مشاعره

***صدای آب***

سکوت رودخانه

آب صاف چون آیینه

از دور صدای شبگردان مست پرکرده کوچه ها ی خالی را



گاه ز دوردست، از درون یک کافه شلوغ پر دود

صدای خسته موسیقی میکشد خود را بر آب، ناتوان و تنها



بید کهن چون مادری انگشتان نرم خود را گسترده بر آب

قطره قطره آب از شاخسار درخت بید

می شکند آیینه آب را





هر قطره ، در نور خیال انگیز ماه

میدرخشد لحظه ای چون الماس و زان پس

در تماس با تن نرم آیینه

میگسترد دایره ای نرم و مواج بر آب







قایقها زیر پل

در انتظار مسافران

خمیازه میکشند و تن بر تن میسایند

اما مسافری نیست امشب

پس هر پنجره اینجا

می تپد دلی نگران امتحان

همه سخت مشغول به درس



ماهی کوچکی

می درد پرده آب و سکوت را ، میجهد لحظه ای ،

وان پس دوباره سکوت است که میگسترد خود را



و باد، نرم نرم

دست آب را گرفته و خط مواجی میکشدبرآن



ماه ، آن بالا، گسترده بساط سرد خود را

من اینجا اما

سکوت سرد، بیهودگی اینهمه و پوچی زندگی را لمس میکنم تا اعماق تنهایی خود



صدایی گرم

از درون تاریک آب

فرا میخواند مرا

با نوای آرام خود

“اینجا بیا ، اینجا

اینجا پایان پوچی است

اینجا خط پایان مسابقه بیرحم زندگی است“

سلام dani

سلام dani
اینا که گفتی مشاعره بود؟!:162:

سلام daniمن هم با فرمايش آقاي سنگ تراشان موافقمhttp://i29.tinypic.com/20r8qdl.gif http://i31.tinypic.com/72yjko.gif

ولي حالا براي ادامه مشاعره من با(( د )) حرف آخر كلمه بود در جمله آقاي سنگ تراشان شروع مي كنم http://i31.tinypic.com/9prl20.gif


:72:در شام هجر از دل تنگ خرابه‌ام

هی ناله كردم و به عزایت گریستم :72:

مشنو ای دوست که غیر از تو مرا یاری هست
یا شب و روز بجز فکر توام کاری هست

تشنه ی بادیه راهم ،بزلالی دریاب
به امیدی که دراین ره ،بخدا میداری

یک قصه بیش نیست غم عشق وین عجب
کز هر زبان که می شنوم نامکررست...

" تو که نوشُم نئی نیشُم چرایی
تو که یارم نئی پیشُم چرایی
تو که مرهم نئی زخم ِ دلم را
نمک پاش ِ دل ِ ریشم چرائی

يكي ناسزا گفت در وقت جنگ

گريبان دريدند وي را به چنگ

گفتم غم تو دارم ... گفتا غمت سر آيد....
گفتم كه ماه من شو .... گفتا اگر برآيد