نمایش نسخه قابل چاپ
رابطه جنسی یکی از راههای ابراز علاقه مرد به زنه اگه بهت علاقه نداشت اون رابطه هیچ وقت براش لدت بخش نبود و ازت نمیخواست باهات باشه مطمئن باش
رفتارت هیچ وقت نمیتونه همسرتو گول بزنه . اون ادمه میفهمه ناراحتی اما داری پنهانش میکنی . میفهمه به خونوادش علاقه نداری اما تظاهر میکنی
دوس دارم تا صبح بشینم گریه کنم.
ما بینمون هیچی نیس.جز همین رابطه جنسی.
من سهم خودمو میخوام ازین زندگی.منم میخوام یه روز به خاطرش بتونم یه احساس خوبو تجربه کنم
الهام جون توچنتا پست اخر انگار گفتی در باره احساساتی که بیت خودتون هست تاحالا باهاش صحبت نکردی وهمیشه باهاش مهربون بودی!!!!
پس شاید اون واقعا نمیدونه توچقد از عدم ابراز احساساتش اذیت میشی وچون باهاش همیشه مهربونی فکر میکنه تو مشکلی با این قضیه نداری.درس متوجه شدم؟
اینطوری نبوده که نگم.وسط بحثایی که میکردیم همیشه گفتم بهش.اما هیچ وقت نشده بشینم جدا باهاش صحبت کنم و بگم خسته شدم.میترسم بگه: همینه که هست.
بعد باید جمع کنم برم دیگه کلا.
الانم اینطوری نیس که ندونه.میدونه اما واسش مهم نیس.قیافه م داد میزنه.من 15کیلو کم کردم بعد ازدواج!!!یعنی نمی بینه؟؟.اون دنبال اینه که به خواسته های خودش برسه.
منظورم اینه با اینه که محبتی نمی بینم اما سعی میکنم قدمای خودمو ردارم.البته الان 10 روزی میشه که دیگه منم نمیتونم حتی دستشو بگیرم.
مثلا همین دیشب که پیشش بودم انقد دلم تنگ شده بود و حالم گرفته بود خودشم پرسید چی شده ناراحتی؟
گفتم دلم گرفته.بعد انگار نه انگار رفت تو اشپزخونه و گفت: سخت نگیر میگذره.
بعد از رابطه م نمیدونم چرا همونجا نشستم رو تخت و هرکار کردم گریه م بند نمیومد.اما اون حتی نگفت بیا راجع بهش صحبت کنیم.یا حتی نگفت چرا گریه میکنی؟؟؟اخه اون به خواستش رسیده بود منم که.... تنها همدردی ش این بود: بیا بریم fb ببینیم چه خبره دلت وا شه!!!
اصن حالم از خودم بهم خورد دیشب.:47:
- - - Updated - - -
خیلی جالبه.تا خودش چند روز به مرادش نمیرسه به سرش میزنه میرم خیانت میکنم و منو تهدید میکنه اگه مجبور شم گناه کنم چی؟؟؟تو عذاب وجدان نمیگیری بعد؟؟؟
چطور این ادم با خودش نمیگه اینم ادمه.میتونه همچین خطایی کنه.شاید اشتباه از خودمه که انقد اعتمادشو جلب کردم.
اخه مشاور بهش گفته بود حواست باید بیشتر به زنت باشه.سنش کمه.ممکنه اونم....
اونم به مشاور گفته بود: من از زنم خیالم راحته.منو با کسی ببینه ام همچین فکری به سرش نمیزنه!!
دو حالت داره: یا واسش مهم نیستم
یا اعتمادش بهم باعث شده تلاشی واسه داشتنم نکنه.
حالا من باهاش صحبت کنم باز؟؟
میدونم بی فایده س.اخه میدونم میدونه.اما اگه میگین میکنم
اره به نظر من تو یه فرصت مناسب باهاش حرف بزن ابته نه با دعوا.ازش بخواه انتظاراتی که از هم دارین به هم بگین.توبگو واونم بگه.البته همه چیزو یه دفعه ازش نخواه.مثلا برابار اول رو همین موضوع مهم ابراز محبت صحبت کن.البته از قبلش برا خودت مشخص کن دقیقا چی بگی و چجوری بگی بهتره.
این کارو انجام بده.ونتیجشو اینجا بگو.
یه بار که به ی مشاور درباره این رفتارای شوهرم گفتم کتاب راز هایی در باره ی مردان رو بم معرفی کرد.خوندمش.انگار کتاب رو ازرو مشکلات خودم نوشته بودن.توهم اگه نخوندیش بخون خیلی کمکت میکنه.کتاب رازهایی درباره زنان رو هم به شوهرت هدیه بده.شوهر من نخوند ولی از وقتی خودم خوندم فهمیدم من هم ی جاهایی اشتباه کردم.
ممنونم.(منم اون کتابو دادم بهش.اما نخونده پسم داد.منم دارمش.حتما میخونم. ز امشب)
میدونی.من خیلی میترسم باهاش حرف بزنم.
من دیدن خواهرش نرفتم وقتی بچه ش دنیا اومد.(من اصن اصن اصن فک نمیکردم همچین توقعی داشته باشه.اخه حتی روز مادر یا پدر هم به مامان بابای هم تبریک نگفتیم امسال.هیچی.منم سر همینا بود که باهاش صحبت میکردم.که میگفتم اینطوری زندگیمون جلو نمیره.زشته.مثه وحشی ها داریم زندگی میکنیم.اما اون میگفت: نه.ما نیازی به خونواده ها نداریم.من از خونوادت بدم میاد و بهشون احترام نمیذارم توام به خونوادم نذار!!
حتی به خونوادم حق ناراحت شدن نمیداد.میگفت اونا عقده احترام دارن.
اما حالا ناراحته.هم خودش هم خونوادش!!با اینکه این تصمیم خودش بود!!!)
میترسم باهاش حرف بزنم و باز چیزایی که دوس ندارم بشنوم.مثلا اینکه واسم خط و نشون بکشه و بدترش کنه و بگه تلافی می کنم و ...
ترجیح میدم خودمو بزنم به نفهمی.
با این اوصاف به نظرتون موقعیت مناسبیه واسه حرف زدن؟؟
- - - Updated - - -
من کلی چیزا دارم واسه دفاع از خودم بگم تو این جریان.خودشم میدونه.
ترسم فقط همونیه که گفتم.چیزایی که نمیخوام رو بشنوم.که بخواد تلافی کنه.
شایدم بهتره همین الان حرف بزنیم راجع بش که همه چی خرابه.که بعدها اگه همه چی اکی شد این جریان بره تو لیست خاطرات.
نمیدونم.نمیدونم.
گیج شدم.
اره الهام جون.بازم باهاش حرف بزن ولی مراقب باش نه به شکل دفاع بلکه به عنوان درددل،تلاش برای روابط بهترو... چون اینجوری که چیزی بهش نگی هم کاری از پیش نمیره
چه خط و نشونی؟اخه چیوبخواد تلافی کنه؟ تو قراره خیلی اروم توی فضای دوستانه باهاش درباره رابطتون حرف بزنی.ازش بخواه اونم انتظارشو از تو بگه.بهتره برای گام اول فقط درباره ی رابطه خودتون دوتا حرف بزنید.اگه هم اون خواست ربطش بده به خونواده ها بهش بگو که اول باید خودتون دوتا همدل بشین تابعد بتونین روی خونواده ها هم تاثیر بذارید.به علاوه اینکه خودتون با هم خوب باشید خیلی مهم تر از خونواده هاست.
سلام.
خیر سرم رفتم باهاش صحبت کنم.همه چی فراهم جز اصل جریان: یه کلمه م نشد بگم.هرچی چرت و پرت دنیا بود ردیف کردم جز چیزایی ک باید میگفتم.
اصن منظورمو که نونستم بگم هیچ اعصاب جفتمونم خورد شد رفت.
اون میخواست باز رابطه برقرار کنه.منم نذاشتم.گفتم اینجوری حالم بد میشه فک میکنم فقط منو وسه همین میخوای.
اون: بایدخجالت بکشی از طرز فکرت
من: پس چی؟چیز دیگه ای بینمونه؟
اون:مگه بقیه زن و شوهرا چی بینشونه؟ یه بیرون برن باهم و یه ناهار بخورن باهم دیگه
من: نخیر.من همیشه تنهام .تو به س ک س نیاز داری منم به اینکه ببینم تورو
اون: خب بیا مغازمون هرچقد دوس داری منو ببین.حالا خوبه هرچی پیشنهاد بیرون رفتنو و همو دیدنه از طرف من
(کم اوردم .راس میگفت خدایی.اما من منظورم اینکه ببینیم همو نبو)
من بعد از چند دقیقه: منظورم این نیس.دوس دارم باهم باشیم
اون: مشکل تو اینا نیس.تو دردت خونوادتن.که من بیام بهشون احترام بذارم.اگه نه اون شبایی که میومدم اتاقت میخوابیدمم بهونه میگرفتی
منک نهبه خدا من واسه خودم میگم
اون:پس بیا بزیم سر خونمون
من:ما که صدبار حرف زدیم راجع بهش دیدیم نمیشه دیگه
سکووووووووووووووووووووووو وت
من:یه چیزی بگو
اون:چی بگم؟حرفای من همون قبلیاس که دوس نداری بشنوی.من نمیتونم خونوادتو ببخشم و بیام اونجا بگم بخندم
من: ق داری وضع داره بازم خرابتر میشه؟زندگیمون داره میپاشه؟
اون: اره به لطف تو.
من: تقصیر من نیس.تو میخوای بندازی گردن من.اگه نه من وظیفه ای ندارم بیام باهات اینور و اونور بخوابم ک بعدش حالم خراب شه
اون: خب نخواب.اقا من بهت دستم نمیزنم که اعصابت خرد نشه
من: ولی بازم اعصابمو خرد کردی.
سکووووووووووووووووت
من:چرا نمیای مشاور؟
اون:چون فایده نداره
سکوووووووووووووت
من: خب یه چیزی بگو
اون:من بهتره هیچی نگم.فقط بدون با این کارات چیزیو درس نمیکنی
بعدشم اون قهر کرد و سرسنگین شد و من اومدم خونه.اونم هییییچیییییی نگفت.فقط خیلی اروم گفت: خدافظ.حتی تارف نکرد بمونم
کلا اون اصن دلش نمیخواست حرف بزنیم. منم که اصلا نتونستم بگم چی میخوام.همه چی بدترم شد انگار. اه اه اه
به درد هیچی نمیخورم انگار:47::47:
عزیز من چرا باز از موضع جنگ و دعوا وارد شدی؟:327:
من که تاکید کرده بودم <مراقب باش نه به شکل دفاع بلکه به عنوان درددل،تلاش برای روابط بهترو...>:exclamation::loyal:
حتی وقتی پشینهاد سکس داداگه راحت قبول میکردی وسعی میکردی یه سکس خوب داشته باشین(حتی اگر ظاهر سازی کنی) وبعده یه استراحت کوتاه با ارامش حرفاتو بهش بگی اینجوری خیلی بهتر بود..
میدونم چقد ازش دلخوری ولی این برای یه مرد خیلی سخته که بهش بگی تو منو فقط برا سکس میخوای.حتی اگر واقعا اینجوری احساس کنی باید غیر مستقیم بهش بفهمونی که مثلا توسکس باهاش رو دوس داری ولی به همون اندازه هم روابطو احساسات عشقولانه رو.
اگر همه اون چیز ی که اتفاق افتاد اینایی بودن که گفتی بهترین لباستو بپوش به خودت برس به اعصابتم برسبرو ازش معذرت خواهی کن.بگو عصبانی بودی ناراحت بودی دلخور بودی واینجوری رفتار کردی...خوش اخلاق باش وباهاش خوب رفتار کن:43:.خودت بهش پیشنهاد سکس بده و تمام تلاشت رو بکن که به اعصابت مسلط باشی و هردوتون یه احساس خوب رو تجربه کنید.:321:
بعد از استراحت اگر موقعیتش بود در باره ی ابراز احساسات حرف بزن .باهش درد دل کن:47:.البته با مهربونی:43:
اگر هم دیدی موقعیتش نیس با حفظ این احساس خوبی که به وجود اوردی حرف زدن رو تا یه فرصت خوب مثلا فرداش به تعویق بنداز.
همه توانت رو به کار بگیر اینبار به خودت مسلط باشی اگرهم اون عصبانی بود تو با حرف ها ورفتارات ارومش کنی.درباره خونواده ها حرف نزنین.
شاید الان اینقدر ناراحت باشی ازش که انجام این کارا برات سخت باشه ولی اینهایی که گفتم قبل از اینکه به نفع اون باشه به ارامش خودت کمک میکنه.
منتظر نتیجت هستم عزیزم:203:
اين مسئله شما يه ريشه اش برمي گرده به اختلاف بين خانواده هاتون. اگر اين مسئله به نحوي حل بشه مطمئنا شما هم از شرايط فعلي خارج ميشيد. به نظر من يه نفر رو واسطه كنيد كه اختلاف خانواده ها رو حل كنه. بعد از اون خود خانواده ها به ازدواج شما و مراسمتون توجه مي كنن و انشاالله وارد زندگي خودتون مي شيد و شايد شرايط بهتري رو تجربه كنيد
- - - Updated - - -
ولی arc.f جون.با اینکه اعصابم خیلی خرده و شدیدا نگرانم که چی پیش میاد.اما دلم خنک شد انگاری.یه جورایی احساس میکردم داره ازم سو استفاده میکنه.
همه فکر و ذکرش و خوشحالیاش مال خونوادش بود نیازاش مال من.
شاید شاید شاید اینجوری یکم درگیر مشکل خودمونم بشه.
شایدم نشه و بدتر شه!!!!!!!!
اره banoجان خیلی فکر خوبیه.
لااقل خونواده هام نه.یکی با شوهرم صحبت کنه بهش بفهمونه زندگیمون داره نابود میشه و چاره دیگه ای نداریم جز اینکه با خونواده ها رابطه برقرار کنیم.
حالا خونواده ها با هم مشکل دارن ما دیگه چرا بدترش کنیم.
اخه من انقد بهش گفتم که لوس شده.
بعدم فک میکنه من دارم سنگ خونوادمو به سینه میزنم.
پیشقدمم شم برم خونشون(که میرم یه روزی) باز میذاره پای خوبیه و خونوادش و مطمینم به خودش نمیاد و رفتارشو اصلاح نمیکنه.
واقعا لازمه کسی باهاش صحبت کنه.
اما کی؟؟؟
1.ادمی که به حرف مشاور گوش نده به حرف کی میخواد گوش بده؟؟
2.دوستامون که از خودمونم بی تجربه ترن و به حرف اونا که گوش نمیده
3.خونوادشم که پشتشو میگیرن و ازین اوضاع اصن ناراحت نیشتن
4.خونواده منم که هرکی بره حرف بزنه مطمینننا جبهه گیری میکنه
5.فامیلاشونم که یه ساله ندیدمشون.بعد یه سال برم چی بگم؟؟روم نمیشه.میگن کارش گیر کرده یاد ما افتاده باز
وقتی صحبت می کنید شما و همسرتان حرف هایی خیلی کلی که مضمون آن برچسب زدن به افراد است می زنید.
مثلا اون فقط می گه خانواده تو عقده احترام دارند و من نمی یام.
شما وقتی با او صحبت می کنید دقیقا نمی گویید چه می خواهید فقط می گویید تو من را برای امیالت می خواهی و خودخواهی. من دوست دارم با هم باشیم.
خوب حالا فرض کنیم این حرف را جور دیگری بشود بیان کرد :
فرض کنیم شوهر شما می گوید خانواده تو عقده احترام دارند.
شما : چه چیزی باعث شده تو این طوری فکر کنی.
او : خودت می دونی . حالا داری از من می پرسی.
شما : احساس و فکر تو را کسی بهتر از خودت نمی داند. بله ما هر دو می دانیم چه اتفاق هایی افتاده است. اما هر کس دنیا را از چشم خودش می بیند. بنابراین من دلم می خواهد افکارت و احساس خودت را درباره وقایعی که اتفاق افتاده بیان کنی. دلم می خواهد یک اتفاق را که ناراحتت کرده تعریف کنی. فکرت و احساست را درباره آن توضیح دهی . بعد هم بگویی دلت می خواست به جای آن ماجرا چه وضعیت دیگری پیش می آمد که دلخواهت باشد.
می بینید. این یک دیالوگ است که شما همسرت را تشویق می کنی که با شما صحبت کند و از حرف های کلی و پیشداوری اجتناب کند.
حالا می ریم سراغ اینکه شما چگونه باید منظور خود را بیان کنید :
فرض کنیم شما می گویی : تو من را برای امیالت می خواهی و خودخواهی. من دوست دارم با هم باشیم.
حالا به جای این کلی گویی و قضاوت باید این گونه صحبت کنی :
عزیزم من در این رابطه ارضا نمی شوم. من زنم و خدا من را متفاوت از تو آفریده . من احتیاج دارم قبل از رابطه جنسی با شوهرم یک ساعت را عاشقانه بگذرانم. حرف های قشنگ و نوازش و ابراز محبت و اینکه به من قوت قلب بدهی که حمایتم می کنی. وقتی بدون اینکه من را آماده کنی می آیی و می خواهی این کار را بکنی من نه تنها ارضا نمی شوم بلکه دلزده هم می شوم.
عزیزم زن اگر رابطه عاطفی محکمی با همسرش نداشته باشد نمی تواند خودش را در اختیار او قرار دهد و اگر رابطه ای اتفاق بیفتد احساس بدی خواهد داشت.
من دلم می خواهد رابطه ما با هم بهتر باشد. من می دانم که مردها وقتی ناراحت هستند دلشان نمی خواهد کسی به پای آنها بپیچد و دلشان می خواهد تنها باشند. اما من زن هستم. دلم می خواهد وقتی ناراحت هستم تو از من دلجویی کنی و دلداری ام بدهی و با من صحبت کنی تا احساس بدم برطرف شود.
خوب این هم یک نمونه از دیالوگی که خود شما سعی می کنید بدون قضاوت و واضح صحبت کنید.
راستی برایمان بنویس که دقیقا منظورت از اینکه می گویی می خواهی بیشتر با شوهرت باشی چیست ؟ من هم مثل شوهرت منظورت را متوجه نشده ام. با مثال برایم توضیح بده.
باز هم تاکید می کنم سعی کن از مثالهایی که برایت زدم استفاده کنی و واضح و صریح و بدون قضاوت حرف زدن را تمرین کنی.
- - - Updated - - -
من هرجور فک میکنم میبینم نمیتونم باهاش حرف بزنم .
یعنی نمیشه.
ما رابطه مون سردتر و خرابتر ازین حرفاس.خیلی هم کم همو میبینیم.
اصن فرصت نمیشه خودمو جمع و جور کنم و ادای ادمای صمیمی رو دارم.مخصوصا که اونم جوری رفتار نمیکنه که یعنی واسش مهم باشه
مثه این میمونه یهو برم پیش بقال کوچه بشینم به درددل.نمیشه.
شما به شدت موضع گرفته اید. هر دوتان همین طور هستید. اما بدان با تاکید روی غرور و تعصب نه شما و نه همسرتان به جایی نمی رسید.
الهام جان می دانم خیلی جوانی و اقتضای سن جوانی همین مشکلات است. می دانم در جوانی انعطاف انسان کمتر است. اما باید چند قدم آنطرف تر را ببینی.
باید به خودت بگویی گرچه جوانم اما زندگی جدی است و این حرف ها را برنمی دارد.
مشکل اصلی شما این است که هیچ کدام نمی خواهید موضع خود را تغییر دهید. در حالی که هر دو اشتباه می کنید.
اگر اوضاع اینقدر خراب است که می گویی و شما تغییری در آن نمی دهی حداقل فکر کن ببین آخرش می خواهی به کجا برسی و هدفت چیست؟
مرسی نوپو جونم.عااالی بود.مخصوصا که با مثال گفتی.
دققققیییقا حرف دلم همینی بود که گفتی.اما اصن نتونستم بگم بهش.کاش منم میتونستم انقد خوب صحبت کنم.:203:
همه لغتهاش به جا بود حتی.
منظورم از باهم بودن اینه که باهم بریم بیرون.با هم بشینیم صحبت کنیم.با هم تو اجتماع ظاهر شیم.
دوس دارم جایی که هکه با شوهرشونن منم با شوهرم باشم.دوس دارم وقتمونو باهم بگذرونیم.یه کاری کنیم که جفتمون توش شریک باشیم.مثلا اماده شیم بریم مهمونی.
یه جوری که حواسمون به هم باشه.درگیر هم شیم یکم.
راستش من خسته شدم بس که تنها رفتم مهمونی.بس که تنها همه جا ظاهر شدم.بس که تنها رفتم سفر.دوس دارم بقیه مارو هم یه خونواده بدونن.یه خونواده دو نفره.انگار داریم کم کم فراموش میکنیم همو.داریم به باهم نبودن عادت میکنیم.
دوس دارم بقیه وقتام باشه که دستمو بگیره.که باهام حرف بزنه.بهم توجه کنه.
نه که روزی یه رب ببینمش اونم تو ماشین.
با هم باشیم نه که همو ببینیم
نمیدونم منظورمو رسوندم یا نه.
- - - Updated - - -
نمیدونم باید چیکار کنم اخه.یکی پیدا شه دقیقا بگه چیکار کنم.میکنم به خدا
- - - Updated - - -
نوپو جوان تاپیکمو رها نکن.کمک لازم دارم.
از همه دوستان میخوام رهام نکنن لطفا
راستش توی دیالوگی که از خودت و همسرت نوشتی من حس کردم همسرت پسر بدی نیست و می توانی با او صحبت کنی و حتی می توانی صمیمیتی که می خواهی داشته باشی. فقط باید آرام باشی و صبر کنی.
راستی مجله راز را هم بگیر و عضو باشگاه همرازانش بشود. خیلی تاثیر خوبی دارد.
- - - Updated - - -
هر چه ذهنت آرام تر باشد موج انرژی مثبت بیشتری به شوهرت میدهی. آدم ها ناخودآگاه با افکاری که دارند حتی اگر بیان هم نکنند روی هم اثر دارند.
اصن نمیتونم دیگه بهش نزدیک شم.یه چیزی مانعم میشه.
نمیدونم واسه اینه که اصن همو نمیبینیم.یا
نمیدونم شاید انقد که هردفه که باهم خوب بودیم به هیچ نتیجه ای نرسیدم و همیشه تا یه مشکلی پیش اومده پشتمو خالی کرده و دس تنها موندم انگار میترسم بهش نزدیک شم.
یا دیگه به این سردی عادت کردم.
یه ترسی دارم که باز بهش وابسته شم و باز به هیچ نتیجه ای نرسیم و مجبور شم تو اوج وابستگی تصمیم بگیرم و از رفتاراش اذیت شم.
نمیدونم.اما نمیتونم.:47:
الان میگین من چیکار کنم؟؟از دیشب یه ز نزده که لااقل بهم ثابت کنه اشتباه فک میکردم راجع بهش.
ز بزنم بهش؟؟؟
من از کجا شروع کنم باید کلا؟
از خودم.
ازون.
بگین قدم اول چیه من همون کارو کنم.من دیگه مغزم مچاله شده انقد فک کردم و به نتیجه های به درد نخور رسیدم
الهام جان! میشه بپرسم ایشون که به خونه ی شما نمیان، شما هم که به منزل ایشون نمیرید. کجا همدیگر رو میبینید که بخواید با هم ارتباط زناشوئی داشته باشید؟
در ضمن، چقدر در طول روز با همدیگه ارتباط تلفنی و اس ام اسی دارید؟
ایشون چه جوری از شما میخوان که با هم باشید؟ یعنی این پروسه ی باهم بودنتون چه جوری اتفاق میافته؟
------------
اگر اون جوری که من فکر میکنم باشه؛ باید بگم درکت میکنم. اینکه احساس میکنی یه جوری غرورت میشکنه، تحقیر میشی. اما نمیتونی کاری انجام بدی. پس باید قدم اول شروع کنیم به انجام کارهایی توسط خود شما تا اول غرور له شدتون رو بازسازی کنیم.
قدم بعدی صبر و آرامش شماست. هرچقدر آروم تر باشی و صبورتر؛ موفق تر خواهی بود.
-----------
و اینکه شما الان از صبح که بلند میشید توی خونه چیکار میکنید؟
کلا فعالیت هات در طول روز چیه؟
به چه کارهایی علاقه داری؟ یه کم بیشتر راجع به خودت برامون توضیح بده.
delجان.سوال اولت:
یا تو دانشگاه میخوریم به پست هم یه رب میبینیم همو.هفته ایم یه بار میریم بیرونی جایی.
سوال دومت:
زنگم اگه حالش خوب باشه روزی یه ز میزنه حالمو میپرسه و قطع میکنه.اس ام اسم که اصلا.اصن حرفی نداریم که اس ام اس بدیم مگه اینکه بخوایم دعوا کنیم.
سوال سومت:
مثلا اون دفعه گفت بیا بریم خونه باغ ناهارو اونجا بخوریم!!!(تا حالا یه بارم باهم نرفته بودیم خونه باغ)
یا یه بار گفت من خونون تنهام بیا یه چیز درس کن بخوریم باهم.(همیشه تنها میشد دوستاشو جمع میکرد.اینم اولین بار بود که این پیشنهادو میداد.از وقتی نمیاد اتاقم)
اون شبم گفت طبقه پایین مستاجر نداریم فیلمم گرفتم بیا ببینیم.
خیلی بهم فشار میاد.بعد از مثلا دو هفته قراره ببینیم همو اونم باید برم اونجا ایشون رفع نیاز کنه و بیام.نه حرفی داریم.نه کاری...
من یه سر جلو همین لپ تاپ نشستم بلکه مشکلم حل شه.یه دونه کلاسم شاید در روز داشته باشم برم دانشگاه.هممین.
قبلا نقاشی میکشیدم و دوس داشتم.سریال میدیدم.باشگاه میرفتم.کتاب خیلی میخوندم.
اما الان اصلا هیچکدوم ازین کارارو دوس ندارم.یا خوابم یا دارم فک میکنم تقصیر کی بود؟چیکار کنم درستش کنم؟چیکار کنم بدتر نشه؟به هیچ نتیجه ای م نمیرسم
- - - Updated - - -
چجوری غرورمو برگردونم؟؟
من دیشب بهش اس ام اس داد.همونطور که نوپو جان گفته بود هی ازش سوال پرسیدم و مجبورش کردم حرف بزنه.
عین همون چیزایی که نوپو جون گفته بود راجع به خودم بگمم گفتم.
بد نبود.لا اقل عصبانی نشد.هیچ تو هینی ام به خونوادم نکرد:103:
ولی به هیچ نتیجه خوبی نرسیدیم.اون گفت: از دستت ناراحتم.دیگه مطمینم داری منو دور میزنی.اول که منو از خونه میندازین بیرون.بعدم نمیای بریم خونمون.حتی نمیذاری بهت دست بزنم.من رسما سرکارم دیگه.
منم توضیح دادم چرا نمیشه بریم خونمون.
بعد رسیدیم به اینکه فقط اون نیس که نیاز داره ومنم هستم.دلیل اینم که میگی نمیذارم بهم دس بزنی اینه من هیچکدوم از نیازام براورده نمیشه.
بعد بهش حق دادم که حق داری از خونوادم ناراحت باشی و نبخشیشون.ولی باید ق کنیم رفتارمون با خونواده ها اشتباه بوده.
به خاطر خونواده ها نه.به خاطر خودمون.برای اینکه بتونیم ازین جلوتر بریم باید رفتارمونو عوض کنیم.
گفت تو فقط با من ازدواج کردی که خونوادت خوشحال شن.
گفتم ببین تو از ترس اینکه مبادا سودی به خونوادم برسه داری منو ام از همه حقوقم محروم میکنی.
گفتم من تنهام.من با این همه مشکل تنها موندم و احساس بدیه.من دوس دارم یکی باشه که تو مشکلا بهش تکیه کنم.کمکم کنه باهم حلشون کنیم.تو غرورتو و طرز فکرتو و کینه هایی که تو دلت داریو بیشتر از من دوس داری.(خواستم همونطوری که arc.f گفتن درددل کنم)
گفتم خیلی دوس دارم درکم کنی.
گفت: کاملا درکت میکنم.اما کاریم از دستم بر نمیاد.نه که دوست نداشته باشم.اما خواستت غیر منطقیه.من نمیتونم همه چیزمو غرورمو بذارم زیر پام که تو به نیازت برسی.چون تقصیر پدرمادرته.نه من...
همشماصرار داره من به پدر مادرت احتیاجی ندارم بدون کمک اونام میتونم زندگی کنم.نمیخواد ق کنه این راه به ترکستان داره میبرتمون
اخرشم فرار شد دیگه راحع به این جریان صحبت نکنیم.اون دیگه از من نخواد برم پیشش.منم نخوام که رفتارشو اصلاح کنیم.
(یعنی یه جورایی گفت ما بایدبریم جدا شیم!! چون حرف همو نمیفهمیم و برای هم نمیتونیم کاری کنیم.)
- - - Updated - - -
حالا وظیفه من چیه دیگه؟؟
من باید چیکار کنم.
اینم بگم خودشو مامانش و جدیدا باباش با مامان من قهرن.یعنی منوام درک کنین.
فک میکنم با این کار پشت مامان باباشه و من تنهام باز.اگه حقم با مامانم نباشه اما از شوهرم انتظار تا این حد رفتار بدو ندارم دیگه:47:
- - - Updated - - -
اها.خیلی م تاکید داشت زمان همه چیزو حل میکنه.منم هی تاکید میکردم اگه ادم خودش نخواد حلش کنه زمان بدترشم میکنه.بهشم گفتم یه سال اومدی اتاقم ج سلام کسیم ندادی.پس چرا زمان حلش نکرد؟بدترشم کرد
سلام من پستهای اولتون رو خوندم و فکر میکنم با محبت حل میشه نه با دعوا و کینه ورزی و قطع رابطه
شما از خودت شروع کن به خانواده همسرت محبت کن و اونا رو دوست داشته باش
مطمئن باش بعد از دو سه ماه همسرت هم تغییر می کنه و با علاقه به سمت خانوادت میاد
فکر می کنم مشکل الانت دلخوری است. آدم وقتی از کسی ناراحت است نمی تواند طرفش برود. پس باید کمی صبر کنی و به خودت برسی تفریح بروی و استراحت کنی تا کم کم حالت بهتر شود و این دلخوری رفع شود. وقتی کاملا ریلکس هستی باید حرف های مهم را مطرح کنی. به نظر من اگر همسرت این روزها پیشنهاد کرد جایی با هم بروید قبول کن و برو خوش بگذران. حالا یا خانه خودشان یا خانه باغ. اتفاقا اینکه زن و شوهر جوانی یک جای دنج داشته باشند که راحت باشند خیلی خوبه. اگر هم شوهرت پیشنهادی نداد برای تفریح خودت به خودت رسیدگی کن و بساط شادی ات را جور کن تا از این حال بیرون بیایی.
شما به او حساس شده ای و دلخوری . مشکل حادی نداری و نگران نباش. به خودت زمان بده.
الهام جان! به نظر من هم؛ بی مهارتی هر دویه شما این مشکلات رو به وجود آورده که با کمی کسب مهارت، بالا بردن اعتماد به نفست و از همه مهم تر اینکه بدونی کجا و چه موقع به همسرت محبت کنی، میتونی یه زندگی ایده آل رو داشته باشی.
من فکر میکنم مشکلات شما به چند قسمت تقسیم میشه و البته یه راه مشترک واسه همشون وجود داره و اون نفوذ شما در قلب و فکر و روح همسرت با محبت و قاطعیت هستش بدون اینکه بخواد ضربه ای به روح و روان شما بخوره و غرورت بشکنه.
بنابراین اول دسته بندی میکنیم مشکلات رو و اصلا هم به رفتارهای همسرت توی این مدت کار نداریم.
1. این نکته خیلی خیلی مهمه که شما هر چه سریعتر رابطه ی عاطفی و کلامیه قوی ای با همسرت برقرار کنی و به شدت نیازه که احساس صمیمیت بین خودت و شوهرت رو تقویت کنی. بنابراین اولین قدم و مهم ترین قدم اینه که بتونی شوهرت رو به سمت خودت جذب کنی. اما چه جوری؛ باید صبر کنی و هر بار که همسرت بهت زنگ زد با کلی ناز و عشوه و تن صدای آروم باهاش حرف بزنی. سعی میکنی از جات بلند شی و یه برنامه ی ورزشی یا همون کشیدن یه تابلوی نقاشی رو دستت بگیری و وقتی همسرت بهت زنگ زد
به جای اینکه ازش گله کنی یا راجع به رابطه تون با خانواده ات باهاش حرف بزنی؛ شروع کنی به تعریف کردن کارهایی که مشغولی. با کلی انرژی و شادی. از کلمات عاطفی و پرمحبت مثل جانم و عزیزم استفاده میکنی حتما. هر وقت پرسید که مثل اینکه نگرانی هات برطرف شده؟ جواب میدی که نه؛ ندیدنت یه دل سیر اذیتم میکرد، به همین خاطر خودمو با کارهای دیگه سرگرم کردم که شاید یه کم دلتنگی هامو فراموش کنم. البته حالا منتظرم که ببینم کی دوباره دعوتم میکنی بیرونی، جایی که بیشتر همدیگر رو ببینیم و باهم باشیم.
سعی میکنی بیشتر از کلماتی استفاده کنی که احساساتش و دلتنگیش رو تحریک کنی و خودت مستقیم ازش نمیخوای که بیاد خونتون. باید تشویقش کنی به اینکه بیشتر و بیشتر از قبل همدیگه رو ببینید.
به هیچ عنوان حرفات رو به سمت چیزهای دیگه نمی کشونی. خودتو مشغول کن. گاهی اس ام اس های عاشقانه براش بزن. مثلا روزی یکی یا دو تا.
اگر بعد از دانشگاه خواست که باهم برید بیرون. با روی خوش قبول کن و استقبال کن. یه کم صبور باش و سعی نکن که خیلی زود همه چیز به حالت عادی و نرمال برگرده.
از هر چند باری که ازت خواست برید خونه باغ یا خونشون؛ یکی در میون قبول کن و برو و به شدت بهش برس و سعی کن عشقت رو توی دلش بیشتر کنی و بگو فقط و فقط بخاطر محبتی که توی دلم نسبت بهت دارم قبول میکنم. وگرنه وقتی اینجوری میاییم اینجا ها که باهم باشیم، یه کم اذیت میشم. حس میکنم لیاقت من و تو بیشتر از اینهاست. لیاقت ما اینه که توی خونه ی خودمون، تخت خودمون با خیال راحت باهم باشیم و امنیت روانی داشته باشیم. (همه ی این کلمات رو در نهایت محبت و لحن ملایم بزن، دستاشو بگیر و به چشماش نگاه کن، بذار حس کنه تو نزدیک ترین کس بهش هستی!).
از اون دفعاتی هم که قبول نمیکنی بری؛ یه بهانه مثل اینکه امروز کار دارم. حالم خوب نیست یا خیلی دوست دارم که باهات بیام، اما عزیزم، جونم، امروز یه کم سرم شلوغه، خیلی دلم میخواد کنارت باشم و سرمو بذارم روی شونه هات، اما خوب، نمیشه، پرسید چرا؟ بگو: دوست دارم وقتی پیش همیم، دلشوره و نگرانی نداشته باشم، راحت بغلت کنم، توی چشمات نگاه کنم و از اینکه تو رو دارم احساس غرور کنم. اما این جوری یه کم اذیت میشم، حس میکنم غرورم جریحه دار میشه.
چه خوب بود اون موقع که می اومدی خونمون. وقتی میدونستم میخوای بیای، کلی قبلش ذوق میکردم، به خودم میرسیدم.
به مامانم میگفتم: که فلانی که میاد، مامان این شربتو براش بیاری ها، خیلی دوست داره.
فلان میوه رو بیاری، چون خیلی دوست داره. اما حالا...
اصلا ولش کن. گلم! باشه یه روز دیگه همدیگه رو می بینیم. :43: پیگیر نمیشی که همسرت چی میخواد بگه، بعدش!
سعی کن وقتی میری پیشش، اون جوری که دوست داره به خودت رسیده باشی که زیباییت بیشتر از قبل شده باشه.
اگر بتونی یه چند وقتی مثلا یک یا دو ماه باهاش این مدلی رفتار کنی و خودت هم سعی کنی توی خونه، به کارهای شخصیت بیشتر برسی، مطمئن باش شوق دیدنت توسط همسرت و شنیدن حرفات توسط اون، چند برابر قبل میشه و به زودی میتونی به خواسته های دیگه ات برسی.
فقط باید یه کمی زیرک باشی و باهوش و سعی نکنی به سرعت ناامید بشی.
احتمالا همسرت از اینکه اولش اینقدر تغییر رفتار دادی تعجب کنه و بخواد با رفتارهای تندتری امتحانت کنه، اما تو نباید بذاری اوضاع مثل سابق بشه.
میدونم که میتونی.
------------------------
دسته ی دیگه ی مشکلاتت، رابطه ی تو با خانواده ی همسرت هستش. اصلا نیازی نیست که باهاش لج بازی کنی. این بخاطر همسرت نیست. بخاطر خودته که رابطه ات رو با خانواده ی همسرت اصلاح کنی. ببین، وقتی باهاشون بد هستی، اعصاب خودت همش بهم ریخته اس. ولی وقتی باهاشون رابطه ی احترام آمیز و گرمی رو داری؛ میتونی به راحتی آرامش داشته باشی و توی زندگی به مسائل دیگه ای فکر کنی.
پس، باید سعی کنی به طور نامحسوس رابطه ات رو با خانواده ی همسرت بهتر کنی. یعنی توی این دفعاتی که همسرت ازت میخواد بری خونشون، قبول کن. به خودت برس، شاداب آماده شو. پیشنهاد خریدن یه گل و شیرینی رو هم بده، برو خونشون. اون جا هم با شوهرت گرم باش و بگو و بخند.
سلام مادرت رو هم حتما به پدر و مادر همسرت برسون. بابت نوه شون هم تبریک بگو. اگر ازت گله ای هم کردند یا حتی تیکه ای هم بهت انداختند. بگو حق دارید، خوب، یه مدت رابطه ی من و فلانی (اسم شوهرت) باهم خوب نبود، همه چیز هم به هم ربط دادیم و این جوری شد. ولی مهم اینه که ما الان با همدیگه خوبیم و فکر میکنم مشکلاتمون به خانواده هامون ربط نداشت، بخاطر رفتارهای خودمون بود.
الان هم خداروشکر باهم خوبیم.
حتی پیشنهاد دیدن خواهر زاده اش هم بده؛ براش یه کادو بگیر. برید خونه ی خواهرش. اون جا به همسرت نزدیک شو. احساساتش رو درک کن. بگو: واقعا حق داشتی اینقدر ازش تعریف میکردی، حالا می فهمم که چقدر شیرینه. (این جوری هم پیش خواهرش و هم پیش خودش با احترام تر میشی)
بعد هم اگر امکان داشت شب رو هم خونه ی خواهرش بمونید. با خواهرش صحبت کن از مسائل متفرقه و خودت رو سعی کن به روحیاتش نزدیک کنی. اون شب رو هم با شوهرت خوش بگذرون و ازش تشکر کن. و خیلی نرم بهش بگو که خیلی خوشبختم با تو. فقط یه مساله ای هر وقت باهاتم اذیتم میکنه. وقتی گفت چی: بگو، دلم تنگ شده واسه اون موقع هایی که باهم توی اتاقم بودیم. هر وقت میرم توی اتاقم اعصابم خورد میشه.
اصلا وقتی تو نیستی، دوست ندارم برم اون جا. یا فلان روز یادته: (دقیقا خاطره ای از اون روزهایی بگو که شوهرت میاومد خونتون و پیش مامانت اینها توی پذیرایی می شست. بگو: ) اون روز یادته چه اتفاقی افتاد.
البته زیاد کشش نده؛ منتظر جوابی هم از سمت شوهرت نباش. فقط بگو و سریع رد شو. مطمئن باش که بهش فکر میکنه.
از اینکه پیشش هستی اظهار خوشحالی بکن.
------------------
دوست دارم در طی این یه هفته شروع کنی و ریز به ریز کارهایی که انجام میدی و نتیجه اش رو برامون بگی. اصلا نمیخوام بگی چرا شوهرم وقتی من این کار رو کردم این جوری کرد؟ راجع به خودت و اقداماتی که انجام میدی برامون بنویس.
میدونم که صبور باشی، به خیلی نتایج درخشنده تری میرسی.:72::72::43:
تو منتظر میشی و وقتی همسرت بهت نزدیک شد؛ پرمحبت و گرم میشی و میذاری دوباره بره و فکر کنه به رفتارهات.
اگر بتونی یه نازکننده ی قوی ای باشی، میشی مثل یه آهنربا که همسرت میره و برمیگرده پیشت با انرژی بیشتر و تو اون وقت توی موقعیت های مناسب، خواسته هات رو باهاش مطرح میکنی.
اره نوپو جون.میدونم.کلی دلخوری و البته نا امیدی.ازش ناامید شدم.
ممنونم که وقت میذارین.
مرسی del جون که اینهمه وقت میذاری با حوصله تایپ میکنی.اول از خودم شروع میکنم delچان.بعد میرم سراغ خونوادش.
اما از یه چیزی که خیلی ناراحتم و رو دلم گیر کرده این روزا اینه:
مطمینم راجع به خونواده من هیچی عوض نمیشه.اون هیچ وقت دیگه نمیاد خونومون و هیچ وقت با پدرمادر من رفتارشو اصلاح نمیکنه.
هروقتم از خونوادم واسش حرف میزنم حالت بدی به خودش میگیره و بحث رو عوض میکنه.
اون شب بهش گفتم دلم تنگ شده واسه روزایی که همه خوب بودن باهم(اصن همچین روزایی وجود نداشت راستش!!! از شما یاد گرفتم بگم)
اونم گفت: میدونم.نمیخوام ناامید شی.اما من دیگه هیچوقت با خونوادت خوب نمیشم.هیچوقت.انقد واسه این جریان تلاش نکن.من دیگه ازون سوراخ نیش نمیخورم.
منم گفتم: ولی من فک میکنم دوس دارم با خونواده تو یه رابطه بهتر داشته باشم.نه که بگم ازونا ناراحت نیستم.اما میدونم وظیفه منه که پیش قدم شم.هرچقدم ناراحت بشم و حق داشنه باشم.
اونم گفت: هرجور دوس داری.اما اینم بدون.اگه جلو فامیل من سجده ام کنی من باز همین رفتارو دارم.اگه میای خونمون که اعصابمو خرد کنی و هی انتظار داشته باشی ازم نیا که زندگیمونو ازین خرابت میکنی.
حسابی زد تو ذوقم خلاصه.:47:
شدیدا هم که زیر سلطه مادرشه.مادرشم که به خون مامانم تشنه س.
دیگه اینکه همه بهم میگن طلاق بگیر.هرکس که هم مارو میشناسه هم اینارو میگه جداشو.اینا از اولم در سطح شما نبودن.
هرجا میشینم جلو در همسایه همه میگن چطوری جرات کردی عروس این زن شی؟؟
یا میگن شوهرت از بچه گیش نیس.از بی تربیت بودنشه.
دیگه امیدی ندارم.
دوستان یه نکته مهم:
ببینید این جریان رابطه اون با خونوادم خیلی خیلی مهمه.نمیدونم چرا نمیتونم بی خیالش شم.هرچقد خونوادم میگن ولش کن نمیتونم.
انقد واسه این جریان غصه میخورم ...:54:
اخه بابامم دقیقا همین رفتارارو با خونواده مامانم داشت و مشکل زندگی مامانمینا همیشه همین بود: خونواده ها و رفتارای بابام با خونواده مامانم.
هنوزم که هنوزه بابام همون ادمه.
این که با خونوادم خوب باشه یه عقده س برام انگاری.
یه عمر این درد رو کشیدم.دیگه نمیخوام بقیه عمرمم با همین مشکل بگذره.نمیتونم چشمو رو این جریان ببندم
تا حالا مشاور امتحان کردی؟ با نامزدت برو پیش مشاور. ببین اون چی میگه. من دقیق مشکل نامزدت با خانوادت نمیدونم ولی احساس میکنم بهونه گیری می کنه چون هنوز هیچی نشده داره این رفتار میکنه .ببین دامادهایی که با خانواده خانم جور در نیان اکثرا با همین منوال پیش میرن اگه هم تغییری کنن که خیلی به ندرت این اتفاق میفته بعداز زمان زیاد شاید 10 سال یا بیشتر طول بکشه. بعدشم به کنار از خانواده تضادها و تفا هم هاتون بشناس ببین اصلا رفتارش با تو چطور چقدر برات ارزش قائل و از اینجور چیزا و یه نتیجه گیری کن.
سلام.
یه جریان جدید
چشمتون روز بد نبینه.پا شدیم بریم خونه باغ.تو راه بودیم که مامانم ز زد گوشیم گفت: گجایی؟ منم الکی گفتم اومدیم پارک.مامانمم نمیدونم از کجا فهمیده بود ما داریم میریم خونه باغ.کلی حرفای ناجور بارم کرد که لیاقتت هون پسرست و تورو احمق گیر اورده و ما اونو راه نمیدیم تو میوفتی دنبال اون باز و دیگه کار به کارت ندارم و ...
منم قطع کردم و همونجا نتونستم خودمو کنترل کنم و زدم زیر گریه.شوهرمم گیر داد چی شده منم مجبور شدم بگم.خودمو کشتم انقد گریه کردم و التماس کردم که بیا برگردیم خونه.
اونم لج کرده بود.عصبااانی.دااااغ کرده بود که به مامانت ربطی نداره.میبرمت شبم برت نمیگردونم بذا بفهمه به اون ربطی نداره و دخالت بی جا نکنه.
منم گوشیشو ورداشتم و ز زدم دایی ش.باز خودش گوشیو ازم گرفت و واسه دایی ش توضیح داد.منم باز گوشیو گرفتم همونجوری که از شدت گریه صدام در نمیومد گفتم: دایی توروخدا بگین منو ببره خونمون.اونم دید چجوری دارم هق هق می کنم گفت باشه دایی جان تو گریه نکن من میگم همین الان برت گردونه.خلاصه بعدم به شوهرم گفت به خاطر زنت که اینجوری داره اشک میریزه برش گردون و کلی چیزای دیگه که من نشنیدم.اونم راضی شد و برگشتیم.
رفتیم خونه دایی ش.از خونه باغ تا خونه دایی ش پدر و مادرم و نفرین کرد.که ایشالا خ مرگشونو واسم بیارن راحت شم و بابات خیر نمیبینه و مادرت عقده ای و دیونه سو...
بد و بیراه گفت و منم هیچی نگفتم و گریه کردم.فقط گفت فردا با مامور میام در خونتون میبرمت.پشت من هستی یا نه؟منم از ترس گفتم اره.بیا.
دایی شم اول شروع کرد یکم با تیکه و طعنه مامانمو خراب کردن.منم همهش حق دادم.الکی چیزای بی ربطم که میگفت گفتم راس میگی.
باز شروع کرد از خواهرش تعریف کردن.که خواهر من چون پسرشو دوس داره دخالت نمیکنه.کاش مادر توام تورو دوس میداشت و دخالت نمیکرد. و تو باید بیای خونه خوهرم و به ماها احترام بذاری و ما که بهت بدی نکردیم و...منم گفتم چشم.من رفتارمو اصلاح میکنم.من راهمو عوض میکنم اما با (...)م صحبت کنید باید بگین به پدر مادر من احترام بذاره.
داییش م گفت احترام احترام میاره .بگو پدر مادرت احترام بذارن.احترامم میبینن.
منم چن مورد از کارای شوهرمو تعریف کردم.تازه شوهرم شروع کرد دفاع کردن از خودش.بعد زن داییشم اومد طرف من.به من حق داد و گفت ما به الهام حق میدیم.راس میگه دلش نخواد اینجوری عروسی بگیرین.سخته واسش وسط این همه اختلافو...
باز (...) شروع کرد حرفای بیخود زدن.چیزای بی ربط.حرفای چرت.توهین به مادرم.به پدرم.داییش م دید که پسرشون چقد چرت میگه و غیر منطقیه ج شو داد.دید حریفش نمیشه.گفت اصن پدرزن مادرزنت بد.بی ادب.ولی تو وظیفه ته به خاطر زنت کوتاه بیای.بهشون احترام بذاری.هر چقد گفتن فایده نداشت.این حرف خودشو میزد. که مادر من فرشته سو مادر این دیوانه ست و...اخرم دید دیگه کسی طرفشو نمیگیره پاشد که بریم.موقع رفتنم یه حرفی زد که باز من گریه م گرفت و بند نیومد.دایی شم رفت دنبالش گفت به خاطر زنت بیا و چشماتو رو همه چی ببند.اونم گفت نمیخوام من غرورمو زیر پا نمیذارم که فک کنن من خرم.بعدم رفت.
منم گریه کنان رو پله ها بودم که دایی ش گفت:
تو پیشقدم شو.بیا برو.رابطه تو با ماها خوب کن.من باز خودم باهاش صحبت میکنم.
- - - Updated - - -
1.حالا من برم خونشون و پا پیش بذارم؟؟؟
2. از شوهرم متنفر شدم به خاطر حرفاش.حق دارم.نه؟؟
راستش از یه سری از حرفای دایی ش اصصصلا خوشم نیومد.
حرفایی که راجع به مامانم زد .
و تعریفایی که از خواهرش(مادرشوهرم)میکرد.خیل بی گناه میدونست اونو.در صورتیکه همه این دعواها رو اون ادم حسود بی دلیل شروع کرد!!!
من اونجا هرچی گفت چیزی نگفتم اما واقعا ناراحت شدم.
بعدم مثلا به (...)میگفت:
خب تو برو بیا.گرم نگیر باهاشون!!!.نگو نخند اگه دلت نمیخواد.اما باید بری تا زمان حلش کنه.یه سلام بده برو بشین!!!
یا میگفت: خب به مامانت بگو (...) دعوت کنه.گفتم مامانم قبلا صدبار پاپیش گذاشته نتیجه م نگرفته دیگه دعوت نمیکنه.بعد گفت: نه دیگه.باید دعوت که بکنه دیگه خدایی!!!!!(در صورتیکه به من میگن بیا خونه خواهرم.پس چرا کسی منو دعوت نمیکنه؟؟؟)
با این اوصاف باز برم بیاد خونشون؟؟؟
- - - Updated - - -
از دیروزم دو تا اس ام اس داده بهم دیشب.
امروزم یه ز نزده که مردی یا زنده ای.مامان بابات خونه رات دادن یا نه؟؟(اخه من همش میگفتم اگه نبریم خونه بابام خونه رام نمیده.اونم میگفت خب راه نده.مگه بی صاحابی.میبرمت پیش خودم!!!)
بعدم انتظار داره به خاطرش به همه پشت کنم!!!!!!!!
منم که ازش متنفرم و دیییگه بهش ز نمیزنم.
راستش وظیفه اون میدونستم که حالمو بپرسه
شما که گفته بودید رابطه جنسی در شهر شما عرف است و اشکالی ندارد. پس برای چه به مادرت دروغ گفتی و مادرت برای چه آن حرف ها را زد و گفت همسرت بی لیاقت است؟ من این همه این تاپیک را خواندم متوجه نشدم دقیقا اختلاف سر چه چیزی است.
حدسم این است که یک چیز کوچکی بوده حالا مهم نیست چی ، بعد خانواده شما و همسرتان آن چیز کوچک را که راحت حل می شد ، کرده اند یک کلاف سردرگم و یک مشکل پیچیده. الان هیچ کدامشان نمی دانند دقیقا به خاطر چه ناراحت هستند و با هم اختلاف دارند.
دایی همسرت هم راست می گوید. مادرت نباید با یک جوان که اینقدر مغرور است مقابله به مثل کند. خانواده شما بزرگترند و باید با تدبیر این مشکل را حل کنند. با مقابله به مثل و گفتن چنین حرفهایی به دامادش هیچ چیز عوض نمی شود. حداقل باید حفظ ظاهر کند و دعوت زبانی هم که شده بکند. حتی شده ظاهرسازی هم باشد باید با زبان خوش با دامادش صحبت کند. اینجا شما نیز باید تلاش کنید و به خانواده خودتان بگویید این رفتار را کنار بگذارند و همسرتان را سرلج نیندازند.
دایی همسرتان به نظر من در این بین عاقلانه رفتار کرده است و من در صحبت هایش چیز بدی ندیدم. اتفاقا خیلی هم حرفش درست است. اختلاف را نباید دامن زد.
گیریم که همسر شما جوان و مغرور و بی تجربه است. از روابط و آسیب های خانوادگی چیزی نمی داند و آنقدر دنیا گشته نیست که بداند غرور بی جا چه عواقبی دارد. خوب نباید چنین جوانی را سرلج انداخت.باید کم کم آرامش کرد. باید کم کم با او راه آمد و دلش را نرم کرد.
کمی هم به همسرتان حق بدهید. خانواده شما هم خیلی وقت ها رفتار دوستانه ای با همسرتان ندارند.
به هر حال هر چه زودتر با خانواده صحبت کنید. حرف های من را به زبان خودتان توضیح دهید و بگویید به خاطر هیچ و پوچ زندگی دوتا جوان نباید به باد فنا برود. اگر من هم جای همسرتان بودم و می گفتند بی لیاقت هستم ناراحت می شدم.
فکر می کنم دایی همسرتان بتواند رویش تاثیر داشته باشد.
- - - Updated - - -
کسی نیس بگه پیشقدم شم یا نه؟؟
حالا که این اتفاقا افتاده.حالا که منو مقصر میدونن و پاپیش گذاشتنو وظیفه م.
- - - Updat
مرررسی نوپوی عزیز.اگه بدونم کسی روش تاثیر داره به خدا میرم پاشوام میبوسم.که تاثیرشو بذاره من راحت شم ازین وضع زندگی.
اما این وسط از شوهرم بدم اومده.دلم میخواد تا چن روز نبینمش.صداشو نشنوم.
احساس میکنم اینکه من جلو همه دارم خورد میشم و سر خم میکنم تقصیر اونه.اینکه من افسرده شدم.اینکه همه با دیده ترحم بهم نیگا میکنن.اینکه همه باید شاهد گریه من باشن.اینکه من این همه خاطره گندو با خودم بکشم.
ازش بدم اومده!!!از خودم تعجب میکنم.تا حالا این حسو نداشتم.هروقتم بوده زود رفته.
اما الان....
دوست عزیز اشتباه شما و علت تنفر شما از همسرتان دو چیز است :
1- همه تقصیرها را گردن او می اندازید. در حالی که همه کسانی که در این ماجرا درگیر هستند یعنی او ، شما ، خانواده همسرتان و خانواده شما به سهم خود تقصیر دارند. شما همه چیز را باید با هم درنظر بگیرید. اینجا شما خطای شناختی دارید.
اما این نکته را هم بگویم دنبال مقصر گشتن کاری را درست نمی کند. به جای دنبال مقصر گشتن و همه چیز را گردن او انداختن باید دنبال راه حل گشت.
2- همسر شما مسئول رفتارهای شما نیست. شما خودتان مسئولیت عکس العمل هایتان را دارید. اگر از چیزی ناراحت می شوید این خصوصیت شخصیتی شما است و به همسرتان ارتباط ندارد. پس اگر دیگران گریه شما را دیده اند و اگر به شما ترحم می کنند علتش رفتار خودتان است و رفتار شما به همسرتان مربوط نیست. شما باید مهارت های زندگی را بیاموزید و تحمل و صبر خود را بیشتر کنید.
برای قدم اول این مبحث را مطالعه کنید در اینترنت .
برنامه ریزی عصبی - کلامی
برای قدم دوم سعی کنید این مجله هایی که می گویم مرتب تهیه کنید : راز ، موفقیت
به تغییر دید شما بسیار کمک می کند.
به هر حال تا شما تغییر نکنید زندگی شما تغییر نمی کند.
به نظر من با این حالی که شما داری ، پیش قدم شدنتان فایده ای ندارد. چون اگر کوچکترین اتفاق ناخوشایندی بیفتد شما بیشتر به هم می ریزی و هر چه رشته ای پنبه می شود.
پس فعلا تمرکزت روی اینها باشد :
1- مبحثی را که گفتم مطالعه کن و مجلات را تهیه کن و سعی کن آموخته هایت را اجرا کنی.
2- روی رابطه خودت و همسرت متمرکز بشو و نکته هایی را که راجع به او و رابطه دونفره شما گفتم به یاد داشته باش و اجرایی کن. فقط رابطه دونفره خودتان نه خانواده ها. برای عروسی هم دیر نمی شود. شما دو نفر سن کمی دارید و لازم نیست عجله کنید. پس استرس اینکه عروسی عقب می افتد را کنار بگذار و روی چیزهایی که گفتم تمرکز کن.
ممنون نوپو جون.
اخه من الانو نمی بینم.به جایی نیگا میکنم که این اختلافها شروع شد.به روزایی که پدر و مادرم خودشونو میکشتن واسه شوهرم اما اون و مادرش بی دلیل...
اره.اگه الانو بگم مادر و پدر منم مقصرن.اما میدونم اگه خوبم که باشن باز اون همون ادمه.باز اون ازشون متنفره.
این ادم مرض بد بینی داره.
به خدا جلو داییش یه حرفایی زد و از احترامایی که پدر مادرم بهش گذاشته بودن یه چیییزایی دراورد که داییشم ازش ناراحت شد!!!
پدرم باهام حرف زد.گفت این ادم پیرت کرده.مچاله ت کرده.اگه قول بدی نری دنبالش من حمایتت میکنم طلاق بگیری.
بچه ها چیکار کنم؟؟؟جدا شم؟؟؟
از ادمیکه خونوادشم به کاراش حق نمیدن.عموشم دیروز به مامانم گفته ما میدونم مقصر اصلی (...).هرچقد با مامانشم حرف میزنیم میگیم تو که میدونی پسرت بده لااق تو کوتاه بیا اما اون از پسرشم غرورشبیشتره و کله شق تره.
مامانم راس میگه.میگه بالفرض دایی ش روش تاثیر بذاره.تو که نمیخوای با داییش زندگی کنی.تا کی مردم میان روش تاثیر بذارن؟؟
همه میگین برو خونشون.اما به نظر من احتمال درس شدنش اینجوری 1% بیشتر نیس.اخه من از اولم با اونا خوب بودم.یه سال اول پر از احترام بود.اما وقتی دیدم شوهرم بعتر که هیچ بدترم میشه منم تغییر رویه دادم.
کمککککککککککک
خوب من نمی دونستم خانواده ات می خوان شما طلاق بگیری. اما اگر این طوری است باید تاپیک شما را در قسمت نیازمند حضور مدیران قرار بدم.
اما شما فعلا همان طور که گفتم به این اختلافات کاری نداشته باش و کارهایی را که من و بچه ها به شما پیشنهاد دادیم انجام دهید. فعلا به طلاق یا آشتی دادن خانواده ها فکر نکنید. فقط روی کارهایی که باید متمرکز شوید.
من تاپیک شما را در قسمت نیازمند حضور قرار می دهم.
- - - Updated - - -
راستی : به شما هشدار می دهم که حرف های خانواده خود به خصوص راجع به طلاق را به هیچ وجه به همسرتان منتقل نکنید. نکند یک وقت این اشتباه را بکنیِ!!!
درباره خانواده هم همین طور : اصلا راجع به حرف های همسرتان به خانواده چیزی نگویید. چون فقط احساس بدشان را بیشتر می کند.
- - - Updated - - -
عزیزم متاسفانه من دیگر امکان پست گذاشتن در آن انجمن را ندارم. شما یا خودت تاپیکت را در آن قسمتی که گفتم قرار بده یا از دوستان دیگر بخواه این کار را برایت بکنند.
راستی اگر می توانی شارژ بپردازی می توانی از انجمن ارتباط مراجعان - مشاوران هم که خود مدیران راهنمایی ات می کنند بهره مند شوی. یک نگاهی بهش بینداز.
نوپو جون.خیلی خیلی خیلی ممنونم که وقت میذاری.
چجوری باید تاپیکمو اونجا قرار بدم؟؟بلد نیستم:grief:
- - - Updated - - -
جشم.جیزی نمیگم.
اینکه برم خونه مادر شوهرمم جز اون کاراییه که باید بکنم؟؟
به نظر من تا وقتی روحیه ات حساس است ، تا وقتی از شوهرت دلخوری و تا وقتی هنوز توی فکر اتفاقاتی است که تعریف کرده ای این کار باعث می شود بیشتر برانگیخته شوی. بیشتر که برانگیخته و ناراحت شوی پدر و مادرت هم بیشتر روی حرفشان پافشاری می کنند.
پس اگر توانستی روحیه ات را تغییر دهی ، آن وقت تازه می توانی رویش فکر کنی و از دوستان دیگر هم نظر بخواهی. اما خوب اگر بتوانی شرایط را مدیریت کنی آن موقع رفتنت ضرر ندارد.
اگر می خواهی تاپیکت را در قسمت نیازمند حضور مشاوران قرار دهی برو به صفحه ( انجمن ) که دکمه اش بالای صفحه است. بعد می روی به قسمت انتقادات پیشنهادات و مشکلات تالار. آنجا یک تاپیک هست با عنوان تاپیک های نیازمند حضور کارشناسان. اما باید شارژ داشته باشی که بتوانی در بعضی انجمن ها پست ارسال کنی. من شارژم تمام شده و نتوانستم.
الهام جان! متاسفانه شما ناشیانه عمل کردید و بجای اینکه تمرکزتون رو بذارید روی رابطه ی خودتون و همسرتون، با پافشاری هاتون برای برقراریه رابطه با خانواده تون، کار رو به بی احترامی های بعدی کشوندید.
من فکر میکنم توی این شرایط ناآرامیه شما، هر گونه قدمی که بردارید، رفتار درستی انجام ندادید و بخاطر خودتون نبوده، بلکه باز هم بخاطر فشار اطرافیان بوده که نتیجه ی روحیه بدی برای شما به دنبال داره.
پس اولین قدم و بهترین قدم اینه که یاد دوران مجردیت بیفتی و بی خیال دنیا، فقط به زندگیت با خودت برسی!
یعنی سعی کنی آرامش خودت رو به دست بیاری تا بتونی یه تصمیم خوبی بگیری!
به پدر و مادرت هم بگو، فعلا اعصابم خورده و دوست دارم یه کم به خودم برسم و آروم شم تا بتونم بهتر تصمیم بگیرم، لطفا دیگه تا موقعی که نخواستم به هیچ وجه راجع به شوهرم و خانواده اش و این حرفها باهام حرف نزنید، الان اصلا روحیه ی خوبی ندارم، دوست دارم توی این شرایط یه کمی خلوت کنم و به خودم برسم.
اگر بتونی یه مدت یه سفر کوتاه یا خونه ی یکی از فامیل هاتون که باهاش دوستی داشتی مثل دختر خاله یا دختر دایی، کسی که روزهای مجردیت، حتی روزهای کودکیت بیشتر باهاش بودی بگذرونی، روحیه ات خیلی بهتر میشه.
سلام.
یه مدت نبودم.که انگار چندان مهمم نبود واسه کسی :)
خلاصه این مدت همونطورکه گفتین رو خودم کار میکردم.تصمیم گرفتم دیییگه به شوهرم فک نکنم.تا حدودی ام موفق بودم.بیشتر وقتم به درس خوندن یا با دوستام بودن گذشت.
به پدرو مادرم گفتم هنوز کلی راه هست که من امتحان نکردم واسه زندگیم پس نمیخوام به طلاق فک کنم.اونام گفتن ما به خاطر خودت میگیم که جوونی ت داره هدر میره.اگه نه...
شوهرمم باهام صحبت کرد.قرار شد به مامانش بگه یه روز دعوتم کنه و منم ق کنم دعوتو برم خونشون.که هنوزم نکرده بعد دو هفته!!!
اما گفت من تا عید پامو نمیذارم خونتون چون دلیلی نمیبینم بیام.بعدشم میخوام اول تو بیای و پیش قدم شی که خونوادم فک کنن تو منو بیشتر دوس داری و به خاطر زندگیمون بیشتر مایه میذاری!!!!
من مشکلی ندارم.میرم.که اگه یه روز ی ام جدا شدیم نگم کاش اون کارو ام میکردم.هر چند میدونم دردی دوا نمیشه....
اخه اون مشکلش اصن رابطه منو خونوادش نیس.اون از ته دل از خونوادم متنفره.از اولم بود.منتهی اوایل دلیل نداشت حالا دلیلم داره.
خیلی حالم خو بود.فک میکردم حالا که من ق کردم برم خونشون حتما اونم یکم بهتر رفتار میکنه.اما دیروز حسسسااابی خورد تو ذوقم.چون فهمیدم بیشتر از قبل از مامانم متنفره.
و مطمین شدم اون هیچ وقت تو رفتارش تجدید نظر نمیکنه.هیچ وقت.
یعنی فهمیدم اگه تا عید که نه.تا اخر عمر جلو خونوادش خم و راس شم رو اون تاثیری نداره.
امیدوارم از فردا باز بتونم فکرمو از روش بردارم و به خودم فک کنم.:203:
هرچند فک میکنم همه این رتهها بی نتیجه س.بدتر شده اما بهتر...
- - - Updated - - -
سلام.
یه مدت نبودم.که انگار چندان مهمم نبود واسه کسی :)
خلاصه این مدت همونطورکه گفتین رو خودم کار میکردم.تصمیم گرفتم دیییگه به شوهرم فک نکنم.تا حدودی ام موفق بودم.بیشتر وقتم به درس خوندن یا با دوستام بودن گذشت.
به پدرو مادرم گفتم هنوز کلی راه هست که من امتحان نکردم واسه زندگیم پس نمیخوام به طلاق فک کنم.اونام گفتن ما به خاطر خودت میگیم که جوونی ت داره هدر میره.اگه نه...
شوهرمم باهام صحبت کرد.قرار شد به مامانش بگه یه روز دعوتم کنه و منم ق کنم دعوتو برم خونشون.که هنوزم نکرده بعد دو هفته!!!
اما گفت من تا عید پامو نمیذارم خونتون چون دلیلی نمیبینم بیام.بعدشم میخوام اول تو بیای و پیش قدم شی که خونوادم فک کنن تو منو بیشتر دوس داری و به خاطر زندگیمون بیشتر مایه میذاری!!!!
من مشکلی ندارم.میرم.که اگه یه روز ی ام جدا شدیم نگم کاش اون کارو ام میکردم.هر چند میدونم دردی دوا نمیشه....
اخه اون مشکلش اصن رابطه منو خونوادش نیس.اون از ته دل از خونوادم متنفره.از اولم بود.منتهی اوایل دلیل نداشت حالا دلیلم داره.
خیلی حالم خو بود.فک میکردم حالا که من ق کردم برم خونشون حتما اونم یکم بهتر رفتار میکنه.اما دیروز حسسسااابی خورد تو ذوقم.چون فهمیدم بیشتر از قبل از مامانم متنفره.
و مطمین شدم اون هیچ وقت تو رفتارش تجدید نظر نمیکنه.هیچ وقت.
یعنی فهمیدم اگه تا عید که نه.تا اخر عمر جلو خونوادش خم و راس شم رو اون تاثیری نداره.
امیدوارم از فردا باز بتونم فکرمو از روش بردارم و به خودم فک کنم.:203:
هرچند فک میکنم همه این رتهها بی نتیجه س.بدتر شده اما بهتر...
- - - Updated - - -
راستی.ما عمره دانشجویی ثبت نام کردیم.یه شنبه قرعه کشی.
دعا کنید به اسممون دراد.
شاید از خجالت خونه خدا یکم دست ازین کاراش ورداشت و بهتر با خونوادم رفتار کرد:203:
سلام.
چرا کسی نمیاد راهنمایی کنه؟؟؟
خب لا اقل اگه قراره کسی دیگه به این تا پیک سر نزنه یه اطلاع بدین ببندمش و روش حساب وا نکنم.
به اندازه کافی اعصابم داغونه این روزا اینجام که ادم میاد کمبود محبت میگیره.
دو شب پیش از بیرون میومدیم بابام دم درشون بود واسشون از حسینیه غذا اورده بود.ماشینو پارک کرد دم درشون رفتیم پایین من واستادم با بابام حرف زدم(فاصله ماشین تا بابام انقد کم بود که کم مونده بود زیرش بیاریم) اونم اومد کلی با سوییچش ور رفت بعدم حتی به بابام نیگاهم نکرد و رفت!!!!
من بابامم هاج و واج مونده بودیم و به هم نیگا میکردیم.
کارش انقد بد بود که نتونستم به رو خودم نیارم به قران.
اخه یه سلام دادن به بزرگتر انقد سخته؟؟؟؟؟؟
اونم بعد از اون همه صحبتی که کردیم و قول و قرار که گذاشتیم؟؟؟
منم تا اومدم خونه و درو بستم بهش اس دادم که: خیلی بی تربیتی
اونم با پررویی تمام گفت: خجالت بکش!!!!
دیگه ج ندادم.تا دیروز که انگار نه انگار چیزی شده. کلی ز زد که بیا بریم کلاس من ج ندادم.بعد اس داد:مردی؟خ بده میای یانه من منتظرم.
منم که عصصصبانی.گفتم: خودت بمیری.نه نمیام.مسخرت نشدم بیام یه صب تا عصر خونه مردم گریه کنم و اعصابمو بذارم وسط که زندگیم شاید شبیه زندگی ادما شه اما تو باز ازونی که هستی پرروتر و وقیح تر شی.
اونم دیگه ج نداد.دیگه م بهم ز نزد.رفته تو قیافه باز.
ای ی ی خدا؟خب بگین چیکار کنم با این ادم؟؟
الان باز تقصیر منه؟
خب دست خودم نیس.بهم برمیخوره وقتی با خونوادم اینجوری میکنه.لااقل جلو من کاش رعایت میکرد.
اه دیگه حوصله قهر و ادا اطوار ندارم اه
لابد باز ازم متنفره چون به خاطر خونوادم زندگیمو بهم زدم!!!:102:
- - - Updated - - -
من نمیخوام جلو خونوادم اینجوری ضایع شم.چجوری دیگه اینو بهش بفهمونم.
این توقع انقد زیاده؟؟؟
خسته شدم.خدا.دو روز از سر درد دارم میمیرم:grief:
الهام عزیز:72:نقل قول:
نوشته اصلی توسط الهام20
خیلی جزییات مشکلتون رو نمیدوونم ولی از همین پستی که امروز زدی میشه فهمید همسر شما تا بزرگ شدن
و همانند یک انسان عاقل و بالغ رفتار کردند با دیگران حتی اگر دشمنش باشند چه رسد به پدر خانمش که براشون
نذری اورده؟!؟!؟ بسیار فاصله دارد.:161:
نمیدونم سنشون چقدر هست و چقدر در اجتماع بودند و با افراد مختلف با دیدگاهها و نظرات و سلایق مختلف برخورد کردند ولی این رویه رفتاری حتما در اجتماع براشون دردسرساز خواهد شد.
میشه بگی چرا با ایشون ازدواج کردی یا بعبارتی بهترین ملاکهایی که ایشون از نطر شما داشتند که انتخابشون کردید چی بود؟؟
لطفا سعی کنید با ایشون بخاطر این رفتار غیر انسانیشون سرد برخورد کنید نه اینکه قهر باشید ولی سرد و بیتفاوت
و ازشون بخواید برای یک زندگی سالم تر باهم به یک مشاور مجرب مراجعه کنید.
موفق باشید:72:
اگر کار را به بد و بیراه و ناسزا بکشانی همسرت نه تنها تنبیه نمی شود بلکه قبح این کارها برایش می ریزد و به پرده دری عادت می کند. چهارتا هم می گذارد رویش و برمی گرداند و کوتاه هم نمی آید. این را بدان اگر این حرف ها در زندگی خودت و همسرت عادی شود به زودی باید منتظر باشی که دست رویت بلند کند.
هر چقدر هم ناراحت شدی نباید جانب عقل را کنار بگذاری. چقدر آدم هستند که تاوان همین رفتار نسنجیده ای که هنگام ناراحتی داشته اند با برهم خوردن زندگی شان پرداخته اند.
پس هیچ وقت کار را به بد و بیراه و ناسزا نکشان. یک وقت دیدی این موضوع به خانواده ها هم کشیده شد و خانواده شوهرت بهت توهین کردند. نگذار همین یک ذره شرم و حیایی هم که دارند از بین برود.
عزیزم ما خیلی چیزها در زندگی می خواهیم. خیلی نداشته ها داریم که در حسرتش روز را شب می کنیم. اما تنها آدم هایی به خواسته خود می رسند که صبر داشته باشند. آدم هایی می توانند به ایده آل هایشان برسند که دائما روی نداشته هایشان تمرکز ندارند بلکه به راهی که آنها را به خواسته هایشان می رساند فکر می کنند و به روش درستی که باید داشته باشند.
ببین انصافا خودت می توانی به سرعت یک کینه ، یک ویژگی منفی و یا یک عادت را کنار بگذاری ؟ همین الان که فهمیده ای چه رفتارهایی نباید داشته باشی ، چند درصد توانسته ای خودت را تغییر دهی و چقدر این تغییرات پایدار بوده اند ؟
همسرت هم همین طور است. او نمی تواند به این سرعتی که شما می خواهی تغییر کند و شاید حتی دو سه سال هم زمان لازم داشته باشد.
پس اینقدر بی تابی نکن و انتظار نداشته باش اینقدر زود به خواسته ات برسی. کما اینکه اگر زندگی زوج های قدیمی تر را نگاه کنی می بینی که آنها هم با همین ناملایمات دست به گریبان بوده اند و بعد از سی سال هم مشکل هنوز هست و ویژگی منفی همسرشان تغییر نکرده است. اما آنها زندگی کرده اند و همسرشان را دوست دارند. اگر این گونه نبود الان باید نصف بیشتر زوج های قدیمی مطلقه می بودند.
سلام خانم الهام 20 ، نمره حساسیت روحیه تون هم 20 هست .
تاپیک طولانی شما رو و مشکلات بین شما و نامزدتون رو خوندم ... حالا جدای از این مواردی که شما مطرح کردید و بعضی از دوستان جواب دادند و راهنمایی کردند ، من با توجه به شرایط روحی و فشار هایی که الان بر روی اعصاب شما هست نگران این هستم که خود شما به دلیل این مشکلات ، پتانسیل و شرایط دوست شدن (حالا ممکنه به دلیل درد دل کردن یا درک شدن و.... ) با فرد دیگه ای رو پیدا کنید . باید به هر روشی شده کمی از این فشار کم بشه و شرایط عصبی شما کمی متعادل تر بشه... مواظب خودتون باشید .
- - - Updated - - -
سلام خانم الهام 20 ، نمره حساسیت روحیه تون هم 20 هست .
تاپیک طولانی شما رو و مشکلات بین شما و نامزدتون رو خوندم ... حالا جدای از این مواردی که شما مطرح کردید و بعضی از دوستان جواب دادند و راهنمایی کردند ، من با توجه به شرایط روحی و فشار هایی که الان بر روی اعصاب شما هست نگران این هستم که خود شما به دلیل این مشکلات ، پتانسیل و شرایط دوست شدن (حالا ممکنه به دلیل درد دل کردن یا درک شدن و.... ) با فرد دیگه ای رو پیدا کنید . باید به هر روشی شده کمی از این فشار کم بشه و شرایط عصبی شما کمی متعادل تر بشه... مواظب خودتون باشید .
سلام به همگی.
وااااای اقای علیرضا جدا زدین به هدف.
به خدا من اصن همچین ادمی نیستم.اما این روزا فکر اینکه یه ادم از جنس شوهرم که هیچوقت نفهمید چی میگ پیدا شه و درکم کنه داره دیوونه م میکنه.دوس دارم یکی باشه از دید یه مرد بهم حق بده
خیلی میترسم.چجوری مواظب خودم باشم یعنی؟؟
- - - Updated - - -
امروز بهم اس داد در کمال تعجب!!!!!!!!!!!!!!
گفت :به نظرت میشه هرچی دلت خواست بهم حواله کنی بعدم من با یه خجالت بکش از کنارش رد شم؟
گفتم:به نظرت میشه هرکار دلت خواست بکنی بعدم با یه خجالت بکش گفتن از کنارش رد شی؟
قرار شد بیاد دنبالم حضوری بحرفیم.
اون: سلام بداخلاق!!!
من:سلام
_چرا ناراحتی الان؟
_تو نمیدونی یعنی؟؟
شروع کرد خااالی بندی:
ببین به خدا من سه بار سرمو تکون دادم بابات اصن به من نیگام نکرد.
_یعنی میگی من کور مطلقم دیگه؟
_نه اما پشتت بود ندیدی
_چرا دیدم صاف به چشای بابام نیگا میکردی که بهت سلام بده
_نهه.اتفاقا ائن اصن بهم نیگا نکرد منم کلی دلم شکست!!!اگه نه من منتظر بودم نیگام کنه که بهش س بدم(نمیدونم این چه سبک سلام دادن به ادمیه که تو فاصله دو وجبی ته!!)
با اینکه داشت دروغ میگفت و من یه درصدم شک نداشتم اما با یهو خودم گفتم حالا که فرصتش پیش اومده با خودمو بزنم کوچه علی چپ که به قول نوپو جون حداقل اون یه ذره حرمته ماس مالی شه.
گفتم: چه میدونم.لابد راس میگی دیگه!!!(با اینکه اگه راس میگفت بازم کارش خیییلیی زشت بود و چیزی عوض نمیش)بعدشم دیگه چیزی نگفتم راجع یهش.انگار باورم شده یا حق داشته یا من شیرین عقلم یا...
کارم درس بود؟
اگه نبود باید چیکار میکردم؟
(به نظر خودم نباید میذاشتم فک کنه من عقلم کمه و به این راحتی گول میخورم و از کنارش میگذرم))
- - - Updated - - -
سنجاب جان.من اون موقع سنم انقد کم بود که معیاری واسه انتخاب نداشتم.فک میکردم هیچ مردی منو انقد دوس نداره.فقط از روی عشق علاقه.فقط