تحمل نامزدم برای خدمت سربازی!

از لطف همتون ممنونم که به مشکل من توجه میکنید :72:

بله میدونم خیلی لوسه! خودم هم بیشتر لوسش کردم!
واقعا دیگه نمیدونم چیکار کنم و بهش چی بگم که دست از لوس بازی برداره و مثل یه مرد این دو سال رو تموم کنه!
بهش گفتم بشین وقت بیکاریت قرآن بخون، صلوات بفرست، کتاب بخون، با این و اون صحبت کن .....
اتفاقا خیلی خوش مشربه و زود با همه جور میشه و اخلاقش جوریه که دوستاش واقعا دوستش دارن. یعنی یه جورایی میشه گفت ستاره اش شیرینه! اما نمیدونم چرا اینجا اینجوری میکنه!
دو ماه آموزشی که تهران نبود سعی کرد باهاش کنار بیاد و با کل پادگان و حتی فرماندشون هم دوست شده بود و روحیه اش بد نبود اما الان فکر اینو میکنه که دو سال از صبح تا بعد از ظهر به قول خودش باید خر حمالی کنه، اعصابش خورده!
اصلا دلم هم نمیاد توو این وضعیت رهاش کنم و بخوام باهاش قهر کنم. به من خیلی وابستست و میگه فقط منم که درکش میکنم!
من دیشب کلی براش دعا کردم بتونه تحمل کنه.
تا الان هم که دو بار زنگ زده، اوضاعش بد نبوده. منم سعی کردم به جای قربون صدقه و خسته نباشید، چرت و پرت بگم و بخندونمش P:
کتاب "انسان در جستجوی معنی" رو هم براش میخرم تا اونجا بخونه.
حالا امیدوارم روز به روز بهتر بشه و بشه همون آدم قبلی که کارش خندوندن من و دوستاش بود!
اگر نشد، به نظر شما ببرمش پیش یه مشاور، تأثیر داره؟!
و اصلا پیش چه مشاوری برم؟!
بازم از همتون ممنونم:72: