نمایش نسخه قابل چاپ
زن اگر عاقل باشه صبر می کنه با کسی ازدواج کنه که از خودش ضعیف تر نباشه. اگر با مردی ازدواج کنید و هی بخواهید خودتونو به رخش بکشید و اونو از خودتون پایین تر جلوه بدین سرنوشتی جز شکست در زندگی انتظارتونو نمیکشه. زندگی عرصه ی زورآزمایی نیست. در ضمن خانمی که دوست داره اقتدار گرایی کنه همون بهتر که ازدواج نکنه چون به این جور زنها نمیگن مقتدر بهشون میگن سلیطه!نقل قول:
نوشته اصلی توسط mohat
ما که بعد از ازدواج در زندگی به دنبال قد و قامت کرفتن علمی و اخلاقی و اجتماعی و... نیستیم . هر کدام از زوجین ممکن است نسبت به دیگری برتری ها و یا نقطه ضعف هایی داشته باشد . قد و قامت گرفتن اشتباه است ولی به لحاظ روحیه آقایان بهتر است خانم ها با سیاست باشند و خودشان را جوری در کنار مرد قرار دهند که مرد احساس کند زن یک گام از او عقب تر حرکت می کند .مطمئن باشید اگر به این مورد توجه کنیم امتیازات خوبی از طرف همسرانمان در انتظارمان خواهد بود .و آقایان هم متوجه قضیه می شوند و همیشه یک حس سپاس و قدر دانی به خاطر این ظریف نگری قائل خواهند شد . اگر مردی احساس کند که همسرش به او احتیاج ندارد و کاملا بی نیاز است انگیزه های زندگی مشترک خودش و...را از دست می دهد . یادمان باشد پشت سر هر مرد موفقی یک زن با سیاست هست .
آفرین. نکته ی درست همینه که فرمودین.
aniعزیز کاملا درست گفت منم با گفته هاش موافقم
ممنون
اگرمردی از طرف زن این ها را دید و باز هم خیانت کرد مرد نیست
ولی تعدادشان کم است
عارف
در مسئله خیانت نکات دیگری هم مد نظر هست . اگر رفتار زنی در مقابل شوهرش درست باشد و صد البته مرد نسبت به زن ، مسئله خیانت پیش نمی آید ولی رعایت مورد بالا می تواند یکی از مسائل بازدارنده باشد وبعد مرد وزنی که تا این اندازه نکته بین و ظریف بین و همین طورظریف رفتار باشند قطعا با مسئله ای مثل خیانت روبه رو نمی شوند . چون قطعا رفتار ناصحیح ما را به سمت جریان اشتباه هدایت می کند
درسته حق با شماستنقل قول:
نوشته اصلی توسط sorena_arman
اما من یه مشکلی دارم
اونهم اینه که میگن مردها وقتی ناراحتند نباید در مورد ناراحتیشون صحبت کنید بلکه باید موضوع رو عوض کنید تا اون رو فراموش کنند
حالا من نمی دونم که در چه مواقعی باید موضوع رو عوض کرد و کاری کرد که اون رو فراموش کنند؟
و در چه مواقعی باید نشست و در موردش باهاشون صحبت کرد و موضوع رو باز کرد ......؟
سلام ورودتون رو به سایت تبریک می گم.
شما می تونید بسنجید شرایط رو. جملات کلیدی مثل" عزیزم چرا اینقدر ناراحت شده" "دلم نمیاد تو اینطوری باشی و من کمکی بهت نکنم. می ذاری منم شریک دردت باشم" " آقای گلم به چیزی احتیاج داری ؟" و...
کلمات کلیدی همدردی که مردها خیلی نیازمندش هستند. ولی بهشون توجه نمی شه. اونا نمی تونن مثل شما گریه کنند.بهشون به تدریج نزدیک بشید. اگر خیلی عصبی بودن بهشون بگید" می دونم آقای گلم چه رنجی می کشه. با تمام وجودم دوست دارم آرومتر بشی. اگه نبودن من اینجا آرومترت می کنه من همین اتاق کنار منتظر می مونم .حتما خبرم کن اگه چیزی لازم داشتی"
خیلی خوبه که شما جویای این نکات هستید. عمدتا مشکل اینجاست که برخی از خانومها و آقایون مطابق توهماتی که از طریق ذهنهای مریض رویایی و متوهم اطرافشون براشون ایجاد شده این رو که یک مرد هم می تونه نیازمند به کمک باشه نشونه ضعف مرد می دونن!! و تو ذهنشون اینه که مرد خودش باید مشکلاتشو حل کنه.
ممنون از راهنماییتون دوست عزیز..
به عبارات خیلی جالبی اشاره کردید
من واقعا تا به حال اینها به ذهنم نرسیده بود
شاید مشکل ما اینه که اینجور مواقع که میشه تو این فروم ها و .. به طور غیرمستقیم همش به اینها اشاره می کنیم.
در صورتیکه اینها چیزهای بدی نیستند فقط چند جمله محبت آمیزند.
سلام
روی صحبتم با عزیزانی که مراتب ادب را رعایت نمی کنند نیست.
خواهشا آن دسته از دوستانی که مایلند یک بحث منطقی کنیم تا به یک نتیجه معقول برسیم که هم خودمان و هم سایرینی که دچار مشکل یا سوال مشابه هستند، نیز بتوانند استفاده کنند، لطف کنند و راهنمایی کنند.
فرض کنیم چنین ازدواجی به هر دلیلی (فریب و ...) صورت گرفته است؛ زن از لحاظ پیدا کردن راههای پیشرفت اجتماعی، موفق تر از مرد است. ناگزیر برای پیشرفت درآن زندگی، می بایست راهکارهای زن را بکار بست. و متاسفانه مرد هم هنوز به آن بلوغ فکری نرسیده که زن را شریک زندگی خود بداند و بر این باورباشد که اگر تصمیمی در داخل منزل گرفته شد، در بیرون منزل تصمیم ماست و نه شخص زن یا مرد! لذا در مقابل تصمیمات زن مقاوت می کند.
حالا زن در چنین شرایطی چه سیاستی باید اتخاذ کند؟!
بایستد و تماشا کند که چطور مرد، برای پاسخگویی به حس ریاست طلبانه اش و گاه فقط از روی لجبازی، زندگی را به سمت درجا زدن سوق می دهد؟!
فرض کنیم ایده ازدواج یعنی شراکت دو فرد عاقل و کامل جهت رسیدن به آرامش و تکامل باطل است، و ازدواج یعنی همزیستی به صورت رئیس و مرئوس یا معلم و شاگرد! با این فرض شاگرد قصه ازدواج ما دوران ابتدایی و راهنمایی را در تجرد خود پشت سر گذاشته و به دبیرستان رسیده است، اما از بد روزگار متوجه می شود که معلمش هنوز در دوره راهنمایی است!
حالا تکلیف این شاگرد چیست؟!
در جا بزند و صبر کند تا معلمش به او برسد، پیشی بگیرد تا قادر به تعلیم او باشد(تازه اگر معلم قصد چنین کاری را داشته باشد!)؟! وانمود به نداستن آنچه می داند، کند و تکالیف بدیهی معلمش را فقط جهت خوشایند او، انجام دهد؟!
واقعا راه چاره چیست؟