اشعار گلچین :سری دوم

تو آسماني ومن ريشه در زمين دارم

هميشه فاصله اي هست-داد ازاين دارم

قبول کن که گذشته ست کار من از اشک

که سال هاست به تنهايي ام يقين دارم

تو نيز دغدغه ات از دقايقت پيداست

مرا ببخش اگر چشم نکته بين دارم

بخوان و پاک کن واسم خويش را بنويس

به دفتر غزلم هرچه نقطه چين دارم

کسي هنوز عيار ترا نفهميده ست

منم که از تو به اشعار خود نگين دارم

سحر بلبل حکایت با صبا کرد
که دیدی عشق گل با ما چه ها کرد

از آن رنگ و رخم خون در دل انداخت
و زان گلشن بخارم مبتلا کرد

به هر سو بلبل بیدل در افغان
تنعم در میان باد صبا کرد

نقاب گل کشید و زلف سنبل
گره بند قبای غنچه وا کرد

غلام همت آن نازنینم
که کار خیر بی روی و ریا کرد

خوشش بادا نسیم صبحگاهی
که درد شب نشینان را دوا کرد

یک روز رسد غمی به اندازه کوه یک روز رسد نشاط اندازه دشت


افسانه زندگی چنین است عزیز در سایه کوه باید از دشت گذشت

گر برخي جانان من دلداده نبودم
دادن جان اين همه اماده نبودم
عيب وهنر خلق نمي شد زمن اظهار
چون اينه گر پاك دل وساده نبودم
سر سبزي من جز زتهي دستي من نيست
چون سرو نبودم اگر ازاده نبودم
خم بود اگر پشت من از بار تملق
پيش همه با جبهه بگشاده نبودم

كسي كه بر رگ من تير زد، نمي دانست
كه قلب خرد مرا هم وريد و شرياني است
اسير كردن و كشتن، تفرج و بازي است
نشانه كردن مظلوم، كار آساني است
شكست پنجه و منقار من، وليك چه باک
پلنگ حادثه را نيز چنگ و دنداني است
ز رنج بي سر وساماني منش چه غم است
همين بس است كه او را سري و ساماني است
حديث نيك و بد ما نوشته خواهد
زمانه را سند و دفتري و ديواني است
كسي ز درد من آگه نشد، وليك خوشم
كه چند قطره خونم، به دست و داماني است
هزار كاخ بلند، ار بنا كند صيااد
بهاي خار و خس آشيان ويراني است
در اين قبله خودخواه. هيچ شفقت نيست
چو نيك درنگري، هر چه هست عنواني است

ای فردا

می خوانم و می ستایمت پر شور
ای پرده دل فریب رویا رنگ
می بوسمت ای سپیده گلگون
ای فردا ای امید بی نیرنگ
دیری ست که من
پی تو می پویم
هر سو که نگاه می کنم آوخ
غرق است در اشک و خون نگاه من
هر گام که پیش می روم برپاست
سر نیزه خون فشان به راه من
وین راه یگانه راه بی برگشت
ره می سپریم همره امید
آگاه ز رنج و آشنا با درد
یک مرد اگر به خاک می افتد
بر می خیزد به جای او صد
مرد
این است که کاروان نمی ماند
آری ز درون این شب تاریک
ای فردا من سوی تو می رانم
رنج است و درنگ نیست می تازم
مرگ است و شکست نیست می دانم
آبستن فتح ماست این پیکار
می دانمت ای سپیده نزدیک
ای چشمه تابناک جان افروز
کز این شب شوم بخت بد فرجام
بر می آیی شکفته و پیروز
وز آمدن تو زندگی خندان
می آیی و بر لب تو صد لبخند
می آیی و در دل تو صد امید
می آیی و از فروغ شادی ها
تابنده به دامن تو صد خورشید
وز بهر تو بازگشته صد آغوش
در سینه گرم توست ای فردا
درمان امیدهای غم فرسود
در
دامن پاک توست ای فردا
پایان شکنجه های خون آلود
ای فردا ای امید بی نیرنگ

هوشنگ ابتهاج

درختی که تلخ است ویرا سرشت

گرش بـــــر نشانی به بـــــاغ بهشت

وراز جوی خلدش بـــه هنگام آب

به بیخ انگبین ریــــزی و شهد ناب

ســــــــرانجام گوهر ببـــــار آورد

همـــــان میــــــــوۀ تلـخ بار آورد

عشق و زندگی...

عشق را تن پوش جانم مي كني
چتري از گل سايه بانم مي كني

اي صداي عشق در جان و تنم
آن سكوت ساكت و تنها منم

من پر از اندوه چشمان توام
آشنايي دل پريشان توام

آتش عشق تو در جان من است
عاشقي معناي ايمان من است

كي به آرامي صدايم مي كني
از غم دوري رهايم مي كني

اي كه در عشق و صداقت نوبري
كي مرا با خود از اينجا مي بري

:72::72::72:

من گه گاه
سر دستی به لغت نامه
نگاهی می اندازم
چه معادلهایی دارد پیروزی(محشر)
چه معادلهایی دارد شادی
چه معادلهایی انسان
چه معادلهایی آزادی
مترادفهایشان چه طنین پر و پیمانی دارد
وای مختوم قلی
شعر سرودن با آنها
چه شکوه هیجانی دارد

(شاملو )

که شوق بال و پر دارد
ولی از بس که پُر شور است
دو صد بیم از سفر دارد
زنی را می شناسم من
که در یک گوشه ی خانه
میان شستن و پختن
درون آشپزخانه
سرود عشق می خواند
نگاهش ساده و تنهاست
صدایش خسته و محزون
امیدش در ته فرداست
زنی را می شناسم من
که می گوید پشیمان است
چرا دل را به او بسته
کجا او لایق آنست؟
زنی هم زیر لب گوید
گریزانم از این خانه
ولی از خود چنین پرسد
چه کس موهای طفلم را
پس از من می زند شانه؟
زنی آبستن درد است
زنی نوزاد غم دارد
زنی می گرید و گوید
به سینه شیر کم دارد
زنی با تار تنهایی
لباس تور می بافد
زنی در کنج تاریکی
نماز نور می خواند
زنی خو کرده با زنجیر
زنی مانوس با زندان
تمام سهم او اینست:
نگاه سرد زندانبان!
زنی را می شناسم من
که می میرد ز یک تحقیر
ولی آواز می خواند
که این است بازی تقدیر
زنی با فقر می سازد
زنی با اشک می خوابد
زنی با حسرت و حیرت
گناهش را نمی داند
زنی واریس پایش را
زنی درد نهانش را
ز مردم می کند مخفی
که یک باره نگویندش
چه بد بختی چه بد بختی!
زنی را می شناسم من
که شعرش بوی غم دارد
ولی می خندد و گوید
که دنیا پیچ و خم دارد
زنی را می شناسم من
که هر شب کودکانش را
به شعر و قصه می خواند
اگر چه درد جانکاهی
درون سینه اش دارد
زنی می ترسد از رفتن
که او شمعی ست در خانه
اگر بیرون رود از در
چه تاریک است این خانه!
زنی شرمنده از کودک
کنار سفره ی خالی
که ای طفلم بخواب امشب
بخواب آری
و من تکرار خواهم کرد
سرود لایی لالایی
زنی را می شناسم من
که رنگ دامنش زرد است
شب و روزش شده گریه
که او نازای پردرد است!
زنی را می شناسم من
که نای رفتنش رفته
قدم هایش همه خسته
دلش در زیر پاهایش
زند فریاد که: بسه
زنی را می شناسم من
که با شیطان نفس خود
هزاران بار جنگیده
و چون فاتح شده آخر
به بدنامی بد کاران
تمسخر وار خندیده!
زنی آواز می خواند
زنی خاموش می ماند
زنی حتی شبانگاهان
میان کوچه می ماند
زنی در کار چون مرد است
به دستش تاول درد است
ز بس که رنج و غم دارد
فراموشش شده دیگر
جنینی در شکم دارد
زنی در بستر مرگ است
زنی نزدیکی مرگ است
سراغش را که می گیرد؟
نمی دانم، نمی دانم
شبی در بستری کوچک
زنی آهسته می میرد
زنی هم انتقامش را
ز مردی هرزه می گیرد
...زنی را می شناسم من

سیمین بهبهانی