✓ کــــــــــــافه آگاهی

درباره ی عشق

فراموش نكنيد كه تجربه و به دست آوردن «عشق والا» موضوعی نيست كه در ميان روزمرگی های زندگی تان بتواند دوام بياورد.
همه نمیتوانند عشق والا را تجربه كنند، اما همه ميتوانند دوست داشتن را بر مبنای ظرفيتهای شناختی و ذهنی و هيجانی شان تجربه كنند.

عشق والا، ماحصل يادگيری، دلبستگی، گفتگو، خوش‌ بينی، واقع گرايی سالم، عزت نفس و هوش هيجانی و مراقبت‌ كردن است.

اگر به اين مرحله كشف و بدست آوردن عشق رسيديد اين مرحله را ناب ترين رويداد زندگی تان بدانيد.
به نتايج فكر نكنيد، به تجربه‌ ی آن و كيفيت حضورتان توجه كنيد.

عشق را ميان خودشيفتگی ها و وابستگی های امروزين و ناپختگی های هيجانی و روان شناختی، بايد پاسداری و مراقبت كرد.

خوشبختی...

خوشبختى به معنی نبود مشكلات و ناراحتى ها نيست !

اين تعريف غلط باعث شده كه ما همواره به دنبال شرايطی تخيلى و در توهم اين باشيم كه افرادى كه ظاهرا كمبودها و مشكلات فعلى ما را ندارند هيچ مشكلى ندارند و خوشبخت واقعى هستند، حال آنكه خوشبخت واقعى كسى است كه بداند و بپذيرد كه زندگى ملغمه اى از شادى و غم است.

در اين شرايط فرد خوشبخت نگاهى به گذشته ى خود مى اندازد و از اينكه پيش از اين كمبودهايى داشت كه امروز بر طرف شده است شكر گذارى میكند و حال خود را خوب نگه میدارد.

همچنين او مى داند كه اگر گاهى احساسات منفى را با تمام وجود پذيرا نباشد، معناى احساسات مثبت را درک نخواهد كرد بنابراين حتى در بحران ها هم با پذيرش شرايط از زندگى و لحظاتش بهره كافى میبرد.
خوشبختى يعنى بپذيريم كه در هر غمى حكمتى است كه قطعا خيرى به همراه دارد و باعث رشد ماست كه هم اكنون در آگاهى ما نمیگنجد!

خوشبخت باشيد...

اندازه گلیم زندگی‌ ما

یکی از موضوعات جدی در همه ی ما حد و اندازه ی کنترلمان بر زندگیمان و اتفاقات آن است.

خیلی وقت ها مشکل ما در این است که برای کنترل پدیده هایی میجنگیم که اصلا در حیطه کنترل ما نیستند
و در برابر چیزهایی که می‌توانیم کنترل کنیم و تغییر بدهیم با شک و تردید عمل کنیم یا اصلا عمل نمی‌کنیم.

پس برای حد و اندازه گلیم زندگیمان، بهتر است بدانیم همه چیز در کنترل ما نیست، اما میتوانیم اثر گذار باشیم.


اما در زندگی چه چیزهایی در کنترل ماست؟

۱. چطور فکر کنم؟
۲. چطور رفتار کنم؟
۳. چه انتخاب هایی داشته باشم؟
۴. چه عقایدی را برای خودم میسازم؟
۵. چطور از خودم مراقبت کنم ؟
۶. چطور با ترس هایم مواجه شوم؟
۷. چطور به دیگران کمک کنم؟
۸. نسبت به محدودیت ها چگونه عمل کنم؟
۹. درباره احساسات و هیجاناتم چگونه عمل کنم؟
۱۰. در مواجهه با عدم قطعیت چه نوع کنش و واکنشی داشته باشم.
۱۱. با چه ذهنیتی زندگی کنم؟

به وقت ترس...

حمله ی پانیک یا هراس، نوعی اضطراب شدید و حاد است که بسرعت به وضعیتی غیر قابل کنترل تبدیل میشود.
حمله ی پانیک از برانگیختگی فیزیولوژیک که ناگهانی یا در پاسخ به رویارویی با یک وضعیت وحشت زا یا حتی فکر در مورد آن است، به وجود می آید.
گاهی هم حمله ی پانیک در خواب روی میدهد، که منجر به بیدار شدن ناگهانی فرد از خواب و تجربه ی هراس میشود. در برخی موارد نیز این حمله عصبی عود کرده و مکرراً رخ میدهد.


علایم هراس شامل ؛

تپش قلب_ لرز_ سرگیجه خفیف_ احساس خفگی_ کوتاهی نفس_ کرختی یا مور مور شدن_ تعریق_ تهوع _ ترس از مرگ_ گُر گرفتگی_ ترس از دیوانه شدن_ درد قفسه سینه_ احساس غیر واقعی بودن محیط یا جدا شدن از جسم

.......................

چطور به خودمان کمک کنیم؟

۱. زمانی که دچار حمله ی هراس میشویم، ما بطور غریزی در برابر آن مقاومت میکنیم، که بخاطر ماهیت ترسناک و ناراحت کننده آن قابل درک است، اما واقعیت را نباید انکار کرد. پس بجای مقاومت در برابر آن اجازه بدهید نشانگان آن را در بدنتان تشخیص دهید و اضطرابتان را ببینید و با خود آگاهی جسمانی و روانی بجای سرکوب، اضطرابتان را تجربه کنید.

۲. افکار اضطرابیتان شناسایی کنید، تصورات خود را درباره احتمال تکرار حمله و گیر افتادن در آنها به چالش بکشید و سه وضعیت ( بدترین، بهترین و محتمل ترین ) این افکار را یادداشت کنید.

۳. در زمان بروز حمله احساسات خود و شدت آن را بی اعتبار نکنید و به رسمیت بشناسید.

۴. اگر به درمانگر دسترسی ندارید، با یک دوست قابل اعتماد ، بالغ و آگاه صحبت کنید.

ادامه نکات در پست بعدی ...

» ادامه پست قبل

۵. تمرین تنفس عمیق ؛ ( ۴ شماره دَم )

_ ۶ شماره حبس در سینه
_ ۸ شماره بازدَم

اگر بدانید چگونه تنفس خودتان را تنظیم کنید، احتمال ایجاد احساساتی که از آنها میترسید کمتر است.

۶. برای مدیریت موج اضطرابیتان از نظر فیزیکی خودتان را در وضعیتی قرار دهید که روی وضعیت جسمانیتان متمرکز شوید و به خودتان یادآوری کنید که زنده هستید، در حال کنترل شرایط هستید و نفس میکشید.
با پاشیدن آب روی سر و صورت خودتان، باز کردن پنجره و استشمام هوای تازه، خود را در بدنتان و ارتباطی محکم با لحظه ی کنونی تصور کنید.


۷. دمای بدن خود را کاهش دهید، این کاهش به آرامش سریع تر شما کمک میکند. مثلا آب نیمه خنک را آرام بنوشید تا دمای بدن کاهش بیابد.

۸. سعی کنید حواس خود را پرت کنید، علایم وحشت زدگی حتما شما را آزرده کرده است. برای کم شدن و رهایی از علایم سعی کنید خود را به فعالیتی مشغول کنید‌، یا با یک دوست صحبت کنید، یا کتاب بخوانید.

۹. اخبار و سر زدن به شبکه های مجازی را مدیریت کنید.

۱۰. ورزش یک تسکین دهنده طبیعی برای کاهش اضطراب است. بنابراین سعی کنید در اکثر روزها حداقل ۳۰ دقیقه تحرک داشته باشید. ورزش های هوازی موزون که به حرکت دادن دست و پا نیاز دارند هم مفید است.

تاب آوری...

تاب آوری یک عامل مهم در زندگی ماست، عوامل مختلفی در تاب آوری ما موثر است.
دو عامل کلیدی بیش از همه برای رشد تاب آوری تکرار و تاکید شده اند؛

۱. حفظ و پروندن امید واقع بینانه

امیدواری پدیده ای موضوع محور است، یعنی این درست نیست که «کلا امیدوارم»، «کلا ناامیدم». هر وقت از امیدواری حرف میزنیم باید مشخصا بگوییم امید به چه؟ امید درباره ی چه چیزی؟

پس وقتی میگوییم امید بر خلاف خوشبینی و بدبینی باید موضوع داشته باشد، این را هم باید بخاطر داشته باشیم که این موضوع کما بیش از جنس هدف است یا لااقل چیزی است که برای فرد اهمیت و مطلوبیت دارد. اگر در حال حاضر کسی هستید که شرایط برایتان سخت شده است یا در حال تلاش برای خوشبین بودن احساس خوبی ندارید، بدانید که امید واری لزوما به این معنا نیست، که فکر کنید همه چیز مثبت و شگفت انگیز خواهد بود.
احساس واقع گرایی را جدی بگیرید، نباید خودمان را فریب دهیم و فکر کنیم همه چیز الزاما خوب خواهد شد.
امید در واقع فقط زمینه ای از انتظارات واقع بینانه به همراه قدرت تجسم بهبود شرایط درون روانی و محیطی است.
اینکه خودمان را عامل زندگی خود بدانیم و بدانیم مولف زندگیمان فقط خودمان هستیم، اولین مولفه ی امیدواری در زندگی است و تفکر مسیر داشتن، یعنی راه حل هایی را برای رسیدن به هدف یا برنامه ای داشته باشیم.

۲. ساختن و حفظ مراقبت از روابط انسانی

روابط انسانی نزدیک و حمایتگر برای همه میتواند عامل امنیت روانشناختی باشد. به بیان دیگر یک اصل اساسی در شرایط مختلف زندگی،‌ داشتن گروهی از دوستان هم ارزش و همراه است که میتوانند به ما احساس حمایت و تعلق داشتن بدهند.

داشتن گروههای دوستان اهل رشد و هم ارزش که درک درست و واقع بینانه ای از همدیگر داشته باشند، میتواند یک سرمایه تمام نشدنی تا آخر عمر یک فرد محسوب شود.
ضمنا پیدا کردن دوست صمیمی و عمیق به دوره های سنی خاصی بر نمیگردد و در همه ی بازه های زندگی میتواند به ما کمک کند.

قانون عمل ...

حرف های ما، دانسته های ما استعدادهای ما نهفته هستند و تنها وقتی واقعی می شوند که پای قانون عمل در میان باشد.
ذهن‌ها پر هستند از مفاهیم گسترده و متنوعی که هر روز هم به تعدادشان اضافه می شود ولی تنها زمانی به راستی آنها را درک می کنیم که به کارشان بگیریم.
عمل ما در جهان ما، منجر به درک می شود و اگر بخواهیم دانش ما به معرفت تبدیل شود باید این اندیشه ها را عملیاتی کنیم.

رابیندرانات تاگور میگوید؛ با خیره شدن به دریا، نمیتوان از آن گذشت.

برای زیستن در زندگی فقط به رویاها و آرزوها و اهداف نیاز نداریم، باید عمل را در زندگی مان گسترش دهیم.
جهان ما عرصه انرژی و عمل است. علیرغم همه چیزهایی که می دانی و هستی، تنها عمل است که به زندگی ما دوام می بخشد.

صحبت از عشق، بردباری، مسئولیت پذیری، انسان دوستی و مراقبت و آگاهی و ... هم آسان است و هم زیبا، ولی این عمل است که موجب درک واقعی ما از زندگی میشود و محدودیت ها و فرصت ها را به ما گوشزد میکند.
تنها کسانی که به عمل متعهدند شیرینی رسیدن به قله را میچشند.
عمل هیچ وقت آسان نیست، انفعال و شک و اهمال کاری همیشه هست، تبدیل تصورات مان به عمل، نیازمند انرژی، شهامت و جرأت ورزی است.

قانون عمل یعنی حرکت در زندگی و خطر کردن؛
قانون عمل می گوید؛

بهتر است آن چه را درست است انجام بدهیم تا اینکه آن را انجام ندهیم و بهانه خوبی برای انجام ندادن آن داشته باشیم.
ما نباید گرفتار واکنش شویم و فکر کنیم عمل است؛
عمل یعنی انتخاب کنش مناسب در زمان مناسب؛
برای غلبه بر سکون و انفعال سه واقعیت را باید پذیرفت؛

۱.باید انسانیت و حضور جسمانی مان را بپذیریم و محدودیت هایمان را به رسمیت بشناسیم.

۲.هیچ کس نمی تواند به جای ما زندگی کند و اینکه ما تنها در نتیجه ی کوشش های خودمان قوی تر می شویم.

۳.در عمل و واقعیت ناراحتی و ناملایمات وجود دارد، آن را بپذیریم و از آن عبور کنیم و به حرکت مان ادامه دهیم.


ترس های ما وقتی شکسته می شود که عمل را به زندگی مان اضافه کنیم. گاهی باید عمل کرد و حرکت کرد و گاهی اوقات باید عمل کرد و هیچ کاری نکرد یعنی عمل در عین بی عملی.
باید به قلب مان و بینشی که داریم اتکا کنیم و بفهمیم کی باید عمل کرد و چه زمانی باید نشست.
فرصت زیستن کم است؛ شجاعانه و با چشم باز عمل کن و حرکتت را برای زیستنی نو ادامه بده.

قانون چرخه ها ...

قانون چرخه ها لذت بردن از رقصی است که طبیعت ترانه‌اش را سروده است. چرخه‌های جهان به هنرمندانه ترین شکل ممکن در گذر فصل‌ها، در فضای کهکشان‌ها، در جذر و مد دریاها خودنمایی میکند.

فصل ها هیچ وقت جای همدیگر را تنگ نمیکنند، ابرها در آسمان با باد نمیجنگند، همه چیز در زمان خودش رخ میدهد، فراز و فرود دارد و همچون موج دریاها عمل میکند.
جهان ما با آهنگ تغییر می رقصد با گذر فصول و گذشت شب و روز.
همه چیز در زمانی که باید به وقوع می‌پیوندد، تغییر میکند، و رشد پدیدار می‌شود.

«هر آنچه صعود کند نزول خواهد کرد و آنچه نزول کند بار دیگر صعود خواهد کرد؛ این قانون چرخه هاست».
همیشه فصل ها به ما آموزش میدهند و سیر زندگی ما از گذشته تا حال و آینده را مشخص میکنند.

تغییر امر ثابت زندگی است و این تغییر به سبک خودش روی میدهد و در زمان خودش.
قانون چرخه ها می گوید باید عادت ها را شناخت و نباید اجازه داد قوانین گذشته زندگی ما را هدایت کند، باید عادت های منفیمان را تغییر بدهیم.
ما مسافر این زندگی هستیم و باید از تک تک فصل های زندگی مان لذت ببریم.

باید صبورانه خاک زندگی مان را آماده کنیم، بذر بیفشانیم و هر کار لازم است انجام بدهیم برای رسیدن به آنچه شایسته‌ی آن هستیم.
هم باید شرایط خوب را بپذیریم و هم شرایط تلخ را؛ در هر فصل از زندگیمان باید موهبت هایی که داریم را در آغوش بگیریم و بپذیریم. با چرخه ها و دگرگونی های زمان، موزون شویم و مانند یک موج سوار، سوار موج تغییر زندگی شویم.

قانون چرخه‌ها به ما می گوید چگونه در تکامل تدریجی خود همکاری کنیم و کنار جهان باشیم نه مقابل آن.
باید بدانیم برای همه چیز زمان مساعد و زمان نامساعد وجود دارد. اینجاست که قانون چرخه ها و قانون عمل باهم ترکیب میشوند تا فاش کنند که صبر یکی از ابعاد اصلی فهم جهان و زیستن هوشیار است.

از رک گویی تا بی احترامی ...

میگم خیلی چاق شدی
بینی‌ت شبیه عقابه
به نظرم شوهرت خیلی داغونه
زنت خیلی شکسته و پیر شده
دختر‌ چرا اینقدر پوستت ضایعست
لباست چقدر ....
.
این جملات بعضی از افراد اطراف ماست که توی چشمای ما زل می زنند و میگویند ببخشید؛ من رکم!!

اما واقعا بر چه مبنایی شما خودتان را رک‌گو می نامید!؟

باید تفاوت بین رک‌گویی و بی‌ادبی را بدانیم تا شاید از این رفتار زشت در ارتباطات بین فردی پرهیز کنیم.

مثلا من غذایی که گوشت قرمز داشته باشه نمیخورم و این رو به صراحت میگم.
یا وقتی دوستانم میگن بیا بریم مهمونی؛ من براحتی میگم نه کار دارم یا وقتش نیست.

این جملات نشأت گرفته از همان رک گویی یا ابراز وجود است که با چاشنی احترام، قاطعیت و موقعیت شناسی و صراحت مطرح می شود.

گستاخی یا وقاحت با نوعی بی ادبی کلامی و لحنی همراه است و بعضی اوقات متوجه شیوه گفتگوهایمان نمی شویم.
در این نوع گفتگوها افراد بدون در نظر گرفتن موقعیت فرد و فقط بر مبنای مغز خزنده یا مغز واکنشی خود عمل میکنند و فکر می‌کنند میتوانند بدون اینکه کسی نظر آنها را بخواهد نظر بدهند؛ میگویند؛
چقدر چاقی! زشت شدی! چقدر بی قواره ای! چه لباس جلفی! کرواتت عین تسمه ماشینه!!
باید با این افراد بالغانه و قاطع رفتار کرد.

هر گونه رفتار منفعلانه پاسخ مثبتی است به بی ادبی آنها ست، یکی از ابعاد بلوغ و پختگی رفتاری افراد در همین شیوه های کنش گری است.

همه واکنش گری بلدند، هنر شما در کنش‌گری سالم و بالغانه ست که نیاز به تمرین دارد و قطعا با کمک گرفتن از مشاور صاحب صلاحیت و یا کتاب های مناسب میتواند این نقطه ضعف شما به نقطه قوت شما تبدیل کند.

قانون تعادل...

بیشترین رنجی که می‌بریم از بی توجهی به قانون تعادل است.
تعادل در جسم، ذهن و احساسات ما، در تمامی ابعاد وجودی ما، به کار گرفته می شود. به یاد ما می آورد که در هر آن چه انجام می‌دهیم می‌توانیم افراط و یا قصور کنیم و‌ اگر آونگ‌ زندگی‌ یا رفتارها و عادت های ما بیش از اندازه به یک سو نوسان کند در نهایت به سوی دیگری خواهد رفت.
در جهان سمبل های گوناگونی برای تعادل هست، مانند پرنده ی سفیدی که بر یک پا می ایستد و تعادل را احساس میکند.
باید پرسید آیا ما میتوانیم مانند آن چه پرنده احساس می کند، درون مان حس کنیم؟ میتوانیم‌ در میان هیاهوی ‌زندگی روزانه مان احساس آرامش کنیم؟

ما قانون تعادل را زمانی به کار می گیریم که بی تعادلی را دقیق درک کرده باشیم و تبعات بی تعادلی را چشیده باشیم.

زمانی که تعادل درونت را بیابی آرامش گمشده ات را خواهی یافت و تاثیری حقیقی بر جهان خواهی گذاشت.

خواسته‌ها و وابستگی‌ها و قضاوت عجولانه ما را جلو می راند، ترس، مقاومت، اجتناب و غفلت ما را عقب می برد. زیاده روی در دوست داشتن و صمیمیت و مهربانی و کار کردن و مراقبت از خود یا دیگری نتیجه ای جز آسیب بیشتر ندارد.

تعادل یعنی برای همه ابعاد موضوعات زندگی مان ارزش قایل شویم.

مشکل در تمام کردن رابطه ی بد

برای همه ما یکی از سخت ترین بخش های ارتباطات عاطفی، شیوه تمام کردن آن است.

باید این اصل را بدانیم، اگر برای عاشقی و رابطه عاطفی حساسیت به خرج میدهیم و رفتارهای سنجیده انجام میدهیم، یاد بگیریم برای اتمام آن هم درست رفتار کنیم.

رابطه بد رابطه‌ای است که دارای چند ویژگی است؛

_ اولین ویژگی یک رابطه بد، بی‌احترامی مکرر و حضور بازی های روان‌شناختی به جای تمرین صمیمت است.
وقتی احترام نباشد، احساس بی ارزشی به عنوان ویران کننده‌ترین احساس در یک رابطه خودش را نشان می دهد.

_ دومین دلیل برای یک رابطه بد، نداشتن رشد و فرار از مسئولیت‌ های رابطه و ظهور فرهنگ مچ گیری است.

_ سومین شاخص یک رابطه بد، این است که خودتان نیستید. مجبور باشید نقش بازی کنید. وقتی خودتان را در رابطه زندگی نمی‌کنید بی شک عذاب آورترین لحظات را خواهید داشت. وقتی مدام سر از رابطه بد در می آورید یعنی مشکل درون شماست. بخش قابل توجهی از رفتار ما در رابطه‌ی عاطفی، به واسطه‌ی قالب های ذهنی هدایت می‌شود که ریشه در ناخودآگاه دارند و ما احتمالاً از آن بی‌‌اطلاعیم. یکی از نیازهای اساسی شما در کودکی نیاز به دلبستگی و داشتن ارتباط با ثبات با «والد به اندازه‌ی کافی خوب» است.
داشتن والدین سرزنش گر، بی تفاوت و بی مسئولیت باعث ایجاد عدم امنیت، حس منفی به والدین و احساس حقارت در شما میشود. این فرد در بزرگسالی، ارتباطاتی را اصیل و ارزشمند می‌داند که فرد مقابل با آنها رفتاری غیر مسئولانه و بی احساس و تحقیر آمیز داشته باشد. جذابیت طرحواره ای اینجا متولد می شود بدون شناخت شیفته کسانی میشویم که ما را آزار می دهند و از کسانی به من وجودی ما احترام میگذارند دوری می‌کنیم.


ادامه مطلب در پست بعدی ...

مشکل در تمام کردن رابطه ی بد (۲)

اگر والدین ارتباط سردی داشته باشند و همدیگر را آزار بدهند کودک در بزرگسالی از اصل «بازسازی» استفاده میکند و اجبار به تکرار رخ میدهد و او به دنبال کسی است که ویژگی های منفی والدش را دوباره بازسازی کند. داشتن رابطه خوب و محترمانه خیانت به الگوهای ذهنی اوست.

رابطه بد دارای چند اصل تکراری است. یکی از آنها این است که رابطه پر از رفتارهای سینوسی است. مدام یکدیگر را آزار میدهند و بعد احساس گناه می کنند و بعد جبران می‌کنند و دوباره همدیگر را آزار میدهند. تولید احساس بی ارزشی مضاعف با ابزار تحقیر، توهین و تهدید یکی دیگر از مشکلات رابطه بد است. احساس بی ارزشی دادن به طرف مقابل، عاشق‌ترین انسان ها را هم تبدیل به کوه یخ میکند و عزت نفس را به یغما می برد.
یکی دیگر از دلایل این مسئله «توهم قهرمانی برای تمام فصول» است.

یعنی من باید تمام سختی ها و دشواری های عشق را متحمل شوم چون میخواهم قهرمانی برای تمام فصول باشم. باید با عشق فراوانم طرف مقابل را شفا دهم و صبورانه به تقدیر خود گردن بنهم.

باید بدانیم «قانون پایان» در هر مرحله از زندگی ما وجود دارد و تلخی آن هم به دلیل اینست که این «اصل پایان یافتگی» بخشی از مسئله مهم اگزیستانسیال زندگی ما یعنی فقدان و نبودن است.

همیشه حرکت به سمت مرحله جدید با تردید و اضطراب همراه خواهد بود.
چه باید کرد؟


برای رهایی از این باتلاق از روان شناس صاحب صلاحیت کمک حرفه ای بگیرید. سراغ زوج درمانگر توانمند بروید. تلاش کنید به دنبال کسب بینشی تازه باشید . مسئله را از زاویه ای متفاوت تر از دید خودتان ببینید و برای درمان زخم هایتان، تمرین شفقت به خود کنید. تاکید میکنم بروز کشمکش و مشکل در رابطه عادی است و اگر هر دوطرف مسئولانه برای بهبود نفر سوم یعنی رابطه تلاش کنند حتما مسیر درمان و بهبود نیز میسر خواهد بود.
برای رابطه تان ارزش های جدید خلق کنید و معنای جدید بسازید.

قانون شفقت...

برای من شفقت یعنی بیداری؛ بیداری آدم ها از قضاوت های ناصواب، بیداری از وابستگی و آگاهی از رنج های این جهان.

باید بدانیم جهان ما را داوری نمیکند، چون جهان کارش داوری نیست.
جهان کارش درس دادن است، هر روز درس می دهد و هر موقعیت در زندگی ما، پر از سنجش و فراگیری است، پر از علت و معلول.

شفقت یعنی میل به حقیقت جویی و کشف این حقیقت جهان که ما در چارچوب توانمندی ها و محدودیت هایمان، میتوانیم مناسب ترین خودمان باشیم.
نگاه مشفقانه به ما کمک میکند تا جهان را زنده تر و زیباتر ببینیم.

قانون شفقت را باید از ذات زمین گرفت، از جهانی که در آن زندگی و از همه آن استفاده میکنیم بدون اینکه از آن تشکر کنیم. زمین بزرگترین معلم شفقت است.

هر چقدر به خودت مهر و عشق بیشتری بدهی، به دیگران هم بیش تر میتوانی ببخشی. دل به دست بیاوریم و نرنجیم و نرنجانیم... .

شفقت یعنی رها از قضاوت ها و توقعاتی که بین ما و جهان است. ما نیامده ایم که قضاوتگری کنیم بلکه در این جهانیم تا از اشتباهات مان درس بگیریم، رنج هایمان را بپذیریم و رشد کنیم و تکامل پیدا کنیم. شفقت به ما می آموزد باید از روی عشق و ادراک رفتار کرد نه تنفر و جهالت.

باید خودمان را به آن سطح از بینش برسیم که ما در دنیایی زندگی می کنیم که به همان اندازه که عادلانه است اسرار آمیز هم هست.
نگاه مشفقانه به جهان، یعنی جهان را با همه رنج ها و‌ شادی هایش بپذیریم.

_ تمرین کنیم فراتر از محدودیت هایمان برویم.
_ تمرین کنیم ملایم و صبورانه رفتار کنیم
_ تمرین کنیم در برابر رنج های زندگی، با پذیرش رفتار کنیم.

افلاطون عزیز می گوید؛ مهربان باشید؛
چرا که هر انسانی که ملاقات می کنید در نبردی سخت حضور دارد.


همگی ما در تلاش برای رسیدن به بهترین خودمان هستیم و این یک پیوند مشترک همه انسان هاست.
بیایید این روزها با خودمان مشفقانه تر رفتار کنیم
با عزیزانمان‌ و‌ اعضای خانواده، با دوستان مان، با حیوانات خانگی و‌ درخت ها و طبیعت، با کسانی که برایمان زحمت می کشند، شفقت داشته باشیم. دعا کنیم؛

باشد که در آرامش باشیم
باشد که در سلامتی باشیم
باشد که در شادی باشیم
باشد که رنج هایمان را بپذیریم
باشد که ببخشیم و قدردان باشیم... .

قانون عمل...

حرف های ما، دانسته های ما، استعدادهای ما نهفته هستند و تنها وقتی واقعی می شوند که پای قانون عمل در میان باشد.
ذهن‌ها پر هستند از مفاهیم گسترده و متنوعی که هر روز هم به تعدادشان اضافه می شود ولی تنها زمانی به راستی آنها را درک می کنیم که به کارشان بگیریم.

عمل ما در جهان ما، منجر به درک می شود و اگر بخواهیم دانش ما به معرفت تبدیل شود باید این اندیشه ها را عملیاتی کنیم.
رابیندرانات تاگور می گوید؛
با خیره شدن به دریا، نمیتوان از آن گذشت.


برای زیستن در زندگی فقط به رویاها و آرزوها و اهداف نیاز نداریم، باید عمل را در زندگی مان گسترش دهیم.
جهان ما عرصه انرژی و عمل است. علیرغم همه چیزهایی که می دانی و هستی، تنها عمل است که به زندگی ما دوام می بخشد.
صحبت از عشق، بردباری، مسئولیت پذیری، انسان دوستی و مراقبت و آگاهی و ... هم آسان است و هم زیبا، ولی این عمل است که موجب درک واقعی ما از زندگی میشود و محدودیت ها و فرصت ها را به ما گوشزد میکند.

تنها کسانی که به عمل متعهدند، شیرینی رسیدن به قله را می چشند.
عمل هیچ وقت آسان نیست، انفعال و شک و اهمال کاری همیشه هست، تبدیل تصورات مان به عمل، نیازمند انرژی، شهامت و جرأت ورزی است.

قانون عمل یعنی حرکت در زندگی و خطر کردن.
قانون عمل می گوید بهتر است آن چه را درست است انجام بدهیم، تا اینکه آن را انجام ندهیم و بهانه خوبی برای انجام ندادن آن داشته باشیم.
ما نباید گرفتار واکنش شویم و فکر کنیم عمل است!
عمل یعنی انتخاب کنش مناسب در زمان مناسب.

برای غلبه بر سکون و انفعال سه واقعیت را باید پذیرفت؛

۱.باید انسانیت و حضور جسمانی مان را بپذیریم و محدودیت هایمان را به رسمیت بشناسیم.

۲.هیچ کس نمی تواند به جای ما زندگی کند و اینکه ما تنها در نتیجه ی کوشش های خودمان قوی تر می شویم.

۳.در عمل و واقعیت ناراحتی و ناملایمات وجود دارد، آن را بپذیریم و از آن عبور کنیم و به حرکت مان ادامه دهیم.

ترس های ما وقتی شکسته می شود که عمل را به زندگی مان اضافه کنیم. گاهی باید عمل کرد و حرکت کرد و گاهی اوقات باید عمل کرد و هیچ کاری نکرد، یعنی عمل در عین بی عملی.

باید به قلب مان و بینشی که داریم اتکا کنیم و بفهمیم کی باید عمل کرد و چه زمانی باید نشست.
فرصت زیستن کم است؛ شجاعانه و با چشم باز عمل کن و حرکتت را برای زیستنی نو ادامه بده.