تخته ای کز ظلمتی تاریک
غمگین بود
تساوی را چنین نوشت: یک با یک برابر است
از میان جمع شاگردان یکی برخاست،
همیشه یک نفر باید به پا خیزد ...
به آرامی سخن سر داد:
تساوی اشتباهی فاحش و محض است.
نگاه بچه ها ناگه به یک سو خیره گشت و
معلم مات بر جا ماند
و او پرسید: اگر یک فرد انسان واحد یک بود
آیا باز یک با یک برابر بود؟
سکوت مدهوشی بود و سئوالی سخت
معلم خشمگین فریاد زد: آری برابر بود
و او با پوزخندی گفت:
اگر یک فرد انسان واحد یک بود
آن که زور و زر به دامن داشت بالا بود و آنکه
قلبی پاک و دستی فاقد زر داشت پایین بود ؟
اگر یک فرد انسان واحد یک بود
آنکه صورت نقره گون، چون قرص مه می داشت بالا بود ؟
وان سیه چرده که می نالید، پایین بود ؟
اگر یک فرد انسان واحد یک بود،
این تساوی زیر و رو می شد
حال می پرسم یک اگر با یک برابر بود
نان و مال مفت خواران از کجا آماده می گردید؟
یا چه کس دیوار چین ها را بنا می کرد؟
یک اگر با یک برابر بود
پس که پشتش زیر بار فقر خم می شد؟
یا که زیر ضربت شلاق له می گشت؟
یک اگر با یک برابر بود
پس چه کس آزادگان را در قفس می کرد؟
معلم ناله آسا گفت:
بچه ها در جزوه های خویش بنویسید:
یک با یک برابر نیست...
http://i15.tinypic.com/4z2hm3k.jpg
شعر : خسرو گلسرخی شاعر آزاده ی تیرباران شده ی جوخه ی یخ !!!
http://i2.tinypic.com/6foxmar.jpg
چراغ نفتیِ مسجد در آن دور
فرو مُرد و سیاهی خیره سر شد
تنم از ترس گنگی لرزه برداشت
به دستم چوبدستم داغ تر شد
تمام کلبه ها خاموش و بی آواز
تمام کوچه ها برفی و تنگ و تار
کسی آواز خود سر داد درد آلود
به ناگاه از سکوت پشت چشمه سار
مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید
به تماشای زمستان چه کسی می آید ؟
صدای گشنگی با زوزه های گرگ
برای گله هامان زنگ وحشت داشت
درِ آغل به باد هرزه تن می داد
به دشت شب هراسی تخم غم می کاشت
زمستان بود و مرتع خشک و بی حاصل
حیاط خانه غمگین و برف آلود
من از پشت چپرها خسته برگشته
پدر بالای کرسی گرم حافظ بود
مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید
به تماشای زمستان چه کسی می آید ؟
به یاد مادرم بودم که می نالید
در آن شب ، از هجوم گرگ و می مُرد
تن سرخ برادر را در کنارش
گرسنه گرگ ترس آورده می خورد
صدای نعره ی همسایه و گرگ
میان زوزه های باد می پیچید
صدا کردم که : می آیم به همراهی
پر از خشم و غرور و کینه و امید
به تماشای بهاران چه کسی می آید ؟
مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید:72:
شعر از : استاد ایرج جنتی عطایی