نمیخوام از دستش بدم

m25teh سلام

احوال شما !!!

چه زود دارید ناامید میشوید ؟!!! از این قرارها نداشتیم . مرد باید سنگ زیر آسیاب باشد . هستید ؟! چرا کم طاقتی می کنید ؟!!!
یک اشکال بزرگ دارید و آن هم اینکه دارید فراموش می کنید د ر اختلاف بوجود آمده شما هم سهمی داشته اید اینکه اینجا مظلوم بشوید تا نوازش بگیرید اشکال ندارد ولی اگر واقعا در درون خودتان هیچ سهمی برای خودتان و قبول اشتباهاتت نخواهید در نظر بگیرید یعنی پیش رفت که نکرده اید .پس رفت هم کرده اید .

کار خوبی کرده اید که با ریش سفیدی سعی دارید مشگل را حل کنید ولی ای کاش از دیدن مادر خانم خوشحال تر می شدید و با ایشان جدی صحبت می کردید و دل مادر زن مهربان را می بردید!!!

اگر از قبل با دائی جان هماهنگ بودید و منزلشان تشریف بردید حضور مادر زن و خواهر زنتان بی علت نبوده .آیا بدون هماهنگی و سرزده تشریف برده بودید ؟!!
یا دائی جان خواهرش را خبر کرده بود که بیاید و با شما دو کلام حرف بزند که متوجه نشدید و فرصت خوب را از دست داده اید ؟!


قرار بود روی خودتان کار کنید تا تغییر ایجاد کنید شما به خانم و خانواده ایشان کار نداشته باشید . برای تغییرات درونی ،رفتاری ،کسب آگاهی خود چه کرده اید ؟!!!!

سلام
ممنونم از اینکه حوصله می کنید و مطالب من رو میخونید
من دوست دارم که همه حامی من باشند و پشت من رو بگیرند اما غافل نیستم از اینکه طرف مقابل در واقع خانم من هست و هیچ فرقی با من نداره و اگر او موفق باشه انگار من موفق هستم و اگر من موفق باشم انگار او موفق هست.
بذارید افکارم رو خالصانه بریزم بیرون تا بهتر نتیجه بگیرم :
من در این روز ها انواع مشاوره تلویزیونی و متنی و هر چیز دیگه ای که امکانش رو داشتم رو دنبال کردم :
من واقعا از ته دل قبول دارم که اشتباه کردم اما این اشتباه رو باید به این روش تقاص پس بدم ؟ آیا مهری محبتی نکرده بودم که بشه به نگاه یک به یک به این قضیه نگاه کرد ؟
من مقصر هستم تنها به این دلیل که در برابر ناسزاهای خانمم و همینطور رفتارهای غلط خانواده ایشون بعد از چند مدت با تحریک شدن ( نه از روی عصبانیت از جای دیگه یا با نیت قلبی یا حتی نداشتن علاقه) بلکه فقط تحریک شدن اون هم توسط خانمم اشتباه کرده ام و به ایشون سه سیلی زدم ( ایشون هم جوابش رو داده و زده الحمدالله )
و بعد چادر سر کرد تا سرکوچه به حالت فرار از دست من دوید و پدرش اومد او رو سوار به ماشین کرد و وقتی من رو دید پیاده شد به طرف من حمله کرد و کم مونده بود بزنه من رو ( نزد ) و حالت بد و بیراه برداشت و برد
وقتی این صحنه میاد جلوی همه افکار دیگه ام واقعا دیوونه میشم
این همه زن و شوهر دعوا میکنن خیلی بدتر از این اما دیگه اینطوری شوهرشون رو نمی چزونن

دارم خل میشم میدونی چرا چون برای کسی دلتنگ هستم که حتی پشیزی برام ارزش قائل نیست انقدر که بزرگ نمائی کرده مسائل من رو همه فکر میکنند واقعا یه وحشی به تمام معنا هستم .
ببین من بدم میاد منت بکشم بیاد سر زندگی خیلی بدم میاد
دوست ندارم یه عادت بشه و ...
اما من سر زده رفته بودم خونه دائی اش
مادر خانمم و خواهرش از عروسی میومدن که همون محل بود و سری به خونه برادرش زده بود
اصلا مادر خانمم به من نگاه نکرد که من بخوام باهاش حرف بزنم . من دو بار به صورتش نگاه کردم و او سرش رو برگردوند ! قبلا هم بهم بی محلی کرده بود .
در ضمن موقع خداحافظی او رفت عقب ایستاد تا دست نده اما من رفتم دست دادم تا حداقل احترام رو نشکنم .

میدونی تا برسم به خونه دایی خانمم بارها تمام افکار مثبتی که شما و باقی دوستان بهم تزریق کرده بودند رو مرور کردم که باید گذشت کرد باید بی خیال شد و همه باید های دیگه . اما بحث به نظر من یه جور بحث رو کم کنی هست . تبدیل شده به یه مسابقه که یا ما آدم میشیم یا اونا
این نکته وحشتناکی هست که اصلا اجازه نمیده طرفین از چیزی کوتاه بیان
من مقصر هستم بخاطر تحریک شدنم و زدنم اما نمیشه با یه کتک زدن من به تمام نواقص خانمم و رفتار خانواده اش یه روکش کشید تا اون قضیه محو بشه . ضمن اینکه به نظر من هم خودم هم اطرافیان و هم خانمم بلد نیستیم مسائل رو بشکافیم و شکافته شده به مشکلات نگاه کنیم .
هر چند که بنده به لطف معاشرت با شما و باقی مسائلی که پیگیر شدم تونستم کمی به اشتباهاتم پی ببرم و انشالله همیشه مد نظر زندگیم باشه
اما عزیزان آیا باید تغییری کنم که اونا چی بگن ؟ وقتی فرصتی نیست که شما تغییراتت رو به نمایش بگذاری و اولین تغییر از نظر اونها اینه که بری بیفتی پاشون آیا تغییر درستیه ؟
واقعا این همه سئوال بی جواب و این همه مسیر که به هیچ کدوم بلد نیستم جلوی پای من هست و نمیدونم چه کنم .
من ناامید نیستم اما یه جورایی نمیخوام دوباره کلمات طلاق و زوری و ... جلوی چشمم رژه برن و به زندگیم برگردند
من میخوام یه زندگی آروم و بی دقدقه داشته باشم یه زندگی که خانمم بهم بگه آقا غصه نخور خدا کریمه و هزاران حرفی که واقعا من رو به زندگی تشویق کنه نه اینکه توی خیابون راه میرم به خودم فحش بدم .

کم طاقتی میکنم چون واقعا نیت من زندگی بود واقعا دوستش داشتم و (احساس میکنم دارم ) و هزاران دلیل که یه نفر میتونه کم طاقتی کنه .
آخر این همه طاقت آوردن چیه ؟ نمیدونم و معلوم نیست .
من قبول دارم که اشتباه کردم اما برای جبران این اشتباه احتیاج به فرصت دارم نه التماس
میدونید منظورم چیه
منظورم اینه که من برای جبران اشتباه ام احتیاج به زندگی کردنی دارم که او باشه و من باشم و در حق هم جبران کنیم اما وقتی میبینم که او خیلی راحت من رو به فراموشی سپرده و اصلا نکرده یه اس ام اس ناراحتی و حتی گله دار بکنه خب خیلی کار اشتباهی هست که من التماسش کنم تا فرصتی بهم بده برای جبران ( البته اگر خانومی بود که نکوبه تو سرم و نمی گفت کاری کردم التماسم رو کردی حتما این کار رو میکردم ).
منظورم اینه که آیا طرف مقابل انقدر درک داره که متوجه بشه واقعا من هدفم چیه ؟ اگر داشت که هیچ اگر نداشت چه کاری صحیح هست بعدش ؟
وای خدای من چقدر این افکار راحت دارن من رو زیر فشار قرار میدن

باز مینویسم لطفا اگه هستید کمکم کنید فشار روم زیاده - مظلوم نمائی نمیکنم . یک قسمت ماجرا مقصر منم

آخ ، آخ ، آخ از کجا می دانی دل تنگ شما نیست ؟! و برای زندگی اش غصه نمی خورد؟!
مگر این زندگی فقط مال شما بوده و او دل ندارد ؟!!!
نداشتیم . خیلی متن پر اشتباهی نوشته اید یکبار دیگر خودتان بخوانید و اشتباهات خود را روی یک کاغذ دیگر اصلاح کنید .
برادر جوانم اشتباه می کنی . او هم چون شما دلخور است . قرار بود در این صبوری دلخوری نکنی اما اقداماتی داشته باشی که به نفع زندگی ات باشد . عقب گرد کرده ای آقا . قرار مان این نبود .

باور کنید به هر آنچه فکر کنی اتفاق می افتد و همان را کائنات در کاسه ی انسان می گذارد . پس خوش فکر و مثبت اندیش و درست اندیش و درستکار باشید .

دوست عزیزم اروم باش. باید خوددارتر از این حرفا باشی, تو دیگه مرد یه خونه ای. شما تازه ازدواج کردی و توی تموم زندگیا حتی اونایی که با یه عشق اتشین شروع میشه 1 سال اول ازدواج دوران بحرانه. دو نفر از دو خانواده مختلف قراره با هم و با یک شیوه زندگی کنند معلومه که زمان می بره تا با هم مچ بشن. قبول دارم که خانوم شما و متاسفانه خانواده ایشون مهارت درست برخورد کردن با این مسائل را ندارن ولی مشکل شما حل شدنیه. به خانومت فرصت بده, مطمئن باش دلتنگت شده ولی هنوز معنی جدایی را درک نکرده. با اوصافی که از خانومت داشتی باید لجباز و مغرور باشه که نتونسته احساسش را به شما ابراز کنه پس زمان می بره تا با خودش کنار بیاد و درست تصمیم بگیره.
از مادرخانومت چه توقعی داری؟مادری که خودش یه عمر از شوهرش کتک خورده بهر امید دخترش را شوهر داده تا بلکه زندگی بهتر از زندگیه مادرش داشته باشه, حالا فهمیده دامادش توی صورت جگرگوشش سیلی زده(مطمئنا از اینکه خانومتون تحریکتون کرده هم بی اطلاعه).می خواین رفتار گرم و صمیمی با شما داشته باشه؟دوست عزیز منطقی فکر کنید. شما اشتباه کردید و خانومتون اشتباهی بدتر از شما ولی توقع نداشته باشید خانواده ایشون که در جریان نیستن و البته روی ایشون حساسن بتونن از اشتباه شما به راحتی بگذرن. یکی از دلایلی که تاکید میشه مشکلات زندگی زناشویی را به دیگران نگیم همینه که حتی بعد از حل شدن مشکل دیگران به راحتی نمی تونن طرز فکرشون را عوض کنند و مسئله را فراموش کنند.
شما باید مسئله را بین خودت و خانومت حل کنی. ایشون باید تصمیم بگیرن که بیان سر خونه زندگیشون البته این دفعه با دل و جون.
برای طلاق هم هیچوقت دیر نمیشه. طلاق اخرین راه حله اگه تموم راه ها را رفتی و مطمئن شدین راه حل دیگه ای نیست اونوقت به طلاق فکر کنید نه حالا بعد از 15 روز.خانومتون هنوز برای اومدن به کارزار زندگی اماده نیست و شما هم هنوز قاطعیت کامل و تسلط درستی روی زندگیتون ندارید. این قهر واشتی ها, همین مشکلاته که شما را برای زندگی اماده می کنه. ناامید نباشید و روی خودتون کار کنید.
ایشالا همه چیز درست میشه.

سلام بزرگواران
عرض به خدمتتون که من نسبت به حرفام فکر کردم و دیدم یه جورایی بافت فکری ام از هم گسسته و در واقع چون منتظر یه روزنه امید هستم و اون امید پدیدار نمیشه دارم ناامید میشم و یه جورایی دارم خودم رو اروم میکنم .
و باید اصلاح بشم و تصمیم گرفتم با تمرین در این هفته به هیچ احدی حتی در خلوت خودم توهین نکنم و تمرین کنم که کنترل خشم خودم رو در اختیار بگیرم و همینطور تمرین کنم که اگر اشتباهی کردم جبران کنم و قوانین جدیدی برای خودم وضع کنم که من رو در بعضی لحاظ منطقی تر سازمان دهی کنه .
اما یه مشورت میخواستم بکنم :
من فوق العاده بدم میاد که بشینیم توی یه جمع و در مورد اینکه رفتار من غلط بوده یا خانمم بحث کنیم و پدر او طرف دخترش رو بگیره و کوتاه نیاد و من هم بگم این اتفاقات افتاده و او بگه این اتفاقات افتاده و در کل مطرح کنیم که چی گفتیم و چی نگفتیم و کار به جایی برسه که برای اثبات حق مجبور بشیم حتی حرف های خصوصی مون رو در جمع به بزرگترها بگیم بلکه حق به حق دار برسه و در این میان احترام ها و حرمت ها به شدت ضربه ببینند و شرایط جوری بشه که همه پیش خودشون متوجه بشند که این داستان ادامه دارد ...

خب حالا در این شرایط من عمویی دارم که از شهرستان برای مهمانی اومده منزل پدری ام
و عنوان میکنه که باید بریم دنبال خانمت و بیاریمش و اینطوری نمیشه که منتظر بمونی و اگر نری کار پیش نمیره
و دو راه حل پیشنهاد داده که به این شکل هست :
اول اینکه عموی بنده با پدر ام بره بگه بیا بریم سر خونه زندگیت این کارها صحیح نیست و امثال این صحبت ها راضیش کنند بیارند ؛ و مسئله رو ختم به خیرش کنند و نگذارند که این جدایی طولانی تر از این بشه .چرا که هر روز احترامات بیشتر ضربه میخورند و حرف و حدیث بزرگتر میشند و اگر اومد که هیچ اما اگر نیومد بماند تا یه مدت دیگه

آیا به این شکل همه تقصیر ها به گردن من میفته ؟
یا من با دید و نگاه خانواده خانمم کاری نداشته باشم و منتظر بمونم تا خانمم بیاد بعد مسائل رو یکی یکی منظم حل و فصل و مطرح کنم .

اما راه دومی که پیشنهاد دادند :
من به همراه عمو و پدرم به منزلشون بریم و مشکل رو ریشه یابی کنیم و مسائل مختلف رو بعد از 15 روز مطرح کنیم و مقصرین این مسئله رو پیدا کنیم و هر کسی متوجه بشه که قضیه چی بوده :

آیا در این صورت حرمت ها نابود نمیشه ؟ آیا در این صورت مشکل بزرگتر نمیشه ؟ آیا در صورت برخورد نا صحیح یکی از طرفین این مشکل (زخم کهنه 15 روزه ) سر باز نمیکنه و این بار دردش و زخمی که ایجاد میشه شدید تر نخواهد بود ؟
واقعا نمیدونم چیکار کنم که کار صحیح باشه :
با توجه به اینکه اخلاق پدر خانمم و کلا خانواده خانمم اینه که توی قضیه ای کم نیارن و چندین بار شاهد بودم که با گریه و (حتی دروغ ) از ویژگی عاطفی افراد استفاده کردند و مسائل رو به سمت خودشون و به نفع خودشون چرخوندن و به قول یکی از دوستان من نباید انتظار داشته باشم که مادر و پدر او جگر گوششون رو رها کنند و به من بچسبند !
آیا بهتر نیست که من نرم و رو در رو نشم و مسائل رو بعدا یکی یکی و در صورت نیاز باز کنم و حلشون کنم و اگر با رفتارهای خودم حل شد که دیگه کاری به کار مشکلات قبلی نداشته باشم .

اگر من نرفتم و عمو و پدرم رو فرستادم چه پیامی بفرستم آیا همه شرایطی که میگند رو قبول کنند ؟ مثلا هفته ای دوبار باید بره خونه مادرش ؟

دوست عزیز به نظر من بهتره عمو یا پدر شما تلفنی با پدرخانومتون صحبت کنند و اجازه اومدن و البته عذرخواهی را بگیرند و ازشون بخوان شما تنها با همسرتون صحبت کنید.
شما هم وقتی اونجا رفتین لازم نیست همه مسائل را باز کنید فقط از اینکه نتونستید عصبانیتتون را کنترل کنید و دست روی خانومتون بلند کردید جلوی خانوادشون که از شما دلخور شده اند معذرت خواهی کنید و از مسائل حاشیه ای و بگو مگوهای ردوبدل شده حرفی نزنید. بگید که من از اتفاقی که افتاده پشیمونم و لازمه برای جلب رضایت خانومم برای برگشت به خونه و حل مشکلات باهاش تنها صحبت کنم. بعد به تنهایی با خانومتون صحبت کنید و بگید که نمی خواید حرمت ها شکسته بشه و در مورد مسائلی که بینتون گذشته باهم صحبت کنید و بهشون بگید انتظار دارید هر وقت ایشون به خونه برگشتن یه زندگی نو را شروع کنید اگه خانومتون برای فکر کردن نیاز به زمان داشتند بهشون فرصت بدین.
سهم خودتون را از اشتباهات بپذیرید و نشون بدین که منتظر برگشت ایشون هستین ولی التماس نکنید.
بزارید خانومتون خودش تصمیم به برگشت بگیره.
موفق باشید.

چی شد آقا ؟!!
شیر هستید یا روباه ؟!!

پدر و عموی محترم توانستند از تعطیلات استفاده کنند و مشگل را حل کنند ؟!!

سلام علیکم
امیدوارم که اوقات به خیر باشه برای همتون انشالله
عموی بنده که مداح معروفی هم هستند و شخصی دانا و ریش سفید با بنده قرار گذاشتند که سه نفری به منزل پدر خانمم بریم و صلح کنیم و برگردیم .
اما دست بر قضا امروز من تصادف کردم و به ساعت قرار نرسیدم . پس عمو و پدرم بی خبر از ماجرای پیش اومده برای من خودشون تصمیم گرفته و به منزل پدر خانمم من رفتند .
در ابتدای قضیه کسی منزل پدر خانمم نبوده و خانمم خیلی مودب و با احترام از پدر و عموی بنده پذیرائی کرده و حتی گفتند و خندیدند (به گفته پدر و عموی بنده )
بعد از ساعتی مادر خانم بنده و پدر خانمم از راه میرسند اما پدر خانمم داخل منزل نمیشه و بعد از متوجه شدن از اینکه ( ریش سفید هر دو طرف یعنی عموی بنده ) در منزل هست از رو در رو شدن با مهمان های خود (پدر و عموی بنده ) خود داری کرده اند و به دیدنشون نیومده (به گفته پدر و عموی بنده )
عموی بنده با مادر خانم من صحبت کرده و او هم گفته که زده گوشش درد میکنه و داریم میبریمش دکتر فعلا نمیتونه بیاد (خدا شاهد هست اصلا من به گوشش دست نزدم خیلی آروم در حد یه سیلی خواهر برادری به گونه های خانمم زدم اینو حاضرم قسم بخورم)
خلاصه اینکه بعد از یه 40 دقیقه که از اومدن مادر خانمم به خونه و نیومدن پدر خانمم به خونه (دادن فرصت لازم برای آماده شدن پدر خانمم با وضعیت موجود) دیدن که هیچ خبری نیست و گفتن که بذارید ما ببریمشون سر خونه زندگیشون و زندگی کنند
و مادر خانمم گفته که دست ما نیست و پدرش باید اجازه بده (یعنی خانم من هم تصمیم گیرنده زندگی خودش نیست )
من هم قصد دارم بگذارم یه مدت خیلی طولانی و طویل بمونه خونه پدرش
این که نمیشه زندگی معلوم هست که میخوان باج بگیرن و بعدا بگن که باز ناز و کرشمه بردینش مگر نه ما نمیگذاشتیم ببرید و احیانا دستش خط بیفته میخوان هجوم بیارن سر من که فلانی چرا و چگونه اینگونه شد .

طلاقش اما نمیدم کور خونده کسی حق نداره با زندگی من بازی کنه ، میخواست زورکی نده نه ؟

از دست پدر خانمم که انقدر آدم بی مسئولیت و کم فهمی هست بسیار شدید ناراحتم ، حق ندارم ؟

ای بابا .
این همه عصبانیت برای چیست ؟! سه خط آخر را دوباره بخوانید؟!
آیا خانم شما وخانواده اش قرار است این مطلب را بخوانند ؟!!! اگر قرار بود با آنها در چنین شرایطی صحبت کنید با چه الفاظی صحبت می کردید ؟!!!

قرار بود مثل یک مرد مسئول و مدیر برای زندگی برنامه ریزی درست داشته باشید و راه های مختلف را هم امتحان کنید . برادر من نمی شه که شما هیچ کار نکرده باشید و خانم شما گوش درد گرفته باشد !!!

توجه داشته باشید که در زمان عصبانیت ، فرد عصبی قدرتش مضاعف می شود و هم اینکه متوجه نمی شود چه کرده و با چه ضربی زده توی گوش طرف که مثلا همسرش است !!!

برادر اشتباه کردید. یک کاری کردید که اینها اینقدر آتش شا ن تند است و هر کار ی می کنید و هر کس را واسطه می فرستید به جواب نمی رسید . مردم که دیوانه نیستند بی علت دخترشان را حبس کنند و نگذارند برگردد سر خانه و زندگی اش . آن هم پدر خانم شما که خودش شما را تائید کرده بود . بی انصاف نباشید .

من معذرت میخوام
اما احساس میکنم دارید در حق من عدالت رو رعایت نمیکنید
من با کمال صداقتم قسم خوردم

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

زاویه ای دیگر :
خانم من عمه ای داره که درست دیوار به دیوار خونه پدرش زندگی میکنند
پسر عمه خانمم ، که یک سال از او کوچیکتر هست از خانم من (قبل از من ) خواستگاری کرده بوده و جواب رد شنیده بوده و وقتی هم که من به خواستگاری رفتم و ازدواجم کردم . عمه با من دشمن خونی شد .
این واقعیت هست .
پدر خانمم اوایل با من خوب بود اما بعد از مدتی من رو دائم پیش پسرهای خواهرش کوچیک میکرد . و این نقطه شروع مشکلات من و پدر خانمم بود . اما با این حال من احترام رو حفظ میکردم چرا که دوست نداشتم حداقل خودم بدنام بشم و تحمل میکردم به امید اینکه حداقل خانمم من رو درک خواهد کرد و شرایط رو عادلانه تقسیم خواهد کرد .

اما روزی پدر خانمم به من ماجرایی تعریف کرد :
گفت روزی مردی خری داشت با پای چلاق ، از دستش خسته شده بود اما چاره ای نداشت ، تصمیم به فروش اون خر رو داشت اما میدونست خریدار درست حسابی پیدا نمیشه ، از قضا شخصی پیدا شد و حیوون رو بی نقص دید و
گفت خریدارم ، مرد گفت نمی فروشم ، خریدار اصرار کرد و مرد گفت نمی فروشم ، از خریدار اصرار و از مرد انکار .
در آخر مرد ، خر خودش رو به قیمت بالایی فروخت و تحویل خریدار داد.
پول رو که گرفت بلند بلند تو خیابون شعری میخوند و میپرید بالا : چراغ خانه من روشن شد و چراغ خانه تو خاموش
و بعد از این ماجرا به من گفت که مراقب باش به خانمت نگی این داستان رو چون مثل سگ گازت میگیره

خب عزیزان این تمام فرهنگی هست که یک پدر در مورد دختر خودش هزینه کرده ، من چه انتظاری میتونم از این آقا داشته باشم ؟
یا مثال دیگه ای که میتونم بگم : یه روز خانمم گفت همه توی خونه از من میترسن ، کافی هست چپ نگاه کنم حق ندارند که اون کار رو انجام بدن ،مثلا اوایل که کامپیوتر خریده بودیم کسی حق نداشت بدون اجازه من به کامپیوتر دست بزنه و اگر میفهمیدم توی خونه جهنم به پا میکردم . چون مال من بود .
به زبان خودش : یه روز با ش (خواهرش ) داشته دعوا میکرده سر چیزی ، برادر بزرگترش (ح) اومده که سوا کنه گفته برو بشین سرجات دخالت نکن و او اینکار رو نکرده (شدت دعوا رو نرمال فرض کنید ) و ایشون یعنی خانمم یه سیلی محکم زده تو گوش برادرش و برادرش تا یک ماه بعد از روز عقد من و خانمم با خانمم قهر بود .(نزدیک به یک سال و نیم بیشتر به گفته خود خانمم )
یاد آور بشم که یه بار داشتم دلداریش میدادم که از حالت افسردگی بیاد بیرون (قبل از این دعوا چهار ماه پیش ) و او سرش رو بغل کرده بود و حالت غم گرفته بود ، سرش رو بلند کرد یه سیلی محکم تو گوش من زد و من هم البته بعدش اقدام به جبران کردم اما نه با سیلی با کار دیگه

این سری هم کتک کاری دو طرفه بوده ، یعنی من زدم او زده من زدم او زده قشنگ وایساده بودیم رو بروی هم و یکی من میزدم یکی او میزد یکی من میزدم یکی او میزد . شدت عصبانیتی هم در کار نبود ( علت رفتن صرفا بهانه بود به نظر من )

اما اینکه خانواده خانم من چرا گفتن گوشش درد میکنه :
ببینید این قضیه بعد روانی داره : من روانشناس نیستم ولی منطقی فکر کنیم درست در میاد
برای اینکه میخواستن بگن که بالاخره من محکم زدم و گوشش درد کرده ( حالا منطقیش و خدا وکیلی اگه من گوشش رو ناکار کرده بودم الان اینجا داشتم تایپ میکردم ؟ و خانمم سرحال بود ؟ نخیر من با حکم پزشک قانونی الان باید زندانی میشدم یا دیه میدادم ) یه خالی بستن که دستشون پر باشه توی آینده .
یعنی داشتن یک برگ برنده در زندگی دخترشون برای تهدید مرد زندگی

به نظر من ، من نمیتونم شرایط واقعی رو منتقل کنم و هر چی هم حرف میزنم شما به حساب این میذارید که من داغ کردم دارم همش توجیه میکنم ولی یه سری مسائل وحشتناک واقعی هست که اصلا ربطی به زدن من نداره .

قبل اینکه بزنمش چرا طلاق میخواست و چرا همیشه میگفت زورکی دادنم نمیخوام باهات زندگی کنم ؟
و من فقط خودم رو کنترل میکردم که درست میشه بذار بگه .

اگر می بینید با شما اینگونه سخن گفتم به این دلیل است که شما واقعا حق و سهم خودتان را از اشتباه به واقع بپذیرید . شما فرد احساسی هستید و هم با طغیان عشق و دلتنگی رو به رو می شوید و هم با خشم و عصبانیت و.....
البته این شرایط احساسی نسبت به موقعیت تا حدی می تواند نرمال باشد اما قابل کنترل هم هست و بحث سر این است که شما باید از یک احساس همگن برخوردار شوید و به ثبات برسید . تا بتوانید با جدیت و قاطعیت برای زندگی تان تصمیم گیر ی کنید . از مرور گذشته به شکل اینکه پدر خانم این را گفت و عمه پسرش خواستگار بود به نتیجه نمی رسید .

سعی کنید در شرایط فعلی به کسب ارامش درونی خود متمرکز باشید . حداقل وقتی خودتان تنها هستید و در حال حاضر که مشگلی ندارید . منظورم همین دم و همین آن است .

به نام خدا
سلام
متشکرم از جوابتون
میدونم که شخصی احساسی هستم و به عاطفه از هر لحاظ ارزش قائلم.

میدونم که گاهی آتش احساساتم گل میکنه و گاهی آتش خشمم .

میدونم که باید کنترلشون کنم و به حد ایده آل برسونمشون تا بتونم با منطق خودم همه چیز رو نظم ببخشم .

میدونم که من به زمان و فرصت احتیاج دارم تا بتونم به جلو حرکت کنم .

اما من توی هیچ کدوم از حرفام نمیخواستم که خودم رو بی گناه و مظلوم نشون بدم بلکه میخواستم با حرفام به دوستانم این پیام رو برسونم که چه شرایطی دور من رو احاطه کرده و چه تفکراتی در ذهن من میگذره تا دوستان بتونند بگن چه کاری درست هست و چه کاری غلط .
مگر نه من همین دیروز هم وقتی داشتم مینوشتم با همین دید و نگاه الان داشتم مینوشتم و نمیخواستم با پنهان کردن حتی یک فکرم بگم مسئله رو به نفع خودم بچرخونم یا به ضرر خودم .

به نظر من شما اول باید شخصیت های زندگی من رو بشناسید و بعد بر حسب شخصیت ها به من بگید که با اینگونه رفتار ها و کردارها و دیدگاه ها چطور و چگونه برخورد کنم که یک شخصی باشم که در عین حال محترم و آقا بتونم به همشون غلبه کنم ( از نظر شخصیتی نه قدرتی ) و بتونم مسیر درست رو پیدا کنم .
من خیلی ها رو دیدم که با کمال احترام تونستن به اطرافیان غلبه کنند و تمرین هم کردم اما از احساسات من سوء استفاده میشه به نظرم .

اینطوری بهتر نیست ؟

آفرین این شد . این حرفها حرف درست است .

پس به این نتیجه رسیدیم که شما مهارت ارتباطی تان اشگال دارد . اینطور نیست ؟!

چرا از همین فرصت به نفع خودتان استفاده نمی کنید . مشاور بروید . کلا س برود .کتاب بخوانید . تمرین کنید و.... بالاخره یک کاری که مهارتهای شما را اضافه کند . روی خودتان سرمایه گذاری کنید .

دوست عزیزم پیشنهاد می کنم اگه می تونید یه موقع که خانومتون تنهاست برید و باهاش صحبت کنید. نوشته بودید رفتار گرم و صمیمی با پدر و عموتون داشته شاید ایشون هم پشیمون اند و خاموش بودن گوشی و طولانی شدن قهرتون تصمیم ایشون نباشه. حرفاتون را بزنید که فردا حسرت ناگفته ها را نخورید.
از تغییر توی زندگیتون و جایگزینی صحبت به جای کتک و سکوت به جای قهر برای خانومتون بگید. شما که به خوبی می دونید شکستن حرمت بین افراد چه اثرات سوئی داره باید مواظب باشید حرمت بین زن و شوهر هم نشکه.
این درست نیست چشم توی چشم روبروی هم بایستید و توی گوش هم بزنید.
به ایشون بگیدشما باید روش زندگی خودتون را داشته باشید و کتک کاری و اشتباهاتی که قبلا توی خونه پدری ایشون بوده نباید به زندگی شما هم سرایت کنه.
اما اگه دیدید خانومتون هم تصمیم به ادامه قهر دارند یه مدت فرصت فکر کردن به ایشون بدید توی این فرصت شما هم روی رفتار و کنترل خودتون کار کنید.
موفق باشید.

رفتی دلم شکستی ، این دل شکسته بهتر
پوسیده رشته عشق ، از هم گسسته بهتر
من انتقام دل را ، هرگز نگیرم از تو
این رفته راه نا حق ، در خون نشسته بهتر
در بزم باده نوشان ، ای غافل از دل من
...

سلام به خدمت بزرگواران
خواستم سلامی عرض کرده باشم
در ضمن هنوز خبری نشده و به نظر من هرگز دیگر برنخواهد گشت
و اگر هم بخواهد برگردد اطرافیانش به او واکسن برنگشتن رو تزریق خواهند کرد. البته من بدبین نیستم ولی طبق شناختی که دارم به نظرم بحث بزرگتر از یه قهر معمولی به نظر میرسه !
هدف از نیامدن چیست ؟

خدا رو شکر که تونستم با مشورت های درست با اطرافیان حداقل یه مسیر درست رو (حداقل درست) انتخاب و طی کنم
از اینجا به بعد هم توکل به خدا

یاعلی مولا

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط m25teh

در ضمن هنوز خبری نشده و به نظر من هرگز دیگر برنخواهد گشت
و اگر هم بخواهد برگردد اطرافیانش به او واکسن برنگشتن رو تزریق خواهند کرد. البته من بدبین نیستم ولی طبق شناختی که دارم به نظرم بحث بزرگتر از یه قهر معمولی به نظر میرسه !
هدف از نیامدن چیست ؟

---

علی رقم اینکه بدبین نیستید !! چه پیش نویسهای جالبی دارید و با این پیش نویسها برای چی به خدا توکل می کنید ؟!!! که خانم تان را برگرداند یا زندگی تان به هم نخورد و یا برعکس ؟!!!

دوست محترم

پیش نویسهای شما همه منفی است و شما انرژی که به کائنات می فرستید همان را دریافت می کنید . این چه نوع تفکری است ؟! تغییر دهید این نوع دیدگاه را .

به واقع عرض می کنم زندگی با افراد پیش نویس منفی بسیار کار سختی است و در دراز مدت اطرافیان فرسوده و متاثر از دیدگاه و نگرش آنها می شوند .

قرار بود شما روی خودتان کار مثبت انجام دهید !

متاسفانه باید بگویم راه را اشتباه رفته اید .

اااااا شما هم که همش میگی اشتباه رفتم
من خیلی تغییر کردم
آدم صبور تری شدم
خشمم رو با یه الله اکبر خاموش میکنم
با نمازم اروم میشم و توی کارام سعی دارم مودب ترین حالتی که بلد هستم رو در ادبیات صحبت کردنم استفاده کنم


از نظر برگشت هم خیلی بهش فکر کردم و پالس فرستادم که دلتنگیم و وقت برگشت هست اما افسوس که ایشون حتی گوشیش رو روشن نکرد
در واقع من روشن شدن گوشیش رو یک روزنه و چراغ سبز از طرف ایشون میدونم اما متاسفانه ایشون چراغ سبزی نشون نداده !

ما نمیتونیم فقط از من توقع داشته باشیم که بخوام یک طرفه همه اقدامات رو انجام بدم . و البته من راضی هستم به این که 100 وجودم رو در راه و مسیر خانمم هزینه کنم اما با شرایط صحیح و سالم

خب من تصمیم دارم که او یک بار دیگه من رو واقعا از ته دل انتخاب کنه بعد من هم در خدمتش هستم
من او رو از اول انتخاب کردم و همچنان هم بهش پایبند هستم به تمام عهد هایی که کردم هر چند که نیست اما آیا او هم اقدامی کرده ؟
خب با توجه به اینکه ما خبری از اون طرف نداریم نمی تونیم قضاوت غلط بکنیم پس بهش فرصت میدیم یک ماه دو ماه س ماه 4 ماه پنج ماه و ماه های بسیار
توکل میکنم تا من رو پاک نگه داره و کمکم کنه تا در راهی که برای خودم انتخاب کردم موفق باشم
نه برای اینکه برگردونه به خونه و برای من خرجی بفرسته و من رو از نیازهای مادی دنیا بی نیاز کنه
توکل میکنم تا بتونم انسان پاک و پاک و پاک تری بشم حتی اگر هیچ کسی توی دنیا به پاکی من ایمانی نداشت حداقل بین خودم و خدای خودم خیالم راحت باشه

احساس میکنم ادبیات نوشتاری من ضعیف هست برای همین نمیتونم احساساتم رو با نوشته هام هماهنگ کنم و برای همین سوء تفاهم پیش میاد. شاید هم بخاطر روزهای اول هست که به شدت زیر فشار روحی بودم و نوشته هایی رو نوشتم که توی شناخت شما دوستان از من تاثیر مستقیم داشت

به هر شکل از پاسخ شما بسیار متشکرم
انشالله که بتونم راه درست رو انتخاب و طی کنم
باز هم در مسیر انتخابی مروری میکنم انشالله که ایرادی نداشته باشه .
یامولا

کسی دیگه نمیخواد جوابی به من بده ؟

چه جالب
انگاری سرشار از مشکلاتم ! اینجا هم همه خسته شدن از دستم

از اینکه این مدت محبت کردید متشکرم

و ممنون از راهنمایی هاتون

انشالله بعد ها هم بتونم از راهنمایی هاتون استفاده ببرم .

متشکرم

دوست عزیزم اینکه جوابی به شما داده نشده به دلیل خستگی از شما یا پر مشکل بودنتون نیست.
شما برای ارتباط و عذرخواهی با همسرتون اقدام کردین و حالا باید یکم صبر داشته باشید.
اگه می تونید تنهایی با خانومتون صحبت کنید و بعد از ابراز تاسف از اتفاقاتی که افتاده بپرسید تصمیم نهایی ایشون چیه.
در هر صورت فکر می کنم یه مدت باید صبر کنید.
توی این مدت بیشتر به خودتون برسید و روی خودتون کار کنید. نزارید تنهایی وفکر و خیلال افسردتون کنه.

سلام
میگم زندگی چقدر پیچ و خم داره ها

چندتا مطلب از بخش های دیگه خوندم جالب بودن

امیدوارم بعد از آشتی بتونم توی زندگیم پیاده کنم

فعلاً اصلاً به خانمتون و برگشتش فکر نکنید ( هر چند سخت باشه ) بلکه با خودتون کار داشته باشید ، خود را زیر نظر یک مشاور آنالیز کنید و اشکالاتتون رو دریابید و روی خود کار کنید برای برطرف کردن این اشکالات .
همچنین مهارتهای مختلف برای یک زندگی و رابطه زیبا با همسرتان را هم بیاموزید و خوش بینی را هم در پیش بگیرید و در این فاصله پالسهای مثبت برای همسرتون بفرستید و در این اوقات سعی کنید با نگاه به عکسش برای تمرکز در فرستادن پالس مثبت استفاده کنید .

از سینمای ذهنی برای دریافت امید و احساس موفقیت در ایجاد تغییر در خود بهره ببرید ، البته با راهنمایی مشاور . و امیدوار باشید . و اجازه بدهید همسرتون از این وضعیت خسته شود و با خودش خوب سنگهاش رو وابکند و به قول خودتان در موقعیت انتخاب یا عدم انتخاب شما قرار بگیرد . و مطمئن باشید ایشون بی خیال نیست ( با روحیاتی که زنها دارند بعیده بی خیال از این وضعیت باشد ) در یک کلام از این موقعیت به عنوان یک فرصت استفاه کنید ، به خود فرصت ساخته شدن ، و به او فرصت انتخاب را بدهید .

موفق باشید

الان صحبت نشان دادن قدرت است و پدر خانم شما خشنود . یک مسافرت برو و فکر خودت را کمی آزاد کن و یا با دوستانت بیشتر باش. این را فراموش نکن که هرگز و هرگز دیگر زنت را کتک نزنی و تحریکات او را به صورت دیگری پاسخ بده مثل بیرون رفتن ..... زنگ به او نزن و از جدا شدن او هم نترس چون اینکار را نمیکند. منتظر بمان و در این زمان خودت را اصلاح کن که در آینده دگر کاری مثل زدن نکنی.

سلام
متشکرم از محبتتون
دوستان امیدوارم مثل قبل کمکم کنید تا بهتر تصمیم بگیرم

بار قبل که عموی من و پدرم رفته بودن منزل پدر خانمم و پدر ایشون نیومده بودن حتی صحبت کنند مطالبی گفته شده بود که من بعد از دو روزش فهمیدم !
عموی بنده وقتی داشتن میرفتن شهرستان و هر دو با هم در پایانه بودیم به من گفت که اگر دیدی پیش پدرت چیزی نگفتم بخاطر این بود که روم نشد و چند حرفی شده که باید بدونی :
اول اینکه گفتند که باید مادرش بیاد بگه گوه خوردم ( من معذرت میخوام که میگم برای قضاوت درست هست ) تا ما اجازه بدیم که بیان ببرند خانمش رو
دوم اینکه مادر خانم بنده شروع کرده اند به کج کردن دهن مادر من و گفتند که وقتی غذا میخوره از حرصش لبهاش رو می جوه !

و هم در آخر عموی بنده گفته : بذار بخاطر من بیاد و هر دو نادونی کردن این درست نیست که از هم جدا باشند و اینطور مشکل بزرگتر میشه و مادر خانم بنده گفته که باید پدرش بیاد و او میدونه من کاری ندارم .
البته عمو و پدرم هر دو تاکید دارند که پدر خانم بنده از قصد نیومده و رو در رو نشده و از نوع گفته بچه ها که یکی گفته رفت میوه بخره یکی گفته رفت سرکار یکی گفته ..... و بماند باقی ماجرا

در کل بنده اومدم اینجا و با شما دوستان مشورت کردم و البته عصبی هم شده بودم و فرمودید که خونسردی خودم رو کنترل کنم . اما این دو نکته رو گفتم چون خودمم بعد مطلبم فهمیدم .

و اما دیروز صبح پدر و مادر بنده گفتند که بهتر هست بریم و ببینیم که میاد یا نه شاید رای و نظرشون عوض شده باشه .
با توجه به بی احترامی قبلی که به پدرم شده بود ایشون گفتند که دوتا از خواهرام و برادر کوچک تر بنده برن و ببینند که ماجرا چطور هست و ایا تمایل داره یا نداره !
یکی از خواهران بنده 38 و دیگری 28 و برادر کوچک بنده 22 سال سنشون هست .

خواهر بزرگترم گفت که تماس بگیرم و بگم بعد از ظهر میایم و تماس گرفت و گفت که بعد از ظهر میایم ( بماند برخوردشون چطور بود )

عصر شد و این ها رفتند و آمدند :
در اونجا اول پدر خانمم نبوده و مادر خانمم شروع به صحبت کرده گفته که :
هنوز جای چنگ من داخل گوش دخترش هست ؟(اگر سیلی بود چه چنگی ؟ گفته که انگشتش رو تا آخر کرده توی گوش دخترم ؟ )

و گفته که نشسته روش و شروع کرده به کتک زدن دخترم و حتی خانم بنده فرصت نداشته تکون بخوره و تمام بدنش کبود بوده از ضرب و شتم بنده و ناچارا دیگه چاره ای ندیده زنگ زده به پدر خانمم گفته داره من رو میکشه بیا دنبالم !

خانم بنده وارد صحبت شده و میگه که مامان هیچی نگو بذار بابا بیاد جوابشون رو میده !

در اینجا پدر خانمم از بیرون وارد شده و همه به پاش بلند میشن و سلام علیک میکنند (این پدر خانم من عشق این بلند شدن به پاش رو دارن برای همین همیشه مهمون ها رو میذاره بشینن بعد وارد اتاق میشه تا همه به پاش بلند بشن )

در همون ابتدا پدر خانم بنده به خواهرای من میگن که من با شما طرف حساب نیستم شما زن هستید و من با زن جماعت کاری ندارم .
مگر شما در خواستگاری بودید که الان هم اومدید اینجا و میخواید ببریدش
که خواهر بنده میگه : من خودم توی خواستگاری بودم و حالا هم بر حسب وجدان و وکالتی که پدرم بهم داده اومدم و یه سری مطالب رد و بدل میشه !

پدر خانم بنده میگه که : برید به بزرگترش بگید بیاد ، خودش هم بیاد ولی با خودشم کاری ندارم ، دو تا هم ریش سفید بیارید تا یه سری شرایط بذاریم بعد اگه قبول کردند ببرندش

خواهر بنده گفته که ریش سفید عموش رو فرستادیم پس چرا صحبت نکردی باهاش و پدر خانمم در جواب گفته که اون برای شما ریش سفید هست من اونو حساب نمیکنم و باید مورد تایید من باشند ریش سفیداتون

یه سری مطالب دیگه هم هست که هر چند نیاز هست گفته بشه اما مطالب کلی در آخر اینطور بوده که گفته من با شما کاری ندارم و اون داماد هم بره قربون باباش بره مگر نه کاری میکردم به غلط کردن بیفته !

به دخترش هم گفته تو غصه نخور آخرش مجبورن بیان و شرایط رو هم قبول کنند .

و البته هیچ موافقتی صورت نگرفته و برگشتند .

امیدوارم در مورد تحلیل این مورد بنده رو یاری کنید تا بتونم بفهمم که آیا در این میدان بحث قانون جنگل حکم میکنه یا این مشکل هم راهی داره که بشه بدون شکایت کشی حل بشه ؟

* نکته ای هم هست که مطرح کنم : با یک وکیلی صحبت کردم گفت که اگر طرف زن شکایت کنه دیگه دادگاه به حرف من گوش نمیکنه و چون من گزارش ندادم و شکایت نکردم علیه پدر خانمم مجبورم هر چند روز که ایشون ادعا میکنه که من انداختمش بیرون بهش نفقه بدم ! و البته باید به این نکته توجه کنید که من ابدا نمیخوام بحث شکایت و دادگاه و قانون بیاد وسط چون خوشم نمیاد زیاد و علاقه ندارم زنی که قرار هست با من زندگی کنه رو با شکایت برشگردونم .

دوستان من ، بنده هیچ نیازی به گفتن دروغ یا خراب کردن کسی ندارم تا بخوام از شما حکم اجرایی کاری رو بگیرم و دقیقا هر چیزی که توی فکرم هست رو پیاده میکنم تا بتونم درست فکر کنم ، درست تصمیم بگیرم ، و درست زندگی کنم ،

از همه شما خواهش میکنم که حتما نظرتون رو بدید و من رو از نظر خودتون محروم نکنید حالا اگر جایی توی گفتمان معترض شدیم به دل نگیرید مرسی .

هر اتفاقی بیفته ، به نفع ماست[align=center]

دوست عزیز واقعا از شنیدن این پرده دریدن ها بین دو خانواده متاسف شدم.
ولی بهتره برای نجات زندگی خودتون یه بار دیگه هم همونطور که خواستند با بزرگترها برید و از درخواست واقعی خانومتون و خانواده ایشون مطلع بشید.
فقط برای پذیرش خواسته ها خوب فکر کنید و اگه لازم بود فرصت برای فکر کردن بگیرید.
قبلا گفتید که شما و همسرتون با خانواده پدریتون یکجا زندگی می کنید. فکر نمی کنید دلیل واقعی کش دار شدن این دعوا جدا شدن از خانه پدری و زندگی توی یه خونه مستقل باشه؟
در هر صورت مشخصه خانومتون از شما خواسته ای دارند که با این کار می خوان بهش برسن.
با اینکه راهی که در پیش گرفتن نادرسته ولی شما صبر کنید و عصبانی نشید.
امادگی شنیدن هر چیز را داشته باشید و از کوره درنرید تا در فرصت مناسب تصمیم درست را بگیرید.
شما هنوز هم به خانومتون علاقه زیادی دارید و این را میشه از نوشته هاتون متوجه شد. پس مواظب باشید با تصمیم عجولانه زندگیتون را از دست ندید تا بعد افسوس نخورید.

به هرحال این فرصت رو به اونا بدین که همه ی حرف هاشونو(شرایط) رو بزنن.در اون صورت شما فرصت دارید تا تصمیم مناسب بگیرید.

خب بايد ازشون بپرسيد كه ريش سفيد از نظر اونها به كي ميگن!؟؟بگيد هر كي كه شما ميگيد ميارم براي وساطت....شما كه علم غيب ندارين بدونين در نظر پدر خانمتون كي ريش سفيده!؟!؟!؟!:323:

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

همسرتون هم مايل به اين برخوردها(از طرف خانواده خودش)نيست....در واقع همسر شما هم اين وسط گير كرده....يك طرف همسرش(كه باعث دلخوري و رنجشش شده)وطرف ديگه خانواده خودش(كه اگر مخالفتي با كار هاشون كنه ممكنه بعد ها حمايت اونها رو از دست بده)قرار گرفتن..همسرتون هم تحت فشاره.....از شما مطمئن نيستبه همين دليل هم نميتونه جلوي اين رفتارهاي خانواده اش رو بگيره....

خطاهاى شوهرت را ببخش

به غير از معصوم همه كس خطا و لغزش دارد.دو نفر كه با هم‏زندگى ميكنند و از جهتى تشريك مساعى و همكارى دارند بايد لغزشهاى‏يكديگر را ببخشند تا زندگى آنها ادامه پيدا كند.اگر بخواهند در اين باره‏سختگيرى كنند ادامه همكارى غير ممكن ميشود.دو نفر شريك، دو نفرهمسايه،دو نفر رفيق،دو نفر همكار،دو نفر زن و شوهر بايد در زندگى‏اجتماعى داراى گذشت‏باشند.هيچ زندگى اجتماعى به مقدار زندگى‏خانوادگى احتياج به گذشت ندارد.اگر اعضاء يك خانواده بخواهند سختگيرى بعمل آورند و خطاهاى يكديگر را تعقيب كنند يا زندگى آنها ازهم مى‏پاشد يا بدترين زندگى را خواهند داشت.
خانم محترم،ممكن است از شوهر شما خطا يا خطاهايى صادرشود.ممكن است از روى خشم و غضب به شما اهانت كند.ممكن است‏ناسزائى از دهانش بيرون آيد.ممكن است از خود بيخود شده شما رابزند،ممكن است‏يك مرتبه به شما دروغ بگويد،ممكن است كارى راانجام دهد كه مورد پسند شما نباشد،از اين قبيل خطاها براى هر مردى‏امكان دارد،اگر بعدا احساس كردى كه از كردار خويش پشيمان شده او راببخش و موضوع را تعقيب نكن.اگر عذرخواهى كرد فورا قبول كن.اگرپشيمان شده ليكن زير بار عذرخواهى نمى‏رود در صدد نباش مجرميت وى‏را باثبات رسانى،زيرا به شخصيت او لطمه وارد ميشود،ممكن است‏در صدد تلافى برآيد،خطاهاى شما را تعقيب كند،ممكن است كارتان به‏نزاع و جدال و حتى جدائى بكشد اما اگر سكوت كردى و خطايش راناديده گرفتى در شكنجه وجدان قرار مى‏گيرد و به طور مسلم از كردارخويش پشيمان خواهد شد،آنگاه شما را يك زن با گذشت فهميده فداكارعاقل خواهد شناخت،مى‏فهمد كه به زندگى و خانواده و شوهر علاقه‏مندهستى،قدر ترا مى‏شناسد و محبتش چند برابر خواهد شد.
رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود:«زن بد،عذر شوهرش رانمى‏پذيرد و خطاهايش را نمى‏بخشد (1) ».
حيف نباشد زن آنقدر كم گذشت‏باشد كه يك خطاى جزئى‏شوهرش را نتواند تحمل كند و بدان علت پيمان مقدس زناشويى را بر هم بزند؟!
«زنى به رئيس دادگاه حمايت‏خانواده گفت،شوهرم قبل از ازدواج‏به من نگفت كه دمت‏سربازى را انجام نداده و اين موضوع را از من‏مخفى كرده بود.چند روز پيش متوجه شدم كه به همين زودى بايد بخدمت‏برود.و من نمى‏توانم با مردى كه به من دروغ گفته زندگى كنم (2) ».
با خويشان شوهرت بساز
يكى از مشكلات زندگى،اختلاف زن و بستگان شوهر است.
اكثر زنها با مادر و برادر و خواهر شوهرشان ميانه خوبى ندارند،وبالعكس،پيوسته نزاع و قهر و دعوا دارند.از يك طرف زن كوشش ميكندشش دانگ شوهرش را تصاحب كند به طوريكه به ديگرى حتى مادر وبرادر و خواهرش توجه نداشته باشد.سعى ميكند علاقه آنها را قطع كند،بدمى‏گويد،دروغ مى‏سازد،قهر و دعوا ميكند.از طرف ديگر مادر شوهر،خودش را مالك پسر و عروس ميداند.سعى ميكند به هر طور شده پسرش‏را نگهدارد،نگذارد يك زن تازه وارد، شش دانگ او را تصاحب كند.
بدينمنظور به كارهاى عروس ايراد ميگيرد،بدگويى ميكند،دروغ جعل‏ميكند.هر روز جنگ و دعوا دارند مخصوصا اگر در يك منزل زندگى‏كنند.اگر يكى از آنها يا هر دو نادان و لجباز باشند ممكن است كار به‏جاهاى باريك حتى ضرب و خودكشى منتهى شود.ماهى نيست كه چندين‏عروس از دست مادر شوهر خويش خودكشى نكنند.شما مى‏توانيد اخبارآنها را در جرائد بخوانيد.
از باب نمونه:«تازه عروسى...كه از بدرفتاريهاى مادر شوهرش‏بتنگ آمده بود خود را آتش زد (3) ».
«زنى به علت‏بدرفتارى و بهانه‏گيرى مادر شوهرش خودسوزى‏كرد (4) ».
آنها شب و روز در مبارزه و زورآزمايى هستند ليكن غم و غصه وناراحتى آن مال مرد است.
عمده اشكالش اينست كه دو طرف نزاع افرادى هستند كه مردنمى‏تواند به آسانى از آنها دست‏بردارد.از يك طرف همسرش را مى‏بيندكه از پدر و مادر چشم پوشيده و با صدها اميد و آرزو به خانه شوهر آمده‏است،آمده تا مستقل و صاحب خانه و زندگى باشد.وجدانش ميگويد بايداسباب خوشى و رضايت‏خاطر او را فراهم سازم و از وى حمايت كنم.به‏علاوه همسر دائمى و شريك زندگى اوست نمى‏تواند از حمايت او دست‏بردارد.از طرف ديگر فكر ميكند:پدر و مادرم سالها برايم زحمت‏كشيده‏اند.با صدها اميد و آرزو بزرگم كرده‏اند،با سوادم نموده‏اند، شغل‏برايم تهيه كرده‏اند،زن برايم گرفته‏اند،اميد و آرزو داشته‏اند بهنگام‏ناتوانى دستشان را بگيرم.خلاف وجدان است قطع رابطه كنم و اسباب‏ناراحتى آنها را فراهم سازم.به علاوه،دنيا هزار نشيب و فراز دارد،سختى‏و سستى دارد،بيمارى و ناتوانى دارد،گرفتارى و درماندگى دارد، دشمنى‏و دوستى دارد،تصادف و مرگ دارد.در اين مواقع حساس احتياج به‏مددكار دارم و تنها كسانيكه ممكن است‏بهنگام گرفتارى دستم را بگيرند و از خودم و خانواده‏ام حمايت كنند پدر و مادر و خويشانم مى‏باشند.در اين‏دنياى تاريك نمى‏توانم بى‏پناه باشم و خويشانم بهترين پناهند.پس‏نمى‏توانم از آنها دست‏بردارم.
در اينجاست كه يك مرد عاقل خودش را در بين دو محذور بزرگ‏مشاهده ميكند.يا بايد گوش به حرف همسرش بدهد و دست از پدر و مادربردارد،يا مطابق ميل پدر و مادر رفتار كند و همسرش را برنجاند،وهيچيك از اين دو امر برايش امكان پذير نيست.
بدين جهت ناچار است‏با هر دو بسازد.و تا حد امكان هر دو راراضى نگه بدارد.آن هم كار بسيار دشوارى است.ليكن اگر زن حرف شنوو عاقل باشد و سرسختى و لجاجت‏بخرج ندهد حل مشكل آسان ميگردد.
از اين رهگذر است كه مرد از همسرش كه از همه كس به اونزديك‏تر و مهربانتر است انتظار دارد كه در حل اين مشكل به وى كمك‏كند.عروس اگر در مقابل مادر شوهر قدرى تواضع كند،حالت تسليم بخودبگيرد،به او احترام كند،اظهار محبت نمايد،در كارها با او مشورت كند،گرم بگيرد،مانوس شود،استمداد كند همان مادر شوهر بزرگترين پشتيبانش‏خواهد شد.
انسان كه مى‏تواند با اخلاق خوش و اظهار محبت‏يك طائفه رادوست و غمخوار خويش گرداند آيا حيف نيست كه به واسطه لجاجت وتكبر و خودخواهى اين همه يار و ياور را از ست‏بدهد؟
آيا فكر نميكند كه در نشيب و فرازها و سختيها و گرفتاريهاى‏روزگار به يارى ديگران نيازمند است،و در آن مواقع حساس كمتر كسى به‏فكر انسان است،تنها خويشان و اقاربند كه بداد او مى‏رسند. آيا بهتر نيست كه با اخلاق خوش و مهربانى با خويشانش معاشرت‏و رفت و آمد كند تا از لذائذ انس و محبت‏برخوردار گردد و يك طائفه‏دوست و پشتيبان واقعى داشته باشد؟
آيا سزاوار است‏با بيگانگان طرح دوستى بريزد و دوست و رفيق‏پيدا كند ليكن با خويشان و اقاربش قطع رابطه كند؟در صورتيكه به تجربه‏ثابت‏شده كه در مواقع گرفتارى اكثر دوستان انسان را رها ميكنند ولى‏همان خويشان متروك به ياريش مى‏شتابند،زيرا پيوند خويشى يك پيوندطبيعى است كه به آسانى بريده نمى‏شود.
در مثل‏هاى عاميانه گفته شده:خويش و اقوام اگر گوشت انسان رابخورند استخوانش را دور نمى‏ريزند.
حضرت على عليه السلام فرمود:«انسان هيچگاه از خويشانش‏بى‏نياز نمى‏شود،و لو مال و اولاد هم داشته باشد.به ملاطفت و احترام آنهااحتياج دارد.آنها هستند كه با دست و زبان از او حمايت ميكنند.خويشان واقارب بهتر از او دفاع مى‏نمايند.در مواقع گرفتارى زودتر از ديگران به‏ياريش مى‏شتابند.هر كس از خويشانش دست‏بكشد يك دست از آنهابرداشته ليكن دستهاى زيادى را از دست‏خواهد داد (5) ».
خانم محترم،براى خوشنودى شوهرت،براى راحتى و آسايش‏خودت،براى اينكه يك طائفه دوست و حامى واقعى پيدا كنى،براى اينكه‏محبوب شوهرت واقع شوى بيا و با خويشان شوهرت بساز.از لجاجت وخودخواهى و تكبر و جهالت دست‏بردار.عاقل و دانا باش. افكارشوهرت را پريشان نساز.فداكارى و شوهردارى كن تا نزد خدا و خلق محبوب باشى.
با شغل شوهرت بساز
هر كس شغلى و هر شغل لوازمى دارد:يكى راننده است كه اكثرعمرش را در راهها بسر مى‏برد و نمى‏تواند مانند افراد ديگر هر شب به‏منزل بيايد،يكى پاسبان است كه بعضى شبها يا همه شب بايد پاسدارى كند،يكى طبيب است كمتر وقت فراغت دارد با خانواده‏اش بنشيند يا به تفريح‏برود،يكى استاد يا دانشمند اهل مطالعه است كه ناچار است‏شبها مطالعه‏كند،يك شغلش ايجاب ميكند زياد در سفر باشد،يكى نفت فروش است‏بوى نفت ميدهد،يكى مكانيك است لباسهايش چرب و بوى روغن ميدهد،يكى ذغال فروش و هميشه سياه است،يكى كارگر شبانه است‏شبها بايد به‏كارخانه برود.ووو...
بالاخره كمتر شغلى پيدا ميشود كه كاملا بى‏دردسر باشد.چاره‏اى‏نيست‏بايد امور دنيا بچرخد، نان پيدا كردن آسان نيست،مرد چاره‏اى نداردجز اينكه با مشكلات بسازد،ليكن در اينجا مشكل ديگرى توليد ميشود،وآن مشكل ناسازگارى و نق نق خانواده است.
زنها معمولا شوهرى را دوست دارند كه هميشه در وطن باشد،اول‏شب به منزل بيايد.اوقات فراغتى داشته باشد كه به شب نشينى و گردش وتفريح بروند،شغل نظيف و آبرومند و پر درآمدى داشته باشد،ليكن‏متاسفانه شغل بسيارى از مردها با خواسته همسرانشان وفق نمى‏دهد.
يك سرى اشكالات خانوادگى از همين جا شروع ميشود،راننده‏ايكه چند شبانه روز در بيابانها زحمت كشيده،با صدها ناراحتى مواجه شده نه خواب حسابى داشته نه خوراك منظم بعد از چند شبانه روزبا اعصاب خسته وارد منزل ميشود تا چند ساعت استراحت كند و ازاحوال خانواده‏اش با اطلاع شود،هنوز از در نرسيده غر و لند خانم شروع‏ميشود:اين چه زندگى است كه ما داريم،من بدبخت را با چند تا بچه‏ميگذارى و معلوم نيست كجا ميروى؟همه كارها را خودم بايد انجام دهم.ازدست اين بچه‏هاى شيطان خسته شدم.اصلا رانندگى كار خوبى نيست،ياشغلت را تغيير بده يا تكليف مرا روشن كن،من نمى‏توانم تا آخر عمر به‏اين طور زندگى كنم.
بيچاره مرديكه بعد از اين ايراد و بهانه‏ها و غر و نق‏ها با فكرپريشان و اعصاب خسته مى‏خواهد دنبال رانندگى برود.سرنوشت چنين‏راننده‏اى و مسافرانش معلوم است.
طبيبى كه از صبح تا نيمه‏هاى شب با دهها بيمار مختلف سر و كارداشته و اعصاب و مغزش پيوسته در كار بوده اگر در خانه هم با ايراد و نق‏و نق‏هاى همسرش مواجه شود چه حالى پيدا ميكند؟و با چنين اعصاب ومغزى چگونه مى‏تواند طبابت كند؟
كارگرى كه تمام شب زحمت كشيده و خواب به چشمش نرفته‏صبح كه براى استراحت‏به منزل ميآيد اگر با ايراد و بهانه‏جوييهاى‏همسرش برخورد كند چگونه مى‏تواند باز دنبال كار برود؟
دانشمنديكه كارش مطالعه و تحقيق است اگر همسر غير موافقى‏داشته باشد كه به كارش ايراد بگيرد چگونه مى‏تواند موفق گردد؟
در اينگونه موارد است كه زن فهميده و دانا از زن نفهم و خودخواه‏تميز داده ميشود. خانم محترم،ما نمى‏توانيم اوضاع جهان را بر طبق ميل خودمان‏بچرخانيم ليكن مى‏توانيم خودمان را با وضع موجود وفق دهيم.شوهرتان‏براى تهيه روزى ناچار است‏شغلى داشته باشد و شغل او هم لوازمى دارد،شما مى‏توانيد زندگى خودتان را بر طبق شغل او مرتب سازيد به طوريكه‏هم آزادانه به شغل خويش ادامه دهد هم شما آسوده زندگى كنيد،تنها به‏فكر خودت و آسايش خودت نباش قدرى هم به فكر راحتى شوهرت باش،دانا و فداكار باش،شوهردارى كن،اگر شوهرت راننده است و بعد از چندشب با اعصاب خسته به منزل آمد با آغوش باز و لب خندان از وى استقبال‏كن،اظهار مهر و علاقه كن تا خستگيهايش برطرف گردد،نق نق نكن،ازشغلش ايراد مگير.مگر رانندگى چه عيبى دارد؟
او براى رفاه و آسايش شما شب و روزش را در بيابانها ميگذارند،به جاى قدردانى به شغلش ايراد ميگيرى؟و از خانه و زندگى گريزانش‏ميكنى؟شغل او هيچ عيبى ندارد.براى اجتماع خدمت ميكند،براى تهيه‏روزى زحمت ميكشد،اگر تنبلى ميكرد يا دنبال كارهاى غير مشروع‏مى‏رفت‏بهتر بود؟كار او عيب ندارد،عيب از تو است كه توقع دارى هرشب در خانه باشد و نمى‏توانى خودت را با وضع موجود سازش دهى.
آيا بهتر نيست كه خودت را با اين نوع زندگى عادت دهى و با كمال‏آسودگى زندگى كنى و هنگاميكه شوهرت به خانه آمد از او استقبال كنى وبا سخنان شيرين به كسب و كار تشويقش كنى و با لب خندان تا درب خانه‏بدرقه‏اش نمايى و با يك خداحافظى گرم تا ملاقات بعد دلشادش سازى؟
اگر چنين كردى به كسب و كار و خانه و زندگى علاقه‏مند ميگردد.
دنبال خوشگذرانى نمى‏رود.اعصابش سالم مى‏ماند،تصادف نميكند، زودتر به خانه مى‏آيد، براى رفاه و آسايش شما بيشتر زحمت مى‏كشد.
اگر شوهرت يك كارگر شبانه است‏براى تامين مخارج شما ازاستراحت‏شب چشم پوشى نموده است،خودت را با اينگونه زندگى عادت‏بده،اظهار نارضايتى نكن.
اگر از تنهايى حوصله‏ات سر مى‏رود مى‏توانى مقدارى از كارهاى‏خانه را در شب انجام دهى. مقدارى از شب را به خياطى و گلدوزى وخواندن كتاب بگذرانى،وقتى شوهرت از كارخانه به منزل آمد فوراصبحانه را حاضر كن،اتاقى برايش خلوت كن تا بخوابد و رفع خستگى‏كند، بچه‏ها را عادت بده سر و صدا نكنند،و نزديك استراحتگاه شوهرت‏نروند.به آنها بفهمان كه پدرتان شب نخوابيده و بايد روز استراحت كند.
بلكه خودت و بچه‏ها هم مى‏توانيد شبها كمتر بخوابيد و روز با شوهرت‏قدرى استراحت نماييد،مزاحم او نشو بگذار خوب بخوابد،بدين نكته‏توجه داشته باش كه شوهرت تمام شب را بيدار بوده و روز برايش به منزله‏شب است‏بايد بدون سر و صدا استراحت كند.
يك چنين خانمى بايد دو برنامه داشته باشد يكى براى خودش‏ديگرى براى شوهرش.مبادا با نق نق و اوقات تلخى روح خسته‏اش راخسته‏تر كنى.بگذار اعصابش سالم باشد تا براى تامين مخارج شمازحمت‏بكشد.به كارش ايراد نگير،كار او چه عيبى دارد؟اگر بيكارى وتنبلى ميكرد يا دنبال ولگردى مى‏رفت‏بهتر بود؟افتخار كن كه چنين شوهرزحمت‏كشى دارى كه براى تهيه روزى خواب شب را بر خودش حرام‏نموده،از جديت و استقامت او قدردانى كن،با لب خندان تا درب منزل‏بدرقه‏اش كن.
اگر شوهرت يك طبيب يا يك دانشمند اهل مطالعه است،و شب وروز براى اجتماع زحمت مى‏كشد از زحماتش قدردانى كن،به وجودچنين شوهر ارزنده‏اى افتخار كن.
البته لازمه شغلش اينست كه اوقات فراغت زيادى ندارد ليكن تومى‏توانى برنامه زندگى خودت را با شغل او تطبيق دهى.انتظار نداشته‏باش دست از شغلش بردارد تا مطابق ميل تو در آيد.بگذار با فكر آزاد به‏كار و مطالعات خودش مشغول باشد.وقتى مشغول كار است مى‏توانى‏كارهاى خانه را انجام دهى،و بقيه را بخواندن كتاب بپردازى يا با اجازه‏او،به منزل خويشان و دوستانت‏بروى.اما سعى كن هنگاميكه موقع‏استراحت‏شوهرت فرا مى‏رسد در منزل حاضر باشى.قبلا برايش وسيله‏پذيرايى آماده كن.وقتى وارد شد با لب خندان و خلق خوش استقبالش‏كن.با اظهار محبت گرم و شيرين زبانى خستگى اعصابش را برطرف‏ساز. مبادا از كارش ايراد بگيرى و اعصاب خسته‏اش را خسته‏تر كنى.
اگر خوب شوهردارى كنى نه تنها اسباب عظمت و ترقى او رافراهم ساخته‏اى بلكه در خدمت اجتماعى او نيز سهيم خواهى شد.
هر زنى لياقت همسرى چنين مردان پر كارى را ندارد با فداكاريهاو رفتار پسنديده‏ات ياقت‏خويش را باثبات رسان.
اگر شوهرت شغلى دارد كه لباسهايش كثيف و چركين مى‏شود لابدآنرا مناسب وضع خودش تشخيص داده كه انتخاب نموده است،خرده‏گيرى و ايراد و نق نق نكن.نگو:اين چه شغل كثيفى است انتخاب‏كرده‏اى بايد آنرا ترك كنى.
خانم محترم،كار كردن عيب نيست هر چه و هر كه باشد،بيكارى و تنبلى و دنبال كارهاى غير مشروع رفتن عيب است،بايد از يك چنين‏مردى قدردانى كنى كه براى تهيه روزى زحمت مى‏كشد و عرق مى‏ريزد،باايراد و بدگويى،اسباب دلسردى او را فراهم نساز،اصرار نكن حتماشغلش را تغيير دهد،لابد آنرا مناسب شناخته كه دنبالش مى‏رود.
تو از وضع كسب و كار بى‏اطلاعى،خيال ميكنى تغيير شغل كارآسانى است،اصولا چه عيبى دارد كه اصرار دارى تغييرش بدهد،مگر نفت‏فروشى و ذغال فروشى و تعمير موتور آلات مثلا چه بدى دارند؟تنها عيبى‏كه مى‏توانى بتراشى كثيف شدن لباس است.حل آن هم چندان دشوارنيست،اگر شوهرت لباس مخصوص كار ندارد با زبان خوش از او تقاضاكن لباس كار تهيه كند،و زود بزود لباسهايش را شست و شو و تميز كن،به هر حال موضوع آن قدر مهم نيست كه به طلاق و جدايى منجر شود،ايراد و بهانه جويى بعض خانمها واقعا تعجب‏آور است.
زنى در شوراى داورى گفت:«شوهرم تغيير شغل داده بوى نفت‏ميدهد از اين وضع خسته شده‏ام (6) ».
پى‏نوشتها:
1-بحار جلد 103 ص 235.
2-اطلاعات 10 آبان 1354.
3-اطلاعات 13 اردى بهشت 1349.
4-اطلاعات 16 اردى بهشت 1349.
5-بحار جلد 74 ص 101.
6-اطلاعات 13 مرداد 1349

با سلام
شاید این اخرین پستی باشه که توی این موضوع میدم .
امیدوارم که حالتون خوب باشه
یادم هست تقریبا دو ماه و نیم قبل با چه امیدی توی این سایت مطلب دادم و البته نیت ام هم درخواست کمک و هم فکری بود .
بعضی مسائلی بود که بخاطر درجه بالای خصوصی بودنشون نتونستم بگم و البته کسی هم نپرسید تا مجبور به گفتنشون بشم .
با همه اینجا نزدیک به 900 بار این پست خونده شد و اونهایی که میتونستند نظرهای خوبشون رو تقدیم کردند .
میدونید شاید به قول یکی از دوستان این ازدواج از ابتدا هم اشتباه بوده و هر دو طرف توی یه سری مسائل اشتباه کردن و تشخیص غلط دادند و کاری که شده رو نمیشه به عقب برگردوند و ..
حالا 2 ماه و نیم هست که من تنها زندگی میکنم تنها میخورم تنها میخوابم تنها فکر میکنم تنها راه میرم .
ناامید نیستم بلکه فقط به این فکر میکردم که آیا خانمم رو محکوم کنم به زندگی کردن با خودم و بگم میخواستی ازدواج نکنی حالا که کردی باید تا اخرش بمونی یا اینکه با دیدی بازدتر بهش دوباره فرصت بدم تا انتخاب کنه ؟
اما این وسط هم مدتی رو برای خودم گذاشتم و به خودم وقت دادم تا انتخاب کنم ، تا بتونم خودم رو باور کنم و به خودم بفهمونم که بالاخره باید چه کاری رو انجام داد ؟
در نتیجه تصمیم نهایی خودم رو گرفتم :
اگر علاقه ای توی دل من هست ، اگر حرفی هست ، اگر حقی هست ، و اگر میلی بود و هست ، همه این ها رو در گوشه ای از دل خودم به خاک میسپارم و از این زندگی دست میشورم . به نظرم اینطوری هم خانمم راحت تره و به قول خودش عذاب آورترین لحظات زندگیش که بودن با من بود رو تجربه نمیکنه .
اما ناچارا مجبورم صبر کنم تا درخواست طلاق یا مهریه کنند و پام به دادگاه باز بشه و برای اقدام های بعدی به دادگاه برم .
از همه شما هم بابت همدردی تان متشکرم.

خیلی دلم میخواد چیزی نگم آخه نظراتم کاملا شخصیه و کارشناسی نیست و میترسم کار خراب کن باشه تا گشایشگر. اما شیطونه هی میگه بگو! پس میگم:
ببین برادر من! از اول تو دعوا صبوری نکردی، کظم غیظ نکردی به اینجا رسید که خانمتون رفت البته ایشون هم در عصبانیت تصمیم درستی نگرفته. الان هم هی آدم میفرستی اونها هی بی حرمتی میکنند! البته اینجور وقتها که دو طرف خودشون با هم صحبت نمیکنند و واسطه ها حرف می برند و می آوردند آنقدر تحلیلها و تعبیرهای عجیب و غریب از طرف دو تا خانواده ساخته میشود که عمق فاجعه را بیشتر و بدتر میکند. شما الان شوهر اون خانم هستی بگرد یه راهی پیدا کن که تنهایی باهاش صحبت کنی و حرف دلتونو به هم بزنید چون من فکر می کنم اون خانم هم خودش تا حالا خسته شده ولی قضیه چون به خانواده ها کشیده شده و دامنه زیادی پیدا کرده برای خانمتون هم سخته که فی البداهه پاشه بیاد بشینه سر زندگیش اونهم با اون شکل رفتن و قهر دوماهه باز شدن پای همه به این دعوا. ضمنا شما هم بهتره یه خورده صبوری کنید و فکر کنید راههای بهتری برای صحبت با خانمتون پیدا کنید نه اینکه به این فکر کنید که پدر شوهرتان رقیب سر سخت شماست و حالا خانم شما در چنگال ایشونه و ... تازه اگر هم خانم شما از حمایت پدر خانمتون برخورداره شما باید آنقدر در زندگی زناشوییتون جاذبه عشق و حمایتتون رو برای خانمتون زیاد کنید که حمایت پدر ایشان در قیاس با رابطه اش با شما رنگ ببازه. منتها این عشق و حمایت تدریجی و همیشگی باشه و فکر نکنید که سو استفاده خواهد کرد. پس به فکر کسب مهارتهای ارتباطی از طریق مطالعه و ارتباط با مشاور باشید و همزمان یافتن راهی برای برگردوندنش از طریق صحبت با خودش باشید( مثلا پیشنهاد رفتن همراه هم پیش مشاور بدید که یعنی در صدد اصلاح خودتون و رفع مشکلات هستید) و در آخر برایتان آرزوی خوشبختی دارم.

سلام مجدد
تصمیم داشتم دیگه مطلبی ننویسم چون طی مطالب قبلی احساس کردم دوستان تمامی مطالب بنده رو به عنوان یک نوع توجیه برداشت میکنند و یه خورده داشتن اذیت میشدن
ببینید مسائله من طوری هست که مطرح کردنش هم برام سخت بود هم نمیدونستم که آیا صحیح هست که من اینجا مطالبم رو بنویسم یا نه !
ولی انگار مجبورم که گزیده هر چند کوچیک این مطالب رو بگم و شاید راه درستش هم همین باشه :
بنده خیلی عذاب کشیدم خیلی تحمل کردم
ما یک سال و دوماه بود که عقد بودیم و نامزدی حتی یک روز هم با هم نداشتیم یعنی بعد از عقد باید چه خوب چه بد همدیگه رو میخواستیم
البته من تصمیم جدی خودم رو گرفته بودم و هیچ شکی نداشتم به زندگی کردن با ایشون و انتخابم رو کرده بودم اما یه گزینه اون موقع بود که الان نیست : و اون هم این بود که وقتی روز خواستگاری با هم صحبت میکردیم ایشون من رو تایید و انتخاب کرده و همون حسی رو داره که من هم دارم . نه اینکه نداره .
به هر حال بعد از سه روز از عقدمون ایشون اولین قهر رو کرد که خیلی هم اتفاقا سر چیز مزخرفی بود .
برام هم اون موقع اصلا مهم نبود و حساس نبودم روی قهر کردن ، خب احساس میکردم عادی هست و مراحلی هست که باید طی بشه
اما گویا ماجرا چیزی دیگه بود
بنده تا یک ماه حتی بهم اجازه نداد لحظه ای حتی توی ماشین به چشماش نگاه کنم و اگه نگاه میکردم بهم میگفت شما مردا همتون فقط بخاطر هوس ازدواج میکنید و ...
یه بار یادمه خیلی دلم گرفته بود وسرباز بودم و شروع کردم براش توی شب نگهبانی نامه نوشتم تا وقتی دیدمش بدم بهش و کلی نوشتم و بعد از اینکه دادم وخوند گفت چقدر مزخرفات نوشتی فکر نمیکردم انقدر بچه باشی و ... (خب من نمیگم شاید کودک ترین کودکهای دنیا باشم و شایدخیلی پر از عیب هستم اما زن گرفتم که همین کمبودهام رو برطرف کنم نگرفتم که یه دفعه انسان تکمیل تحویلش بدم ؟)
اما بگذریم همه اینها رو بریز سطل آشغال و از حافظه ات خالی کن ، زندگی قشنگ تر از این حرفاست
با این تفاسیر زندگی رو ادامه دادم تا اینکه خدمت من تموم شد و خانمم متوجه شد که بحث ازدواج زود یا دیر مطرح میشه !
با این اوصاف قهر های یک ماهه رو دو بار اجرا کرد و بنده رو اصلا تحویل نگرفت
یعنی در عرض سه چهار ماه قبل از ازدواج من و خانمم قهر بودیم و هر دفعه هم بنده میرفتم خونشون آشتی !
شاید در کل دوره قبل از ازدواج 20 بار قهر بلند مدت و آشتی یک طرفه از طرف من رو داشتیم .
با توجه به اینکه خانم بنده با اینکه عقد من بود حتی نمیذاشت لحظه ای بهش دست بزنم و اگر هم میزدم آخرش میگفت حالم بهم میخوره از این کارات ... فکرشو بکن انگار تمام احساسات من له میشد اما میگفتم هنوز سنش کم هست و درکش پایین باید بهش فرصت داد .
خب بحث ازدواج پیش اومد و یه روز رفتیم بیرون که خانمم گفت به یه شرط ازدواج میکنم ، گفتم چی ؟ گفت به شرطی که تا سه ماه دست به من نزنی ! خب من احساس میکردم میخواد ببینه من بخاطر خودش میخوامش یا بخاطر مسائل به اصلاح ایشون بی ارزش ؟ خب من گفتم تو به من دل بده سه ماه که هیچی یکسال دست نمیزنم
گفتم تو من رو دوست داشته باش من نیازی به چیز دیگه ندارم ( هنوز دوستش داشتم و میخواستم زندگیمون بهترین باشه )
خانم من که از بابت من خیالش راحت شد و مطمئن بود قول بدم سر قولم میمونم شروع کرد به خانواده اش جار زدن این قضیه که ما بعد از عروسی کاری نمیکنیم ( خب خیلی زشت بود و برای من سخت که همه بفهمن)
تمام خواهر و برادراش مادرش پدرش میدونستن)
روز خرید وسایل عروس و داماد توی بازار یه آبرو ریزی به پا کرد که نگو
شروع کرد تو غلط کردی به من چپ نگاه کردی و تو غلط کردی میخوای شوهر من بشی ( بعدا پرسیدم گفت که چون روز خرید با تلفن همراه صحبت کردی ناراحت شدم از دستت مگه برای خرید نیومده بودی .. خدا وکیلی همین رو گفت )
فکرشو بکن جلوی کلی خواهر و برادرش و فامیل هاشون حالا بگذریم که مادر من و زن داداشمم بودن
خب من چیکار کردم ؟ چیکار میتونستم بکنم ؟ اولش خب خیلی داغ کردم اما همونجا در جا ترسیدم نمیدونم از چی ترسیدم از بهم خوردن ، از آبروم نمیدونم و شروع کردم به ناز کشیدن وسط خیابون
داد میزد با من حرف نزن عوضی -- و من خدا شاهده با همه خشمم اما باز چون خیابون بود فقط التماس میکردم خیلی اروم بره خونشون و داد و بیداد نکنه
شبش رفتیم خونشون پدرش طرف من رو گرفت و گفت حق با تو هست اما کوتاه بیا و بذار عروسی گرفته بشه و من تو رو درک میکنم ( من واقعا ساده ام .. به نظرم او هم میخواست فقط عروسی تموم بشه )
به هر حال بگذریم که شب عروسی همه میدونستن اتفاقی نمیفته و منم که اصلا برام مهم نبود فقط این مهر و محبت لامذهب برام مهم بود به خیال روزهای شاد و خرم آینده قید مسائل اینطوری رو زدم
کار ما شده بود جدا خوابیدن و خیلی لطف میکرد به بنده فقط کنارم میخوابید
4 روز از ازدواج ما نگذشته بود که دخالت های پدر خانمم شروع شد
با همون شرحی که گفتم و اصلا هم بنده رو به عنوان داماد تحویل نمیگرفتن و همونا که قبلا گفتم
بالاخره خانم بنده بعد از یک ماه راضی شدن که اقدامی صورت بگیره
اما ای خدا کاش نمیگرفت چون باز برعکس شب عروسی این دفعه همه فهمیدن که چه اتفاقی قراره بیفته
توجه داشته باشید که این مسائل همه داره من رو تحت تاثیر میگذاره و شخصیتم داره عوض میشه
خلاصه متلک بود که از طرف خانواده خانمم به سراغم میومد و البته در این وسط هم خانواده خودمم که فهمیده بودن رو باید یه جوری خنثی میکردم تا روی اعصابم تاثیر نذارن
خیله خب اتفاق افتاد اما به تلخ ترین شکلی که میشد و کلی هم فحش و ناسزا شنیدم
قهر های پی در پی شروع شد و هر روز هم دعوا میکردیم و همچنان پدر خانمم هر شب ساعت 11 الی 12 زنگ میزد
هر روز 3 مرتبه مهمان داشتیم صبح بعد از ظهر و قبل از شام ( یا خواهراش یا مادرش یا بستگان خانم)
گفتم ببرمش سفر شاید توی سفر با هم خوب بشیم
یه هفته رفتیم سفر مشهد
در کل یک هفته 4 روز باهام قهر بود و سه روز (روز اول - روز خرید و گردش و روز برگشت ) با من آشتی بود و حرف میزد
اما اینم جواب نداد و بعد از برگشتن از مشهد دو روز نشده بود که شروع شد ماجرای قهر و لشگر کشی خانواده اش
گفتم ببرم براش شهرستانشون دایی و فامیل های دیگه اش رو ببینه من که شهرستان فامیلی نداشتم برم
رفتیم و دید و بازدید کرد
به نظرتون چیکار کنه خوبه ؟ با من قهر کرد و با زن دائی هاش و دائی هاش میگفت میخندید
نباید دیوونه میشدم ؟
ببین بشینم بگم انقدر حرف دارم که دارم میترکم
من بی نوا فقط محبت و خوشی میخواستم من نه بهش گفتم چیکار کنه چیکار نکنه
حتی نگفتم به زور که وظیفه ات هست باید کاری کنی گفت نمیخوام گفتم باشه گفت اینطوری گفتم باشه
اما دیگه هفته های اخر روانیم کرد دیگه بحث عوض شده بود
میدم بابام بزنتت -- میدم پسر عمه ام لهت کنه ( پسر عمه اش خواستگارش بود ) فکر کردی آشنا ندارم ؟ وکیل پایه یک آشنا دارم بگذریم از فحش هایی که به خانواده ام داد و من تا شب آخر هیچی جواب ندادم

بهترین دوره ما میدونید کدوم دوره بود ؟ ماه رمضان
چون روزه میگرفت و خانواده اش هم حوصله اومدن نداشتن و حتی زنگ هم نمیزدن

اینا رو گفتم بگم که ایشون میلی به بنده نداشت
دلشون جای دیگه گیر بود فقط به زور پدر و وعده وعید های پدر با بنده ازدواج کرد
الان هم من علاقه ای به برگشت ایشون ندارم و میلی هم ندارم که حرکتی بکنم که باعث بشه برگرده و 5 سال عمر خودم رو بگذارم که شاید این خانم به بنده دلباخته بشه و پدرش هم شاید کوتاه بیاد و از زندگی من دست بکشه
نه من نمیتونم چنین ریسک بزرگی کنم
ضمن اینکه از خدا طلب آمرزش دارم بابت تصمیمم اما چون هیچ تضمینی نیست که این خانم من رو با یکی دوتا بچه ول نکنه و بره پس ریسک نمیکنم و به جدایی با عمیق ترین انرژی هایی که میتونم فکر میکنم .

از تمام دوستان متشکرم

سلام،

میدونی‌،

حرفهات رو که خوندم، شک کردم که نکنه این همون صمیمی‌‌ترین دوست من هست که این مشکل رو داشت،

بعد به ذهنم اومد که اون مدتهاست که آزاد شده...

دوست من هم همین مشکل رو داشت، صاف‌ترین و پاک‌ترین آدمی‌ هست که تو زندگیم دیدم...

این بنده خدا، تصمیم گرفت ازدواج کنه، ازدواجش سنتی‌ بود، دختر خانوم بله رو گفت....

و خلاصه به ما شام عروسی‌ هم دادن...

رفتیم مراسم عروسیشون، من تعجب کردم که فقط فامیل داماد اومده و فامیل عروس هیچکس نبود، فقط پدرش و ..و عده کمی‌ اومده بودن خلاصه...

رفیقم اومد دست بده روبوسی کنه، گفتم مشکلی‌ پیش اومده؟ خیلی‌ از طرف عروس نیومدن...

گفت نه...بنده خدا واقعا هم فکر میکرد چیزی نیست...بعد‌ها فهمیدیم که بله خانوم خواستگاری در فامیل داشتن که والدینش اجازه ندادن با ایشون ازدواج کنه...

من و این دوست خوبم، هر هفته برنامه داشتیم که با هم بریم بیرون، دیگه تماس هاش قطع شد کامل، بعضی‌ وقتا بهش زنگ میزدم حالش رو بپرسم....میگفتن نیست ، ...

گفتم لابد ازدواج کرده، خوشبخته، دیگه یاد دوستان نمیکنه، بهتر که خوش باشه...

تا اینکه ۶ ماه بعد بهم زنگ زد که کامران بیا بیرون کارت دارم...

گفتم باشه، رفتم بیرون و دیدم آدم به اون محکمی رو تو ۶ ماه چطور خرد کردن....

بهم گفت خانومم می‌خواد جدا بشه...

گفتم علتش چیه...گفت فقط میگه می‌خوام جدا بشم...دوست ندارم...

بعد‌ها بهم گفت، اون خانوم هم برا این آقا هم از این شرط‌ها گذشته بوده که تا ۱ سال به من دست نزنی‌ و...

این بنده خدا هم قبول کرده بود...

همون موقع وقتی‌ دیدم تو این مدت چقدر له‌ شده و تحقیرش کردن بهش گفتم بی‌خیال شو، ازش جدا شو، هنوز اتفاقی نیفتاده...

گفت کامران این زندگیمه، من ازدواج کردم، دوست دختر نیست که ولش کنم...ازدواج برام مقدسه، وظیفه شرعی من هست که برا پیوندی که بستیم بجنگم و حفظش کنم...

بهش گفتم عشق و دوست داشتن جنگیدنی نیست...زوری نیست...

واسه عشق بجنگ اما عشقی‌ که وجود داشته باشه، تا اتفاقی نیفتاده جدا شو...

خلاصه، آخرش کار به اینجا کشید، که دوست من بعد از یک سال جدا شد...اما همین ۱.۵ سال زندگیش، کل زحمات یه عمر زندگیش رو نابود کرد...

دانشجوی به اون خوبی‌ تا پایه انصراف از دانشگاه رفت...حالا بماند که چه مصیبت‌ها کشیدیم تا منصرفش کنیم...

کارش به داروی اعصاب و روانشناس و ...کشید...

و در آخر، میدونی‌ بهم گفت، که خانوم بهش گفته بهت بله گفتم چون همه میگفتن پسر خوبیه...من کس دیگه ایه رو دوست دارم...

و خوب دلیل اون شرط هم مشخصه که چی‌ بوده...تا اگر خوشش نیومد بتونه جدا بشه و با فرد دلخواهش ازدواج کنه...

اما دوست من یه کار عقلانی هم کرد، گفت من نمیرم برا طلاق تقاضا بدم، چون من ایرادی ندارم، زندگیمو می‌خوام...

اونکه مشکل داره باید اینکار رو بکنه...دیگه طوری شده بود که دختر وقتایی که باهم بیرون میرفتن صدای این رو ضبط میکرد تا ازش آتو بگیره...

و جلو فامیل چهره این آدم رو مخدوش کنه تا بتونه بگه ایراد از این بود که جدا شدیم...آخر هم رفتن درخواست دادن و حالا بماند چه گذشت تا جدا شدن...

دوست من، الان مشکلی‌ نداره، چون رابطه نداشتن شناسنامه جدید گرفت...اما هنوز داره دارو میخوره، هنوز افسردست...با اینکه ۲ سال از اون زمان گذشته، هنوز آثاری که اون دختر تو زندگیش گذاشته باهاشه...آثاری که من نمیتونم درکش کنم خیلی‌...

شاید چون تا به حال تجربه نکردم وقتی‌ با احساسات یه آدم بازی میشه چه حالی‌ پیدا میکنه...

نمیدونم این جور دخترا فردا چطور میخوان جواب بدن که با زندگی‌ مردم بازی می‌کنن...

به نظرم زندگی‌ شما، کپی‌ زندگی‌ دوست من رسید...

شاید الان همه بیان بگن فوری ری به جدایی نده، نمیدونم این یه زندگیه یا از این حرفا...شاید چون این پستم احساسیه...

من کارشناس نیستم، نظرمم نظر کارشناسی نیست...اما نابود شدن تدریجی‌ یه رفیق رو دیدم...

پس الانم اینو به شما میگم برادر خوبم،

به نظر من جدا بشو...

عشق و دوست داشتن زورکی نیست...

اما بذار اونا تقاضای طلاق بدن، تا سرّ مهریه و ...اذیتت نکنن...با یه وکیل مشورت کن...

متأسفم که کار به اینجا کشیده، اما اینو باور کن که دوست داشتن زورکی نیست، الکی‌ نجنگ...خودت رو نجات بده...

به نظر من تصمیمت درسته...

امیدوارم یه روزی، یه جایی‌، شاید با یه آدم دیگه خوشبختی‌ رو تجربه کنی‌:72:

کامران

کامران عزیزم متشکرم
نه به خاطر حرفات که به من قدرت دادن یا نه !
یه لحظه شک کردم نکنه تنها دوستمی که براش حرفام رو گفته بودم
یادمه شبی که خانمم رفت و من تنها شدم
بعد از 5 ماه زنگ زدم به دوستم و گفتم بیا بیرون کارت دارم!
وقتی حرفام رو شنید گفت بچه ها همه فکر میکردن تو یه زندگی بی سر و صدا و خوبی رو داری میگذرونی و قید دوستانت رو زدی
در حالی که ...
من واقعا یه عمر زحمت کشیده بودم و پیش همه با عزت نفس بالا حرف میزدم ، همه رو دوست میداشتم و خیلی خوش بین بودم به تمام اتفاقات
من یه مرد هستم اما خدا میدونه چه شب ها که کابوس میبینم و چه شب ها که نابود شدم
توی دوره خدمت سربازی اگه بنده خدا فرمانده ام نبود و تحملم نمیکرد نمیدونم حالا کجا بودم ،
شاید بعضی روزها با سن 24 سالگی جلوی فرمانده ام گریه میکردم ، میفهمید ، درکم میکرد ، حرفامو گوش میکرد
نمیدونم شاید قسمت این هست و چاره ای نیست
ولی من نیت ام و عزمم جدا شدن هست به هیچ صراطی هم اجازه برگشت به ایشون رو نمیدم
حتی با خودم نشستم صحبت کردم گفتم اگر بهترین زن دنیا بشه و اگر زیباترین و خوش اخلاق ترین زن دنیا باشه
یک لحظه هم دیگه اجازه نمیدم من رو داشته باشه
هیچ وقت ، هیچ گاه ، ....
اگر من مقصر هستم و اگر من باعث این همه مشکلات هستم خدا من رو از روی زمین برداره تا این بنده خدا اینقدر زجر نکشه ، من رو از زندگیش حذف کنه تا اینقدر داغون نشه
و اما اگر او مقصر هست که خودش میدونه و خدای خودش

این ها رو نمینویسم که کسی بیاد حق رو به من بده یا نده
من آدم احساسی هستم ، برای احساس ، محبت ، مهر ، دوست داشتن بالاترین ارزش رو قائلم ، و تا اونجا که تونستم خرجش کردم و اگر هم در آخر بحث کتک کاریمون پیش اومده به نظر من شایسته این رفتار نبوده حالا میخواد پشیمون باشه یا نباشه

یاعلی

سلام
منم مثل شما خواستگاری یک نفر رفتم که با اینکه به من علاقه نداشت ولی با اجبار والدینش تا 9 ماه چیزی به من نگفت و رفتارش با من خیلی سرد بود ولی من هم مثل شما همش به خاطر اینکه دوستش داشتم و فکر میکردم که اینجور رفتارها طبیعی هست نادیده میگرفتم. ولی خوشبختانه نامزد من بعد از این مدت به من گفت که به من علاقه نداره و من با وجود علاقه ای که داشتم ولی با یک حساب سرانگشتی تشخیص دادم که رابطه خودم را باهاش قطع کنم مگر اینکه خودش برگرده و یکسال انتظار کشیدم و خیلی اذیت شدم که الان فهمیدم که اشتباه کردم که منتظر موندم چون خیلی ضربه خوردم. من باید همون موقع که ارتباطم را قطع کردم فکرم را از اون جدا میکردم (چون عشق و دوستی دو طرفه هست). ولی الان خدا رو خدا رو شکر میکنم که زود متوجه این موضوع شدم وگرنه اوضاع بدتر از این میشد.
اگر این مطالبی که در پست 70 نوشتی را صادقانه و بی طرفانه نوشته باشی این را بدون که تو شایسته بیشتر از اینها هستی. بیشتر به خودت اهمیت بده. تو لایق رفتارهای بهتر از این هستی.
به نظر من اگر مطمئن هستی که بهت علاقه نداره ازش جدا شو ،هر چند دوستش داشته باشی.


تاپیک موضوع من: راهنماییم کنید گذشته رو فراموش کنم

برادر خوبم
داستان زندگی شما رو خوندم و عمیقا متاسف شدم نه برای شما برای دختر خانمی که همسر شماست
برای اینکه چرا دختران جوان جامعه ما باید اینقدر بی تجربه باشند
برادر خوبم شما فکر نمی کنید در رفتارهای همسرتان مقصر هستید؟؟؟؟
شما به خانم تون فرصت ندادید که قدری به روابط ش با شما فکر کنه و متوجه اشتباهاتش بشه و سعی کنه اشتباهاتش رو اصللاح کنه
می دونید چرا ؟ چون همیشه شما اشتباهات رو به گردن گرفتید و از اون عذر خواهی کردید
اجازه ندادید که همسرتون دلش برای شما تنگ بشه چون همیشه شما برای اشتی پیش قدم می شدید
به او کمک نکردید تا متوجه رفتارهای زشتش بشه مثلا زمانی که برای خرید بیرون رفتید و همسرتان با شما تندی کردند نه تنها شما هیچ عکس العملی نشان ندادید که از این رفتارش ناراحت شدید بلکه به اصطلاح ناز او را کشیدید

من ایمان دارم که اگه شما قدری مجکم تر برخورد کنید همسرتان هم در صدد رفع مشکلاتش برخواهد امد

خواهر خوبم آتنا
میدونم همه مشکلات از من هست
ولی واقعا دیگه کشش و توانایی تحمل رو ندارم
میخوام تمومش کنم
اگر قرار هست بابت این تصمیم توی آتیش بسوزم بذارید بسوزم
اگر قرار هست سالها زیر فشار روحی بمونم بذارید بمونم
اگر قرار هست برای دخترهای جامعه متاسف باشید باشید

اما تو رو خدا این روح بی جون من رو داغون تر نکنید
بذارید یه گوشه واسه خودش آروم بگیره
خسته اس

برادر خوبم
ما ازدواج می کنیم چون می دانیم انقدر بزرگ شده ایم که قادر خواهیم بود مشکلاتمان را حل کنیم
مرد باید سنگ زیرین اسیاب باشد
شما اگه رفتارتان را اصلاح نکنید در اینده هم مطمئنا مشکل خواهید داشت
من به شما توصیه نکردم که اصلا به طلاق فکر نکنید
ولی به شما توصیه می کنم به طلاق به عنوان اخرین راه حل نگاه کنید

برادر خوبم همسر شما مردی محکم می خواهد که به او تکیه کند

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط m25teh

خواهر خوبم آتنا
میدونم همه مشکلات از من هست
ولی واقعا دیگه کشش و توانایی تحمل رو ندارم
میخوام تمومش کنم
اگر قرار هست بابت این تصمیم توی آتیش بسوزم بذارید بسوزم
اگر قرار هست سالها زیر فشار روحی بمونم بذارید بمونم
اگر قرار هست برای دخترهای جامعه متاسف باشید باشید

اما تو رو خدا این روح بی جون من رو داغون تر نکنید
بذارید یه گوشه واسه خودش آروم بگیره
خسته اس

---

میدونم حال خوشی‌ نداری،

اما خودت رو کنترل کن...

در این شکی نیست که تو هم اشتباهاتی داشتی اما مطمئناً اون خانوم هم بی‌ تقصیر نبوده...

چرا که هیچ انسان کاملی وجود نداره!!!

اما اینکه بخوای فردا جدا بشی‌، همش خودخوری کنی‌ و بشی‌ سوهان روح برای خودت که اشتباه از من بود ایراد از من بود وگرنه هنوز یه امیدی بود،

به نظرم اشتباه هست،

اول سعی‌ کن آروم باشی‌، بعد با آرامش بشین و منطقی‌ فکر کن و برای زندگیت تصمیم بگیر...

دیگه هم فکر نکن به اما و اگر ها...

چون نابودت می‌کنه، مثل دوست من که نابود کرد خودش رو با این افکار...

اون به خاطره این اما و اگر ها، ۱ سال تمام به دنبال اون دختر خانوم دوید، با التماس میبردش پیش مشاور و ...

چرا که واقعیت رو ندید، دوست داشتن زوری نمی‌شه!!!

اگه دوست نداره اصرار نکن و خودت رو هم نابود نکن...

مواظب خودت باش.:72:

کامران

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط اتنا

برادر خوبم
ما ازدواج می کنیم چون می دانیم انقدر بزرگ شده ایم که قادر خواهیم بود مشکلاتمان را حل کنیم
مرد باید سنگ زیرین اسیاب باشد
شما اگه رفتارتان را اصلاح نکنید در اینده هم مطمئنا مشکل خواهید داشت
من به شما توصیه نکردم که اصلا به طلاق فکر نکنید
ولی به شما توصیه می کنم به طلاق به عنوان اخرین راه حل نگاه کنید

برادر خوبم همسر شما مردی محکم می خواهد که به او تکیه کند

---

اما پیش از اون باید واقعا بتونه این مرد رو دوست داشته باشه تا بعد بخواد بهش تکیه کنه...:160:

میدونی پدرش وقتی بهش دو هفته فرصت دادم تا در مورد زندگی با من فکر کنه چی بهش گفته بود ؟

گفته بود بذار ببینیم چیکار میکنه ! آخرش میاد التماست رو میکنه

وقتی آشتی کردیم گفت بابام میدونست تو میای التماس میکنی ، به من گفته بود بذار ببینیم چیکار میکنه

پدرش به خیال خودش داشت کمکش میکرد اما بزرگترین ضربه ها رو به زندگی دخترش زد

چه فرصتی میدادم ؟ وقتی بهش فرصت دادم همه جا بلند جار زد که مگه بهت نامه داده بودن که بیای من رو بگیری ؟

دلم میخواست بهترین باشم اما نشد
میدونی من 24 سال سن داشتم اما هنوز که هنوزه با هیچ جنس مخالفی به قصد بد صحبت نکردم حالا یا کاری بوده یا جامعه ایجاب میکرده صحبت کنم اما همیشه تو خیال خودم میگفتم اگه من همچین کاری بکنم بزرگترین خیانت رو در حق زن آینده ام کردم
اما متاسفانه همه تصورات بچگانه ام خط خطی شد
بازم خدا رو شکر پیش خدا سربلندم
ببخشید اگه مطلب قبلی خیلی احساسی بود بغض کرده بودم
مرسی از محبتون

اقای کامران حق با شما ماست
ایشان اول باید ارامش شون رو بدست بیارن
بعد باید متوجه بشن که خانم شون به ایشون علاقه داره یا نه

خیلی هم راحت می شه فهمید که همسرتون چقدر شما رو دوست دارند
دیگه سراغی از همسرتون نگیرید مثلا 3 ماه
اگه واقعا شما رو دوست داشته باشه یه حرکتی می کنه که نشون می ده به شما علاقه منده
به شرطی که شما تحت هیچ شرایطی توی زمانی که برای خودتون در نظر گرفته اید سراغ خانم تون نرید

خب الان دو ماه و نیم هست که رفته ، هیچ زنگی هم نزدن
هفته پیش هم پدرش اومد شناسنامه و کارت ملیش رو گرفت برد
فکر کنم رفتن برای اقدام توی دادگاه