واقعا درموندم.....

دوستان توی تاپیکی گفته شد که من عزت نفسم پائینه: یعنی احترام به خود و ... پائینه
از طرف یکی از اعضای تالار بود و برداشت شخصی اش... جناب کامران

خوب چطور باید بفهمم اینطوره... یعنی درسته هست یا یه سوءبرداشت هست؟
من به خودم احترام میذارم و کلا نظرم راجع به خودم مثبته و اگه این مشکل فعلی نبود تقریبا استرس آنچنانی نداشتم و زندگیم روند نرمالی رو داشت...
البته همواره ارتباط با جنس مخالف واسه ام سوال بوده و همیشه توی موقعیت مختلفی در این مورد افتادم...مثبت و منفی ولی هیچوقت وارد یه رابطه نشدم...بهرحال علائم این عزت نفس پائین چیه؟ من هنوز زیر بارش نرفتم...


راستی با دختر مورد نظرم کلی بحث کردم...(البته نه موضوع ازدواج و ...) بحثهای معمول... فرصتی دست داد و نیم ساعتی با هم حرف زدیم....کاملا نسبت بهش مرددم واسه همین صبر رو پیشه کردم....شاید به لحاظ روانشناسی بد نباشه که اینو بگم که به نظرم به لحاظ ظاهری دختر جذابی میاد ولی نمیتونم توی خوشگلی بهش نمره بالائی بدم..در واقع قیافه اش متوسط به سمت خوب هست....با این حال دختر خیلی خوبیه به خصوص اینکه دیدم برخی از کارهائی که من واسه خودم میکردم و فکر میکردم جز من همچین کاری رو کسی نکرده یا به ندرت اتفاق میافته (منظورم کار شاق نیست یه عادت یا مسئله شخصی منطورم هست.... بالاخره مجبورم لو ندم:163:)... ولی با کمال تعجب دیدم این خانم هم ازون کارا میکنه (ببخشید گنگ هست این حرفها...) البته به روش نیاوردم که منم این کاره ام:104: ولی کلا خیلی خوشم اومد که اونم اینکاره است کاری که به ندرت کسی واسه خودش ترتیب میده... اما در کل تردید دارم و با این تردید و با توجه به راهنمائیهای آقای حسین پور کردند صبر میکنم.

نکته دیگه اینکه اگه اون معیارهائی که آقای حسین پور گفتن راجع به علاقه بخوام بسنجم...جز معیار اول (سبز شدن و درخشیدن:43:) که این خانم نداره دو فاکتور دیگه رو داره:310: ولی به نظرم طبیعیه که مستقیم توی چشا نیگاه کنه (با توجه به سابقه آشنائی)...یا ازونجائی که یه نمه شوخم...تا منو میبینه بخنده...البته کلا دختر خوش خنده ایه و یکی از فاکتورهای مثبتی که درش میبینم شاد بودن هست....یه فاکتور دیگه که هم خوشم میاد و هم منو میترسونه: زنانگی هست یه کم بیشتر از حد معمول رفتارهای احساسی کاملا دخترانه داره و مثل باقی همکلاسیها توی بروزشون کم احتیاط تره....در عین حال دختر فهمیده و عاقلی هست:311:

دوستان هر آنچه که لازم بود رو گفتن...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط rroogg

1. گفتین ماهی گیر باشم یه نکته اش گنگه....منتظر باشم فردی مناسب واسه من سیگنال بفرسته منم اونو گزینه مناسبی میدونم و ادامه ماجرا... یا نه خودم هر وقت احساس درست و آمادگی و سواد لازم رو پیدا کردم دنبال ماهی شنا کنم؟

---

ظاهرا یکی از معیار های اصلی شما سیگنال فرستادن ایشونه. نه؟ :question:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط rroogg

2..چطور میتونم این نقشه کشیدن ها رو خاتمه بدم....خیلی سعی میکنم ولی باز یه فکری به ذهنم میرسه هر بار یه قضاوتی ... نظریه ... فرضیه...قضیه...روی درسم هم تا حدی اثر منفی گذاشته:: انگیزه ام کم شده

---

ارتباط رو حداقل کن. سعی کن از مسیری بری و بیای که نبینیش، اگر هم دیدیش خودت رو مشغول کن به کاری و توجه نکن بهش.

خیلی هم فکر نکن عاشقته و ... بعضی دخترایی که سیگنال میفرستن همزمان چند جا سرمایه گذاری می کنن. :305:

دوست عزیز، شما هیچ وقت نمیتونید کسی رو بشناسید مگر اینکه با اون زیر یک سقف زندگی کنید، تازه باز هم شناخت نسبی حاصل میشه..
اکثر ازدواجها، با کشش اولیه و بررسی های منطقی شکل می گیره، (حالا بعضی مواقع هم اصلا بررسی منطقی در کار نیست، و یا اصلا کشش اولیه وجود نداره).
یا شما هنوز نمیدونید که به واقع چه شخصی رو برای زندگی در نظر دارید و یا کامل و واضح مطرح نمی کنید، اولویت شما ادامه تحصیل هست، و سوالی کرده بودید که بعد از ازدواج میشه ادامه تحصیل داد یا نه، اگه بخوام به سوالتون جواب بدم، هم نه و هم بله... و این بستگی به شرایط زندگی دو طرف و توافقاتشون داره..

اینکه شما همه چیز اون خانم رو عالی نمی بینید یک نقطه مثبت هست، یعنی دقت دارید و سعی می کنید که همه جوانب رو در نظر بگیرید، به جز ظاهر، موارد مهمی که مربوط به باطن و اخلاق اون خانم هم میشه رو باید در نظر داشته باشید. من پیشنهاد نمی کنم که عجله کنید اما همیشه هم صبر و دست نگه داشتن جواب مثبت نمیده..

آقای حسین پور فرمودن که ممکنه در آینده پشیمون بشید که زود ازدواج کردین و من میگم ممکنه در آینده پشیمون بشین که چرا همچین موردی رو از دست دادین...

با تمام احترامی که برای آقای حسین پور قائلم با تشبیه ایشون صد در صد مخالفم، ازدواج ماهی گرفتن نیست و مردها ماهیگیر نیستن.. مخصوصا با این جمله که پس مشکل ترین کار گرفتن ماهی است نه نگه داشتن او.
اگه به واقع ازدواج ماهی گرفتن باشه، اون ماهی بیچاره که از زندگی خودش جدا شده چاره ای جز تحمل و سکوت نداره و مطمئن باشید اگه جونی در بدن داشته باشه با دیدن اولین برکه و دریا، خودش رو به درون آب می اندازه و از شما دور میشه و تا آخر عمرش به سمت هیچ قلابی نخواهد رفت..

:72:

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

در ضمن یک مورد دیگه، همیشه همه خانمها یکسان عکس العمل نشون نمیدن، بعضی وقتها : اگر با من نبودش هیچ میلی، چرا ظرف مرا بشکست لیلی در مورد خانمها صادقه و بعضی مواقع هم لبخند زدن و .. نمیشه یک اصل کلی داد که اگه خانمی به شما اینطوری نگاه کرد و بعد پشتش لبخند زد یعنی از شما خوشش اومده...
من به شخصه موقع صحبت کردن همیشه با لبخند صحبت می کنم، این به این معنی نیست که از تمام مردها خوشم میاد و ...


:72:

راجع به ابراز علاقه و این قضیه سیگنال توی پست قبلی گفتم که طرف من کلا دختر شادی است. من هم یه نمه شوخم و هیچوقت فکر نکردم که لبخندش از سر علاقه باشه. یه دلیلش اینه که وقتی شروع به صحبت میکنم یا حتی بدون صحبت و فقط با یه تبادل نگاه لبخند میزنه (البته گاهی به لبخنند من پاسخ میده:311:) ولی وقتی موضوع جدیه لبخندش به آرامی محو میشه ولی کلا در مترصد انفجار هست با کوچکترین شوخی :311:
البته از نگاهش نمیشه گذشت یه جوری نافذه:311: و مستقیم! اما از اونجائی که آدم محتاطی هستم ازین لحاظ دوست ندارم این سیگنال رو تعبیر به علامت علاقه کنم. اینم از آقای حسین پور یاد گرفتم که دخترا ممکنه یه توافق اولیه روی کسی داشته باشن ولی تا از علاقه طرف مطمئن نشن دل رو نمیبازن. حالا منم یه همچین حالتی رو دارم منم مثل مردا .... عاشق میشم و مدام فکر میکنم. ولی ازون طرف باید از علاقه طرف مطمئن شم.
همینجا هم راجع به سوال آقای کوروش که گفته بودن یکی از معیار من سیگنال فرستادن ایشون هست؟؟؟؟ باید بگم آره و نه
ولی ابتدا باید بدونین منظورم از سیگنال فرستادن لزوما یه سری کارای تابلو نیست من دوست دارم کلا قبل از ازدواج از حداقل علاقه طرف به خود خود خودم بدون هیچگونه اضافات و امکان سنجی مطمئن شم. منظورم این نیست طرف عاشق بشه (که انتظاری غیر منطقیه) ولی میخوام یه حالت علاقه اولیه در همون اوایل پیش بیاد بعد پروسه ازدواج جلو بره .... حالا این علاقه اولیه همون چیزی هست که مثلا طرف با خودش بگه آدم خوبیه....یا همسر خوبی میتونه باشه .... یا "ازش بدم نمیاد...." نمیدونم...دیگه یه چیزی توی این مایه ها منظورم هست ... دوست ندارم طرف فقط صرف پیدا کردن یه خواستگار و .... بخواد منو در نظر بگیره به نظر من اگه از اول یه کشش اولیه به شکل دو طرف در کار نباشه (در حد متناسب با فرهنگ و عرف ما) ادامه اون پروسه برای موافق شدن طرفین تلاشی مذبوحانه است:305:

بهرحال آقای حسین پور خیلی به من کمک کردم الان کلا از فکر ازدواج بیرون اومدم. این حرف آقای حسین پور که هویت یک مرد با کارش مشخص میشه و باید صبر کنم خیلی منو تحت تاثیر قرار داد. به نظر من فعلا آمادگی ازدواج رو ندارم. تنها ترسم ازین بود که شاید همچین کیسی دیگه گیر نیاد آخه میدونید من دوست دارم همسرم همرشته ام باشه (قبلا گفته بودم همسطح ولی لزوما هر دختری نمیتونه همسطح پسرا بشه بخصوص توی یه سری موارد حتی اگر هم مدرکش بالاتر باشه باز به ندرت اتفاق میافته بتونه همسطح بشه به خصوص وقتائی که جزوه های خوشگلشون دیگه راهگشا نیست:311:) بهرحال شاید توی این موضوع تجدید نظر کنم. ضمنا به همسر به چشم بهترین دوست نگاه میکنم ازینرو به نظرم مثلا یه زن مثلا خونه دار نمیتونه بهترین دوستم بشه... ولی حالا که فکرشو میکنم لزوما بهترین دوست یه همرشته ای نیست. هر چند میگن وقتی شما در جائی کار میکنی یا تحصیل به خصوص وقتی اون کار یه کار خاص باشه احتمال اینکه فردی رو با زمینه ها و علائق مشترک پیدا کنی خیلی بیشتره تا بیرون ولی فعلا بنا رو گذاشته ام روی صبر.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

یه نکته هم بگم برای اینکه همیشه این ترس شاید بیخود رو دارم که طرفم ممکنه اینارو بخونه و ... مجبور میشم بعضی جاها رو زیاد باز نکنم و وارد جزئیات نشم.

راجع به ایده آل نسبت به همسر بد نیست از تجارب و دانش شما استفاده کنم اما نظر من اینه که بجز یه سری معیارهای خیلی پایه ای و اولیه که دارم و بعضا نسبتا کلی هستند ولی من شرایط زن ایده آلم رو تا حد زیادی باز گرفتم. و چندان به همسر ایده آل فکر کردن معتقد نیستم ولو اینکه بدونیم هیچوقت گیر نیاد. به نظر من زندگی با زن ایده آلم کسل کننده میشه. جدی میگم! من چالشهای زندگی رو دوست دارم. مهمترین معیارم همون همراهی هست (در کنار کشش و جاذبه که باید داشته باشه). من توی این فروم اینرو خوندم ولی از خیلی وقت قبل هم بنای من بر این بود که هر کسی رو که پیدا کردم (که حتما حتما دوستش خواهم داشت وگرنه باهاش ازدواج نمیکنم) ایده آلم همونه با تمام نقصهاش در واقع همونطوری که گفتم جز یه سری معیارهای اصلی (3-4 تا نهایتا و خیلی کلی) هیچ چهارچوب مشخصی رو واسه همسرم آینده ام در نظر نگرفتم.

میدونم پستم طولانی میشه ولی من بنا رو بر این گذاشتم که در رابطه یکی همواره به دنبال بهتر کردن و غنی تر کردنش باشم و دوم بیشتر روی احساس خودم تمرکز کنم تا طرف مقابلم....چیزی تو مایه این سخن که « بگذار عظمت در نگاه تو باشد» و خوشبختانه (در صورت تائید شما) و یا بدبختانه (در صورت رد) به اینا باور پیدا کردم....

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط rroogg

همینجا هم راجع به سوال آقای کوروش که گفته بودن یکی از معیار من سیگنال فرستادن ایشون هست؟؟؟؟ باید بگم آره و نه
ولی ابتدا باید بدونین منظورم از سیگنال فرستادن لزوما یه سری کارای تابلو نیست من دوست دارم کلا قبل از ازدواج از حداقل علاقه طرف به خود خود خودم بدون هیچگونه اضافات و امکان سنجی مطمئن شم. منظورم این نیست طرف عاشق بشه (که انتظاری غیر منطقیه) ولی میخوام یه حالت علاقه اولیه در همون اوایل پیش بیاد بعد پروسه ازدواج جلو بره .... حالا این علاقه اولیه همون چیزی هست که مثلا طرف با خودش بگه آدم خوبیه....یا همسر خوبی میتونه باشه .... یا "ازش بدم نمیاد...." نمیدونم...دیگه یه چیزی توی این مایه ها منظورم هست ... دوست ندارم طرف فقط صرف پیدا کردن یه خواستگار و .... بخواد منو در نظر بگیره به نظر من اگه از اول یه کشش اولیه به شکل دو طرف در کار نباشه (در حد متناسب با فرهنگ و عرف ما) ادامه اون پروسه برای موافق شدن طرفین تلاشی مذبوحانه است:305:

---

علاقه اولیه به چی؟ظاهر شما؟ موقعیت شما؟ خصوصیات اخلاقی شما؟ (مگر چقدر روی خصوصیات اخلاقی شما شناخت دارن؟

خوب منظورم علاقه به شکل درگیری فکری...عاشق شدن....مظطرب شدن و ... نیست. به نظر من آدما در همون برخوردهای اول یا از هم خوششون میاد یا بدشون میاد یا حالت خنثی ای رو داره. این بر میگرده به ظاهر و تیپ شخصیتی و موقعیت و خیلی چیزهای دیگه.... البته منظورم اولین نگاه نیست (اشتباه نشه) منظورم اوایل آشنائی هست.... خوب اگر دو نفر در همون اوایل آشنائی از همدیگه به عنوان یه دوست مثلا .... یه همکار... یه انسان که باهاش در ارتباطن خوشش نیومد و جاذبه ای واسه اش نداشت...بهتره راجع به تعمیق اون رابطه در راستای ازدواج فکر نکنه یه اون طرف دیگه کیس خوبی واسه ازدواج نیست ... البته در نقش گرفتن همچین احساسی به نظر من تیپ و ظاهر..نحوه حرف زدن و شخصیت به خاطر تجربیات و خلقیات طرف مقابل نقش مهمی داره...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط rroogg

خوب منظورم علاقه به شکل درگیری فکری...عاشق شدن....مظطرب شدن و ... نیست. به نظر من آدما در همون برخوردهای اول یا از هم خوششون میاد یا بدشون میاد یا حالت خنثی ای رو داره. این بر میگرده به ظاهر و تیپ شخصیتی و موقعیت و خیلی چیزهای دیگه.... البته منظورم اولین نگاه نیست (اشتباه نشه) منظورم اوایل آشنائی هست.... خوب اگر دو نفر در همون اوایل آشنائی از همدیگه به عنوان یه دوست مثلا .... یه همکار... یه انسان که باهاش در ارتباطن خوشش نیومد و جاذبه ای واسه اش نداشت...بهتره راجع به تعمیق اون رابطه در راستای ازدواج فکر نکنه یه اون طرف دیگه کیس خوبی واسه ازدواج نیست ... البته در نقش گرفتن همچین احساسی به نظر من تیپ و ظاهر..نحوه حرف زدن و شخصیت به خاطر تجربیات و خلقیات طرف مقابل نقش مهمی داره...

---

لزومی داره که از همچین علاقه ای مطمئن شین و به سمت تعمق رابطه پیش برین؟ بهتر نیست که کسی رو خودتون انتخاب کنین و بعد ببینین که آیا همچین علاقه ای بوجود میاد یا نه؟

وجود همچین علاقه ای در طرف مقابل وقتی که خودتون هم کسی رو انتخاب کنین، قابل تشخیصه.

بله درسته منم در حد همون علاقه اولیه و قابل تشخیص منظورم بود البته این اسم علاقه باعث سوءبرداشت میشه در واقع همون کشش یا جذابیت داشتن اولیه منظورم هست... بعدا اگه قصد ازدواج جدی بود میتونیم رابطه رو عمیق تر کنیم....
البته مشکل من اینه که فعلا راجع به خودم تردید دارم (هنوز کاری به اون معنی ندارم....) و وضعیت اقتصادیم معلوم نیست پس نمیشه با این اوضاع به این چیزا فکر کرد.
ازین ور این ترس هم هست (الان دیگه کمتر) که همچین تیپ آدمی رو نشه مثلا توی محیط کار پیدا کرد. یه مسئله ای هم هست اینه که بهیچ وجه زیربار انتخابهای خونواده یا اینکه خواهر یا مادر و آشنا و ... یکی رو معرفی کنن و این تیپ ازدواجها نمیرم..... (ازون ور هم اهل gf گرفتن و ... نیستم....)
فعلا تصمیم گرفتم بیشتر روی درسم تمرکز کنم....

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط kourosh12345

بهتر نیست که کسی رو خودتون انتخاب کنین و بعد ببینین که آیا همچین علاقه ای بوجود میاد یا نه؟

---

آخه به نظر من میاد....میدونین چرا؟ چون خیلی از دختران و پسران ما اونقدرها هم پخته عمل نمیکنن....فقط دنبال این هستیم که یکی رو که در کل مناسب باشه و مشکل حادی نداشته باشه رو پیدا کنیم...بعد روبان رو دورش گره بزنیم....

امروز غیرمستقیم یه چیزائی رو توی خونواده پروندم...یکی از اقوام نزدیک (پسر) از یکی از شهرهای به نسبت دور نامزد گرفته....پدرم هم جوری که نه سیخ بسوزه و نه کباب به شکل کلی و غیرمستقیم یه نمه منو راهنمائی فرمودند و از تجربه ها گفتن:: آخه چه تجربه ای 99 درصد نسل قبلی (پدر و مادرهای ما) درک درستی از ازدواج ندارند و فقط نحوه سازگاری و ... رو بلدند....

به نظر میاد پدر تحصیلکرده من به خاطر بعضی مسائل شاید روانشناختی بدش نمیاد یه دختری رو واسه من انتخاب کنه ... خوب البته نظر من هم ملاک هست:311: البته بگم این مسئله جدی نیست من یه کم پیاز داغشو زیاد کردم....اما در جواب شما کورش عزیز هرچی فکر میکنم نمیتونم زیر بار همچین ازدواجی برم:
«یکی رو به من معرفی میکنن::: با خانواده و به لحاظ ظاهر مورد پسند خونواده و ....» بعد من میرم و طی یه فرآیند خشک و رسمی و تا حد زیادی کلی و در نتیجه بیخود با طرف صحبت میکنم و نظر نهائی رو میدم.....
ان شاالله دختر اهل زندگی گیرم میاد:311::311: اهل زندگی مد نظر این نسل باتجربه همون بسوز و بساز هست یعنی قدرت تحمل....
این تجربه هم توی ایران زیادی بزرگ شده...هرچیزی جای خود داره و گلیم خود....

پی نوشت: میدونم شاید اینجور برداشت بشه که با خونواده مشکل جدی پیدا کردم ولی واقعیتش اینه که پدرم سر ناهار 10 دقیقه یه سری مسائل کلی منم یه نمه کلی جوابشو دادم (در حد یه دقیقه) و همین اصولا بحث ازدواج من توی خونواده به مطرح نبوده....