یک بیت شعر زییا بنویسد

با این عطش تا چشمه دیگر دیر خواهد شد
دریا اگر باشد دلت تبخیر خواهد شد

درِ ميخانه گشاييد به رويم، شب و روز :72: :72: كه من از مسجد و از مدرسه، بيزار شدم

جــــامــه زهد و ريا كندم و بر تن كردم :72: :72: خــــرقــــه پيــــر خـــراباتى و هشيار شدم

واعـــظ شهــر كــه از پند خود آزارم داد :72: :72: از دم رنــــد مــــى‏آلــــوده مــــددكار شدم

بگـــذاريــــد كــــه از بتكــده يادى بكنم :72: :72: مـــن كـــه با دستِ بت ميكده، بيدار شدم

زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست *** هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود، صحنه پیوسته به جاست *** خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد ...

روح پدرم شاد كه مي‌گفت به استاد
فرزند مرا عشق بياموز و دگر هيچ

یاد عهدی که به اکسیر قناعت، صائب
زهر اگر قسمت من بود، شِکر می کردم

ای مرغ سحر عشق ز پروانه بياموز
كان سوخته را جان شد و آواز نيامد
اين مدعيان در طلبش بی خبرانند
آن را كه خبر شد خبری باز نيامد

من حاصل عمر خود ندارم جز غم

ور عشقی ز نیک و بد ندارم جز غم

یک همدم با وفا ندیدم جز درد

یک مونس نامرد ندارم جز غم

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

کاش می شد خالی از تشویش شد
برگ سبز تحفه درویش شد
کاش تا دل می گرفت و می شکست
عشق می امد کنارش می نشست
کاش من هم یک قناری می شدم
در تب آواز جاری می شدم
بال در بال کبوتر می زدم
آن طرفتر ها کمی سر می زدم
با قناری ها غزل خوان می شدم
پشت هر اواز پنهان می شدم
آی مردم ! من غریبستانی ام
امتداد لحظه ی بارانی ام
شهر من آن سوتر از پروانه هاست
در حریم آبی افسانه هاست
شهر من بوی تغزل می ده
دهر که می آید به او گل می دهد
دشت های سبز و وسعتهای ناب
نسترن، نرگس، شقایق ، آفتاب

دل از من برد و روی از من نهان کرد
خدا را با که این بازی توان کرد؟

مایه آرام دل چشم هوس بستن است
از تپش آسوده است، باز ِ نظر دوخته

پیری به رخ ما خط از ان روی کشیده است
تا خوانی از این خط که ز دنیا چه کشیدم