نمایش نسخه قابل چاپ
sorena_arman گرامی اینطور نیست که شما فکر میکنی. ما که منظورمون آرامش نیست. نیت ما، هدف کلی_ .
نوشته ی یکی از لینکها که مقاله ای در رابطه با ازدواج_«ازدواج راهی به سوی تعامل ،تبادل احساسات وهمدردی محسوب میشود.واین فرایند به ایجاد رضایت در انسانها از زیستن با هم میشود»؟!
نظر بدین .لطفا"
سلام
جوانهای عزیز به خدا ازدواج اینقدر خوببببببببببببببببببببببب بببببببببببببه!:227:که ارزش همه ی درد سرها و مسئولیتها و بالا و پایین هاش رو داره .:43:
ارامش داره ،رشد و بالندگی داره ،تکامل داره و...............
پس به خود اصل ازدواج کار نداریم به نوع و نحوه و شرایطش کار داریم .
الهی شکر !در این زمانه منابع زیادی برای اموزش مهارتها برای قبل و بعد از ازدواج وجود داره فقط باید جوانها مون به جای اینکه ساده ترین و کوتاه ترین راه رو بپیمایند کمی همت کنن و از فرعیها و پیچ و خمهای راه خارج بشن و با امید و توکل یه همراه و همدل به تناسب خودشون پیدا کنن و راه اصلی را،که اونها رو به مقصدی معلوم و مشخص می رسونه را بپیمایند.مطمئنا دراین مسیر وقتی به مقصد می رسند تمام ثمره ی شیرینش را می چشند و تمام ناملایمات اون رو فراموش می کنند.:228:
متاسفانه جوان امروز نسبت به این امر مایوس و بی رغبت شده و به مسکنهای متنوعی پناه می بره و در نهایت به طور کامل و معقول ارضاءنمی گردد شاید تا مدتی سرگرمیها و شیرینهایی برایش با خود داشته باشد اما ....
به نظر من ازدواج انرژی دهنده ، ارامش بخش است ورشد و بالندگی ،تکامل ،تداوم نسل را به ارمغان می اورد (البته با تدبیرودقت ،مثبت اندیشی ،امید و توکل)
الهی همتون سفید بخت بشید!:305:
گردافرید عزیز بسیار ممنونمنقل قول:
نوشته اصلی توسط گرد آفرید
بنده نیز کاملا به مشکلاتی که اشاره میکنید واقفم و انها را از نزدیک حتی مشاهده کرده رم
من در ابتدای هیچ رابطه ای هم نیستم
تنها دلم را به این خوش کرده ام که شاید در اینده زندگی من بتواند یکی از ان 1 درصد ایده ال ها باشد
تا کنار کسی که مخصوصا از نظر فکری به هم نزدیک باشیم به ارامش برسم
این تنها تقاضای من از پروردگارم هست
اگر این تصور و ارزو را نکنم ادامه زندگی برایم دردناک خواهد شد
و اگر به تمام این زندگی های پوچ اطرافیانم بنگرم قطعا به پوچی خواهم رسید
در ضمن من هم کاملا موافقم که یک ازدواج اشتباه حتی میتواند انسان را بهتباهی کامل برساند
اما دوستی که اشاره میکنی دوستی از ازدواج بهتره چرا چون:
چون در دوستی مسئولیتی نیست
چون توقع پایین است
فکر نمیکنید اگر بخاهیم وارد دوستی جایگزین ازدواج بشویم این 2 موردی که اشاره کردم پررنگتر میشود
ایا فکر نمیکنید مشکل تماما به فرهنگ ما برمیگردد
چگونه در فرهنگی که سکس قبل از ازدواج برای دختر مشکل افرین خواهد بود کسی به خود اجازه میدهد از دوستی جایگزین ازدواج سخن براند
حتما در اینجا هم طبق روال نادیده گرفتن دختران در جامعه ایرانی سخن میگویید
اگر ما مثل اروپا بودیم اری ولی دوستان اینجا ایرانه...
همون جایی که هنوز دخترانی برای نرفتن ابروی خویش به پرده دوزی روی می اورند
هنوز فرهنگ ما عوض نشده پس در راه حلها به این چیزها هم دقت فرمایید
ازدواج ارامش و خوشبختی میاره
وقتی خودمان را از یکسری فرهنگهای پوچ بیرون بیاوریم
زمانی که کاملا بزرگ شویم
عقایدمان را کاملا پیدا کنیم
از خود خواهیمان کم کنیم
و با کسی که همفکر ماست ازدواج کنیم
در این زمان به خوشبختی وارامش خواهیم رسید
اصولا در ازدواج مهم ترین ملاک از نظر من انگیزه ازدواج است.
این خیلی مهم و حیاتی است که شما بدانید برای چه ازدواج می کنید.
ادامه نسل...... تنهایی.....بالا رفتن سن..... مسایل جنسی...و غیره
اما نکته که باید به آن توجه ویژه ای شود این است که فرد با هر انگیزه ای ازدواج کند دیر یا زود آن انگیزه یکنواخت می شود و تازگی خود را از دست می دهد. پس چگونه می توانیم ازدواج موفقی داشته باشیم. نتها دو عامل می تواند تازگی خود را حفظ کرده و کهنه نشود و آن دو عامل..............
"عشق و ایجاد آرامش در زندگی هست که تنها از راه صبر بدست می آید.
پس هر ازدواجی در اول دچار مشکلات زیادی است اما زمانی می توانیم مشکلات را به حداقل برسانیم که با آرامش و صبوری مشکلات و موانع را از راه برداشت.
سلام بر همگی
من تازه واردم یعنی داشتم در مورد ازدواج تحقیقات می کردم که با این سایت آشنا شدم که البته از نوع نگاهش به ازدواج که تو اسم سایت هست تعجب کردم، به عنوان یه درد که تو این سایت به درد مندان گرفتار این درد کمک میشه شاید اگه همیاری بود بهتر بود حالا کاری با این موضوع نداریم.
راجع به موضوع مورد بحث با عذر خواهی فراوان باید بگم برخی از دوستان نسبت به ازدواج دیدگاه خیلی خودخواهانه و تاجر مسلکانه ی دارند و مثل هر معامله عادی به دنبال منافع می گردند.
من 27 سال دارم و در موقعیت اقتصادی و اجتماعی مناسبی قرار دارم و آرامش نسبی دارم چند وقت پیش(با توجه به فشار خانواده برای ازدواج) از خودم پرسیدم برای چه باید ریسک کنم و با ازدواج این آرامش نسبی رو بهم بزنم که معلوم نیست به تعبیر دوستان جزء اون پنج درصد زوج موفق باشم اما کمی دقت بما برای حل این مسئله کمک میکنه
1- این آرامش نسبی و با عوض شدن شرایط معلوم نیست پا برجا بماند به دلایل مختلف که اگه کمی روش فکر کنید سریع دلایل و رو پیدا می کنید و باید به کسانی که فکرمی کنند از بین بد(مجرد بودن) و بدتر(متاهل شدن) زندگی با مشکلات کمتر رو انتخاب می کنند گفت هیچ تضمینی وجود نداره که برعکس نشود برای روشن تر شدن اونایی رو که با همین احساس آرامش نسبی فرصتها رو از دست دادن نگاهی(نه ظاهری بلکه کمی عمیق) بکنید ببینید بعد از گذشت چند سال دچار خلا، بحران و مشکلات روحی نشدند.
2-دوستان از مشکلات صحبت می کنند من پشت سرم رو نگاه کردم دیدم درسته که الان آرامش دارم ولی این آرامش حاصل نبودن مشکلات نبوده بلکه حاصل پاسخهای صحیح و به موقع من به مشکلات و لذت بردن از حل اونها بوده به عبارت بهتر شما زمانی احساس آرامش میکنید که بدونید همه مسائل شما (حتا مشکل ترین آنها) تحت کنترل شما هستند. با اطمینان می تونم بگم که هیچ پیشبینی دقیقی (تاحدودی میتوان تخمین زد فقط تخمین) راجع به مشکلات آینده تان نمی توانید بکنید اما نکته مهم در این مطلب است که چه کاری می توان کرد. برای حصول آرامش (یا خوشبختی یا هر عبارت دیگر) یا تحت کنترل در آوردن مسائل و مشکلات تنها راه تلاش برای افزایش توانمندی های خود در جنبه های مختلف است (آیا برای اینکار برنامه منظم و مدونی داشته اید؟) اینجاست که نقش محیط پر رنگ تر می شود چون بسیاری از این توانمندی ها از سنین پایین و از محیط زندگی در انسان ایجاد می گردد حال هرچه انسان زود تر به این موضوع پی ببرد و در جهت بهبود آن تلاش کند زودتر در مسیر صحیح و کوتاه تر قرار میگرد و آمادگی برای تحت کنترل در آوردن مشکلات را پیدا می کند.
3-به خودم گفتم این انتخاب من است من تا امروز در حل مشکلاتم هر جا که قبلا خودم را آماده کرده بودم موفق شدم امروز هم می توانم زندگی مجردی را انتخاب کنم و با حل مشکلات آن لذت ببرم و یا زندگی متاهلی را انتخاب و به دور از خود خواهی و منفعت طلبی با کمک شخص دیگری مشکلات را حل کرده و همه با هم لذت ببریم.
من تاهل را انتخاب می کنم به این دلیل که باید در این مرحله از زندگی بین زندگی مجردی و متاهلی انتخاب کنم خوب در نگاه اول حفظ آرامش نسبی کنونی ساده تر است اما بازهم تضمینی وجود ندارد که آرامش باقی بماند(اگر توانایی اش را کسب نکرده باشید) دوم اینکه لذت تاهل و حل مسائل آن قابل مقایسه با تجرد نیست و سوم اینکه با کمی تلاش و استفاده از تجربیات دیگران و افزایش تواناییها آرامش در تاهل هم دستنیافتنی نیست چهارم اینکه اگه تا این مرحله از زندگی موفق بودم دلیلی برای ترس از شکست نیست
البته این انتخاب شماست با تشکر فراوان
وقتی برای کسی کار انجام میدی به این فکر نکن که به اون شخص کمک کردی بلکه اینطوری فکر کن که اون داره به تو کمک میکنه که خدا بیشتر دوستت داشته باشه اینطوری منتی سرش نمی زاری که هیچ تازه باید ازش ممنون هم باشی
شما داستانهای عاشقانه زیاد می خونید. نمی تونید افراد رو با این کلمات قلمبه سلمبه "کمک به دیگری-رضای خدا-خدا بیشتر دوست داشته باشه و..." راضی به ازدواج کنید. منفعت طلبی نه به معنای بد اون که به معنای طلب نمودن اون چیزی که برای تو مفیده مهمترین و اصلی ترین حس افراده. حب الذات بسیار در درجه بندی ها قوی تر از سایر حس ها قرار می گیره.
در ضمن کی می گه لذت زندگی بعد از تاهل بیشتره؟ می خواید دوستانی از اطرافیان خودم رو معرفی کنم که 35-6 سالشونه و بسیار از زندگیشون راضی هستند. مجرد هم هستند. کسی هم بهشون نمی گه شما ساعت 9:21:45 کجا بودی؟
نمی دونم این تعاریفی که شما از لذت رنج کشیدن و مسئولیت آوردید برای جماعت مازوخیست شاید بهتر جواب بده!!
سلام به همه و گردآفریدنقل قول:
نوشته اصلی توسط گرد آفرید
وقتی پست شما رو خوندم یاد جملاتی از دکتر گری چاپمن افتادم.
گردآفرید شما درست میگی بعد از یکی دوسال در بیشتر ازدواج ها این اتفاق میفتد ،من هم قبول دارم.
گری چاپمن در این زمینه میگوید که از ابتدای شروع رابطه زوجین تا حدود 2 سال در نظر هم زیبا، بی نقص و خلاصه کامل هستند.ولی بعد از این دوران که دوران عاشقی نام گذاری کرده اند چه بر سر عشق می آید؟
دیگر همه ی آ ن رفتارهایی که درطی این مدت از طرف مقابل برایمان لذت بخش بود دیگر جلوه ای ندارد، حتی در بسیاری از موارد به قول گردآفرید بحث و جدل مداوم پیش میاید و هر دو طرف خسته و آزرده میشوند.(حتی این مشکل در بعضی مواقع برای افرادی که با آگاهی کامل ازدواج کردند و از انتخابشان مطمئنند پیش می آید)
ما باید از دوران عاشقی لذت بریم و اگر بدانیم که دیدن بدی ها و نقص ها بعد از دوران عاشقی طبیعی است دیگه اینقدر مظطرب نمیشویم و ازدواج را امری شوم نمیخوانیم.
خوب حالا باید بعد از اون 2 سال دوران عاشقی چه کار کنیم؟با پدید آمدن مشکلات جدید و اختلا ف نظر ها و دیدن صفات ناخوشایند در طرف مقابل چه کار کنیم؟مام با هم درگیر شویم؟به جدایی عاطفی اکتفا کنیم؟یا رسما جدا شویم؟ یا.... یک راه بهتر!
اگر ما بتوانیم زبان عشق طرف مقابل را پیدا کنیم و به آن زبان سخن بگوییم 99%از مشکلات حل میشود. البته باید در نظر بگیریم که در ابتدا انتخاب درست انجام گرفته باشد(وحدت فکری،عاطفی،اعتقادی،فرهنگی و..)
دوست داشتن و عشق یعنی رفع نیازهای طرف مقابل،پس وقتی که زبان عشق او را دریافتیم و به آن با او سخن گفتیم، این یعنی عشق واقعی.وگرنه اون 2سال عاشقی بدون صرف هیچ انرژی میشه که عاشق همسرمون باشیم ،اون هنر نیست موقعی میتونی بگی عاشقم که بعد از 2 سال دوران بی دردسر و بدون تلاش برای حفظ عشق بتونی بازم طرفتو راضی و خوشحال نگه داری در اون موقع پیوند عشق به وجود میاد که حاضر نیستی با هیچ چیزی عوضش کنی. او موقع دیگه گفته نمیشه که ازدواج خطرناکترین راهه و...
به نظر من یاد گرفتن زبان عشق همسر کار راحتی نیست و باید وقت گذاشت ولی می ارزد. من کتاب 5 زبان عشق همسران (چگونه به او بگویم دوستت دارم )نوشته ی دکتر گری چا پمن،نشر ویدا ،را به شما پیشنهاد میکنم.با راهکارها یی که ارائه داده است میتوان به این مهم دست یافت.
باورکنید که خیلی خیلی کمک میکنه .من به چند نفر که واقعا بعد از 1-2 سال مشکلات جدی پیدا کردند پیشنهاد کردم( حتی یکیشون تصمیم به طلاق گرفته بود) و زوجین خواندند و اجرا کردند.من با چشمام معجزه ی این راهکار ها رو دیدم ...
با تشکر از شما راستش از لحن پاسخ شما یکم متعجب شدم که البته میتونه نشان دهنده شدت اهمیت موضوع برای شما باشه یا اینکه چون من تازه واردم نمی دونم به هر حال راجعه به مطالبی که فرمودید باید بگم هر چی فکر کردم کجای مطلب قلمبه سلبه بود متوجه نشدم. حالا اگه بخوام خلاصه تر و ساده تر بگم میشه گفت زندگی بدون مشکل وجود نداره چه مجرد باشی چه متاهل، اینکه بگیم مشکلات مجردی کمتر یا متاهلی اصلا فابل پیشبینی نیست و بستگی زیادی به شرایط داره و اگر شما مثال های مختلفی از مجردهای خوشبخت بیارین مثال نقض های فراوانی هم وجود دارند من عقیده دارم شما باید توانایی های خودتون رو برای حل صحیح مشکلات زیاد کنید و با حل مشکلات و کنترل اوتها به آرامش برسید(چه مجرد باشی چه متاهل) و اگه نگاهی به اطراف خود بکنید و آدم های موفق رو ببینید به این نتیجه می رسید که اونها تونستن مشکلات شون رو حل کنند نکه مشکل نداشتند به عنوان مثال برای اینکه به ذهن شما هم نزدیکتر باشه همان مجردهای خوشبختی که شما می فرمایید بر مشکل تنهایی خودشون غلبه کردن و راهی براش پیدا کردن ولی شما نتونستین راهی برای سیم جیم نشدن توسط خانومتون پیدا کنین که اگه شما هم بتونین طعم آرامش و احساس می کنین جالبه که دوستمون یه کتاب پیشنهاد کردن این همون افزایش توانایی که من بهش اشاره کردم و شما در پست قبلی اصلا بهش توجه نکردید.نقل قول:
نوشته اصلی توسط sorena_arman
همانطور که در انتهای پست قبلی اشاره کردم و باز شما توجه نکردید قرار نیست من کسی رو برای ازدواج راضی کنم و این انتخاب شماست اینکه ایا شما حاضر هستی در این جهت از زندگی تلاش کنی یا نه این کاملا بستگی به خود شما و تواناییها و قابلیتهای شما داره اگه واقعا فکر میکنید از پس مشکلات مجردی راحت تر بر می آیید آن مسیر رو انتخاب کنید ولی من اصلا نمی تونم قبول کنم که بگید صد درصد مشکلات مجردی کمتره بازم میگم هیچ تضمینی وجود نداره.
یه مطلب دیگه که دوباره مجبورم بهش اشاره کنم اینه که همانطور که اشاره کردید مازوخیست ها از داشتن مشکل لذت می برند نه از حل اونها و من گفتم حل مشکلات به شما آرامش میده نه زیاد کردن مشکلات و هرچی این مشکلات بزرگتر باشند حل اونها لذت بخش تره درست مثل حل یک مسئله ریاضی پیچیده برای یک ریاضی دان حالا اگه شما نمی تونی مشکلات رو حل کنی یعنی تواناییت کمه و باید توانمندتر بشی. منفعتی که شما از زندگی میبری همین لذت بردن از حل مشکلاتشه (همونطور که میبینی با حب ذات هم تعارض نداره و اینم یه جور طلب نفعه) و یا به تعبیر دیگه سوار بر زندگی شدن نه اینکه زیر مشکلاتش له شدن.
اون مطلبی هم که انتهای پستم راجع به کمک به دیگران نوشتم معمولا به عنوان امضا تو وبلاگ ها استفاده می کنم و تفکر موسس آسایشگاه کهریزکه که همیشه ذکر میکردم که این سری فراموش کردم و ربطی هم به موضوع نداره ولی ظاهرا شما قضاوت تون بر اون اساس بوده و واقعا اگه می تونستم اونجوری باشم خیلی خوب بود ولی حیف.
راجع به داستانهای عاشقانه هم باید بگم اولین و آخرین بارم در دوران دبیرستان یک رمان خواندم و همیشه هم از طرف اطرافیان به بی احساس بودن متهم می شوم که البته درست نیست حداقل شما به من ثابت کردی البته چیزی که مشخصه جهان بینی من با شما صد در صد متفاوته.
با تشکر فراوان و به امید ارتباطات سازنده تر
درود
ببينيد اينكه من به زندگي وارد شم كه مشكلات رو حل كنم و از حل اونها لذت ببرم وبه آرامش برسم(حالا اگر نتونستم حل كنم ممكنه از فشار روحي ديوونه بشم!!) دليل قانع كننده اي براي عمده افراد محسوب نمي شه.مي تونيد اين رو از افراد واقع بين هم بپرسيد. جماعت دنيا بيشتر دوست دارند به رفاه و آرامش از يك مسير ساده تر و كم خطر تر برسند. البته غير از انسانهاي والا كه من و امثال من جزشون نيستيم. يعني من هم اگر صبح تا شب مشكلات مخالف جلوي پام بذارن كه حل كنم از زندگيم اونقدرا لذت نمي برم.شما غير اين يه سري دلايل ديگه هم مي شه لطف كنيد؟ اينكه از موسس كهريزك كه يك فرد مسلما عادي نيست و يقينا رويكردهاي ويژه اي براي زندگي داشته مثال بزنيم و...راهكار خوبي نيست. شما مثالهاي نرمال و در سطح جامعه رو بزن. جامعه ايران مشكلاتش بسيار بيشتر از جامعه آلمان و نروژه. كدوم آرامش بيشتري دارند. مي شه به جاي اينكه ازدواج رو دور بزنيم و راه حلي براي افزايش مشكلات و درارتباط با اون افزايش تاب و توان در برابر مشكلات تو جامعه پيدا كنيم مشكلات رو كاهش بديم؟!!!