اشعار گلچین :سری دوم

[/color]در شهر شما دلم هوایی شده است
هر لحظه به دنبال صدایی شده است
هر روز کسی عاشق من می گردد
شاید که دلم حاتم طایی شده است
http://www.hamdardi.net/imgup/6154/1...a4eb7a4c7b.jpg

حتی اگر چراغ راهنما هم سبز باشد
عبور نکن
چراغ های سبز دیگری در حاشیه خیابان اند
که تماشا می طلبند
و زیر افتاب سایه روشنی دارند.
درخت..درخت است.
حتی اگر.
حریر سیاهی از دوده های چهارراه را
بر تن داشته باشد


در دلش گرچه جز درد و غم نیست
بازهم می شود زندگی کرد
بازهم جای پرواز کم نیست
می شود در دل تیره خاک
بازهم بذر شادی بپاشیم
می شود با کمال صداقت
با همه صاف و روراست باشیم
می شود باغ را مثل نارنج
در دل سرد پاییز خنداند
سنگ را می توان قلقلک داد
می توان کوه را نیز خنداند
گر چه دنیای ما غصه دار است
بازهم می شود زندگی کرد
در جهانی که نامش زمین است
می توان عاشقی...بندگی کرد.

بهناز جعفری....امیر معینی...سونیا حمله خوان

شب های دراز بی عبادت چه کنم
طبعم به گناه کرده عادت چه کنم
گویند کریم است و گنه می بخشد
گیرم که ببخشد ز خجالت چه کنم...

ميان تاريكي
ترا صدا كردم
سكوت بود و نسيم
كه پرده را مي برد
در آسمان ملول
ستاره اي مي سوخت
ستاره اي مي رفت
ستاره اي مي مرد
ترا صدا كردم
ترا صدا كردم
تمام هستي من
چو يك پياله ي شير
ميان دستم بود
نگاه آبي ماه
به شيشه ها مي خورد
ترانه اي غمناك
چو دود بر مي خاست
ز شهر زنجره ها
چون دود مي لغزيد
به روي پنجره ها
تمام شب آنجا
ميان سينه من
كسي ز نوميدي
نفس نفس مي زد
كسي به پا مي خاست
كسي ترا مي خواست
دو دست سرد او را
دوباره پس مي زد
تمام شب آنجا
ز شاخه هاي سياه
غمي فرو مي ريخت
كسي ز خود مي ماند
كسي ترا مي خواند
هوا چو آواري
به روي او مي ريخت
درخت كوچك من
به باد عاشق بود
به باد بي سامان
كجاست خانه باد ؟
كجاست خانه باد ؟

ماه من غصه چرا؟!
آسمان را بنگر. که هنوز. بعد صدها شب و روز
مثل آن روز نخست
گرم و آبی و پر از مهر. به ما می خندد.
یا زمینی را که. دلش را از سردی شب های خزان
نه شکست و نه گرفت!
بلکه از عاطفه لبریز شد و
نفسی از سر امید کشید

http://www.hamdardi.net/imgup/6154/1...576aff3356.jpg

آه از هجرت تو
کاش صبحی که سفر می کردی
در باران.....
اشک باران زده ام
پیدا بود
کاش............


عمری است که از حضور جا ماندیم
در غربت سرد خویش تنها ماندیم
او منتظر است تا که ما برگردیم

""ماییم که در غیبت کبری ماندیم"".

آغاز
بي‌گاهان
به غربت
به زماني که خود درنرسيده بود ــ



چنين زاده شدم در بيشه‌ي ِ جانوران و سنگ،
و قلب‌ام
در خلا
تپيدن آغاز کرد.




گهواره‌ي ِ تکرار را ترک گفتم
در سرزميني بي‌پرنده و بي‌بهار.



نخستين سفرم بازآمدن بود از چشم‌اندازهاي ِ اميدفرساي ِ ماسه و
خار،


بي‌آن‌که با نخستين قدم‌هاي ِ ناآزموده‌ي ِ نوپائي‌ي ِ خويش به راهي
دور رفته باشم.



نخستين سفرم
بازآمدن بود.




دوردست
اميدي نمي‌آموخت.


لرزان




بر پاهاي ِ نو راه




رو در افق ِ سوزان ايستادم.



دريافتم که بشارتي نيست
چرا که سرابي در ميانه بود.




دوردست اميدي نمي‌آموخت.
دانستم که بشارتي نيست:


اين بي‌کرانه




زنداني چندان عظيم بود




که روح



از شرم ِ ناتواني


در اشک




پنهان مي‌شد.

به چه می اندیشی...!
....که خدا گاهی هست
گاه مارا به تلاطم خواهد
گاه مارا به سلامت دارد
گاه در آتش عشقی سوزد
گاه در هر قدمی همره ماست
گاه در درد و بلا تنهاییم
گاه جون تشنه به دنبال سراب
در رسیدن به یقین"در جهانی پر شک حیرانیم
به چه می اندیشی...!
....که خدا چون قانون
ساخته پرداختهءمردم قدرتمند است
تا که ما مردم بد عهد نگون بخت باور بکنیم
وچو قانون همه گردن بنهیم
به چه می اندیشیی...!
..."به خدایی که در این نزدیکیست"
گاه در ظلمت شب فانوس است
گاه در قعر چهی همدم توست
گاه چون ابر بهار بر خس وخار وگل باغ همی می بارد
نه یکی کم نه زیاد
نه یکی بیش ونه کم
به نظر قصه نمی آید این!!!
به چه می اندیشی...!!
...که خدا سنگ دل است !
که کلاف همه عالم به ید قدرت اوست!
اگر این رشته گهی پاره کند . نتواند!
یا به دستش گرهی بگشاید نتواند!
او به کس مهر و وفا را نتواند.تو چه دانی؟
اگر او عشق به مردم دارد؟... یا به درد درمان است!
یا ز اندوه جهان غمگین است؟!
پس چرا؟
.................................!

سلام

چرا... زیبا

چرا پیوسته می گویی دل شیدا نمی بینم
چرا پیوسته می گویی قد رعنا نمی بینم

چرا با آیه های یاس خود دایم پریشانی
و گویی از پس امروز خود فردا نمی بینم

چرا با این همه دریا فقط از قطره می گویی
تلنگر می زنی بر خود که من دریا نمی بینم

چرا با این همه عاشق تو از معشوق بیزاری
و مجنون وار می گویی که من لیلا نمی بینم

همه زیبا و شیدایند در این عالم که می بینی
عوض کن رنگ چشمانت نگو زیبا نمی بینم

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

خشک و پژمرده

رستنی ها کم نیست من و تو کم بودیم
خشک و پژمرده و تا روی زمین خم بودیم

گفتنی ها کم نیست من و تو کم گفتیم
مثل هذیان دم مرگ از آغاز چنین درهم و بر هم گفتیم

دیدنی ها کم نیست من و تو کم دیدیم
بی سبب از پاییز جای میلاد اقاقی ها را پرسیدیم

چیدنی ها کم نیست من و تو کم چیدیم
وقت گل دادن عشق روی دار قالی

بی سبب حتی پرتاب گل سرخی را ترسیدیم
خواندنی ها کم نیست من وتو کم خواندیم

من و تو کم خواندیم من و تو وا ماندیم
وقت بیداری فریاد چه سنگین خفتیم

من و تو خم نه و درهم نه و کم هم نه که میباید با هم باشیم
من وتو حق داریم که به اندازه ی ما هم شده

با هم باشیم گفتنی ها کم نیست :305:

.

سلام

تلخ است که لبریز حقایق شده است
زرد است که با درد ، موافق شده است
عاشق نشدی وگرنه می فهمیدی
پاییز بهاریست که عاشق شده است

*************
برخیز که راه رفته را برگردیم
با عشق به عاشق خدا برگردیم
در عرش صدای ارجعی پیچیده است
یا ایتها النفس بیا برگردیم

*************
خود را به خلوتی رساند خورشید
از داغ ، دلش را بتکاند خورشید
گفتیم غروب کرده ، اما انگار
رفته است نماز شب بخواند ، خورشید

***************
پاییز اگرچه سیلی ا ش سنگین است
تا عشق تو هست، زندگی شیرین است
در خاک بهار خویش را می جویند
افتادن برگ ما ، دلیلش این است

شاعر جوان : میلاد عرفان پور

***

دردمان از خویش و درمان نیز هم
شادمانی.رنج و حرمان نیز هم
گاه شیطان و گهی نور خدا
نیمه پیدا و پنهان نیز هم
گه فرشته. گاه چون دیو پلید
جمع اضدادیم و انسان نیز هم
مصر ما فرعون و یوسف پرور است
جهل و عصیان. عشق و عرفان نیز هم
خود شناسی عهدی ار روز الست
رفت عهد از یاد و پیمان نیز هم
همتی باید "کریما" تا به عشق
خاک را پالایی و جان نیز هم

شاعر:محمود کریمی

اشک رازیست ,لبخند رازیست
عشق رازیست ,اشک آن شب لبخند عشق ام بود
قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی یا چیزی چنان که ببینی یا چیزی چنان که بدانی ......
من درد مشترکم مرا فریاد کن درخت با جنگل سخن می گوید
علف با صحرا ,ستاره با کهکشان
و من با تو سخن می گویم؛نامت را به من بگو
دستت را به من بده,حرفت را به من بگو
قلبت را به من بده,من ریشه های تو را دریافته ام
با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام,ودستهایت با دستان من آشناست
در خلوت روشن با تو گریسته ام برای خاطر زنده گان ودر گورستان تاریک باتو خوانده ام زیباترین سرودها را

زیرا که مرده گان این سال عاشق ترین زنده گان بوده اند دستت را به من بده
دستهای تو با من آشناست ای دیر یافته باتوسخن میگویم
بسان ابر که با توفان,بسان علف که با صحرا
بسان باران که با دریا,بسان پرنده که با بهار
بسان درخت که با جنگل سخن میگوید
زیرا که من ریشه های تورا دریافتم
زیرا که صدای من با صدای تو آشناست

احمد شاملو

تو نیستی که ببینی
چگونه عطر تو در عمق لحظه ها جاری ست
چگونه عکس تو در برق شیشه ها پیداست
چگونه جای تو در جان زندگی سبزست
هنوز پنجره باز است
تو از بلندی ایوان به باغ می نگری
درخت ها و چمن ها و شمعدانی ها
به آن ترنم شیرین به آن تبسم مهر
به آن نگاه پر از آفتاب می نگرند
تمام گنجشکان
که درنبودن تو
مرا به باد ملامت گرفته اند
ترا به نام صدا می کنند
هنوز نقش ترا از فراز گنبد کاج
کنار باغچه
زیر درخت ها لب حوض
درون اینه پاک آب می نگرند
تو نیستی که ببینی چگونه پیچیده ست
طنین شعر نگاه تو درترانه من
تو نیستی که بیبنی چگونه می گردد
نسیم روح تو در باغ بی جوانه من
چه نیمه شب ها کز پاره های ابر سپید
به روی لوح سپهر
ترا چنانکه دلم خواسته است ساخته ام
چه نیمه شب ها وقتی که ابر بازیگر
هزار چهره به هر لحظه می کند تصویر
به چشم همزدنی
میان آن همه صورت ترا شناخته ام
به خواب می ماند
تنها به خواب می ماند
چراغ اینه دیوار بی تو غمگینند
تو نیستی که ببینی
چگونه با دیوار
به مهربانی یک دوست از تو می گویم
تو نیستی که ببینی چگونه از دیوار
جواب می شنوم
تو نیستی که ببینی چگونه دور از تو
به روی هرچه در این خانه ست
غبار سربی اندوه بال گسترده ست
تو نیستی که ببینی دل رمیده من
بجز تو یاد همه چیز را رها کرده ست
غروب های غریب
در این رواق نیاز
پرنده ساکت و غمگین
ستاره بیمار ست
دو چشم خسته من
در این امید عبث
دو شمع سوخته جان همیشه بیدار ست
تو نیستی که ببینی

فریدون مشیری

امروز نوزادی درونم ضجه می زد امروز حتی آیینه نیز با من غریبه بود
امروز انسانیت پشت نگاه شیشه ایم نفس نفس می زد امروز روحم از آزار جسمم گریست
امروز ....
امروز برگ های باغ تنهاییم در ستیزی با باد مغلوب شدند و رها گشتند در پهنه ی خاکستری رنگ آسمان
امروز یک روز مانده به آخر دنیاست .
فردا پایانی بر تمام شروع های بشریت است
فردا...
و باز هم جمعه روزی از جنس انتظار که افتابش لبریز از شوق دیدار است و سپید خفته در دل شب هایش شرمگین از تابش .
جمعه ...
و باز در انتهای روز تکسواری ایستاده بر قله ای در اوج جمعه ی دیگر را انتظار می کشد
"احسان جمال ریحان"

بعد از آن سیب من آدم شده ام، میدانی؟

مثل چشمان زمین کم شده ام، میدانی؟

رسم پرواز مرا خاک زمین آتش زد

تل خاکستر و ماتم شده ام، میدانی؟

خبری هست که باران به زمین می آید

من پر از گریه و شبنم شده ام، میدانی؟

سال ها در پس این کوچه ی سرگردانی

زیر این فاصله ها خم شده ام میدانی؟

دست لطف تو به پهنای زمین اما من

جیره خوار سفره ی غم شده ام میدانی؟

عشق سهراب تو را خنجر شیطان زد و من

چون پریشانی رستم شده ام میدانی؟

شهر خالی تر از آن است که مجنون باشیم

پی تو لیلی عالم شده ام میدانی؟

مهرداد اوستا

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

خدا گذاشت برايم تو آسمان باشي
ترا مرور كنم تا از او نشان باشي
خدا گذاشت صداي تو منتشر گردد
كه گوش ناشنواي مرا اذان باشي
اگر چه بال پريدن مرا نداده ولي
خدا گذاشت برايم تو آسمان باشي
قلندرانه بيا و دوباره تار بزن
كه رعيت دل ما را دوباره خان باشي
در اين زمانه بي پير تشنه حق تو است
دچار آبي درياي بيكران باشي
و رود رود بريزد ستاره از چشمت
كه بعد ديگري از روح كهكشان باشي
من از نگاه جهانگير تو چه مي فهمم
خدا گذاشت تو در فهم ديگران باشي
چقدر بند زمينم چقدر بال و پري
خدا گذاشت من اين باشم و تو آن باشي

مریم رزاقی

تقدیم به . . . :72:

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

باز آی که چون برگ خزانم رخ زردی ست
با یاد تو دمساز دل من دم سردی ست
گر رو به تو آورده ام از روی نیازی ست
ور دردسری می دهمت از سر دردی ست
از راهروان سفر عشق در این دشت
گلگون سرشکی ست اگر راهنوردی ست
در عرصه اندیشه من با که توان گفت
سرگشته جه فریادی و خونین چه نبردی ست
غمخوار بجز درد و وفادار بحز درد
جز درد که دانست که این مرد چه مردی ست
از درد سخن گفتن و از درد شنیدن
با مردم بی درد ندانی که چه دردی ست
چون جام شغق موج زند خون به دل من
با این همه دور از تو مرا چهره زردی ست
از لاله بشکفته در دامن این کوه
هر لاله نشان قدم راهنوردی ست
با خون شهیدی ست که جوشد ز دل خاک
هر جا که در آغوش صبا غنچه وردی ست

مهرداد اوستا :72:

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

http://photos1.blogger.com/img/264/1...avesta-S33.jpg

سير يك روز طعنه زد به پياز
كه تو مسكين چقدر بدبوئي
گفت :از عيب خويش بي خبري
زآن ره از خلق عيب مي جوئي
گفتن از زشت روئي دگران
نشود باعث نكو روئي
تو گما ن مي كني كه شاخ گلي
به صف سرو ولاله مي روئي
ياكه هم بوي مشك تاتاري
يا زازهار باغ مينوئي
خويشتن بي سبب بزرگ مكن
تو هم از ساكنان اين كوئي
در خود آن به,كه نيك تر نگري
اول,آن به ,كه عيب خود نگري

من نمی دانم و همین درد سخت مرا می آزارد
که چرا انسان ؛این دانا,در تکاپو هایش
ره نبرده است به اعجاز محبت
و نمیداند در یک لبخند چه شگفتی های پنهان است
من بر آنم که در این دنیا خوب بودن سهل ترین کار است
من نمیدانم که چرا انسان تا به این حد با خوبی بیگانه است
و همین درد سخت مرا می آزارد

کاش میدانستی که درون قلبم خانه ای داری که همیشه آنرا با شفق

می شویم. و با آن میگویم که تویی مونس شبهای دلم . کاش میدانستی

باغ غمگین دلم بی تو تنها شده است و گل غم به دلم وا شده است.

کاش میدانستی که درون قلبم با تپشهای عشق هم صدا هستی تو .

کاش میدانستی که وجود تو و گرمای صدایت به من خسته و آشفته

حال زندگی می بخشد کاش میدانستی.... کاش میدانستی بی وفا

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

عاشق دلبر مرا شرم و حیا چرا بود

چونک جمال این بود رسم وفا چرا بود

این همه لطف و سرکشی قسمت خلق چون شود

این همه حسن و دلبری بر بت ما چرا بود

درد فراق من کشم ناله به نای چون رسد

آتش عشق من برم چنگ دوتا چرا بود

لذت بی‌کرانه ایست عشق شدست نام او

قاعده خود شکایتست ور نه جفا چرا بود

از سر ناز و غنج خود روی چنان ترش کند

آن ترشی روی او روح فزا چرا بود

آن ترشی روی او ابرصفت همی‌شود

ور نه حیات و خرمی باغ و گیا چرا بود

حضرت مولانا

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

رسم وفا نباشد از دوستان جدایی
هنگام تنگدستی دوران بی وفایی

در بزم عشق بازان کبر و ریا نباشد
آنجا همی پسندند اخلاص و بی ریای

دوری گزیدن از خلق دور از طریق عشق است
لیک از دو رنگ مردم می بایدت جدایی

از هر دلی که بنشست بر خاطر تو مهری
با او نشین به صحبت کو یار آشنایی

از صحبت دورم کن دوری گزین رفیقا
وز نیکوام طلب کن یاران باصفایی

در نغمه الهی گفتی مگر نیوشی
دستور حق پرستی آیین پارسایی

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

طول این فاصله ها دستم هست
قطر این رابطه را دستم هست

عاشقم باش ولی دورادور
دو قدم فاصله را دستم هست

ترست از طعنه و حرف مردم
رفتن فرد و جدا دستم هست

قلب مجنون مرا دستت هست
عادت و خلق ترا دستم هست

سنگفرش دل تو پایم بست
قدرت این پر و پا دستم هست

آه از آن شرم و حیایش آصف
من جدا و تو جدا دستم هست
آصف

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

از حال من مپرس پر از آب و آتشم
مانند باد در تن صحرا مشوّشم
بايد ترا پرنده شود اين درخت پير
يعني در آسمان و زمين در كشاكشم
ديگر صداي «دل به تو دادم» قشنگ نيست
ديگر مخوان عزيز به آواز دلكشم
اي خوب هيچ وقت نيامد به راه من
بر چارچوب پنجره كردي منقّشم
از كشته ام دوباره تو روييدي و بكش
جاري تر از هميشه خون سياوشم
از حال من نپرس كه غرقابه سوخته است
بخشي ميان آبم و بخشي در آتشم

مریم رزاقی

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

تیشه بر ریشه فرهاد زدن شیرین است
بر سر عاشق خود داد زدن شیرین است

بر سرم داد نزن داد ز تو شیرین تر
داد را بر سر بیداد زدن شیرین است

بین این مردم سرما زده پاییزی
تیر را بر دل مرداد زدن شیرین است

هجله خالی شد و هر گربه پی موشی رفت
مهر را بر سر داماد زدن شیرین است

از دل سنگ زمانه چه بگویم آصف؟
سنگ غم بر دل دلشاد زدن شیرین است

آصف

دل برده ای تو از من

ای پیر می فروشان

سر کن تو شبی اینجا

با باده نرم نرمان



من باده شرابم

تو می فروش اهلی

من را به مفت مفروش

خواهم شوم من اهلی



دستم بگیر شاعر

شعر تو می شوم من

هر چند پیر و خسته

برنا کنم تو را من



بر سفره دل من

عشق تو می دهد نان

این گوهر فروزان

بر من نیامد ارزان



در راه تو دهم من

دست و دل و جوانی

سر می دهم اگر تو

من را به راه خوانی



گر لغزشی مرا هست

از بی وفاییم نیست

افتادن و نشستن

آغاز این راهایست



از بهر پر کشیدن

سوی تو آمدن من

دیدم عجب که بازم

در بند آمدم من



خرده مگیر بر من

این بند عاشقم کرد

از هر چه بود پستی

تطهیر و طاهرم کرد



از موی تو سپیدی

از قلب من سیاهی

بیرون رود اگر تو

با من به راه آیی



در بزم امشب من

جای تو سخت خالیست

مستی و بیقراری

من را چنین حالیست



رقصم چنان به یادت

من سخت پایکوبان

گوید خدا دهید عشق

از عقل گشته پاکان



گویم خدای من وای

حال مرا تو دانی؟

گوید بزرگ راهیست

کوچک اگر نمانی



دیدی خدای من هم

حال مرا چنین خواست

لعنت به هر که گوید

در کارم عیب پیداست



ناله نمی کنم من

می خندم آنقد امشب

کز خنده ام بگویند

دیوانه کره بد تب



آیند گر بسویم

گویم طبیب من کو

با خنده گویندم کی؟

دیوانه رفته خواب او



بر سر زنم که ای وای

نشیند او صدایم

حتی نگفته با کس

من این چنین چه خواهم



در گوش من یکی گفت

حسرت مخور که خوابید

آن قه قه بلندت

او لای لای می شنید.

:16:

بین لبها و فرات ارام نیست
قطر ه ای اب خنک در کام نیست
هر طرف عباس رفته با وفا
کرده دستان عدو جور و جفا
اب بر دست و به خیمه می رود
کفر با نیزه به سویش می رود
تیغ دستانش کند از تن جدا
اب ریزد بر زمین کربلا
بادهانش او سبو را بر گرفت
کفر امد بی وفایی سر گرفت
تیر بر مشک امد و او بر دهان
یک سبو دارد تهی از اب و جان

آواره

نيمه شب بود و غمي تازه نفس

ره خـوابــم زد و مـــانــدم بــيــدار

ريــخــت از پــرتـو لــرزنـده شـمــع

ســايـــه دسـتــه گلـي بـــر ديـوار

هـمـه گـل بود ولي روح نداشـت

سايـه‌اي مـضـطـرب و لــرزان بود

چهره‌اي سرد و غم انگيز و سياه

گــويـيـا مــرده ء سـرگــردان بـــود

شمع خاموش شد از تـنـدي بـاد

اثــر از ســايــه بـــر ديــوار نـمــانـد

كس نپرسيد كجا رفت ؟ كه بود ؟

كــه دمـي چـنـد در ايـنـجا گذرانـد

ايــن منـم خستـه درين كلبه تنگ

جسم درمانده‌ام از روح جـداست

مــن اگــر سايــه ء خـويـشم يـا رب

روح آواره مـن كـيـست ؟ كجاست ؟

دل شوریده نه از شور شراب امده مست
دین ودل ساقی شیرین سخنم برده زدست
ساغر ابروی پیوسته او محوم کرد
هرکه را نیستی افزود به هستی پیوست
سرو بالای بلندش چه خرامان می رفت
نه صنوبر که دو عالم به نظر امده پست

زمین و اسمان و عرش و کسری از قرار افتا د
چو تیر کین نشان زد قلب و عین الله اکرم را
بلی پشت حسین از مرگ عباس علی خم شد
شهنشه دید اخر همچو شب ان روز ماتم را

ماه بالای سر ابا دی است
اهل ابادی در خواب است
باغ همسایه چراغش روشن
من چراغم خاموش

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

با مدادی که تفاوت نکند لیل و نهار
خوش بوددامن صحرا و تماشای بهار
صوفی از صومعه گو خیمه بزن بر گلزار
که نه وقتست که در خانه بخفتی بیکار
بلبلان وقت گل امد که بنالند از شوق
نه کم از بلبل مستی تو بنال ای هشیار

پروانه بسوخت خویشتن را
بر شمع چه لاز مست تاوان
نه من افتاده تنها به کمندارزویت
همه کس سر تو دارد
توسر کدام داری

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

بکن چندان که خواهی جور برمن
که دستت بر نمی دارم ز دامن
چنان مرغ دلم را صید کردی
که بازش دل نمی خواهد نشیمن
اگر دانی که در زنجیر زلفت
گرفتارست در پایش میفکن

من ندانستم از اول که تو
بی مهرو و فایی
عهد نایستن از ان به
که ببندی و نپایی
دوستان عیب کنندم که چرا
دل به تو دارم
باید اول به تو گفتن
که چنین خوب چرایی
ای که گفتی مرو اندرپی
خوبان زمانه
ما کجابیم در این
بحر تفکر تو کجایی

خاتون من
براي دوست داشتنم ، نه ايثار ، و نه شيدايی
به صداقتت مهمانم کن ،ما را بس
بانوي من
براي دوست داشتنم ، نه گلداني ، و نه حتا شاخه ای گل
تنها تکلم ساده واژه دوستت دارم ......بس
خوب من
براي کشتنم ، نه دشنه ، و نه گلوله
که اشاره ي بي تکلم نگاهي نابهنگامم بس
اي نازنين
هزار فصل خزان گريه کردم
تا که امروز اين دل بي يار ما را بس
ما به آرزوی تو نمي گنجيم
آرزوي محال تو ، ما را بس

قومی متفکراند اندر ره دین
قومی به گمان فتاده در راه یقین
میترسم از آنکه بانگ آید روزی
که ای بی خبران راه نه آن است و نه این!

عجب رسمیه رسم زمونه
قصه برگ و باد خزونه
میرن آدما از اونا فقط
خاطره هاشون به جا میمونه
کجاست اون کوچه
چی شد اون خونه
آدماش کجان خدا میدونه
بوتهء یاس بابا جون هنوز
گوشهء باغچه توی گلدونه
عطرش پیچیده تا هفتا خونه
خودش کجاهاست خدا میدونه
میرن آدما از اونا فقط
خاطره هاشون به جا میمونه



تسبیح و مهر بی بی جون هنوز
گوشهء طاقچه توی ایونه
خودش کجاهاست خدا میدونه
خودش کجاهاست خدا میدونه
میرن آدما از اونا فقط
خاطره هاشون به جا میمونه

پرسید زیر لب یکی با حسرت
پرسید زیر لب یکی با حسرت
از ماها بعدها چه یادگاری میخواد بمونه
خدا ميدونه
میرن آدما از اونا فقط
خاطره هاشون به جا میمونه
میرن آدما از اونا فقط
خاطره هاشون به جا میمونه

پرسید زیر لب یکی با حسرت
از ما ها بعدها چه یادگاری میخواد بمونه
خدا میدونه

میرن آدما از اونا فقط خاطره هاشون به جا میمونه
کجاست اون کوچه
چی شد اون خونه
آدماش کجان خدا میدونه

از دست و زبان که بر اید
کز عهده شکرش بدر اید
بنده همان به ز تقصیر خویش
عذر بدر گاه خدای اورد
ورنه سزاوار خداوند یش
کس نتواند که بجای اورد

ای کریمی که از خزانه غیب
گبر و ترسا وظیفه خو ر داری
دوستان را کجا کنی محروم
تو که با دشمن این نظر داری

ابر وباد و مه خورشید وفلک در کارند
تا تو نانی بکف اری و بغفلت نخوری
همه از بهر تو سر گشته و فر ما نبردار
شرط انصاف نباشد که تو فرمان نبری

کرم بین و لطف خداوند گار
گنه بنده کرده است واو شر مسار
گرکسی وصف او زمن پرسد
بی دل از بی نشان چگوید باز
عاشقان کشتگان معشو قند
بر نیاید ز کشتگان اواز
ای مرغ سحر عشق ز پروانه بیاموز
کان سوخته راجان شد و اواز نیا مد
این مدعیان در طلبش بیخبرانند
کان را که خبر شد خبری باز نیا مد
ای برتر از خیال و قیاس و گمان و وهم
وزهر چه گفته اند وشنیدیم و خوانده ایم
مجلس تمام گشت و به اخر رسید عمر
ما همچنان در اول وصف تو مانده ایم

هفت کشور نمی کنند امروز
بی مقالات سعدی انجمنی
منم امروز و تو انگشت نمای زن و مرد
من به شیرین سخنی و تو به خوبی مشهور
من ان مرغ سخندانم که در خاکم رود صورت
هنوز اواز می اید به معنی از گلستانم

پا شو ای مست که دنیا همه دیوانه توست
همه افاق پر از نعره مستانه توست
در دکان همه با ده فروشان تخته است
ان که باز است همیشه در میخا نه توست
دست مشا طه طبع تو بنازم که هنوز
زیور زلف عروسان سخن شانه توست

:72:

گفتنی‌‌ها کم نیست...

خشک و پژمرده و تا روی زمین خم بودیم.

گفتنی‌‌ها کم نیست،
من و تو کم گفتیم،
مثل هذیان دم مرگ از آغاز چنین درهم و برهم گفتیم.

دیدنی‌‌ها کم نیست،
من و تو کم دیدیم،
بی‌سبب از پاییز جای‌ میلاد اقاقی‌ها را پرسیدیم.

چیدنی‌ها کم نیست،
من و تو کم چیدیم،
وقت گل دادن عشق روی دار قالی‌،
بی‌سبب حتی پرتاب گل سرخی‌ را ترسیدیم.

خواندنی‌‌ها کم نیست،
من و تو کم خواندیم،
من و تو ساده‌ترین شکل سرودن را در معبر باد
با دهانی‌ بسته وا ماندیم.

من و تو کم بودیم،
من و تو اما در میدان‌ها اینک اندازه‌ ما می‌خوانیم.

ما به اندازه‌ ما می‌بینیم.
ما به اندازه ما می‌چینیم.
ما به اندازه‌ ما می‌گوییم.
ما به اندازه‌ ما می‌روییم.

من و تو
کم نه که باید شب بی‌‌رحم و گل مریم و بیداری شبنم باشیم.
من و تو
خم نه و درهم نه و کم هم نه که می‌باید با هم باشیم.

من و تو
حق داریم در شب این جنبش نبض آدم باشیم.
من و تو
حق داریم که به اندازه‌ ما هم شده با هم باشیم.

گفتنی‌‌ها کم نیست...


"شهيار قنبري"
:72:

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

:72:

به گنجشک گفتند، بنویس:
عقابی پرید.
عقابی فقط دانه از دست خورشید چید.
عقابی دلش آسمان، بالش از باد،
به خاک و زمین تن نداد.

*
و گنجشک هر روز
همین جمله‌ها را نوشت
وهی صفحه، صفحه
وهی سطر، سطر
چه خوش خط و خوانا نوشت

*
وهر روز دفتر مشق او را
معلم ورق زد
وهر روز هم گفت: آفرین
چه شاگرد خوبی، همین

*
ولی بچه گنجشک یک روز
با خودش فکر کرد:
برای من این آفرین‌ها که بس نیست!
سوال من این است
چرا آسمان خالی افتاده آنجا
برای عقابی شدن
چرا هیچ کس نیست؟

*
چقدر از "عقابی پرید"
فقط رونویسی کنیم
چقدر آسمان، خط خطی
بال کاهی
چرا پرکشیدن فقط روی کاغذ
چرا نقطه هر روز با از سر خط
چرا...؟
برای پریدن از این صفحه ها
نیست راهی؟

*
و گنجشک کوچک پرید
به آن دورها
به آنجا که انگشت هر شاخه ای رو به اوست
به آن نورها
وهی دور و هی دور و هی دورتر
و از هر عقابی که گفتند مغرورتر
و گنجشک شد نقطه ای
نه در آخر جمله در دفتر این و آن
که بر صورت آسمان
میان دو ابروی رنگین کمان.

"عرفان نظر آهاری"
:72:

عزم آن دارم که امشب مست مست
پای‌کوبان کوزه دردی به دست

سر به بازار قلندر برنهم
پس به یک ساعت ببازم هرچه هست

تا کی از تزویر باشم رهنمای
تا کی از پندار باشم خودپرست

پرده پندار می‌باید درید
توبه تزویر می‌باید شکست

وقت آن آمد که دستی برزنم
چند خواهم بود آخر پای‌بست

ساقیا در ده شرابی دلگشا
هین که دل برخواست، می در سر نشست

تو بگردان دور تا ما مردوار
دور گردون زیر پای آریم پست

مشتری را خرقه از سر برکشیم
زهره را تا حشر گردانیم مست

پس چو عطار از جهت بیرون شویم
بی‌جهت در رقص آییم از الست

هر متاعی ز معدنی خیزد
شکر از مصر و سعدی از شیراز
از سعدی مشهور سخن شعر روان جوی
کو کعبه فضل است و دلش چشمه زمزم
همانام را سخن دل فریب و شیرین است
ولی چه سود که بیچاره نیست شیرازی

دهان دختر زیبا تهی ز دندان است
که هر شکسته دندان بهای یک نان است
هیچکس فکر نکرد که در آبادی ویران شده دگر نان نیست!
و همه مردم شهر بانگ برداشتن که چرا سیمان نیست!
و کسی فکر نکرد که چرا ایمان نیست
و زمانی شده است که به غیر از انسان هیچ چیز ارزان نیست....!

عشق ، عشق مي آفريند . عشق ، زندگي مي بخشد . زندگي ، رنج به همراه دارد . رنج ، دلشوره مي آفريند . دلشوره ، جرات مي بخشد . جرات ، اعتماد مي آورد . اعتماد ، اميد مي آفريند . اميد ، زندگي مي بخشد . زندگي ، عشق به همراه دارد . عشق ، عشق مي آفريند ...

مارکوس بيکل

زخاک افریدت خداوند پاک
پس ای بنده افتادگی کن چو خاک
حریص و جهان سوز وسرکش مباش
زخاک افریدندت اتش مباش
چو گردن کشید اتش هولناک
به بیچارگی تن بینداخت خاک
چوان سرفرازی نمود این کمی
از ان دیو کردند از این ادمی

بیا ای که عمرت به هفتا د رفت
مگر خفته بودی که بر با د رفت
همه برگ بودن همی ساختی
به تدبیر رفتن نپرداختی
قیامت که بازار مینو نهند
منازل به اعمال نیکو دهند
بضاعت به چندان که اری بری
وگر مفلسی شرمساری بری