نوشته اصلی توسط
فرشته مهربان
سلام
و من هم اضافه می کنم که مصباح عزیز
اینکه با این شدت و حدت می گویی مادیات برای من اصلاً مهم نیست یعنی واقع گرایی نمی کنی . اهمیت دادن به مادیات در حد متعارف طبیعی هست و مهمتر اینکه شما با موضوع مادیات میزان مسئولیت پذیری فرد ، نوع شغلهایی که داشته ،گرایش ، توانایی و استعداد وی را خواهی سنجید . اگر با همین سنجش مادیاتش مشخص شد مسئولیت پذیر است ، فعال است ، توانمند است و استعداد و خلاقیت اقتصادی هم دارد ( همه فرضهای مثبت ) امااهل کسب درآمد و تلاش مستمر و ویژه نیست و معتقد به زهد گرایی هست و .... اینرا در عدم تلاش بیشتر و بهره گیری از توان و استعدادش نشان می دهد و .... این مقوله مهمی برای بررسی هست چون امروزه کم کاری ، دوری از بهره وری و دون شأن دونستن بعضی از مشاغل .... با توجیه ساده زیستی و زهد گرایی در میان بعضی شایع شده و .....
باید بدانیم که در نگاه دینی افراد هرقدر فعال و کاری باشند و کار اقتصادی سالم کنند چرخه اقتصاد جامعه می چرخد و با انفاق و اجرای دستور خمس و زکات جامعه بدون فقیر می ماند و .... که با زهد گرایی غلط که در واقع در ظاهر زهد گرایی هست و در باطن کم کاری هست لطمه به جامعه می خورد و ..... امام علی علیه السلام راکه حتماً می شناسید و می دانید که چقدر پر زحمت کار می کرد ...... و با اینکه کشاورزی می کرد و درآمد قابل توجهی هم از کار و زحمتش داشت اما همین امام ، ساده و زاهدانه هم زندگی می کرد و از آنچه به دست می آورد به فقرا انفاق می کرد آن هم ناشناس و غالباً شبانه و ایتام را حمایت می کرد و .....
پس با این زاویه دید ، مادیات مهم هست . مادیگرایی و مادیات پرستی درست نیست .....
اگر دقت کنی می بینی که در همین یک قلم چقدر نگاه شعاری به اشتباه انداخته ترا . شعار مادیات مهم نیست که غلط هست بجای حقیقت مادی گرایی و مادیات پرستی درست نیست ، نشسته . همین شاهدی بر این است که نسبت به سنجش دیگر معیارهایت هم به قول کامران ایده آلی فکر می کنی و خوش کلامی و اعتقادات بیانی خواستگارت ترا سر ذوق آورده که به قول محمد 93 تصور کنی که یافتم یافتم .... اونی که می خواهم را یافتم . همانطور که کامران گفت نمیشه با6 جلسه صحبت قضاوت دقیق داشت ........دو صد گفته چون نیم کردار نیست . واقعیت چیز دیگری است . واقعیت این است که مای نوعی خیلی عقاید و افکار خوش درخشش داریم که ازشون هم لذت می بریم اما در عمل بخصوص در شرایط حساس پای عملمان می لنگد و این لنگی خوشایندمان هم نیست .
با این اوصاف اگر 6 جلسه صحبتت بشه 20 جلسه هم فایده نداره که نداره بلکه در تعامل عملی با او و در میان خانواده و رفت و آمدها و شیوه های ظریف مصاحبت هست که وضعیت او در عمل را در خواهی یافت . حتی در عمل هم این حرکات دینی نیست که مهم هست بلکه رفتار دینی هست که مهم هست ،که سنجشش دقت و ظرافت می خواهد . در پی رفتار دینی ، اعمال دینی خالصانه هم خواهد آمد پس وقتی رفتار را درست تشخیص دادی مطمئن می شوی اعمال هم پی آن هست ، مثلاً ببینی فرد در عملکردش در نظر گرفتن شرع برایش مهم هست و نمونه هایی را در رفتارش می بینی پس خواهی فهمید او پای بند به واجبات است و ...... .