نمایش نسخه قابل چاپ
قبول دارم من هم اشتباهاتی داشتم من به طرز دردناک و وحشتناکی متوجه شدم یه همچین رابطه ای وجود داره.
حتم دارم که در طول این دو سال هم اشتباهات زیادی کردم.
ولی شوهرم هیچ اجباری نداشت برای این کارش
می دونین من توقع داشتم همون لحظه که متوجه شدم همسرم از من معذرت خواهی کنه ولی اصلا این اتفاق نیفتاد در واقع از ترس بیش از حد از من فرار کرد.
پنجا درصد رو نمی دونم اگه اشتباهاتم رو متذکر بشید ممنون می شم.
من اشتباهات شمارو نمیدونم
خودتون باید بررسی کنید چه اشتباهاتی در زندگی داشتید
از کی باهاتون سرد برخورد کرد همسرتون ؟
شما خانواده سرمایه داری هستید ؟ ایا شوهرتون احتمالا برای ثروت شما ازدواج نکرد ؟ خانواده شما بهتون کمک مالی کردن ؟ یا اصلا همسر شما چنین درخواستی رو داشته ؟
دقیقا از سه ماه بعد از عقد
سرمایه دار نه ولی از حرفهای خونواده اش متوجه شدم فکر می کنم من وضع مالی خیلی خوبی دارم. کمک مالی خیر چون اون خودش از نظر مالی مشکلی نداره. نمی دونم شاید واقعا به خاطر پول و کلاس خونوادگی اومده بود...
تو این سه ماه آیا رفتاری داشتید که ناراحتی شدید ایجاد کنه ؟
یا بحث های خانوادگی پیش بیاد ؟
سوال دیگه : الان چطوری میتونید به همسرتون دسترسی داشته باشید ؟ ( یعنی کجاست و میتونید ببینیدش یا نه ؟ )
بهش شک کرده بودم یه سره با تلفن همراهش سر گرم بود یه شب دیدم توی گوشیش یه عالمه فیلم ناجور داره خیلی تعجب کردم آدمی که به چادر پوشیدن من حساس بود یرون از خونه می رفت منو خونه پدرش تنها می گذاشت یه روز اعتراض کردم خیلی جدی یه دلخوری بین ما پیش اومد سه هفته قهر بود البته سر موضوع اینکه تو خونه پدرش زندگی کنیم و من موافقت نمی کردم آخه خودش خونه داشت دلیلی نمی دیدم ولی مادرش خیلی اصرار می کرد خیلی دخالت می کرد حتی به خوابیدن ما هم کار داشت ولی من اهمیتی نمی دادم می گفتم همه با خانواده همسر مشکلاتی ندارن . خلاصه بعد از سه هفته با هم صحبت کردیم مفصل و از من قول گرفت قبول کنم تو خونه پدرش زندگی کنم من هم به خاطر علاقه ای که بین ما بود و به خاطر اینکه خدشه ای در رابطه مون نباشه قبول کردم. آشتی کردم و بعد از یک هفته متوجه این ارتباط شدم.
- - - Updated - - -
همسر کارمنده فقط می تونم برم محل کارش که یک بار این کار رو کردم ولی خودش رو از من قایم کرد... یه بار هم به طور اتفاقی تو خیابون دیدمش با هم حرف زدیم ولی همه اش می گفت تو چرا این کار رو کردی تو نیت زندگی نیست تو اون کار رو نباید می کردی ولی یه بار نکرد بگه خوب من هم اشتباهاتی داشتم من حتی از اول به این دروغ گفتم...
خیلی یه طرفه به قاضی رفتن خودش و خانواده اش...
به نظرم بری سر کارش باهاش صحبتی کنی خوبه
یه شاخه گلی هم دستت باشه بد نیست
بزار همه حرفاشو بزنه و فقط گوش بده ببین چی میگه
ازش بخواه که از اول شروع کنیم ( در مورد خانواده هاتون اصلا صحبت نکنید )
آدم پرخاشگری که نیست ؟ مثلا در محیط بیرون داد بزنه سرت ؟
یه بار این کار رو کردم البته قبل از اینکه شکایت ترک انفاق بدم. جواب نداد تازه ناراحت هم شد که چرا همکاراش دیدن...
وقتی خونواده ام متوجه شدن من محل کارش رفتم و فرار کرده وکیل گرفتن هیچ کدام از جلسات دادگاه رو شرکت نکرد وکیل حکم جلبش رو می گیره و میره محل کارش با یه مأمور باور نمی کنید لحظه ای که بهم خبر دادن فقط یس خوندم تا صبح اشک ریختم آخه من نمی خواستم این طوری بشه...
من چه کار کنم که اون فقط حرف خودش رو می زنه فقط خودش و غرورش براش مهمن چرا یه نفر به من حق نمی ده...
من به شخصه راهی به ذهنم نمیرسه
شما میخوای خودتو بهش تحمیل کنی و این شدنی نیست
تا دیر نشده
یه فکری به حال آیندت بکن
اینجا مطمئن باش جوابتو نمیگیری
بهتره بری یه مشاور
مهای عزیزم خیلی متاسف شدم که ابتدای زندگیت دروغ شنیدی.بهت خیانت شد.از احساست سو استفاده شدو و مثل یه موجود بی ارزش کنار گذاشته شدی و همسر و خونوادش ندیدنت...متاسفم که همسرت متوجه تلاشت برای ادامه این زندگی نیست و درک نمیکنه که بجای فرار باید وایسه و با موندنش قلب شکستتو التیام بده ..من خودم درگیر مشکلات مختلفی هستم و مدام دچار جزر و مد رابطم هستم.مسلما نمیتونم خوب راهنماییت کنم..اما عزیزم یه سوال دارم ازت.که دوست دارم راجع بهش خوب فکر کنی و بعد جواب بدی
واقعا دلت میخواد همسرت برگرده؟چرا؟؟؟فکر نمیکنی در پس زمینه ذهنت احساس میکنی اگه بره پس کی جواب دل شکستتو میده؟باید برگرده..باید مجازات بشه..باید بفهمه تو چی کشیدی؟چرا اون باید خوش باشه و تو عذاب بکشی....باید برگرده و جوابگو باشه
عزیز دلم ما زنها گاهی اونقدر دچار احساسات متناقض و پیچیده ای هستیم که خودمون هم نمیدونیم از همسرمون دلخوریم.متنفریم.دوسش داریم.دلمون به حالش میسوزه یا برا خودمون متاسفیم....هر تصمیمی عواقبی داره اگه رفتی و با همسرت صحبت کردی و موفق شدی برشگردونی وارد سیر جدیدی میشی که باید از الان خودتو براش بسازی و قوی کنی...باید اونقد قوی شی که بعد از برگشتنش اگه با کوچکترین مساله ای بهت گفت خودت خواستی پس باید تحمل کنی نشکنی و احساس درموندگی نکنی...برای اون روزها اماده ای ؟؟در خودت میبینی که مدت زیادی فقط عشق بی چشمداشت بدی؟اونقدر درونت غنی هست که هیچ هیچ هیچ توجهی از شوهرت نخوای؟ونقد مقاوم هستی که اگه خدای نکرده شوهرت بعد از برگشتش به سمت تو دوباره سراغ اون زن یا هر زن دیگه ای رفت فرو نریزی؟هیچ کس نمیتونه ازدواج رو گارانتی و بیمه کنه...ما باید خودمون در برابر مسائل بیمه کنیم
یه موضوع دیگه هم هست عزیزم تو داری برخلاف یه روند معمول رفتار میکنی...تا بوده زن ناز و مرد نیاز بوده..اگرچه در جاهایی از زندگی بسته به شرایط این حایگاه عوض میشه اما فرم اصلی و معمولش تقریبا ثابته...مردها وقتی میبینن زنی به شدت دنبال تعقیبشون و میخوان که داشته باشنش به طرز عجیبی بدون اینکه خودشون بدونن چرا ازون زن فراری میشن....احساس میکنن تحت فشار و کنترلن....من اگه جای تو بودم فقط یبار دور از احساس و اشک و ذوق و هر چیز دیگه ای با شوهرم صحبت میکردم و بعد پامو کنار میکشیدم...همونقدر که تو اونو میخوای اونهم باید تو رو بخواد درسته؟تو قایق دو نفره زندگی اگه فقط تو پارو بزنی زود از پا در میای...شوهرت هم باید باید باید بخواد که این رابطه ترمیم بشه...تو این مدت رفتاری مبنی بر تمایلش به بهبود این رابطه دیدی؟اگه نه فکر میکنی چرا؟
ببخشید حرفهام طولانی شد....درکت میکنم . میدونم روزهای تنهایی و بی کسی چقدر سخت و درد ناکه..امیدوارم هر چه سریعتر اوضاع مرتب شه.....
مهای عزیز،
انگار از حرفهای من ناراحت شدید.
ببخشید قصدم آزردن شما نبود.
میزان وقاحت و دردناک بودن کار همسرتون را درک می کنم.
شاید اینقدر از زشتی کارش عصبانی شدم که فکر می کنم شایسته این هم تلاش شما برای برگشتن به زندگی نیست.
خیانت بدترین کار در حق یک رابطه و یک آدم است.
مها این درد را هر چی طولانی ترش کنی، درمانش سخت تر می شه.
برو پیش مشاور تا بهت کمک کنه. به شخص خودت که این همه درد نکشی.
امیدوارم هر چه زودتر به آرامش برسی.
ان شا الله مشکلت حل شه
خدا تو دلهای شکسته هست
برای منم دعا کن
به سادگی یه لیوان آب خوردن زندگی من خراب شد.
من ماندم حسرت و تنهایی و یک آینده خراب
خدااااااااااااااااااااااا ا!
- - - Updated - - -
به سادگی یه لیوان آب خوردن زندگی من خراب شد.
من ماندم حسرت و تنهایی و یک آینده خراب
خدااااااااااااااااااااااا ا!
سلام
عجب دنیاییه . زنهایی هستن که به کوچکترین دلایل زندگیشونو به طلاق میکشن و کسانی هم مثل شما با این اوضاع هنوز زندگیشونو میخوان.
خواهر خوبم راستش دلم گرفت از کار همسر شما از این رفتار و این عملکرد. نمی دونم چی بگم ولی خداییش سعی کن کمی خودتو دوست داشته باشی و کمی هم به فکر خودت باش من توی بعضی تاپیک هام نوشتم گاهی جدایی پایان نیست آغاز است اینو به شما نمیگم چون شما داری از درون با چسبیدن به یک تفکری که غلط هم نیست خودتو زجر میدی . خواهر خوبم یه وکیل بگیر و بذار کارات رو دنبال کنه.
کاش مدیر همدردی هم نظرش رو می نوشت ...
دلم می خواد شاید برای آخرین بار یک اس ام اس به همسرم بدم و توی اون یاد آوری کنم کارش چقدر غیر انسانی بوده
- - - Updated - - -
نمی دونم چی بنویسم می شه کمکم کنید
دیدی عزیزم تو پست قبلی هم بهت گفتم تو بیشتر دلت میخواد همسرت متوجه اشتباهش بشه تا اینکه از ته دلت دوست داشته باشی برگرده.....
گذشت زمان خیلی مسائل رو حل میکنه...به زور نمیشه به کسی قبولوند که اشتباه کرده.مخصوصا مردها ..حتی اگه ته دلش هم بدونه اشتباه کرده جلوت کم نمیاره و اعتراف نمیکنه....تا خودش به این نتیجه برسه نه اینکه تو بخوای بهش بفهمونی........مهای عزیزم میدونی چرا شوهرت دوست نداشت؟؟؟چون تو خودت هم خودتو دوست نداری........یکاری کن شرمنده خودت نشی....شوهرت هم واگذار کن به خدا ....صبور باش و نتیجه رو ببین....اگه دلتو شکونده محاله بتونه زندگی خوبی داشته باشه.....سعی کن از امروز به مها بیشتر اهمیت بدی...تو در قبال خودت هم مسئولی مگه نه؟؟حتما تا حالا جسمت هم کلی اسیب دیده....بیماریهای معده...قلب و...ناشی از فشار روحیه.....با خودت این کارو نکن....شوهرتو ول کن شاید خودش برگرده سمتت....تو کتابی خوندم که تو قانونهای معنوی قانونی داریم به نام عدم وابستگی تا وقتی به چیزی یا کسی بچسبیم ازمون دور میشه ...این روزها اصلا وقت میذاری که به جسم و روحت برسی؟به جسم و روحت غذا میدی؟با چی؟چجوری؟
ببخشید شاید نوشته های من کمی تلخ باشد- معذرت.
کاش شما خوشبخت می شدید - کاش هیچ یک از اتفاقاتی که گفتید نیافتاده بود.اگر زمان به عقب برمی گشت و شما خود را در روز اولی که متوجه رابطه مشکوک همسرتان شدید می دیدید، چه روالی را در پیش می گرفتید؟ چه کارهایی را می کردید و چه کارهایی را نمی کردید و از وقوع چه اتفاقاتی جلوگیری میکردید؟
داستان زندگی شما داستان ویران شدن یک بنای عاطفی و انسانی یا اجتماعی است ، همانند تخریب یک ساختمان.اگر چه باز سازی مجدد ساختمان تخریب شده با مصالح آسیب دیده غیر ممکن نیست اما بسیار سخت تر از بنا نهادن یک ساختمان جدید با مصالح نو و جدید است.(در اینجا مصالح این بنای اجتماعی: شما و همسرتان و خانواده ها هستید)
شما تفکر همگرا دارید و از داخل گود مشغول تماشایید. بهتر است تفکر واگرا و داشتن دید عادلانه و منصفانه از بالا را بکار ببرید.در این ماجرا (ویران شدن رابطه) همه مقصرند اما شاید هیچ کس را نتوان متهم به خیانت و کارشکنی برنامه ریزی شده از قبل کرد. اتفاق ناگواری افتاده که حاصل اشتباهات کوچک و بزرگ آدمهاست.نه شما آدم بدذات و سنگ دلی هستید و نه خانواده همسرتان انسانهای شیطان صفتی.مطمئنا همه دوست داشتند که حاصل کار خوشبختی شماها باشد.اما متاسفانه دو خانواده محترم خط قرمز های یکدیگر را زیر پا گذاشته اند.شاید اغلب ما آدمهای بدی نباشیم اما:وقتی بین حفظ "ظاهر و آبرو" و حفظ "باطن و انصاف" یکی را باید انتخاب کنیم برای حفظ آبرو از انصاف و برای حفظ ظاهر از باطن می گذریم، دروغ می گوئیم و حق یکدیگر را پایمال می کنیم.به نظرم خانواده همسر شما آنقدرها هم بد نیستند اما در حال حاضر آنها با مشکل بزرگی مواجه اند و آن هم حفظ آبرو و حیثیت خانوادگی و مبری شدن از مسائلی از قبیل خیانت پسرشان و داشتن زن دیگر و غیره و غیره است.
احتمالا آنها در بین نزدیکانشان شما را آدم مشکل دار و جنجال برانگیز ی معرفی کرده و همه خطاها را گردن شما انداخته اند و مجبورند با فاصله گرفتن از شما برای همیشه پرونده خانوادگی شان را از اشتباهات پاک کنند. خط قرمز خانواده همسرتان حفظ ظاهر و آبرویشان در میان فامیل و آشنایان و محله است (مخصوصا که پدر خانواده سمت پیش نماز مسجد محله را دارند) شاید خود آنها نیز باطنا از این عمل خودشان راضی نیستند. ( شما هم که به اندازه کافی بهانه برای توجیه وجدانشان به دستشان داده اید)
اگر میخواهید شروع به ساخت مجدد این رابطه کنید باید مثل یک معمار قبل از هر کاری نقشه این بنا را با جزئیات کامل طرح ریزی و بررسی کنید و از بالا نگاه کنید.شما باید حل این مشکل را از داخل خانه و خانواده همسرتان شروع کنید. کلید این قفل پیش شما نیست ، پیش همسر و پدر و مادر اوست.
وضعیت فعلی وضعیت جنگی است ، که مطمئنا کسی به کسی رحم نخواهد کرد ( هچ کس نمی خواست اینطور بشه ولی حالا که شده هر کسی مجبور به حفظ منافع خود است)
- اول لیستی از تمام مهره ها و اشخاصی که در تصمیم همسرتان و خانواده اش تاثیر گذارند فراهم کنید.(اعم از دوست صمیمی - همکار - دایی- برادر -خواهر - بزرگان مسجد و محله و کسانی که امید به حسن نیت آنها دارید)
(اگر قرار است به آنها اطلاعات بدهید یادتان باشد فکر آبرو و خط قرمز خانواده همسرتان باشید و همه چیز را به آنها نگویید و اگر لازم شد خود را مقصرتر جلوه دهید ولی صادقانه از آنها کمک بخواهید)
-باید از غرور خود و از حقانیت خود بگذرید ( ممکن است مجبور شوید در نهایت پیش همه خود را مقصر معرفی کنید)
- باید از وضعیت جنگی خارج شده و وارد وضعیت صلح شوید.(مثلا بگویید اگر لازم شد برای بازگشت به زندگی حاضرید از مهریه خود هم بگذرید - اعتماد سازی کنید)
- یک نفر باید حاضر شود تا خود را فدای شما کند تا شما بتوانید همه تقصیرها را گردن او بیاندازید و وانمود کنید هر کاری یا شکایتی که شده شما راضی نبوده اید و مجبور تان کرده اند.
- با خانواده خود و با برادر و خواهر های خود صحبت کنید ،غرور خود را بشکنید و حس واقعی خود و علاقه به حفظ زندگی خود را به آنها بگویید.
- تقسیم وظایف و زمانبندی کنید ، صحبت کردن با هر مهره تاثیر گذار را به نفر مناسبش و زمان مناسب واگذار کنید.
-ممکن است اجرای این پروسه زمان زیادی طول بکشد - صبور باشید.
(خود شما ممکن است مجبور شوید غرور خود را زیر پا گذاشته و از همسر و مادر و پدر او عذرخواهی کرده و احساس ندامت کنید از رفتار نامناسب خود در مواجهه با مشکل پیش آمده.)
- ممکن است یکی از سوالهایی که خانواده همسرتان برایشان پیش بیاید این باشد که اگر حتی موافق از سر گیری روابط باشند ، رفتار شما در آینده چطور خواهد بود؟ مخصوصا بعد از آمدن بچه؟
باید هم خود و هم آنها را مطمئن کنید که هیچ وقت قصد تلافی نخواهید داشت و رفتار شما تغییر نخواهد کرد. و رفتار فعلی شما از روی نقشه و یا از روی ضعف و استیصال نیست.
-ممکن است مجبور شوید واقعا ریسک (قمار) کنید و از امتیازات (مهریه ، حق سکونت مستقل) خود بگذرید.
-مطمئنم خدا دوست شماست اگر شما بزرگوارانه عمل کنید.
-سعی کنید حداقل یک مهلت کوتاه برای تجدید مجدد زندگی مشترک با همسرتان از آنها بگیرید.
(شاید فرصت خوبی باشد تا باعث شوید همسرتان دوستتان داشته باشد)
(داستان زیر را هم بد نیست بخوانید:
مردمان - پورتال جوانان ایرانی | چه ازدواج کرده باشید، چه نکرده باشید، باید این را بخوانیدچه ازدواج کرده باشید، چه نکرده باشید، باید این را بخوانید)
فعلا ساده ترین راه برای خانواده همسرتان برای حل مشکل ، پاک کردن صورت مساله است ، کمک کنید تا بفهمند شاید راه دیگری هم برای حل مسالمت آمیز مشکل وجود دارد.
- عجله نکنید ولی اصلا نگذارید قضیه راکد بماند.
امیدوارم با پشت کار و کمک خدا به آرامش برسید.هر وقت غمگین و آشفته شدید با توکل به خدا به خود بگویید: همه چیز درست خواهد شد و خود را آرام کنید.همه چیز درست خواهد شد و زمانی خواهد آمد که فقط سایه مبهمی از این روزها را به خاطر خواهید آورد.کسانی را دیده ام که مجرد و آزاد و مستقل ماندن را کمال خوشبختی خود میدانند.این طرز تلقی ما از زندگی و مقایسه کردن خود با دیگران و به یاد آوردن فرصتهای رفته است که باعث میشود که خود را خوشبخت بدانیم یا نه. در حالی که همه ما خوشبختیم فقط طمع خوشبختی بیشتر باعث میشود که به جای اینکه با داشته هایمان خود را خوشبخت بدانیم با نداشته هایمان خود را بدبخت می دانیم .
شاید این راهکارها بهترین راهکار نباشند اما امیدوارم سایر دوستان با نظرات خودشان ایرادها رو رفع کنند. مطمئنا راهی هست.
کیان عزیز سلام
تشکر از متن شما و راهنمایی تان.
مطالبتان را که خواندم اشک در چشمانم جمع شد شاید باور نکنید ولی برای بار اول که متوجه خیانت شدم خانواده ام به خصوص برادرانم به شدت سعی در آرام کردن من داشتند آن زمان از دستشان عصبانی بودم یعنی تا همین لحظه که متن شما را خواندم برادرم در جلسه اول با تدبیر تمام مسائل و مشکلات را تقصیر من انداخت و حتی مجبور کرد به خاطر سر و صدای آن شب من از پدر شوهرم که بزرگترین فرد آن مجلس بود عذرخواهی کنم و طوری من و همسرم را رو در رو قرار داد که هر دو از بزرگترها عذر خواهی کردیم و به اصطلاح اوضاع آرام شد . آن شب بعد از رفتن میهمانان اعتراض کردم که چرا شما اینقدر مرا مقصر جلوه دادید خانواده ام گفتند دختر خوب تو اگر همسرت را دوست داری و قصدت زندگی است باید مشکلاتت را مدیریت کنی . ولی همسرم فقط یک ماه بعد خیانت خود را تکرار کرد در حالی که می دانست زیر ذره بین من و خانواده ام هست.
- - - Updated - - -
ولی من هم ایمان دارم همیشه راهی هست و امید دارم خدای بزرگ بهترین راه رو جلوی پای من بگذاره.
همسرانی که کارشون به طلاق نزدیک میشه (البته بعد از همه تلاشهای منطقی که وجود داره) دو دسته اند:(1) کسانیکه به ارزش خودشون واقفند. این دسته براحتی با این موضوع کنار می آیند چون میدانند ارزشمند هستند و موقعیتهای زیادی خواهند داشت (2) کسانیکه در مورد خودشون فکر میکنند که ارزش چندانی ندارند. امکان جدایی از این دسته خیلی سخته. چون در مورد خودشون فکر میکنند که اگر این موقعیت را از دست دهند دیگر تا همیشه تنها باقی خواهند ماند. به ناچار آویزان می شوند.
این تاپیک از ظرفیت مجاز ( 50 پست ) عبور کرده
لطفاً اگر تاپیک جدید ایجاد کردید در پست اول ضمن ارائه لینک این تاپیک ، یک جمع بندی از راهکارهایی که دوستان انجام داده اند و برنامه خودتان برای بکار گیری راهکارها ، راهنمایی جدید بخواهید
موفق باشید