پشیمانی بعد از عقد

سلام.من هم 4 ماهه عقد كردم و يه سال هم دوست بوديم.و گاهي احساس شما رو دارم.ولي هيچوقت اين احساس ها رو جدي نمي گيرم.به نظرم تو دوران عقد اين مسايل طبيعي باشن.و مهم اين كه هر آدمي ايراد داره و كامل نيست.نامزد من هم منو خيلي دوست داره و ابراز محبت مي كنه ولي بعضي ايراد هاش گاهي باعث مي شه ازش دلسرد بشم.من هم فكر مي كنم اصلا باهاش همفكر نيستم مثلا با دوستام راحت تر صحبت مي كنم.ولي وقتي ميام تو اين سايت و مشكلات حاد دوستان رو مي خونم به خودم ميام و به اشتباهم پي ميبرم.وقتي ميبينم زندگي شون لبه پرتگ
اه بوده ولي باز از صبر و تلاش دست برنداشتن از خودم خجالت مي كشم.
عزيزم دقيقا درك مي كنم چي ميگي چون من هم همين احساس ها رو تجربه كردم .گاهي با خودم مي گم اشتباه كردم . گاهي ميگم كاش بيشتر صبر مي كردم و يكي همفكر خودم رو انتخاب مي كردم.ولي باز سعي ميكنم خصوصيات مثبتش رو براي خودم بزرگ كنم چون مطمئن هستم كه خيلي ها حسرت زندگي مو مي خورن.
هر وقت علاقه ات كم شد و احساس كردي دوستش نداري و پشيموني از انتخابت ، به اين فكر كن كه خداي نكرده شوهرت تو راه تصادف كرد و يه بلايي سرش اومد و براي هميشه از دست داديش.ديگه هيچوقت نميتوني ببينيش.نميتوني سرتو رو شونه هاش بذاري.نميتوني نگاهش كني و...
اونوقت ببين چه احساسي بهت دست مي ده.آيا خوشحال ميشي يا اينكه نمي توني دوريشو تحمل كني.
اگه ديدي ناراحت مي شي پس بدون اين حرفهايي كه زدي يه احساسه و بايد از خودت دورش كني.
و اينم مطمئن باش اون مرد هايي رو هم كه ميبيني(مثلا شوهر دوستات)كه فكر ميكني خيلي از شوهرت بهترن و يا طرز فكرشون بيشتر بهت مي خوره ،‌اون ها هم يه ايراداتي دارن كه شايد تو نميدوني و اگه باهاشون زندگي ميكردي واقعا غير قابل تحمل مي شدن.
اينو هم مطمئن باش كه هيچكس اونطور كه به نظر مياد خوشبخت نيست و هر كي تو زندگشي مشكلات داره...

دوست عزیز
فکر میکنی سیاست ارزش بر هم پاشیدن زندگیت رادارد.
خودت میگی {دوستم داره. به هم می یایم.تحصیلا تمون تو یه سطح و....................
عزیزم بیشتر به لحظه های قبل از عقد فکر کن به اون دلیلی که باعث شد بهش علا قه پیدا کنی و جواب بله بدی
فکر کن.

ممنونم از توجه همه دوستان
وقتی به لحظه های قبل از عقد فکر می کنم و اون دلایلی که باعث شد بهش جواب مثبت بدم، پشیمونیم بیشتر می شه. وقتی به دلایلم فکر می کنم حالم بدجور گرفته می شه. آخه خیلی از اون معیارها الان دیگه برام مهم نیست. اون معیارها شاید بعضی هاش نسبتا خوب و بعضی هاش بچه گانه بوده، ولی باعث شده من به مهمترین معیارم بی توجه باشم تو انتخاب.

واقعا که...چه بدبختی هست اون یارو پسره که بهر امیدی........:D

اگر این حس برای همسرتون پیش می آمد چه نظری داشتید؟ بهتر نبود شناختتون را قبل از عقد کامل تر می کردید تا الان دچار این حس نمی شدید؟ کاش فرصت بیشتری را در زمان نامزدی برای شناخت از همدیگر می گذاشتید.

اول از همه عرض کنم که حدس می زنم شما با این تفکرات انسان خودخواهی هستید که حتی در رابطه زناشویی و زندگی مشترک هم حاضر نیستید به چیزی به غیر از خودتون فکر کنید تا حدی که به وسواس در انتخاب شریک زندگی رسیدید. یک لحظه به این لغت فکر کنید "زندگی مشترک". یعنی زندگی شما از این به بعد به شخص دیگری مشترک و ترکیب می شود و هیچکدام زندگی مستقلی ندارید. شما از ابتدا که دل بستن به همسرتون و دلبسته نمودن اون به خودتون رو آغاز می کردید به فکر این مسائل نبودید و الان به خاطر مسائل پیش پا افتاده به این فکرها افتادید؟ برای دور کردن این فکرها از ذهنتون کافیه کمی خودتون رو در این رابطه مشترک مسئول بدونید و به خودتون یادآوری کنید که شما هم مسئول برآورده کردن رضایت و حسن نظر همسرتون هستید. بنده دلیل حالت شما رو محبت زیاد همسرتون در ماههای اول عقد (که طبیعی هست) می بینیم که شما رو از فکرهای صحیح و دغدغه هایی که باید برای زندگیتون داشته باشید دور کرده و نیازی به حفظ زندگیتون نمی بینید و به فکر بهانه جویی افتادید. بنده تعجب می کنم شما اصلا به ضربه عاطفی که به همسرتون وارد میکنید فکر نمی کنید و تنها چیزی که ممکنه بازدارنده شما باشه ترس از دست رفتن این فرصت و نبودن فرصت بهتر هستش! اگر با این خودخواهی به راهتون ادامه می دید هیچ فرق نمی کنه با ایشان یا کس دیگری هرگز خوشبخت نخواهید شد و اگر کمی به اصول روابط مشترک و حقوق طرفین فکر کنید هم از شر این وسواسهای بی مورد رها میشید و هم زندگی خوبی خواهید داشت. در ضمن مگر اصلا می شود دو نفر آدم پیدا کرد که از نظر تحصیلات و مالی و اجتماعی و عقاید سیاسی و ... مطابق هم باشند؟ حتی در یک خانواده دو خواهر یا دو برادر اینچنین نیستند و همین تفاوتها موجبات تعالی و رشد دوستان و همسران رو فراهم می کنه.

به نظر من هم شما در انتخابتون باید بیشتر دقت می کردی.
ولی یه مسئله ای هم هست. اگه واقعا احساس می کنی دوستش نداری، این ممکنه باعث بشه نتونی به وظایف همسریت خوب عمل کنی. یا باید یه راهی پیدا کنی که دوباره دوستش داشته باشی، یعنی به نکات مثبتش فکر کنی و منفی هارو بریزی دور. یا اگه می بینی نمی تونی دوستش داشته باشی، همین الان تمومش کنی، بهتر از اینه که یه زندگی سرد و بدون عشق برای خودت و اون پسر بیچاره درست کنی.

من خودخواه نیستم. اتفاقا چون خودخواه نیستم از شما هم فکری می خوام. من یه بار اشتباه کردم. حالا نمی خوام با یه اشتباه دیگه زندگی اون رو از این خرابتر کنم.

تمومش کنید. ببینید خانومی که دوران عقد و قبل از ورود به مشکلات زندگی چنین تصویری از همسرش دارد اگر در زندگی برایش هر مشکلی پیش بیاید بی شک خود را بدبخت ترین فرد روی زمین تصور می کند.
من تصور می کنم واقع بین باشی و رابطه رو تموم کنی.

من خیلی نگرانم، خیلی سعی می کنم این افکار رو از خودم دور کنم. ولی می ترسم ادامه راه اشتباه باشه و یه وقتی متوجه این اشتباه بشم که خیلی دیر شده باشه.
گاهی سعی می کنم به نکات خوب و مثبتش فکر کنم و به نکات منفی فکر نکنم. ولی می دونید چیه؟ نقاط مثبت اون بیشتر مادی و ظاهریه. ولی نقاط منفی ایشون بیشتر ارزشی و معنویه. در مورد اخلاقش هم وارد زندگی مشترک نشدیم که ببینم در واقع اخلاقش چه جوریه. ولی تو همین ارتباطات هم خصوصیت خیلی بدی (به جز یکی دو مورد) ندیدم.
نیاز به هم فکری دارم، نه سرزنش...