طلاق بعد از 3 ماه عقد

عزیزم

اول از همه اینکه به یک مشاور معتمد مراجعه کن . در این روزها آنچه بسیار شنیده می شود تشویق مشاوران برای طلاق است بدون اینکه در نظر بگیرند در اولین گام جوانان مهارت تعامل و حرکت گروهی را ندارند .فوری طرف مقابل غیر حاضر متهم به هزار مورد می شود و ....................در نهایت نسخه ی طلاق بگیر صادر می شو د. من به شدت با این روش مخالف هستم .

طلاق یک حرکت آسیب زا ست پس لرزه دارد شدید . طلاق یک رهایی مقطعی است .از این انتخاب فرار کردی با انتخاب بعدی چه خواهی کرد ؟!


در اولین گام می توانی طلاق را به تاخیر بیندازی .

مدتی صبر کن .
مشاور برو ( اگر در تهرانی مرکز مشاوره ی توحید ....خانم اسماعیلی )

نکته ی بعدی اینکه همسر تو شاید تغییر نکند و یا شاید اندکی با تغییرات تو تغییر پیدا کند . اما مهم این است که پیش خودت بگویی تلاشم را کردم ..........برای ساختن زندگی ام این راه ها را رفتم . فکر نکن که بازنده ی عاطفی شدن بعدا آدم را برنده می کند .

البته به این نکته هم باور دارم گاهی نمی شود که نمی شود که نمی شود .....................اما این حرف مال یک زندگی سه ماهه نیست .




این مرد انتخاب توست . دستکم باید بدانی اگر چنین انتخاب و جذب ( فرض غلطی داشتی ) چرا ؟! این چرا می شود درس بزرگ زندگی تو برای انتخاب های بعدی . اما زیر نظر مشاور .

همسرت را فعلا بررسی نکن . از همسرت مهم تر خودت هستی . هزاران سئوال در مورد خودت و انتخابت و اینکه چرا و به چه دلیل با این همه موفقیت شغلی و تحصیلی و........................به لحاظ عاطفی اینجایی هستی که الان ایستاده ای .

پاسخ به این سئوالها به شکل دقیق و علمی و کاربردی می شود تازه چراغ راه آینده چه برای ماندن و چه برای رفتن .

maryam1363 عزیز

به تالار همدردی خوش آمدی

عزیز جان می دانم شرایطتت سخته ، می فهمم تحقیر شدن خیلی رنجیدگی و احساس منفی ایجاد می کند ، درک می کنم که استیصال عداب آوره . اما درمان اولیه همه اینها این است که مدتی از گود بیرون بیایی و با تصور اینکه اصلاً ازدواج نکرده ای آرامشت را بدست آورده و حفظ کنی ، تا بتوانی درست تصمیم بگیری .

نکته دیگر اینکه :

شما برای ازدواج عجله کرده و احساسی پیش رفته ای تا آنجا که نشانه ها را نادیده گرفته ای ، نیاز بوده شرط پذیرش ازدواج را همان اول مراجعه به مشاوره برای تشخیص بیشتر سنخیتها قرار می دادی :

نشانه هایی مثل وضعیت مادر ، فوت پدر در 9 سالگی ، و زندگی خواهر و .... اینها ضرورت بررسی دقیقتر از طریق مشاوره را در پیش داشته ، بی توجهی شما به این موارد و حتی نظر مخالف بزرگترخانواده ( پدر ) اکنون شده هزینه ای که به خاطرش باید پرداخت کنی .

هنوز هم دیر نشده نگران نباش و بدان که دوران نامزدی خود فرصتی برای شناخت بیشتر است .
شما نیاز به مشاوره حضوری داری ، ابتدا بخاطر خودت و به دست آوردن آرامش و چک کردن روند رفتاری خودت و تأثیر آن بر واکنشهای فرد و بعد از آن بخاطر همسرت .

اگر تا کنون راه کارهای مشاوره حضوری در ارتباطتت با همسرت را به کار گرفته ای و نتیجه نداده یا به عکس شده ، نیازه بزرگترها را وارد قضیه کنی تا با کمک مذاکره با بزرگترهای دو طرف بتوانی تمهیدی برای متقاعد کردن همسرت به مراجعه هردو به روانشناس ترتیب دهی . برای این منظور اکنون که اجرا گذاشتن مهریه اقدام عملی شما بوده ، حداقل ابتدا از آن در جهت کشاندن همسرت به مشاوره استفاده کن و حتی پیشنهاد تست mmpi برای هردو را به روانشناس بالینی بده که نتیجه آن در تصمیم گیری بهتر کمک خواهد کرد .

تا این روند را طی نکرده ای نه تصمیم به طلاق بگیر و نه ادامه زندگی ، ضرورت دارد که به زودی عروسی نکنی و تا مسائل روشن و حل نشده در این مورد تصمیم نگیری .

نقطه نظر کارشناسی می گوید : وقتی مسئله ( به خصوص در این حد و با این علائم ) پیش می آیددر هر مرحله از ازدواج و زندگی هستید توقف دهید تا حل مسئله ، اگر نامزد عقد نکرده هستید ، فعلاً عقد صورت نگیرد ،اگر عقد شده ، فعلاً عروسی نشود ، اگر عروسی شده ، فعلاً بچه دار نشوید و .... . بنا براین شما هم در این مرحله متوقف شوید تا مسئله ابتدا روشن شود ( تشخیص بالینی ، میزان امکان بهبودی و ..... ) و سپس منطبق بر روشن شدن آن تصمیم گرفته شود و بعد تصمیم درست به اجرا در آید .


فراموش نکن که شما نیاز دارید نزد روانشناس بالینی بروید نه مشاورخانواده .

این لینک را هم مطالعه کن :

http://www.hamdardi.net/thread-10711-post-155652.html#pid155652



.

[align=justify]سلام
دوستان خیلی خوب راهنماییتون کردن
در مورد تکبر که میگید همسرتون داره که البته رفتار ناراحت کننده ای برای مخاطبشه، یه نقص رفتاری به حساب میاد.
میخوام بگم شما باید اینطوری به قضیه نگاه کنید. داشتن این صفت برای شوهرتون (اگرچه که شاید از نظر خودش یه مزیت محسوب بشه) اما به واقع یه خلاء و یه کمبودی هست که باید به کمک مشاور با یه رفتار درست جایگزین بشه، اما درمقابل خلاء های رفتاریه کسانیکه باهاشون زندگی میکنیم و ارتباط داریم ما نباید احساس کمبود کنیم یا اعتماد به نفسمون را از دست بدیم یا تحت تاثیر رفتارهای اشتباه دیگران ما هم به سمت غلطی تغییر رویه بدیم.
درثانی به انسان متکبر باید دوبله رحم کرد!
چون تکبر یه نوع گدائیه همراه با پرروئی!
گدا خیلی راحت سرشو میندازه پایین و تواضعی میکنه و میگه یه چیزی به من بدین!
اما انسان متکبر کسیه که دستور میده به من احترام بزارید! چنین بکنید، چنان بکنید! اسم منو فلان جا ببرید! من چنین و چنان هستم! انگار که داره با گستاخی و پرروئی گدائی میکنه! اینجا دو تا مطلب هست.انسان متکبر هم گداست هم پرووئه! چنین شخصی لازمه که دوبله مورد مرحمت قرار بگیره!
پیشنهاد میکنم عجله نکنید.[/align]

از راهنماییها و همدردی همه دوستایی که راجع به مشکل من همفکری کردن نهایت تشکر رو دارم و با وجود تمام مشکلات خودم براتون دعا میکنم. :43:
در اینکه من برای ازدواجم احساسی شدم و چشممو رو بعضی نشانه های هشداری که میدیدمشون بستم شک نکنید. این راهیه که خودم انتخاب کردم. من تهران نیستم و امکان مشاوره حضوری رو ندارم تنها راهم مشاوره تلفنیه. یه چیز دیگه م هست: پدرم به شدت مخالف ادامه این ازدواجه میگه از اولم اشتباه کردی حالا ادامه دادنش تکرار اشتباهه و البته یه اشتباه بزرگتر. ولی باشه یه بار دیگه همه تلاشم رو میکنم و نهایتا به خدا اعتماد میکنم.

سلام دوستان. من به حرف شما گوش دادم و با یه روانشناس بالینی مشورت کردم. همه چیز رو با جزئیات تعریف کردم. حتی واکنش ها و عیب و ایرادات خودم رو. نظر این روانشناس هم این بود که این آقا خیلی با محرومیت و ستم بزرگ شده، محرومیت از همه چی که مهم ترینش محبت بوده. به نظر ایشون همسرم خودشیفته س و بیمار و احتیاج به دارو درمانی و رفتار درمانی داره. ولی اگه شما جایی سراغ داشتین که یه خودشیفته پیش مشاور رفته باشه و راهنمایی و کمک خواسته باشه معجزه شده:311: نمیخوام از این بیشتر به تنهاییی دست و پا بزنم اونم عین خیالش نباشه. انگار فقط من باید بدوم:316: الان به طور اتفاقی تاپیک ستاره 1388 رو میخوندم. کاش با منم همونطوری برخورد میشد که با ایشون برخورد شده. انگار دوستان خیلی خوب مشکلش رو درک کرده بودن.شرایط منم مثل ایشونه. خوش به حالش که راحت شده:323:

من تمام ارسال‌هاي مربوط به تاپيك شما رو خوندم. خيلي برام جالب بود چون من تقريباً شرايط شما رودارم و همسرم هم آدم مغرور و كمي هم تندخويي هست. اما من خيلي دوستش دارم و از زندگي باهاش نميگم كه خيلي لذت ميبرم اما راضي هستم. طوري كه بعد از چند سال زندگي با همسرم حتي طاقت يكي دو شب دوري از اون رو ندارم اما خوب ميدونم كه اون حتي تا چند روز هم ميتونه بدون دلتنگي بدون من باشه و مطمئن هستم اگر خداي ناكرده از هم جدابشم من ضربه شديدتري نسبت به اون خواهم خرد ولي در هر حال چون من هم از آينده ام ميترسم مجبور هستم با شرايط كنار بيام البته سعي ميكنم مظلوم واقع نشم و حقم رو درهرصورت بگيرم. هميشه هم به خودم ميگم كه هر آدمي به هر حال يه عيبي داره و هيچكس كامل نيست شايد بعضي ار رفتاراي اون انعكاس رفتارهاي غلط خودم هم باشه و بيشتر درمورد خوبيهاش فكر ميكنم. شوهر من هم تابه حال اصلاً نسبت به من ابراز محبت نكرده در صورتي كه ديدم بعضي وقتا نسبت به بعضي فاميلاش ملايمت خاصي نشون ميده از خودش. به هر حال عمر آدم بايد يه جوري بگذره ديگه. نظر من هم اينكه تو عجله كردي و براي طلاق اقدام كردي بايد كمي با حوصله رفتار ميكردي. مثلاً اول سعي ميكردي رگ خواب مادرشوهرت يا حتي خواهراي شوهرت دستت بياد آخه بعضي آدما درعين مستكبر بودن رگ خواب راحتي هم دارن! به اجرا گذاشتن مهريت هم اشتباه ديگه اي بوده كه برگشت راه رو سخت تر ميكنه. البته من هم اوايل مثل تو رفتاراي عجولانه اي داشتم اما به تجربه واسم ثابت شده كه هميشه اين صبر هست كه خيلي مسائل رو حل يا بهتر ميكنه. اگر فكر ميكني بعد از طلاق آينده و شانس زندگي خوبي رو داري، زياد خودت رو ناراحت نكن و انشاءالله خوشبخت بشي اما اگر موقعيتت طوري هست كه اين طلاق اثر جدي رو آينده تو يا حتي خانوادت مثلاً ممكنه خواهر كوچكتري داشته باشي، داشته باشه، صبر و حوصله ات رو بيشتر كن و فعلاً دست نگه دار تا بتوني با ديد بازتري بهترين نتيجه رو بگيري
موفق باشي

مممنونم از شما هما 11:72: فکر میکنم همه ارسالهای من رو یه بار دیگه خط به خط بخون. ببین واقعا شوهرت مثل شوهر منه؟؟!!! یا فقط مغروره؟ چون هر غروری که خودشیفتگی و بیماری و اختلال شخصیت نیست. اگر واقعا همسرت تا به حال بهت هیچ محبتی نکرده و شما داری بدون مشکل خاصی زندگی میکنی خیلی عجیبه. من فکر میکنم شما دارین تنهایی بیشترین بار عاطفی این زندگی رو به دوش میکشی. دلیلش هم هر چی هست به خودتون مربوطه. گاهی ما زنها فکر میکنیم همیشه وظیفه ماست که کوتاه بیایم در حالی که زندگی سالم زندگیه که به همون اندازه ای که محبت میکنی، محبت دریافت کنی. شاید هم من و شما خیلی متفاوتیم. من سعی کردم قانعش کنم که منم به حمایت عاطفی احتیاج دارم اما حالا که حالیش نیست منم تن به زندگی نمیدم که توش نادیده گرفته بشم و تبدیل بشم به یه ابزار برای تامین عاطفی آدمی که فقط خودش رو میبینه. من خودم رو و زندگیم رو دوست دارم و برای این زندگی خوبی که دارم زحمت کشیدم و مطمئنم لایق زندگی خیلی بهتری هستم حتی اگر این زندگی قرار باشه تا زنده بودنم بدون داشتن همسر سپری بشه. واقعا به این نتیجه رسیدم گاهی زندگی مجردی شرف داره به بعضی از زندگی های متأهلی. من اشتباه کردم به همسرم جواب مثبت دادم ولی خوب بزرگترین اشتباه تکرار اشتباهه و اینکه دوباره برای اخلاقاش توجیه پیدا کنم مثل اینکه رفتاراش ممکنه انعکاس رفتارای غلط من باشه. اون آدم قبل ورود من به زندگیشم مشکل داشته و من نباید بندازم گردن خودم:305: گاهی باید اینجور آدما بهشون تلنگوری بخوره که بفهمن بقیه هم آدم هستن و احساس دارن درست مثل خودشون.

دوست عزیز
اگر تصمیم جدی به جدایی دارید باید بدانید بدون شک دوران یاد شده تاثیری هرچند اندک بر روابط آینده شما خواهد داشت اما به نظر می رسد ادامه این زندگی آسیب ببشتری به شما وارد نماید. ( انتخاب بد و بدتر) پس اگر چنین اعتقادی دارید به تصمیم خود ایمان داشته و خود را برای پذیرش تبعات بعدی آن آماده نمایید. خوشبختانه در سالهای اخیر نگاه جامعه به چنین مسائلی بسیار تغییر کرده است. از سوی دیگر حسادتی که در پایان ذکر کردید نشانه آن است که هنوز در تصمیم خود و باورتان به نامناسب بودن این ازدواج به اطمینان کافی نرسیده اید. اگر توصیه به جدایی از سوی مشاور شما بوده توصیه میکنم به روانشناسی دیگر مراجعه فرمایید. در صورتی که چنین تردیدی دارید کمی به خود و همسرتان فرصت داده و به دریافت کمک تخصصی ادامه دهید. در طول این مدت از برقراری هرنوع رابطه جنسی خودداری فرمایید. چنانچه بسیار نگران هستید می توانید قانونا جدا شده و پس از جدایی روند ذکر شده را دنبال نمایید.
موفق باشید

سلام دوستان. خواهش میکنم راهنماییم کنید یه اتفاق باور نکردنی افتاده:163:
همسم بالاخره بعد 4 ماه شروع کرده به اسمس دادن که میخوام صدات رو بشنوم و دوستت دارم و از رفتارام پشیمونم.
من خیلی سرد جوابش رو دادم و حتی گفتم که حاضرم مهریه م رو ببخشم و طلاق بگیرم اما میگه به خاطر مهریه نیست که برگشته. میگه بهش فرصت بدم . اومد از پدر و مادرم عذرخواهی کرد و گفت حاضره هر نوع تعهدی هم بده که دیگه رفتارای قبلش رو تکرار نمیکنه. تورو خدا کمکم کنین چیکار کنم؟؟:316:

بچه ها توروخدا نظر بدین. چیکار کنم به نظرتون؟ کار بدی کردم که عذر خواهیش رو پذیرفتم و بهش فرصت دادم؟ خیلی خیلی نگرانم:302: همه چی داشت تموم میشد حالا میترسم دوباره دلم گیر بیافته و ....