نمایش نسخه قابل چاپ
خوب شاید از این جهت که حرفهای ایشون را هم بشنویم بد نباشه .نقل قول:
نوشته اصلی توسط Sara Ajram
ولی به هر حال این رابطه به این صورت قابل قبول نیست و اگر بیشتر پیش بره خطرناک هم خواهد شد . بخاطر همین من به این دوستمون پیشنهاداتی کردم که فکر میکنم میتونه کمکشون کنه .
سلام
آقا تورو خدا کمکم کنید مادرم قبول نمی کنه وضعیتمون رو می گه نمی آد خواستگاری
نمی دونم چیکار کنم از اون طرف اصلا قدار نیستم رابه مون رو قطع کنم تا میام تموم کنم بدتر درگیر میشم
اگه نمی تونید کمک کنید ما به هم برسیم یه راه بزارید پیش پامون که ما همدیگه رو فراموش کنیم لا اقل شاید ایشون خوشبخت شدن
چرا وقتی میخوای یه راه سریع بزارن جلوپات ...خیلی طول میکشه....:302:نقل قول:
نوشته اصلی توسط somebody
اون دختره منم.....
فقط بگم دارم دیونه میشم:302:همش به فکره خودشه
جالب شد:cool:نقل قول:
نوشته اصلی توسط Sara Ajram
سارا خانم و somebody:
شما را درك مي كنم چون خودم اين مسائل برام پيش اومده.
احساسات توي كلمه كلمه صحبتهاي شما موج ميزنه!
اي كاش اين احساسات رو نگه ميداشتيم براي بعد!
قصدم سنگ انداختن نيست فقط عقلاني تصميم بگيريد همون طور كه DigitalMan عزيز گفتند!
عقلاني يعني احساسات بره كنار!مطمئنا احتمال اينكه تصميمتون صحيحتر بشه بيشتر ميشه!
موفق باشيد
مجبورشد بره....
مادرش گفت یادست برمیداری یابایدازخونه بری بیرون....
بعدشم حداقل میتونم بگم بچه که نیستیم میگیدازروی منطق تصمیم بگیریم....
درضمن باید یه عشقی هم باشه که باعث پیوندقلب هابشه یانه....
آدم منطقی باهم ازدواج کنند..بخاطرمسائلی..اما دریغ ازیه ذره عشق..چه طورمیخوان زندگی کنند...
خلاصه بگم....خدادوستم نداره...:(
سلام
یه خواهش دارم: میشه هر کدوم از شما یه لیست از مزیت های طرف مقابلتون برامون بنویسه؟
بدون تعارف و رودرواسی.
این جوری بقیه میتونن قضاوت کنن که شناختتون تا چه حده؟ ( البته به خودتون و احساساتتون اطمینان دارین )
سلام
بزارید از اول تعریف کنم ما تو یه سایت همکار بودیم من برای دوستی بیشتر آی دی خودم تو یاهو رو به ایشون دادم باهم صحبت کردیم اصلا هم قصدمون این جورماجرا ها نبود کلا گذشت تا حس کردم اگه یه روز نبینمشون ناراحت میشم و بعد فهمیدم این حس دو طرفه اس و کلا هفته پیش قرار گذاشتیم تو تظاهرا دو ساعت فق همدیگه رو دیدیم قبلش به مادرم گفتم خیلی استقبال کرد منم امیدوارم رفتم سر قرار اونجا ایشون خواستن با مادرم صحبت کنن که مادرم قبول نکرد و از اون بهبعد مخالفتاش شروع شد
وضعیت من تو خونه این جوریه که تا مخالفت می کنم حالا سر هر چیزی می گن اینجا اینجوریه یا قبول می کنی یا باید بری از خونه مدام خرج زندگی و تحصیل رو به رخم می کشن و این که وظیفه ای ندارن الان خیلی از خودم بدم میاد که اینقدر شجاعت ندارم فرار کنم از خونه
نمی خوام ایشون بیان تو همچین محیطی خودم به قدر کافی تحقیر میشم هر روز نمی تونم تحقیر شدن ایشون رو ببینم
من اصلا احساساتی نیستم ولی دیشب اینقدر گریه کردم از نا رفتم الانم موندم چیکار کنم کمک کنید تو رو خدا اصلا فکرم کار نمی کنه
می گن من خودخواهم اما بخدا همش به خاطر ایشونه شما بگید اگه من بدون فامیل برم خواستگاری ایشون جواب خانواده اشون چیه؟
نمی خوام به پای یه آدم ترسو که اینقدر استقلال از خودش نداره تلف بشن آیا باید وعده چند وقت دیگه بدم که کار گیر بیارم و مستقل بشم شاید تا اونوقت یه نفر بهتری سر راهشون قرار گرفت اینجوری من مسئول عمر تلف شده ایشون هستم پیشهاد بدین چیکار کنیم
خوب از نظر من:
ایشون مهربونن
اهمیت می دن به غم و شادی من
سلایقمون خیلی به هم شبیه هر دومون از یه خواننده و یه سبک آهنگ و یه سبک زندگی خوشمون میاد
خصوصیات اخلاقیشون مور پسند منه
حرف شنو هستن تا حالا نشده چیزی بگم و قبول نکنن نه این که حرف زور گوش کنن ها اما درخواست های منو بی جواب نذاشتن
از نظر احساسی خیلی به من شبیه هستن
دیشب مادرم گیر داده بود که باید بریم خواستگاری فلان فرد که اصلا ندیدم اش خیلی هم اصرار داره که حتما باید بیایی تا امروز اصلا به فکر من نبودها اما یهو گیر داده که نه الا بالله باید بیایی اینجا نمی دونم چیکار کنم
از اون طرف ایشون هم نمی گن صبر کنیم یا نه می گن نمی تونن دوری منو تحمل کنن منم نمی تونم اما اگه ادامه بدیم و بیشتر درگیر بشیم و آخرش نشه چی؟؟ اینجوری بدتر نیست؟؟ چیکار کنم هر دفعه صحبت می کنیم دوباره جدایی سخت میشه
اگه اینکه با هر کلمه اشون قلبم پر از احساسات میشه و با شادیشون شاد و با غمشو غمگین میشم و هر لحظه به فکرشون هستم عشق نیست پس چیه؟؟؟؟