نمایش نسخه قابل چاپ
موردی که برام بسیار جالب و لذت بخش هست ، پایبندی شما به اعتقاداتون هست ، با اینکه حتی در محیطی هستید که که می توانید آزاد باشید ولی هنوز مقید و پایبند هستید ، واقعا جای تحسین داره
اما برای من سوال هست که شما قبل از ازدواج با این تفاوت فرهنگی خودتون و همسرتون آگاه نبودید ؟
عزیزم شاید اگر خودت رو جای همسرت بزاری یکم اروم بشی اگر تو میخواستی بمونی و همسرت میخواست برگرده چکار می کردی یا اگر شما خانوادتون رو می اوردین اونجا .
بخدا هر جا بری اسمون همین رنگه به این فکر کن که اگر به خاطر دلتنگی خانوادت همسر و فرزندتو از دست بدی چی به هرحال همسرت نمی خواد برگرده به نظرم ذهنتو از این قضیه خالی کن واز کنار اون بودن لذت ببر از زندگیت لذت ببر .
نمیدونم چرا همیشه همه ما ادما برا خوشبخت بودن دنبال یه چیز دیگه هستیم الان تو جایی هستی که شاید خیلیها متاسفانه ارزوشو داشته باشند پس بپذیر و زندگی کن می دونم سخته بخدا اینجا هم زندگی کردن سخته اما دوری هم سخته امیداوارم موفق باشی و برات دعا میکنم .:323:
سلام دوست عزیز راستش من نگرانی های شما را کاملا درک می کنم من هم مثل شما خیلی وابسته به خانواده ام الته قبلا نبودم ولی الان نمی دانم چم شده ولی شرایط زندگی اینجا هم خیلی سخت شده خانواده ها همش باید نگران فرزندانشان باشند اینجا هم راحت نیست - خیلی دوست داشتم بیشتر راجع به معایب و خوبی های کشور محل اقامتتان بدانم چون من هم دارم می یام همان کشور-
اول از دوستانم تشکر می کنم که بعد از مدتی طولانی تاپیک منو بالا اوردن. این مساله رو من سپردم به خدا و البته هنوز تلاشهایی دارم می کنم اما پاسخ شما دوستان رو می دم به خاطر توجهی که داشتید
حقیقت اینه که من و همسرم قبل از ازدواج صحبتهای زیادی کردیم و تحقیق هم داشتیم اما باز متوجه این تفاوت نشدم و البته بعد از امدن به خارج این تفاوتها به خاطر شرایط خاص اینجا بیشتر نمود پیدا کرد.نقل قول:
نوشته اصلی توسط داود.ت
بله من خودم جای همسرم گذاشتم و الان با او همراهی می کنم چون وظیفه ای جز این ندارم. اما من در ایران زندگی کردم کار کردم و درس خواندم و در اینجا هم درس خواندم کار کردم و زندگی کردم و شرایط هر دو کشور رو می دونم. من فکر می کنم برای اینکه بیشتر خوشبخت باشم همیشه باید تلاش کنم و این برای من معنای پویایی رو داره. فکر نمی کنم این خصوصیت بدی باشه.نقل قول:
نوشته اصلی توسط جان سخت
مشکل من تنها وابستگی به خانواده نیست. اما مجال بیان تمام نگرانیهایم رو اینجا ندارم. فقط همین رو می تونم بگم که تفاوت فرهنگی من و همسرم سختیهای زیادتری برای من در این کشور ایجاد می کنه نسبت به زمانی که ایران بودم. و بزرگترین مشکل من بر در حال حاضر بر سر تربیت فرزندم است.نقل قول:
نوشته اصلی توسط as56
سلام دلجو عزيز
نميدونم هنوز به ايران اومدن فكر ميكنى يا نه؟!
اما تاپيكت منو برد به دوران كودكى خودم و خواستم يه كوچولو باهات صحبت كنم.
پدر و مادر منم براى ادامه تحصيل اومده بودن خارج از كشور، ولى برعكس شما پدرم بيشتر از مادرم معتقد بود. يه مدت دعوا سر برگشتن داشتن يه مدت سر روسرى و لباس مامانم و من يه مدت سر گوشت حلال (اونجايي كه ما بوديم زياد مسلمون نداشت برا همين گوشت هاى حلال اكثرا مونده بود و مادرم اصرار داشت گوشت تازه بگيره)،اين تناقضات فرهنگى ما با جامعه باعث شد كه من از بعضى مسائلى كه براى پدرم مهم بود بيزار بشم. تمام اين مسائل باعث شد كه ارتباطمون خيلى خيلى محدود بشه،از اون طرفم غم غربت و تنهايى ، باعث شد كه تحمل مادرم تموم بشه و راضى بشه به برگشتن. من اين وسط از همه بيشتر ضربه خوردم (چون شخصيت اونا كاملا با يه فرهنگ خاص شكل گرفته بود) و تا الان تاثيرش رو زندگى من هست (فقط خدارو شكر كه مدرسه فارسى هم ميرفتم)
خلاصه الان نه اينوريم نه اونورى و نه چيزى كه خانوادم ميخواستن.
هر چند كه مامانم هميشه ميگه پاتو از ايران بزارى بيرون ، آواره اى. ولى هر دو پشيمونن كه چرا برگشتن.
يادمه اولين غر غر پدرم اين بود كه تو ايران كلا چيزى به نام customer service وجود نداره :311:
من دوران سختى رو داشتم هم تو خارج ( به خاطر پدرم ) هم وقتى برگشتيم، اميدوارم (از ته دلم) هيچ وقت دخترت اونارو تجربه نكنه.
برا منم دعا كن
- - - Updated - - -
سلام دلجو عزيز
نميدونم هنوز به ايران اومدن فكر ميكنى يا نه؟!
اما تاپيكت منو برد به دوران كودكى خودم و خواستم يه كوچولو باهات صحبت كنم.
پدر و مادر منم براى ادامه تحصيل اومده بودن خارج از كشور، ولى برعكس شما پدرم بيشتر از مادرم معتقد بود. يه مدت دعوا سر برگشتن داشتن يه مدت سر روسرى و لباس مامانم و من يه مدت سر گوشت حلال (اونجايي كه ما بوديم زياد مسلمون نداشت برا همين گوشت هاى حلال اكثرا مونده بود و مادرم اصرار داشت گوشت تازه بگيره)،اين تناقضات فرهنگى ما با جامعه باعث شد كه من از بعضى مسائلى كه براى پدرم مهم بود بيزار بشم. تمام اين مسائل باعث شد كه ارتباطمون خيلى خيلى محدود بشه،از اون طرفم غم غربت و تنهايى ، باعث شد كه تحمل مادرم تموم بشه و راضى بشه به برگشتن. من اين وسط از همه بيشتر ضربه خوردم (چون شخصيت اونا كاملا با يه فرهنگ خاص شكل گرفته بود) و تا الان تاثيرش رو زندگى من هست (فقط خدارو شكر كه مدرسه فارسى هم ميرفتم)
خلاصه الان نه اينوريم نه اونورى و نه چيزى كه خانوادم ميخواستن.
هر چند كه مامانم هميشه ميگه پاتو از ايران بزارى بيرون ، آواره اى. ولى هر دو پشيمونن كه چرا برگشتن.
يادمه اولين غر غر پدرم اين بود كه تو ايران كلا چيزى به نام customer service وجود نداره :311:
من دوران سختى رو داشتم هم تو خارج ( به خاطر پدرم ) هم وقتى برگشتيم، اميدوارم (از ته دلم) هيچ وقت دخترت اونارو تجربه نكنه.
برا منم دعا كن
ممنون که به تاپیکم سر زدی. یکی از دلایل من برای تمایل به برگشتن همین بوجود نیامدن تعارض در تربیت و فرهنگ فرزندم هست.