خنده دار نیس ؟

نمی دونم چرا یکی می خواد ازدواج کنه می ترسوننش ، اینایی که می ترسونن خودشون می ترسن شما توجه نکن.
من فرض رو بر این می گذارم که شما با دید درست دارید به مسئله ی ازدواج نگاه می کنید به خصوص که سنتون مناسبه (متاسفانه آقایون زیر 27 سال مثل فصل بهار هر ثانیه یه حالن و نمی شه روشون حسابی باز کرد)، پس معیارهاتون رو به خانوادتون بگید تا مطابق با اونها برای شما کسی رو پیدا کنند در ضمن سعی کنید با دوستان نزدیکتون هم مطرح کنید تا اگر کسی رو سراغ دارن معرفی کنن ، خلاصه یه جوری در محیط کار و ... به دیگران بفهمونید که قصد ازدواج دارید، بعد می بینید با چه سرعتی ربوده می شید!!!
تو این دوره آدم شجاع کم پیدا می شه هم دختر و هم پسر که مسئولیت ازدواج رو قبول کنند.
موفق باشید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط sorena_arman

اگه به فكر ايني كه با ازدواج از تنهايي در بياي در اشتباه محضي. ازدواج فقط حجم مسئوليتت رو بيشتر مي كنه. برادر من دقيق تر باش.

---

سورناي عزيز
چرا اشتباه اونم از نوع محضش ؟ يکي از دلائل ازدواج هم مي تونه اين باشه که ادم از تنهائي در مياد.
درثاني چه اشکال داره مسئوليت آدم بيشتر بشه که شما انقدر ازش گريزاني؟؟
اما جمله آخرتونو باهاش موافقم
" برادر من دقيق تر باش!"
با نظر ناديا موافقم

با تشکر از همه دوستان .
همه نوشته هاتونو خوندم.دستتون درد نکنه . ولی حقیقت قضیه اینه که من به یه وسواس فکری توی این قضیه دچار شده ام و در بعضی از موارد خیلی نکته سنجی ( یا ایراد گیری ) می کنم . حتی بعضی ها رو ندیده کنار گذاشتم . قبل ازینکه طرف رو ببینم اول به خودش و خونوادش فکر می کنم و حقیقتش دنبال یه مورد برای نتیجه گیری منفی می کنم . کلا" خودم هم به این نتیجه رسیده ام که خیلی منفی گرا شده ام .دلیلش هم فقط زندگی کاملا" مجردیه . من بیش از نیمی از عمرمو دور از خونه زندگی کرده ام و تنها بوده ام و تا حدی هم به این وضع عادت کرده ام و حالا هم می ترسم که نکنه این آرامش "کذایی" به هم بخوره . گفتم کذایی چون زیاد هم آرامش ندارم و گاهی اوقات از فرط تنهایی واقعا" کم میارم .می ترسم . چون رفته رفته اخلاقم بدتر می شه . به نسبت هم سن و سالام خیلی توی این قضیه منطقی فکر می کنم و این داره منو می ترسونه.
واقعا" احتیاج به کمک دارم .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط 5003

با تشکر از همه دوستان .
همه نوشته هاتونو خوندم.دستتون درد نکنه . ولی حقیقت قضیه اینه که من به یه وسواس فکری توی این قضیه دچار شده ام و در بعضی از موارد خیلی نکته سنجی ( یا ایراد گیری ) می کنم . حتی بعضی ها رو ندیده کنار گذاشتم . قبل ازینکه طرف رو ببینم اول به خودش و خونوادش فکر می کنم و حقیقتش دنبال یه مورد برای نتیجه گیری منفی می کنم . کلا" خودم هم به این نتیجه رسیده ام که خیلی منفی گرا شده ام .دلیلش هم فقط زندگی کاملا" مجردیه . من بیش از نیمی از عمرمو دور از خونه زندگی کرده ام و تنها بوده ام و تا حدی هم به این وضع عادت کرده ام و حالا هم می ترسم که نکنه این آرامش "کذایی" به هم بخوره . گفتم کذایی چون زیاد هم آرامش ندارم و گاهی اوقات از فرط تنهایی واقعا" کم میارم .می ترسم . چون رفته رفته اخلاقم بدتر می شه . به نسبت هم سن و سالام خیلی توی این قضیه منطقی فکر می کنم و این داره منو می ترسونه.
واقعا" احتیاج به کمک دارم .

---

سلام
وضعیتت کمی شبیه چند ماه پیش من هست .
منم وضعیتی شبیه تو داشتم که برای ازدواج اقدام کردم و خدارو شکر تا الان خوب پیش رفتم .

همیشه تغییر وضعیت سخت و کمی ناخوشایند هست . ولی ازدواج موفق آرامشی بهت میده که هیچ مجردی ( در بهترین شرایط ) هم اونو بدست نمیاره ( نظر شخصی ) . از مطالب همین سایت هم میتونی برای بالا بردن اطلاعات و مهارت خود برای انتخاب همسر ، استفاده کنی .
موفق باشی