سلام.
اینجا تاپیک عمومیه و درست نیست اینجا ریپلای کنم حرفاتون رو خانم میشل.
اما بله، واقعا بعضی حرفها شعاره. به خصوص وقتی از زبان کسانی باشه که شرایط کاملا متفاوتی از امثال من دارند.
وقتی بیاید و ادعا کنید که صرفا خدا براتون کافیه و صرفا حس اتحاد با جهان و خالق تمام خلاهاتون رو پر میکنه، که همین الان حاضر باشید همسر، فرزند، زندگی مشترکتون رو پس بدید و غمی به دلتون نیاد و حس نکنید چیزی از دست داده اید! حاضرید پس بدید؟ یا براتون ارزشمند هستن؟ مطمینا براتون ارزشمندند. پس چرا فکر میکنید اگر کسی که اینها رو نداره، خلا اینها رو حس کنه یعنی برای خودش ارزش قایل نیست یا خدا رو نمیشناسه یا حتما ادم ضعیفیه؟؟ این قضاوتهاتون رو برپایه کدوم انصاف بنا می کنید؟؟!
متعصبانه به چی چسبیده ام؟؟!! منکر سختی ها و چالشهای زندگی مشترک نیستم. دو برادر و دوخواهر متاهل دارم و سختی ها و بالا پایینها و زحمات زندگی مشترک رو دیده ام و خبر دارم. منم تصورم از زندگی مشترک یک زندگی سراسر اسودگی و فراغت و اسان و بی مشکل و بی سختی و بی عیب نیست. اما مطمینا شما و کسانی که دارندش، تصوری از نداشتنش ندارند. بعضی سختی ها شیرینند و بعضی آسانیها تلخ! و بله، بعضی حرفها شعار و ادعاست. و خوبه مواظب باشیم سوز دلی ایجاد نکنیم و آهی بر نخیزانیم.
عذر میخوام که برخلاف تصور خیلی ها، من چندان هم مهربان نیستم. البته اگر اعتراض رو با کلمه "توپیدن" توصیف نکنند.
