حال و احوال یاران همدردی (12)

سلام...
امیدوارم حال همگی خوب باشه.

ملیکا خانم، بهترید؟
7 عزیز، راستش من تا حالا ندیده بودم ناامیدانه حرف بزنی. همیشه در ذهن من دختر مومن و قوی هستی و از پس این مشکلات هم بر میای حتما.

میشل خانم، امیدوارم حال شما هم بهتر باشه.

الهه زیبایی ها، انشالله که خیره و هر چیزی هست، ختم به خیر بشه.

من هم خوبم. بالاخره دیروز موافقت نهایی با ثبت ترم انجام شد و تا 30 بهمن مهلت دفاع هست. ممنونم از همگی، به خصوص آقا هادی، آقا حامد، خانم بی نهایت، فرشته مهربان، صبا، خندون و.... به خاطر حمایتها و کمکهاشون. خیلی خیلی ممنونم.
راستی حال مدیر همدردی چطوره؟

سلام
خوشحالم از این که دوستانی هستن که منو یادشونه (-: حس خوبی داره
و البته منم اسم عزیزان رو که میبینم خاطرم هستن هنوز... یهو یه اسمی میبینم میگم. عههه. فلانی...

این روزا خداروشکر زندگیم خیلی خوبه. همه چی میزونه. انقد همه چی آرومه که احساس میکنم آرامش قبل از طوفانه

مامان و بابام باهم خوبن چند وقته
بیماریم که سالی چند بار عود میکرد و اذیتم میکرد و زندگیمو نااروم میکرد یک سال و نیمه خبری نیست ازش

یه شغل پاره وقت دارم که راضی ام ازش هرچند حقوقش زیاد نیست ولی سرگرمم میکنه

خانواده ام مشکلی ندارن و غم و غصه ای از جانبشون ندارم

و خلاصه مشکلی نیست که باهاش دست و پنجه نرم کنم. الحمدالله. امیدوارم همه عزیزانی که میان همدردی یه روز خیلی زود برسن به روزای بی مشکل


من فقط مشکلم با خودمه. احساس میکنم به یه روانکاوی اساسی نیاز دارم. چون کما فی سابق تنبل و اهمال کار و بی همت و بی پشتکارم....به شدت به سستی و راحت طلبی عادت کردم. تمام وقت و استعداد و عمر و جووونیم رو دارم هدر میدم....ناراضی ام خودم


اینم بگم که این چند سالی که نبودم مخصوصا این دوسال اخیر اشتباهات فاااحش و بزرگی کردم تو زندگیم. اشتباهاتی که شایسته ملامته و کسی ازش خبر نداره و یکی از اون اشتباهات هنوزم درجریانه. گاهی به عقل خودم شک میکنم!

دعا کنید عاقبتم به خیر بشه...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط سرشار

محمد رضا جان ، cry جان و خانم بی نهایت لطفا از احوالتون بنویسین . منتظرم :72::72::72::72::72::72::72::72::72:

---

سلام سرشار عزیز تر از جانم.

دارم پیش خودم میگم دوستی از پنج آذر ماه مرا خوانده و بنده ی بی احوال، دعوتش رو اجابت نکردم.

دلتنگ تو و نوای دل نشینانه شوق یارت که با کلمات " فاضل انه " ات قرین میشود.

ممنون که به یاد ما بودی رفیق قدیمی. هنوز --ar---mz یادمه! یادته؟ دیگه نیست شاید حکمته.

---------------------------

منم حالم خوبه. از اون خوبایی که هزار تا رمز توشه. خدا رو شکر.

باز ببخشید دیر شد.

سلام.

تا حالا شاید نفهمیده بودم با چه جمله ای میشه تنهایی رو توصیف کرد. الان چند وقته فهمیدم تنهایی یعنی اولویت زندگی کسی نباشی.

وقتی اولویت زندگی کسی نباشی، هر چقدر هم که دور و برت شلوغ باشه و خودت رو در روابط اجتماعی غرق کنی، باز هم تنهایی...

فرشته جان، مرسی عزیزم :72:

نگرانم نباش عزیزم، هنوز امید هست. یا شاید من قلبا باورم نمی شه که چنین اتفاقی در عالم واقعیت رخ بده. در هرحال این خونه باید اجاره بره (برای تامین قسطش) و این زمان می بره. تو این فاصله شاید بشه کاری کرد.

اونجا هم بالاخره دنیا نیست، به زمین سیاه نشستن هم لطف خودش رو داره. و من بیشتر نگران خونوادم هستم که این مسئله می تونه خیلی براشون سنگین تموم بشه و خصوصا برای پدر و مادرم آسیب روانی و در نتیجه جسمی داشته باشه، حالا هرقدر هم که من خوب وانمود کنم که این تصمیم من بوده. وگرنه شاید برای خودم بهتر باشه اجازه بدم شوهرم راهی که صلاح می دونه رو طی کنه.

بنابراین من سعیم رو می کنم که نشه و اگه شد هم سعی می کنم خیرش رو ببینم.

ضمنا من حالم خوبه و آرومم، پس جای نگرانی نیست. هرچند اگه باشه هم نگرانی هیچ سودی نداره. رابطم با شوهرم هم آرومه.

مراقب خودت باش. :72:

.....

پوه :72: آدم تنها کسیه که در اولویت خودش نباشه. با خودش یکپارچه و متحد نباشه. چنین آدمی اگه اولویت یک صد نفر هم باشه، تنهاست. چون کسیکه خودش رو نفهمه و نپذیره و زیبایی خودش و اتحادش با عالم رو درک نکنه، دیگران و عشق و علاقه و اولویتشون رو هم نمی فهمه و ارزشش رو حس نمی کنه.

ما اصلا تنها نیستیم. و اگه احساس تنهایی کنیم (یعنی درکی از اتحادمون با خالقمون و با سایر مخلوقاتش نداشته باشیم)، آدم های دیگه فقط می تونن حواسمون رو از احساس جدا و تنها بودنمون پرت کنن و کار دیگه ای ازشون برنمیاد.

:72:

ببخشید با گوشی ام، سخته متنم رو از اول بخونم و ویرایش کنم. :72:

سلام.

ممنون میشل عزیز.

ادعا نمیکنم به وحدت رسیدم با جهان و خالق.

اما بعضی حرفها هم شعاره....

من حالم خوبه و سرشارم از عشقی که آدم هایی که ظاهرا از هیچ وجهی نقطه اشتراکی باهاشون ندارم بهم هدیه می کنند.

خوشحالم از حرکتی که کردم و برکتی که خدا به تصمیمم داد.

ثانبه به ثانیه و لحظه به لحظه شاکرم خدایی را که نگذاشت زمانی که در آستانه فروپاشی بودم، نا امید بشم و دست از طلب بردارم. :323:

این دل نوشته من 6 ماه پیش بود:
خدایا من منتظر روزی هستم که که بتونم بگم بار گرانم را از پشتم برداشتی ؛ باری که داشت پشت من را می شکست، منتظر روزی هستم که با افتخار به اینکه به حرف تو ایمان داشتم به هر کسی که در شرایط سخت قرار داره نه دو بار که ده بار و صد بار بگم با هر سختی آسانی است.

و حالا من اینجام که 100 بار بگم با هر سختی آسانی است.

پوه عزیز وقتی ذهن ما متعصبانه به یه عقیده ای می چسبه، هر فکر و حرف متضادی یا به نظرمون چرت میاد، یا شعار، یا خصومت، یا یه چیز بی اعتبار دیگه ای.

من هم با خودم و با خالقم متحد نیستم. اما بعضی وقتا برای یک آن، این اتحاد رو حس می کنم. انگار یک لحظه یه اتصالی برقرار می شه و قطع می شه. چیزی که برات نوشتم، براساس اون تجربیات آنی و منقطع بود. در اون لحظه هاست که درک می کنم تنها نیستم. و همه ی احساس تنهاییم، بخاطر اشتباه بودن اولویت هامه. در اون لحظه هاست که یک آن ترتیب اولویت هام تغییر می کنن و احساساتم هم زیر و رو می شن. مثلا اضطراب می شه سکون و آرامش، می شه یه خیال راحت. و حس می کنم هیچ چیز و هیچ کس نمی تونه اذیتم کنه، و تنها چیزی که باعث می شه آزار ببینم، اینه که از چیزی که باید بهش وصل باشم، قطع شدم. حتی دیگه نگران پدر و مادرم هم نمی شم، حس می کنم اونها هم در هر حال در امان هستند، حتی اگه غصه بخورن.

راستش شاید کسی در این لحظه بدبخت تر و بی کس تر از من نباشه. هرچند که برای خیلی ها عزیز هستم، و اولویت بسیار بالایی براشون دارم. اما عملا تنهام. و شدیدا بی کس. البته غیر از اون لحظاتی که بهت گفتم.

برای همین به درستی حرفت شک می کنم، اینکه می گی آدم تنها کسیه که اولویت کسی نباشه.

نه اینکه احساس تنهایی و نیازت به یک همدمی که باهات همدل و همراه باشه رو درک نکنم. می فهمم چه حسی داری.

.
.
.

الان که بیشتر فکر کردم، می بینم بهتر بود به جای اینکه به منطقِ حرفت گیر بدم، به درک کردن احساست اکتفا می کردم.

به هرحال حق با توه. نیازی که ازش حرف می زنی (نیاز به تنها نبودن)، یه نیاز فطریه، و نمی شه انکارش کرد.

همه ی حرف هایی هم که من زدم، به نظر می رسه بیشتر باهات درد دل کرده باشم، تا اینکه درکت کنم، یا حتی این نیت رو داشته باشم که چیزی به دانسته هات اضافه کنم. آره... واقعا به جای اینکه به احساسی که پشت پست تو بود فکر کنم، درگیر احساسات خودم بودم.... چقدر خوب نیست که آدم در جواب کسی که احساسش رو بیان کرده، شروع کنه به بیان کردن احساس خودش... :82::82: :82:

سلام عزیزان

سلام میشل جان

تو فوق العاده ای دختر. درسته توی جواب دادن به پو خودت رو در نظر گرفتی ولی حرفت کاملا درست بود. حداقل به درد من یکی که خورد. البته بیشتر اون قسمتش که گفتی آدمی تنهاست

که خودش در اولویت خودش نباشه.

حرفت کاملا درسته .من وقتی خودم رو دوست ندارم خلا بزرگی درم ایجاد میشه که دیگران باید پرش کنن.بقیه ای که به جای خودم در اولویت من هستند و وقتی اونا نتونن احساس تنهایی

و بی کسی می کنم.

یادمه یه بار که گفتم من خصوصیاتم رو پذیرفتم و نمیتونم تغییرش بدم تو گفتی روی خودت کار کن و نتیجش رو ببین.من یه تاپیک هم در این مورد زدم هر چند خیلی کسی کمکم نکرد.

میدونم خودم باید به خودم کمک کنم. هر چند بارها خودم رو ناامید کردم.

میشل تو توی این مدت تغییر کردی.به نظر خودت این تغییرات چقدر پایدار هستن؟ در کل به نظرت آدمها واقعا میتونن تغییر کنن؟ بیشتر منظورم تغییرات درونیه.

سلام به همگی
خوشحالم واسه دوستان که با وجود مشکلات سعی میکنن حالشون رو خوب نگه دارن.
همدردی واسه من یه جای دنج وآرومه که به دور از هیاهوومشغله ها فرصتیه برای نوشتن حالم.
مواظب حالم هستم نه اینکه بدنشه؛نه!فقط نمیزارم از مسیر اصلی دوربشه.مسیری که مدتهایت انتخاب کردم وخوشحالم که بالاخره فهمیدم معنی هدف چیه؟!!!هدفم واسه خودم مشخصه،فقط ا!

ینقدر عجولم که گاهی کم میارم وبه خودم مرخصی میدم!چقدر زوهای مرخصی واستراحت بده!نمیدونم چرا اینقدر حساس وعجول هستم شاید به خاطر اینه که روزهای گذشته عمرم بدون شک بیشتراز روزهای آینده ام هست!واین منو نگران میکنه که ای وای بر من وفرصتی که ازدست دادم

تمرین مهمی که در راستای هدفم درپیش گرفتم کنار گذاشتن حسادت وافروبی اندازه موجود ضعیف درونم هست!باور کنید که من خیلی حسودم واین روخودم میدونم.مهمترین دلیل جهل ونادانی این چند روز عمرم همین حسادت بیخود بوده که جلوی خیلی از اتفاقهای خوب رو گرفت.

اما خداروشکر فهمیدم کجا سر باز میکنه ومیتونم کنترلش کنم. واز این جهت بی نهایت خوشحالم.

امیدوارم هممون عاقبت به خیر بشیم ومن هم دوباره قدمهام رو محکمتر بردارم واز این مرخصی بی فایده دربیام.