درخواست جدایی برای سه سال ! قبول کنم؟

این مطلبو برای فرشته مهربان و همه دوستانی که میگن روی خودت کار کن میگم:
اولا که مشاوره رفتیم.
دوما که امروز باز هم پیش دو تا مشاور خوب رفتم و با هر دو صحبت کردم و همه شرایط رو کاملا بهش گفتم.
هر دو گفتن که با این وضعیت زندگی کردن برات خیلی سخت میشه ولی بازم خودت تصمیم بگیر.
به چه زبونی بگم خانمم اصلا اهل زندگی نیست و ربطی به رفتارای من نداره. من خیلیم درست رفتار کردم دیگه نمیتونم بیش از این خودمو و غرورم رو بشکنم.
دوستای عزیز واقعا دست همتون رو میبوسم ولی شرمنده ام که من آدمم و شخصیت دارم.
یه دلیل بیارین که زندگی کنم؟؟؟ به مشاور گفتم با این وضع یه دلیل بیار که زندگی کنم.
گفت خانمت با این شخصیتی که داره ( باهاش حرف زده خانمم ) خیلی وابسته است و درست کردنش خیلی زمان زیادی میبره و کار سختیه . عزیزان من فرصت کافی بهش دادم و الان وقت تصمیمه.
من دانشجوی فوق لیسانسم تو بهترین رشته مملکت و دانشگاه دولتی با یه خانواده اصیل و پایبند به همه چی . همه طور سختی رو هم تحمل کردم تا حالا . از نظر همه ادمای دور و برم و حتی غریبه ها یکی از مودب ترین و بهترین پسرای فامیلم. چی کم دارم که پای همچین دختر بچه ننه ای وایستم؟؟ چرا باید زندگی کنم... ؟؟ من دلیل میخوام برای ادامه دادن خداییش اگر یک دلیل منطقی بگین قبول میکنم.
اقا من گفتم دوسش دارم ولی حالا میگم غلط کردم اشتباه کردم.. خوبه؟؟؟
بابا دکمه غلط کردم هم داریم دیگه !!!
دیگه تحمل ندارم به خانوادم توهین کنه ... شما که نمیدونین جقد توهین کرده و بد حرف زده باهام درباره خانوادم.
شما که نمیدونین چقد مادرش اذیتمون کرده و مادر زن بازی در اورده.
نمیدونین چقد دروغ و ریا کاری کرده تو این مدت.
واقعا حیف شدم .. واقعا حیف شدم که با همچین کسی همسری کردم..
به خدا واگذارشون میکنم که با عدل خودش رفتار کنه .

آقا محمد با حرفهایی که الان زدید من تصور میکنم شما با این حرفها بیشتر در پی قانع کردن خودتونید برای ترک همسرتون.اینکه به خودتون بقبولونید کارتون درسته و راه درست را دارید میرید!!!شما میگید به مشاور مراجعه کردید و صحبت کردید و حتما این چندسال زندگی هم دوباره مرور کرده اید اگر واقعا همه ی جوانب را سنجیدید و میبینید دیگه راهی نیست پس بهتره زودتر اقدام کنید.چه برای موندن با هم چه برای ترک همدیگر.
شاد باشین

من چهار ماهه عقد کردم دوست عزیز نه چند سال....
ضمنا چرا خودمو قانع کنم... من همسرم رو دوست دارم ولی شما که جای من نیستین که بدونین چه بدبختی های به سرم اورده... خود مشاور بهم گفت با این شرایط من اصلا زندگی نمیکردم.. و تو خیلی انعطاف داری که تا الانش موندی.

از اين اتفاق خيلي ناراحتم اقا محمد...من هيچي نمي تونم بگم به جز اين كه خدا كمكت كنه..:323:
فقط ببين ايا جداييآخرين راهه...نمي دونم درسته ايني كه مي گم ولي فكر كنم غرور تو زندگي زناشويي بين زن و شوهر به خصوص براي بهتر شدن روابط معني نداره...
غرورت را به خاطر دل كسي كه دوست داري بشكن،اما دل كسي رو كه دوست داري به خاطر غرورت نشكن
بازم مي گم نمي دونم دارم درست مي گم يا نه...
اون تقصير خودش نيست...وابسته بار اومده...مي دوني بعضي والدين هستند كه طاقت دوري فرزندانشون رو ندارند...و حاضرند به خاطر فرزندشون هر كاري كنند...حتى اگر به قيمت طلاقشون باشه...نامزدت هم ايتقدر وابسته بار اومده كه بين مادرش و همسرش مادرش رو انتخاب كرد...
در هر صورت خدا يار و نگهدارت باشه

واقعا مهم نیست برام که دست خودشه یا نه و الان واسم مهم اینه که ایندم خراب نشه . با عرض معذرت از دوستان عزیز. اینجا نیومدم مشاوره بگیرم فقط میخوام درد دل کنم و خالی بشم. اگر ناراحتین تاپیکو قفل کنین.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط پرنده غريب

بازم مي گم نمي دونم دارم درست مي گم يا نه...
اون تقصير خودش نيست...وابسته بار اومده...مي دوني بعضي والدين هستند كه طاقت دوري فرزندانشون رو ندارند...و حاضرند به خاطر فرزندشون هر كاري كنند...حتى اگر به قيمت طلاقشون باشه...نامزدت هم ايتقدر وابسته بار اومده كه بين مادرش و همسرش مادرش رو انتخاب كرد...
در هر صورت خدا يار و نگهدارت باشه

---

ممکنه شما احساس نزدیکی رفتاری با نامزد ایشون داشته باشی ولی توی زندگی هر رفتاری و هر طرز فکری هزینه ای داره.

این یک واقعیت تلخ هست ولی حقیقت این طور هست و نمیشه از پرداخت هزینه ی رفتارها فرار کرد :305:

دوست عزیز..
واقعا متوجه نشدم منظورتون رو

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Rude Boy

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط پرنده غريب

بازم مي گم نمي دونم دارم درست مي گم يا نه...
اون تقصير خودش نيست...وابسته بار اومده...مي دوني بعضي والدين هستند كه طاقت دوري فرزندانشون رو ندارند...و حاضرند به خاطر فرزندشون هر كاري كنند...حتى اگر به قيمت طلاقشون باشه...نامزدت هم ايتقدر وابسته بار اومده كه بين مادرش و همسرش مادرش رو انتخاب كرد...
در هر صورت خدا يار و نگهدارت باشه

---

ممکنه شما احساس نزدیکی رفتاری با نامزد ایشون داشته باشی ولی توی زندگی هر رفتاری و هر طرز فکری هزینه ای داره.

این یک واقعیت تلخ هست ولی حقیقت این طور هست و نمیشه از پرداخت هزینه ی رفتارها فرار کرد :305:

---

اتفاقا اگر دقت كرده باشين من كاملا اقا محمد رو درك كردم.ولي چون تازگي ها داستاني رو ديدم با فرق اين كه مادر پسر وابستست ،اين وابستگه مادر به دختر خيلي بده چون وقتي ببينه دخترش با يك پسر ، كه همون همسرشه رابطه خوبي داره احساس حسادت وجودش رو مي گيره.چرا كه ان مادر هم بيش از حد به دخترش وابسته هست. در حال كه اگر مادر رفتار هاي عادي خودش رو داشته باشه و قبول كنه كه بالاخره دخترش بايد شوهر كنه اين مشكل حل كردنش آسونتر مي شه.من مي دونم كه آقا محمد ته دلش هنوز نامزدش رو دوست داره.به خاطر همين مي گم اي كاش مي شد كه با مادر اون حرف زد و اون رو دلگرم كرد كه باور كنيد با ازدواج دخترتون از هم دور نمي شين.هميشه بهتون سر مي زنيم و نمي ذاريم احساس تنهايي كني.اگر اين مشكل حل نشه اون دختر نه تنها با اقا محمد بلكه با هركس ديگه كه قصد ازدواج با ايشون رو داره مشكل پيش مي ياد.بعدشم يك دختر ٢٠،٢١ ساله سنش كمه و نمي دونه اين انتخابش چه عواقبي داره.البته فكر مي كنم اين حرفا به درد اقا محمد كه ذهنش رو فقط طلاق گرفته نمي خوره
بعدش دوستان ما نمي تونيم همينطوري بگيم برو طلاق بگير...حداقل كسايي كه ازدواج نكردند اين حرفا رو نزنند.ازدواج اينقدر مسخره نيست كه بگيم ولش كن.
بعدشم داستان من با ايشون زمين تا اسمون فرق داره و تنها وجه تشابهي كه داشتيم اينه به نامزدمون علاقه نداشتيم.ولي من دارم تلاشم رو براي بهتر شدن رابطم مي كنم.خواهشا الكي با ديگران مقايسه نكنيد.

پرنده غریب ممنونم که درک میکنی . مشکل منم اینه که دارم دو ماه برای زندگیم تلاش میکنم و الان دارم احساس میکنم ازم سو استفاده شده و منو بازی داده. مشاور دیشب بهم گفت که دیگه راهی نمونده که نرفته باشی واقعا هم همینطوره. باورکنین همه راه ها رو رفتم به قول فرشته مهربان درست رفتار کردم ولی اون نمیخواد دیگه کاری از دستم بر نمیاد که جذبش کنم.
اینجا ته خطه اما بازم میگم اگر یه دلیل بیارین که میشه این بچه ده ساله رو بزرگ کنم میپذیریم..

آقا محمد

من هم خیلی ناراحت شدم تاپیک جدیدتون رو که دیدم. کاملا مشخصه که خیلی خسته شدین. حق هم دارین. من نمی دونم نهایتا چه تصمیمی درسته. ولی شاید بهتر باشه توی این شرایط که خیلی خسته این و غمگین تصمیم به این مهمی نگیرین. منظورم اینه که یه مدت هیچ جوابی به همسرتون ندین نه قطع رابطه نه ادامه. به خودتون هم استراحت بدین و به زندگی خودتون توی دوران مجردی برگردین و مشغول درس و ورزش و سرگرمی های مورد علاقتون بشین. بذارین زمان بگذره و احساساتتون فروکش کنه و به خودتون مسلط بشین. اون موقع بشینین و فکراتون رو بکنین و تصمیم بگیرین.