اشعار گلچین :سری دوم

... وای، باران؛
باران
شیشه ی پنجره را باران شست.
از دل من اما،
چه کسی نقش تو را خواهد شست؟
آسمان سر بی رنگ،
من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ.
می پرد مرغ نگاهم تا دور
وای، باران،
باران،
پر مرغان نگاهم را شست.
خواب رویایی فراموشی هاست
خواب را دریابم،
که در آن دولت خاموشی هاست.
من شکوفایی گلهای امیدم را در رویا ها می بینم،
و ندایی که به من می گوید:
گرچه شب تاریک است
دل قوی دار سحر نزدیک است...

"حمید مصدق"

در میان من و تو فاصله هاست
گاه می اندیشم،
- می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری
تو توانایی بخشش داری
دستهای تو توانایی آن را دارد؛
- که مرا،
زندگانی بخشد.
چشمهای تو به من آرامش می بخشد.
و تو چون مصرع شعری زیبا،
سطر برجسته ای از زندگی من هستی.
دفتر عمر مرا،
با وجود تو شکوهی دیگر،
رونقی دیگر هست.
می توانی تو به من،
زندگانی بخشی؛
یا بگیری از من
آنچه را می بخشی...

"حمید مصدق"

از کرده پشیمان

سفری در پیش است

سفری در ره دوست

سفری سوی خدائی که همه عالم از اوست

توشه ات کو ؟که سفر دشوار است

کوله بارت خالیست

سفر دور و درازی داری

نه به دل حال نیاز –

نه به سر شوق نمازی داری

می رسد روز دریغت ای دوست

رسد آن روز که از کرده پشیمان باشی

وقت رفتن زتهی دستی خویش

سخت گریان باشی

دردمندی و از آن بی خبری

بهر بیماری خویش –

کوششی کن که به هر دم پی درمان باشی

آید آن دم که زدیدار اجل-

سخت گریان وهراسان باشی

همسفر آگه باش- روز دگر دیرست

نکند سود تورا وقت رحیل اگر از کرده پشیمان باشی
سهیلی

فردا که نیستی

جای تو خالی، در لحظه هایم دوباره هست


فردا که نیستی

بغض جدایی، در گریه هایم دوباره هست


فردا که نیستی

ساعت دلگیر، روی گذشته نشسته است


فردا که نیستی

پنجره روز، از غم امروز شکسته است


فردا که نیستی

تکرار زندگی، در ذهن لحظه ها دوباره هست


فردا که نیستی

آواز خستگی، در متن کوچه ها دوباره هست


فردا که نیستی

کوچ پرنده ها، غربت شاخه ها دوباره هست


فردا که نیستی

آغاز انتظار، راهی بی انتها دوباره هست


فردا که نیستی

جای تو خالی، در لحظه هایم دوباره هست


فردا که نیستی

بغض جدایی، در گریه هایم دوباره هست


فردا که نیستی

جمعۀ سنگین، ساکت و غمگین دوباره هست...


:72:

زندگی شاپرک است خفته بر بال نسیم

می پرد تا گل صبح از شب شهر قدیم

زندگی شاخ گلی است از کویری زده سر

عطر جان می بخشد تاکه گردد پرپر

زندگی چلچله ای است گرم کوچیدن مرگ

دفتر خوانده شده روز وشب برگ برگ

زندگی عاطفه ایست گرم توفنده وپاک

خنده نازک گلی به کرم ورزک برگ

زندگی منظره ای در گذرگاه نظر

بسترگل شدن گل ناچیز بشر

زندگی مشغله ای است در تکاپوی زمان

فصل کشتن بهار درویدن به خزان

شعري كه واست نوشتم نپسنديدي دوباره

بهت برخورده بود انگار بهت گفتم ستاره

تعريف از خودم نباشه ، عزيزم ستاره بد نيس

آخه قلب عاشق من بهتر از اونو بلد نيس

دو سه خطي كه نوشتم راستشو بخواي بريدم

چون ديدم همه رسيدن ، من يه عمره نرسيدم

خط دوم كه تموم شد واقعا من كم آوردم

دو سه بار تو خط سوم تو رو به خدا سپردم

خط چهارم ولي ديدم باقي مونده اصل مطلب

خواب چشماتو مي بينم به خدا هميشه هر شب

خواب ميبينم تو يه نوري ، يه ستاره ، يه فرشته

خواب تو هر جا مي بينم اونجا آخر بهشته

وسط نامه يكي گفت چرا باز داري مي لرزي؟

من براي تو نوشتم تو به يك دنيا مي ارزي

اينا به دلت نشينه من واست چي بنويسم؟

قدماتو كاش بياري بذاري رو چشم خيسم

چند شبه دلشوره دارم كه نبينمت دوباره

تئ به اين خط كه رسيدي نامه رو ميكني پاره؟

پاره كن نامه رو پاره ، آخه صاحب اختياري

حتي ميشه بسوزونيش اگه من رو دوس نداري

شاعرانه س ، ولي راستش نامه من كاغذي نيس

كاش بقيه شو بخوني موقع خدافظي نيس

هر كاري دوس داري كن من شكستمش غرورو

زحمتت ميشه عزيزم كه بياي اين راه دورو

دل تو يه قصر نوره ، دل من يه تيكه چيني

چيني يو واسه شكستن ، كاش يه بار بياي ببيني

عكس تو هنوز همونجاس ، توي قاب عكس چوبي

راستي خوب شد يادم افتاد ، چرا انقدر تو خوبي؟

سقف گريه م همين امشب ريخت رو آخراي نامه

فقط اون شبي كه باشي شب مرگ گريه هامه

من فقط به عشق اون شب ، وقتي شب ميشه مي خوابم

اما دير بودن اون شب ، بدجوري ميده عذابم

دسمو امشب ميذارم زير گرماي سر تو

ما پيش همديگه باشيم ، يعني ميشه باور تو؟

هر كسي اون شب بخوابه عاشقيش راس راسكي نيس

بي رودرواسي عزيزم ، چشاش و دلش يكي نيس

زيادي واست نوشتم ، حق داري كه بشي خسته

اما اين يه تيكه چيني ، چه كنه دلش شكسته

عزيزم مراقب اون ، چشاي ناز خودت باش

فكر چندين ماه ديگه ، كه مياد تولدت ، باش

انقدر با هم ميگيريم فالاي چائي و قهوه

كه بگن به جز رسيدن همه چي توش محو محوه

يك شهريور و غمگين ، يه دوست دارم ، يه امضا

من دلم واسه تو تنگه ، تو تابستون ، شب يلدا

مريم حيدرزاده

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

دوس دارم از شما بگم ، ببخشيدا جسارته

اگه بگم شما گليد ، كه مايه خجالته

يه بسته نا قابله ، پيشكش چشماي شما

پس ميفرستين ميدونم ، دل مث كارت دعوته

منتظر يه فرصتم حضوري خدمت برسم

خيلي ببخشيدا ولي ، سر شما كي خلوته

از دل رسوام ميدونم ، ايراد فراوون ميگيريد

خاكش ولي تبركه ، مال غماي غربته

اين جور نبودم به خدا ، واسه خودم كسي بودم

دوره شوق هر كسي ، خوب ميدونيد يه مدته

قرار بودش كه من ديگه عاشق هيچ كس نشم

نميدونم اسمش چيه ، يا وسوسست يا قسمته

راحت بگم اون دلي كه خودش يه روز يه خونه بود

چشش به دنبال شماس ، منتظر مرمته

كاش بذاريد دست منم به ضريحاتون برسه

چون واسه ديدن شما يه عمره كه تو نوبته

تو آرزوي كشف اين يه راز زيبا ميمونم

چرا هميشه بعد عشق ، دلا اسير عادته ؟

شما با من موافقيد؟ عاشق اگه عاشق باشه

خوب ميدونه كه عاشقي ، قشنگترين اسارته

يه جا يكي نوشته بود ، اوج مقام عاشقي

به جرأت بوسيدنه ، به مدت حسادته

شرايط ديوونگي ، يكي دو تا نيست به خدا

زياده اما اولش كاراي ضد سنته

هميشه تا اون كه ميخواي ، يه دريا درد و فاصلست

ولي مهم نرفتن و موندن سر رفاقته

يه چيزي قلب عاشقو بد جوري آتيش ميزنه

بودن با كسي كه تفريحش خيانته

ديشب تو كوچه شنيدم يكي ميگفت ستاره ايد

گفتم ستاره روزا نيست ، ديگه نگيد اين تهمته

خونه ما تا خونتون ، اينقدرا دور نيس وليكن

مشكل و درد ما دو تا ، نداشتن سعادته

يه شب نميدونم چي شد ، رد شديد از تو خواب من

از اون به بعد همش ميگم ، خوابم يه جور عبادته

تصورش خب مشكله ، كه ما كنار هم باشيم

نمي رسيم به همديگه ، تلخه ولي حقيقته

خلاصه دوس دارم بيام حضوري صحبت بكنيم

هر روزي كه شما بگيد ، هر زموني كه فرصته

اگه خدا نخواست بيام واسه هميشه پيشتون

يه دونه عكس بديد ، اگر چه كلي زحمته

چيكار كنم واسه من و امثال من كه عاشقن

ديوونه شما ميشن ، عكسم خودش غنيمته

امضا كنم يا نكنم واسه شما فرقي داره ؟

يه ديوونه كه نه بگيد ، فكر ميكنه قيامته

مريم حيدرزاده

نشین با بدان که صحبت بد

گر چه پاکی تو را پلید کند

افتابی بدین بزرگی را

پارهای ابر ناپدید کند

در اتاق كوچكم پا مي نهد
بعد من ، با ياد من بيگانه اي
در بر آئينه مي ماند به جا
تار موئي،نقش دستي ،شانه اي
مي رهم از خويش و مي مانم ز خويش
هر چه بر جا مانده ويران مي شود
روح من چون بادبان قايقي
در افقها دور و پنهان مي شود.

تکراریه ،

اما ...

مثل يك رنگين كمون هفت رنگ
سرگذشت زندگيمون رنگ رنگ

اي صميمي اي قديمي هم قطار
در دل شب شبنم عشقي بكار

شهر شب با مردم چشمك زنش
غصه هامو ريخته توي دامنش

ازدحام كوچه هاي بي كسي
پر شده از يك بغل دلواپسي

اين منم دلواپس بود و نبود
از غم اي كاش ها چشمم كبود

تا به كي از آرزوهامون جدا
با تو هستم ، با تو مستم ، اي خدا

بغچه عشقم هميشه باز باز
جا نمازم تشنه راز و نياز

همزبوني ها اگه شيرينتره
همدلي از همزبوني بهتره

جان مريم چشماتو وا كن ، منو صدا كن
شد هوا سپيد ، در اومد خورشيد
وقت اون رسيد ، كه بريم به صحرا
آي نازنين مريم
جان مريم چشماتو وا كن ، منو صدا كن
بشيم روونه ، بريم از خوونه
شونه به شونه
به ياد اون روزها
آي نازني مريم
باز دوباره صبح شد ، من هنوز بيدارم
كاش مي خوابيدم ،
تو رو خواب مي ديدم
خوشه غم ، توي دلم
زده جوونه ، دونه به دونه
دل نمي دونه
چه كنم با اين غم
آي نازنين مريم
بيا رسيد وقت درو ، مال مني از پيشم نرو
بيا سر كارمون بريم ، درو كنيم گندومارو
بيا رسيد وقت درو ، مال مني از پيشم نرو
بيا سر كارمون بريم ، درو كنيم گندومارو
بيا بيا نازنين مريم
نازنين مريم
واي نازنين مريم
باز دوباره صبح شد ، من هنوز بيدارم
كاش مي خوابيدم ، تو رو خواب مي ديدم
خوشه غم ، توي دلم
زده جوونه ، دونه به دونه
دل نمي دونه
چه كنم با اين غم
آي نازنين مريم

يكي قطره باران ز ابري چكيد
خجل شد چو پهناي دريا بديد
كه جايي كه درياست من كيستم
گر او هست حقا كه من نيستم
چو خود را به چشم حقارت بديد
صدف دركنارش به جان پروريد

آمد بهار خرم و آمد رسول يار
مستيم و عاشقيم و خماريم و بي قرار
اي چشم و اي چراغ ،روان شو به سوي باغ
مگذار شاهدان چمن را انتظار
اندر چمن ز غيب غريبان رسيده اند
رو رو كه قاعده ست كه القادم يزار
گل از پي قدوم تو در گشن آمده ست
خار از پي لقا ي تو گشته ست خوش عذار
اي سرو ،گوش دار كه سوسن به شرح تو
سرتا به سر زبان شد بر طرف جويبار
غنچه گره گره شد و لطفت گره گشاست
از تو شكفته گردد وبرتو كند نثار

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

حسین ناصری ذاکر

یک روز می دهم به تو این شعر ناب را
تعریف می کنم برای تو آن خواب را

خوابی که تا به اوج می رسید می شکست
تشبیه می کنند به خوابم حباب را

من یک کتاب شعر برای تو گفته ام
تقدیم می کنم به تو روزی کتاب را


شرمنده ام که خیس می شود سطور کتاب
بی اختیار دیده روان کرده آب را

آب از سرم گذشت که بی آبرو شدم
اما چه خوب شد که زدودم نقاب را

ابراز می کنم به تو من در کمال عقل
عشقی که برده همه عقل و حساب را !

من عاشقم ولی به تو شاید نگفته اند
پرسش نکرده اند ، چه گویی جواب را ؟

شاید نگفته اند و نگفتن گناه بود
بیند گناه کار عذاب عقا ب را

تصمیم تو نبود که عاشق کشی کنی
تحمیل کرده اند به تو انتخاب را

تحمیل کرده اند که از خوب و خو ب تر
آن را که عاشق است چشانی عذاب را

بر گردنم دوباره چه تنگ است روزگار
پیچیده اند بر گردن مو طناب را

با تو اگر معاشقه با یک غزل کنم
باطل کند معامله ی پر شتاب را

مجنون شوی لیلی ات آنگاه ذاکر است
روزی که می دهم به تو این شعر ناب را

سكوت
من سكوت اختران آسمان دانم كه چيست
من سكوت عمق بحر بيكران دانم كه چيست

من سكوت دختر محجوب پر احساس را
در حضور مرد محبوب جوان دانم كه چيست

من سكوتي را كه تنها با نواي ساز و چنگ
در ميان انجمن گردد بيان دانم كه چيست

هم سكوت جنگل خاموش را پيش از بهار
هم سكوت مرگبار مردگان دانم كه چيست

داستان ماه را در بدر و تربيع و هلال
ماجراي شمس را با اختران دانم كه چيست

اعتراضات ملايك آنچه گفتند آشكار
وانچه را كردند در خاطر نهان دانم كه چيست

آنچه حق آموخت آدم را ز اسماء جمال
وانچه آدم خواند بر افرشتگان دانم كه چيست

سرّ آن خاك مبارك پي كه در طوفان نوح
شد رهايي بخش نوح و نوحيان دانم كه چيست

آنچه آتش را گلستان كرد بر جان خليل
وانچه گلشن را كند آتشفشان دانم كه چيست

يونس اندر بطن ماهي با خدا دانم چه گفت
رمز آن زندان بي نام و نشان دانم كه چيست

عطسه ي آدم كه روح القدس بر مريم دميد
انچه برد او را بر اوج آسمان دانم كه چيست

گفت محي الدين كه حيوان شو اگر خواهي كمال
مي نگويم هيچ و حشر مردمان دانم كه چيست

گفت رومي من ز بسياري گفتارم خمش
گفته و ناگفته , اي داناي جان دانم كه چيست

قصه ي نرگس كه شد مخمور چشم مست خويش
غصه ي هاتف ز عشق آن جوان دانم كه چيست

آنچه را آموخت حافظ از خط زيباي يار
وانچه گفت از جوهر لعل بتان دانم كه چيست

هفت خطم گرچه خطي مي نخوانم غير عشق
خط زيبا بر جمال شاهدان دانم كه چيست

گرچه طفلم در طريق عشق و ابجدخوان علم
مبداء و پايان كار عارفان دانم كه چيست

طفل عشقا دعوي باطل مكن خاموش باش
من سكوت طفل عشق بي زبان دانم كه چيست
دكتر حسين الهي قمشه ا

:72:

دستور زبان عشق

دست عشق از دامن دل دور باد!
می‌توان آیا به دل دستور داد؟


می‌توان آیا به دریا حكم كرد
كه دلت را یادی از ساحل مباد؟


موج را آیا توان فرمود: ایست!
باد را فرمود: باید ایستاد؟


آنكه دستور زبان عشق را
بی‌گزاره در نهاد ما نهاد


خوب می‌دانست تیغ تیز را
در كف مستی نمی‌بایست داد


"قیصر امین پور"

سایه و بلور

حاصل نور و جسم خاکی من
سایه! ای هستی دوگانۀ من

بازتابی ز جسم بیداری
سایه ام! گرچه نقش دیواری

نقش سایه دگر نمی دانی
روشنی را اگر تو بستانی

نور اگر رفت سایه پیدا نیست
جسم اگر مُرد سایه دیگر نیست

نقش دیوار و چشم خیره ما
سایه نور است و جسم تیره ما

سایه ام رنگ رنگ نور شود
جسم تیره اگر بلور شود

آشکارا شود خلوص بلور
در بلورم شکسته گردد نور

می توان راه سوی نور گشود
طیف نور است در بلور وجود

یا بلورم که نور بشکستم
من اگر جسم تیره ای هستم

سایه ام در نماز سوی تو است
جلوه ام از فروغ روی تو است


بزرگمهر وزیری

دل من دير زماني است که مي پندارد
دوستي نيز گلي است مثل نيلوفر و ناز ؛ساقه ترد و ظريفي دارد
بي گمان سنگ دل است آنکه روا ميدارد
جان اين ساقه نازک را دانسته
بي آزارد

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت،
سرها در گریبان است.
کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را.

نگه جز پیش پا را دید، نتواند،
که ره تاریک ولغزان است.
و گر دست محبت سوی کس یازی،
به اکراه آورد دست از بغل بیرون؛
که سرما سخت سوزان است.
نفس، کزگرمگاه سینه می آید برون، ابری شود تاریک.
چو دیوار ایستد در پیش چشمانت.
نفس کاین است، پس دیگر چه داری چشم
زچشم دوستان دور یا نزدیک؟

مسیحای جوانمرد من! ای ترسای پیر پیرهن چرکین؟
هوا بس ناجوانمردانه سردست "آی".
دمت گرم و سرت خوش باد!
سلامم را پاسخ گوی، در بگشای!
منم من، میهمان هر شبت، لولی وش مغموم.
منم من، سنگ تیپا خورده رنجور.
منم، دشنام پست آفرینش، نغمه ناجور.
نه از رومم، نه از زنگم، همان بیرنگ بیرنگم.
بیا بگشای در، بگشای، دلتنگم .
حریفا! میزبانا! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد.
تگرگی نیست، مرگی نیست،
صدایی گر شنیدی، صحبت سرما و دندان است.

من امشب آمدستم وام بگزارم.
حسابت را کنار جام بگذارم.
چه می گویی که بیگه شد، سحر شد، بامداد آمد؟
فریبت می دهد، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست.
حریفا! گوش سرما برده است این، یادگار سیلی سرد زمستان است.

و قندیل سپهر تنگ میدان، مرده یا زنده،
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود، پنهان است.

حریفا! رو چراغ باده را بفروز، شب با روز یکسان است.

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت.
هوا دلگیر، درها بسته، سرها در گریبان، دستها پنهان،
نفسها ابر، دلها خسته و غمگین،
درختان اسکلتهای بلور آجین،
زمین دلمرده، سقف آسمان کوتاه
غبار آلوده مهر و ماه،
زمستان است

از : مهدی اخوان ثالث

چشم دل بازكن كه جان بيني * آنچه نا ديدني ست آن بيني

گر به اقليم عشق روي آري * همه آفاق گلستان بيني

بر همه اهل آن زمين به مراد * گردش دور آسمان بيني

آنچه بيني دلت همان خواهد * وآنچه خواهد دلت همان بيني

بي سر و پا گداي آنجا را * پاي بر فرق فرقدان بيني

هم در آن سر برهنه قومي را * بر سر از عرش سايبان بيني

گاه وجد و سماع هر يك را * بر دو كون آستين فشان بيني

دل هر ذره را كه بشكافي * آفتابيش در ميان بيني

هرچه داري اگر به عشق دهي * كافرم گر جوي زيان بيني

جان گدازي اگر به آتش عشق * عشق را كيمياي جان بيني

از مضيق حيات در گذري * وسعت ملك لا مكان بيني

آنچه نشنيده گوشت آن شنوي * وآنچه ناديده چشمت آن بيني

تا به جائي رساندت كه يكي * از جهان و جهانيان بيني

با يكي عشق ورز ازدل و جان تا با عين اليقين عيان بيني

كه يكي هست وهيچ نيست جز او

و حده هو لا اله الا هو

مولانا سيد احمد هاتف اصفهاني

حسرت همیشگی:

حرف‌های ما هنوز ناتمام...
تا نگاه می‌کنی:
وقت رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی
پیش از آنکه با خبر شوی
لحظه عزیمت تو ناگزیر می‌شود
آی...
ای دریغ و حسرت همیشگی
ناگهان
چقدر زود
دیر می‌شود

قيصر امين پور

پـــــر از درد دیـــــــدم دل پارســـــا
که اندر جـــهــان دیـــو بــد پادشـــاه
نــــمانــیــم کـیـن بوم ویــران کنند
هــمــی غــارت از شــهـر ایران کنند
نـــــخوانـنـد بر ما کــــسـی آفــرین
چـــو ویـــران بود بوم ایـــران زمـــین
دریغ است ایران که ویـــران شـــود
کـــنــام پــلنــگان و شــیران شـــود
همه سربه سر تن به کشتن دهیم
از آن به که ایران به دشمن دهیم
چو ایـــران مبـــــاشد تــــن من مباد
در این مرز و بوم زنده یک تن مباد…




فردوسي روح ات شاد

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

روزای روشن خداحافظ
سرزمین من خداحافظ
روزای خوبت بگو کجا رفت
تو قصه ها رفت یا از اینجا رفت
انگار که اینجا هیچکی زنده نیست
گریه فراوون وقت خنده نیست
گونه ها خیسه دلا پاییزه
بارون قحطی از ابر میریزه
همه عزادار سر به گریبون
مردا سر دار زنا تو زندون
انگار که شبه هر روز هفته
از هر خونه ای عزیزی رفته
همه با هم قهر همه از هم دور
روزا مثل شب شبا سوت و کور
نه تو آسمون نه رو زمینیم
انگار که خوابیم کابوس می بینیم
از زمین دوریم از زمان جدا
حتی نمییام بیاد خدا
روزای روشن خداحافظ
سرزمین من خداحافظ
نوبت میگیریم گیج و بی هدف
واسه مردن هم باید رفت تو صف
روزا و شبا اینجور میگذرن
هرجا که میخوان مارو میبرن
آخه تا به کی آروم بشینیم
حسرت بکشیم گریه ببینیم
ای زن تنها مرد آواره
وطن دل توست شده صدپاره
ای زن تنها مرد آواره
وطن دل توست شده صدپاره
ای زن تنها مرد آواره
وطن دل توست شده صدپاره
پاشو کاری کن فکر چاره باش
فکر این دل پاره پاره باش
پاشو کاری کن فکر چاره باش
فکر این دل پاره پاره باش
روزای روشن خداحافظ
سرزمین من خداحافظ
خداحافظ خداحافظ




سيمين بهبهاني نازنين

من نمی دانم که من اهل چه ام
یا کجایم یا کدامم یا که ام؟!
بی تنی بی دولتی بی حاصلی
بی نوایی بیقراری بی دلی
نه مسلمانم نه کافر چون کنم
مانده سرگردان و مضطر چون کنم؟
روی آن دارد کزان چندان گناه
هیچ با رویم نیاری ای اله
تو کریم مطلقی ای کردگار
عفو کن از هر چه رفت و در گذار

خدایا کفر نمی گویم

پریشانم

چه می خواهی تو از جانم؟

مرا بی انکه خود خواهم اسیر زندگی کردی.



خداوندا

اگر روزی ز عرش خود به زیر ایی

لباس فقر پوشی

غرورت را برای تکه نانی

به زیر پای نامردان بیاندازی

و شب اهسته و خسته

تهی دست و زبان بسته

بسوی خانه باز ایی

زمین و اسمان را کفر میگویی

نمی گویی؟



خداوندا

اگر در روز گرما خیز تابستان

تنت بر سایه ی دیوار بگشایی

لبت بر کاسه ی مسی قیراندود بگذاری

و قدری ان طرف تر

عمارت های مرمرین بینی

و اعصابت برای سکه ای این سو و ان سو در روان باشد

زمین و اسمان را کفر می گویی

نمی گویی؟



خداوندا

اگر روزی بشر گردی

زحال بندگانت باخبرگردی

پشیمان می شوی ازقصه ی خلقت...

ازاین بودن...

ازاین بدعت.

خداوندا تومسئولی.



خداوندا

تو می دانی که انسان بودن و ماندن

دراین دنیاچه دشواراست

چه رنجی می کشد انکس که انسان است وازاحساس سرشاراست ..

نمیدانم پس از مرگم چه خواهد شد


نمیخواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت


ولی بسیار مشتاقم


که از خاک گلویم سوتکی سازد،


گلویم سوتکی باشد،بدست کودکی گستاخ و بازیگوش


و او یکریز و پی در پی


دم گرم و چموش خویش را بر گلویم سخت بفشارد


و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد،


بدین سان بشکند در من،


سکوت مرگبارم را.........


«دکتر علی شریعتی»

تو را من چشم در راهم شباهنگام که میگیرد در شاخ تلاجن سایه ها رنگ سیاهی وزان دل خستگانت راست اندوهی فراهم
نیما یوشیج

آنها که دانستند رفتند
ماها که ماندیم مٌردیم
بایاد آنهاست که ما زنده ایم
رفتند روزگاری ازاین دیار غربت
تنها گذاشتندما را
تنها گذاشتندما را،بی اختیاران دیروز
صدایی باز می آید در گوش
آنان را می خواند باز
صدای مادران است باز
صدای سیاه جامگان امروز ودیروز
دلها همه تنگ است مثل ابرهای سرد نمناک
اشک می بارد از چشمها
ناله هایی از اعماق وجود
ناله ها بیشتر می شود
ناله های سرد مادری
ناله های بی کسی کوه را لرزه می اندازد
دست ها همه بر سر وصورت
همه در فکر
اندوه می بارد از چهرشان
فریادهای خاموش پدرانه
آتش می زند هر دلی را
با یادشان روزها سپری
فصل ها می آیند
برگ ها می ریزند
جدایی هر برگ از درخت جدایی، جوانی از نسل مادران وپدران

بگو دل را كه گرد غم نگردد
ازيرا غم به خوردن كم نگردد
دل اندر بي غمي پري بيابد
كه ديگر گرد اين عالم نگردد
دلا سر سخت كن كم كن ملولي
ملول اسرار را محرم نگردد
چو ماهي باش در درياي معني
كه جز با آب خوش همدم نگردد
ملالي نيست ماهي را ز دريا
كه بي دريا خود او خرم نگردد
يكي درياست در عالم نهاني
كه در وي جز بني آدم نگردد
خموش از حرف ! زيرا مرد معني
به گرد حرف لا و لم نگردد

مرغ سحر ناله سر کن
داغ مرا تازه‌تر کن
آه شرربار این قفس را
برشکن و زیر و زبر کن بلبل پربسته! ز کنج قفس درآ
نغمه‌ی آزادی نوع بشر سرا
وز نفسی عرصه‌ی این خاک توده را
پر شرر کن ظلم ظالم، جور صیاد
آشیانم داده بر باد
ای خدا! ای فلک! ای طبیعت!
شام تاریک ما را سحر کن

کنار برکه دلم نشستم و نیامدی
دوباره درسکوت خود شکستم ونیامدی
سوال کردم از خدا نشانه ی خانه ی تورا
سکوت کرد و در سکوت شکستم ونیامدی

بنی آدم اعضای یک پیکرند
که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی بدرد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار
تو کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی

حرفها دارم اما ... بزنم یا نزنم ؟
با توام ؛ با تو ! خدا را ! بزنم یا نزنم ؟
همه ی حرف دلم با تو همین است که « دوست... »
چه کنم ؟ حرف دلم را بزنم یا نزنم ؟
عهد کردم دگر از قول و غزل دم نزنم
زیر قول دلم آیا بزنم یا نزنم ؟
گفته بودم که به دریا نزنم دل اما
کو دلی تا که به دریا بزنم یا نزنم ؟
از ازل تا به ابد پرسش آدم این است :
دست بر میوه ی حوا بزنم یا نزنم ؟
به گناهی که تماشای گل روی تو بود
خار در چشم تمنا بزنم یا نزنم ؟
(قیصر امین پور)

با من بگو تا کیستی؟مهری بگو؟ماهی؟ بگو
خوابی،خیالی؟چیستی؟اشکی؟ بگو،آهی؟بگو

راندم چو از مهرت سخن،گفتی بسوز و دم مزن
دیگر بگو از جان من،جانا چه می خواهی؟بگو

گیرم نمی گیری دگر،ز آشفته ی عشقت خبر
بر حال من گاهی نگر،با من سخن،گاهی بگو

ای گل پی هر خس مرو،در خلوت هر کس مرو
گویی که دانم،پس مرو،گر آگه از راهی؟بگو

غمخوار دل ای مه نئی،از درد من آگه نئی
ولله نئی،بالله نئی،از دردم آگاهی بگو

بر خلوت دل سر زده،یک ره درآ،ساغر زده
آخر نگویی سر زده،از من چه کوتاهی؟ بگو

من عاشق تنهایی ام،سرگشته ی شیدایی ام
دیوانه ی رسوایی ام،تو هر چه می خواهی بگو

******

باور نكن تنهاييت را،من در تو پنهانم تو در من

از من به من نزديكتر تو ، از تو به تو نزديكتر من

باور نكن تنهاييت را ، ما يك دل و يك درد داريم

تا در عبور از كوچه ي عشق ، بر دوش هم سر مي گذاريم

دل تاب تنهايي ندارد ، باور نكن تنهاييت را

هر جاي اين دنيا كه باشي ، من با توام تنهاي تنها

من با توام هر جا كه هستي ، حتي اگر با هم نباشيم

چترها را ببندیم
و به ضیافت قطره های باران برویم
و بگذریم باران گناهان مان را
از ریشه بشوید
نگاه خسته مان را
زیر باران تازه کنیم
چرا که فردا
موسوم طلوع پاک رویاهاست
چترها را ببندیم
باران بدون سرپناه
زیباتر است

ای خدای پاک و بی انباز و یار
دست گیر و جرم ما را درگذار
یاد ده ما را سخنهای رقیق
که تو را آن خوش بیاید ای رفیق
گر خطا گفتیم اصلاحش تو کن
مصلحی تو ای تو سلطان سخن
کیمیا داری که تبدیلش کنی
گر چه جوی خون بود نیلش کنی

من هیچ ندانم که مرا آنکه سرشت.............از اهــل بــهــشت کــرد یا دوزخ زشت

جامی و بتی و بربطی بر لب کشت.............این هر سه مرا نقد و ترا نسیه بهشت

چه خوش باشد که دلبر را ببینم
شفا یابد مگر حال حزینم
اگر قسمت نشد.او را ندیدم
یقین دان تا قیامت دل غمینم

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

ای غایب از نظر به خدا می سپارمت
جانم بسوختی و به دل دوست دارمت

ما خرقه زهد بر سر خم کردیم
وز خاک خرابات تیمم کردیم
باشد که درون میکده در یابیم
آن عمر که در مدرسه ها گم کردیم

فردا اگر از راه نمی آمد ، من با تمام کاغذ هایی که مغلوبشان کردم ، خیره بر سیاه خاطرات گذشته
اشک هایی از جنس تنهایی ، بی صدا بر گونه هایم می باراندم و در سوگ از دست دادن خویش جامه ی سیاه بر تن کرده زاری کنان گور بی نامم را نظاره می کردم.
آه فردا ...
این جنین در انتظار ...
که بی تاب ملاقات جهان است و با آمدنش صفحه ای از تقویم را قربانی تاریخ می نماید .
ولی تقویم من روز هایش همه سیاهند و همواره قربانی .
روز هایم کشدار و شب هایم بی معنی .
و لحظات رو به افولم مسموم از عطر گل های ته مرداب .
و ذهنم این معصوم مادر زاد کنون مامنی است برای ابلیس، دشمنی که دوستش پنداشتم .
خدای را گریان و او را خرسند کردم.
تقدیرم را آتش زدم و خاکستر سرنوشت سیاهم را به باد سپردم تا این پیاده ی کوچه های حسرت و شرم قربانی خویش را در ته جنگل های بی پایان زیر درختان سترون دفن کند.
به پا خیز تو که دم از حیاتی نو می زنی به پا خیز
می خواهم شکفته شدنت را بنگرم
می خواهم جنین نا توانت را بی یاور روی پاهایش ببینم
و درک کنم آن شکستی را که تو نام پیروزی بر آن می نهی
به پا خیز !
جهان تو را چشم انتظار است .
بجنگ، فاتح شو ، چشم انتظارم .

"احسان جمال ریحان"

امشب شب اول عاشقی نیست ولی برای من که از تو میمیرم و حیات از تو میگیرم هر لحظه با تو بودن معنای جاودانگی می دهد .
آری ! تو عروس خیالات دیر پایی ، تو آن حس عجیب اولین نگاهی
تو خود عشقی و من آن عاشق دل خسته ، پر و بال بسته
" تو آمدی ز دورها و دورها ز سرزمین عطر ها و نورها "
تو که هستی ؟
کدامین نام لیاقت وجود پاک تورا دارد ؟
گویمت فرشته ؟ گویمت پری ؟ گویمت .....؟
تو حکم خدا را برای من داری ، ای پاک ، ای قبله ی عاشقی
هنوز هم گاه گاه با یاد تو پیشانی بر خاک مینهم .
چهره ات کدامین رنگ را از بهشت به امانت گرفته که این چنین می درخشی ؟
تو کدامین روح پاک آسمانی هستی که حتی نام گناه بر لبانت جاری نگشته ، تو چنان معصومی که فرشته ها پشت قامت رعنایت نماز می گزارند
ای جاویدان در عشق ، واژه ها مغلوب تو اند
"احسان جمال ریحان"

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

خلق شاهکاری در ساعت 3 بامداد ،
حرفی از زمان نیست یا پنجره ای گشوده به فردا .
این ها واژگان من هستند ، تسلیم در برابر قلمی خونین !
هیچکس حتی در ذهن خالی من حضور ندارد و تنها کلمه ی پوچی است که همانند موریانه این خانه ی متروک را می خورد آرام آرام !
آنقدر در روزهایم غرق شده ام که نمی دانم عمق این دریاچه ی جامد چه قدر است ؟
روزها : خورشید / روزها : هیاهو / روزها : سپید
شب ها : ماه / شبها : سکوت / شبها : سیاه
ولی هر روز تکرار می شود ، تکرار ، تکرار
مرگ آن روح بی گناه ، مرگ آن روح سپید که در هجوم لشکر سیاهی بی یاور ماند و شکست خورد .من هر روز صبح با جامه ای آراسته زیر تابوت آن روح سپید می ایستم و اشک هایم را میشمارم .
می دانی ؟ اگر فردا هم تمام شود ، شمار اشک هایم با گناه هایم برابری می کند .
" گاه اعداد ما را از گناه تطهیر می کنند . "
یا شاید اشک ها . چاره ای نیست جز انتظار برای فردا ، شاید این بار تابوتی نباشد .
"احسان جمال ریحان"

دلم گرفته است
دلم گرفته است

به ایوان می روم و انگشتانم را
بر پوست کشیده ی شب می کشم

چراغ های رابطه تاریک اند
چراغ های رابطه تاریک اند

کسی مرا به آفتاب
معرفی نخواهد کرد

کسی مرا به میهمانی گنجشک ها نخواهد برد
پرواز را بخاطر بسپار
http://www.hamdardi.net/imgup/6154/1...31e54c7a88.jpg


""پرنده مردنی ست""