نمایش نسخه قابل چاپ
به نام خدا
سلام
صبح تقویم رو نگاه کردم ، دیدم که امروز روز ثبت احوال هست .......... یاد ثبت حال و احوال همدردی افتادم ، گفتم حتما یه سری به تالار بزنم و نقش ثبّات رو ایفا کنم.:322:
امیدوارم که حال و احوال همه دوستان همدردی خوب بلکه عالی باشه.
اما به یاد نامه های قدیم : ... اگر از احوالات اینجانب جویا باشید ملالی نیست جز اینکه ...........
حالم ، احوالش خوب نیست ... اما توی احوالم ، حال خوب هم گاهی دیده میشه. خدایا شکر
.
در پناه حق.
poohعزیزم چی شده؟؟نقل قول:
نوشته اصلی توسط Pooh
کی چی گفت؟؟بگو من برم بزنمش:biggrin-new:.....الهه زیبایی ها چیزی گفت؟؟ :))
من متوجه نشدم چی شد؟؟!!!
اخه دختر چرا انقدر خودتو اذیت میکنی؟؟؟
تو دختر خیلی خوبی هستی....و بودنت خیلی ارزشمنده....برای خانوادت برای ما دوستات اینجا...
همه هم اینجا دوست دارن....براشون اهمیت داری...از تاپیک هات معلومه...
کی گفت تو مهر طلبی؟؟!!پستی اومد و حذف شد من ندیدم؟؟؟
اگرم باشه اهمیت نده....ول کن بابا تو دنیای واقعیش مهم نیست چه برسه به مجازی!!!
ما همه مثل همیم....کی علامه دهره؟؟!!!جون من بی خیال شو ....برو زندگی تو بکن:228:
چی چی رو خداحافظ!!!مگه الکیه بذاری بری نمونی....تو مال منی نشون به اون نشونی:-)
باید بیای بگی که خوبی ها....وگرنه الهه می افته دنبالت باچوب:biggrin-new:
خیلی چیزها هست که دلم می خواد براتون تعریف کنم، دلم می خواد بهتون نشون بدم.
یکیش اینکه حوالی دو ماه پیش بود که یه کشفی در من رخ داد. رفته بودم پیش روانشناسم. من در تلاش برای درست کردن خیلی چیزها. اون بهم گفت که من تو رو بچه گربه ی ترسیده ای می بینم که تو سه کنج دیوار گیر افتاده و محاصره شده.
در یک آن همه ی سدهایی که یک عمر (دقیقا یک عمر) در مقابل غم هام بسته بودم، شکستن. غم طوری همه ی وجودم رو گرفت، که انگار قبل از اون هیچوقت تجربش نکرده بودم، هیچوقت خالصانه و صادقانه گریه نکرده بودم.
نتونستم مکالممون رو ادامه بدم. اومدم بیرون و یک مسیر طولانی ای رو گریه کردم. گریه ی بدون بغض. غم بدون خشم.
این تجربه ی مهم و اثرگذاری بود که باید در موردش بهتون می گفتم. یه جورایی یه نقطه ی عطف بود.
شبش و فرداش هم که دوستم حالم رو پرسید، با اینکه تو موقعیت مناسبی نبودم، بازم گریه کردم و گریه کردم. بدون هیچ فکری.
مثل اسفنجی که توی دریا میفته و بدون هیچ مقاومتی اجازه می ده آب همه ی وجودش رو بگیره. من هم در مقابل احساس اندوهم هیچ مقاومتی نداشتم.
غم اونطور به اون اندازه ای که از بیرون به نظر می رسه، تلخ نیست، یه طعم حکیمانه ای هم داره.
ببخشید که من بی هوا پریدم بین صحبت هاتون.
پوه نمی دونم چه اتفاقی افتاده، اما از انسان جماعت سخت بشه انتظار داشت که چیزی رو قضاوت نکنه. یعنی در موردش فکر نکنه و قوه ی تشخیصش به کار نیفته. مگر اینکه نسبت به اون چیز خیلی بی تفاوت باشه.
شاید مهم اینه که تشخیصمون روی احساسمون تاثیر نگذاره. مثلا با وجود اینکه فکر می کنیم یکی فلان ویژگی رو داره یا در فلان مورد داره اشتباه می کنه یا ضعیف عمل می کنه، یا حتی با وجود اینکه فکر می کنیم اگه در موقعیت اون بودیم، خیلی بهتر عمل می کردیم، بازم در قلبمون نسبت بهش احساس محبت و مهمتر از اون، احساس احترام داشته باشیم.
البته ناراحتیت رو از پستت درک می کنم، حتما یه چیزی شده که اذیتت کرده. امیدوارم تا الان برطرف شده باشه. :72:
خیلی وقته می خوام بیام و از احساسات رنج آور غیر قابل جبرانم بنویسم....
ولی نوشته هام انقدر کوتاه شده که به کلمات خلاصه شده...
کاش راهی، ساده تر از زبان برای بیان ازدحام ذهن بود....
هیچ حسی سنگینتر از پشیمانیه غیرقابل جبران نیست...هر چی زمان جلوتر میره سنگینی هم بیشترمیشه و فرو رفتن در باتلاق رنج هم بیشتر....
- - - Updated - - -
خیلی وقته می خوام بیام و از احساسات رنج آور غیر قابل جبرانم بنویسم....
ولی نوشته هام انقدر کوتاه شده که به کلمات خلاصه شده...
کاش راهی، ساده تر از زبان برای بیان ازدحام ذهن بود....
هیچ حسی سنگینتر از پشیمانیه غیرقابل جبران نیست...هر چی زمان جلوتر میره سنگینی هم بیشترمیشه و فرو رفتن در باتلاق رنج هم بیشتر....
نقل قول:
نوشته اصلی توسط افسونگر
سلام
خانم افسونگر. خوش اومدین. بعد از مدتها
-----------
چرا نمیتونید اینجا بنویسید؟ معمولا نوشتن به آدم آرامش میده، فکر رو باز میکنه. از همه مهمتر اینجا همدردیه، معجزه میکنه. دوستان خوب و همدل همه هستن. اینجا.
-------------
خانم فسونگر بچه ها اگر یه چیزی رو بخوان هیچ چیز از خواسته اشون کوتاهشون نمیکنه.
مثلا اگر دلشون مسافرت شمال بخواد، بعد از کلی پافشاری به خانواده، همه رو راضی میکنن برن دریا، سختی ها و غرغر های اطرافیان براشون مهم نیست، چون دلش دریا می خواد. خدای نکرده تو مسیر اگر تصادف کنن و ماشینشون از بین بره، همه اعضا خانواده به فکر برگشتن و تعمیر ماشین هستن، ولی تو اوج سختی و بهبهه. کلی هم گریه کرده، کلی هم ترسیده و فهمیده دیگه نمیشه ادامه داد، ولی آخرش بچه برمیگرده میگه " دریا چی شد پس، دریا نمیریم؟ نمیشه با اتوبوس بریم؟"
بچه هدفش رو دریا است و با سختی های مسیر لحظه ای درگیر میشه، ولی نمیگذاره پایدار بمونه، به هدفش فکر میکنه. حاضر در هر لحظه ای از صفر شروع کنه و به دریا برسه.
خانم افسونگر:نقل قول:
نوشته اصلی توسط افسونگر
در غم ما روزها بیگاه شد
روز ها با سوزها همراه شد
روز ها گر رفت گو رو باک نیست
تو بمان ای آنکه چون تو پاک نیست
نقل قول:
نوشته اصلی توسط الهه زیبایی ها
سلام
بله خیلی وقته از ایشان خبری نیست. من هم چند وقت پیش به فکرم رسید. شخصی ازش خبر نداره؟ خانم فرشته اردیبهشت، صبا و .....
ان شاالله هر جا هستند سلامت باشند.
سلام
من دوباره جا موندم
توی دو تا تاپیک اخیر خانم پوه که بسته شد ایشون خودشون با یه حال و هوایی که ابری با رعد و برق و تگرگ های نیم کیلویی بود خواسته بودن که تاپیک شون بسته بشه منم هر بار قبلش دیر رسیدم یه چیزی بگم یه ذره کیف کنم که درخواستشون رو در جهت برعکس اجابت کردم:54::58: به هر حال نا امیدی کار شیطونه ،خدا هم بزرگه ،بالاخره میشه.
بله از اتاق فرمان خبر رسید که هر کی سر به سر خانم پوه بذاره تگرگ صد کیلویی مخصوص براش توی منجنیق میذاریم ، بعد دوباره با رعد برق شکش میدیم پا شه یه چند باری روش همین سناریو رو تِکرار (تَکرار نتیجه میشه وضع فعلی مملکت)می کنیم عبرت بقیه بشه.
بنده همین جا عذر خواهی رسمی می کنم از ایشون ، حیفه جونمرگ بشم .
سلام.
دیدم دیگه داره بی انصافی میشه در حق اون بنده خدای عزیز دل. مجبور شدم بیام یه پست بذارم در دفاع از ایشون.
دیدید وقتی ادم پوستش سوخته و ملتهبه، یه هوای یکم گرم، مثل یه بازدم از دهان، یه هااا، بخوره بهش چقدر میسوزه؟ اون عزیز هم به نیت خیر و دلسوزی و راهنمایی یه چیزایی گفت، که در اصل درست هم بود، فقط یکم، فقط یکمِ کم، دماش بالاتر از سطح تحمل روان ملتهب من بود.
منم یه آخ و اوخی کردم از سوزش، نه از قهر... اما بعدش یه جمله ی کوتاه، خیلی کوتاه شنیدم، که هر وقت توی عمرم این جمله رو شنیده ام نه پوستم، که قلبم رو سوزونده. جمله ی :"خدانگهدار"
این خدانگهدار هایی که بعد از یک آخ گفتن حواله ام شده بارها در طول عمرم از ادمهای مختلف، خیلی دردناکه برای من. گرچه میدونم به نظر دیگران مسخره است و چیز مهمی نیست چون دیگران احتمالا مثل من ضعیف، حساس، وسواسی، مهرطلب و بردر لاین نیستند و به چیزی، کسی، شرایطی و محیطی نیاز ندارند و توان این رو دارند که به خودی خود در تمام نداشتنها هم رضایت داشته باشند. و من این هنر رو ندارم.
فقط میدونم وقتی خدانگهدار میشنوم، دیگه هرگز بیشتر مزاحم حاضر نیستم بشم. چه به طور مستقیم. چه به طوری که طرف مقابل غیرمستقیم تصور زحمت انداختن بر دوشش از سمت من کنه.
به هر حال، کمک هایی و لطف هایی به من کرده که از وصف خارجه و هرگز هم قابل جبران نیست و مدیون ایشون هستم و خواهم بود. و هزاران درود بر او باد و خیر و سلامتی بدرقه راهش.
اینجا دیگه نمیتونم درخواست قفل تاپیک بدم! ولی لطفا دیگه کسی در مورد من و این قضیه چیزی ننویسه.
پستهامم میگم حذف کنن. ممنون.
همگی سلامت و شاد و موفق باشید.
الهی غربت ساقی نبینی
الهی درد مشتاقی نبینی
الهی که بالای اسم نگارت
بمیری و هوالباقی نبینی
دلم از غربت بم چاک چاکه
زمین از تلخی بغضم هلاکه
بگردم سر به سر ویرونه های
گلوبند نگارم زیر خاکه
غمم اندازه یه کهکشونه
طفیل چشمم ابر آسمونه
از اون روزی که بم زیر و زبر شد
همیشه تو دلم خرما پزونه
از او ارگی که تو تاریخ مایه
فقط مشتی گل و آجر به جایه
نه بارویی ، نه برجی مونده حالا
بگن آقا محمد خان بیایه
دو چشمونت پیاله پر ز می بی
دو زلفونت حراج ملک ری بی
طلوعت توی نارنجای خرداد
غروبت صبح جمعه پنج دی بی