نمایش نسخه قابل چاپ
سپیده
در دور دست
قویی پریده بی گاه از خوابشوید غبار نیل ز بال و پر سپید
لب های جویبار
لبریز موج زمزمه در بستر سپید
در هم دویده سایه و روشن
لغزان میان میان خرمن دوده
شب تاب می فروزد در اذر سپید
همپای رقص نازک نازک نی زار
مرداب میگشاید چشم تر سپید
خطی زنور روی سیاهی است
گویی بر ابنوس در خشد زر سپید
دیوار سایه ها شد ه ویران
دست نگاه در افق دور
کاخی بلند ساخته با مرمر سپید
دنیی آن قدر ندارد که برو رشک برند
یا وجود و عدمش را غم بیهوده خورند
نظر آنان که نکردند درین مشتی خاک
الحق انصاف توان داد که صاحبنظرند
عارفان هر چه ثباتی و بقایی نکند
گر همه ملک جهانست به هیچش نخرند
تا تطاول نپسندی و تکبر نکنی
که خدا را چو تو در ملک بسی جانورند
این سراییست که البته خلل خواهد کرد
خنک آن قوم که در بند سرای دگرند
دوستی با که شنیدی که به سر برد جهان
حق عیانست ولی طایفه‌ای بی‌بصرند
ای که بر پشت زمینی همه وقت آن تو نیست
دیگران در شکم مادر و پشت پدرند
گوسفندی برد این گرگ معود هر روز
گوسفندان دگر خیره درو می‌نگرند
آنکه پای از سر نخوت ننهادی بر خاک
عاقبت خاک شد و خلق به دو می‌گذرد
کاشکی قیمت انفاس بدانندی خلق
تا دمی چند که ماندست غنیمت شمرند
گل بیخار میسر نشود در بستان
گل بیخار جهان مردم نیکو سیرند
سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز
مرده آنست که نامش به نکویی نبرند
ای دهنده عقل ها فریاد رس
گر نخواهی تو نخواهد هیچ کس
هم طلب از توست هم آن نیکوی
ما که ایم اول تویی آخر تویی
گر خطا افتیم اصلاحش تو کن
مصلحی تو ای تو سلطان سُخُن
کیمیا داری که تبدیلش کنی
جوی خون باشد تو نیلش کنی
این چنین میناگری ها کار توست
این چنین اکسیرها اسرار توست.
نه تو می پایی . نه کوه میوه ی این باغ:اندوه اندوه
گو بترواد غم.تشنه ی سبویی تو. افتد گل . بویی تو
این پیچک شوق. ابش ده سیرابشکن .ان کودک ترس
قصه بخوان . خوابش کن
این لاله ی هوش از ساقه بچین .پرپر شد. بشود چشم خدا
تر شد بشود.
و خدا از تو نه بالا تر . نی تنها تر تنها تر
بالاها پستی ها یکسان بین. پیدا نه پنهان بین
بالی نیست ایت پروازی هست کس نیست. رشته ی اوازی هست
رویایی پر زد و رفت
رازی بود در زد و رفت
اندیشه:کاهی بود در اخور ما کردند.تنهایی: ابشخور ما کردند.
این اب روان . ما ساده تریم. این سایه افتاده تریم.
نه تو می پایی و نه من.دیده ی تر بگشا. مرگ امد در بگشا.
" سهراب سپهری"
بيا عاشقي را رعايت كنيم
چراعاقلان را نصيحت كنيم
بياييد از عشق صحبت كنيم
تمام عبادات ما عادت است
به بي عادتي كاش عادت كنيم
چه اشكال دارد پس از هر نماز
دو ركعت گلي را عبادت كنيم
به هنگام نيت براي نماز
به آلاله ها قصد قربت كنيم
چه اشكال دارد كه در هر قنوت
دمي بشنو از ني حكايت كنيم
چه اشكال دارد در آيينه ها
جمال خدا را زيارت كنيم
نک ناز زمن نیاز از عشق
قبله منم نماز از عشق
از لاله نماز صبح خیزد
و از چشم شقایق اشک ریزد
بوی تو تراود از زبانم
ریزد گل یاس از دهانم
خندد در زندگی به رویم
بندد در غم به گفتگویم
ریزد سحر عطر عشق بر باد
شیرین کند آرزوی فرهاد
آهسته ترک که یار خفته است
ای مرغ مخوان بهار خفته است
ای روز ترا به جان خورشید
ای شام ترا به جان ناهید
ای تشنه ترا به آب سوگند
ای عشق ترا به خواب سوگند
جز عشق دگر سخن مگوئید
غیر از گل عاشقی مبوئید
هان خسته مانده در کویر است
آهوی نگاه اگر اسیر است
پیش تر زانکه سر بریدش از تن
آبی بدهیدش از دل من
آبی که ز چشم عشق جوشید
آهوی دل منش نوشید
نوشید صدای عشق را جان
پرواز گرفت سوی جانان
جانان من آفتاب فرداست
عشقم نفس صدای دریاست
من آب ز چشم باغ نوشم
تن را به شب آفتاب پوشم
نمی دانم پس از مرگم چه خواهد شد
نمی خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم
چه خواهد ساخت
ولی بسیار مشتاقم که از خاک گلویم سوتکی سازد
گلویم سوتکی باشد،
به دست کودکی گستاخ و بازیگوش
و او ، کسیر نیرو پی در پی
دم خویش را بر گلویم سخت بفشارد
و خواب خفتگان خفته را آشفته سازد
بدینسان بشکند در من
سکوت مرگبارم را.
"علی شریعتی"
می رفتیم و درختان چه بلند و تماشا چه سیاه
راهی بود از ما تا گل هیچ
مرگی در دامنه ها ابری سر کوه مرغان لب زیست
می خواندیم بی تو دری بودم به برون و نگاهی به کران وصدایی بهکویر
می رفتیم خاک از ما می ترسید و زمان بر سر ما می بارید
خندیدم : ورطه پرید از خواب و نهان آوایی افشاندند
ما خاموش و بیابان نگران و افق یک رشته نگاه
بنشستم تو چشمن پر دور من دستم پر تنهایی و زمین ها پرخواب
خوابیدم می گویند : دستی در خوابی گل می چید
سهراب سپهري
لحظه هاي کاغذي
خسته ام از آرزوها ، آرزوهاي شعاري
شوق پرواز مجازي ، بالهاي استعاري
لحظه هاي کاغذي را، روز و شب تکرار کردن
خاطرات بايگاني،زندگي هاي اداري
آفتاب زرد و غمگين ، پله هاي رو به پايين
سقفهاي سرد و سنگين ، آسمانهاي اجاري
با نگاهي سر شکسته،چشمهايي پينه بسته
خسته از درهاي بسته، خسته از چشم انتظاري
صندلي هاي خميده،ميزهاي صف کشيده
خنده هاي لب پريده ، گريه هاي اختياري
عصر جدول هاي خالي، پارک هاي اين حوالي
پرسه هاي بي خيالي، نيمکت هاي خماري
رو نوشت روزها را،روي هم سنجاق کردم:
شنبه هاي بي پناهي ، جمعه هاي بي قراري
عاقبت پرونده ام را،با غبار آرزوها
خاک خواهد بست روزي ، باد خواهد برد باري
روي ميز خالي من، صفحه ي باز حوادث
در ستون تسليتها ، نامي از ما يادگاري
قيصر امين پور
تمام روز در آئينه گريه مي كردم
بهار پنجره ام را به وهم سبز درختان سپرده بود....
كدام قله كدام اوج؟
مرا پناه دهيد اي زنان ساده كامل
كه از وراي پوست، سرانگشت هاي نازكتان
مسير جنبش كيف آور جنيني را
دنبال مي كند
ودر شكاف گريبانتان هميشه هوا
به بوي شير تازه مي آميزد
كدام قله كدام اوج؟
مرا پناه دهيد اي اجاق هاي پرآتش، اي نعل هاي خوشبختي
واي سرود ظرف هاي مسين در سياه كاري مطبخ
و اي ترنم دلگير چرخ خياطي ... "
فروغ فرخ زاد
سبب گر بسوزد مسبب تو هستی
سبب ساز این جهان توئی
مرا سایه ی امن و امان توئی
کجا روم که چاره ساز ای خدا تویی
زدست که آید که دستم بگیرد
بجز دست تو که دستم بگیرد