چه خبر از خدا؟

سلام
خدا در کنار ماست به این نزدیکی .مشرف شدن به مکه ارزوی هر مسلمانیه .اما اگه کسی نتونه بره به هر دلیل ، نباید فکر کنه که صرفا" لیاقت نداره یا خدا دوستش نداره که به خونش دعوتش نمیکنه حتما" مصلحتی داره که خود خدا می دونه شاید اون هزینه ای که برای رفتن لازمه بتونه همین جا خیلی کارا بکنه .مکه ما همین جاست.اگه دست افتاده ای رو بگیریم، لقمه ای به گرسنه ای بدیم، برهنه ای رو بپوشونیم، قرض بدهکاری رو بدیم ، از بیماری عیادت کنیم ( میدونین روایت داریم که هر کی به عیادت بیماری بره خدا رو دیدار کرده ؟! ) ،به یتیمی محبت کنیم و حتی اگه آرزوی یه بچه رو که مثلا" یه عروسک یا ماشین اسباب بازیه ، برآورده کنیم و ... ، این یعنی مکه ، یعنی مدینه.میدونین چرا؟واسه اینکه وقتی مکه میری باید اعمالی رو انجام بدی که اگه درست انجامش بدی حجت قبوله .مثلا" اگه دو رکعت نماز آخر احرام رو که اگه اشتباخ نکنم نماز طواف نساء باشه درست نخونی( علما و اهلش می گن خیلی مهمه )، اعمالت کامل نشده و این در حالیه که آدم ممکنه فکر کنه تمومه .اما با انجام کارهایی که ابتدا گفتم مطمئن باشین که حجتون قبوله و خدا رو خشنود کردین.:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط kimiakhaton

مي گويند رسيدن به تو خيلي سخته ، زهد و تقوي وعبادت و اعتكاف و......... مي خواد.....اما من ميدونم تمام اينها تنها بهانه اي براي دور ماندن از توست .

---

:104:
:72:

ادامه اولين نگاه به کعبه
... به توصيه دوستان سرم را پائين انداخته وحرکت کرديم ، از باب اسماعيل وارد شديم بايد مسير سعي وصفا را قطع مي کرديم تا داخل حريم شويم هنوز سرم پائين بود جرات نمي کردم بالا را نگاه کنم ، در ذهنم دعائي رو که آماده کرده بودم رو مرور مي کردم ، به ارتباطم با خدا فکر مي کردم ، گذشته هاي تاريک وروشن زندگيم را مرور مي کردم و... حالاعرض سعي وصفا را طي کرده بودم ميدانستم اگر نگاه کنم کعبه را خواهم ديد باز هم جلو تر رفتم نزديک ونزديک تر الان چند متري بيشتر به صحن مسجدالحرام باقي نمانده بود احساس کردم حالا مي توانم نگاه کنم سرم را بلند کردم نگاهم به خانه پر عظمت کعبه افتاد ... الله اکبر ، ذهنم خالي خالي شد ، مات ومبهوت به اين خانه پر رمز وراز نگاه کردم ، نگاهي مبهم که چند ثانيه بيشتر طول نکشيد ... پاهايم سست شده بود ، ناخودآگاه به سجده افتادم ... ذکر الهي گفتم ،‌ چند دقيقه اي فقط او را به بزرگي وجلالت وکرامت و... خواندم ، احساس سبکي مي کردم
ديگر به خودم آمده بودم به ياد کعبه زنده ،‌امام زمانم افتادم ، درهمان حال سجده دعا کردم ...
براي سلامتي آن وجود نازنين دعا کردم واز خدا خواستم نعمت ولايتعهدي اورا برمن وخانواده ام ساري وجاري کرده مارا از دوستداران وياوران حضرتش قرارداده وبه برکت وجود آنحضرت گناهانمان را بخشوده ، عباداتمان را قبول فرموده ، خانواده ، دوستان وهمه وابستگانم را ازشيعيان آن بزرگوار محسوب نموده ، آنچه باعث جدائي ما واو شده به حق همين خانه بخشوده و.... به همين سبک با خدا وامام زمان (کعبه در کعبه) گفتگو کردم. لحظات بسيار شيريني بود
ديگه حالا وقتش بود که کعبه رو نگاه کنم ، بلند شدم و بدون اينکه جلوتر روم به کعبه نگاه کردم صورتم خيس خيس شده بود .....
خداوندا
تو را شکر مي گويم که توفيق دادي درحريم حرمت محرم شوم ، لبيک بگويم
تو را شاکرم که فيض حضور در بارگاهت رانصيبم کردي ، که در فضاي معنوي مسجدالحرام تنفس کردم ، وپا جاي پاي اوليائت زدم و...

به نام بی نام او


یار ما گفت: چه می‌بینی؟
گفتم: هیچ چیز.
گفت: هیچ چیز همه چیز است و همه چیز هیچ.
گفتم: یعنی چه؟
گفت: به دنبال چیستی؟
گفتم: همه چیز: خدا، عشق، ایمان... اما آرامشم را از دست داده‌ام.
گفت: آرامش تنها از طریق یك فروپاشی مقدس با حضوری آگاهانه در مركزی‌ترین نقطه اكنون بدست می‌آید.
گفتم: از كجا شروع كنم؟
گفت: چشمت را بار دیگر ببند و اینك دوباره ببین.
گفتم: همه آنچه می‌بایست را دیدم.
گفت: چه دیدی؟
گفتم: هیچ.
یار ما فقط لبخند بر لب داشت و دستی بر سرم كشید و ناگاه حسی از جنس شعور بر من جاری شد:


چشـم دل باز كن كه جان بـینی آنچه نادیدنی اســـت آن بینی
گر به اقـــــلــیم عشــــق رو آری هـمــه آفــاق گلســـتان بینی
آنـچه نـشنیده گوش آن شـنوی وانچه نادیده چشـــم آن بینی
تا بــه جـایی رســاندت كه یكی از جــهـــان و جــهــانیان بینی
با یكی عشــق ورز از دل و جان تا به عیـن الیقین عیـان بینی
كه یكی هست و هیچ نیست جز او
وحـــــــــده لا الــــــــــه الا هــــــــــــو

دانی كه چه‌ها چه‌ها چه‌ها می‌خواهم وصـل تـو من بی ســر و پا می‌خواهم
فـریـاد و فـغان و نـاله‌ام دانی چیســت یـعنی كه تـو را تـو را تـو را می‌خواهم

خدا را به فسخ تصمیم های راسخ بشناس.