حال و احوال یاران همدردی (12)

جوان بود و پر غرور
مادرش را آزار میداد
مادر پیرشو
عاقبت مادرش را رو کولش انداخت ..برد بالای بلندی ...گفت رهایش کنم ..حیوان های درنده بیان ببرنش ،،
مادر رابرد به بلندی ،، گذاشت و رفت ،،

مادر شروع کرد به دعا کردن ،،
گفت : خدایا بچه ام را مراقب باش در حال برگشت از بلندی نیافته ،،
خدایا ،،درنده ها بچه ام را آزار ندن یه موقع ،،


ندا آمد ،،موسی برو فلان کوه ،
آدرسشو بهش داد ،،
برو مهر مادری را نگاه کن


موسی آمد وقتی دید مادر داره دعا می کنه احساساتی شد ،،،
خیلی ناراحت شد از دست اون پسر ،،
حیرت زده از اینکه این مادر چقدر می تونه مهربون باشه ..اولاد این کارها را می کنه و مادر براش اینجوری دعا می کنه و مهربانه ،،


ندا آمد : موسی مهر مادری را دیدی یا نه !
من خیلی از مادر به بنده هام مهربان ترم



دوباره خطاب آمدی بر کلیم ز سوی خدای غفور و رحیم
که موسی از این مادر دل پریش ،،، منم مهربان تر به مخلوق خویش ،،،
ولی حیف... کو خودستایی کند ،،،، ندانسته از من جدایی کند
در عین بدی من از آن دل خوشم که با توبه ای ناز او می کشم :72:

سلام.
اقا غلام عذر میخواام اگر باعث نگرانی شدم.

چیز جدیدی نیست. رنجی تکراری... که گویا درسی باید ازش بگیرم که هنوز یاد نگرفته ام که بتونم پاسش کنم. و راه حل دیگه ای هم براش به ذهنم نمیرسه!

کاش میفهمیدم کجا باید هنوز بجنگی و کجا باید رها کنی..... چی تا چقدر ارزش جنگیدن رو داره.....

سلام.
جناب mvaz من الان قسمت اخر پستتون در مورد کتاب انسان در جستجوی معنا رو دیدم.
بله، قبلا خونده ام این کتاب رو. ولی شاید لازمه دوباره بخونم. ممنون از پیشنهادتون. انشالله وقتی سرم خلوت تر شد.

فردا امتحان دارم و دو سه روزه خیلی حالم بد بوده و نخوندم.

خیلی دلم میخواست تنها زندگی میکردم که حداقل وقتی حالم بده و به هم ریخته ام، عذاب وجدان اینکه دارم به خانوادمم موج منفی میفرستم نداشته باشم.

سلام.

توی برنامه پریشب دورهمی، یکی از همکلاسی های دبستانم رو دیدم. کلیییی ذوق کردم.

جدی ادم هر کی رو میشناسه، یه بخشی از قلبش متعلق به اون میشه حتی اگر از ذهن ادم رفته باشه.

یه نفر رو میشناسم، تعداد تمام ادمهایی که توی زندگیش بودن رو میشماره. مثلا من شماره ام ۲۶۴۷ . یعنی ۲۶۴۷ امین ادمی هستم که باهاش برخورد داشته. اینکه شماره میندازه جالبه برام :) چون نشون میده ارتباط با ادمها براش ارزشمند و مهمه .


شاید منم اگه بشمارم تعداد انهایی که برام مهم هستن خیلی زیاد باشه و بهتر متوجه بشم چقدر سرمایه دارم.

جدایی درهر سطح ارتباطی و عاطفی، در حد خودش سخته. هر کدومش بالاخره یه خراشی به قلب ادم میزنه. شاید منم خودم خراش به دل خیلیا زده باشم.
.
.
‌
.
.
راستی یه چیز دیگه هم که این چند روز ذوقش رو کردم هم با شما تقسیم کنم.
چند روز پیش خبردار شدم یکی از بچه های مرکز المپیاد شهرمون، که الان خودش کلاس یازدهمه و وضع مالی خانوادش هم اصلا خوب نیست و مدیر مرکز خرجش رو میده، دکتری افتخاری نورولوژی از کانادا گرفته.
این یه پروفسور سمیعی ای میشه انشالله.

http://s13.picofile.com/file/8399923...613_123246.JPG

گل از شازده کوچولو پرسید: تا حالا منو دوست داشتی؟
شازده کوچولو گفت: آره

هفته ی پیش
همه ماه پیش
همه سال پیش...

.....................

شنبتون نیکو باشه و همیشه دوست داشتنی و جاودانه باشین....:72:
یا حق

سلام.
نتیجه امتحان امروز اعلام شد. ماکزیمم شدم! :)
با اون وضع خوندن من و حال من، فکر نمیکردم بشه.

داره باورم میشه ما افسرده ها هم «می توانیم».

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

سلام.
نتیجه امتحان امروز اعلام شد. ماکزیمم شدم! :)
با اون وضع خوندن من و حال من، فکر نمیکردم بشه.

داره باورم میشه ما افسرده ها هم «می توانیم».

---

مشخص بود ماکس میشی :18: چرا هی میگی افسرده ای. بابا اینقدر تکرار میکنی باورت میشه ها .... نگو لطفا.
چند بار گفتی با برادرزاده هات خیلی خوش میگذره. خب دوباره جمعشون کن و خوش باش. همین میشه دلخوشی و شاد بودن. این همه دلخوشی و بهونه برای شاد بودن داره، نمیدونم چرا ادم هی حرف دپرس کننده میزنه

سلاممممم به همهههه حالتون چطوره؟؟؟؟
من اومدم خداروشکر شاد و پرانرژی و شاکر

روزای خوبین خداروشکر یکم ساعت کاری همسرم عجیب و بی برنامه و طولانی شده ولی وقتی بهش فکر میکننم میبینم نعمتیه چون خیلی کارا میتونم انجام بدم در نبود همسرم که در بودش نمیشد... افسوس کلا استاد وقت تلف کنی هستم و زود از کارای مفید میزنم کنار:47:

تاپیک مادربزرگم خیلی خوب بود واقعا چه جالب که دیدم علت کنار کشیدن همه به خاطر عذاب وجدان زیادشونه که اینجوری سعی میکنن ازش فرار کنن... منم فعلا در تلاشم ارتباطو بیشتر کنم هرچند که ماشالله همه سد راهمن و میگن اصلا دیدن مادربزرگ براش فایده نداره و فقط اذیت میشه یادش میاد بیرون هم هست...

دلم میخواست میفهمیدم نظر خدا درباره اینکه من دکتری بخونم چیه:310:
ازینطرف همسرم و مادرم اصرار دارن... ازون طرف همش فکر میکنم این بهترین کاره واقعا که میتونم بکنم؟کار مفیدتری نیس ازین؟ گاهی حتی به ا نهمه رنجی که واس ارشد کشیدم شک میکنم واقعا رضای خدا درهمون بوده؟
سخته واقعا فهمیدن اینا
الهی همتون پرروزی و عاقبت بخیر بشین:72:

سلام
رضایت خدا در طاعت و بندگی بنده اش هست.
از خودتون بپرسید شما با خوندن دکتری به چه هدفی میرسید؟ به خدا دور میشید یا نزدیک؟ مزایاش چیه؟ معایبش چیه؟

جه ضرر های برای اطرافیان داره؟ شما رو به همسر و فرزند دور میکنه یا نزدیک؟
در تعالی شما چه نقشی داره؟

سلام.
شمیم الزهرای عزیز، فقط چیزی ارزش تحمل سختی رو داره که باهاش خوشحال باشی. اونوقت سختی هاش هم شیرینه.

هر چیزی که باهاش خوشحال نیستی، خدا هم بهش راضی نیست.

................................
به شخصه اگر در شرایط شما بودم که ازدواج کرده بودم و فرزند داشتم، هرگز بیشتر از کارشناسی نمیخوندم‌.

منکر این نیستم که یک همسر و مادر باید فردیت خودش رو هم داشته باشه و خودش رو در صرفا فداکاری برای شوهر و فرزند تعریف نکنه. زن باید حتما حتما زمانی رو برای فقط شخص خودش و رسیدن به علایق خودش داشته باشه.

بنابراین اگر درس و ادامه تحصیل چیزیه که میتونی بگی عاشقش هستی و بهت انرژی مثبت و نشاط میده، ادامه بده.

ولی اگر چنین حسی به درس و تحصیل نداری، به نظر من به هیچ وجه بهش فکر هم نکن‌.

ببین علایق فردی خودت چی هست که روح و روانت رو شاداب میکنه. هم‌ن کارو انجام بده. شاید مثلا یه کار هنری، شرکت توی یه خیریه، شغل و‌کسب درامد و .... حس بهتر و معنای بهتری بهتون بده.

فقط باید با خودتون صادق باشید.
.
.
.
من خودم بحث درس، اخرین هدفم از شرکت در کنکور دکتری بود. و به نظرم در شرایط من تنها راه ممکن برای ایجاد شرایط اهداف اصلی که داشنم بود.
مثلا یکی از انگیزه های اصلیم برای اینکه کنکور دکتری بدم، این بود که تعران قبول شم و بتونم اونجا کار پیدا کنم....

ولی خب وقتی هم قبول شدم، و حتی اون شرایط ایجاد بشه، ولی لازمه که بالاخره درسها رو بخونم و پاس کنم. و گرنه خب پرتم میکنن بیرون و فرصت استفاده از خوابگاه برای سکونت و استفاده از این فرصت برای دنبال کار گشتن هم از دستم میره.

با این حال سعی کردم درسها رو سرسری هم نخونم و یادشون بگیرم. خب خود یادگیری هم لذت خودش رو داره برام. ولی خداییش فشار امتحان و سمینار و ..... خیلی فشار عصبی میاره.

من واقعا نصف موهام از ارشد به اینور سفید شد. البته ژنش رو هم داریم. ولی واقعا سرعت شدیدی گرفت سفید شدن موهام. یا مثلا خیلی کم تونستم به خواهر زاده هام برسم و از این بابت ناراحتم. حتی توی خونه هم کمتر از قبل فرصت و حوصله رسیدگی به کارهای خونه رو داشتم. نزدیکای امتحانا و سمینارها خیلی استرس دارم و بدون اینکه بخوام این لسترس توی رفتار و چهرم هم مشخصه و به دیگران فشار میاره.

مثلا این چند ماه، خیلی وقتا مامان میگه بهت گفتم فلان کار رو کن ولی اصلا متوجه نشدی.... یعنی واقعا حواسم حمع نیست و ذهنم همش توی دغدغه هامه و حواسم رو پرت کرده از متوجه محیطم بودن.

شنبه که داداشم از سر کار اومد تا منو دید گفت با حالت تعجب و خوشخالی گفت قیافت شبیه اوناییه که امتحان دادن... (نمیدونست من صبح امتحانو دادم). پرسیدم وا مگه چجوری ام؟ گفت چون حرکات ارومه . گفتم مگه وقتی امتحان دارم چجوری ام؟ گفت وقتایی که امتحان داری همه کارات، غذا خوردنت، مسواک زدنت، ظرف شستنت و همه کارات مثل کساییه که دستشویی دارن و دارن میترکن و ده نفر تو صف جلوشن و یهو هم میفهمه اب هم قطعه :)))
بعد مامانم هم ادامه داد اره، دیدی وقتی امتحان داره چجوری ظرف میشوره؟ تق و توق .... یا تا یه حرفی بهش میزنیم چجوری میگه بله؟ انگار دعواش میاد.

یعنی تازه متوجه شدم با اینکه از استرسم براشون حرفی نمیزنم، ولی چقدر توی رفتارم مشهوده و دیگران رو اذیت میکنه.

درسته هر چیزی سختی های خودش رو هم داره، ولی فقط وقتی این سختیا ارزش تحمل دارن که از اون کار واقعا لذت ببری و باهاش خوشحااال باشی.

امیدوارم حرفام به دردتون بخوره و در نهایت هر تصمیمی میگیرید خیر و صلاحتون توش باشه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط gholam1234

مشخص بود ماکس میشی :18: چرا هی میگی افسرده ای. بابا اینقدر تکرار میکنی باورت میشه ها .... نگو لطفا.
چند بار گفتی با برادرزاده هات خیلی خوش میگذره. خب دوباره جمعشون کن و خوش باش. همین میشه دلخوشی و شاد بودن. این همه دلخوشی و بهونه برای شاد بودن داره، نمیدونم چرا ادم هی حرف دپرس کننده میزنه

---

سلام.
برادرهام که سالی دو سه بار بیشتر نمیبینیمشون. یه ۵۰۰-۶۰۰ کیلومتری مسافت بینمون هست.

اما درست میفرمایید. بهانه برای شادی و دلخوشی هم زیاده.
چشم. سعی میکنم کمتر حرف دپرس کننده بزنم. :)

سلام.

دوستان، شماها چیکار میکنید که از خودتون راضی میشید؟ نمی‌دونم این مشکل از کمالگراییمه یا از اینکه خودمو به درستی پیدا نکرده ام!

هر کاری میکنم بازم حس میکنم ارزشمند نیست. انگار ته دلم دنبال یه کار سخت و طاقت فرسا که واقعا ارزشمند باشه میگردم. یه جورایی انگار دلم میخواد یه کاری کنم که برای دیگران موثر و مفید باشه تا حس کنم ارزشمنده.

البته میدونم یه خودشناسی اساسی باید کنم و برم یه جهاد اکبر اساسی با خودم. ولی بازم یه بخشی درونم هست که مفید بودن برای دیکران رو ازم میخواد. یه جور از خودگذشتگی به نفع چیزی که ارزشمند بدونمش! یه چیزی که ارزش گریه کردن داشته باشه! ارزش فداکاری داشته باشه!

همچین چیزی سالهاست درونمو سوک میزنه‌. اخیرا خیلی بیشتر. هم بی قرارم میکنه هم دوسش دارم. ولی نمیدونم چه پاسخی باید بهش بدم.

کسی همچین دغدغه ای داشته تا حالا؟
.
.
.......................................

راستی چند روزه خیلی یاد خانم آویژه میفتم. امیدوارم هر جا هستن حالشون خوب باشه.
.
.
همینطور خیلی وقتا یاد خانم pk, مهرااد، بهار زندگی، دختر مهربون و آی تک و خیلی اعضای دیگه میفتم.

همدردی گذرگاه خیلی ادمهای خوبی بوده.‌ احتمالا نیتی که پشت راه اندازی همدردی بوده، نیت پاک و خالص و خیرخواهانه ای بوده که سالها، با تمام فراز و فرودهاش پابرجا مونده....

پوه عزیز

من هروقت سوالی خیلی درگیرم کنه رو به خدا میکنم و از خودش میخوام که خودش در مشکل پیش روم پاسخی قرار بده و یا منو به سمت مسیری که تشنه اش هستم هدایت کنه، بدون شک سؤال از خداوند بی پاسخ نمیمونه.

- - - Updated - - -

پوه عزیز

من هروقت سوالی خیلی درگیرم کنه رو به خدا میکنم و از خودش میخوام که خودش در مشکل پیش روم پاسخی قرار بده و یا منو به سمت مسیری که تشنه اش هستم هدایت کنه، بدون شک سؤال از خداوند بی پاسخ نمیمونه.

سلام
دلم آشوبه....جند ساعته میام لاگین میشم تاپیک بزنم یا اینجا بگم..مینویسم بعد افلاین میشم دوباره لاگین میشم دوباره نمیتونم ارسال کنم :302:..برم تاپیک دعا بگم دعام کنید بعد اونحا دست به تایپ بشم انقدر از این درو اون در میگم که جاش نیست
پس بهتره تو همین حالو احوال ذهنم و خالی کنم
ولی نه میتونم توضیح بدم نه میتونم حتی مطمئن شم که واقعا موضوع تاراحت کننده ایه
تو خودم میریزم نمیتونم بگم....مدتهاست نادیده گرفتم..... تو شک و تردید موندم
ولی امروز زنگ خطرها بیشتر شد...شایدم کاملا برعکس زنگ خطر نیست...خدا میخواد.چشم باز بشه.حقم و بگیرم
..نمیتونم درست وغلط و از هم تفکیک کنم
میترسم اشتباه کنم جبران نشه...اشتباهیه که هم
میتونه دنیام و اسیب بزنه هم اخرتم و:302: ولی حقم و خواستم بگیرم ...
گاهی دست خودم نبود.....چقدر سخته گاهی:302:

لطفا دلداریم بدین بگین حق گرفتنیه .....از دنیا حقت و بگیر
کاش میفهمیدم نظر خدا چیه....

- - - Updated - - -

سلام
دلم آشوبه....جند ساعته میام لاگین میشم تاپیک بزنم یا اینجا بگم..مینویسم بعد افلاین میشم دوباره لاگین میشم دوباره نمیتونم ارسال کنم :302:..برم تاپیک دعا بگم دعام کنید بعد اونحا دست به تایپ بشم انقدر از این درو اون در میگم که جاش نیست
پس بهتره تو همین حالو احوال ذهنم و خالی کنم
ولی نه میتونم توضیح بدم نه میتونم حتی مطمئن شم که واقعا موضوع تاراحت کننده ایه
تو خودم میریزم نمیتونم بگم....مدتهاست نادیده گرفتم..... تو شک و تردید موندم
ولی امروز زنگ خطرها بیشتر شد...شایدم کاملا برعکس زنگ خطر نیست...خدا میخواد.چشم باز بشه.حقم و بگیرم
..نمیتونم درست وغلط و از هم تفکیک کنم
میترسم اشتباه کنم جبران نشه...اشتباهیه که هم
میتونه دنیام و اسیب بزنه هم اخرتم و:302: ولی حقم و خواستم بگیرم ...
گاهی دست خودم نبود.....چقدر سخته گاهی:302:

لطفا دلداریم بدین بگین حق گرفتنیه .....از دنیا حقت و بگیر
کاش میفهمیدم نظر خدا چیه....

سلام خانم اله زیبایی ها.

چرا تاپیک نمیزنید. ؟!ما انسان ها که عالم به همه چیز نیستیم نیاز به مشورت هم داریم.

الله ملک السماوات و الارض و ما بینهما ......

خداوند مالک اسمان ها و زمین و هر انچه که بین ان است میباشد. مالک همه چیز، مالک هر حقی، مالک هر مالی، مالک هر سخنی. مالک هر چیزی.

در درجه اول همه حق ها تعلق به خداست.

این انسان های غرق شده هستند که مدعی هستند صاحب مطاع و کالایی هستند.

حال اگر با این احقاق حقتون حقوق خدا و شخصی دیگر ضایع نمیشود نگرانی چرا؟
اگر دلشوره از این دارید که یک روز نتیجه بگیرین چرا نتونستین ببخشید د دل بکنید یه بحث دیگه است.

دلیل نگرانیتون چیه؟

- - - Updated - - -

سلام خانم اله زیبایی ها.

چرا تاپیک نمیزنید. ؟!ما انسان ها که عالم به همه چیز نیستیم نیاز به مشورت هم داریم.

الله ملک السماوات و الارض و ما بینهما ......

خداوند مالک اسمان ها و زمین و هر انچه که بین ان است میباشد. مالک همه چیز، مالک هر حقی، مالک هر مالی، مالک هر سخنی. مالک هر چیزی.

در درجه اول همه حق ها تعلق به خداست.

این انسان های غرق شده هستند که مدعی هستند صاحب مطاع و کالایی هستند.

حال اگر با این احقاق حقتون حقوق خدا و شخصی دیگر ضایع نمیشود نگرانی چرا؟
اگر دلشوره از این دارید که یک روز نتیجه بگیرین چرا نتونستین ببخشید د دل بکنید یه بحث دیگه است.

دلیل نگرانیتون چیه؟

سلام آلهه جان
الهه نبینم دلت آشوب باشه
منو نگاه کن
من و دوستان و خانوادت در کنارت هستیم
برو هر حقی که میتونی بگیری بگیر و خوش باش
ولی دلت دیگه آشوب نباشه
خیلی فکر نکن به چیزی مخصوصا به چیزهایی که فعلا نداریشون
داشته هاتو ببین
سوره حمد زیاد بخون و هرچی میخوای از آفریدگار بخواه اون اگر به صلاحته دعاتو اجابت میکنه اگرم صلاحت نیست اجابت نمیکنه

- - - Updated - - -

سلام آلهه جان
الهه نبینم دلت آشوب باشه
منو نگاه کن
من و دوستان و خانوادت در کنارت هستیم
برو هر حقی که میتونی بگیری بگیر و خوش باش
ولی دلت دیگه آشوب نباشه
خیلی فکر نکن به چیزی مخصوصا به چیزهایی که فعلا نداریشون
داشته هاتو ببین
سوره حمد زیاد بخون و هرچی میخوای از آفریدگار بخواه اون اگر به صلاحته دعاتو اجابت میکنه اگرم صلاحت نیست اجابت نمیکنه

سلام‌الهه جان.
امیدوارم بهتر شده باشی.

اینجوری برداشت کردم که میخوای کاری انجام بدی و حقی برای خودت قایلی که میخوای بگیری ولی تردید داری... و گویا هنوز اقدام عملی در موردش انجام ندادی.

نگفتی چیه جریان. ولی اگر تردید داری، بذار یکم زمان بگذره و ذهنت اروم تر بشه و از بیرون از فضای هیجانی در موردش تصمیم بگیر.

اگر بعد از مکث و تفکر منطقی بدون هیجان به این نتیجه رسیدی که باید انجامش بدی، انجام بده.

نه به کسی ظلم کن‌، نه به خودت‌.

اگر با کسی که در مورد مدنظر تخصص داره مشورت کنی هم خوبه.

میدونم خودت اینها رو میدونی. فقط خواستم منم توی این شرایط کنارت باشم‌

.................................................. ..

ارم عزیز، شما درست میگید...و میدونم این احتمالا از ضعف ایمان من و ضعف شناخت من از خداست.... اینکه از هیچی به اندازه اینکه از خدا چیزی بخوام، نمیترسم! تجربه بهم نشون داده هر وقت ازش چیزی خواسته باشم، و در اون راستا چیزی سر راهم قرار گرفته باشه، به حساب اینکه پاسخ خداست دلم خوش شده، ولی بعدش فهمیدم پاسخ نبوده، تله برای امتحان من بوده!!

واقعا ترجیح میدم هیچی ازش نخوام و فقط روی خودم حساب کنم. در حد زور و توان خودم ارزو داشته باشم نه در حد توان او !! میدونم که هر چی هم پیش بیاد حتما خدا داده، ولی حداقل میدونم مسوولیتش کاملا با خودمه و روی چیزی فراتر از خودم حساب نکرده ام و اعتماد نکرده ام که بعد اعتمادم نابود بشه !
شاید هم خیلی ضرر کنم از این نخواستن. ولی خواستن و اعتماد کردن و بعدش بفهمم با خواسته ام امتحان شده ام و انچه داده تله بوده، خیلی دردناک تر از هیچ چیزی نداشتنه‌.

همینجوری با خدا دوری و دوستی، راحت ترم. من کار خودمو انجام میدم. خدا هم هر کاری دلش میخواد بکنه. من دخالتی نمیکنم.
همین که دورادور قوانین و شگفتی ها و زیبایی های خلقت رو در حد خودم ببینم و به خاطرش یه جمله « دم خدا گرم چه باحال» از دلم رد بشه و تحسینش کنم، برام بسه.

باز هم ازت ممنونم ارم عزیز....
راستی اسم شما منو یاد شیراز میندازه. :)

.................................................. ...........

برادر کوچکم سه چهار سال پیش یه نامزدی کرد. بدون عقد... یادمه اصلا ته دلم حسم به اون وصلت خوب نبود!... اونا بعد یک سال یهو تصمیمشون عوض شد که دخترشونو راه دور نمیدن!... داداشم داشت کارهاشو برای انتقال شغلش و محل زندگی به شهر اونا انجام میداد... که اونا بی دلیل و کاملا ناگهان زدن زیر همه چی.....

داداشم خیلی غصه خورد...
چند ماه بعدش هم خیر عقد رسمی اون دختر خانم اومد.

ولی واقعا بعضی نشدنها رو باید خدا رو شکر کرد.
امشب مراسم بله برون داداشم بود‌‌.... با دختری خیلی فهمیده تر و با محبت تر، خانواده ای خیلی بهتر و با شخصیت تر، و ظاهری هر چند متفاوت ولی به همون نسبت زیبا..... و اینکه بر خلاف مورد قبل چقدر مهرش به دل هممون نشست از اول.

خدا رو شکر.
امیدوارم همیشه کنار هم با سلامتی و سعادت زندگی کنن.

اقا غلام اقای Mvaz
خادم رضای عزیز
poohعزیزم
خیلی خیلی ازتون ممنونم.:72:...الان خوبم....تصمیمم و گرفتم....ادامه میدم ممکنه راه خطرناکی باشه ولی میخوام باهاش مواجه شم....این دلیل محکمیه برام

..عذرم و بپذیرید نمیتونم توضیح بدم.....حتی به خانواده و دوستان چه برسه فضای عمومی.....
خیلی هم نمیتونم نتیجه گیری قطعی کنم باید بیشتر جلو برم تا ببینم
به من اینجا تو تاپیک اخرم گفتن نتیجه گیری های سطحی میکنی...
خودم که اینطوری فکر نمیکنم ولی خب اگر باشه هم ، همونطور که
هر چیزی مزایا و معایب خودش و داره....دنیا ی ساده و قشنگ من نگاههای سطحی هم جزو لاینفک اش محسوب میشه. حواسم هست اینجا فقط گریبانگیرم نشه.....

متاسفانه متاسفانه گیرنده هامم قطع شده اصلا نمیتونم با خدا ارتباط بگیرم ....
وهمین هم مزید بر علت شده که پس دارم اشتباه میکنم؟
..نمیدونم چرا اینجوری شدم ...ولی نمیتونمم راه و متوقف کنم...
باید تاپیک بزنم راههای حس کردن خدا....اونجا بهتون احتیاج دارم
احتمالا اینروزها اگر کارم زیاد نشه میزنم...شاید از همین راه به یقین برسم.
خدا که منو میبینه شمام که الان از خارج گود ماجرایید مطمئنم دعاتون در حقم مثمر ثمر.....پس لطفا از ته دلتون دعام کنید:203:

سلام خانم الهه زیبایی ها


ما تو هر لحظه از زندگی مون می بایست یه تصمیمی بگیریم
حتی اگه تو اون لحظه و شرایط ، تصمیم هم نگیریم ، یعنی تصمیم گرفتیم که تصمیم نگیریم ،،،
تو تصمیم گرفتن وسواس نداشته باشید ، البته این به معنی عدم آنالیز و مشورت نیست ،،
بعضی موقع ها یه فکر را آنقدر آنالیز می کنیم ، آنقدر می گیم : اگه اشتباه انتخاب و تصمیم بگیرم چی میشه ، نکنه فرصت های بهتری پیش بیاد ، نکنه فلان بشه و نشه .....
ما انسانها با توجه به شرایط و زمانی که داریم( در لحظه حال ) باید به تصمیمی بگیریم ،،چون شرایط حال ما اینگونه هست و می بایست یه مسیر را می رفتیم .
لذا فارغ از نتیجه تصمیم ، هیچ وقت خودتون را محاکمه نکنید در آینده ،،چون به خودتون میگید من یه شرایطی داشتم که باید تصمیم می گرفتم ..لذا با توکل به خدا و مشورت از دیگران و تحقیقات خودم این مسیر را رفتم .
اون کاری که می دونید درسته را انجام بدید ،،،،با صلح هم انجام بدید ( صلح با خودتون ،،با کائنات )


مسئله بعدی در مورد ارتباط با خداست ،،
هر چی این ارتباطه فعال تر باشه ،،شادترید
یه چیزی هست که اگه تو ما آدم ها گم بشه هیچ وقت اون آرامش واقعی را پیدا نمی کنیم
خیلی مهمه .
ما آدمها مثل توپ یویو می مونیم .... توپ یویو میره جلو و می یاد عقب ...ولی نخه وصله !
حکایت ما انسانها با خدا اینجوریه ....گاهی دور میشیم ..گاهی نزدیک
سعی کنیم نخه همیشه وصل باشه ،،
بعضی از آدم ها هم شاید این نخ را خودشون قطع کنند .
ائمه و پیامبران که ایمان بالایی داشتند این توپه همیشه سمت خدا و نزدیک اون بوده براشون


نخه وصل باشه یعنی امواج برقراره !
هر چی توپ سمت خدا باشه ،،،امواج واضح تر و راحت گرفته میشه .( آرامش در تصمیم - توکل ...)



مطلب بعدی در مورد دنیاست
سوره مبارکه عنکبوت مطالب زیادی داره .



در پناه خدا .

سلام الهه جانم وقتت بخیر ،

امیدوارم حال دلت خوب باشه عزیز دلم :72:

واقعیتش اگر میدونستیم موضوع از چه قراره بهتر راهنماییت میکردیم ...آخه اینجا که کسی واقعا کسی رو نمیشناسه پس راحت باش .

حالا باز هم هر جور خودت راحتی ... فقط اینقدر بدون قدرت تصمیم گرفتن نعمت بزرگیه که گاهی نصیب انسان نمیشه ... دلیل های خودمو دارم ... پس خدارو شکر کن که داری با عقل و منطقت این راهی که میخواهی بری رو ارزیابی میکنی .

ان شاءالله عاقبت بخیر باشی دوست خوبم و به هدف مورد نظرت برسی.:43:

در این دنیا، در همین شهر، در همسایگی ما آدمهایی هستند که بیش از ریشه بودن، شاخ و برگ فراوانند.
شاخه ها همواره در وحشت شکستن و برگ ها در معرض خزانند، این ریشه ها هستند که درخت را استوار نگه میدارند. آنهایی که ریشه های ضعیف و شاخ و برگ های سنگین دارند، از هر نسیمی در هراسند.

بیش از شاخ و برگ، ریشه باشیم.

شنبه تان، نیکو:heart:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط الهه زیبایی ها

..عذرم و بپذیرید نمیتونم توضیح بدم.....حتی به خانواده و دوستان چه برسه فضای عمومی.....

---

..............
سلام
نکنه می خوایبد برید کاخ ریاست جمهوری ترامپ را بیارید پایین :biggrin-new:
بیایدخواستید یه تاپیک بزنید و با کمک بچه ها قضیه را ببرید جلو
البته اگه صلاح می دونید ، اگه شدنی نیست ، که دعای ما بچه ها ، همراه شما :305:
در کل ، ان شالله تصمیمی بگیرید که به صلاح و خیرتون باشه .


در پناه حق .

این روزها حال ایرانم خوب نیست...

مردم عزیز ... کرونا یک بیماری جدی هست. همه ی ما انسانها یک روز بدنیا آمدیم و یک روز دیگر در تاریخی دیگر از دنیا کوچ میکنیم، اما تا جایی که میتوانیم و خداوند بما درک و اختیار داده باید از مال و جان خودمون مراقبت کنیم.

رعایت نکردن دستورالعمل های بهداشتی یعنی خودکشی و خودکشی یعنی گناه. کاش فقط خودکشی بود، اما این پایان ماجرا نیست! یک فرد کرونایی میتونه چند نفر رو آلوده کنه و اگر از اون چند نفر یک نفر از دنیا بره این یعنی سهم در مرگ دیگران... سهم در کشتن یک فرد...چه کسی بدنبال چنین عاقبتی هست؟

کودکان، نوجوانان، جوانان، میانسالان، کهنسالان ... همه در معرض این بیماری هستند و اگر یک قرنطینه جدی انجام بدیم ، این بیماری در آخرین قربانی به پایان خواهد رسید. در خوشبینانه ترین حالت باید ماهها با این بیماری سر کنیم و بدتر از اون حدود چهار ماه دیگر شیوع آنفلوانزا رو هم در پیش داریم ... اگر اگر اگر در خانه های خودمون ، مدیریتی بر رفت و آمد و دستورالعمل های بهداشتی نداشته باشیم، بی شک ضررهای جبران ناپذیری در انتظار ماست.

دوست محترمی که این متن رو میخوانی لطفا خانوادت و مردمت رو آگاه کن.:72:

سلام.

جالبه.... وقتی با مشاور و اینجا حرف میزنم، میگن کمالگرایی ....

ولی خانوادم معتقدن من خیلی زندگی سطح پایینی رو انتخاب کرده ام و باید حالا تو فلان کشور فلان شغل و تحصیلات رو داشتم و ....

نمیدونم کجا برم کسی کاری به کارم نداشته باشه!

یکی از ارزوهام اینه که برم یه جایی هیچکی خبر نداشته باشه کجام، راحت هر جور خودم دلم میخواد زندگی کنم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط سحر بهاری

کودکان، نوجوانان، جوانان، میانسالان، کهنسالان ... همه در معرض این بیماری هستند و اگر یک قرنطینه جدی انجام بدیم ، این بیماری در آخرین قربانی به پایان خواهد رسید.

---

من یه توضیحی بدم، این پایان به معنی رعایت نکردن و تمام شدن نیست... بلکه بمعنای کنترل بیماری هست :72:

..........

پوه عزیز شما غیر از درس خواندن چکارای دیگری اوقات فراغتتون انجام میدین؟

:72:

http://s12.picofile.com/file/8400324..._38679_483.jpg

زمستانم با تو بهار است

تو، امید فردا های منی...


* روز دختر بر همه ی دختران مهربان و زیبای تالار همدردی مبارک *


:72:

پوه
من الان به یه کشور خیلی پیشرفته مهاجرت کردم، تحصیلات بالایی دارم. شغل خیلی خوبی هم دارم. ولی باز خانوادم راضی نیستن. تو هر زمینه ای من رو با خفن ترین مقایسه می‌کنن. از نظر تحصیلات، ثروت، شغل، ازدواجم. شوهرم و .... خواسته هاشون با هم در تضاد هم هست. مثلا من باید جراح مغز می شدم، ولی در عین حال همیشه باید تو خونه کنارشون باشم.
اگر به خواسته شون برسم، یهو نظرشون رو عوض می‌کنن و یه چیز دیگه میشه معیارشون. همیشه اینجور بوده و حتی تا الان هم ادامه داره.
اونا اومدن تو ذهن من نشستن و من ناخوداگاه خودم رو همیشه با بهترین ها مقایسه می‌کنم و همین یعنی کمال گرایی. اما چون انسانم، محدودیت دارم و اشتباه هم می‌کنم. برای همین نمیتونم همه جا بهترین باشم.
دارم به سمتی می رم که خودم رو دوست داشته باشم. هرچی که هستم. یه آدم معمولی باشم. در حد توانمندی‌هام و هر روز بهتر از دیروز خودم.‌ به این دنیا نیومدم که آرزوهای بقیه رو برآورده کنم. عملی کردنش خیلی سخته ولی ناممکن نیست.

سلام.
سحر حان، من توی یک سال اخیر خیلی کم اوقات فراغت داشتم و خیلی درگیر درس و دوره تخصصی و کار و اینا بوده ام. حتی توی فراغت هام هم ذهنم درگیرشونه. ولی اگر جدا از بحث درس و .... وقتی اضافه تر بیارم، به خواهرم سر میزنم و یا کمی از خواهرزاده هام مواظبت میکنم یا باهاشون بازی میکنم. و اگر باز وقتی اضافه تر اومد، یه اهنگی گوش بدم یا یه دستی به ساز بزنم، یا تلویزیون یه تعداد معدودی از برنامه ها رو گاهی ببینم.
عصرها البته یه نیم ساعت یک ساعتی خانواده دور هم چایی ای چیزی میخوریم.

دو سه روز در میون هم تماس تصویری با خواهر و برادرهای راه دور.

گاهی هم بحث های تاریخی و اجتماعی با بابا. قبلا بیشتر ، الان کمتر.

اگر هم که خیلی خسته یا بی حوصله باشم، وقتی که درس و کار خونه و این چیزا نباشه، خوابیدن رو به هر تفریحی ترجیح میدم.

اگر از قبل برنامه ریزی کرده باشم هم گاهی، مثلا دو سه ماهی یکبار، یه کوهی برم. البته مدتی بود حدود یک ساعتی هر روز توی خونه ورزش میکردم. ولی الان فکر کنم حداقل یکماهی هست ورزش هم نکرده ام. قبل کرونا هفته ای یکبار هم استخر میرفتم.

(دقت کردین کرونا شده یه مبدا تاریخ سنجی؟ مثل مثلا قبل از میلاد مسیح، بعد از میلاد مسیح... یا قبل از هجرت و بعد از هجرت... حالا هم قبل کرونا و بعد کرونا :):):) )
.
چند ماهه کمتر وقت کردم ولی رسیدگی به گلها هم با من بود و گاهی هم یکم به باغچه میرسیدم.
یه دونه ماهی هم داشتم که روزی چند بار میرفتم یکم باهاش بازی میکردم و حرف میزدم. که مدتی پیش مرد :((

روزی دو سه بار هم کوتاه یه سری به اینستا و شبکه های مجازی میزنم. که البته ۸۰ درصد پیج هایی که دنبال میکنم، محتوای آموزشی دارند نه تفریحی.

قبلاها فیلم هم میدیدم گاهی. ولی میتونم بگم حداقل در یکسال اخیر فیلم ندیده ام.
.
.
البته چند روزه به صورت موقت مشغول یک شغل نیمه وقت هم شده ام. که خب ساعت خوابم کمتر از قبل شده و مجبورم قبل از شش بیدار شم‌.
.
.
.
به نظر خودم وقت تلف شدنی کم دارم. و کارهام هم به نظر خودم بی ارزش نیست. گرچه دلم گاهی یک ذهن بی دغدغه میخواد که بشینم یکم کارهای هنری انجام بدم.


البته اینم بگم که دقیقا خودم نمیدونم دارم به کجا میرم و هدف دقیقم چیه. فعلا فقط میفهمم باید استقلال مالی پیدا کنم.

.................................................. ....

بهاره جان، خانواده من همش بهم میگن داری وقتتو تلف میکنی و به فکر ادامه تحصیل اونور باش.

میدونم در عمل از روی دلسوزی میگن و عملا هم توی این مملکت موندن، اونم با رشته من، بی فایده است، ولی من خودم هنوز توی خودم چندان میلی به این کار حس نمیکنم. منطقا که فکر میکنم اونها درست میگن و اشتباه از منه.
ولی نمیدونم چرا خودم توی خودم به اون مرحله ای که واقعا همچین چیزی رو بخوام نرسیدم. نمیدونم اسمش تنبلیه، حماقته، بی هدفیه، چیه؟

پوه عزیز تا همین الان که برای من ننوشته بودی احساس میکردم دانشجو شهر دیگری هستی ... یعنی چنین بمن القا شده بود .ببین دختر عزیز، تمام اینهایی که نوشتی ارزشمندن. درس خواندن تو، شغلی که چند روزه درگیرت کرده... اما افراط میکنی.

نه اون فراغت خیال رو داری و نه شاید یک خواب راحت...مثلا دفعه ی قبل که تالار بودی فکر میکنم زمان صندلی داغ بود که وقت نداشتی و یجورایی مضطرب بودی.

اگر نیاز به استراحت ذهنی داری، برنامش رو بریز و ببین چطور میتونی یمدت ذهنتو خلوت کنی، جسمت رو توان و آرامش دلنگیز رو بخودت هدیه بدی.

شما فرد موفقی هستی و قطعا به استقلال میرسی چون پر تلاشی، اما نباید بهاش گرفتن آرامشت باشه. اینکه من چرا اینجام، چرا خارج نیستم، چرا اینجورم ، چرا اونجورم ... این حرف و حدیث ها رو رها کن و توقعت از خودت نمیگم کم ولی به اندازه کن. اگر گام به گام در مسیر راه بری به اون هدف نهاییت میرسی، اما اگر بدوی و بدوی ممکن هست نرسیده به هدف یهو پات پیچ بخوره، یهو نفس کم بیاری و نقش بر زمین بشی.

آهسته و پیوسته در جریان باش و به اندازه ی یک بشر آفریده شده از استخوان و گوشت و ... از خودت انتظار داشته باش. این بشر نیاز به آسودگی ذهنی و جسمی داره... اگر اون آسودگی رو نداشته باشه تمام تلاشش تحت تأثیر قرار خواهد گرفت.


:72:

سلام.
سحر جان، دانشجوی شهر دیگری هستم. ولی به خاطر کرونا تمام کلاسها به صورت مجازی شد و این چهار پنج ماه خونه هستم. البته قبلش هم دو هفته یه بار میومدم خونه.

ولی من فکر میکنم برای استقلال مالی باید عجله کنم و همین حالا هم دیرشده!

کلا خیلی سختمه هنوز سر سفره پدر و مادر بودن! گرچه خیلی کم خرجم. این یکسال هم بهزینه پوشاک، قبض موبایل، دکتر، کرایه راه و همین دوره هایی که میرم رو از همین کارهای ریز ریزی که انجام میدم تامین کردم. ولی فقط بحث خرج نیست، کلا دلم استقلال میخواد. و براش استقلال مالی لازمه خب. به نظر خودم خیلی دیر شده.


نمیخوام مقایسه کنم‌. ولی چه توی دوستام چه توی فامیل دیکه هر کی هم سن و سال من بوده، زندگیش به یه ثبات نسبی رسبده. حالا یا ازدواج، یا شغل و درامد ثابت، یا زندگی مجردی مستقل...... ولی من هنوز ثباتی نداره زندگیم و انگار رو هواست و این نگرانم میکنه.

حالا بیشتر فضای تاپیک حال و احوال رو‌ نگیرم. انشالله بعدا اگر لازم شد یه تاپیک جدا میزنم راهنمایی میگیرم.

حتما پوه عزیز، چرا که نه... به استقلال هم میرسی .... هر کسی به وقت خودش و متناسب با شرایطی که داره. یکی دوازده سالگی ، یکی چهل سالگی! مهم تلاش انسان هست، مهم روحیه ای هست که در تضاد با تنبلی و بطالت باشه.

ولی حتما یه زمانی برای استراحتت قرار بده، وقتی ذهن آرامی داشته باشی قطعا میتونی راحت تر به مسیر زندگیت و اهدافت فکر کنی و مرور کنی چه کردی و چه لازم هست انجام بدی.

حتما در تاپیک جدید انشالله وقت بود در کنارت هستم .:72:

سلام به همه دوستان:72:
بعد چندی به تالار اومدم و کمی از تاپیکها رو خوندم....
حس عجیبی بهم دست داد، احساس کردم خیلی از چیزایی که باهاشون مشکل داشتم و دارم دوباره جلو چشمم اومدن....
خیلی خوب بود چون باهاشون خو گرفته بودم...اما الان می خوام شکستشون بدم و از پوسته رخوت بیرون بیام....
خانم pooh عزیز نوشته های شما با سال گذشته تفاوت محسوسی کرده و احساس می کنم خیلی بهتر از اون شدید....تلاشتون قابل تحسینه...
من هم سعی میکنم که شروع کنم به سعی کردن!!! می بینین انگارنقطه آغازی نداره و من همچنان درماندم....سر کار رفتن یک نیاز روحی برای من شده یبار سه روز سرکار رفتم احساس کردم چقدر حالم خوبه ولی خوب فقط سه روز طول کشید و منو قبول نکردن....از وقتی 4 سال پیش تصادف کردم و ضایعه ای در پام ایجاد شد و دیگه نتونستم مثل قبل تو کوچه خیابون برای موقعیت های شغلی تلاش کنم خیلی افسرده شدم...:302:برای هر جا رفتن انقدر باید تو نقشه حساب کتاب مقدار پیاده روی رو بکنم که اکثرا کنسل میشه...
احساس مرداب بهم دست میده...ساکت، بی تکاپو، خمود..............

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط افسونگر

سلام به همه دوستان:72:
بعد چندی به تالار اومدم و کمی از تاپیکها رو خوندم....
حس عجیبی بهم دست داد، احساس کردم خیلی از چیزایی که باهاشون مشکل داشتم و دارم دوباره جلو چشمم اومدن....
خیلی خوب بود چون باهاشون خو گرفته بودم...اما الان می خوام شکستشون بدم و از پوسته رخوت بیرون بیام....
خانم pooh عزیز نوشته های شما با سال گذشته تفاوت محسوسی کرده و احساس می کنم خیلی بهتر از اون شدید....تلاشتون قابل تحسینه...
من هم سعی میکنم که شروع کنم به سعی کردن!!! می بینین انگارنقطه آغازی نداره و من همچنان درماندم....سر کار رفتن یک نیاز روحی برای من شده یبار سه روز سرکار رفتم احساس کردم چقدر حالم خوبه ولی خوب فقط سه روز طول کشید و منو قبول نکردن....از وقتی 4 سال پیش تصادف کردم و ضایعه ای در پام ایجاد شد و دیگه نتونستم مثل قبل تو کوچه خیابون برای موقعیت های شغلی تلاش کنم خیلی افسرده شدم...:302:برای هر جا رفتن انقدر باید تو نقشه حساب کتاب مقدار پیاده روی رو بکنم که اکثرا کنسل میشه...
احساس مرداب بهم دست میده...ساکت، بی تکاپو، خمود..............

---

سلام سرکار خانم افسونگر

اینکه مجدانه تصمیم به تقویت روحیه قوی خودتون گرفتید بسیار ستودنیه.

یه نیرویی درون آدمها هست که از همه حواس پنجگانه و قوای ظاهری دست و پا قویتره. اگر به اون نیروی درونی دسترسی پیدا کنید، همیشه شاد و سرحال خواهید بود.

با این نیروی درونی اگر خدانکرده اتفاقی برای هر یک از اعضا و جوارح ما بیافته باز ما همچنان قوی خواهیم بود.

حالا سوال اینجاست اون نیروی درونی چیه؟ اون نیرویی که شما رو در سهمگین ترین طوفان ها حفظ مکنه ؟

راهنمایی خوبی جناب لقمان دارند در این زمینه به فرزندشون:

نقل قول:

---

فرزند عزیزم، دنیا دریایى عمیق و ژرف است؛ و افرادى بسیار زیاد در این دریا هلاک شده اند. پس به یاد داشته باش که: کشتى خود را در این دریاى ژرف،

ایمان به خدا

قرار دهى. و بادبانش را،

توکل

به خدا نصب نمائى. و توشه خود را در آن،

تقواى خدا

عزوجل قرار دهى. اگر از این دریا نجات یافتى، به کمک رحمت الهى رسته اى. و اگر هلاک شدى به سبب

گناهان

خودت به مهلکه افتاده اى

---

نه تنها در زندگی معنوی خودتون بلکه در زندگی عادی و شغلی نیز این کشتی کمک میکنه.

برای داشتن رهایی از این حس و حال اول باید شرایط روحی خودتون رو وابسته به شرایط بیرونی نکنید، مثلا اگر کار پیدا شد من حالم خوبه، باید اینجور باشه که من حالم خوبه چون از درون خوبم، چه کار پیدا شه و چه نشه.

یه مثال خوبی از دیدن نقشه و راه پیاده روی زدین!!!!!

دقیقا همین کار رو باید برای زندگی انجام بدین با شناخت که از خودتون و نقاط ضعف و قوت خودتون دارید باید انتخاب هایی رو داشته باشین که به شرایط شما بخوره. مثلا ممکنه بگید من دوست دارم کار در منزل انجام بدم، از طریق پروژه های فریلنسری از مهارت خودم درآمد کسب میکنم.

و هزار تا مثال دیگه، حواستون به اون کشتی گیری باشه که فقط با یه فن که بلده قهرمان میشه، ولی اون فن رو بر اساس توانایی جسمانی خودش و تلاش و تمرین بسیار برگزیده.

قبلنا شیدا رو‌خیلی دوست داشتم بعد پوه اضافه شد بعدها سحر بهاری:43:البته همه‌همدردی ها خیلی خیلی خوبن!مرسی که با دل‌پاک‌و‌پر از مهربونی به همه‌کمک میکنید دوستای عزیز‌مجازیم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط wisdom

قبلنا شیدا رو‌خیلی دوست داشتم بعد پوه اضافه شد بعدها سحر بهاری:43:البته همه‌همدردی ها خیلی خیلی خوبن!مرسی که با دل‌پاک‌و‌پر از مهربونی به همه‌کمک میکنید دوستای عزیز‌مجازیم

---

:72::72::72:تقدیم به تو مهربان

سلام.
دوستان، اتفاقی اینو دیدم. برای خودم جالب بود. گفتم برای شما هم لینکش رو بذارم
http://5mpbook.blog.ir/post/61

سلام دوستان خوبم ...

سون این روز ها حال خوبی نداره ...لطفا برام دعا کنید ... این که به تالار نیام شاید برای کسی اهمیتی نداشته باشه ولی هممون انسان هستیم و برای حال خوب همدیگه دعا کنیم ...منم خیلی محتاج دعای همتون هستم .:72:

سلام.
سون جان، چی شد؟ من که دلم گرفت گفتی نمیای دیگه.

اگر لازمه دور باشی و نیای و فکر میکنی برات بهتره، حالا به هر دلیلی هست، با اینکه دلم نمیخواد بری، ولی سعی میکنم بپذیرم و بگم مهم اینه که خودش راضی باشه.

امیدوارم هر مساله ای پیش اومده، به زودی رفع بشه و زود برگردی.

ولی واقعا دلم گرفت.

.
.
.
.
افسونگر عزیز و wisdomگرامی، از نظر لطفتون ممنونم.
امیدوارم اینجور باشه که میگید.

افسونگر عزیز امیدوارم توی اون مسیری قرار بگیری که دلت توش راضی باشه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط « 7 »

سلام دوستان خوبم ...

سون این روز ها حال خوبی نداره ...لطفا برام دعا کنید ... این که به تالار نیام شاید برای کسی اهمیتی نداشته باشه ولی هممون انسان هستیم و برای حال خوب همدیگه دعا کنیم ...منم خیلی محتاج دعای همتون هستم .:72:

---

روزای بد ، رنج ها و سختی ها اگر تو زندگی آدما نباشن اونها بشدت ضعیف میشن و هیچ مهارتی و آگاهی رو یاد نمیگیرن.
سختی و رنج که باشه ، قدر عافیت و خوشبختی رو بیشتر میدونیم، قویتر تر میشیم، بیشتر میفهمیم.

انشالله که این روزات میگذره و روزهای خوب از راه میرسن. توکل بخدا
:72:

سلام دوستان خوبم
پوه پستتو دیدم خیلی درکت کردم منم همین حسو دارم
۲۹ سالمه ولی نه شغل درستی دارم نه توانمندی که واس شغل بشه بهش تکیه کرد نه هنر خاصی درسمم ادامه ندادم... منم میبینم سن من چه سابقه کاری دارن حتی اونا که شاغل نیستن درگیریای مشخصی دارن ولی من انگار استاد الافی هستم...

داشتم زندگی رو به مسیری که فکر میکردم خدا بیشتر رضایت داره میبردم که سدی جلوش اومد... و افتاد تو یک مسیری که ظاهرا خیلی از نظر مادی بهتره... نمیدونم الان این مسیرو برم یا رو مسیر قبل پافشاری کنم که شاید واقعا اشتباه میکردمو صلاح این نبوده...

بچه ها واقعا همیشه این دغدغه رو داشتم اما هیچجا نمیشه گفتش
اینکه همسر من چرا روزبه روز داره دورتر میشه؟ من چقد مقصرم؟ چقدر باعث دوریش بودم؟اینقدر نسبت به اوایل ازدواج یا حتی همین چهارسال پیش عوض شده که موندم... گاهی میخوام از حجالت آب بشم پیش خدا که من نه تنها هیچ بنده ایتو بهت نزدیک نکردم بلکه همرو فراری میدم:47:
این تلخترین فکر روزای منه که اولین باره به کسی میگم...

این اصلا برداشت من نیستا. حتی خانواده همسرمم بهم گفتن بااین پسر چیکار کردی اینطور قید دینو زده... واقعا اگه من ذره ای مقصر باشم... ده سال واس چی موندم؟؟ اینهمه رنج به جون خریدم و عاقبت...
کاش جوابی براش داشتم. خیلی سعی میکنم واقعا از ته دلم همیشه از خدا بندگیشو خواستم ولی نمیدونم این وضع من چیه من کجاها خطا میکنم که نمیفهمم :47:

این وقت و انرژی و جسم سالم فکر میکردم یکی از کارایی که برای شکرش باید بکنم مادریه و برای مخلوق پاک خدا صرف کنم اما الان شک کردم شاید اصلا ده ساله دارم خودمو گول میزنم... چه تلخه همه این فکرا