نمایش نسخه قابل چاپ
من اگر مرد بودم؛
هرگز و هرگز دست روی همسرم بلند نمی کردم.
دوران عقد که خاطره انگیزترین روزهاست، رهاش نمی کردم و نسبت به سپری شدن تاریخ عروسی بی تفاوت نبودم.
همسرم من رو خرد کرده، بعنوان یه دختر، بعنوان یه عروس، بعنوان یه زن, بعنوان یه شریک...
من چطور خودم را جای اون بگذارم، ر صورتی هیچ گاه رفتار او را انجام نمی دادم؟؟؟؟؟؟؟؟؟
می شه توضیح بدی چه اتقافی برایت افتاده که اینجور بهم ریختی؟
خاموش عزیز شما به دلیل مسایل امنیتی کم توضیح می دی و توقع کمک داری با توضیحات مختصری که دادی همینا رو از ماها قبول کن.
مسیله دیگه اینکه شما مثل یکی دیگه از افراد این تالار که من سرگذشت تلخش و خوندم فکر می کنی فکر می کنی شما به هیچ عنوان نباید خودت و پیش همسرت کوچیک کنی فکر می کنی نباید از اسب غرور بیای پایین فکر می کنی که همسرت باید فکر تو رو بخونه و ندونسته خواسته های تو رو براورده کنه .
عزیزمن به همون اندازه که ممکنه همسر شما خیانت کنه به همون اندازه ممکنه همسر هر مدوم از ماها خطا کنه پس در این مورد همه با هم برابریم شما نمی تونی رو حدس و گمان زندگیت و خراب کنی.
و از اینکه بهت گفتم برو یه کشور دیگه: واسه اینکه شما توقع داری همسرت مثل مردای خارجی باشه البته اون مردایی که توی کتابها اومدن نه واقعیاش می خوای شما نری طرفش اون بیاد می خوای سرسنگین باشی اون بیاد نازت بکشه م یخوای با همه خوواسته هات موافقت کنه و تازه ندونسته بعضیاشم براورده کنه و تاه از همه ازنا بدتر اینکه به راحتی به طلاق و جدایی فکر می کنی اونم تو کشوری که خودت بهتر از من می دونی به زنای مطلقه به چه چشمی نگاه می کنن. تو باید نمونه کامل یه زن ایرانی باشی. اما در مورد دست بزن همسرت در هر حال اون مقصره و نباید این کار زشت و قبیح و انجام بده اما بازم باید ریشه این کارش و پیدا کنی ببینی در چه مواقعی این کار و می کنه و نذاری اون شرایط برات بوجود بیاد که اونم بخواد چنین کار زشتی و بکنه.
یه کم امیدوارتر باش و امیدوارانه تر عمل کن موفق باشی:72:
سلام دوستان عزیزم
دفعه پیش خیلی عصبانی بودم و نتونستم علت قهر مجددمون رو بگم.
مرتبه پیش بخاطر این بود که مانیتور کامپیوترم را خرد کرد که کلی خرجشه. من هم باهاش قهر کردم تا بلکه مجبور بشه بده تعمیر و بفهمه که این روش برخورد هزینه برداره و خودش رو اصلاح کنه که زهی خیال باطل!
الان هم من هنوز دارم از یه مانیتور قرضی استفاده می کنم. تازه تو قهرمون یه بار که بابت یه مساله دیگه بهش اعتراض کردم، کلی کتکم زد!
بقیه جریان رو هم می دونید.
اینبار هم مادرم مارو افطار دعوت کرده بود. یه چندباری بهانه گرفته بود ولی نهایتا قرار شد بریم. همون روز دعوت دنبال شر می گشت، از رفتارش کاملا مشهود بود. یه بهانه کوچک گیر اورد و اومد گفت، بزنم دوباره کامپیتورت رو خرد کنم، و می خواست کتکم بزنه. منم بخاطر مهمونی هیچی نگفتم که با بدن کبود نرم اونجا!
خلاصه که نزدیک افطار شد، گفت نمی یام. هرچی خواستم دستش بهانه ندم، بالاخره حرف خودشو زد. گفت خودت تنها برو و من هم رفتم.
بیچاره مادرم کلی تدارک دیده بود و اگه بدونید به چه حالی افتاد. کلی دلیل دروغ برای نیومدنش اوردم که جلوی جمع بد نشه.
حالا از اون روز دوباره قهریم. نمی دونم وقتی اشتباه می کنه باید چطور باهاش رفتار کنم که بفهمه اشتباه کرده و متنبه بشه.حرف هم رو نمی فهمیم حتی وقتی تو آرامش و صلح حرف می زنیم!
اینقدر پیش همه تحقیرم کرده که دیگه هیچکس بهم احترام قبل رو نمی ذاره، حتی خانواده خودم!
یه جورایی خودشم داره احترامشو از دست می ده!
امروز هم از صبح رفته بیرون و ازش خبری نیست. انگار اونم بدش نمی یاد از این وضعیت!
میدونید ظا هرا که ما فقط بخاطر مسائل جنسی است که کنار یکدیگه هستیم!
امروز داشتم یه جمله از باربارا می خوندم:
"تعهد همسرتان مبنی بر مشارکت و همکاریش در رابطه با شما، باعث می شود، احساس کنید، هر دو اعضای یک تیم و به دنبال هدفی واحد هستید، دو انسان متعهد به موفقیت در رابطه ای واحد."
چقدر سعی کردم این رو بهش بفهمونم که بابا من و تو اعضای یه خانواده مستقل و یا به قول باربارا یه تیم هستیم. اگه قصد داریم بین دیگران حتی خانواده هایمان سربلند و محترم باشیم، باید باهم متحد باشیم. با تحقیر شدن یکی، دیگری به اوج نمی رسه. ولی افسوس ....
متاسفم خاموش عزیز.
ظاهرا همان اندازه که شما به مشاوره نیاز دارید که غرورتان را کم کنید همسرتان هم به مشاوره نیاز داره که دست بزنش و کنار بذاره. من می دونم وقتی مردی رو زنش دست بلند می کنه چقدر غرور زن خورد می کنه تا به حال وقتی با هم خوبید ازش پرسیدی چرا دست بزن داره و ازش خواستی تو اون لحظه ها یه کم خودش و کنترل کنه؟؟
به نظرم شما دوتا می تونید زندگی خیلی خوب و شیرینی و داشته باشید منتها هر دوتاتون باید یک قدم به هم نزدیک بشید تا بقیقه مسایل خود به خود حل بشه.
شاید یکی از دلایلی که هسرتان خونه مادرتان نیومد خجالت از خود شما بود چون نمی تونست پیش دیگران نقش بازی کنه در حالی که ته دلش از شما رنجیدس. و قطعا این رل بازی کردن برای شما م سخت خواهد بود.
امیدوارم با تجربه های تالار کمک بیشتری کنن.
موفق باشی.:72:
به نظرمن هر دوی شما با هم باید به یک روانشناس مراجعه کنید. یک روانشناس روی اخلاقیات جفتتون کار کند تا بتونه یه تصمیم گیری درست بگیره و بهترین روش رو بهتون نشان دهد. البته با اون شوهری که شما دارید بعید می دونم همراهتون بیاد. ولی تمام سعیتو بکن. اینجوری که نمی شه زندگی کرد. زندگی خودش خود به خود مشکل درست می کند حالا خودمونم اوضاع رو بدتر هم بکنیم دیگه چه می شود.
من از شوهرم متنفرم.
من از شوهرم متنفرم.
من از شوهرم متنفرم.
من از شوهرم متنفرم.
من از شوهرم متنفرم.
خدایا تو این دنیای به این بزرگیت یعنی امکانش نیست من به یه گوشش پناه ببرم و ملاقات با همه اونایی که تحقیرم می کنند رو حذف کنم؟؟؟؟؟
خدایا
خدایا
خدایا
سلام خاموش عزیز،
چی اتفاقی افتاده؟
چی شده؟
دوباره به مشکل بر خوردین؟
میدونم شرایط روحی مناسبی نداری ولی با توجه به
از اولین پستت تانقل قول:
(البته اینرا بگویم که الان که اینها را می نویسم. تمام وجودم را نفرت، افسردگی و نا امیدی فرا گرفته است. و به شدت احساس تنهایی می کنم. علاوه بر اینکه غرورم لگدمال شده است.)
که آخرین پستته بعید میدونم با اینهمه نفرت واقعا از راه درستی سعی کرده باشی مشکل رو حل کنی، شاید بهتر باشه یه مدت از هم جدا باشین که ببینین اصلا احساسی بینتون مونده یا نهنقل قول:
من از شوهرم متنفرم.
من از شوهرم متنفرم.
من از شوهرم متنفرم.
من از شوهرم متنفرم.
من از شوهرم متنفرم.
خاموش عزیز چی شده که اینقدر بهم ریختی؟ همه ما منتظر هستیم تا ببینیم چه اتفاقی افتاده!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
سلام به همه که اینقدر مهربونید و برای مشکل دیگرون وقت می ذارید:72:
والا اون روز من حسمو نسبت به شوهرم نوشتم، یه حس بدی سراغم اومده بود. اتفاق جدیدی نیوفتاده، اما این حس گاهی سراغم می یاد و نه همیشه.
راستش بعد سه سال هنوز نتونستم بهش اعتماد کنم.
گاهی فکر می کنم شوهرم فقط برگشته (بعد اون دوره دو سه ماه که دوباره برگشت)، که من و خانوادم رو خرد کنه. غرورم رو لگدمال کنه.
از اون روز که نیومد خونه مامانم اینا واسه افطاری،هنوز با هم قهریم و جای خوابمون سواست.
البته اس ام اسی اینبار با هم حرف می زنیم.
اس ام اسی قراره یه سفر گذاشته.
دفعه پیش که رفتیم سفر، اونقدر تحقیرم کرد که نگو. ولی من واسه کسی تعریف نکردم.
سن ما داره میگذره ولی هیچ خبری از خواستن بچه تو زندگیمون نیست. اونقدر مشکل داریم که راستش خودم هم صلاح نمی دونم.
اما من تو یه جاهایی از فکرم به جدایی هم فکر می کنم که حرف از بچه خواستن نمی زنم. اما شوهرم چی؟! اون تو فکرش چی می گذره که حرفی از بچه نمی زنه؟
اگه نهایت به این زندگی ادامه بدیم و سن من برای بچه دار شدن بگذره، چی؟
اگه واقعا قصد شوهرم انتفام باشه، چی؟
می دونید شوهر من چه اخلاقی داره؛
فرض کنید تو یه دعوا دو تا لگد زده و یه سیلی، حالا طرف مقابلش فقط یه مشت زده! حالا مدتها گذشته و بین این دو نفر صلح برقرار شده. آقا این بشر (شوهر من) اینقدر کینه ای هست که اون طرف حتی بعد صلح هم هر لحظه باید منتظر باشه که کی اون "مشت" رو باید نوش جان کنه!!!
اینه که ازش می ترسم...
امروز صبح، اولین روزی که بعد یه ماه می تونستیم با هم صبحانه بخوریم، پا شد و رفت خونه مامان جونش اینا...
پشتش کرد به من رفت اونجا، اینکار رو بدجوری انجام می ده، طوری که رو روان آدم راه می ره!!!
خدا لعنت کنه پدر و مادری که دست از سر پسرشون بعد اینهمه سال بر نمی دارن و نمی ذارن زندگی خودش رو بکنه!
مرتیکه بی غیرت همیشه زنش رو خونه تنها می ذاره و می ره خونه مامان جونش!
حالا خونه مامان من نمیاد. اون بنده خدا که زحمت می کشه و تدارک می بینه و رسما دعوتش می کنه. وقتی من خودم تنها می رم، خانوادم بهم بی احترامی می کنن که چرا با شوهرت نیومدی! اگه بگم نیومد که چجوری بگم.
خدایا من مُردم این وسط. خدا بر تربیت کننده این نامرد لعنت بفرسته. این اولین دعای عید فطر منه...:323:
سلام خاموش عزیز
معلومه که خیلی خسته ای. قبول دارم که خیلی سخته که روز عید تو رو تنها بذاره و بره خونه مامانش و تازه خونه مامان تو هم نیاد. می دونی عزیزم من به یه چیز اعتقاد دارم اونم اینکه وقتی یه طرفه به قاضی بری خوشحال بر می گردی کاش می شد یه جوری حرفای شوهر شما رو هم شنید شاید بهتر می شد قضاوت کرد اما خب ظاهرا محاله. می دونی قطعا اون هم از یه کار شما دلگیره که این طوری رفتار می کن وگرنه این رفتار یه ادم نرمال نیست منتها به قول شما شاید چون کینه ای هستن مشکل قبل و الان و به شکلهای مختلف داره جبران می کنه. نمی دونم.
اما خاموش عزیز یه کم به بجنب به قول خودت سنتون داره می ره بالا. بالاخره یا رومی روم و یا زنگی زنگ. اگر می تونی راضیش کن و به یه مشاور حضوری برید الان سه سال از زندگیتون گذشته به این فکر کن که اگه بشه 5.7. 10 . .... می خوای چه کنی؟
زودتر تکلیفت و با همسرت معلوم کن. سکوت زیاد و قهر زیاد هم خوب نیست.
گاهی باید اعتراض کنی حتی اگه جواب اعتراضت مشت و لگد اون باشه. ادما با هم فرق دارن شاید اگه من جای شما بودم این موضوع رو با خانوادش مطرح می کردم عواقب رفت و امد زیاد پسرشون و می گفتم و خطری که زندگیم و تهدید می کرد بهشون می گفتم و ازشون کمک می خواستم چون هر چقدرم که اونا سنگ دل باشن باز دلشون برای زندگی پسرشون می سوزه همین که در جریان قراربگیرن بدون اینکه شما بفهمید مسایلی رو با پسرشون مطرح می کنن و دنبال راه چاره می گردن شاید همسر شما برای اونا این طور جا انداخته که زندگیتون خیلیم خوبه. باهاشون مطرح کن اگه می تونی از عواقبش نترس فوقش عصبانی می شه و باز می خواد شما رو بزنه بازم دستت پره که تو زده حتی می تونی با خانواده خودت مطرح کنی.
به اینکه نفر سومی و در جریان زندگیتون بذاری برای کمک فکر کن
موفق باشی:323:
دوباره ازش کتک خوردم، سر و صورتم کبوده، اونقدر موهام رو کشید که سرم داره می سوزه.....
خدایا کاش قلم پام می شکست و تو این تالار نمی اومدم تا از طلاق منصرف نمی شدم. لااقل تا الان تکلیفم روشن شده بود.
دیگه بیشتر تحقیر نمی شدم.
میگه از مامانت کینه به دل گرفتم تا نکشمش دست بردار نیستم!
میگه طلاقت نمی دم، می خوام زجرت بدم تا به غلط کردن بیوفتی!
بخدا دارم زجر می کشم...
حالا فهمیدید علت کاراش چی بود؟ فقط داره زجرم می ده.
خدایا منم بندتم پس چرا منو نمی بینی؟ چرا فراموشم کردی؟
خدایا، خدایا، خدایا
من بی کسم تو خودت کس بی کسا باش...
خانم محترم مثل روز روشنه که این آقا میخواد شما تمام حق و حقوقتون رو ببخشید تا از شما جدا بشه. اصلا به ادامه این زندگی فکر نکنین. شما مثل همه آدمهای خوشبخت دیگه لیاقت داشتن زندگی خوب رو دارین.
در اولین فرصت به دادگاه خانواده برید و با یک وکیل مشاوره کنین. تا زمانی که آثار کبودی ها روی بدنتون هست، میتونین از اون آقا شکایت کنید.
هر وقت میشنوم که مردی(نامردی) زنش رو زده از مرد بودنم شرم میکنم...
شما باید تا دیر نشده و جای کبودیها هست به دادگاه خانواده برید.
اطمینان داشته باش هیچ ظالمی تو این دنیا هنوز نتونسته از دست خدا فرار کنه.
اگر به شما ظلم کرده حتما یه روز به سزاش میرسه.
فکر می کنید تا حالا کلانتری نرفتم؟
دو تا برگه پزشکی قانونی دارم. یه تعهد تو کلانتری داده که دست روم بلند نکنه. کلی مشاوره رفتم.
تو کلانتری گفتن جوری نزده که دیه بالایی داشته باشه که از لحاظ مالی گوشمالی بشه. اما روحم خیلی بیشتر از جسمم آسیب دیده.
الان سه سال دارم دعا می کنم که یا خدا درستش کنه یا تقاص منو ازش بگیره، اما خدا صدامو نمی شنوه...
پیش هرکس و ناکسی تحقیرم کرد..
خدایا کمکم کن. من دیگه طاقت ندارم. نمی دونید چقدر از دست دادم تا حالا...
می خواد من و مادرم رو بکشه، خدا جون خودشو مادر خودشو بگیره!
برام دعا کنید. به حق تمام مقدساتتون قسمتون می دم که برام دعا کنید. من دیگه طاقت ندارم.
روح و جسمم باهم درد می کنه. دست و پاهام نشکسته ولی روحم ، وجودم شکسته.
.
.
.
.
خوب توصیه من بهتون اینه که به ترتیب این کارهارو انجام بدین :
1- ترکش کنید و به خانه پدریتون (مادریتون) برگردید و در صورت ایجاد مزاحمت در محل با پلیس تماس بگیرید. رضایت ندید و بگین که میخواین به کلانتری برید. صورتجلسه یا گزارش پلیس رو به همراه داشته باشید. نود درصد مزاحمین وقتی سر و کارشون به کلانتری و پلیس بکشه سرجاشون میشینند.
2- درخواست مهریه بدین (لازم نیست درخواست طلاق بدین)
3- درخواست استرداد جهیزیه بدین
4- درخواست نفقه بدین
5- حتما با یک وکیل مشاوره کنین. وکلای خانم در مسائل خانوادگی مهارت بیشتری دارند.
پ.ن : برای خلاص شدن از دردسرهامون به چیزهایی بیشتر از دعا و نفرین نیاز داریم. باید کاری کرد...
خاموش عزیز سلام
نظر منم اینه که مدتی ترکش کنید تا جای کبودیها روی بدنتونه از پزشکی قانونی برگه ای بگیرید و ازش شکایت کنید شاید اگه صدای دادتون کمی بلندتر بشه سر جای خودش بشینه.
این خیلی بده که روی شما این طور دست بلند می کنه. من واقعا ناراحت شدم.
به نظرم برای خلاص شدن از دردسرهامون چیزی بیشتر از دعا نداریم و البته کمی همت.
ما رو بی خبر نذارید :323::72:
sisili و samanis عزیز
پست 97# من رو بخونید. پزشک قانونی رفتن دیگه کمکی بهم نمی کنه.
من تمام این راهها به غیر از اجرا گذاشتن مهریه و استرداد جهیزیه را دادم.
تو کلانتری ازش تعهد کتبی گرفتن (دادگاه ارجاعمون داد مجدد به کلانتری و اونجا پرونده داریم.)
درخواست نفقه دادم ولی ازش گذشتم و بهش گفتم که بخاطر زندگیمون گذشتم.
روشی که در ابتدای این تاپیک گفتم، یعنی بی توجهی و پناه بردن به یک اتاق دربسته، آخرین راهی بود که به ذهنم رسید.
منزل پدرم نمی توانم بروم، به دو دلیل؛
1- آنها هم رفتار خوبی با من ندارند. بی احترامی های همسرم، همه را نسبت به من بدرفتار و نامحترم کرده است.
2- می ترسم بروم و زن داخل خانه بیاورد. اعتمادم بهش کاملا سلب شده است. و از طرفی فکر اینکه او به همراه یک زن دیگر با وسایلی که من با صرف جوانی ام خریداری کردم، برایم دیوانه کننده است.
3- یک وامی من از محل کارم گرفتم که قسط سنگینی دارد و مستقیم از حقوق من کم می شود و او هر ماه پول قسط را به من می دهد. اگر بروم آنرا نمی دهد و آنوقت من دیگر پول تهیه یک جفت کفش را هم نخواهم داشت.
من برای زندگی ام همه کاری کردم ولی باز هم به شکست رسیدم.
راهی جز جدایی نمی بینم و برای آن دارم برنامه ریزی می کنم.
دعا کنید لااقل خدا در این راه کمکم کند.
برای طلاق و جداییت دعا نمی کنم اما دعا می کنم که خدا راهی براتون باز کنه که بتونید به نتیجه خوبی برسید و دلتون بابت عمرتون نسوزه.:323::72:
* کاش شوهرم من رو نمی زد.
* کاش شوهرم جلوی خانوادش با ناسزا و برخورد فیزیکی خردم نمی کرد.
* کاش شوهرم جلوی اقوامش احترامم رو نگه می داشت.
* کاش شوهرم حرمتم رو نزد خانوادم با بدگویی کردن از من نمی شکست.
* کاش شوهرم من رو زن خونش و شریک زندگیش می دونست.
* کاش شوهرم اینقدر به حرفهای خاله زنک مادر و خواهرش گوش نمی کرد.
* کاش شوهرم اونقدر که به فکر حل مشکلات خانوادش بود، به فکر حل مشکل خودش و زنش بود.
* کاش شوهرم توان اینرا داشت که به خانوادش بفهمونه من یه زندگی جدید تشکیل دادم و مرد اون زندگیم و باید به رتق و فتق امور اون زندگی برسم.
* کاش شوهرم موقع خواستگاری به این فکر نمی کرد که بعدا مطابق میلم درستش می کنم.
* کاش شوهرم دوستم داشت و به فکر زجر دادن من نبود.
* کاش شوهرم طوری رفتار می کرد که افتخار می کردیم با هم بیرون بریم.
* کاش شوهرم اونقدر بزرگ شده بود که فکر بچه دار شدن باشه و من رو مادر اون بچه بدونه.
* کاش، کاش و صدها کاش دیگه ....
سلام خاموش عزیز
خوبی؟ خبری ازت نیست. می شه بیای و یه کم از حال و روزت بگی. الان پیش خانواده هستی یا خونه خودت.
منتظرتیم:46::72:
منم با شوهرم قهر کردم و اون میگه باید طلاق توافقی بگیریم اما من دوسش دارم به نظر شما چه کار کنم
دریا بندر عزیز در یک تاپیک خصوصی برای خودت مشکلت و کامل بنویس انشاءا.. با کمک دوستان راهنماییت می کنیم
سلام خاموش عزیز. خوبی؟ اوضاع و احوالت چطوره؟ بهتر شده یا بدتر؟ امیدوارم به نتیجه قابل قبولی رسیده باشی.
تو باید یک جمع بندی کلی از زندگی و رفتارهای شوهرت در این چند وقت انجام بدهی و پیش یک مشاور حاذق برو و بعد از نظرات اون یک تصمیم عاقلانه بگیر که بمونی یا بری. برات دعا می کنم که هر چه زودتر بهترین راه زندگیتو پیدا کنی به امید خدا.:323:
سلام دوستای عزیز و به خصوص sisili و harfedel که هنوز به یادم هستید.
دلم نمی خواست دیگه حرفی بزنم چون حرف جدیدی ندارم.
عقلم و احساسم طلاق می خواد، اما فعلا شرایطش رو ندارم. راستش حساب کتابام رو کردم دیدم با این اوضاع بی پولیم از پس اداره خودم بر نمی یام. تهیه مسکن، خوراک ، پوشاک، درمان و ...
من که مهریه بگیر نیستم و انم مهریه بده نیست. فعلا تو خونشم و براش غذا می پزم و خونه رو مرتب می کنم. اون هم مسکن و خوراک رو تهیه می کنه و بس.
آدم مسجد نماز خون، می شینه نصف شبها فیلمهای سکسی نگاه می کنه. دیشب یواشکی که نبینه داشتم می دیدم، می رسید به سکس زنها چندین بار صحنه رو برمی گردوند و استاپ می کرد روش....
تنها عاملی که مار رو پیش هم نگه داشته بود تا حالا همین سکس بود که حالا با نگاه کردن این فیلمها اونم از بین رفته.
نمی دونم کدوم از خدا بی خبری این فیلمها رو بهش می ده!
نوشته بود تو آب درمانی هست و غذا چندروزی براش نپزم. صبح امروز هم گذاشت رفت. اینکه اینقدر با ولع سکس زنها رو می بینه و براش عادی شده، چرا شک نکنم که با کسی قرار داشته و ناهار و شام دیشب با اون بوده و هست؟!
آخه به کی رژیم آب درمانی می دن که فقط آب میوه بخوره؟!
خلاصه این حال و روز منه. و با خفت و زجر دارم این زندگی رو تحمل می کنم. کاش شرایط مالی داشتم و دادخواست طلاق می دادم که بفهمه زن با این شرایط نمی تونه زندگی کنه.
همیشه قدیمیها رو مسخره می کردم که با وجود مشکلات و ابراز نفرت هیچ وقت طلاق نمی گرفتن.، حالا خودم هم شدم یکی از اونها....
خانم خاموش گرامی، من تمام پستهای شما رو از اول خوندم، و در تمام اونها احساس کردم یک چیزی این وسط از قلم افتاده.
شاید بهتر باشه کمی از زندگی خودم و همسرم بگم تا بهتر متوجه منظورم بشید و در مورد نگاه و اعتقاد من دچار سوء تفاهم نشید.
من حدود 15 سال هست که با همسرم زندگی می کنم و حاصل این ازدواج هم یک دختر 8 ساله هست. رابطه من همسرم از ابتدا وابسته به نیازهای سطحی زندگی نبود، ایشون از لحاظ مالی و اعتقادی کاملا مستقل هستن اما چیزی که ما دو نفر رو به هم وابسته نگه داشته پیوند عاطفی و نیاز احساسیمون هست. من آدمی هستم که دوست ندارم کسی به دلیل نیاز مالیش با من زندگی کنه چون در واقع اون زندگی هیچ ارزشی نداره. و در ضمن یک اعتماد دو طرفه قوی بین ما پابرجاست..
اوایل وقتی که من عصبانی میشدم، ایشون در اون لحظه خاص حرفی به من نمی زد و فقط سعی می کرد که با آرامشش به من آرامش بده. و بعد از اینکه من به اعصابم مسلط می شدم در مورد اون مسئله صحبت می کرد و دلایل و توضیح خودش رو میداد و من در 98 درصد موارد شرمنده می شدم که زود قضاوت کردم و عصبانی شدم. و همین مسئله باعث شد که من سعی کنم زود قضاوت نکنم و عصبانی نشم.
همسرم همه جا و در هر شرایطی به من افتخار می کنه، در صورتی که من احساس می کنم ارزش این همه تعریف رو ندارم، اما همین کارش باعث میشه که من بیش از پیش بهش احترام بذارم و متقابلا باهاش همین برخورد رو داشته باشم. اون مغرور هست اما مگه نه اینکه دو تا دوست باید برای هم از جونشون هم بگذرن؟ در واقع به همین شکل عمل می کنه، نمیگم که قربون صدقه من میره و از این کارها نه اصلا اینطوری نیست، طوری عمل کرده که من مطمئن هستم در هر شرایطی پشت من هست، و همه جوره می تونم روش حساب کنم. البته من هم در مقابل اون به همین شکل برخورد می کنم..
شک کردن اصلا مسئله خوبی نیست، و دلیلی بر دوست داشتن شخص نیست بلکه یک نوع بیماریه. شما تمام مسائل و اینکه چطور شد از ابتدا این قضایا پیش اومد رو تعریف نمی کنید، اما خودتون قضاوت کنید.. بدبختانه بیشتر آقایون اگه بدی کنند و در مقابل بدی ببینند خیلی بدتر می شن و در صدد انتقام بر میان و برعکس اگه بدی کنن و رفتار منطقی (نه خوبی که منجر به سوء استفاده بشه) ببینن، سعی در اصلاح خودشون می کنن. رفتارهایی مثل مقابله به مثل کردن، احساسی و دور از تعقل هست، باید به جای عکس العمل سریع نشان دادن فکر کرد و بهترین راه رو انتخاب کرد.
همسر من هر از چندگاهی به من میگه که بودن من براش خیلی ارزش داره و نمی تونه زندگی بدون من رو تصور کنه.. با اینکه من خودم به وضوح می دونم که اونقدر قدرت داره که میتونه از پس تمام مشکلات زندگی به تنهایی بر بیاد اما این حرفش منو بیش از اندازه تحت تأثیر قرار میده. اون واقعا دوست منه، دوستی که میدونم جونش رو به خاطر من میده و این ارتباط دو طرفه اس.
خاموش عزیز
من اصلا موافق زچر کشیدن خانمها و تحقیر شدنشون نیستم، من مردی هستم که بعد از برگشتن از کار خونه رو تا رسیدن همسرم مرتب می کنم (چون هر دومون شاغل هستیم). تمام کارهای خونه بینمون تقسیم شده، بهترین مشاورم همسرم هست و ... اینها رو گفتم که فکر نکنید از این مردهای دیکتاتور هستم، اما اعتقاد دارم شما در مقابل بدی همسرتون عکس العمل منطقی نشون نمی دید که کار به اینجا کشیده، حالا چرا این رو می گم برای اینکه خانمها سیاست بیشتری در زندگی دارن، همیشه بهتر عمل می کنن، بهتر تصمیم می گیرن و آقایون معمولا زودتر قضاوت می کنن، زودتر کنترل خودشون رو از دست میدن و سیاست کمتری دارن. حالا شما فرض کنید تمام اینها یک نوع بیماریه، برای این بیماری شما چه تجویزی داشتین؟ شما دکتر زندگیتون هستین، این معنیش این نیست که هی بخواین گذشت کنین و هر بلایی سرتون اورد دم نزنید نه اتفاقا کاملا برعکس، فکر کنید و منطقی عمل کنید شاید اگه بهتر فکر می کردید و منطقی عمل می کردید باید همون دوران عقد از ایشون جدا می شدید و یا شاید هم نه ..
فکر کنید و فکر کنید..
( در ضمن کسی رو لعنت نکنید چون انرژی منفی این عمل به زندگی خودتون باز خواهد گشت)
سلام rastakنقل قول:
حالا چرا این رو می گم برای اینکه خانمها سیاست بیشتری در زندگی دارن، همیشه بهتر عمل می کنن، بهتر تصمیم می گیرن و آقایون معمولا زودتر قضاوت می کنن، زودتر کنترل خودشون رو از دست میدن و سیاست کمتری دارن.
چه خوب !
خانم شما آنقدر درست عمل کردند که شما لطفتون شامل همه خانم ها شده و می گویید "همیشه بهتر عمل می کنن بهتر تصمیم می گیرن و آقایون زود تر قضاوت می کنن ,زود تر کنترل خودشون رو ازدست می دن و سیاست کمتری دارن":163:
اینجا آقایون یه ریزه مظلوم واقع شدن !:302:
به نظرم نه همه ی خانم ها همیشه بهتر عمل می کنن نه همیشه آقایون زودتر قضاوت می کنن و...........
به خاطر داشتن یه همچین همسر خوب و شایسته ای که تونسته خوب عمل کنه و رضایت شما را حاصل کنه بهتون تبریک می گم .
واقعا جای خوشحالی داره وقتی دائما گله و شکایت نیست و هستند کسانی که می آن و از همدیگه خصوصا همسرانشون تعریف و تمجیدو قدردانی می کنند و تجارب خودشون رو در اختیار دیگران می گذارند .
خانم ستاره محترم، جملات شما دقیقا جملات منو تأئید کردن، خانمها اونقدر منطقی هستن که حتی وقتی ازشون تعریف هم میشه قبول نمی کنن و پاس میدن به یه سمت دیگه. :82:
خانم خاموش امیدوارم تصمیم درستی برای زندگیتون بگیرین، بهترین تصمیم یعنی تصمیمی که کمترین آسیب رو به شخص بزنه و پس از اون شخص احساس رضایت داشته باشه.
به نظرم این جملتون فوق العاده ست: "بهترین تصمیم یعنی تصمیمی که کمترین آسیب رو به شخص بزنه و پس از اون شخص احساس رضایت داشته باشه. "
خاموش عزیز، احساس می کنم فاصله ی شما و همسرتون با افتادن روی یه دور باطل داره روز به روز بیشتر میشه و این داره به هردوی شما از هر نظر ضربه میزنه؛ شما دارید از لحاظ روحی و جسمی و احساسی با کارهای همسرتون از ایشون فاصله می گیرید و همسرتون هم با رفتارهای شما داره از لحاظ روحی و عاطفی و مهمتر از اون جنسی از شما فاصله میگیره.
نمی دونم میخوای صبر کنی تا زندگیت همین جوری بگذره و یه پس اندازه مالی پیدا کنی تا طلاق رو انتخاب کنی یا نه می خوای یه راهی پیدا کنی تا بلکه بشه این زندگی رو نجاتش داد؛ اگه دنبال مورد دوم هستی خواهشا همتت رو و دانشت رو و همین طور امید و توکلت رو بیشتر کن و شروع کن. یکی باید با همه ی این اتفاقات شروع کننده؛ آن هم به روش کاملا صحیح و منطقی باشه.
برادر گرامی اتفاقا تمام خصوصیات شما در من وجود دارد و موقع خواستگاری به همسرم گفتم که من تمام نیازهای مالی که یک مرد می توانست برای همسرش تهیه کند را برای خودم تهیه کردم و بابت اینها نیست که می خواهم ازدواج کنم.نقل قول:
نوشته اصلی توسط rastak
من یک دوست و شریک برای لحظه های شیرین و شاد بعد از این زندگیم می خواهم.
اینها تفکرات من بود و بدون کم و کسر همان ابتدا که هیچ گرایشی در ما شکل نگرفته بود، با همسرم در میان گذاشتم.
اما همسرم یا نشنید و یا فکر کرد با کتک و تحقیر تغییرم می دهد!
متاسفانه همسر من اصلا اینطور فکر نمی کند.
و مشکل دیگر اینست که فوق العاده دهن بین است و حرف هرکسی در او اثر می گذارد الا من.
خواهر بزرگ و مادرش بشدت روی او تسلط دارند.
همسر من بیشتر خود را پدر برادر و خواهر کوچکترش می داند.
من فقط تامین کننده خواسته های جنسی او هستم.
وقتی حرف من کوچکترین تاثیری روی او ندارد و همه چیز خانواده اش را از من پنهان می کند و همیشه تنها آنجا می رود (صددرصد چیزی برای مخفی کردن دارند که مخفی کاری می کند)، چگونه برای زندگی مان سیاست گذاری کنم؟؟؟؟؟؟؟؟
del عزیز تقریبا درست حدس زدی. این اتفاق در زندگی ما افتاده است.نقل قول:
نوشته اصلی توسط del
و من به این موضوع که دنبال پس انداز باشم نیز هستم.
راستش وقتی به قلبم مراجعه می کنم، محبتی از همسرم پیدا نمی کنم.
وقتی به عقلم مراجعه می کنم، می بینم که من و همسرم وجه تشابه فکری نداریم.
اما با این وجود هم از طلاق می ترسم و هم در رویایم آرزوی دگرگون شدن همسرم و روزهای خوب در کنار او را می بینم.
من انتخابش کردم که دوستش داشته باشم و در کنارش خوشبخت باشم، نه اینکه کتک بخورم و تحقیر شوم!!
قبول کنید که عمل به این جمله بسادگی بیان آن نیست.نقل قول:
نوشته اصلی توسط rastak
باور کنید که نمی دانم جدایی برایمان بهتر است یا جنگیدن برای تغییر دادن دیگری!
اعتراف می کنم که نمی دانم چه کار باید بکنم.
با این حال و با تمام مضیقه مالی وقت مشاوره گرفته ام که البته چند ماه دیگر است.
(تابحال چندین و چندبار نزد مشاور رفته ایم!!)
خاموش عزیز
من همه نوشته های شما و دوستان را نخواندم. اصلا هم نه توصیه به طلاق و جدایی دارم و نه توصیه برای مچ ګیری و دعوا و ... به نظر من تا می توانید سعی کنید که مساله را حل کنید. از بزرګترها و مشاور کمک بګیرید. اما تنهایی نه. از تجربه خودم برایتان می ګویم تا مثل من وقتی که تصمیم به جدایی ګرفتید دستتان خالی نباشد.
1- اولا حتما سعی کنید که تمام مدارک لازم را برای اثبات بی توجهی ها، خشونت و خیانت ایشان داشته باشید، بعد اقدام کنید. مدارکی که اشاره کرده بودید به تعهد ایشان در کلانتری ( در مورد کتک زدن شما)، مدارکی که نشانه روابط نامشروع ایشان باشد ( البته اګر همسر صیغه ای و غیره باشد دست شما به جایی بند نیست ) و مدارک دیګر می تواند موقع طلاق برای ګرفتن حق و حقوقتان کمکتان کند.
2- شما جوانید و فرصت برای کار کردن و استقلال مالی و ارتقای تواناییهای خودتان دارید. حتما چه در صورت ادامه زندګی با ایشان و چه در صورت طلاق حتما دنبال کار باشید. حتما، حتما، حتما.
سلام خاموش عزیز
روحیم خرابتر از این حرفاس که بتونم خوب حرف بزنم اما تو تمام این مدت به ذهنم می امدی. در این چند پست اخرت فهمیدم که تو هنوز تکلیفت با خودت معلوم نیست. نه می خوای زندگی کنی و نه دلت به طلاق راضیه. همین که گفتی نمی دونم باید چیکار کنم یعنی هنوز رشته هایی حتی باریک هستن که تو رو به این زندگی وصل کرده.
طلاق راه اخره, راه اخر و اول نرو حتی به ذهنت نیار. اول هدفت این باشه که زندگیت و نجات بدی.
من فکر می کنم شما خانمی هستی با تفکرات مردانه که دوست داری هیچ نیازی به همسرت نداشته باشی چه مالی چه عاطفی و این و بارها به ایشان گفتی. در حالی که مردان دوست دارن که همسرشون و وابسته به خود ببینن. شما خانمی هستی با غرور زیاد که خود این بزرگترین عامل مخرب تو زندگیت هست. و البته همسرتم فردی کینه ای که اشکالات رفتاری شما رو با تنها گذاشتن شما و تنها رفتن به منزل خانواده اش و البته با دست بزنش نشون می ده.
شما هر دو متاسفانه تمام رفتارهایی که می تونه یک زندگی رو منهدم کنه در خود جمع کرده اید. باید دونه دونه سعی در ترک این عادات کنید تا زندیگتون و نجات بدید اولین قدم را شما بردارید مطمئن باشید با کمی تاخیر همسرتون هم قدمی هر چند کوچک بر خواهد داشت.
یه کم تنوع وارد زندگیتون کنید نوع لباس و رفتار شما می تونه نگاه کردن همسرتون و به اون جور فیلمها کم کنه. کمی از لاک خود بیرون بیاید و شاد تر زندگی کنید.
موفق باشید:72:
نقل قول:
شما جوانید و فرصت برای کار کردن و استقلال مالی و ارتقای تواناییهای خودتان دارید. حتما چه در صورت ادامه زندګی با ایشان و چه در صورت طلاق حتما دنبال کار باشید. حتما، حتما، حتما.
سلام برخاموش انشا... روشن بشی به نظر من مشکل اساسی زندگی تو رفتار بد شوهرت است نه حدس درمیان بودن یک زن دیگر.ان قضیه گفتن ان جمله به چند تا پسر ازیک مرد خیلی عجیب است .با توجه به مطالبی که نوشتی ورفتارهای غیر معقول به احتمال زیادشوهر شما مشکل جنسی باشما داره وان که میگه غرور داری درهمین ارتباط است.با توجه که میگی فیلم نا جور نگاه میکنه بعیداست پای کسی در کار باشه .لذایک بار غرورت در ارتبا ط بامساییل جنسی ندید بگیر ببین چه میشه .اگر این کار بکنی خداهم با تواست .البته 6 دانگ نه اینکه حال گیری کنی. و چند وقتی برنامه منظم براش بذار.مطمین باش جواب میده .البته با این کار تعداد رفتاهای بدش کم میشه .ولی تغییر چنین رفتارهایی مشکل است.ونیاز به یک تحول داره.
سلام دوستان
بعد از یک دوره قهر طولانی، مجدد با شوهرم آشتی کردم. می دانم این قهر و آشتی ما خیلی خسته کننده شده و شاید حوصله دنبال کردن ماجرای ما رو نداشته باشید. اما ببینید خودمون چی می کشیم که در این زندگی خسته کننده، روزگار می گذرانیم.
راستش من اینبار تصمیم گرفتم روی خودم هم کار کنم و برعکس دفعات پیش قصدم حفظ زندگی ام هست. :104:
درباره علت نیومدن شوهرم به خانه مادر و پدرم بعد از قبول دعوت آنها به افطاری از جانب شوهرم، ازش سوال کردم و گفت که چرا تو نمی آیی. کلی بحث کردیم و دلیلهایم را گفتم. در آخر هم قبول کردم که عید قربان آنجا برویم.
الان خیلی استرس دارم برای آنجا رفتن و می ترسم که دوباره جلوی خانواده اش بهم بی احترامی کند! نمی دانم باید چه کار کنم و چطور رفتار کنم که این اتفاق نیفتد...
در ضمن شوهرم در لابلای حرفهایش بهم گفت:
"می دانم که نزد خانواده ام بارها بهت بی احترامی کردم. بخاطر این بود که راحت به دستت آوردم!!! مردهای دیگر که زنشان در حد تو هم نیستند چون با زحمت بدستشان آورده اند، کلی جلوی جمع به زنشان احترام می گذارند..."
نمی دانم باید چکار می کردم که به زحمت بدستم می آورد. (ما یک ازدواج سنتی داشتیم.)
و از طرف دیگر گذشته که گذشته است. الان چه کار کنم که قدرم را بداند؟
خاموش عزیز؛ خیلی خیلی خوشحال شدم که امروز از خودت خبری بهمون دادی و خوشحال تر از اینکه با همسرت آشتی کردی و باز خوشحال تر اینکه به این موضوع فکر کردی که خودت رو هم تغییر بدی؟! برای همه ی این موارد مثبت زندگیت بهت آفرین میگم.:104::104::104:
راستش در مورد موضوعی که گفتی: نگرانیت؛ من بهت توصیه می کنم از همین امروز ذهنت و افکارت رو از اتفاقاتی که در زندگیت افتاده و رفتارهای همسرت پاک کن؛ به گذشته به عنوان یه درس عبرت نگاه کن و اینکه چه اعمال و رفتاری در این گذشته باعث شد که زندگی شما به این جا برسه و سهم اشتباهاتت رو بپذیر و حتی روی کاغذ بزرگ بنویس که من هرگز و هرگز این اشتباهات رو نخواهم کرد! و یه لیست تهیه کن و برای خودت نگه دار!
حتی من بهت توصیه می کنم خیلی مهربانانه این لیست رو به همسرت هم نشون بده و ازش بخواه که ایشون هم در مورد سهم اشتباهاتش فکر کنه و بگه که به نظرش کدوم رفتارهای ایشون اشتباه بوده!
بعدش دلت رو صاف کن و یه جور دیگه به زندگی نگاه کن؛ به خداوند توکل کن و با قلبی سرشار از عشق امروز از خداوند بخواه که بهترین ها رو برای خودت و همسرت رقم بزنه و راه درست رو نشونت بده!:323:
قدم بعدی اینه که شما از امروز سعی کنید یه سری از اعمال و رفتارهای پرمحبت رو توی روند زندگیتون پیاده کنید؛کارهای به ظاهر ساده اما پراهمیت؛ مثل بدرقه کردن همسرتون، بوسیدن ایشون، کلمات قشنگ مثل: عزیزم و جانم؛ استقبال از همسرتون، تنوع و اهمیت دادن به رابطه ی جنسی تون، با فکر و با برنامه عمل کردن توی گفتارها و رفتارهاتون.
قدم بعدی اینه که توی یه کاغذ دیگه خواسته ها و نیازهایی که از همسرت داری رو اولویت بندی بکنی و مهمترینهاش رو برای خودت مشخص بکنی؛ ببینی آیا وقتی این انتظار رو از همسرم دارم خودم در مقابلش انجام میدم یا نه! بعد هم به مرور سعی کنید با محبت کردن لابه لای صحبت هات انتظاراتت رو به زبان صمیمیت و با کلماتی مثل: " من دوست دارم... " من دلم می خواد ... براش بیان کنی!
اصلا و ابدا هم نگران نباش؛ کافیه خودت رو از لحاظ روحی به همسرت نزدیک کنی و بعد هم اون جا یعنی در نزد خانواده ی همسرت؛ خیلی عادی سعی کنی با مادرشوهر و خواهرشوهر اگر داری کلا با اعضا با صمیمیت و احترام حرف بزنی و زیاد سعی نکنی که خودت رو به همسرت بچسبونی؛ منتها اگر همسرت اونجا درخواستی ازت داشت یا حرفی زد با احترام و با محبت جوابش رو بدی!:46:
در ضمن به مرور زمان سعی کن یه وقت مشاوره بگیری و همسرت رو راضی کنی برای بهتر شدن زندگیتون به مشاوره برید!
خودت هم سعی کن که با یه برنامه ریزی هدفمند دنبال یه کار مناسب با درآمد و وقت مناسب باشی!
من مطمئنم که شما می تونید بهترین ها رو برای خودتون رقم بزنید!:227::227:
شوهرت علی رغم همه اخلاقای بدش "خیلی با نمکه":311:
اینو هم جدی گفتم هم شوخی که یکمم بخندی غصه هات یادت بره عزیزم:43:
سلام دوستان گلم:72:
من بازم اومدم که هم خبری از خودم بدم و هم بازم مشورت بگیرم. خلاصه که شرمنده!
اونروز ما رفتیم خونه مادر شوهرم، کلا خیلی مدت طولانی اونجا نبودیم و زیاد حرف و حدیث بینمون نبود و بیشتر تلویزیون نگاه کردیم. فقط خواهرشوهر کوچکی دارم که اون زیاد رفتارش جالب نبود، اما من به روم نیاوردم و یکم باهاش حال و احوال کردم ولی از اینکه این بچه بخواد سر به سرم بذاره اعصابم خورده و نمی دونم عکس العمل اون روزم درست بود یا نه؟
از اون به بعد هم نرفتیم اونجا. این جمعه هم صبح زود همسرم تنها رفت و هرچی گفتم یکم صبر کن باهم بریم دلش راضی نبود، البته گفت اگه تو بگی نمی رم ولی من بهش گفتم برو. بازم نمی دونم که بهتر بود باهاش می رفتم یا نه؟ولی کلا زیاد دلم نمی خواد قاطی بشیم که روشون دوباره بهم باز شه.
چند وقت پیش هم رفتیم سفر و از اون طرف رفتیم خونه فامیلهای شوهرم. نمی دونم براتون تعریف کردم یا نه. یه سال عید که سیزده بدر رفتیم اونجا رفتار توهین آمیز چندتا فامیلشون گریه ام انداخت و شوهرم هم بجای دفاع از من باهام دعوای شدیدی کرد و به کتک کاری ختم شد. اونروز فامیلهای شوهرم فهمیدند که من از چی ناراحت شدم. خلاصه سرتون رو درد نیارم، اینبار که رفتیم به زبون خیلی تحویل می گرفتن ولی چندتاشون همون رفتار توهین آمیز رو به دفعات تکرار کردن!! منم نمی دونستم چی کار کنم و تا حالا به شوهرم نگفتم، چون فهمیدم که حامی ام نیست. ولی موندم چطور رفتار کنم که دیگه جرات نکنن اینطوری رفتار کنن؟ درصورتیکه من اصلا بهشون بی احترامی نکردم و سعی کردن در عین احترام رفتار و صحبت کنم!!
بچه ها خواهشا راهنماییم کنین و بگین که بهتره چی کار کنم. راستش اینقدر که هرکاری کردم نتیجه اش بذتر شده، اعتماد به نفسم رو تو این زمینه از دست دادم و نمی دونم کار درست چیه؟