نمایش نسخه قابل چاپ
[align=justify]نفس عمیقی بکش و بعد تعریف کن . در حالیکه قطرات اشک بی اختیار از چشمانش جاری بود ، ادامه داد : دو ماه از خدمتم باقی بود که عزم خانه را کردم . در راه بیش از ده بار در رویای خود از مادرم خواستم تا به همراه هم منزل عصمت خانم برویم و هر بار مادرم پیشانی ام را می بوسید با اشتیاق قبول می کرد . وقتی به نزدیکی خانه رسیدم و خم کوچه را با قدمهایی کج و معوج پشت سرگذاشتم . چشمانم سیاهی رفت . چراغهای رنگی که بر در منزل نرگس اینا آذین داده شده بودند حکایت خوشی برایم نداشتند...[/align]
تا یه هفته خوراکم شده بود گریه و بس. از اتاقم بیرون نمی اومدم و چیزی هم نمی خوردم. مادرم حسابی نگرانم شده بود و برای همین چند بار نوبت روانپزشک برام گرفت که من هیچ کدومشو نرفتم. مادرم فکر میکرد زده به سرم ودیوونه شدم اما اینطور نبود به عقیده ی خودم دلشکسته بودم. هیچ از نرگس انتظار نداشتم که باهام همچین رفتاری رو بکنه.. تصورش هم برام غیر ممکن بود.. هربار که فکرشو می کردم مغزم سوت می کشید و فوری عین بچه ها میزدم زیر گریه. بهم میگفتن این دختر نشد یکی دیگه.. اما مگه به هم این آسونیها بود.. من و نرگس با هم عهد بسته بودیم که منتظر هم بمونیم وتا اخر عمر در کنار هم باشیم ولی اون خیلی راحت عهدشو شکسته بود .. باید علتشو میفهمیدم و برای همین یه روز صبح که کسی خونه نبود زدم بیرون و.........
زدم بیرون و..............
با خودم فکر کردم..به نرگس و تمام علاقه ای که به اون داشتم و الان در کمال حیرت از دستش داده بودم..این مواقع اشک کارساز نیست توکل نیاز است..با خودم گفتم خدایا حکمت ش چیست و سر به آسمان بلند کردم و آبی زیبای اسمان و حرکت زیبای ابرها و صدای خوش پرندگان به من نشان داد که زمان می گذرد و این من هستم که باید بلند شم و به جای غصه خوردن پا به پای زندگی جلو برم و باهاش بجنگم..این بود که به خاطرات گذشته ام رفتم و ناگهان خدا اسم تو را در یادم حک کرد..
این بود که با تو تماس گرفتم و حالا تو بگو ...
ایا روز گار بر تو نیز خشم گرفته است؟
و من در چشمان غم الود دوستم خیره شدم و سخن بر زبان جاری شد و شروع کردم از خودم گفتن...........
راستش................
راستش روزگار من اصلا شبیه تو نیست وحید جان، من اصلا تا به حال عاشق کسی نشدم و جز نوشتن و مادرم به چیز دیگه ای عشق نمی ورزم. نمی دانم شاید بی احساس شده باشم و یا مشکلی پیدا کرده باشم اما باور کن این اصلا عمدی نیست و من انگار ذاتا اینجوریم.
ولی ای کاش اینگونه نبودم چون واقعا دارم دیوونه میشم و احتیاج به یه همدم دارم اما آیا کسی هست که از من واین طرز فکر واین روحیه ی بی احساس و این وضع کاری و گوشه نشینی من خوشش بیاد؟و باهاش کنار بیاد؟ مسلما نه! و من باید چاره ای بیاندیشم. کمکم کن وحید ، بهم بگو چه کار باید بکنم؟ به هر حال هر چی باشه تو در این زمینه تجربه داری و ...
وحيد چيزي نگفت فقط سرش را پايين انداخت. علي ديگر ادامه نداد. احساس كرد حال دوستش وخيم تر از آنيست كه در جايگاه راهنما قرار گيرد. براي همين به خانه ي خودشان دعوتش كرد.
وحيد با خوشحالي پذيرفت و گفت: آره اتفاقا خيلي وقته مادرتو نديدم. حالش چه طوره؟
علي گفت: به مرحمت شما خوبه. فكر كنم خيلي از ديدنت خوشحال شه...
قدم زنان از كوچه هاي باريك محله به سمت خانه ي علي حركت كردند. سكوت سنگيني بر فضا حاكم بود. به خانه رسيدند و علي زنگ زد تا مادر متوجه مهمان شود و حجاب برگيرد و آنها داخل شوند ولي صدايي نيامد ناچارا با كليد درب را باز كرد و داخل شدند.
همينكه قدمي در داخل خانه گذاشتند تشويش عجيبي وجود علي را پر كرد.
فرياد زد : مامان ... كسي خونه نيست؟ ...
اما هيچ صدايي نيامد علي در حاليكه به طرز غير منتظره اي اضطراب پيداكرده بود وارد اتاقي شد و ...
خشكش زد ... نمي توانست صحنه اي كه در مقابلش قرار داشت را باور كند ...مادرش با چشماني نيمه باز روي زمين افتاده بود ... دست و پايش را گم كرد ... نمي دانست فرياد بزند يا گريه كند يا ...به سرعت برگشت تا وحيد را بيابد و مادرش را به بيمارستان منتقل كنند شايد هنوز اميدي بود. اما وحيد...