امان از اين اختلافات و دلخوري هاي جزئي . . .

اختلاف نظر و سليقه و نوعي عادتها كه جزيي از زندگي يه نفر شدن باعث ميشه كه در موارد متعددي زنان و مردان از اينكه همسرشون مثلا همچين كاري رو ميكنه ناراحت ميشن و وقتي در كنار هم هستند دچار دلخوريهايي ميشن كه به روي خودشون نميارن و اين سر منشا بسياري از دعواها و تكرار ناراحتي ها ميشه،در واقع فكر ميكنم تو زندگي مشترك همه ي ماها اين مسائل هست و وجود داره و گاهي يه موضوع رو به روي طرف مقابل نمياريم و با تكرار اون موضوع از طرف همسرمون ازش دلخور ميشيم بدون اينكه اصلا خودش بدونه دليل ناراحتي ما چيه.اول ميتونيم خيلي راحت موضوع رو به همسرمون بگيم و بدون رودروايسي بهش بگيم كه اين كار تو منو ناراحت ميكنه اما اگه باز هم تكرار شد بايد چه به عنوان يك زن و چه يك مرد در عادات و سلايق خودمون تجديد نظر كنيم و طرف مقابل رو همون طوري كه هست بپذيريم،وقتي يه موضوع رو واقعا بپذيريم ديگه تكرارش ما رو ناراحت نميكنه و هيچ وقت نميشه كه اين مسائل جزئي رو از زندگي حذف كرد چون دو نفر با دو ديدگاه متفاوت ميخوان در كنار هم زندگي كنن و البته با گذشت زمان اين موضوعها كمرنگ تر ميشه اما به كل از بين نميره.

خيلي ممنون از توجه همه دوستان.
خيلي از عادتها رو ميشه پذيرفت و باهاش كنار اومد. اما بعضي ها رو واقعا نميشه. مثلا در مواردي كه به مسايل اعتقادي مربوطه! مثال: اگه يكي از زن و شوهر نسبت به مساله پرهيز از نجاست حساس باشه (نه اينكه وسواسي باشه بلكه واقعا هم حق با اون باشه) ولي طرف ديگه از روي عادت، اهميتي به اين موضوع نده، اونوقت چكار بايد كرد؟ تغيير، سازگاري و تحمل براي طرف اول واقعا سخته! هر چند تغيير دادن عادت نفر دوم هم سخت (سخت تر) هست!!!!
البته اين يه مثاله، در مورد حجاب، تفاوت نظر در باره " ميهماني رفتن و ميهمان آمدن "، قناعت، بخشش اموال، توجه به والدين و ... همه اينها مسايلي هستن كه نميشه به راحتي نسبت به اونا تغيير " عقيده " داد.
شايد " نگار عليزاده " مساله رو خوب درك كرده باشه. مسايلي هستند كه براي يك طرف واقعا مهم هستند (هر چند جزئي به نظر بيان) اما براي طرف ديگه " كاملا بي اهميت " !!! ( با اينكه درباره اون خيلي هم باهم صحبت كردن ) و اين بي تفاوتي خودش مي تونه مشكل ساز باشه!
من دنبال يه راه حل هستم. هرچند مي دونم كه صبر كردن و گذشت كردن و ... خوبه ولي تا كي؟ تا آخر عمر؟ ؟؟؟ ................. ؟؟

سلام برادره گرامی آقای mostafuneعزیز
ببینید همه چیز توی رابطه دو طرفه است اینو قبول دارین؟؟؟؟
درسته که یک سری رفتارهای طرف مقابل برای شما قابل تحمل نیست و بعد از مدتی انتظار دارین که تغییراتی در این رفتارها ببینین
ولی شاید او هم منتظره همین تغییرات در شماست شاید شما هم هیچ تغییری نکردین
آقایmostafunعزیز
شما زمانی میتونید توقع داشته باشین تغییری ایجاد بشه که خودتون قدم اول رو بردارین
در مورده مسائل دینی هم با منطق جلو برین نه اجبار باید طوری رفتار کنین که خودش به باور برسه نه اینکه طبق نظر شما رفتار کنه
اگه خودش به این باور برسه که کارش اشتباهه مطمئن باشین نتیجه بهتری می گیرین
موفق و پیروز باشین :72:

سلام
عادت هايي كه در مورد اعتقادات و باور ها هستند كه قبل از ازدواج بايد برسي شوند و مورد توجه باشند اگر آدمي اينقدر فاصله اعتقادي دارد اصولا همسر مناسبي نيست.
تفاوت ها و درك آنها يك هنر والاست كه زيبا مي شود دنيا اگر همه آن را با عمق جان بپذيريم و باور كنيم.
كمي به خودمان و رفتارهايمان بيانديشيم مهم نيست كه ما كاري را درست مي دانيم يا نه مهم اين است كه ممكن است طرف مقابل آن را درست نداند ولي ما انجامش مي دهيم و به سختي هم قابل تغيير است .من فكر مي كنم حالت ايده آل تغيير در طرفين اين است كه آن ها با عشق در كنار هم يكديگر را بپذيرند و در طول زمان روي هم اثر بگذارند چون اين گونه اثر ماندگار است. مثل اينكه اگر آدم خودش چيزي را كشف كند هرگز فراموشش نميكند ولي اگر در مغزش روزي هزار بار فرو كنند با زهم از ياد مي برد . فقط گاهي تذكراتي لازم است تا به اصطلاح چراغي در ذهن طرف مقابل روشن شود و بقيه كارها به دست زمان و البته رفتار درست خودمان در مورد آن موضوع بسپاريم
درست كردن كوله باري از اين جزئيات و انباشتنشان در ذهن نه تنها بيهوده كه زيان آوري است و نقش مخربي در روابط بازي مي كند
به نظر من اوج روابط عالي زن و شوهر همين پذيرفتن خصوصيات اخلاقي و عادت هاي فردي است اين يعني ما به اندازه خودمان به علاوه همسرمان وسيع شديم پس اين يك موهبت الهي است كه ما فرصت داريم به اندازه يك نفر ديگر هم بزرگ شويم و وسيع .و رفتارهاي كوچكش مارا آزار ندهد.
در ضمن گفتگوي بيش از حد درباره اينگونه مسائل نه تنها راهگشا نيست كه آزار دهنده است چون اگر همسرم به من در اينگونه موارد زياد خرده بگيرد احساس مي كنم دارد به مرز شخصي ام تجاوز مي كند و من هم هرگز به خودم اجازه نمي دهم بي رحمانه او را زير بار سوال و انتقاد ببرم
البته ناگفته نماند اين پذيرفتن ها و كنار آمدن ها در مورد مسائلي است كه به شيرازه و بنيان زندگي آسيب نرسانند.