نمایش نسخه قابل چاپ
با این شرایطی که گفتی و توضیح دادی، بهتره صبر کنی هر وقت اومدی ایران مراجعه کنی به مشاور.
دلیلی نداره برای جواب دادن تحت فشار بذارنت یا خودت خودت رو تحت فشار بذاری.
بهشون بگو که باید بررسی هات کامل باشه بعد جواب بدی.
مطمئنن هر دو میپذرن.
(پی نوشت: به شیدا و خودم که تشکر زدم پای پستش حق میدم کمی بد بین شده باشیم. به دلایلی که در این چند سال در تالار و کلا محیط مجازی کم ندیدم.
اگر با تشکرم شما رو رنجوندم عذر میخوام.)
دلجو جان ممنون كه وقت گذاشتى و نظرت رو برام گذاشتى
ايشون يه ترم عقب افتاد يعنى همين ترم رو بايد اونجا مى خوند ولى چون من اون موقع مطمئن نبودم كه مى خوام چه كار كنم يه ترم ديفر كرد و ايران ثبت نام كرد كه دو طرف رو داشته باشه.
تكليفم با خودم معلومه با هر كدوم ازدواج كنم ميرم. مشكلى با رفتن ندارم. همه مشكلم با دلم هست.
خواستگار دومم داره ميره آمريكا ميگه از راه دور در تماسيم و تابستونا هم مياد ايران براى ارتباط حضورى، تو ذهنش اينه كه مثلا دو سال ديگه يا بيشتر ازدواج كنيم كه خوب همديگر رو بشناسيم. من كه نميتونم به خواستگار اولم بگم تو برو، يكى دوسال ديگه جوابتو ميدم.
اون ته دلم رو كه نگاه ميكنم ميبينم دلم ميخواد يه عيب و ايرادى تو دومى ببينم و بهم ثابت بشه دومى اون چيزى كه فكر ميكنم نيست و خيالم راحت بشه كه بهترين گزينم همون اولى بوده. راستش يه مقدار عذاب وجدان دارم براى اولى ، دلم نمياد بعد اين مدت كه بديم ازش نديدم، بهش بگم نه!
از يه طرف نمى خوام اولى رو از دست بدم از يه طرف ميگم پس اين حست به دومى چيه؟!!!
من هيچ وقت دوست پسر نداشتم حتى تو دانشگاهم اصلا با پسرى سلام عليك نداشتم. اين اولين ارتباطم بوده (اونم درسى بود اولش) و همكلاسيم تنها كسى بوده كه من اين حالت رو براش دارم. اگه من اين حسى رو كه به دومى دارم به اولى داشتم الان آمريكا نشسته بودم، ديگه فكر كردن نداشت. ينى اين احساس چقدر مهمه؟ چرا من اين حالت رو براى اولى ندارم؟
يه نفر بهم گفت براى اينكه خيلى راحت و بدون هيچ شناختى و نكته جذابى رابطت با اولى شكل گرفته، اين حالت رو ندارى براش ولى دومى چون اول جذبت كرده ولى نتونستى به راحتى بدستش بيارى براش حريص شدى. به نظرتون درسته؟
در مورد اختلاف فرهنگى فكر نمى كنم در حدى باشه كه مشكل ايجاد كنه ( مثلا ما خونه هر كى بخوايم بريم قبلش حتما زنگ ميزنيم و يه ساعتى رو فيكس ميكنيم ولى اونا براى اقوام درجه ١ و ٢ اينجورى نيستن ) كه گفته موردى نيست و ميتونه به اقوام يا خانوادش اين نكته رو متذكر بشه. اكثرا در اين حد هستن.
اون موارد ٩٠٪ كاملا مطمئن و ثابت شده هستن ولى طولانى ميشه بخوام همرو بنويسم كه چطور بهم ثابت شده. شما فرض رو اين بگيريد كه اون ٩٠٪ كاملا درستن.
مثلا در مورد مرتبى به همه جا دقت كردم، ميز كارش وسايل تو كيفش حتى كيف پوليش، تو ماشينش، چندين بار سر زده و اتفاقى رفتم خونش حتى رفتم تو اتاق خوابش كه ببينم تختش مرتبه يا نه (فكر بدى نكنين هيچ چيزى بين ما پيش نيومده حتى يه بوسه هم نداشتيم)
(اينم بگم كه دوباره كسى نياد بگه خوابگاه و خونه در تضاده!!! ايشون يه خونه خريده تهران و ديگه تو خونه خودش زندگى ميكنه)
بازم ممنونم دلجو جون
- - - Updated - - -
درسته دختر مهربون ولى نمى تونم تا هفته ديگه فكر نكنم، اين فكر خيال راحتم نميزارهنقل قول:
نوشته اصلی توسط دختر مهربون
هم به شما حق ميدم كه مشكوك بشى هم به خودم كه ناراحت بشم. ولى ممنونم از پستت.
اميدوارم از پست تندى كه گذاشتم دلگير نشده باشى دختر مهربون
دوست داشتم اين پست رو با سخنى از امام على(ع) شروع كنم
«من به نفس خويش از ديگران آگاهترم و خداى من از من به نفس من آگاهتر است. خدايا به آنچه در باره من مى گويند مؤاخذه ام مفرما. و مرا از آنچه در باره ام گمان مى برند بهتر كن و آنچه را در باره من نمى دانند ببخش.»
اول از همه بگم كه من اين حق رو براى شما قائل هستم كه اگه سوالى براتون پيش مياد يا پيش اومده ازم بپرسين . من هم كامل براتون توضيح ميدم
شايد بعضى ها فكر كنن ميخواستم از خودم تعريف كنم. ولى اصلا اين جور نيست نمره اى كه به خودم ميدم اصلا در اين حد نيست. من دختر زيبايى نيستم يعنى خدايى بخوام بگم يه ذره زير متوسط، ولى خوب گفتن اينا ربطى به موضوع نداشته.
يا مثلا در مورد آمريكا رفتن اصلا نخواستم به عنوان يه پارامتر خيلى مثبت بيان كنم !
من حدودا ٩ سال خارج از كشور زندگى كردم، از زمانى كه پدر و مادرم براى تحصيل رفتن. كاملا مى دونم زندگى دانشجويى اونجا چه جوريه، چون خودم توش زندگى كردم. و اين رو بگم كه زندگى دانشجوها جز حداقل هاى جامعه هست. تنها حسنى كه اونور به اينور داره ارزش مدرك هست وگرنه از نظر زندگى خيلى پايين تر از اينجا بايد زندگى كنم (تازه در بهترين حالت اگه همسر من فول فاند باشه و RA و TAبگيره)
(اين كه بيشتر از كلمه اينجا استفاده ميكنم تا اين كه هى بخوام بگم ايران به اين دليله كه حس بهترى برام داره وگرنه مسئولين سايت خيلى راحت ميتونن IP من رو چك كنن و ببينن من از كجا دارم پست ميزارم)
پدر و مادر من هر دو تحصيل كرده و آدماى خوبى هستن ولى وقتى كنار هم قرار ميگيرن اصلا مناسب هم نيستن، من هميشه بهشون گفتم اگه ٦ ماه با هم بودين ميفهميدين به درد هم نميخورين. خيلى همديگرو دوست دارن ولى هيچ وقت عاشق هم نبودن.
مى ترسم زندگى پدر و مادم برام تكرار بشه.
ميترسم با دومى آشنا بشم
از دلم مى ترسم
از حسرت مى ترسم
دنبال جوابيم كه كسى نمى تونه جواب بده
من ادميم كه قبل هر تصميم يه عالمه فكر ميكنه و تك تك جوانب رو در نظر ميگيره و تا جاى ممكن از افراد با تجربه مشورت ميكنه. ميدونم كه اكثر اعضاى اينجا ادماى مثل خودم هستن يعنى مشاور نيستن ولى هركس يه تجربه اى داره. اومده بودم ببينم تجربه هاى زندگى متاهلى شما چى ميگه ؟
مشكل اصلى من دلم هست، همش فكر ميكنم آيا ممكنه يه مسئله اى اين وسط باشه كه باعث شده من اين حس رو نداشته باشم؟ ايا ميتونه يه نشونه منفى باشه؟ ايا ميتونه احساسم مشكل ساز بشه؟ ايا اين يه احساس زودگذه؟ پس چطور من بعد چند سال هنوز اين احساس رو دارم؟ اين احساس ماندگاره؟ ايا همين كه خواستگار اولمو دوست دارم كافيه؟ ايا ممكنه با اولى ازدواج كنم ولى اون احساس به دومى در من بمونه؟
اينا سوالاتى هست كه شبو روز داره تو سرم ميچرخه
يه پست از خانم sarvin ديدم كه احساس كردم اين همون حس عشقه كه جرات طلاقو بهش نميده
من دوست دارم عاشقونه زندگيم شروع بشه و دو طرفه و به يك اندازه، اين خيلى ايده آليه به نظرتون؟
سرگذشت جالبی دارید
ولی واقعا توی شرایط سختی هستید
اولا
به نظرم با توجه به گذشته شما که پسری توی زندگیتون نبوده عشق رو تجربه نکردید و هر حسی رو دوست داشتن تلقی می کنید (قصد توهین ندارم این یه واقعیته چون خودمم اینطوریم)
اینکه وقتی مورد دوم رو می بینید تپش قلب می گیرید طبیعیه یه موقعی یه حسی بهش داشتید ولی نمیشه اسمشو گذاشت دوست داشتن واقعی
ضمنا شما نوشتید که مورد دوم کمی خودخواهه و البته شرایط کمی بهتره اگر ظواهر و کلاس واقعا براتون خیلی اهمیت داره میتونید بیشتر بشناسید در مورد خودخواهی و یا غرور باید بگم غرور آقایون خیلی بده خصوصا اگر در کنارش خودخواهی هم باشه
ما خانوما دوست داریم که دوست داشته بشیم و بهمون محبت بشه نوازشمون کنن نازمون رو بکشن ولی در مورد آقایون مغرور این موارد قابل هضم نیست چون حس میکنن غرورشون میشکنه اگه به خانومی ابراز نیاز بکنن
تازه باید اخلاق خودتونو بررسی کنید اگر شما هم کمی مغرور باشید (تاکید میکنم غرور خانوما چیز بدی نیست من که تا حالا ضربه نخوردم) دو تا آدم مغرور به سختی باهم کنار میان
مردای مغرور معمولا سلطه طلب هستن و کم محبت می کنن و سعی میکنن با عمل نشون بدن کمی هم خودخواه هستن
اگر به نظرتون ارزش بررسی داره میتونید از خواستگار اول به بهانه ای کمی وقت بگیرید و با نظارت خانواده ایشونو بررسی کنید
دوما
من یه سوال برام پیش اومده آیا مورد اول که شما دو ساله میشناسیدش به رابطه عاطفی کشیده شده یا نه!
اگر رابطه عاطفی و ابراز علاقه وجود داره و باز با این حال به مورد قدیمی فکر میکنید به سادگی از کنارش نگذرید
ولی اگه رابطه عاطفی نیست و در حد شناخت معموله با جاری شدن خطبه عقد خدا مهر دختر و پسر تو دل هم میندازه و با ارتباطات بیشتر و عمیق تر و البته پی بردن به خوبی های همسرتون ناخودآگاه عشق قدیمی رو فراموش میکنید
البته تاکید میکنم اون حس قدیمی عشق نیست برای من همچین موردی پیش اومده شما از اون شخص دنیای قشنگی برای خودتون ساختید (منظورم مدتیه که در گذشته بهش فکر میکردید) و به اشتباه فکر میکنید دوسش دارید
در این مورد حتما به مشاور مراجعه کنید خیلی بهتون کمک میکنه