اشعار گلچین :سری دوم

صفای سینه ی من سل گرفت بعد از تو
و شعر درد هلاهل گرفت بعد از تو

ترانه های من- آن ظرف های شیرینی-
چقدر مزه ی فلفل گرفت بعد از تو!

تو ناخدای منی، کشتی ام بدون تو شد
اگر بهانه ی ساحل گرفت بعد از تو

شناسنامه ی من شد سه برگ پوسیده
و مهر آدم باطل گرفت بعد از تو

فقط سرودن تو برکت کلامم بود
خدا دهان مرا گل گرفت بعد از تو

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

بهانه

از باغ می‌برند چراغانی‌ات کنند
تا کاج جشنهای زمستانی‌ات کنند

پوشانده‌اند «صبح» تو را «ابرهای تار»
تنها به این بهانه که بارانی‌ات کنند

یوسف! به این رها شدن از چاه دل مبند
این بار می‌برند که زندانی‌ات کنند

ای گل گمان مکن به شب جشن می‌روی
شاید به خاک مرده‌ای ارزانی‌ات کنند

یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست
از نقطه‌ای بترس که شیطانی‌ات کنند

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست
گاهی بهانه‌ای است که قربانی‌ات کنند

نظري

چرخه روزگار در گردش دوران زر است
پیوسته خون می خورد تیغی که صاحب جوهر است
شصت وشاهدهردو دعوی بزرگی میکنند
پس چراانگشت کوچک لایق انگشتراست
دوداگربالا نشیند کسرشأن شعله نیست
جای چشم ابرو نگیردگرچه او بالاتراست
آهن و فولاد هر دو از یک کوره آیند برون
آن یکی شمشیر بران این یکی نعل خر است
گر ببینی ناکسان بالا نشینند عارنیست
روی دریا کف نشیند قعردریا گوهر است

یک شبی مجنون نمازش را شکست
بــی وضــــو در کوچـــه لیلا نشســـت

عشق آن شب مست مستش کرده بود
فــــارغ از جـــام الــستــش کــــرده بــــود

ســجـده ای زد بـــر لــــب درگــاه او
پــــُر ز لـــیلــا شـــــد دل پـــــر آه او

گـــفت یا رب از چه خوارم کرده ای
بــــر صلیب عـــشق دارم کرده ای

جـــــام لیلا را به دسـتـم داده ای
وندر این بازی شــکستم داده ای

نشتر عشقش به جانم می زنی
دردم از لیـلاســـــت آنم می زنی

خسته ام زین عشق، دل خونم نکن
من کـــه مجنونم تو مــــجنونم نــکن

مــــرد ایــــن بـــازیــچـه دیگر نیستم
این تو و لـــیلای تو... مــــن نیستم

گــــفت ای دیــوانه لــیلایــــــت منم
در رگ پنهان و پـــیــدایـــت منـــــم

ســــالها بــــا جــــور لیلا ســـاختی
من کنارت بـــــودم و نـــشناخـــتی

عــشق لــــیلا در دلـــت انـــداختم
صد قمــــار عشق یکجا بـــاخـــتم

کـــــردمـــت آواره صــــحرا نـــــشد
گفتم عاقل می شوی اما نــشد

سوختم در حسرت یک یـا ربــت
غیر لیلا بــــــر نــــیــامد از لــبت

روز و شب او را صـــدا کردی ولی
دیدم امشب با مـنی گفتم بلی

مطمئن بودم به من سر می زنی
در حــــــریم خانه ام در می زنی

حــــال این لیلا که خوارت کرده بود
درس عشقش بی قرارت کرده بود

مرد راهش بـــاش تا شاهت کنم
صد چو لیلا کشته در راهت کنم

مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم تو را می‌بینم و میلم زیادت می‌شود هر دم به سامانم نمی‌پرسی نمی‌دانم چه سر داری به درمانم نمی‌کوشی نمی‌دانی مگر دردم نه راه است این که بگذاری مرا بر خاک و بگریزی گذاری آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم ندارم دستت از دامن بجز در خاک و آن دم هم که بر خاکم روان گردی به گرد دامنت گردم فرورفت از غم عشقت دمم دم می‌دهی تا کی دمار از من برآوردی نمی‌گویی برآوردم شبی دل را به تاریکی ز زلفت باز می‌جستم رخت می‌دیدم و جامی هلالی باز می‌خوردم کشیدم در برت ناگاه و شد در تاب گیسویت نهادم بر لبت لب را و جان و دل فدا کردم تو خوش می‌باش با حافظ برو گو خصم جان می‌ده چو گرمی از تو می‌بینم چه باک از خصم دم سردم

چه بهاریست خدایا؟گل صدرنگ که نیست
بلبلان را هوس نغمه و آهنگ که نیست

در دل سبزه به هر باغ و چمن چون نگری
آتش جنگ بود سرخی نارنگ که نیست

روز و شب زمزمه پرداز غم خویشتنم
بهر ما خسته دلان زمزمه چنگ که نیست

بر لب ما نبود جز نفس سرد سکوت
در شب ما غزل مرغ شباهنگ که نیست

چشم پر اشک مرا چون نگری طعنه مزن
گریه در خلوت تنهایی خود ننگ که نیست

ما عقابان فلک سیر جهان پیماییم
عرصه بال و پر ما قفس تنگ که نیست

تو ز من خسته و من از تو بسی خسته ترم
سر خود را گیر و برو ما و تو را جنگ که نیست

من غزلخوان بهارم تو بد آواز خزان
قول ما و تو در این نعمه هماهنگ که نیست

چشم گریان تو آتش فکند بر دل من
تاب این غصه ندارم دلم از سنگ که نیست!

گل گلزار غزل جامه صد رنگ منست
چو منی را هوس جامه صدر رنگ که نیست!


مهدی سهیلی

افسوس هرآنچه برده ام باختنی است *** برداشته, تمام بگذاشتنی است برداشته ام هر آنچه باید بگذاشت *** بگذاشته ام هر آنچه برداشتنی است

هوس باد بهارم به سوی صحرا برد باد بوی تو بیاورد و قرار از ما برد هرکجا بود دلی چشم تو برد از راهش نه دل خسته بیمار مرا تنها برد آمد و گرم ببرد آب رخم اشک چو سیم زر به زر داد کسی کامد و این کالا برد دل سنگین ترا اشک من آورد به راه سنگ را سیل تواند به لب دریا برد دوش دست طربم سلسلهٔ شوق تو بست پای خیل خردم لشکر غم از جا برد راه ما غمزهٔ آن ترک‌کمان ابرو زد رخت ما هندوی آن سرو سهی بالا برد جام می پیش لبت دم ز روان‌بخشی زد آب وی آن لب جان‌بخش روان‌افزا برد بحث بلبل بر حافظ مکن از خوش سخنی پیش طوطی نتوان نام هزارآوا برد

دل من دیر زمانیست که میپندارد:
“دوستی” نیز گلی ست
مثل نیلوفر و ناز
ساقه ترد ظریفی دارد
بی گمان سنگ دلست آنکه روا میدارد
جان این ساقه نازک را نادانسته بیازارد!
در ضمیری که زمین من و توست
از نخستین دیدار؛
هر سخن،هر رفتار
دانه هایست که می افشانیم؛
برک و باریست که می رویانیم،
آب و خورشید و نسیمش “مهر”است
گر بدان گونه که بایست به بار آید
زندکی را به دل انگیزترین چهره بیاراید
آنچنان با تو دارامیزد این روح لطیف
که تمنای وجودت همه او باشد و بس
بی نیازت سازد از همه چیز و همه کس
زندگی گرمی دل های بهم پیوستست
تا در ان دوست نباشد همه درها بستست
در ضمیرت اگر این گل ندمیدست هنوز
عطر جان پرور عشق
گر به صحرای وجودت نوزیدست هنوز
دانه ها را باید از نو کاشت
آب و خورشید و نسیمش را از مایه ی جان
خرج میباید کرد
رنج میباید برد
دوست میباید داشت

فریدون مشیری

در نیست
راه نیست
شب نیست
ماه نیست

نه روز و
نه آفتاب،
ما
بیرونِ زمان
ایستاده‌ایم
با دشنه‌ی تلخی
در گُرده‌هایِمان.



هیچ‌کس
با هیچ‌کس
سخن نمی‌گوید
که خاموشی
به هزار زبان
در سخن است.



در مردگانِ خویش
نظر می‌بندیم
با طرحِ خنده‌یی،
و نوبتِ خود را انتظار می‌کشیم
بی‌هیچ
خنده‌یی!

احمد شاملو

حال منه دلزده بد نیست
حالم از اونچه سرم اومده بد نیست
روز گار لطفی بمن نکرد اما
دنیا اونجوری هم میگن بد نیست