و دو خط شعري.....

به خاطر دل آيينه و آب...



به خاطر دل آينه و آب

غزلي بخوان از جنس دعاي نيمه شب نسيم

لبريز از صداقت گم شده در پستوي ذهن آدميان سيماني

پر از نور و نواي عشق

به خدا پروانه ها خواهند رفت

- و تو براي اين همه غزل خشکيده در مرداب گلو

چه جوابي خواهي داشت ؟

چه خواهي گفت به اشکهاي نيمه شب ؟

که هراز گاهي خدا در آن موج مي زد

هق هق کودکانه ات را در کدامين تا ابديت برهوت پنهان خواهي کرد

- ول کن ... برادر من

- به تمام آرزو هاي مانده در ميانه راه

و به سادگي دخترک مشک به دوش آبادي يادها سوگند!

- من که خود را گم کرده ام

در لابلاي دود و ماشين و خوابهاي کودکانه دم صبح

تو را ديگر نمي دانم...

باران بهار !
هويت آشكاري دارد
باران
در سپيده دم بهار .
وقار سنگ را صيقل مي دهد
لطافت خود را
در زهدان خاك مي نشاند
طمانينه اي ساقه را نيشتر مي زند
آب روي ريخته ي زمستان را مي شويد
و جوانه را
از پشت سنگ و ساقه مي جهاند
و بر هر چه نشان زندگي دارد
مشت مشت
طراوت مي بخشد
گرچه از پشت ابر بهار است
اما
هويت آشكاري دارد
باران بهار .

دانه جون ممنون از این همه شعرای زیبایی که گذاشتی