نمایش نسخه قابل چاپ
جناب مدیر بر فرض گشتیم و نقطه قابل توجهی در درون خود که از "همسانی درونی" سر چشمه میگیرد نیافتیم چه؟
آیا دلیل بر افسردگی است؟
آیا ریشه در کودکی دارد؟
همه ما وقتی به دنیا می آییم کما بیش یکی هستیم درست ات؟
پس این نفاط ه"همسانی درونی" از محیط آمده (تا حد زیاد) ؟!!
منم سوال yes رو دارمنقل قول:
نوشته اصلی توسط Yes
سلام دیگر:نقل قول:
نوشته اصلی توسط Yes
من با وجودی که در زندگیم به این تفکر رسیدم که نظر هرکس برای خودش هست و من نباید تلاشی برای محقق کردن حرفم بکنم ولی با خواندن این جواب اصلا نتونستن حداقل شفاف سازی نکنم:
با کمال ناراحتی باید بگم جواب شما اصلا صحیح نیست...اگر قرار باشد کسی با چرتکه انداختن سنوات تحصیلی و سال های عمر زندگی کند پس هیچوقت نباید پزشکی وجود می داشت و برادر یا خواهر گرامی این حرف شما که با جمع زدن مقیاسی برای امیدواری دادن انتخاب کردید به نظر من البته صحیح نیست...
همه می دانند که رشته پزشکی ذشته بسیار مقدسی هست و همان طور که تمام مشاغل در هر لباس و هر خدمتی برای پیشرفت جامعه لازم اند پزشکی هم همین طور هست و صحیح نیست با یک جمع تفریق این رشته مقدس زیر سوال بره...سخنان شما با این جمع زدن ها و محاسبه ها و این تفکر موجب تعجب من شد...
نیازی به باز شدن نیست ولی مدرک پزشکی عمومی MD است در حالی که فوق لیسانس معادل MSc هست و این چیزی است که هر کس می داند...رشته پزشک عمومی دکترای حرفه ایست و تنها از لحاظ سنوات تحصیل مساوی فوق لیسانس هست نه از لحاظ مدرک....و این باور غلطی است که شما برای امید دادن با ایشان دارید از آن استفاده می کنید....مگر زندگی و رشته را باید با چرتکه حساب کنیم؟
مورد دوم در رابطه با سنوات تحصیل و مشقت این رشته هست..بله هیچکس کتمان کننده این سختی ها و مشقت ها و خون و جیغ و مرگ و تعفن نیست ولی مگر خود شما هیچ گاه مریض نشده اید که سعی در محقر نشان دادن این رشته دارید....
نه روپوش سفید نه پرستیز و نه مثال های شما هیچ کدام در میان بسیاری از پزشکان جا ندارد ...من که در این محیطم حداقل مطمئنم ..هستند کسانی که به این امید امده اند ولی هستند بسیاری هم که این گونه نیستند....و تنها به نیت کمک و خدمت امده اند و این همه درس و غصه و ..را تحمل می کنند...
اگر می دانستی پزشکی حقیقتا چیست این حرف را نمی زدی؟
اتفاقا این دقیقا شما دوست من هستید که نمی دانید پزشکی چیست و ان را این گونه زیر سوال می برید....چون به این رشته علاقه ندارید و ماهیت ان برای شما قابل درک نیست...همان طور که من راجع به شغل شما شاید نظر درستی نتوانم بدهم....شما تنها از دور دستی بر آتش دارید همین......
همه رشته ها خوب هستند و تمام رشته ها مورد نیاز ..نه این بر دیگری ارجح است نه آن بر این.....و نباید با جمع و تفریق خود را راضی کنیم...
تمام این نشاط ها و سختی ها شیرین است....شما همچنان می فرمایید تازه بعد 7 سال می شوند پزشک عمومی!!!!!!!!!
مگر پزشک عمومی چه بدی دارد که شما لفظ تازه هم کنار آن می گذارید؟
7 سال روز و شب درس خواندن...خدمت کردن...اشک ریختن با مردم و خندیدن با انها...تلاش..شب نخوابی و .....هزاران هزار چیز دیگر را می گویید تازه؟
من در عجبم از سخن شما.....
به هر حال چون تاپیک در رابطه با چیز دیگری است نه پزشکی من معذرت می خوام از همه به خصوص مدیر که این گونه سخن راندم ولی حق دهید نگذارم رشته که برایش خون و دل خوردم این گونه نمایانده شود......
ولی نیلو 55 گرامی:تمام سخنان مدیر را مو به مو گوش کن که بسیار زیبا و قشنگ مطلب را بیان کردمد و همچنین تاپیکی که کیوان گرامی اشاره کرده است که بسیار به شما کمک خواهد کرد و منم می خواستم به شما همین لینک را بدهم که برادر خوبم پیش دستی کردند.....
امیدوارم زودتر بهترین تصمیم رابگیری......
موفق باشی....
فکر میکنم سو تفاهمی پیش اومده که لازم دیدم پاسخ بدمنقل قول:
نوشته اصلی توسط rsrs1380
1- شما در جملات خودتون تناقض هست. از طرفی میگید نباید چرتکه انداخت و از طرفی خودتون این کار رو میکنید. در ضمن من هم اشاره کرده بودم که پزشکی عمومی دکتری حرفه ایه و معادل فوق لیسانسه نه خود فوق لیسانس.
2- اتفاقا من مریض شدم، خوبم مریض شدم. خیلی بیشتر از سنم مریض شدم. اصلا شاید کمتر کسی به اندازه من درد کشیده باشه و دقیقا به همین دلیل، پزشکی رو بسیار عزیز میدارم و مقدس میدونم. من صرفا سختی های این رشته رو گفتم و به هیچ وجه قصد محقر نشون دادنش رو نداشتم و البته پر واضحه که هیچ چیز ارزشمندی بدون سختی به دست نمیاد و شاید حتی بشه گفت ارزش هر چیز تا حدود زیادی بستگی به سختی ای داره که برای به دست آوردنش بایدکشید.
3- من مخصوصا مثال های این گونه زدم و دلیلش هم این بود که آرزوهای دوران کودکی به این چیزهاست و نه به مسائل والاتری مثل خدمت که آرزوهای دوران بزرگسالی هستند. در ضمن من توی مثالهام به خدمت کردن به مردم هم اشاره کردم که شما نادیده گرفتیدش.
4- بله حق با شماست، من نمیدونم پزشکی چیه. من تنها پزشکان رو دیدم - خیلی زیادم دیدم - ولی هیچ وقت جای اونها نبودم. من تنها سختی هایی که میکشند رو دیدم و انصافا که سختی بسیار زیادی داره و من سختی های این رشته رو در دوران تحصیل خواهرم در این رشته واقعا حس کردم و حس کردم که خواهرم چقدر اذیت شد و گاهی حتی آرزو میکرد ای کاش وارد این رشته نمیشد که شاید به خاطر این بوده که عاشق رشتش نبود و به اشتباه فکر میکرده که این رشته مورد علاقشه. ولی هرگز و هرگز قصد زیر سوال بردن این رشته رو ندارم.
5- پزشک عمومی هیچ بدی ندارد و لفظ تازه برای آن بود که به دلیل گستردگی بسیار زیاد این رشته، یک پزشک عمومی هنوز در نیمه راه است. درست مثل یک مهندس لیسانسه. چون رشته پزشکی بسیار گسترده است و به همین دلیل هم با وجود سنوات بیشتر تحصیل، بازهم یک پزشک عمومی در نیمه راه است و هنوز راه زیادی پیش رو دارد.
در آخر فکر میکنم به جاست که این جمله رو اضافه کنم:
گر طبیبانه بیایی به سر بالینم به دو عالم ندهم لذت بیماری را. :72:
سلامنقل قول:
نوشته اصلی توسط Yes
شاید ابهام در طرز گفتنم باشه.
بحث سر این نیست كه سختی وجود دارد یا نه، بحث سر این هست كه این سختی ها چگونه خودش را به ما نشان بده.
مثلا اگر به شما بگویند نزدیك برج میلاد یك سكه 50 تومانی افتاده برو بردار. یا شما نمی روی یا اگر اجبارت كنند در تمام مدت از اینكه باید هزینه كنی و سختی بكشی شكایت دارید.
اما اگر بگویند شرایط وصال آماده شده و معشوق شما 500 كیلومتر دورتر انتظار شما را می كشد با هر وسیله و سختی و هزینه ای با همه انرژی و هیجان و شادی با سر می دوی.
با توجه به این مثال: در مثال اول سختی بیشتر بود یا دوم؟!
پس می بینی وقتی همسانی درونی با خواسته هایمان پیدا می كنیم مشكلات و سختی ها خودش شیرین هستند. اصلا خود این سختی ها هیجان به ما می دهد،انرژی می دهد. و حتی خود مسیر برایمان لذت بخش می شود.
سلامنقل قول:
نوشته اصلی توسط baran
- اگر كسی پتانسیل های درونی خود را نمی تواند بشناسد نیاز به مشورت با متخصص و بررسی دارد. نیافتن دلیل بر نبودن نیست.
- نشناختن پتانسیل ها و قرار نگرفتن در مسیر آنها زندگی را از شور و نشاط و هدفمندی خالی می كند. و در دراز مدت كسالت و ملالت می آورد. مخصوصا در آخر سنین میانسالی و سالمندی.
- بله می تواند ریشه در كودكی داشته باشد. چون والدین ممكن است بچه های خود را به اجبار یا تشویق و ... فقط در راستای خواسته های خودشان سوق دهند ،در حالیكه شناختن توانایی ها فرزندان یكی از رسالتهای مهم والدین هست.
- وقتی ما به دنیا می آییم. همه انسانهایی هستیم كه نوع و میزان سرمایه های روانی ما متفاوت است. همانطور كه اثر انگشت و رنگ چشم و شكلمان متفاوت است. در بسیاری از مولفه های روانی و ذهنی و جسمی هم تفاوت داریم.
اینها مسائل ثابت شده است مثل ضریب هوش متفاوت. مثل برون گرایی و درون گرایی متفاوت.
اگر اگر در نوزادی این تفاوتها آشكار نیست به خاطر اینست كه نهفته هست. مثل یك دانه.
یك دانه تا رشد نكند استعدادهایش بروز نمی كند. وقتی رشد كرد هر چه كه بگذرد تفاوتش با سایر دانه ها مشخص می شود.
سلام
از یکایک شما دوستان خوبم و همینطور شما جناب مدیر عزیز و گرامی بسیار ممنون و متشکرم که وقت خود را صرف پاسخگویی و راهنمایی من کردین. خیلی خوشحالم که تنها نیستم و دوستانی مانند شما دارم.
چه قدر واقعا دنیای مجازی و دوستان مجازی خوبن. و مخصوصا همدردی.(بدون هیچگونه اغراق)
من احساسی که تو این تالار دارم رو تا به حال هیج جای دیگه ای نداشتم. نه در دنیای واقعی و نه در هیچ قسمت دیگر دنیای مجازی. میتونم حرفام رو بزنم بدون اینکه........
بله. همینطور که گفتین اصلا خودم رو نمی شناسم. مدتی که خودم ام به این نتیجه رسیدم.
و باید کاری بکنم.
به قول کاترین شارپ:" گاهی اوقات انسان در زندگی به سفری می رود که طولانی ترین سفر وی خواهد بود: سفری برای یافتن خود"
در حال حاضر به نظرم قبل از اغاز هر سفری! باید اول کارهای نیمه تمام ام رو تموم کنم و بعد با خیال راحت سفر کنم.
قبلا خیلی اشتباه کردم و هیچ وقت از انها پند نگرفتم.
اما الان می خوام از یکی از ان بی نهایت اشتباهی که کردم پند بگیرم و دیگه ان رو تکرار نکنم.
در واقع می خوام از فرصتهام استفاده کنم و بعد دیگه افسوس گذشته رو نخورم.
با توجه به اینکه امتحاناتم تا چند روز اینده شروع میشه و من هم متاسفانه در طول ترم مطالعه چندانی نداشتم. قصد دارم که مدت باقی مونده رو فقط به مطالعه درسام بپردازم و به هیچ چیز دیگری فکر نکنم.
بعد از امتحاناتم و در دوران تابستان زمان خوبی رو در اختیار دارم تا خوب فکر کنم و ببینم که کی هستم و واقعا چی می خوام و بعد یه تصمیم درست و منطقی بگیرم.
چون دیگه از این طور زندگی کردن واقعا خسته شدم.
از همگی خیلی خیلی ممنون و متشکرم که راهنمایی ام کردین. امیدوارم که بتونم روزی جبران کنم.
جناب مدیر از تک تک کلمات و جملاتتون لذت بردم. و مخصوصا جمله اخرتون.
نهایت سعی ام رو در جهت اجراشون می کنم.
تا 7 تیر که امتحاناتم رو بدم ازتون خداحافظی می کنم.
تا ان موقع دیگه قصد نت امدن رو ندارم.
می خوام از وقت باقی مونده نهایت استفاده رو ببرم
و اراده ام رو هم تقویت کنم.:D
خب تا ان موقع خدانگهدار.
(هر چند که دوری ازتون برام خیلی سخته اما برای اینکه ببینم که ایا از با شما بودن چیزی یاد گرفتم یا.....
باید برم.)
دوستتون دارم.
خدانگهدار.
:72::72::72:
گر مرد رهی میان خون باید رفت
از پای فتاده سرنگون باید رفت
تو پای به راه در نه و هیچ مپرس
خود راه بگویدت که چون باید رفت
(عطار)