دلنوشته ( ویژه اهل قلم )

براي كودك نيامده ام ...


به کودکم یاد خواهم داد نه دستی به آزار دیگری بلند کند نه دستی که به آزارش برخاست بپذیرد

به کودکم یاد خواهم داد نه لب به ناسزا بگشاید نه لبی که به ناسزا گشود شد را ببوسد

به کودکم یاد خواهم داد نه دهان به تهمت بگشاید نه دهانی که به تهمتش گشوده شد ببوید

به کودکم یاد خواهم داد نه حقی را ضایع کند نه از حقش بگذرد

به کودکم یاد خواهم داد نه ظلم کند نه مظلوم باشد

به کودکم یاد خواهم داد نه آبرویی بریزد نه از آبرویش بگذرد

به کودکم یاد خواهم داد نه عشقی را زنجیر کند نه عشقی زنجیرش کند

به کودکم یاد خواهم داد عاشق باشد, آزاد باشد, انسان باشد و عشق, آزادی و انسانیت را دوست بدارد

به کودکم یاد خواهم داد بی محابا از خود نگذرد تا بی محابا از او نگذرند

به کودکم یاد خواهم داد از خودش دور نشود تا فراموش نشود

به کودکم یاد خواهم داد به جای من بخندد, شاد باشد, انسان باشد و زندگی کند

به کودکم خودم را یاد خواهم داد که نباشد, که نشکند, که نرنجد

به کودکم یاد خواهم داد حتی اگر کودکی نباشد...

به کودک نیامده ام یاد خواهم داد شاید کودک درونم زنده شود. بزرگ شود, انسان شود و خود را ارزان نفرشد

به کودکم دنیا را یاد خواهم داد تا باور نکند...

میدانم کودکم بیاید یا نیایید با او بزرگ خواهم شد

کودکی خواهم سخت

حتی در رویا! ! !