چگونه دوباره وارد دنیای واقعیت بشم؟

نمیدونم...
شاید هم من اتفاقا تازه وارد دنیای واقعیت شده ام.
میدونید چرا؟
چون واقعیت زندگی من اینه:
خانواده ای دارم که جز پدر و مادرم، هر 5 تا خواهر و برادرم و دوتا داماد و یه عروسمون هم آقا بالا سرم هستن.
هر کاری دلشون میخواد با زندگی من میکنن و به جام هر تصمیمی میگیرن.
نگید جراتمند نیستی که جوش میارم.

در همین یک هفته اخیر دوباره دو تا خواستگارو پروندن. کی پرونده؟ دامادمون.
نمیذارن من اصلا بفهمم یکی خواستگاری کرده. بعد که پروندنش تازه میان به من میگن فلانی گفته و ما هم گفتیم نه.

من قبلا اعتراض کرده ام. حرفمو زده ام. گفته ام که چرا بدون نظر من رد میکنید. و جواب گرفته ام : مگه سی سالت شده که هولی؟ تو اصلا چرا به ازدواج فکر میکنی؟ اگه عقده ای شدی که علی ازدواج کرده برو زن دومش شو که راحت بشی . و...."

دو سال و نیم پیش یه موردی بود که خانواده ام پسندیدن. اما من نه. حالا هم تا حرف میزنم میگن:" تو اگه قصد ازدواج داشتی به اون نه نمیگفتی."

واقعیت زندگی من اینه که باید خفقون بگیرم و هیچی نخوام. حق اینکه دلم چیزی بخواد ندارم. باید سرمو بندازم پایین و خفه بشم و هیچی نگم. باید بذارم هرکی هرکاری خواست با زندگیم بکنه و حق اعتراض هم ندارم.
توی خودم هم که میرم محکومم. محکومم به اینکه با این روحیه ام روحیه بقیه رو هم خراب کرده ام. که دارم ازشون انتقام میگیرم.

از همشون متنفرم.
از اون خدا هم متنفرم.
اصلا امید و ایمان و این چیزا به چه درد من میخوره؟ ایمان داشته باشم که چی بشه؟

دو سال پیش یه بار خیلی دلم از خانوادم گرفته بود. این همه ظلمی که دارن به من و آینده و اعصابم میکنن بهم فشار می آورد. خیلی داغون بودم. بعد یه خوابی دیدم. خیلی خواب عجیبی بود.
حد.دا دو ماه پیش به سرم زد از یه بپرسم تعبیر اون خواب چی ممکنه باشه؟
از یه حاج آقا پرسیدم. اونم رفته بودتوی حوزه و سوال کرده بود .
بعد گفت: خوابت نشونه های خیلی دقیقی داره و از اون رویاهای صادقه ی خیلی دقیقه.
پرسید کسانی دارن به تو خیلی ظلم میکنن و در سختی قرارت دادن و ازشون ناراحتی؟
گفتم آره.
گفت : این خوابی که دیدی داره میگه : اولا صبرت رو زیاد کن. دوما ببخششون. سوما مطمئن باش خدا قطعا انتقامت رو از اونها میگیره.

- - - Updated - - -

ولی انتقام به چه درد من میخوره؟
چرا نجاتم نمیده؟
میدونید... زندگی من همینه. با همین آدما...نه میتونم عوضشون کنم نه میتونم حق خودمو ازشون بگیرم. فقط ظاهرا یه چاره دارم اونم پذیرش و کوتاه اومدن و تحمله. و بی خیال خواسته هام شدن.

- - - Updated - - -

اون خوابه این بود:
خواب دیدم یه جایی هستم که دو تا مجسمه نشونم دادن. از اون مدل تندیس هایی که از قسمت شانه به بالا است.
گفتن بهم که یکیش تندیس حضرت محمده و یکیش تندیس حضرت نوح.
من توی عالم خواب، برام جالب شد برم ببینم حضرت نوح چه شکلی بوده.
رفتم طرف مجسمه حضرت نوح.
بعد خیلی با احتیاط و آروم انگشتم رو بردم طرف مجسمه ...به محض اینکه نوک انگشتم با مجسمه تماس پیدا کرد، دهانش شروع به حرکت کرد و با یک صدای خیلی قوی و تکان دهنده ای و با یک حالت جدی که من حس میکردم داره بهم تشر میزنه، شروع کرد سوره ی فیل رو خوند.
من هم یه حال خوف عجیبی بهم دست داد و با یه گریه ی ناشی از وحشت و هولی شروع کردم با فریاد همراهش سوره ی فیل رو خوندم.
با همون حال بیدار شدم و صدای خودمو شنیدم که دارم با صدای بلند و نفس زنان و با ترس آیه ی آخر رو هم در ادامه آیه های توی خواب میخونم.

تا نیم ساعت نفسم جا نمی اومد.

اون اقا میگفت:" از بین پیامبران حضرت نوح و محمدخیلی سختی کشیدند و به عنوان اسطوره ی صبر شناخته میشن. ولی صبر حضرت محمد از نوح بیشتر بوده. اینکه این دو پیامبر رو دیده ای به معنی اینه که در سختی هستی و کسانی دارن اذیتت میکنن. ولی اینکه به سمت حضرت نوح رفته ای که صبرش کمتر بوده یعنی باید صبرترو بیشتر کنی.از طرفی حضرت نوح قومش را نفرین کرد که این هم یعنی تو خیلی از دیگران دلخوری که این هم یعنی باید تا میتونی ببخشی. و اینکه سوره ی فیل رو خونده و با حالت تشر خونده میخواد بگه آیا شک داری که خدا انتقام خواهد گرفت؟
میگفت در سوره فیل میخونیم:" آیا ندیدی که خدا با اصحاب فیل چه کردیم؟"
الان هم اینکه سوره ی فیل رو خونده میخواد بگه خدا انتقامرو از اونها خواهد گرفت.

سلام عزیزم

نقل قول:

---

در همین یک هفته اخیر دوباره دو تا خواستگارو پروندن.

---

میشه بگی با چه دلیلی انها را رد کردند؟

نقل قول:

---

خانواده ای دارم که جز پدر و مادرم، هر 5 تا خواهر و برادرم و دوتا داماد و یه عروسمون هم آقا بالا سرم هستن.
هر کاری دلشون میخواد با زندگی من میکنن و به جام هر تصمیمی میگیرن.

---

عزیزم مقصر خودتی! ببخشید که انقدر رک می گم.
و اگر می خوای این شرایط را عوض کنی باید بهشون نشون بدی که توانایی تصمیم گیری کردن برای زندگیت را داری. و تنها راه حلش هم اینه که شروع کنی به تصمیم گیری برای زندگیت و بعد هم محققشون کنی..
وقتی در چند مورد موفق بشی, بیشتر باهات همراهی می کنند.
هر چه قدر هم که بد باشند!, ولی خانواده شما هستند. دشمنت که نیستن! و صلاح شما را می خواهند هر چند که مخالف نظر شما باشه.
و اگر اصلا نظرشون صحیح نیست, باید با منطق قانع شون کنی.
هر چه قدر از در دشمنی و مخالفت باهاشون برخورد کنی, انها هم همانگونه با شما رفتار می کنند.
هر عملی را عکس العملی.....
عزیزم به جای این حرفا پاشو برو یه کاری پیدا کن یا بشین خوب برای ارشد بخون که قبول بشی و خلاصه یک تغییر اساسی و مفید در زندگیت بده که از این فکرا دور بشی و ذهنت با موضوع های دیگه مشغول بشه. به مرور زمان توانایی هات را بیشتر به خانواده اثبات می کنی و انها هم بیشتر به شما اعتماد می کنند.
و هر چه قدر هم که رفتار خانواده با شما نامناسب باشه, باز هم خانوادتون هستند و شما از گوشت و خونشون هستی و امکان نداره که بد شما را بخواهند.
و فرض محال, خانواده با شما دشمن هستند ! و به فکرتون نیستن, پس اینطوری که باید خیلی بیشتر به فکر خودت و ایندت باشی و برای ساختنش زحمت بکشی.
تا جوان هستی باید به فکر ادامه تحصیل و پیدا کردن کار و تجربه باشی و خصوصا الان که مجردی, بعدا که متاهل بشی وقت برای درس خوندن خیلی نداری. بشین درساتو بخون و بعد هم به فکر یه کار خوب باش. و کم کم که وارد جامعه بشی با کلی انسان های خوب و فرهیخته و عاقل و بالغ اشنا میشی و همسرت را پیدا می کنی.
و به تجربه تلخ عاطفی گذشته ات فکر نکن, از این تجربه برای یک انتخاب خوب در اینده استفاده کن, و نه برای نابود کردن زمان الانت.
تا کی میخوای بشینی تو خونه و به روابط بد خودت و خانوادت فکر کنی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
و وابسته به خانواده باشی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
تاپیک فرشته اریبهشت را که دیدی, "چگونه برای جهیزیه پول تهییه کنم"
نظری که دادین این بود که :خیلی هم به خودت سخت نگیر و جمله مدیر همدردی را هم نقل قول کرده بودی.
حالا می خوام بهت بگم که بله از جهتی حق با شماست ولی میشه جور دیگه هم به این موضوع نگاه کرد و ان اینکه: ایشون وقتی می بینن کسی خیلی توجه نمی کنه, از این موضوع ناراحت نمیشه و خودش به فکر خودشه و برای ایندش تلاش می کنه و ذهنش را متمرکز کرده روی حل مشکلاتش.
و منظورم از بیان این موضوع اینه که شما هم اگه خودت را دوست داری, خودت برای زندگیت و اهدافت و خواسته هات تلاش کنه.
اگه اشتباه نکنم بنجامین فرانکلین می گه:
ای انسان خودت به یاری خودت برخیز.

نقل قول:

---

گفت : این خوابی که دیدی داره میگه : اولا صبرت رو زیاد کن. دوما ببخششون. سوما مطمئن باش خدا قطعا انتقامت رو از اونها میگیره.

---

اخ این حاج اقا چه قدر خوب شما را راهنمایی کردند.گل گفتن به خدا. ببین همین دوتا کار را بکنی به خدا مشکلت حل میشه. ببخششون و همه چی را فراموش کن و به فکر خودت و ایندت باش و در این راه هم صبوری پیشه کن دیگه! و بقیه مسائلم واگذار خدا کن. خدا خودش میدونه باید چیکار کنه و شما هم برای خانواده دعا کن و براشون طلب بخشش کن! نه انتقام! چون هر چی باشه خانوادتون هستن و دعا کن که با هم به تفاهم برسید.

استاد تقویت حافظم جمله جالبی داشتن:
اگر کسی بخواهد کاری را انجام دهد, راهش را پیدا میکند
اگر کسی نخواهد کاری را انجام دهد, توجیح اش را پیدا میکند.
من شخصا با ایشون موافقم!
حالا شما می خوای زندگیتو عوض کنی و زندگیتو از نو بسازی و رابطه بهتری با خانواده داشته باشی یا نه؟
اگه پاسخت مثبت, به نظر خودت باید چه اقداماتی انجام بدی و راهش چیه؟؟؟؟؟؟؟؟؟

خب من دیگه برم درسام بخونم!
دعا می کنم دفعه دیگه که امدم یکم به زندگی امیدوارتر شده باشی.
و اگه از دست حرفام ناراحت شدی, معذرت می خوام و حلالم کن.
و اگه تند میرم! برای اینه که ناراحت میشم میام می بینم داری زندگیتو نابود می کنی و براش کاری نمی کنی.

pooh گلم :43: چشم دیگر از آن حرف ها نمی زنم.

درست می گویی وضعیتت خیلی بد است. این راه حل ها به نظرم می رسند. خواهش می کنم همه شان را ته بخوان:

سعی کن از آن خانه بیایی بیرون مخصوصا برای این که آرامش پیدا کنی. یک بار گفته بودی می خواستی بروی کتابخانه. برو توی کتابخانه بنشین و برای رشته ای که دوستش داری درس بخوان. صبح برو غروب بیا. دانشگاهی که در شهر دیگری باشد قبول شو و از شهر خودتان برو . فکر کنم حدود سه سال یا بیش تر وقت داری که در شهر دیگری دانشجو باشی. دراین سه سال می توانی حال روحیت را بهتر کنی . خانواده ات دیگر آن جا نیستند که حال روحی تو را خراب کنند. اگر آن جا آدم مناسبی پیدا شد که به تو پیشنهاد ازدواج بدهد او اول با خودت روبه رو می شود و تو فرصت داری که نگذاری خانواده ات بپرانندش....
در آن شهر سعی کن کار پیدا کنی . بعد دکترا بخوان تو باهوشی.

اگر رشته ای که فعلا اسمت را نوشته ای دوست نداری خودت ببین می خواهی فعلا تا روز کنکور همین را بخوانی یا نه کلا شروع کن که برای سال دیگر رشته ای را که می توانی دوستش داشته باشی بخوانی.

البته فکر می کنم الان حالت یک طوری است که شاید نتوانی روی درس خواندن تمرکز کنی. ایرادی ندارد . برو توی کتابخانه بنشین و سعی کن آرامش داشته باشی. بگذار خانواده ات عادت کنند که تو برنامه خودت را داری . بچه های نازنین خواهرت را بده خودش نگهدارد.

متاسفانه مملکت فلان فلان شده ما این طور است که دختر ها نمی توانند به هیچ بهانه ای به جز درس خواندن و ازدواج کردن از خانه خودشان کمی دور شوند و اختیار زندگی خودشان را به دست بگیرند. اگر فکر می کنی ازدواج کردنت فعلا ممکن نیست روی درس خواندن حساب کن.

:43::72:

- - - Updated - - -

اضافه می کنم که عذر می خواهم بابت نوشته های قبلی ام و این نوشته ام اگر چیزی را اشتباه فهمیدم و حرفی زدم که از شدت نامربوط وبی فایده بودن برایت ناراحت کننده بوده است . متاسفم.:72:

سلام پوه، چرا با اینکه خداوند داره برات نشونه می فرسته بهش ایمان نمیاری ؟!

تو احتمالاً با خدا قهری . خوب باهاش آشتی کن. خیلی حماقته که به خاطر یه مشکل کوچک خدا را فراموش کنی.

خوب حتماً خدا یه چیزی می دانسته که نذاشته با علی ازدواج کنی.

مصلحت بندگان برای خدا واجبه . پس دست از این مسخره بازیا بردار و بچسب به دنیای واقعی که خیلی قشنگه.

یه سوال...
اگه خانمی اصلا هیچوقت علاقه ای به کار بیرون نداشته باشه، بهش ایرادی وارده؟

- - - Updated - - -

و آیا باید خودش رو مجبور کنه به خاطر فرهنگ و سایر شرایط، بره سر کار؟ در حالی که میدونه اصلا کار بیرون با روحیاتش سازگار نیست و علاقه ای نداره؟

- - - Updated - - -

از طرفی فرضا یه کسی مدرک لیسانس یا فوق لیسانس یه رشته ای رو داره. بعد هرچقدر میگرده کار مرتبط با رشته اش گیرش نمیاد.
بعد حاضر میشه بره سراغ یه کاری که اگه حتی دیپلم هم نداشت میتونست انجامش بده؟
به نظرتون اگه بره سراغ این کار بیشتر حالش بد میشه و اذیت میشه ؟یا چون بالاخره مشغولیت و یه حد کمی درآمد داره حالش بهتر میشه؟

- - - Updated - - -

لیلا...
من به نشونه ها اعتقاد داشتم قبلا. ولی دیگه ندارم.فکر کنم اینو قبلا هم گفته ام.
راستی تو چطوری؟ بهتری؟

میگم میشه به من بگید این کاری که کردم درست بوده یا غلط؟

من خیلی همش نگران بودم که دیگران فکر کنن من زندگیم خراب شده. به خصوص خیلی همش میترسیدم علی بفهمه من شکستم یا فکر کنهمن زندگیم خراب شده.
بعد خیلی بهم فشار می اومد و مضطرب میشدم.
همش درگیر این شده بودم یه مدت که حالا دیگران چی در مورد من فکر میکنن؟
خیلی میترسیدم که اعتبارم رو از دست بدم. خیلی میترسیدم در نظر دیگران بشکنم. به خصوص در نظر خانوادم.
بعد دیدم نمیتونم این مشکلم رو حل کنم. مثلا وقتی میرفتیم شهر خاله اینا و اونها رو میدیدم لونقدر مضطرب بودم که الان اونا چی در مورد من فکر میکنن که خب سرگیجه میگرفتم.
از هر اشتباهیی که باعث بشه در نظر دیگران بشکنم وحشت زده شده بودم. تا حدی که یه حالت لرزش شدیدی بهم دست میداد. یه چیزی تو مایه ی حمله ی صرع. البته نه به اون شدت. ولی بدنم لرزشهای واضح و شدشدی پیدا میکرد.
بابا برام خیلی مهم بود. همش نگران این بودم توی ذهن بابا هم بشکنم. که آخرش این اتفاق هم افتاد.
بعدش یهو زد به سرم که خیال خودمو اصلا راحت کنم.
گفتم بذار کاملا اعلام کنم و بروز بدم که داغون و شکسته ام.
بذار اصلا دید همه در مورد من خراب بشه که دیگه ترسی از اینکه کی چی در موردم فکر کنه نداشته باشم.
عمدا ضعفهام رو شدید تر از اون چیزی هم که بود بروز دادم.
اوایل حس خیلی بدی بهم دست میداد از این کار. چون فکر میکردم دارم خودمو اعتبار خودمو آبروی خودمو عزت خودمو . کلا وجود خودمو له میکنم.
من حتی با اینکه اونقدر میترسیدم علی بفهمه که من شکسته ام و این جدایی برام سخت بوده، بعد از ازدواجش بهش گفتم که برام سخت بوده. بعد هم خیلی چیزها الکی در مورد خودم بهش گفتم. بدترین چیزهایی که ممکن بود . حتی گفتم وارد روابط نامشروع شده ام.
میخواستم خودمو از اون ترس از قضاوت دیگران خلاص کنم.
حتی در مورد ارتباطم با خدا. از بس همش میترسیدم که الانه که کاری کنم که جریمه ام کنه، ارتباطم باهاش بیشتر از اینکه برای کسب آرامش و امید باشه حالت ترس و وحشت از ناراحت شدن خدا رو پیدا کرده بود. حتی مساله خودارضایی از بس از دوباره پیش اومدنش وحشت داشتم و از اثراتش وحشت داشتم و از اینکه خدا رهام کنه، برام یه کابوس بزرگ شده بود.
یه روز دیگه به خدا گفت:" اصلا دیگه نمیخوام ازناراحت شدنت بترسم. میخوای زندگی منو خراب کنی بکن. دیگه از این همه وحشت خسته شده ام.اصلا دوستم نداشته باش. دیگه نمیخوام همش از اینکه دوستم نداشته باشی بترسم. دیگه نمیخوام حتی بهت امید ببندم.
خود ارضایی رو هم یه مدت عمدا انجام میدادم.

اوایل خیلی اذیت میشدم.خیلی خیلی خیلی. ولی حس میکنم الان از کلا این کارهایی که کرده ام به اون چیزیکه میخواستم رسیده ام. دیگه قضاوت کسی برام خیلی مهم نیست. از اینکه کسی قبولم نداشته باشه و به ضعف هام پی ببره نمیترسم.
دیگه همش اضطراب ندارم فامیل و علی در موردم چی میگن و چه فکری ممکنه بکنن.
یه جوری شدم دیگه برام مهم نیست چه فکری بکنن.
ترسهام ریخته. خجالتی دیگه نیستم. دیگه ترس از طرد شدن ندارم.
یه جورایی به یهحد آرامشی رسیده ام از این لحاظ.
مشکل خودارضاییم هم حل شده. اصلا دیگه اون تحریکات برام پیش نمیاد. اگر هم ذهنم به سمتش بره میتونم کنترلش کنم.دیگه حس نمیکنم همش داره دنبالم میکنه و الانه که گیرش بیفتم.

ولی باز یه چیزی گاهی فکرمو اذیت میکنه.
اینکه نکنه این چیزی که من بهش رسیدم آرامش نیست و بلکه فقط مهری به قلبم زده شده که دیگه رنج گناه و خوف از خدا و این چیزا رو نفهمم؟؟

میشه یکی بهم بگه اون کارایی که کردم، روش درستی برای از بین برد حساسیتهام بود و کار درستی بود؟ یا اینکه روش غلطی بوده؟
و این از بین رفتن اون حساسیتهام ، واقعا از بین رفتن حساسیتهام بوده یا تیره شدن قلب و روحم، در حدی که دیگه چیزی از رنج گناه نفهمم؟

- - - Updated - - -

خواهش میکنم این سوالمو جواب بدید دوستان

سلام
به نظر من مشکل اصلی تو این دوتاست:
اول اینکه خیلی خیلی خیلی ترسویی(ببخشید عزیزم دوست دارم پی به مشکلت ببری و حالت خوب شه)
دوم اینکه عزت نفست خیلی پایینه
میشه گفت ترست بخاطر اینه که عزت نفس نداری
میدونی چیه به نظر تو "هر مسئله ای، هر کاری فرضا کار x یا درسته یا غلط که این درست و غلط هم قانونه و تغییر نمیکنه"
اصلا اینجوری نیست
تو خودت فکر نمیکنی تا به نتیجه برسی
فکر کن به نظر خودت، خود خودت، آره فقط خودت کار x (با توجه به شرایط) خوبه یا بد، در ست و غلط هر کاری تو شرایطه که معنی پیدا میکنه

تو با توجه به شرایطت و روحیاتت و علایقت تصمیم میگیری فلان کار الان به نظرت درسته یا نه، همین، اینم لازمه اش اینه که تو خودتو و فکرتو و تصمیمتو قبول داشته باشی
چرا واسه هر کاری دنبال قاعده و قانونی، هر کسی قانون زندگیه شخصیشو خودش تعیین میکنه
در مورد خدا هم طرز فکر قبلی تو اشتباه بوده، تو خودت خدا رو نامهربون، یه ناظر سختگیر و انتقامجو و ... دونستی(تو فکر خودت) بعد اومدی میگی اون چه خدایی بوده؟!!!!! خب خودت اینجوری دیدیش و تصورش کردی
حالا سعی کن عمقی نه سطحی و با دید بازتر و پخته تری بشناسیش اگه بازم باهاش قهر موندی و دوستش نداشتی قبول، در مورد مطلبی هم که نوشتی به نظر من تو هیچ کدومش اعتدال وجود نداره، یا از این طرف بوم افتادی یا از اون طرف

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط leila3000

سلام پوه، چرا با اینکه خداوند داره برات نشونه می فرسته بهش ایمان نمیاری ؟!

تو احتمالاً با خدا قهری . خوب باهاش آشتی کن. خیلی حماقته که به خاطر یه مشکل کوچک خدا را فراموش کنی.

خوب حتماً خدا یه چیزی می دانسته که نذاشته با علی ازدواج کنی.

مصلحت بندگان برای خدا واجبه . پس دست از این مسخره بازیا بردار و بچسب به دنیای واقعی که خیلی قشنگه.

---

به نشونه ها مگه میشه ایمان داشت؟
من داشتم. ولی دیگه ندارم. حتی به استخاره هم ندارم.
در مورد قضیه علی من سه بار استخاره کردم.یکی وقتی بعد از دو سه هفته از خواستگاری علی خانواده من علی رو رد کردن اما من تصمیم داشتم ادامه بدم . یکی بعد از اینکه پدر علی یه سری حرفایی زد و مخالفتهایی مرد و من یازده ماه ارتباطم رو با علی کاملا قطع کردم و لی علی ادامه داد و تصمیم گرفتم دوباره ارتباط رو شروع کنم. یکی هم اون اواخر. هر سه بار گفتن خیلی خوب اومده. با اینکه نیت منو برای استخاره نمیدونستن. هر سه بار گفتن خیلی خوب بوده. و دو بارش بهم گفتن آیه ای که به ازدواج حضرت علی و فاطمه اشاه میکنه اومده.
با اینکه اون سه بار، سه نفر مختلف برام استخاره کرده بودن.

حالا من باید خر باشم که دوباره به استخاره اعتقاد داشته باشم.

- - - Updated - - -

خواب ها رو هم دیگه هیچ دلیلی نمیبینم که باز یه نشونه بدونمشون.
همش ظاهرا فقط از درون خودمون و فکرهامون نشات میگیره. نه اینکه نشونه ای باشه از سمت خدا.
اون چیزایی که ذهنمون درگیرشه توی خواب میبینیم. حقیقتی رو بهمون القا نمیکنه.
حتی استخاره هم گویا اون چیزی در میاد که دلمون میخواد. نه حقیقت.

- - - Updated - - -

دیگه از ایمان داشتن به هر چیزی متنفرم.

د چرا من هیچ چیز خوبی در اطرافم نمیبینم؟ البته منظورم یه ازدواج خوبه.

پدر و مادرم نزدیک چهل ساله که زندگی کرده اند با هم. شش تا بچه دارن. بچه هاشون هم همه با هوش و تحصیل کرده و مودب و از نظر جسمی و اجتماعی سالم.
هم مامان هم بابا هر دو آدمای خوبی هستن.
اما من فکر میکنم این یه زندگی موفق نبوده. چون بارها شده هر دو گفته اند که هیچ لذتی از زندگی مشترکشون نبرده اند و فقط به خاطر بچه ها تحمل کرده اند.
از طرف دیگه ما بچه ها هم به نظرم از نظر روحی سالم نیستیم.

چرا زندگی اینقدر سخته؟ بابا خیلی اهل کاره و مرد فهمیده ایه. خیلی اهل مطالعه است. مامان هم زن مهربونیه و خیلی هم فعال. یعنی همیشه به نحوی یه شغل داشته. هر چند شغلی باشه که در منزل انجامش بده.
خیلی سختی ها رو با هم تحمل کرده اند. اوایل زندگیشون خیلی از نظر اقتصادی در مضیقه بوده اند. ولی خب کم کم به اینجا رسیدن. بالاخره 6 تا بچه رو بزرگ کرده اند. ولی چرا راضی نیستن؟ چرا هرگز حس نکرده ام که همدیگه رو دوست دارن. همش تحمل کردن هم. همش تحمل تحمل تحمل.....

- - - Updated - - -

اینکه آدم توقع خوشبختی داشته باشه اصلا توهمه.
زندگی همش فقط تحمل کردنه.

سلام پوه، جواب سوالاتت رو خودت بهتر از همه میدونی تازه اگر هم ندونی جوابی که به ذهن من میرسه بدرد تو نمیخوره. یک سوال من ازت بپرسم.

الان اگه همه مال و اموالت رو به پول تبدیل کنی چقدر میشه؟ اگر بخوام به خرابی حالت کمکی کنم و نزارم دلشوره بزاره بخوابی باید بهت خبر بدم که تو دیگه داری

به سنی میرسی که باید روی پای خودت وایسی. تا کی پدر و مادر باید خرجت رو بدند. پاشو و فکری به حال خودت بکن داره دیر میشه. بعدن که روی پای خودت وایستادی

فرصت داری در مورد اینکه زندگی خوشبختی است یا بدبختی فکر کنی.

- - - Updated - - -

پ.ن: این نوشته بیشتر به خاطر این بود که بهت سری زده باشم و یادی ازت کرده باشم.

اگه یکی از دوستای نزدیکم بودی و الان دم دستم بودی، حتما یه فس کتک از جانب من نوش جان میکردی:72:

دنبال شغل خیلی بوده ام. ولی فکر کنم چون کوچولو موچولو هستم ردم میکنن.....

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

دنبال شغل خیلی بوده ام. ولی فکر کنم چون کوچولو موچولو هستم ردم میکنن.....

---

سلام
مگه قراره کار فیزیکی انجام بدید؟؟
خانوم پوه رشته تحصیلی شما چی بوده؟

نه کار فیزیکی.
ولی خب با مدرک کارشناسی، تنها کاری که مرتبط با رشته ام گیرم میاد کنترل کیفیه.
بعد خی مسئول کنترل کیفی هم باید یه جوری باشه که کارکن ها ازش حساب ببرن و ارتباط خوبی هم با کارکن ها داشته باشه.
ولی خب فکر کنم چون قیافه ام کلا زیادی مهربونه (گرچه شاید شخصیتم جدیتر باشه) و ریزه میزه هم هستم ردم میکنن.
نمیدونم.
خودم فکر میکنم دلیلش همینه احتمالا.

رشتم فیزیک اتمی بوده. با علاقه هم وارد اینر شته شدم. زمانی که انتخابش کردم فکر میکردم حتما تا دکتری میرم.از بچگی هم کلا عاشق انرزی هسته ای و مباحث علمی مربوط بهش بودم. توی دبستان هم وقتی میگفتن تحقیق بنویسید من در مورد راکتور آب سنگین مینوشتم. اما کلا همه چی ریخت به هم. نمیدونم الان توانایی ادامه تحصیل رو دارم یا نه. نمیدونم چرا میترسم از پسش بر نیام.

در مورد شغل هم گاهی سراغ شغل های غیر مرتبط با رشته ام رفته ام. ولی خب احساس رضایت درونی اصلا نداشتم. یعنی یه چیزی درونم همش ملامتم میکرد که اینجا جای من نیست.

شغل تدریس رو خیلی دوست دارم. یه بار تونستم توی خانه ریاضیات به عنوان مدرس پذیرفته بشم. ولی اون موقع تازه دو سه ماهی ااز ازدواج علی گذشته بود و حالم خراب بود. کلا اضطراب به شدت بالایی داشتم و فکر میکردم هیچی جز شکست روبروی من نیست. همون جلسه اول که رفتم سر کلاس یهو وسط درس دادن، همه چی جلو چشمم سیاه شد ناگهان و سرم گیج رفت و غش کردم. بعدش انداختنم بیرون.
:54:

یه بارهم گفتم به درک هر کاری باشه میرم فقط محیطش سالم باشه.
رفتم یه جایی که شاید با دیپلم هم مید همون کارو کنم.
از قضا یکی از مراجع هایی که اومد همکلاسی دوران راهنماییم بود. یهو دیدم یکی صدام کرد پوووه!!!!!!!!! تو اینجا چی کار میکنی؟ جای تو اینجا نیست. من فکر میکردم تو الان حتما یه استاد دانشگاهی چیزی هستی؟ دیدمت جا خوردم. اینجا چی کار میکنی؟

یا یه بار رفتم برای یه کاری. موقع مصاحبه تا پرسید رشته ات چیه و گفتم ، گفت نه تو حیفی برو اینجا وقتت و عمرت هدر میره.


اصلا وقتی هم خودم میخوام سطح توقعم رو از خودم بیارم پایین تر اینقدر دنیای اطرافم بهم هی میگه نه اینجا جای تونیست..که اصلا یه حال بدی پیدا میکنم.

توی خونه هم خب خیلی وقتا بهم میگن تو قدر خودتو نمیدونی و جای تو یه جاهای بالاتره و ....

اصلا گیجم...نمیدونم چیکار کنم.

نمیدونم این گیج بودنم هم از کمالگراییمه یا نه........

- - - Updated - - -

از ادامه تحصیل یکمی زیادی میترسم. یعنی شک دارم که الان سوادم در حد لیسانس باشه. چون خیلی از مفاهیم برام جا نیفتاد.
خب من با اینکه دانشگاه دولتی درس خوندم و معدلم هم متوسط رو به بالا بود و حتی یه درس رو هم نیفتادم و در بعضی درسها هم نمره ام ماکزیمم میشد ولی شک دارم که چیزی رو واقعا یاد گرفته باشم.
این یه هراسی در من ایجاد میکنه.
مثلا ما یه چیزی داشتیم به اسم پاریته. من میتونستم بفهمم پاریته یه تابع مثبته یا منفی. ولی اصلا حالیم نشد خود پاریته یعنی چی؟؟؟؟؟
از طرفی خیلی هم درس میخوندم. ولی خب ظاهرا نتیجه نمیگرفتم. فرضا 8 صبح میرفتم دانشگاه و تا 4 عصر کلاس داشتم. ولی روزی حداقل دو ساعت رو باز هم درس میخوندم. خیلی وقتا هم شاید به جز ساعتی که سر کلاس بودم حدود 5 -6 ساعت درس میخوندم و همش توی سالن مطالعه و نماز خونه خوابگاه بودم و داشتم درس میخوندم. ولی نمیدونم چرا بازم دوزاریم نمی افتاد خیلی از مباحث یعنی چی؟
بعد حالا همش میترسم اگه برم ارشد از پسش بر نیام.
وقتی میشینم برای آمادگی برای ارشد بخونم میترسم. یعنی کتابا رو که میبنم یه هول و اضطراب شدیدی بهم دست میده که کلا ترجیح میدم بذارمشون کنار.

دیگه دارم خل میشم. نه اینجوری در جا زدن برام قابل تحمله دیگه....نه میدونم باید چی کار کنم........

- - - Updated - - -

اگه خودم توی خودم میدونستم هوشم کمه و توانایی هام همیشه کم بوده خیلی اذیت نمیشدم. ولی وقتی خودمو با گذشته ی خودم مقایسه میکنم میبینم من باید جایی بالاتر از این باشم. گرچه گویا اضطرابم بهم اجازه حرکت نمیده.

تا چهارم دبستان من اصلا سر زنگ ریاضی حوصلم سر میرفت. چون فکر میکردم من هرچی دارن بهمون یاد میدن رو خودم تنهایی تونستم بهش برسم. اینا چرا یه چیزی که بلد نباشیم یادمون نمیدن؟؟؟؟
یا کلا تا همون پیش دانشگاهی هم اونقدر ریاضیات و جبر و هندسه و این جور درسا برام راحت بود که برای امتحان هم نخونده میرفتم سر جلسه. فقط اگه خیلی زحمت میکشیدم براشون این بود که یه نگاهی به فهرست کتاب بندازم. یا نهایتا بخشهایی رو که فکر میکردم یکم سخت تره یه نگاهی کنم.
یعنی میدونم باهوش هستم.
ولی اینکه نمیتونم ازش استفاده کنم و نمیدونم باهاش چیکار کنم عذابم میده.

- - - Updated - - -

ارم چل میشم........:54::54::54:

فرشته مهربان........
من چه خاکی به سرم بریزم وقتی نمیتونم فکر کنم دنبال هیچ چیزی نباید باشم؟ و از طرفی هم نمیدونم دنبال چی باید باشم؟:54::54::54::54:
آخه چه جوری همین جوری توی لحظه خوش باشم؟:302:

آقای توجیه....
یه بار گفتید که اگه حاضر باشم پول خوبی بدم حاضرید منو بکشید....
بیاید منو بکشید راحت شم از دست خودم.....
:54::54::54:
نمیشه یکم تخفیف بدید؟:302:قول میدم هر چی دارایی دارم بهتون بدم....:tongue:


دختر مهربون...من چند بار مامان و بابام قشنگ نرمم کرده اند...جواب نداد...آدم نشدم....
حالا یه وقت دیدی دست تو شفا بود و با همون یه پس گردنیت آدم شدم...
بگو کجایی بیام یه کتک مفصل بهم بزنی؟... شاید ادب شدم....:302:

- - - Updated - - -

آقای جنوب سرخ...
شما که دلتون پاکه حداقل یکم دعا کنید من آدم بشم:54:

- - - Updated - - -

راستی چی شد آقای جنوب سرخ؟
از سفر برگشتید؟ رفتید روانپزشک؟

حیفه به خدا
من زیاد با تدریس خصوصی و تدریس تو آموزشگاه موافق نیستم
اما شما راحت می تونید جذب آموزش و پرورش بشید (اگر دوست داشتین آمارشو واستون در میارم)
مباحث فیزیک دبیرستان هم که شیرین.... فکر کردن به فیزیک دبیرستان لذت بخشه چه برسه به تدریسش!
من یه آقایی رو می شناسم که لیسانس فیزیک اتمی مولکولی داشت ریاضی هم درس می داد البته خصوصی
اما تدریس کردن غیر از قدرت انقال مفاهیم و فن بیان و اعصاب فولادی یه جلبیه خاصی می خواد و از هر کسی بر نمی یاد چون بچه های نسل جدید خیلی تخس شدن!

ارشد هم اگر دوست داشتین می تونید یه رشته دیگه شرکت کنید مثل مهندسی هسته ای (شنیدم فیزیک اتمی و مهندسی هسته ای قرابت زیادی با هم دارن)
مطمئن نیستم اما فکر کنم مهندسی اپتیک و لیرز هم می تونید شرکت کنید واحد هاش خیلی به فیزیک محض نزدیکه (رشته شاد و پول سازیه...)
اگر تصمیم به کار کردن هم نداشته باشین ارشد گرفتن خیلی بهتر از بیکاریه حتی اگر 5 سال هم طول بکشه.

قرار نیست به محض شروع کار یه سمت عالی با حقوق و مزایا رویایی به شما پیشنهاد شه , کسی که به تازگی فارغ التحصیل شده بهش کرسی استادی دانشگاه ام آی تی پیشتهاد نمیشه , خیلی واضح ست که باید کار کرد باید تلاش کرد...
ناراضی بودن از شرایط کار نباید باعث شه که شما کلا قید کار رو برنید
مثل این می مونه که شما رو پله اول نردبون باشید و از جایگاهتون راضی نباشید و هی به خودتون بگید من باید رو پله آخر نردبون قرار بگیرم و تحت تاثیر این افکار کلا از نردبون بیاید پایین

چند نفر از کسایی که کنکور ارشد می دن سوادشون در حد لیسانسه؟ به نظر من اصلا لازم نیست که به کل مباحث لیسانس اشراف کامل داشته باشید وقتی وارد دوره ارشد بشید رو یه بخشی از مطالب کارشناسی فوکوس می کنید و جزئیات مربوط به اونو مطالعه می کنید
مثلا تو رشته خودم تو دوره کارشناسی باید بدونیم مایع ایکس تحت فشار فلان و دماع فلان چه رفتاری می کنه اما وقتی تو ارشد وارد گرایش جامدات بشیم اصلا لازم نیست اینو بدونیم
اگر هم تو مفاهیم پایه ای مشکل داشته باشید می تونید رفرنس مطالعه کنید

من هم از همون اول تو درسای ریاضی فیزیک ماکزیمم نمره رو می گرفتم بازم فکر می کردم درسو بلد نیستم اما وقتی با 15 جلسه معلم خصوصی عربی می شدم 10.5 فکر می کردم دیگه عربی رو یادش گرفتم.... این حالت فکر کنم همون کمال گرایی باشه
ضمنا با کتک خوردن چیزی درسته نمیشه... من قبلنا زیاد خودمو می زدم اما از این کار هم جواب نگرفتم...
بعدشم کی گفته من دلم پاکه؟:wink: من اگه دعام کارساز بود که وعض خود این نبود! ولی چشم دعا می کنم ما هممون به دعای هم محتاجیم , شاید دعامون در حق کس دیگه جوای داد!

- - - Updated - - -

مرسی
خدا رو شکر بد نیستم
البته خوبم نیستم

دیروز از سفر برگشتم زنگ زدم واسه شنبه وقت گرفتم
از تایپیک آخرم تا حالا دوتا کار مثبت کردم
کلاس زبان رو دوباره شروع کردم و واسه اعزام به سوریه ثبت نام کردم (مدافعین حرم)
:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

میگم میشه به من بگید این کاری که کردم درست بوده یا غلط؟

من خیلی همش نگران بودم که دیگران فکر کنن من زندگیم خراب شده. به خصوص خیلی همش میترسیدم علی بفهمه من شکستم یا فکر کنهمن زندگیم خراب شده.
بعد خیلی بهم فشار می اومد و مضطرب میشدم.
همش درگیر این شده بودم یه مدت که حالا دیگران چی در مورد من فکر میکنن؟
خیلی میترسیدم که اعتبارم رو از دست بدم. خیلی میترسیدم در نظر دیگران بشکنم. به خصوص در نظر خانوادم.
بعد دیدم نمیتونم این مشکلم رو حل کنم. مثلا وقتی میرفتیم شهر خاله اینا و اونها رو میدیدم لونقدر مضطرب بودم که الان اونا چی در مورد من فکر میکنن که خب سرگیجه میگرفتم.
از هر اشتباهیی که باعث بشه در نظر دیگران بشکنم وحشت زده شده بودم. تا حدی که یه حالت لرزش شدیدی بهم دست میداد. یه چیزی تو مایه ی حمله ی صرع. البته نه به اون شدت. ولی بدنم لرزشهای واضح و شدشدی پیدا میکرد.
بابا برام خیلی مهم بود. همش نگران این بودم توی ذهن بابا هم بشکنم. که آخرش این اتفاق هم افتاد.
بعدش یهو زد به سرم که خیال خودمو اصلا راحت کنم.
گفتم بذار کاملا اعلام کنم و بروز بدم که داغون و شکسته ام.
بذار اصلا دید همه در مورد من خراب بشه که دیگه ترسی از اینکه کی چی در موردم فکر کنه نداشته باشم.
عمدا ضعفهام رو شدید تر از اون چیزی هم که بود بروز دادم.
اوایل حس خیلی بدی بهم دست میداد از این کار. چون فکر میکردم دارم خودمو اعتبار خودمو آبروی خودمو عزت خودمو . کلا وجود خودمو له میکنم.
من حتی با اینکه اونقدر میترسیدم علی بفهمه که من شکسته ام و این جدایی برام سخت بوده، بعد از ازدواجش بهش گفتم که برام سخت بوده. بعد هم خیلی چیزها الکی در مورد خودم بهش گفتم. بدترین چیزهایی که ممکن بود . حتی گفتم وارد روابط نامشروع شده ام.
میخواستم خودمو از اون ترس از قضاوت دیگران خلاص کنم.
حتی در مورد ارتباطم با خدا. از بس همش میترسیدم که الانه که کاری کنم که جریمه ام کنه، ارتباطم باهاش بیشتر از اینکه برای کسب آرامش و امید باشه حالت ترس و وحشت از ناراحت شدن خدا رو پیدا کرده بود. حتی مساله خودارضایی از بس از دوباره پیش اومدنش وحشت داشتم و از اثراتش وحشت داشتم و از اینکه خدا رهام کنه، برام یه کابوس بزرگ شده بود.
یه روز دیگه به خدا گفت:" اصلا دیگه نمیخوام ازناراحت شدنت بترسم. میخوای زندگی منو خراب کنی بکن. دیگه از این همه وحشت خسته شده ام.اصلا دوستم نداشته باش. دیگه نمیخوام همش از اینکه دوستم نداشته باشی بترسم. دیگه نمیخوام حتی بهت امید ببندم.
خود ارضایی رو هم یه مدت عمدا انجام میدادم.

اوایل خیلی اذیت میشدم.خیلی خیلی خیلی. ولی حس میکنم الان از کلا این کارهایی که کرده ام به اون چیزیکه میخواستم رسیده ام. دیگه قضاوت کسی برام خیلی مهم نیست. از اینکه کسی قبولم نداشته باشه و به ضعف هام پی ببره نمیترسم.
دیگه همش اضطراب ندارم فامیل و علی در موردم چی میگن و چه فکری ممکنه بکنن.
یه جوری شدم دیگه برام مهم نیست چه فکری بکنن.
ترسهام ریخته. خجالتی دیگه نیستم. دیگه ترس از طرد شدن ندارم.
یه جورایی به یهحد آرامشی رسیده ام از این لحاظ.
مشکل خودارضاییم هم حل شده. اصلا دیگه اون تحریکات برام پیش نمیاد. اگر هم ذهنم به سمتش بره میتونم کنترلش کنم.دیگه حس نمیکنم همش داره دنبالم میکنه و الانه که گیرش بیفتم.

ولی باز یه چیزی گاهی فکرمو اذیت میکنه.
اینکه نکنه این چیزی که من بهش رسیدم آرامش نیست و بلکه فقط مهری به قلبم زده شده که دیگه رنج گناه و خوف از خدا و این چیزا رو نفهمم؟؟

میشه یکی بهم بگه اون کارایی که کردم، روش درستی برای از بین برد حساسیتهام بود و کار درستی بود؟ یا اینکه روش غلطی بوده؟
و این از بین رفتن اون حساسیتهام ، واقعا از بین رفتن حساسیتهام بوده یا تیره شدن قلب و روحم، در حدی که دیگه چیزی از رنج گناه نفهمم؟

- - - Updated - - -

خواهش میکنم این سوالمو جواب بدید دوستان

---

سلام pooh گلم:43:

چه گناهی ؟؟ بابا جان تو که می گویی فعلا با مفاهیم مذهبی نمی توانی ارتباط برقرار کنی نمی شود موقتا به مفهوم گناه ایمان نداشته باشی؟ !!!!؟؟؟؟ (اسمایلی کوبیدن کله به در و دیوار از دست تو !!!!)

فکر می کنم بدون ایمان به گناه هم می شود پاک بود . آدم اگر با خودش صادق باشد و به خودش دروغ نگوید اخلاقی و درست رفتار می کند بدون این که لازم باشد خودش را از چیزی بترساند. فکر می کنم اگربعضی ها هستند که کارهای بد را فقط از روی ترس انجام نمی دهند دلیلش این است که اخلاق ملکه وجودشان نشده و در مرحله پایین تری از اخلاق اند. اخلاق وقتی وجود انسان را پر کرد دیگر برای پایبند بودن به آن ترسیدن از مجازات لازم نیست. این که نمی ترسی و پایبندی یعنی رفته ای یک مرحله بالاتر.

یادم است یک بار داستان موسی و شبان را برای یکی از دوستان نوشتی . ما همه مان شاید شبان باشیم . تو قبلا شبان سطح پایین تری بودی الان بد است که یک مرحله رفته ای بالاتر؟ اعتماد به نفس داری. خجالتی نیستی. قضاوت دیگران برایت اهمیتی ندارد. با آرامش بیشتری داری زندگی می کنی . با صداقت به زندگی ات نگاه می کنی و نقدش می کنی . داری تلاش می کنی مسائلی را حل کنی تا بهتر بشوی برای خودت و دیگران. این طور که من می بینم آدم بااخلاقی هستی .خوب است دیگر. pooh عزیزم چرا خودت را اذیت می کنی؟

این احساس گناه را بی خیال بشوی خوب است. چون آدم کمالگرایی هستی به نظرم اصلا احساس گناه برایت مضر است .چون هر وقت دچارش بشوی آن قدر در آن پیش می روی و خودت را با آن شکنجه می کنی که یا کلا می بینی بی خیال خدا و مفاهیم مذهبی بشوی و به آن ها اعتقاد نداشته باشی آرامشت بیشتر است یا می زنی یک بلایی سر خودت می آوری....( و از جمله مصادیق خودزنی است به دروغ به دیگران گفتن که رابطه غیر مشروع داشته ام ، یا به خود گفتن که خدا به قلبم مهر زده و....)

برای کمالگراهایی مثل تو خوب بودن خوبی کافی است تا خوب باشند ، آن ها به ترس از مجازات احتیاجی ندارند. اصلا:43:. ابدا.... اذیت نکن خودت را .
بازهم معذرت می خواهم اگر یک چیزهایی گفتم...... خب این دفعه خودت پرسیدی........:43::72:

ببخشید من تو تاپیکت نظر میدم پابرهنه میدوم وسط و بیربط حرف میزنم یه اشاره کنی دیگه میرمو مزاحمت نمیشم.
بابا خدا رو ول کن لذت رنج عشق ترس غم همه ش فعل و انفعال شیمیاییه اگه لذت نمیبری سروتونین مغزت کمه یا گیرنده هاش کم شده خدا کدومه هممون دستگاهیم محکوم قوانین فیزیک و شیمی

- - - Updated - - -

خدا یک مفهومه که پدرو مادر کردن تو کله مون تو ناخودآگاهمونه باهاش بحث می کنی که چرا اینجوریه یا اونجوریه؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ دیوانه کسی صداتو نمیشنوه با کی داری دعوا میکنی؟؟؟؟؟؟:161:زندگی همینه بابا دنبال چی هستی ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ مفهوم آسمانی و جاودانگی از این حرفا ندارهههههههههههه

- - - Updated - - -

من خواب دیدم درختا وسط زمستون شکوفه کردن فرداش برف اومد خوب این یعنی یه خدایی هست و جهان آفریده و بیکار اون بالا نشسته تو اتاق کنترل منتظره بنده هاش دعا کنن و اونم ببینه عشقش می کشه جواب ده نده

- - - Updated - - -

اعتقاد به خدا از نظر من همینقدر پوچ و مسخره س. مواد توهم زا بزن جبرئیل رو هم میبینی یه گپم باهاش بزن. ببخشین ولی من هیچوقت خواب مذهبی نمی بینم چون مذهبی نیستم تو قبلا بودی مغزت سوژه داره که خوابشو ببینه به همین راحتی

- - - Updated - - -

میخوام یاد بگیرم با همین زندگی خوش باشم همینجوری بی دلیل دنیوی حیوانی خوردن و خوابیدن و شهوت عشم کشید بقیه رو دوست دارم نکشید ندارم گور بابای بقیه دوستم نداشته باشن

- - - Updated - - -

آقای جنوب سرخ هم خوب میگه. ما تو خانواده مون هرکی پول بده اربابه بقیه رعیتش.

نمي دونم خدا هست يا نه. فقط ميخوام بگم تصويري كه ازش بهمون ارائه دادنو قبول ندارم. هميشه بترسي كه گناه نكنم يا برا يك خواسته همه ش دعا كني آخرش هم نشه بعدش هي از خودت بپرسي چرا؟ اعتقاد به خدا اگه بخواد تو زندگي يه درد و رنج ديگه درست كنه كه مثلا چرا خدا بهم توجه نميكنه نكنه خدا از دستم عصباني بشه و ... نباشه بهتره

- - - Updated - - -

اعتقاد به خدا اگر به آدم آرامش بده قوت قلب بده انسان تر كنه با اخلاق تر كنه خوبه

- - - Updated - - -

خلق و خوي شخص اگر آرام باشه ايمانش هم همون شكلي مي شه اگر دنبال تنبيه گري و خشونت باشه دينش هم خشن ميشه

- - - Updated - - -

از حرفام ناراحت نشين خوب از اين همه شعاراي قشنگ ولي بيخود خسته شدم من به وجود خودم مطمئن نيستم نميدونم گذشته اتفاق افتاده يا خواب و خيال بوده نميدونم چيزايي كه تو اطرافم مي بينم واقعين يا يه مشت تصاويرن برام عجيبه يك سري آدما ميگن خدا مهربونه و قادره و بعد از مرگ قراره به حساب همه مون برسه خيلي به نظرم عجيبه همچين با قاطعيت ميگن نميدونم شايد بقيه از يك چيزايي خبر دارن گيرنده هايي شايدم حسگر دارن كه من ندارم.

- - - Updated - - -

اينا رو اينجا گفتم چون خانم باهوش پو خفه شدم از بس گفتي خدا خدا

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط پر خيال

-اينا رو اينجا گفتم چون خانم باهوش پو خفه شدم از بس گفتي خدا خدا

---

ببخشید که شما رو خفه کرده ام!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

- - - Updated - - -

بارها تاپیک درمان ذهن سطحی و منتقد درونی ، و تاپیک درمان سندروم سی سالگی رو خونده ام.
اما ظاهرا ذهنم اونقدر سطحی شده که نمیتونم بفهمم.

اصلا ذهنم اونقدر سطحی شده که در مورد هیچ چیزی فکر نمیکنم. فقط دارم زندگی رو نظاره میکنم. همین.

............................................
ولی میدونم که قبلا اینجوری نبوده ام. میدونم قبلاها اتفاقا عمیق به مسائل فکر میکردم. میتونستم برنامه ریزیهای بلند مدت برای رسیدن به اهدافم داشته باشم و گام به گام پیش برم. میتونستم بفهمم. و....

.......................................

دیگه خسته شده ام..........
از دارو مصرف کردن...از خودم....از زندگی.......

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط جاثیه

فکر می کنم بدون ایمان به گناه هم می شود پاک بود . آدم اگر با خودش صادق باشد و به خودش دروغ نگوید اخلاقی و درست رفتار می کند بدون این که لازم باشد خودش را از چیزی

بترساند. فکر می کنم اگربعضی ها هستند که کارهای بد را فقط از روی ترس انجام نمی دهند دلیلش این است که اخلاق ملکه وجودشان نشده و در مرحله پایین تری از اخلاق اند. اخلاق

وقتی وجود انسان را پر کرد دیگر برای پایبند بودن به آن ترسیدن از مجازات لازم نیست. این که نمی ترسی و پایبندی یعنی رفته ای یک مرحله بالاتر.

---

دقیقا.
حرف های قشنگی گفتی .یه داستان یادم اومد میگه که چند سال قبل توی کانادا پلیس اعتصاب میکنه و اسلحه ها رو زمین میزارن

بعد از اینکار شهر به هم میریزه و مردم شروع میکنن به دزدی و کار خلاف تا پایان روز تمام فروشگاه ها رو خالی کردن

بعد که تحقیق کردن متوجه شدن بعضی از مردم نرفته بودن دزدی...

این باور غلطیه که ما فقط از ترس خدا ادم های خوبی هستیم. ادم هایی که خوب رو برای خودشون تعریف میکنن.حتی اگه خدایی هم نباشه اخلاق گرا باقی میمونن.

فقط کافیه خوب بد رو برای خودمون تعریق کنیم.ایا ما فقط باید به خاطر ترس خوب باشیم؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ایوب

دانشجو بودم، بدبخت و بیچاره، یه لپ تاپ از تعاونی دانشگاه برداشته بودم قسطی! ماهی 60تومن نداشتم بدم! همین جور که تو شهر داشتم چرخ می زدم و فک میکردم از کدوم گوری جور کنم، یه دفعه یادم به گوشواره هام افتاد و رفتم فروختمشون!:47: این قدر دوسشون داشتم که نگو!

!

---

فکرکنم ایوب خیلی وقته نیومده تالار.
ولی دلم میخواست ازش بپرسم اون گوشواره ها رو قبلش با پول خودش خریده بوده؟

من که فکر نکنم گوشواره و گردنبند و کلا چیزایی که یعنی مال منه، جزء دارایی من محسوب بشه و بتونم بفروشمشون. یه بار اتفاقا همچین فکری به ذهنم رسید که مثلا برم گردنبندم رو بفروشم. وی مامان گفت:" مگه مال توه که بری بفروشی؟ هروقت با پول خودت چیزی خریدی بعد براش تصمیم بگیر"
فکر کنم این گوشوارم و گردنبندم فقط یه چیزیه که بهم قرض داده اند.

آخه مامانم حتی برای خواهرام هم طلاهاشونو نداد بهشون وقتی ازدواج کردن. یه جورایی انگار ازشون پس گرفت. یعنی فقط تا وقتی خوه بابا هستیم حق داریم مثلا اون گوشواره رو گوشمون کنیم. وقتی ازدواج کردن دیگه مال خواهرام نبودن.


یکی از خواهرام چند سال پیش یک بار در دوران عقد طلاق گرفت. خب مهریه اش رو هم بخشید تا تونست طلاق بگیره. ولی اون طلاهایی هم که شوهرش براش در دوران عقد آورده بود رو مامام به خواهرم نداد. مامان طلاها رو جای خسارت خرجایی که برای مراسم عقد و خریدایی که برای داماد سابق کرده بودن برداشت برای خودش. و نداد به خواهرم!!!!!!!!!!!!1

نمیدونم همه مامانا اینطوری ان؟؟؟؟؟؟؟؟؟

یا بابام....
خواهرم و وهرش گیر 5 میلیون دیگه بودن که بتونن یه جای بهتر خونه بخرن. تا همون جاش رو هم چندتا وام گرفته بودن تا بتونن خونه بخرن.اما خب پولشون جور نشد و مجبور شدن یه جایی که باب میلشون نبود خونه بخرن.بابا یه کلام نگفت من 5 تومن رو حالا بهتون قرض میدم بعدا بهم بدید. یعنی راستش خواهرم هم از بابا خواسته بود که اگه میشع کمکشون کنه. بابا گفته بود دستم فعلا تنگه.
بعد موقع خرید و سند زدن و .... بابا گفته بود بیاید شریکی بخریم .سه دنگ شما سه دنگ ما.!!!!!!!!!!نمیدونم بابا که دستش تنگ بود چطوری یهو پولدار شده بود که سه دنگ خونه رو بخره و به اسمش بزنن؟

یا خود مامان...
کافیه بگم مامان 20 تومن میدید من برم مثلا دکتر زنان؟
میگه ندارم.
بعد کافیه همون روز بفهمه یکی میخواد طلا بفروشه. میره میخره.!!!!!!!!یهو پولدار میشه.

همون خواهرم که گیر خونه خریدن بودن مجبور شد طلاهاشو بفروشه. کی طلاهاشو خرید ازش؟ مامان.
الان هم گاهی همون طلاهایی که قبلا به سر و گردن خواهرم بوده استفاده میکنه. اونوقت خواهرم از طلاهاش فقط حلقه ازدواجش باقی مونده.حتب جلو خواهرم هم از همون طلاها استفاده میکنه. نمیدونم یعنی توی دلش نمیگه یه وقت دل خواهرم میسوزه؟

من یاد ندارم یه بار پول تو جیبی به من داده باشن. تنها پولی که به من میدادن به اندازه روزی دو بار کرایه اتوبوس بود که بتونم برم مدرسه و بیام.

هنوزم میخوام برم بیرون باید هی بگم کارت اتوبوسم شارژ نداره. اونوقت هزار تومان با منت میدن که کارت شارژ کنم. هر بار سوار شدن اتوبوس هم که 300 تومنه. یعنی با هزار تومن شارژ کارت ، نهایتا میشه 3 بار سوار اتوبوس شد.

- - - Updated - - -

ااصلا امروز اعصاب ندارم.
دو روزی رفتیم شهری که بابا عمل کرده.
امروز صبح میخواستیم برگردیم.
برادر بزرگم رسوندمون ترمینال.یه پسر دو سال و نیمه دارن. موقع خداحافظی گفت خانمش دوباره بارداره. ولی میخوان سقطش کنن.پرسیدیم الان چند وقتشه؟ نگفت.
من حرفی نزدم. ولی خیلی اعصابم از دست داداشم خرد شد.
همینجور که داشتیم با مامان میرفتیم گفتم خب وقتی بچه نمیخوان چرا حواسشونو جمع نمیکنن که بچه دار نشن؟ حالا زن داداش بیچاره باید درد و بدبختیهاشو بکشه و داداش هم عین خیالش نباشه.
بعد خب اعصاب نداشتم.
مامان گفت:" حالا یعنی چند وقتشه؟"
منم با اعصاب خوردی وبی حوصلگی گفتم:" چمیدونم"
مامان بهش برخوردو گفت:" دیگه با من هم کلام نشو.فقط بلدی جلو بقیه بلبل زبونی کنی و جوری باشی که همه فکر کن آدمی؟و....."
توی 8 ساعتی هم که توی راه بودیم باهام حرف نزد. حالا هم باهام سرسنگینه و حرف که میزنم جواب نمیده.

حالم به هم میخوره از تک تکشون.
به خدا قسم هر کدوم هر چی به مامان بگن و هر بی احترامی بکنن مامان اصلا بهشون برنمیگرده. اما کافیه من همین یه کلمه چمیدونم رو بگم. خوب بلده به من برگرده.

- - - Updated - - -

بعد از 43 روز رفتیم پیش بابا که یه سر بهش بزنیم.یعنی 43 روز بود همدیگه رو ندیده بودیم.
موقعی که بابا رو دیدم که فقط به زور یه جواب سلام بهم داد. اصلا جوابی به بقیه احوالپرسیهام نداد و حتی نگاهمم نکرد. من به رو نیاوردم و باز هم بغلش کردم. اما همونجور بی تفاوت و بی حرکت وایساده بود و حتی دستش رو نیاورد بالا یکم اونم منو بغل کنه.
موقع خداحافظی هم همینطور. باز هم بغلش کردم و قربون صدقه رفتم و ...فقط به زور تحملم کرد.

- - - Updated - - -

من نمیدونم باید چیکار کنم مثلا؟
این مدت که خب خواهرم زایمان کرده بود. از دو هفته قبلش که کلا خونه ما بودن و من هم هر کاری از دستم بر اومد انجام دادم.
بعدش هم که دو سه هفته است بعد از زایمانش خونه ی اونها هستیم و مراقبشیم. منم خب هر کاری بتون برای خودش و نی نی انجام داده ام. ولی بیشتر حواسم به اون یکی دخترشون بوده که الان اول دبستانه. به درسها و امور مدرسه اش رسیدگی کردم. میبینم الان خواهرم بیشتر درگیر نی نی شده، به جاش من بیشت به اون یکی دخترشون توجه نشون دادم و پارک میبرمش و کتابخونه و بازی و ....
مامانم هم که یه مغازه داره و این مدت که درگیر خواهرم بوده نتونسته بره و من بعد از ظهرها میرم اونجا . با اینکه فوق العاده از این کار بدم میاد.

اونوقت در میان بهم میگن:" تو هم یه کاری کن...تو هم بالاخره یه گوشه از کارها رو بگیر...."

به خدا من خیلی هنر کرده ام تا حالا از دست اینا خودکشی نکرده ام.

- - - Updated - - -

من قبول دارم که درست نیست که تا الان دارن خرج منو اونا میدن.
ولی اینم میدونم که من خیلی خیلی کم خرج بوده ام.

- - - Updated - - -

هه....
برادرم از وقتی بچه بود پولی هم که کسی مثلا برای تولدش بهش میداد جمع میکرد و خرجش نمیکرد. بعد کم کم چند تا دونه جنس خرید و توی مغازه مامانم مامانم براش فروخت و پولش رو نگه میداشت براش و باز باهاش جنس میخرید براش و میفوخت و ....
دو سه سال پیش برادرم میخوات تار بخره. مامان اینا براش نخریدن. اونم گفت خب پول خودم که هست با اون میخرم و از مامان خواست پولها رو بهش بده تا تار بخره.
مامان بهش داد. ولی پول کارکرد خودش و زحمتی که برای فروشش کشیده رو از روی پول برداشت، بعد بقیه اش رو داد به برادرم.
به خدا فکر که میکنم هی به این چیزا...میگم کو مهر مادری؟ کو فداکاری مادرانه؟

همش فقط سودنگری....همش یه ذهن اقتصادی...همش حتی برای محبت کردنها هم حساب و کتاب....

سلام پوه عزیزم

نقل قول:

---

یا خود مامان...
کافیه بگم مامان 20 تومن میدید من برم مثلا دکتر زنان؟
میگه ندارم.
بعد کافیه همون روز بفهمه یکی میخواد طلا بفروشه. میره میخره.!!!!!!!!یهو پولدار میشه.

همون خواهرم که گیر خونه خریدن بودن مجبور شد طلاهاشو بفروشه. کی طلاهاشو خرید ازش؟ مامان.
الان هم گاهی همون طلاهایی که قبلا به سر و گردن خواهرم بوده استفاده میکنه. اونوقت خواهرم از طلاهاش فقط حلقه ازدواجش باقی مونده.حتب جلو خواهرم هم از همون طلاها استفاده میکنه. نمیدونم یعنی توی دلش نمیگه یه وقت دل خواهرم میسوزه؟

من یاد ندارم یه بار پول تو جیبی به من داده باشن. تنها پولی که به من میدادن به اندازه روزی دو بار کرایه اتوبوس بود که بتونم برم مدرسه و بیام.

هنوزم میخوام برم بیرون باید هی بگم کارت اتوبوسم شارژ نداره. اونوقت هزار تومان با منت میدن که کارت شارژ کنم. هر بار سوار شدن اتوبوس هم که 300 تومنه. یعنی با هزار تومن شارژ کارت ، نهایتا میشه 3 بار سوار اتوبوس شد.

---

واقعا ناراحت شدم وقتی اینها را خوندم. خودت ناراحت نکن به جاش بیا وابستگی ات به خانواده را کم کن.

نقل قول:

---

اگه خانمی اصلا هیچوقت علاقه ای به کار بیرون نداشته باشه، بهش ایرادی وارده؟
و آیا باید خودش رو مجبور کنه به خاطر فرهنگ و سایر شرایط، بره سر کار؟ در حالی که میدونه اصلا کار بیرون با روحیاتش سازگار نیست و علاقه ای نداره؟

---

به نظر من گاهی اوقات شرایط ایجاب می کنه که ادم از علایقش بگذره و برای پیشرفت زندگیش تلاش کنه. حتی اگه به ان کار علاقه نداشته باشه.

نقل قول:

---

از طرفی فرضا یه کسی مدرک لیسانس یا فوق لیسانس یه رشته ای رو داره. بعد هرچقدر میگرده کار مرتبط با رشته اش گیرش نمیاد.
بعد حاضر میشه بره سراغ یه کاری که اگه حتی دیپلم هم نداشت میتونست انجامش بده؟
به نظرتون اگه بره سراغ این کار بیشتر حالش بد میشه و اذیت میشه ؟یا چون بالاخره مشغولیت و یه حد کمی درآمد داره حالش بهتر میشه؟

---

این بستگی به هدف فرد داره. اگه کسی به رشته اش علاقه مند و فصد داره که ان را ادامه بده و با علم به اینکه کار با ان رشته سخت پیدا میشه, در ابتدا می تونه کارهای دیگه انجام بده و بعدا که به مدارج عالی رسید و تجربه کافی را بدست اورد با رشته خودش کار کنه.

عزیزم حیف به خدا زندگیت را تلف کنی و ازش استفاده نکنی. شما که میدونی توانایی های لازم برای موفق شدن را داری, پس چرا ازش استفاده نمی کنی؟
به نظر من اگه کار کنی حتی اگه بهش علاقه هم نداشته باشی, بهتر از اینه که به خانواده وابسته باشی.
ولی بیا یه جور دیگه به موضوع نگاه کنیم! اینکه خانواده شما اینگونه برخورد می کنند تا شما روی پای خودت بایستی و بهشون وابسته نشی.یادمه یکی از دوستان پدرم با اینکه وضعیت مالی خوبی داشتن, وقتی دخترشون بزرگ شدن دیگه بهشون پول تو جیبی ندادن و گفتن که باید بری سر کار و خودت پول در بیاری و روی پای خودت بایستی.
حالا دلیل کارهای مادر شما هر چی که هست مهم نیست, شما خودت ناراحت نکن و سعی کن کاری کنی که این شرایط را عوض کنی.
:72::72::72:

- - - Updated - - -

عزیزم پست های جدیدت را ندیدم وقتی که پستم را ارسال کردم.
خب وقتی می بینی اینطوری عمل می کنند, چرا کاری نمی کنی؟ به خدا اگه درست را ادامه بدی و بری سرکار خیلی زندگیت فرق می کنه و استقلال مالی هم پیدا می کنی. شما گفتی فیزیک خوندی؟ نمیشه خصوصی فیزیک درس بدی؟ یا مدرسه؟

کی گفته یه مادر دوست داره برای بچه اش هر کاری کنه؟؟؟
من که همچین چیزی ندیده ام....
الان فرضا ما یه جعبه شکلات توی خونمون باشه. مامان وقتی خواهرم اینا میان خونمون قایمش میکنه. آخه چرا؟
چرا اینقدر حساب گری؟ چرا؟

بابا روزی که میخواست بره رو هم رفته 270 تومن پول برای ما گذاشته و رفته. الان 45 روزه با 270تومن. اون هم که کلیش رفت برای قبض آب و برق و گاز و ....

من نمیگم کاری نکرده اند. مامان از وقتی من یادمه کار میکرده. خیلی زود دچار پا درد و کمر درد شد. ولی کاش اون درآمد ها هم برای ما بود!!!!!کاش خرج نیازهای روزمره ی ما هم میشد. ولی نشد....جمع شد و باهاش خونه ساخته شد(با اینکه ما خونه داشتیم)جمع شد و مغازه خریدن.جمع شد و سکه و طلا خریدن. همش شده سرمایه....
ولی من یه مانتو رو باید 7 سال میپوشیدم. باید تا ترم سوم دانشگاه زمستونا بدون کاپشن میلرزیدم. باید از زیر بیرون رفتن با دوستام در میرفتم چون پول نداشتم اگه یه موقع یه چیزی میخریدن برای خوردن..باید توی خوابگاه چهار سال هزار جور تیکه و حرف از هم اتاقی ها میشنیدم.

یه بار به مامان این حرفو زدم. مامان گفت:" طلبکار هم هستی؟ خب این مغازه و خونه و ... بعدا که ما مردیم میرسه به خودتون"

من ارث میخوام چی کار؟
یه بار نتونستم تجربه کنم که چه حسی داره منم پول داشته باشم و بتونم مثل بقیه بچه ها توی مدرسه از فروشگاه مدرسه خوراکی بخرم...یه بار نتونستم وقتی به اتوبوس نرسیدم و مدرسه ام دیر شده بتونم تاکسی بگیرم و به موقع خودمو برسونم...اونوقت ارث به چه درد من میخوره؟

به مامان هم گفته ام....گفته ام که من هیچی از ارث نمیخوام. لطفا منو محروم کنید از اینکه وارث باشم.

- - - Updated - - -

کی گفته یه مادر دوست داره برای بچه اش هر کاری کنه؟؟؟
من که همچین چیزی ندیده ام....
الان فرضا ما یه جعبه شکلات توی خونمون باشه. مامان وقتی خواهرم اینا میان خونمون قایمش میکنه. آخه چرا؟
چرا اینقدر حساب گری؟ چرا؟

بابا روزی که میخواست بره رو هم رفته 270 تومن پول برای ما گذاشته و رفته. الان 45 روزه با 270تومن. اون هم که کلیش رفت برای قبض آب و برق و گاز و ....

من نمیگم کاری نکرده اند. مامان از وقتی من یادمه کار میکرده. خیلی زود دچار پا درد و کمر درد شد. ولی کاش اون درآمد ها هم برای ما بود!!!!!کاش خرج نیازهای روزمره ی ما هم میشد. ولی نشد....جمع شد و باهاش خونه ساخته شد(با اینکه ما خونه داشتیم)جمع شد و مغازه خریدن.جمع شد و سکه و طلا خریدن. همش شده سرمایه....
ولی من یه مانتو رو باید 7 سال میپوشیدم. باید تا ترم سوم دانشگاه زمستونا بدون کاپشن میلرزیدم. باید از زیر بیرون رفتن با دوستام در میرفتم چون پول نداشتم اگه یه موقع یه چیزی میخریدن برای خوردن..باید توی خوابگاه چهار سال هزار جور تیکه و حرف از هم اتاقی ها میشنیدم.

یه بار به مامان این حرفو زدم. مامان گفت:" طلبکار هم هستی؟ خب این مغازه و خونه و ... بعدا که ما مردیم میرسه به خودتون"

من ارث میخوام چی کار؟
یه بار نتونستم تجربه کنم که چه حسی داره منم پول داشته باشم و بتونم مثل بقیه بچه ها توی مدرسه از فروشگاه مدرسه خوراکی بخرم...یه بار نتونستم وقتی به اتوبوس نرسیدم و مدرسه ام دیر شده بتونم تاکسی بگیرم و به موقع خودمو برسونم...اونوقت ارث به چه درد من میخوره؟

به مامان هم گفته ام....گفته ام که من هیچی از ارث نمیخوام. لطفا منو محروم کنید از اینکه وارث باشم.

- - - Updated - - -

من اصلا بحثم پول نیستاااااا.
بحثم اینه که نمیدونم مهر پدری و مهر مادری رو کجای رفتار پدر و مادرم میتونم پیدا کنم؟

- - - Updated - - -

دلم از این دنیایی که اطراف خودم میبینم و همش سود نگری و حساب و کتابه گرفته.
حساب و کتابشون هم فقط مربوط به پول و مادیات نیستاااااا.
مثلا خونه ی فلان فامیل زنگ نمیزنن احوالپرسی کنن. چرا؟ چون یک ماه پیش ما زنگ زده ایم و حالا نوبت اوناست که زنگ بزنن.
یا مثلا فلان فامیل که میاد خونمون فرضا من بخوام برای سر سفره ژله درست کنم. نمذلرن. چرا؟ چون اونا ژله نذاشته بوده اند سر سفرشون.

- - - Updated - - -

کاش وقتی هی بهم میگن برو از دخترای مردم یادبگیر،ٌ همه چیزای دخترای مردم رو هم میدیدن.

- - - Updated - - -

من پول روانپزشک رفتن رو هم وقتی ازشون خواستم. فردای روز تولدم بود. گفتن داری. بعد من هی فکر میکردم منظورشون چیه؟ من که پول ندارم. بعد فهمیدم منظورشون 25 تومان کادو تولدی بوده که جمعا خودشون و خواهرم اینا بهم داده بودن.

- - - Updated - - -

تا حالا شده پدرتون بیاد هر ماه تک تک خرج هایی رو که کرده و نوشه رو جمع بزنه و بیاد نشونتون بده که این ماه من اینقدر خرجتون کرده ام؟ هر ماه این اتفاق توی خونه ما می افته.
تا حالا شده حس کنید غذایی هم که دارید توی خونه پدرتون میخورید ،زیر منت هستید؟ من هر روز حس میکنم.
تا حالا شده باباتون وقتی از سر کار میاد و میرید سلام میکنید و میگید خسته نباشید، با یه حالت طعنه آمیز وبدی به جای جواب سلام بهتون بگه :" نوکرم" بابا الان شاید چهار سالی باشه همیشه همین رفتارو میکنه.

- - - Updated - - -

اون برادر بزرگم حالا فکر کرده چون ده سال از من بزرگتره و بچه اوله خانوادست و مامان و بابا بهش احترام میذارن میتونه هرجور دلش خواست با من و دو تا بردرم که بعد از خودم هستن رفتار کنه.
این دو روزه خونشون بودیم. مهمون اومده بود عیادت بابا. من میخواستم گاز رو روشن کنم. هرچی فندک میزدم فندکه جرقه نمیزد. پرسیدم داداش کبریتتون کجاست؟
جلو اون همه مهمون بهم میگه:" خواستی یه چایی دم کنی خودتو کشتی...من نمیدونم کی به توی بی عرضه لیسانس داده"
خب من خیلی بهم برخورد.اگه با لحن شوخی بگه بهم بر نمیخوره. اما لحنش کاملا حالت مسخره کردن داره.
فرداش خودمون بودیم و مهمون نداشتیم. میخواستم غذا درست کنم. هرچی توی آشپزخونشون نگاه کردم سیب زمینی ندیدم. پرسیدم داداش سیب زمینی هاتونو کجا میذارید؟ راستی فلفل دلمه دارید؟
گفت:" من نمیدونم تو با این مغزت چطوری کوانتوم پاس کردی.هنوز نمیدونی جای فلفل دلمه توی یخجاله؟"
منم گفتم :" اونو که میدونم. سیب زمینی کجاست"
قیلفه و لحنش رو یه حالت سرزنش و مسخره کردنی کرد و گفت" اصلا ولش کن....خواستی یه غذا بپزی کشتیمون. ..مسخره....بیا بیرون اصلا....خودم درست میکنم"
منم یهش گفتم:"جوابسوال من فقط این بود که بگی سیب زمینی کجاست. همین. نمیدونم تو چطوری لیسانس گرفتی و چند ساله استخدامی و کار میکنی ولی هنوز بلد نیستس جواب یه سوال واضح رو واضح بدی و لقمه رو دور دهن خودت نپیچونی"

بعدش مامان به من میپره که چرا به داداشت بی احترامی میکنی!!!!!!!!!1

- - - Updated - - -

اصلا اعصاب ندارم. دلم میخواد همه چی تموم بشه.
دلم میخواد برم یه جایی که هیچ کس نباشه.

- - - Updated - - -

بدم میاد....از محبت و احترام های ظاهری...از دورویی....از ی زندگی مثل زندگی مامان و بابا که نزدیک چهل سال فقط همدیگه رو تحمل کرده اند....از اینکه فقط چون به دنیا اومده ام مجبورن تحملم کنن و نمیتونن بندازنم دور چون بچشون هستم ولی واقعیت اینه که یه بار روی دوششون هستم و به اجبار تحملم میکنن نه اینکه مهر پدری یا مادری به من داشته باشن...

- - - Updated - - -

حتی وقتی من خواستم زندگی خودمو بسازم نذاشتن.
حتی توی ازدواج من هم زورگویی کردن.
واقعا خواهش میکنم نگید جراتمند نبودی و تقصیر خودته.
تقصیر منه که من حتی روحمم خبر دار نمیشه کسی خواستگاری کرده و ردش میکنن و بعد که رد کردن میان به من میگن؟


- - - Updated - - -

امشب اینقدر اعصابم خرده که کاملا آمادگی دارم خودمو بکشم.

هر چند...این کارو نمیکنم...شاید چون شهامتش رو ندارم...
شاید هم چون میدونم با خودکشی هم از دست بودن خلاص نمیشم.......

:161::161::161:

سلام پوی عزیز

شرایطت رو شاید نتونم درک کنم.
چون هیچ وقت توی شرایطت نبودم.

عزیزم، فقط یه تجربه از خودم بگم.
یه روز من هم خیلی از دست خانواده م شاکی بودم.
خیلی.
یعنی از هر کسی یه جورایی یه زخمی خورده بودم.
از اونایی هم که زخم نخورده بودم، براشون نگران بودم. همش فکر و ذکرم شده بود همه. همه بجز خودم.

رفته بودم پیش مشاور. تقریبا 20 دقیقه تعریف کردم براش. البته از خیلی چیزا زدم تا بشه تعریف کرد.
وقتی داشتم تعریف میکردم، مشاورم هیچی نمیگفت. فقط گوش میداد.
وقتی حرفام تموم شد، گفت از اول که اومدی نشستی، داری میگی این داداشم، اون داداشم، پدرم، مادرم، نقش این توی ازدواجم، سنگ انداختن اون توی تحصیلم و....

راهی که بهم نشون داد این بود که باید از خودت و محیط پیرامونت فاصله بگیری. نه به صورت فیزیکی(یعنی نه اینکه برم خونه جدا بگیرم.). بلکه ذهنی.

البته اقداماتی هم لازم بود برای این فاصله ذهنی، که اولیش فعالیت اجتماعی بود. دقت کن نگفت بهم برو کار کن. فقط گفت هر چیزی باشه که باعث بشه تو خودت رو درون یک محیط جدید ببینی و باعث بشه دایره لغات و مسائلت از دایره بسته و محدود خانواده ت گسترده تر بشه. حتی رفتن به کلاس.

خب بعد از اون، من واقعا نمیدونستم که این کار چقدر توی روحیه من تاثیر میذاره. اما خدا کمک کرد و یه کاری برام جور شد.
و بعد یواش یواش فاصله گرفتم.
بعد تونستم برم کلاسی که همیشه آرزوش رو داشتم برم ولی تا اون موقع بخاطر اینکه استقلال مالی نداشتم و بابام با اون کلاس مخالف بود نمیتونستم به هزینه بابام برم.
هیچ وقت باور نمیکردم بتونم یک سال و نیم توی اون کلاس برم و تقریبا حرفه ای بشم.


این همه پر چونگی کردم که بگم، اگه راهی بهت نشون میدن، انقدر بهونه نیار.
تو که به قول خودت ته خطی و دیگه امیدی نداری، بیا یه مدت به خودت فرصت دوباره بده.
محکم بیا پای کار وایستا، اگر هم جواب نگرفتی، اتفاق خاصی نمیفته.
به قول خودت، (باچیزایی که تعریف کردی) مگه چیز دیگه ای هم داری از دستش بدی؟
جواب نگیری بازم سر همین جای الانت هستی.


یه مدت نقش یه مرده ی زنده شده رو بازی کن.
یا نه، نقش یه ربات رو بازی کن. که صبح به صبح بهش برنامه میدن و اون فقط عمل میکنه بدون هیچ فکری.

با اینکه زیاد عصبانیم کردی توی تاپیکات (هرچند شاید عصبانیتم رو ندیده باشی) اما همیشه به یادتم و برات دعا میکنم.
ایشالا که خوب باشی همیشه.:72:

- - - Updated - - -

اینا رو هم اضافه کنم که، فکر نکن بعدش مثل این فیلما همه چی یهو گل و بلبل شد.
هیچی اطرافم عوض نشد.
همه همون قبلی ها بودن.
اما من راحت بودم. آزاد تر بودم.
فکرم دیگه اسیر حرفا و حرکات و تک تک کلماتشون نبود.
هر چند هنوزم خیلی راه مونده برای رهایی کامل.

اما به حدی هست که حداقلش چند وقت یه بار صبرم لبریز میشه. نه مثل قبلاً؛ هر روز و هر ثانیه.

ممنونم فرشته مهربان عزیز.

دیشب که رفتم بخوابم و مامان هم میخواست بخوابه شروع کرد نفرین کردن منو هی بد و بیراه گفتن. میگفت:"تو تا ما رو نکنی زیر خاک ول کن نیستی. امیدوارم ذلیل بشی. میدوارم هیوقت روی خوش زندگی رو نبینی . امیدوارم بدترین ای جهنم جات باشه. زندگی همه رو ریختی به هم .دست بردار هم نیستی. برو یه جا من اصلا نبینمت و ...."

منم این دفعه دیگه سکوت نکردم. گفتم:" آره...من کلا از وقتی به دنیا اومدم همین بوده ام و کلا از وقتی به دنیا اومدم زندگی همه رو خراب کردم. ولی تازه دو سه ساله فهمیدم باید اینی باشم که هستم. تازه فهمیدم درستش اینه که هستم. منم علاقه ای ندارم هیچ کدوم شما رو ببینم. شما هم که کلا نمیخواید منو ببینید.پس از این به بعد وقتی میرم تنها تو اتاق،نیاید کتکم بزنید و بگید بیا بیرون."
مامان گفت:" زود از این خونه برو. ولی تا وقتی تو این خونه هستی حق نداری هرکاری دلت خواست بکنی. هروقت از این خونه رفتی و از جلو چشمم گم شدی برو هر غلطی دلت خواست بکن."
منم گفتم:" من خواستم برم. شما ها نذاشتید"
اونم ادامه داد به نفرین هاش و گفت:" چطور این دو روز جلو اقوام مثل آدم بودی؟ چطور بلدی جلو بقیه ادای آدم ها رو در بیاری؟ فقط بلدی دیگرانو گول بزنی؟ تو خودت روانی هستی اونوقت میری بقیه رو مشاوره میدی؟ خاک تو سر اونایی که تو بخوای مشاوره بهشون بدی. و...."
من فقط هر نفرینی میکرد میگفتم ایشالا
دلم میخواست بهش بگم:" از همتون متنفرم. از اون بابا گرفته تا بچه 20 روزه خواهرم از همتون متنفرم و نمیخوام ریخت هیچ کدومتون رو هرگز ببینم.قبل از اینکه من زندگی شما رو خراب کنم شما زندگی منو خراب کرده اید.گرچه من کاری به کار کسی نداشته ام و به زندگی شخصی کسی ضربه ای نزده ام.من ازتون متنفرم. دیگه هم ادای اینکه ازتون خوشم میاد هم نمیتونم در بیارم. آره...من ازتون بدم میاد. دلم میخواد از اینجا برم.مطمئن باشید یه روزی هم میرم و دیگه هرگز برنمیگردم که شماها رو ببینم. برای همیشه هم شما از دست من راحت میشید هم من از دست شما."
اما نگفتم. و دیگه هرچی گفت سکوت کردم و جوابی ندادم.ام
ا همون یه ذره ای رو هم که جواب دادم و انگار خشم نهفته ام رو بروز دادم یه حس خوبی پیدا کرده بودم. یه آرامشی پیدا کردم. با اینکه میدیدم مامان ناراحت و عصبانیه ولی ناراحت نبودم. از اینکه یکم نفرتم رو بروز دادم خیلی احساس خوبی داشتم.
نکنه من یه جورایی دچار سادیسم شده ام؟

- - - Updated - - -

ویرایش : ممنونم دختر مهربون عزیز

- - - Updated - - -

برای پیدا کردن کار خیلی تلاش کرده ام جور نمیشه.
با اینکه شاید روحیاتم کلا با کار بیرون از خونه خیلی جور نباشه(یا شاید هم اعتماد به نفسم اونقدر نیست) ولی خیلی وقتا به این نتیجه رسیده ام که باید درآمدی از خودم داشته باشم و یک فعالیت اجتماعی داشته باشم.
توی آموزش و پرورش هم خیلی پیگیر بوده ام. نمیشه. میگن حق التدریسی ها توی نوبت هستن و بچه هایی که تربیت معلم خونده اند.
ما رو نمیگیرن.
گفتن فقط میتونی توی مدارس غیرانتفاعی درس بدی.
توی استان ما هم برای تدریس در مدارس غیر انتفاعی باید دوره های تدریس رو بگذرونی و آزمون بدی . من رفتم توی مرکز تحقیقات معلمان استان، دوره های تدریس رو گذروندم. با اینکه همشو خودمم بلد بودم. ولی خب دوره هاشو گذروندم. بعد که میرفتم مدارس غیر انتفاعی برای کار، باز هم نمیگرفتن.
چند تا از بچه ها که مشغول تدریس شده بودن ازشون پرسیدم پس شماها چطوری تونستید مشغول بشید؟ هر کدوم گفتن مدرسه غیر انتفاعیه مال دایی یا عمو یا بالاخره آشناهاشون بوده.
من هم که کلا آشنا ندارم.
خلاصه این کار هم جور نشد.
برای تدریس خصوصی، یه مدت کوتاه خودم توی خونه تدریس ریاضی میکردم. اما خب موردای کمی پیش می اومد. خواستم برم توی موسسه های آموزش خصوصی. گفتن چون خانواده ها هزینه میدن توقع دارن معلم با تجربه تدریس کنه. میگفت اکثرا معلم های بازنشسته رو برای تدریس خصوصی انتخاب میکنن.
خلاصه این هم نشد.
خانه ریاضیات رفتم برای تدریس. که اون هم یه اتفاقی افتاد و بیرونم کردن.

- - - Updated - - -

در مورد ادامه تحصیل هم ، اون رشته هایی که جناب جنوب سرخ اشاره کردن رو در انتخاب رشته میتونم انتخاب کنم. خودم مهندسی هسته ای گرایش راکتور رو خیلی دوست دارم. فیزیک ذرات بنیادی رو خیلی دوست دارم.
اما از همون مهندسی هسته ای گرایش چرخه سوخت و سایر گرایش هاش خیلی برام جالب نیست.
از طرفی گرایش راکتور، خیلی حالت مردونه داره و احتمالا بعش هم خانم ها استخدام نمیشن.
در وزارت بهداشت میتونم فیزیک پزشکی رو شرکت کنم. که فکر میکنم شرایط شغلی رشته های وزارت بهداشت خیلی بهتر باشه. و قبولیش هم نسبت به رشته خودمون خیلی راحت تره. اما باز به این هم که فکر میکنم انگار حسرت مثلا ذرات بنیادی یا راکتور یا کیهان شناسی رو توی دلم حس میکنم.

میگم بچه هاااا ....یه سوال....
میشه من فرضا یه رشته رو توی دانشگاه دولتی بخونم. بعد همزمان بتونم دانشگاه آزاد یا فراگیر پیام نور یه رشته دیگه رو هم بخونم؟ قانونا چنین چیزی ممکنه؟

- - - Updated - - -

من میدونم این چیزایی که مامان میگه از این نیست که منو دوست نداره و از من بدش میاد. میدونم.
میدونم ناشی از دو چیزه:
1- نگرانی ای که برای آینده من داره. که این به احتمال قوی ناشی از اینه که منو دوست داره.
2-احساس گناهی که داره از اینکه با سرنوشت من بازی کرده.

ولی خب....
رفتارشون اعصابمو خرد میکنه. نمیذاره راحت باشم. حتی توی غذا خوردن هم نمیذاره استقلال داشته باشم. همش کنترلم میکنه توی همه چی. حتی غذا خوردنم. میشماره که چند تا لقمه خورده ام.
بابا...منم آدمم. چی کارم دارید آخه؟ یکم راحتم بذارید. بذارید حداقل برای غذا خوردنم خودم تصمیم بگیرم چی بخورم و چقدر بخورم. بذار خودم تصمیم بگیرم که خرما بخورم یا نخورم. بذار خودم تصمیم بگیرم یه کفگیر غذا بکشم یا چهار تا کفگیر. یه تیکه گوشت بخورم یا چند تا تیکه گوشت.
توی حرف زدن هم استقلال ندارم. مثلا توی جمع دارم یه چیزی رو تعریف میکنم هی با چشم و ابرو علامت میده که نگو. اگه بغل دستم باشه هی نیشکونم میگیره که نگو.
خب بابا... یکم بذار راحت باشم. چقدر کنترل گری؟ ... چقدر نظر دادن توی همه چیزم؟
میخوام برم یه چیزی بخرم. نمیذتره خودم برم. بعد که با کلی منت راضی میشن بخرم هم نمیذاره خودم برم. میگه میرید گرون بهتون میدن و گولتون میزنن. حتما باید خودش بیاد.
خب بذار گولم بزنن. ولی خودم رفته باشم خرید. خودم یکم استقلال رو حس کنم. بذار اشتباه کنم ولی بار اشتباه خودم رو به دوش بکشم.نه بار اجبارهای شما رو. بذار سرم به سنگ بخوره. اما بفهمم راهی که خودم رفتم اشتباه بوده نه راهی که شما مجبورم کردید برم.

به خدا من محبت خاصی نمیخوام. یعنی نه میخوام قربون صدقه ام برن. نه ناز و نوازشم کنن. نه هی برام چیزی بخرن.
من احترام میخوام. من یه احترام و استقلال میخوام.
من میخوام حداقل جلوی مهمونایی که باهاشون رو دربایستی داریم بهم احترام بذارن. یه احترام دختری در سن من.
من میخوام اگه برادر بزرگم که ده سال ازم بزرگتره و زن و بچه داره، ولی به خودش اجازه میده به من جلوی دیگران توهین کنه، من میخوام اجازه داشته باشم که از خودم دفاع کنم. من دوست ندارم همیشه من مبور به تحمل و احترامگذاشتن باشم ولی دیگران هرجور دلشون میخواد با من رفتار کنن.
میخوام وقتی دارم به رفتار برادر بزرگم اعتراضی میکنم و بروز میدم که ناراحت شده ام، مامان بفهمه این یه چیزیه بین من و برادرم و نپره وسط و از برادرم دفاع کنه.
آیا چون او ده سال از من بزرگتره مجازه هر جور دلش خواست با من رفتار کنه؟ و من چون ده سال کوچکترم مجبورم همیشه سکوت کنم و سرمو بندازم پایین و از خودم دفاع نکنم؟

- - - Updated - - -

من احترام میخوام. چرا اینو نمیفهمن؟ چرا شعورشون قدر نیمده که اینو متوجه بشن؟
شاید بگید اشکال از خودته. اما واقعا نمیدونم اشکال از چیه منه؟ من که تا قبل از دو سه سال پیش، تا سرحد توانم سعی کردم جوری باشم که به خودم احترام بذارم و اجازه ندم کسی بهم بی احترامی کنه. اما باز هم بی احترامی ها بود. باز هم دخالتها بود. باز هم با زندگی من هر جوری خواستند بازی کردند.
این سه ساله که دیگه زده ام به اون دنده و گفتم اصلا با اینی که اطرافیانم هستن چه فایده که من تلاشی برای خودم بکنم، اوضاع هنوز همونه. بدتر شده البته.
شاید هم از لحاظهایی بهتر شده. از بعضی لحاظ دست از سرم برداشته اند.

من اون موقع علی رسما خواستگاری کرده بود و دو بار نه شنیده بود و دوباره پیش اومده بود. اما من جرات نداشتم موبایل بگیرم دستم. زود با تشر میگفتن :گ نکنه داری به علی اس میدی/ صدای اس ام اس اومد کی بود؟ "
همش کنترل گری.
اونوقت وقتی من از دست برادر کوچکم که دنبال دوست دختر و ینا بود حرص میخوردم، مامان بهم میگفت:" تو اول برو خودتو درست کن. تو به علی اس ام اس میدی. اونم به دوست دخترش اس ام اس میده. هر وقت خودتو درست کردی بعد در مورد کسی دیگه نظر بده."
یعنی من و علی رو که به قصد آشنایی برای ازدواج و با یک خواستگاری رسمی اقدام به صحبت کرده بودیم رو میذاشت پای برادر 17ر ساله من که با ده تا دختر دوست بود.

- - - Updated - - -

یادمه. یادمه دو سال و نیم پیش... وقتی اعتراض کردم که چرا همه خواستگارها رو رد میکنید؟ و اونا گفتن:" تو چرا هولی؟ مگه سی سالت شده که هولی؟ اصلا چرا به ازدواج فکر میکنی؟ حتما قدرت کنترل امیالت رو نداری که اینقدر هولی.و...."...یهو دیگه از تلاش کردن برای بزرگ بودن خسته شدم. به خودم گفتم: پووه بی خیال...چرا اینقدر سعی میکنی بزرگ باشی؟ نمیذارن. چاره ای نداری. دست بردار.همونی شو که اونا توقع دارن باشی...."

دیروز به رو نیاوردم که از دست مامان ناراحتم. عادی بودم. مامان هم عادی بود. بعد یهو اومد بغلم کرد و کلی مچم کرد. ولی هیچی نگفت. منم کلی ماچش کردم....خلاصه اینکه آشتی شدیم
(-:

.................................................. .......................
چهار سال پیش کتاب "نقاط ضعف شما" از وین دایر رو خونده بودم. یادمه اون موقع یلی خوشحال بودم که فقط چندتا نقطه ضعف دارم و خیلی نقطه ضعفهامو تونسته ام کنترل کنم.
دیروز دوباره یه نگاهی به اون کتاب انداختم. این دفعه انگار همه اون نقطه ضعف ها رو دارم!!!!!!!!!!

راستی یه چیزی....
اخیرا یهو حس میکنم خیلی قوی هستم و میتونم کارهای خوبی انجام بدم و یهو شاد میشم و کلی هدف و انگیزه پیدا میکنم .
و یک دفعه بدون دلیل خاصی و بدون اینکه اتفاقی افتاده باشه و اصلا چیزی و شرایطی تغییر کرده باشه، ناگهان احساس ناتوانی و بی رمقی و افسردگی میکنم.
این حالت طبیعیه؟

- - - Updated - - -

اون دو سه روزی که رفتیم یه مسافرت کوتاه به قصد عیادت از بابا، یه سر هم به مادربزرگ و پدربزرگم زدیم.
وقتی رفتم دیدم عکس عروسی علی رو زدن به دیوارشون. ولی خیلی خوشحال شدم که از دیدن عکسشون اذیت نشدم و دلم نگرفت و به هم نریختم. انگار خیلی برام عادی بود.
فکر کنم از نظر احساسی کاملا از علی خلاص شده ام. (-:

.................................................. ....................................
تنها چیزی که حسرتش رو میخورم اراده و قدرت و تمرکزیه که اون موقع داشتم. اینکه در هر شرایطی و با وجود تمام مشکلات ذهنم واقعا روی یک چیز تمرکز داشت و تمام اراده ام در راستای همون یک چیز قرار میگرفت و هدفم و مسیرم رو مشخص میدونستم.

خیلی حسرت اون اراده و هدفمندی قبلم رو میخورم.

شاید با رفع مشکل ذهن سطحی الانم ، دوباه تمرکزم رو بتونم به دست بیارم و مسائل رو عمیق تر ببینم.
فعلا دارم از حرفهای جناب sci و بهار زندگی در تاپیک ذهن سطحی و منتقد درونی،یه سری یادداشت برداری ها میکنم.
البته ذهنم روی همون هم نمیتونه متمرکز بشه. ولی دارم سعی میکنم بفهمم ذهن سطحی چیه و باید رفعش کنم.

--------------------------------------------------------------------------------
خواهرم مدتی عضو انجمن نویسندگان بود.اینطوری که من از خواهرم یه چیزایی یاد گرفتم، در نویسندگی یه چیزی هست به اسم "ذهن سیال" که در اون نویسنده وقتی مثلا داره داستانی رو میگه، خیلی راحت و از یک مقوله وارد یه مقوله دیگه میشه.....
فکر کنم ذهن سطحی شباهت زیادی به ذهن سیال داره. شاید هم یکی باشن.

سلام.
دوستان...
اینطوریکه تا حالا موجه شدم وقتی افکار منفی به سراغمون میان روی احساسات و برداشتها و رفتار ما تاثیر میذارن.

دلیلش چیه که من بدون دلیل خاصی یهو حالم بد میشه و عصبی میشم؟
مثلا یه روز کلا خوبم و همه چی خوبه و ذهنم آرومه و توی خونه هم همه چی خوبه. شب هم به روز خوبی که گذشت فکر میکنم و خوبهم میخوابم. بعد یهو صبح به محض اینکه چشمم رو باز میکنم به شدت عصبی ام و از دنیا طلبکار و دلم میخواد بزنم زمین و زمان رو داغون کنم. الکی الکی به همه گیر میدم بداخلاق میشم و اصلا خودمم نمیفهمم چم شده.

در اینجور مواقع چی باعث این حالت بی دلیل میشه؟

- - - Updated - - -

یه سوال دیگه هم دارم.
اینکه اصلا هیچ اراده ای برای انجام کاری ندارم ممکنه از داروها باشه؟ سیتالوپرام و دوکسپین مصرف میکنم. بیشتر از یک ساله.

سلام. پوو. همه ما کم و زیاد دچار گرفتاری ها و دردهایی در زندگی هستیم. اینو برای این میگم که بدونی تا حدودی شرایطت رو درک میکنیم. اما ما هم سعی میکنیم صورتمون رو با سیلی سرخ کنیم. تصور نکن منظورم اینه که درد دل نکنی. اما گاهی از اوقات گفتن برخی مطالب تنها نتیجه ای که داره یادآوری و زنده کردن دردهای فراموش شده ست. بیا سعی کن بخش بزرگی از این مشکلات رو دفن کنیم. و تنها زمانی به اونا رجوع کنیم که با یادآوری مشکلات و عملکرد صحیحمون در قبال اونا از توانایی و اراده خودمون لذت ببریم. بیا انرژی اندکمون رو برای عبور از این مشکلات صرف کنیم. هر روز چند گام و یا حد اقل یک گام به سمت ایده آلها مون برداریم. مگر خدا نگفته از تو حرکت از من برکت؟ بلند شو . گله کردن و غصه خوردن برای دیروزت بود. فردا در پیشه. نذار به هر سمتی عشقش کشید هدایتت کنه. تو دختر باهوشی هستی. خوب رو از بد به خوبی تشخیص میدی. فکرت درست کار میکنه . دختر شجاعی باش.
من بهانه قبول نمیکنم. منتظرم ببینم برای بهتر شدن شرایط چکار میکنی؟
ضمنا از اینکه در نوشته هات ازم یاد کرده بودی ممنونم. غیبتم در سایت بخاطر اینه که مدتیه دارم خودمو در کار غرق میکنم. خنده داره. تا تابستون سال بعد سفارش کاری قبول نمیکنم.
موفق باشی.

بحث شجاعت یا ترس نیست.احساس میکنم زندگی اینقدر برام پوچه که ارزش هیچی رو نداره.
واقعا برام هیچی مهم نیست. حتی به نظرم مرگ و زندگی فرقی برام نداره.
گاهی وقتی میخوام از خیابون رد بشم اینکه صبر میکنم ماشینا رد بش بعد من از خیابون رد بشم برام عجیب به نظر میاد. انگار چون فقط رفتار نرمال اینه که صبر کنم صبر میکنم. و گرنه حس میکنم ترسی از اینکه ماشین بزنه بهم ندارم.
گاهی میشه چند روز غذا نمیخورم. به نظرم غذا خوردن هم مسخره میاد.معده ام هم درد میگیره. ولی برام اهمیتی نداره.
کلا وقتی هم میرم غذا میخورم از روی اینه که حوصله ام سر رفته.

- - - Updated - - -

اصلا من نمیدونم بهتر وبدتر برای زندگی من چیه؟ بهتر چیه که براش تلاش کنم؟نمیدونم اصلا چه فرقی میکنه من سالم باشم یا مریض. فوقش درد داره.

سلام. تا زمانی که خودت نخواهی در دنیای مجازی ذهنت می مونی. اگر دوست داری از این دنیا وارد دنیای واقعیت ها بشی. تلاش کن. به گفته دوستات و مدیران سایت عمل کن. بیدار شو . بیدار.

سلام پوووه
بجز رفتار مادر و برادرت که ازشون اسم بردی
همه همه همه رفتارهات مثل منه
همه فکرات
پرسشهات
گذشته و حالت
دغدغه انتخاب رشته ت
کار کردن یا نکردنت
همه حرفات در مورد خدا
انتخابات 88
بی هدفی
مهم نیودن مرگ و زندگی
و.....................
همه پستها رو خوندم خیلی طول کشید اما حس کردم من همشو نوشتم
ما همسن هم هستیم
انگار مغز هر دومون یکیه
واسم جالبه
پس الگوی فکریمون شبیه هستش
پوووه
همدردیم عجیییییییییییییییب
چی به سرمون اومده؟؟؟؟؟؟
خدا ... این واژه یه وقتایی واسم لوث شده است...

- - - Updated - - -

حتی خوب شدن یه روزت بی دلیل و بد بودن حالت روز دیگه...
بهش میکن اختلال دوقطبی
نترس
منم اینطورم
شوهر دوستم بهم گفت باهاشون ارتباط نزدیکی دارم

پووووه
گذشته شادمون کجا رفت؟ عشق درس!! خنده ها... و البته شرایط مالی سختی که تجربه کرده بودی ... همشو منم داشتم
من به علاوه همه این حرفات یه سوال دیگه هم اخیرا تو ذهنم ووول میخوره

چرا من باید به درمان روانی نیاز داشته باشم؟
چرا من باید به توصیه های دیگران نیاز داشته باشم؟ تازه اگر توان انجام این راهکارها رو داشته باشم!!
چرا من قوی نیستم که سختیای زندگی لهم نکنه؟ چرا همیشه همه گفتن کمالگرا هستم اما درست نشدم و

در اخر اینکه پوووه
ببخش تو تاپیک تو مینویسم: من امیدی به تغییر خودم ندارم.. حتی اگه بخوام حس میکنم عوض نمیشم ... :54:
خیلی حالم بده

- - - Updated - - -

پوووه منم باهوش بودم و از همه جلوتر (بدون اینکه برام مهم باشه و رقابت کنم.. چون عشق درس باشم)

حالا همه از من جلو زدن و بهم توصیه میشه حیفی تو! چرا اینطور شدی؟ دکترا نمیخونی! کار چی؟ و...
برام هیچ هدفی والا نیست و جذابیت نداره

سلام خانم مجرد.
درکتون میکنم.
با این حال فکر میکنم چون شما(اگر اشتباه نکنم) به تازگی درگیر یک رابطه عاطفی بوده اید و این جریان هنوز براتون تاز است واثراتش از بین نرفته، این احساسات رو دارید.
گذر زمان خیلی چیزها رو میتونه حل کنه. البته باید خودمون هم کمک کنیم.

میدونی...حسرت خوردن فایده ای نداره. من سالهاست دارم حسرت میخورم و فایده ای نداشته. بهتره خودمون و شرایطمون رو بپذیریم و ببینیم در این شرایط و توانی که الان هستیم چی کار میتونیم بکنیم.
فکر میکنم نباید توقع داشته باشیم از تغییرات بزرگ شروع کنیم. مثلا شاید برای من این تغییر که صبح زود بیدار بشم هم قدم بزرگی باشه. بعد کم کم و آروم آروم قدمهای بعدی.

از طرفی...زندگی ادامه داره...ما هم زنده ایم ...پس مجبوریم یه فکری به حال خودمون بکنیم دیگه.
گاهی فکر میکنم مثلا اگه یه قهرمان دو ، توی یه تصادف پاهاشو از دست بده چی کار میکنه؟ زندگی براش تموم میشه؟ فکر کنم اگه آدم عاقلی باشه از تموم چیزای دیگه ای که براش باقی مونده استفاده کنه.

خودمم این حرفا رو خیلی به خودم میزنم.

در ضمن من امتحان کردم...روزایی که کمتر میام همدردی حالم گویا بهتر میشه. اینجا با اینکه چیزای زیادیمیشه یاد گرفت ولی فکر کنم برای من و شما می استرس زا و مضر باشه.
من تصمیم گرفتم کمتر بیام.

- - - Updated - - -

راستی ...
یه چیز دیگه...
من با وجود تمام مشکلاتی که با افراد خانواده ام دارم و رفتارهای گاهگاه اونها، با این حال خیلی نسبت بهشون حساس هستم و غیرتی. یعنی هرچقدر هم که من از دستشون ناراحت باشم باز هم تحمل ندارم کسی نگاه چپ بهشون بکنه یا کوچکترین بی احترامی بهشون بکنه.

اره poooh
کمتر بیام برام بهتره میدونم سرم به زندگی روزانه م گرم میشه
اما حرفی که ازارم میده و بهش اعتقاد دارم اینه که یجا کسی تو صفحه شخصیس نوشته بود: به رضایت احمقانه ت از زندگی حسودیم میشه
این جمله پر از اضطرابم میکنه
من میدونم شرایطم خوب نیست اما کاری نمیکنم
نمیدونم چرا؟ از دارو خوردن هم میترسم

- - - Updated - - -

دیشب بعد از ترک همدردی به ذهنم رسید برات بنویسم که:
میدونم با همه این احوال و توضیحاتت، خیلی به خانواده ت غیرت داری، اخه منم همینم :43:
خواستم بگم مطمئنم با همه اینا دوسشون داری و این طبیعیه و درست هم هست

سلام. خبری ازت نیست. حال پدرت چطوره؟ امیدوارم بیماری ایشون رفع شده باشه. خودت هم حس بهتری داشته باشی.

سلام.
ممنون از لطفتون.
بابا خیلی بهتره.
خودم هم بد نیستم.
امیدوارم همگی شاد و موفق باشید.

واقعا فهمیدم که حقیقت بیشتر وقتها با رنگ ارزشها و ضد ارزشهای درون من همخوانی ندارد.

حقیقت همیشه تلخ است...

گاهی فقط در تنهایی است که میشود غریب نبود.

سلام. ببخشید فقط سه صفحه اولو خوندم. خودمم حال و حوصله ندارم. شاید پاسخم تکراری باشه.
نوشتی که حالت فاصله داری با بقیه ادما یه جوری که حس می کنی واقعی نیستن. راهی که من خودم برای این حالتم پیدا کردم این بود که 1- قبول کردم دوستی ها و ادما عبوری و گذری هستن. یعنی توقع نباید داشته باشم که کسی پیشم بمونه. باید هر چی می تونم یاد بگیرم از ادمی که توی یه مقطعی باهام همراهه و بعد که می خواد بره بذارم بره (خیلی دردناکه) 2- جاهای جدید برم تا دوستان عبوری جدید پیدا کنم. کلاسای جدید یا حتی اگه تهرانی می تونی کتابخونه ملی بری یا هر جایی که محیطش محیط خوبی باشه و ادمایی که توش میان تا حدی به خاطر این محیط یه جورایی دستچین شدن. 3- بعدش نگاه کنی ادما رو توی این محیط ها و کلاس ها. ببین کدومشونو دوست داری که باهاش دوست شی. خیلی راحت و ملایم و محترمانه برو سمتش و کم کم سر صحبتو باز کن. نگران نباش. ممکنه طرف مقابلت برات دوست نشه واقعا اما هیچکسی نمیاد ادمو راحت رد کنه. یه خورده حرف می زنن دیگه. کم کم از این حالتی که می گی دوری از واقعیت یه کمی بیرون میای.
روانپزشک هم می ری دیگه فکر کنم.
من خودم یه روزم زندگی نکردم. واقعا دلم می خواد حداقل برای یه روز زندگی کنم ببینم این زندگی چیه. بعدش بمیرم. در کل نظرات منم ممکنه به درد هیچکسی نخوره.
موفق باشی.

- - - Updated - - -

یه چیز دیگه هم من تازگیا فهمیدم. اونم اینه که ادمای دیگه با من فرق دارن. راحتن. راحت تصمیم می گیرن. راحت به اهدافشون فکر میکنن. راحت راهشونو می رن. نیاز بود پا رو سر دیگران می ذارن و اصلا هم نمی فهمن. حتی توی روابط جنسی هم اینطوری که من دارم می بینم راحت می رن با هم. اصلا هم عشق و دوست داشتن براشون مهم نیست. یه جورایی سطحی ان. خیلی ها اینطوری ان. وقتی که یه چیزی یه رفتاری یه نگرش زندگی ای رو ادمای زیادی دنبال کنن اون شیوه می شه درست. بعد منی که در اقلیتم میشم نادرست! در صورتی که هیچکدوم درست یا غلط نیست. اما در هر حال اگه می خوای راحت زندگی کنی باید با جمع و در جهت اب شنا کنی. وگرنه تنها می مونی.

اینم نظر و برداشت منه. ممکنه غلط باشه.

این تاپیک از ظرفیت مجاز عبور کرده

پوی عزیز بهتره یک جمع بندی داشته باشی و تاپیک را برای قفل شدن آماده کنی


دوستان عزیز دیگر پستی ارسال نکنند تا فقط جمع بندی پو را داشته باشیم .

فرشته مهربان عزیز
صاحب اختیارید. ببندید.