اشعار برگزیده

جهان با این همه زیبائیش تار به چشمانم

بیا سه تاری زنیم وازاین جهان گذریم

سکون تکرار و عادتم، جمودم من

بیا برقصیم و دور این فلک بزنیم

از این فریب جهان دلم گرفت

بیابه آسمان برویم سری به خد ابزنیم

زغم های جهان اگر بخواهی رست

بیا بیاد خدا شویم ضبحه ای بزنیم

خبر ت هست که بی روی تو آرامم نیست

طاقت بار فراق این همه ایامم نیست

اين منم در آينه يا تويى برابرم؟
اى ضمير مشترك، اى خود فراترم!

در من اين غريبه كيست باورم نمى شود
خوب مى شناسمت در خودم كه بنگرم

اين تويى، خود تويى، در پس نقاب من
اين مسيح مهربان، زيرنام قيصرم

قوم و خويش من هم از قبيله غمند
عشق خواهر من است، درد هم برادرم

سال ها دويده ام از پى خودم ولى
تا به خود رسيده ام، ديده ام كه ديگرم

در به در به هر طرف، بى نشان و بى هدف
گم شدم چو كودكى در هواى مادرم

راستى چه كرده ام؟ شاعرى كه كار نيست
كار چيز ديگرى است، من به فكر ديگرم

:72:همیشه زنده در یاد...استاد قیصر امین پور:72:

:72:عشق يعني پر زدن تا آسمان
عشق يعني وسعتي بيش از جهان

عشق يعني لاله اي در دشت باز
عشق يعني صحبت و راز و نياز

عشق يعني رفتن بي انتها
باور زيبايي پروانه ها

عشق يعني دوري از هرچه رياست
كه نداني خانه تو در كجاست

عشق يعني نزد خورشيد آمدن
بي اميد از بهر اميد آمدن

عشق يعني من تو را باور كنم
قلب را بگسسته از ديگر كنم

عشق يعني شستن چشمانمان
پاكي از هر نام و ننگي ، جانمان
عشق يعني در عطش ها سوختن
چشم بر باران پاكي دوختن

عشق يعني جرعه اي از جام حق
عشق يعني بوسه اي بر كام حق

عشق يعني شادي و شور و شرر
عشق يعني سوختن تا پا و سر

عشق يعني مستي و ديوانگي
با همه اغيار او بيگانگي

عشق يعني مرغكي عاشق شدن
تا براي پر زدن لايق شدن

عشق يعني قايقي خود ساختن
عشق يعني دل به دريا باختن
عشق يعني رحمت لاينتهي
لقمه بسپردن به دست روبهي

عشق يعني دستي از سوي خدا
دست او گير از سياهي شو جدا


عشق يعني نغمه اي پر رمز و راز
چشمه اي روي زمين ليك از فراز

عشق يعني رستن از زندان تن
عشق يعني رد شدن از شهر من

در كشاكش بين بودن يا نبود
عشق يعني علتي بهر وجود

عشق يعني واژه ي بي واژگي
اندرين واماندگي ها ، تازگي

عشق يعني جاودان راه جهان
عشق يعني رمز رستن از زمان
عشق يعني بي تصاحب يك نفس
كوششي بهر رهايي از قفس


عشق يعني حيرت و سرگشتگي
در فراسوي زمان گمگشتگي

عشق يعني همقدم با روزگار
رويشي با هر شكوفه در بهار

عشق يعني راه بي نام و نشان
عشق يعني حس بي وصف و بيان:72:

بی دختران حوا دنیا جلا ندارد

هر جا که زن نباشد آنجا صفا ندارد

در کارگه خلقت،ازروی زن نکوتر

نقشی بیع و خوشتر،هرگز خدا ندارد

خواندند در زمانه،زن را بلای خانه

این حرف ، ابلهانه دیگر بها ندارد

هر کس نگه ندارد،حرمت زشوخ چشمان

در کیش پاکبازان،شرم و حیا ندارد

گر توانی ای صبا بگذر شبی در کوی او

ور دلت خواهد ببر از ما پیامی سو ی او

این دل گمگشته من باز جو از زلف او

ور نیابی رو بیفشان دامن گیسوی او

گردلم را بینی آنجا گو: حرامت باد وصل

من چنین محروم و تو پیوسته همزانوی او

نرم نرم آن برقع رنگین بر انداز از رخش

ور گمان بد نداری بوسه زن بر روی او

نی خطا گفتم من این طاقت ندارم زینهار

گر رسول خاص مایی نیز منگر سوی او

رودها در جاری شدن
و علف ها در سبز شدن
معنا پیدا می کنند
کوه ها با قله ها
و دریاها با موج ها معنا پیدا می کنند
و انسان ها
همه ی انسان ها
با عشق ... فقط با عشق
بار خدایا!
باشد که خانه ای نداشته باشم
باشد که لباس فاخری بر تن نداشته باشم
باشد که دست و پایی نداشته باشم
اما نباشد ... هرگز نباشد
که در قلبم عشـــــــــق نباشد !
پس بارالهی
بر من رحم کن
بر من که می دانم ناتوانم رحم کن
" آمین "

(دکتر علی شریعتی)

دلا نزد کسي بنشين که او از دل خبر دارد
به زير آن درختي رو که او گلهاي تر دارد

در اين بازار عطاران مرو هر سو چو بي کاران
به دکان کسي بنشين که در دکان شکر دارد

ترازو گر نداري پس تو را زو ره زند هر کس
يکي قلبي بيارايد تو پنداري که زر دارد

تو را بر در نشاند او به طراري که مي آيم
تو منشين منتظر بر در، که آن خانه دو در دارد

نه هر کلکي شکر دارد نه هر زيري زبر دارد
نه هر چشمي نظر دارد نه هر بحري گوهر دارد.

آنچه را می جویی ,
هرگز در بیرون از خود نخواهی یافت .
انچه می جویی ,
همان جوینده است که تویی
کمانگیر ,خود را نشانه گرفته است و نمی داند
انچه که تو به ان محتاجی ,
دانش نیست ,
بلکه بیداری ست .
انچه را که در تو نیم خفته ارمیده است , بیدار کن , گمشده ی خود را یافته ای .
خداوند خورشیدی ست که از پشت پلک های تو طلوع می کند .
نه انکه چشم باز کنی و خدا را ببینی ,
بلکه چشم باز کن تا خدا از دریچه چشمان تو به زندگی نگاه کند .
خدا در نگاه تو نشسته است
او منتظر بیداری توست .
بیداری تو طلوع خداوند است
هیچکس نمی تواند چیزی را بر شما معلوم کند ,
مگر انچه را که پیشاپیش ,
در سپیده دم دانایی تان و
نیم خفته ارمیده است.
خدایا منم بنده ی پر گناه
که افتاده ام بر زمین فنا
خدایا منم پر خطا بنده ات
تو بنگر به من تانگردم فنا
خدایا تویی عشق هر بنده ای
چه نیکوست این عشق ,عشق خدا
خدایا کمک کن تو والاتری
منم سایل عشق تو ای خدا
خدایا تو تنهایی ام را ببین
ببین من ندارم کسی جز تو را .....

غم دنيا نخواهد يافت پايان
خوشا در بر رخ شادي گشايان

خوشا دل هاي خوش،جانهاي خرسند
خوشا نيروي هستيزاي لبخند

خوشا لبخند شادي افرينان
كه شادي رويد از لبخند اينان

نمي داني دريغا چيست شادي
كه ميگويي به گيتي نيست شادي

نه شادي از هوا بارد چو باران
كه جامي پر كني از جويباران

نه شادي را به دكان ميفروشند
كه سيل مشتري بران بجوشند

جهان در بر رخ انسان نبندد
به روي هر كه خندان است خندد


چو گل هر جا لبخند آفريني
به هر سو رو كني لبخند بيني

گذشت لحظه را آسان نگيري
چو پايان يافت پايان ميپذيري

مشو در پيچ و تاب رنج و غم گم
به هر حال تبسم كن تبسم