اشعاری برای خدا

دلت را خانه ما کن، مصفا کردنش با من
به ما درد دل افشا کن، مداوا کردنش با من

اگر گم کرده ای ای دل کلید استجابت را
بیا یک لحظه با ما باش، پیدا کردنش با من

بیفشان قطره اشکی، که من هستم خریدارش
بیاور قطره ای اخلاص، دریا کردنش با من

اگر درها به رویت بسته شد، دل بر مکن از ما
در خانه دق الباب کن، وا کردنش با من

به من گو حاجت خود را، اجابت می کنم، آری
طلب کن آنچه می خواهی، مهیا کردنش با من

بیا قبل از وقوع مرگ، روشن کن حسابت را
بیاور نیک و بد را، جمع و منها کردنش با من

چو خوردی روزی امروز ما را، شکر نعمت کن
غم فردا مخور، تامین فردا کردنش با من

به قرآن، آیه رحمت فراوان است، ای انسان
بخوان این آیه را، تفسیر و معنا کردنش با من

اگر عمری گنه کردی، مشو نومید از رحمت
تو نام توبه را بنویس، امضا کردنش با من

نا کرده گناه در جهان کیست ؟ بگو

آن کَس که گنه نکرده چون زیست؟بگو

من بد کنم وتو بد مکافات دهی

پس فرق میان من و تو چیست؟ بگو . . .

آفرین ها بر تو بادا ای خدا / ناگهان کردی مرا از غم جدا

گر سر هر موی من گردد زبان / شکر های تو نیاید در بیان

تو در جان منی من غم ندارم / تو ایمان منی من کم ندارم . . .

.

ما که از ترس خدا او را عبادت می کنیم / بر تعصب های خود یک عمر عادت می کنیم

هر نمازی با خودش تجدید بیعت کرده و / ساعتی دیگر به او راحت خیانت می کنیم

ما که مغروریم ازاینکه مسلمان زاده ایم / با طلبکاری ، تقاضای شفاعت می کنیم

التماس دعا

.

الهی در شب قبرم بسوزان / ولی محتاج نامردان مگردان

اعطا کن دست بخشش همتت را / خجل از روی محتاجان مگردان . . .

.

کوله بارم بر دوش، سفری باید رفت،

سفری بی همراه،

گم شدن تا ته تنهایی محض،

یار تنهایی من با من گفت:

هر کجا لرزیدی،

از سفرترسیدی،

تو بگو، از ته دل

من خدا را دارم...

از پنجره روزگار به درخت عمر که مینگرم / خوش تر از یاد خداوند ثمری نیست . . .

.

سپاس و آفرین آن پادشا را

که گیتى را پدید آورد و مارا

بدو زیباست ملک و پادشایى

که هر گز ناید از ملکش جدایى

خداى پاک و بى همتا و بى یار

هم از اندیشه دور و هم ز دیدار

نه بتواند مرو را چشم دیدن

نه اندیشه درو داند رسیدن

نه نقصانى پذیرد همچو جوهر

نه زان گردد مرو را حال دیگر

نه هست او را عرض با جوهرى یار

که جوهر پس ازو بوده ست ناچار

نشاید وصف او گفتى که چون است

که از تشبیه و از وصف او برون است

به وصفش چند گفتى هم نه زیباست

که چندى را مقادیرست و احصاست

قلب من

قالی خداست

تار و پودش از پر فرشته هاست

پهن کرده او دل مرا

در اتاق کوچکی در آسمان خراش آفتاب

برق می زند قالی قشنگ و نو نوار من

از تلاش آفتاب

***

شب که می شود

خدا روی قالی دلم راه می رود

ذوق می کنم

گریه می کنم

اشک من ستاره می شود

هر ستاره ای به سمت ماه میرود

***

یک شبی حواس من نبود ریخت

روی قالی دلم شیشه ای مرکب سیاه

سال هاست مانده جای آن جای لکه های اشتباه

***

ای خدا به من بگو

لکه های چرک مرده را کجا خاک می کنند؟

از میان تار و پود قلب


جای جوهر گناه را چطور پاک می کنند؟

***

آه

آه از این همه گناه و اشتباه

آه نام دیگر تو است

آه بال می زند به سوی تو

کبوتر تو است

***

قلب من دوباره تند تند می زند

مثل اینکه باز هم خدا

روی قالی دلم قدم گذاشته

در میان رشته های نازک دلم

نقش یک درخت و یک پرنده کاشته

***

قلب من چقدر قیمتی است

چون که قالی ظریف و دست باف اوست

این پرنده ای که لا ی تار و پودش است

هد هد است

می پرد به سوی قله های قاف دوست

یا رب بمحد و علی و زهرا

یا رب بحسین و حسن و ال عبا

کز لطف بر آر حاجتم در دو سرا

بی منت خلق یا علی الا علا.........

من باقلم خودبرایت مینویسم


که چه توانم بنویسم به عزیزم

اما چه کنم که باور ان ندارند


که من بتوانم بنویسم به عزیزم

گویند تو را الفتی هست
که با خلق جهان هر چه کنی
باز گویند:
"معبود!"
و من اکنون حالی دارم
که به هر سو مینگرم
باز گویم :
"معبود من !"
تو خودت گفتی که
تو اگر ناچاری
سوی من آی تا
گره کار را بگشایم!
و من امروز هزار گره ی کور
زده ام با دستم.
هر چه گفتم به سرای دل دوست
گفت :
"برو که من امروز
تو را گم کردم
در نهان دیروز !"
من به چشم امید میخوانم :
"معبود من !
باز آمدم
بر گیر زیر بال من...!" ...

اینجا همه خوبند خیالت راحت !
من مانده ام و چهار تا هم صحبت
این گوشه نشسته ایم و دلتنگ تو ایم
من...عشق...خدا...عقربه های ساعت !!!

سر انجام گفتار نام خواست/كه رحمت گرو مهربان خلق را

بگو او خدائيست يكتاو بس / كه هر گز ندارد نيازي به كس

نه زاده نه زاييده شد آن اله/ نه دارد شريكي خدا هيچ گاه

بگو مي برم سوي يزدان پناه /كه بشكافد او آسمان صبگاه

زشرّ هر آنچيز كو آفريد/ زشرّ شبانگه چو آيد پديد

زشرّّ زناني كه افسونگرند / ميان گره سحر خود مي برند

زشرّ هر آنكس كه باشد حسود/ چو بر ديگران حسرتش رانمود

بگو مي برم سوي ربي پناه / كه خلق جهان راست شاه واله ..و..و

زشيطان خناس كز مكر وشرّ / كندِ وسوسه قلبهاي بشر

كند وسوسه قلبها هر دمي/ چه از جن بود او چه از آدمي

بگو اي رسول خدا مصطفي/ به كفار وبر مشركان خدا

نخواهم پرستم خدايان خوار/ كه آن را پرستيد در روزگار

نه هرگز پرستيد رب مرا / نه من مي پرستم بتان شما

نه هرگز پرستيد آ ن كردگار / كه باشد مرا رب وپروردگار

شما پس همان شرك گيريد پيش / كه توحيد من نيز ار آن خويش

... خدایا


... تو را شکر می گویم به خاطر اینکه قلبی به من عطا کردی که عشق تو باشم

تو را شکر می گویم به خاطر اینکه روحی به من عطا کردی تا معنویتت را درک کنم

تو را شکر می گویم به خاطر اینکه عشقم هستی

تو را شکر می گویم به خاطر اینکه نور خود را در قلب من قرار دادی

تو را شکر می گویم به خاطر اینکه هر چه خواستم به من دادی

تو را شکر می گویم به خاطر اینکه آنقدر بزرگوار بودی که گناهان مرا عفو کردی

تو را شکر می گویم به خاطر اینکه همیشه مرا یاری کردی

خداوندا ......... به وحدانیتت قسم که دوستت دارم ....... عاشقانه و عارفانه دوستتت دارم ....

قسمت میدهم که دست مرا در طریق خودت بگیر.......و مرا ثابت قدم بگردان

خدایا!

متبرکم گردان

تا هر روز از زندگی ام

پیشکش عشقی به تو باشد.

بادا که تو_همراه نادیده ی من-

در تمامی جاده های زندگی،کنارم باشی.

اي خدا اي راز دار بندگان شرمگينت
اي خدا اي همنواي نالة پروردگانت
اشك مي‌غلتد به مژگانم به جُرم روسياهي
روز و شب از ديدگان اشك پشيماني فشانم
بر تن آلوده منگر روح پاكم را نظر كن
من به تو رو كرده‌ام بر آستانت سر نهادم
اي توانائي كه بر جان و جهان فرمانروائي
زين جهان تنها تو با سوز دل من آشنائي
اي پناه بي پناهان مو سپيد رو سياهم
تا بشويم شايد از اشك پشيماني گناهم
دوست دارم تا كنم در پيشگاهت بندگي‌ها
دوست دارم بندگي را با همه شرمندگيها

الهی

آن کس که تو را شناخت جان را چه کند
فرزند و عیال و خانمان را چه کند
دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی
دیوانه تو هر دو جهان را چه کند

این مطالب زیبا هستن چون که قرآن زیباست
قرآن زیباست چون که خالقش زیباست
ای کاش ایمان ما آدما به اندازه همین مطالب زیبا ، زیبا بودن
این نوشته من نیست ولی برا من جالب اومد شاید شما هم خوشتون بیاد :
از خداوند خواستم درد را از من بگیرد
خداوند گفت نه.
وظیفه ی من نیست دردت را از بین ببرم،تو خودت باید دردها را رها کنی.
از خداوند خواستم فرزند معلول مرا شفا دهد
خداوند گفت نه.
روح فرزندت سالم است،جسم هم که موقتی است.
از خداوند خواستم به من بردباری عطا کند.
خداوند گفت نه
بردباری حاصل فرعی آزمایشات سخت است،اعطایی نیست،بلکه باید آن را بدست آوری.
از خداوند خواستم به من خوشبختی بدهد
خداوند گفت نه
خوشبختی در دستان خودتان است،من به شما برکت میدهم.
از خداوند خواستم رنج را از من بگیرد.
خداوند گفت نه
رنج شمارا از جاذبه های دنیایی دور میکند؛وبه من نزدیک میکند.
از خداوند خواستم روحم را تعالی بخشد.
خداوند گفت نه
شما باید خودتان رشد کنید و من به شما شکل میبخشم تا بارورشوید.
از خداوند خواستم همه ی چیزهایی را که موجب لذت بخش بودن زندگی میشود،به من بدهد
خداوند گفت نه
به شما زندگی میدهم تا از همه چیز لذت ببرید

الهی چه بی صدا و بی حساب می بخشی!
و ما چه حسابگرانه تسبیح و ذکرهایمان را می شماریم...!

یارب گناه جمله جهان را به ما ببخش....

مارا سپس به رحمت بی منتها ببخش....

هرچند ما نه ایم سزاوار رحمتت.....

ما را به آنچه نیست سزاوار ما ببخش.....

انسان:
خداوندا ...
خداوندا تو میدانی که من دلواپس فردای خود هستم
مبادا گم کنم راه قشنگ آرزوها را
مبادا گم کنم اهداف زیبا را
مبادا جا بمانم از قطار موهبتهایت
مرا تنها تو نگذاری
که من تنهاترین تنهام؛ انسانم


خدا گوید :
تو ای زیباتر از خورشید زیبایم
تو ای والاترین مهمان دنیایم
تو ای انســــان !
بدان همواره آغوش من باز است
شروع كن ...
یك قدم با تو
تمام گامهای مانده اش با من ...

سلام ای مهربان پروردگار پاک بی همتا
خدایا جز تو ایا خدایی هست؟
گر چه پیمان خودم را با تو شکستم
نمیشد باورم اما چه زیبا باز من را سوی خود خواندی
عزیزا من گمان کردم که دیگر راه برگشتی برایم نیست
خداوندا مرا البته میبخشی
گمان کردم به جرم غفلت از تو
مرا راندی و در را پشت سر بستی
حبیبا باورش سخت است
اما تو مرا اینک برای اشتی خواندی؟؟؟
به پاس اشتی با تو اینک من خدایا عهد میبندم
از این پس بی شکایت دوست خواهم داشت
بی توقع مهر می ورزم
خدایا سینه ام را رحمت پاک گشایش مرحمت فرما
به لبهایم تبسم را به چشمم نور پاکت را
به قلبم مهرورزی را
خداوندا بلندای دعایت را عطایم کن
تو معشوق همه عالم
از این پس عاشقی را پیشه ام فرما
خدایا راستش من ادمیزادم
گاه گاهی گر گناهی میکنم
طغیان مپندارش
کریما من گناهی بنده ای دارم
و تو بخشایشی جنس خدا
ایا امید بخششم بیجاست
خودت گفتی بخوان
می خوانمت اینک مرا دریاب
به چشمانیکه میجوید تو را
نوری عنایت کن
و خالی دو دست کوچکم را هدیه ای اینک عطا فرما
خودت گفتی کسی را دست خالی برنگردانید
کنون این اولین واخرینم بارالها
راست میگویم دگر من با خدایم اشتی هستم
ببخشا ان گناهانی که دور از چشم مردم
در حضورت مرتکب گشتم
گناهانی که نعمتهای پاکت را مبدل کرد
خداوندا ببخشا ان گناهانی که باعث شد
دعایم بی اثر گردد
گناهانی که امید مرا از تو پریشان کرد
خدایا پیش انانی که می گویند
من را تو نمیبخشی
تو رسوایم مکن
من گفته ام من مهربان پرودگار قادری دارم که میبخشد مرا
ایا به جز این است؟
خدایا بین من به انکه نامت را نمیخواند فرقی نیست؟
اگر من رابه عدلت میان اتش اندازی
میان اتشت من باز میگویم
هلا ای مردمان من مهربان پروردگار قادری دارم
که او را دوست میدارم
چه پیوندی میان اتش و قلبی
که مهر تو در ان پیداست
و گیرم صبر بر اتش
ولیکن صبر بر دوری تو هرگز
خدایا خوب میدانم مرا تنها نمیخواهی
خدایا راست میگویی غریب این زمین خاکیت جز تو که را دارد؟
مرا مهمان دنیای خودت کردی
کریما تو پذیرایی از مهمان خودت را خوب میدانی
تو صاحب خانه ی خوبم تو ظرف خالی مهمان خود را دوست میداری؟
خداوندا مرا جز تو خدایی نیست.
و میدانم تو نومیدی ما امیدواران خودت را بر نمی تابی
اگر بردم از پیش تو با دستان خالی
منکرانت شاد میگردند
خداوندا شهادت میدهم هستی
شهادت میدهم من مهربان پروردگار عادلی دارم
شهادت میدهم من مهربان قلبی زروح پاک او دارم
شهادت میدهم من قطره ای از روح اویم
گر چه گاهی خود نمیدانم
شهادت میدهم من قلب پاکی را برای مهرورزی دارم
اما خوب چه باک از ان که گاهی هم بگیرد او
گواهی میدهم من جلوه ای از ذات پاک کبریا هستم
و من هستم که او میخواست من باشم
می خواهد که من انگونه ای باشم که می خواهد
بیا ای مهربان همراه خوب مهر ایینم
بخوان با من بخوان زیرا اگر با هم بخوانیمش
جواب هر دومان را زود خواهد داد
خداوندا تو را من دوست میدارم
و میدانم تو نور اسمانها و زمین
هر لحظه با من از خودم نزدیکتر هستی
تو گرمای محبت را عنایت کن
زمینی بنده ام اما یقینی اسمانی را عطایم کن
خدایا مزه ی زیبای بخشش را به کام قلب ما بنشان
تو لبخند رضایت را عطایم کن
خدایا قلب ما را منزل پاک خودت را
از حسادتها رهایی ده
خدایا قدرتم ده تا ببخشم انکه من را سخت ازرده ست
خدایای من چه میگویم چنانم کن که می خواهی
مرا ان کن که میدانی

منبع

پیش از اینها فكر می كردم خدا
خانه ای دارد كنار ابرها

مثل قصر پادشاه قصه ها
خشتی از الماس خشتی از طلا

پایه های برجش از عاج وبلور
بر سر تختی نشسته با غرور

ماه برق كوچكی از تاج او
هر ستاره، پولكی از تاج او

اطلس پیراهن او، آسمان
نقش روی دامن او، كهكشان

رعد وبرق شب، طنین خنده اش
سیل وطوفان، نعره توفنده اش

دكمه ی پیراهن او، آفتا ب
برق تیغ خنجر او ماهتاب

هیچ كس از جای او آگاه نیست
هیچ كس را در حضورش راه نیست

پیش از اینها خاطرم دلگیر بود
از خدا در ذهنم این تصویر بود

آن خدا بی رحم بود و خشمگین
خانه اش در آسمان،دور از زمین

بود، اما در میان ما نبود
مهربان وساده و زیبا نبود

در دل او دوستی جایی نداشت
مهربانی هیچ معنایی نداشت

هر چه می پرسیدم، ازخود، ازخدا
از زمین، از آسمان، از ابرها

زود می گفتند : این كار خداست
پرس وجو از كار او كاری خداست

هرچه می پرسی، جوابش آتش است
آب اگر خوردی، عذابش آتش است

تا ببندی چشم، كورت می كند
تا شدی نزدیك، دورت می كند

كج گشودی دست، سنگت می كند
كج نهادی پای، لنگت می كند

با همین قصه، دلم مشغول بود
خوابهایم، خواب دیو وغول بود

خواب می دیدم كه غرق آتشم
در دهان اژدهای سركشم

در دهان اژدهای خشمگین
بر سرم باران گرز آتشین

محو می شد نعره هایم، بی صدا
در طنین خنده ی خشم خدا ...

نیت من، در نماز و در دعا
ترس بود و وحشت از خشم خدا

هر چه می كردم، همه از ترس بود
مثل از بر كردن یك درس بود

مثل تمرین حساب وهندسه
مثل تنبیه مدیر مدرسه

تلخ، مثل خنده ای بی حوصله
سخت، مثل حل صدها مسئله

مثل تكلیف ریاضی سخت بود
مثل صرف فعل ماضی سخت بود

...

تا كه یك شب دست در دست پدر
راه افتادم به قصد یك سفر

در میان راه، در یك روستا
خانه ای دیدم، خوب وآشنا

زود پرسیدم : پدر، اینجا كجاست ؟
گفت، اینجا خانه ی خوب خداست!

گفت : اینجا می شود یك لحضه ماند
گوشه ای خلوت، نمازی ساده خواند

با وضویی، دست و رویی تازه كرد
با دل خود، گفتگویی تازه كرد

گفتمش، پس آن خدای خشمگین
خانه اش اینجاست ؟ اینجا، در زمین ؟

گفت : آری، خانه او بی ریاست
فرشهایش از گلیم و بوریاست

مهربان وساده و بی كینه است
مثل نوری در دل آیینه است

عادت او نیست خشم و دشمنی
نام او نور و نشانش روشنی

خشم، نامی از نشانی های اوست
حالتی از مهربانی های اوست

قهر او از آشتی، شیرین تر است
مثل قهر مهربان مادر است

دوستی را دوست، معنی می دهد
قهر هم ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌با دوست معنی می دهد

هیچ كس با دشمن خود، قهر نیست
قهری او هم نشان دوستی است...

...

تازه فهمیدم خدایم، این خداست
این خدای مهربان وآشناست

دوستی، از من به من نزدیك تر
از رگ گردن به من نزدیك تر

آن خدای پیش از این را باد برد
نام او را هم دلم از یاد برد

آن خدا مثل خیال و خواب بود
چون حبابی، نقش روی آب بود

می توانم بعد از این، با این خدا
دوست باشم، دوست، پاك وبی ریا

می توان با این خدا پرواز كرد
سفره ی دل را برایش باز كرد

می توان درباره ی گل حرف زد
صاف وساده، مثل بلبل حرف زد

چكه چكه مثل باران راز گفت
با دو قطره، صد هزاران راز گفت

می توان با او صمیمی حرف زد
مثل یاران قدیمی حرف زد

می توان تصنیفی از پرواز خواند
با الفبای سكوت آواز خواند

می توان مثل علفها حرف زد
با زبانی بی الفبا حرف زد

می توان درباره ی هر چیز گفت
می توان شعری خیال انگیز گفت

مثل این شعر روان وآشنا :
پیش از اینها فكر می كردم خدا
شعر خدا شعر واسه خدا شعرهای قشنگ از خدا شعر در د خدا خدا ش

حرفها دارم اما ... بزنم یا نزنم؟
با توام، با تو خدا را! بزنم یا نزنم؟

همه حرف دلم با تو همین است که دوست...
چه کنم؟ حرف دلم را بزنم یا نزنم؟

عهد کردم دگر از قول و غزل دم نزنم
زیر قول دلم آیا بزنم یا نزنم؟

گفته بودم که به دریا نزنم دل اما
کو دلی تا که به دریا بزنم یا نزنم؟

از ازل تا به ابد پرسش آدم این است:
دست بر میوه ی حوا بزنم یا نزنم ؟

به گناهی که تماشای گل روی تو بود
خار در چشم تمنا بزنم یا نزنم؟

دست بر دست همه عمر در این تردیدم:
بزنم یا نزنم؟ ها؟ بزنم یا نزنم؟

قیصر امین پور

خیلی قشنگه وقتی توی یه شعری این حس بهم منتقل میشه:

تسلیم محض معشوق بودن

و چه خوبه اون معشوق همیشه خدا باشه.

اگر مراد ِتو ای دوست بی مرادیِ ماست
مراد خویش دگرباره من نخواهم خواست!


اگر قبول کنی ور برانی از بر خویش
خلاف رای تو کردن خلاف مذهب ماست


میان عیب و هنر پیش دوستانِ کریم
تفاوتی نکند، چون نظر به عین رضاست


عنایتی که تو را بود اگر مُبَدَّل شد
خلل پذیر نباشد ارادتی که مراست


مرا به هر چه کنی دل نخواهی آزردن
که هر چه دوست پسندد به جای دوست رواست


اگر عِداوَت و جنگست در میان عرب
میان لِیلی و مجنون محبتست و صفاست


هزار دشمنی افتد به قول بدگویان
میان عاشق و معشوق دوستی برجاست


غلام قامت آن لُعبت قباپوشم
که در محبتِ رویشْ هزار جامه قباست


نمی‌توانم بی‌او نشست یک ساعت
چرا که از سر جان بر نمی‌توانم خاست


جمال در نظر و شوق همچنان باقی
گدا اگر همه عالم بدو دهند گداست


مرا، به عشق تو، اندیشه از ملامت نیست
و گر کنند ملامت نه بر من تنهاست


هر آدمی که چنین شخص دِلْسِتان بیند
ضرورتست که گوید به سرو ماند راست


به روی خوبان گفتی نظر خطا باشد
خطا نباشد دیگر مگو چنین که خطاست


خوشست با غم هجران دوست سعدی را
که گر چه رنج به جان می‌رسد امید دواست


بلا و زحمت امروز بر دل درویش
از آن خوشست که امید رحمت فرداست

http://www.hamdardi.net/imgup/1206541d15a523062.jpg

به نام خدا
خدا پنهان نمی ماند
به پشت تاج و تخت خویش
درون کاخ وزنگارها خدا پنهان نمیماند
خدا از ترس آدمها میان آسمان پنهان نمیماند
زبیم جان ز نامردان خدا یاری نمیستاند
خدایم پادشاه عرش
هیچگاه هیچگاه
مرا چو دیگر شاهان مست
با کبر به درگاهش نمیخواند
خدا ای دوست مهربانم
دلم جز تو دیگر با هیچ کاری نیست
کسی جز تو خدای خویش نمیداند
چقدر خوب است خدایی هست
خدایا از تو ممنونم که عشقم در کنارم هست
خدا دیدم تورا امروز
چقدر زیبا فشردی دست نوزادی که از مادر به عشق تو جدا گردید و آمد تا که بشناسد
به خود در آن هنگامه ی آغاز میپیچید
پس از چندی چه آرام شد
و عطر تو تمامی فضا پیچید
پس از بغضی سخن ها گفت با معبود
کجا آوردی ما را دوست؟قرار ما مگر این بود
و آنجا بود که دستان تورا دیدم
مشت بسته ی نوزاد،گل دست تورا میچید
همانجا عهدها بستید،که تا پایان هستی اش کنار یکدگر هستید
شنیدم با طفل میگفتی:خدا پنهان نمیماند و تا پایان بی پایان کنار دوست میماند


شعر از دلارام جعفری

.
در هیاهوی زندگی دریافتم چه دویدن هایی که فقط پاهایم را از من گرفت در حالیکه گویی ایستاده بودم !
چه غصه هایی که فقط به سپیدی مویم حاصل شد در حالیکه قصه کودکانه اى بیش نبود !
دریافتم کسی هست که اگر بخواهد میشود و اگر نخواهد نمی شود !
به همین سادگی …

- - - Updated - - -

چشمه ها در جاری شدن و علف ها در سبز شدن معنی پیدا میکنند
کوه ها با قله ها و دریا ها با موج ها زندگی پیدا میکنند
و همه ی انسان ها با عشق …
پس بار خدایا بر من رحم کن
بر من که میدانم ناتوانم رحم کن
باشد که لباس فاخری بر تن نداشته باشم
باشد که حتی دست و پایی نداشته باشم
و حتی من نباشد …
اما نباشد لحظه ای که در قلبم”عشق” نباشد !
.