زنی که همه دنیام بود وقیح و دروغگو شده

بله درست میگین همسر من حتی کوچکترین تماسی هم با من نگرفته و حتی تو دادگاه هم که میاد اصلا منو نگاه نمی کنه.
تو این مدت 3 ماهه خیلی سعی کردم روی خودم کار کنم تا بتونم یک مقدار هم برای شخصیت خودم و خانوادم احترام قائل بشم و با قضیه کنار بیام , الان تا حدودی هم به این نتیجه رسیدم که شاید ادامه به صلاح نباشه . اما مدام با خودم میجنگم که چرا جواب خانومم رو ندادم ، چرا خواهرشو از خونه ننداختم بیرون ( یعنی یه جور عقده شده برام، که ای کاش بدی میکردم و زنم میرفت )
من برای زندگیم خیلی زحمت کشیدم ، دانشجو بودم ، سرباز بودم تا آخر شب کار می کردم تا بتونم زودتر زنمو ببرم سر خونه زندگی، حالا هم دوست دارم به حرمت روزهای خوبی که با زنم داشتم تمام جوانب تصمیم رو بسنجم،دوست دارم اگه چند سال دیگه به گذشتم نگاه کنم نگم که مثلا اگه این راهو امتحان می کردم الان سر خونه زندگیه خودم بودم.دوست دارم اگه کسی از گذشتم سوال کرد من بگم که همه راهارو امتحان کردمو نشد.

میشه یکم در مورد دلیل اینکه همسرت رو بردی خونه مادرش بیشتر توضیح بدی. شما فقط گفتید به خاطر توهین. این توهین در چه حدی بود؟ آیا در حدی بود که شما تصمیم بگیرید ایشون رو از خونه خودش بیرون کنید و برش گردونید پیش مادرش؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط deljoo_deltang

میشه یکم در مورد دلیل اینکه همسرت رو بردی خونه مادرش بیشتر توضیح بدی. شما فقط گفتید به خاطر توهین. این توهین در چه حدی بود؟ آیا در حدی بود که شما تصمیم بگیرید ایشون رو از خونه خودش بیرون کنید و برش گردونید پیش مادرش؟

---

با سلام
علت اینکه من خانومم رو بردم خونه مادرش؛ فقط به خاطر توهینش نبود،من حتی معتقدم تو مشاجرات منو خانومم اون مشکلمون جزو کوچکترین ها بود.
و اما اصلی ترین علتم این بود که بعد از اون مشاجره خانومم یک مقداری قرص خورد، و قبلا هم 2 بار منو تهدید به خودکشی کرده بود,جوری که یک بار خودم تیغ رو از روی دستاش گرفتم ؛من با خودم فکر کردم که باید یک برخورد قاطع با این رفتارش بکنم ، ازش خواستم که باهم حرف بزنیم اما باز هم گفت که حالش از من بهم می خوره و نمیخواهد منو ببینه ،البته باید اعتراف کنم من هم به همون دلیلی که گفتم این سری زیاد سعی نکردم که باهاش ارتباط برقرار کنم؛پیش خودم تو اون لحظه فکر کردم که اگه من مطلقه باشم بهتر از اینه که قاتل بشم و بهترین راه اینه که به خانوادش همه چیز رو بگم. یه جورایی هم فقط می خواستم بترسونمش ، که به خانومم گفتم بلند شو ببرمت خونه مامانت اینا، اما در کمال تعجب خانومم بهم گفت من خودم هم می خواستم همین کارو بکنم ساکشو جمع کردو اومد تو ماشین ، برام جالب بود که کار من نتیجه عکس داد و خانومم منو تهدید کرد که دیگه برنخواهد گشت ( حتی شناسنامه و تمام مدارکشو رو هم تو ساکش گذاشت )
من بیشتر می خواستم که یه جورایی خانوادش نصیحتش کنن و خودم هم برم تو خونشون صحبت کنم اما خانومم جلوی در منو هل داد بیرون و نگذاشت به غیر از یکی دو کلمه بیشتر با مامانش حرف بزنم و فرداش هم با خواهرش اومدن خونه و اون اتفاقا که افتاد یادم نمیره من میخواستم اون روز همسرم رو سوپرایز کنم و براش میز ناهار خوری بخرم که بدترین روز زندگیم شد.
و علت های فرعی دیگه ای هم داشت که در صورت نیاز به اون ها هم اشاره می کنم

من یه جورایی با بی وفا موافقم فکر کنم همسرتون دچار یه جور بیماری روحی هستن چون همش اقدام به خودکشی داره افسرده هست بی خودی پرخاش می کنه. تا به حال با روانپزشک یا مشاوری درباره روحیات همسرتون صحبت کردین؟ این رفتارها روی روحیه شما چقدر تاثیر گذاشته؟

- - - Updated - - -

من یه جورایی با بی وفا موافقم فکر کنم همسرتون دچار یه جور بیماری روحی هستن چون همش اقدام به خودکشی داره افسرده هست بی خودی پرخاش می کنه. تا به حال با روانپزشک یا مشاوری درباره روحیات همسرتون صحبت کردین؟ این رفتارها روی روحیه شما چقدر تاثیر گذاشته؟

- - - Updated - - -

ببینید البته صحبت های من رو حساب حرف های شما هست من همسرتون رو ندیدم اما از اینکه این سوال براتون ایجاد شده که چطور یهو اینجوری شد 6 سال خوب بودیم نفهمیدیم چرا اینجور شد اینه که اگر واقعا بیماری روحی در بین باشه احتمالا به علت عدم رسیدگی مثل هر بیماری دیگه ای الان به مضمن ترین شکل ممکن داره خودشو نشون می ده

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط unknown girl

من یه جورایی با بی وفا موافقم فکر کنم همسرتون دچار یه جور بیماری روحی هستن چون همش اقدام به خودکشی داره افسرده هست بی خودی پرخاش می کنه. تا به حال با روانپزشک یا مشاوری درباره روحیات همسرتون صحبت کردین؟ این رفتارها روی روحیه شما چقدر تاثیر گذاشته؟

- - - Updated - - -

من یه جورایی با بی وفا موافقم فکر کنم همسرتون دچار یه جور بیماری روحی هستن چون همش اقدام به خودکشی داره افسرده هست بی خودی پرخاش می کنه. تا به حال با روانپزشک یا مشاوری درباره روحیات همسرتون صحبت کردین؟ این رفتارها روی روحیه شما چقدر تاثیر گذاشته؟

- - - Updated - - -

ببینید البته صحبت های من رو حساب حرف های شما هست من همسرتون رو ندیدم اما از اینکه این سوال براتون ایجاد شده که چطور یهو اینجوری شد 6 سال خوب بودیم نفهمیدیم چرا اینجور شد اینه که اگر واقعا بیماری روحی در بین باشه احتمالا به علت عدم رسیدگی مثل هر بیماری دیگه ای الان به مضمن ترین شکل ممکن داره خودشو نشون می ده

---

با سلام و عرض تشکر
ما یک بار قبل از عقدمون پیش یک مشاوره رفتیم ( البته فقط یک جلسه )
مشاوره بعد از حدود 2 ساعت صحبت به صورت خصوصی به من گفت که خانموت زنه خوبیه و مثل دخترای امروز نیست،اما با کسی خوشبخت می شه که ده دوازده سال از خودش بزرگتر باشه و اجازه عرض اندام بهش نده ، قاتع باشه و تا حرف زد بگیرتش زیر باد کتک ( خدا شاهده )،البته از بیماری روانی حرفی نزد.
من با توجه به کم سن بودنم یا با توجه به اینکه نمی خواستم واقعیتو قبول کنم یا اینکه به خاطر دوست داشتن همسرم ، خودمو گول میزدم و با خودم می گفتم مگه میشه انسانی از خوبی بدش بیاد و قدر خوبیرو ندونه ، مگه میشه کسی دوست داشته باشه یکی بزندش،مگه کدوم دختری ازدواج می کنه که کتک بخوره؛فکر می کردم روانشناسه اشتباه می کنه و من میتونم زندگی خوبی با زنم داشته باشم.(خودم میدونم تو این زمینه مقصرم )
یک بار هم که اشاره کردم وقت مشاوره گرفتم اما خانوم نیامد،من خودم تکی رفتم و اون خانوم بهم گفت من احتمال میدم چون خواهراش ازدواج نکردن یه جور حسادت پناه به زندگیش دارن ، و گفت احتمال میدم به خاطر همین دارای مشکل چند شخصیتی شده باشه ، البته گفت باید با خودش هم مشاوره کنم تا نظر قطعیمو بدم که خانومم راضی نشد بیاد.
خودم هم یک روز توی اینترنت مطلبی رو راجع به عدم بلوغ روانی خوندم و در کمال تعجب دیدم که از 30 مورد 28 موردش شامل حال خانوم من میشه ،( البته این نظر منه ) ولی فکر نکنم عدم بلوغ روانی مشمول بیماری های روانی بشه
در مورد سوال دومتون باید بگم مشکلات من از زمانی شروع شد که خودم احساس کردم از رفتارهای خانومم خسته شدم و سعی می کردم به خاطر اینکه تشنجی دوباره پیش نیاد دیگه جرو بحث نمیکردم و فقط میریختم درون خودم تا خانومم دوباره قهر های بلند مدت نکنه ، دیگه سعی می کردم از رفتاراش ناراحت نشمو یک شخصیت خنثی باشم. ( دقیقا 3 ماه آخر زندگی مشترکمون )

اون مشاوری که گفته خانوم شما چنین مردی میخواد، قطعا در وجود شما هم ویژگی های همچین مردی رو ندیده...
من نمیگم اینجور مردها خوبن! من فقط میخوام بگم شما هم در برابر همچین زنی قاطعیت لازم رو نداشتی و مشاور این موضوع رو کاملا متوجه شده. مخصوصا اینکه 3 سال از خانومت کوچکتری و ایشون جایگاه شما رو به عنوان یک مرد تو زندگیتون درک نکرده و نپذیرفته.
با توجه به اینکه پدرو مادرش از هم جدا شدن، خانوم شما احتمالا با مامانش زندگی میکرده و از وجود پدر و جذبه و اقتدارش محروم بوده درسته؟
تقریبا صورت مسئله شما مشخص شد و اوضاع کمی پیچیده.
اگه میخوای زندگی کنین باید از یه موضع محکم و مقتدر با ایشون برخورد کنی. یکم سخته چون خانومت تو تصمیمش انگار جدی تر از شماست (تودادگاه حتی نگاهت هم نمیکرده). شاید مشاوره حضوری بتونه خیلی کمکت کنه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط milad08

به نام خدا جوانی هستم 24 ساله 3 سال با همسرم دوست بودم،3 هم نامزد بودیم تا اینکه اوایل سال 91 با انگیزه های مذهبی عروسی کردیم .

---

میلاد عزیز،

می دونم چقدر آشفته و ناراحتی. امیدوارم زودتر راه زندگیت را پیدا کنی.

من حتی با اولین جمله پست شما مشکل دارم. چه برسه به بقیه اش.
این جمله یعنی چی؟

ای بابا عجب دوره ایه

میلا جون سلام منم حال تو رو دارم یک ماه دیگه میشه یکسال که من عاشق شدم عاشق خواهر رفیقم

رفیقی که حداقل هفته ای یکبار خونشون میرم

ولی حالا چی حال و روز من هم بدتر تو نباشه بهتر نیست

چند وقت پیش دیدم با پسری که هنوز نمی تونه دماغشو بالا بکشه تو خیابون راس راس جلوی من راه میرفتم داغون شدم انگار کره ی زمین رو سرم خراب شده

دیوونه شدم نمی دونستم باید چکار برم جلو یه دعوا را بندازم یا ن راهمو بکشم و برم به طر ف سرنوشت خودم

داستان عشق و عاشقی تو رو هم خوندم واقعا غم انگیز بود

درکت میکنم امید وارم بازهم بتونید زیر یه سقف زندگی کنید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط گل آرا

اون مشاوری که گفته خانوم شما چنین مردی میخواد، قطعا در وجود شما هم ویژگی های همچین مردی رو ندیده...
من نمیگم اینجور مردها خوبن! من فقط میخوام بگم شما هم در برابر همچین زنی قاطعیت لازم رو نداشتی و مشاور این موضوع رو کاملا متوجه شده. مخصوصا اینکه 3 سال از خانومت کوچکتری و ایشون جایگاه شما رو به عنوان یک مرد تو زندگیتون درک نکرده و نپذیرفته.
با توجه به اینکه پدرو مادرش از هم جدا شدن، خانوم شما احتمالا با مامانش زندگی میکرده و از وجود پدر و جذبه و اقتدارش محروم بوده درسته؟
تقریبا صورت مسئله شما مشخص شد و اوضاع کمی پیچیده.
اگه میخوای زندگی کنین باید از یه موضع محکم و مقتدر با ایشون برخورد کنی. یکم سخته چون خانومت تو تصمیمش انگار جدی تر از شماست (تودادگاه حتی نگاهت هم نمیکرده). شاید مشاوره حضوری بتونه خیلی کمکت کنه.

---

بله درسته من خودم هم به این موضوع اعتراف کردم.من آدمی هستم آروم با ته اعتقادات مذهبی، وقتی بخواهم کسی رو اذیت کنم مطمئنم که خودم بیشتر اذیت می شم ( البته اجازه هم نمیدم کسی حقم رو بخوره )
تو اینکه خانومم جایگاه زنو مردو درک نمی کنه شکی نیست ، چون پدری رو سرش نبوده که بهش بکن نکن داشته باشه ، داداشش هم کلا یک شخصیت خنثی است که اصلا هیچ چیزی تو دنیا براش اهمیت نداره و اصلا کاری به کار خواهراش نداشته و نداره،و اصلا تو فک و فامیلاشون جنس مذکر به تعداد انگشتای یه دست پیدا میشه. و حتی مادرش هم تابع دستورات دختراشه و اصلا از خودش هیچ تصمیمی نداره.
من خودم رو مشناسم و اساسا اخلاقم جوریه که دوست ردارم مشکلاتمو چه با همسر چه با دیگران با صحبت کردنو منطق حل کنم ، و اصلا اهل داد و بیداد نیستم
باز هم به نظر شما ممکنه؟!؟
یعنی با این اوصاف رفتار های زنم قابل پیش بینی بوده ؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط شیدا.

میلاد عزیز،

می دونم چقدر آشفته و ناراحتی. امیدوارم زودتر راه زندگیت را پیدا کنی.

من حتی با اولین جمله پست شما مشکل دارم. چه برسه به بقیه اش.
این جمله یعنی چی؟

---

با سلام
می دونستم بالاخره یکی به این جمله ایراد میگره
منظورم ازدواجی پاک و بدون نیت سوء بود ازدواجی بر اساس نیاز به تکامل و رشد و با هدف تعالی جسم و روح, نه بر اساس سود و زیان مادی و دنیوی که تو دوره ما خیلی رواج پیدا کرده

میلاد جان سلام . امیدوارم به زودی مشکلت حل بشه .
با توجه به صحبت های شما من این طور برداشت کردم که خانم شما مشکلی جدی داره . اگه میدونی که لیاقت داره باید خیلی زحمت بکشی و پیر بشی که در اینده با امید خدا و با درمان دراز مدت شاید بشه باهاش زندگی کرد که بعید میدونم اگر هم خودت و خانوادت توانایی تحمل این "گرفتاری " رو ندارید بزارید تا از طریق قانون به پول و پله ای که دنبالش هست برسه ، شما هم انشاالله با کسی که لیاقت شما رو داشته باشه خوشبخت بشید .