نمایش نسخه قابل چاپ
سلام محمدرضا
آرهنقل قول:
نوشته اصلی توسط m.reza91
منظورم مشکلات مربوط به زندگی کردن دو خانواده در کنار همدیگست. که با توجه به اینکه مادرش شدیدا دخالت گره، این مسائل تشدید می شن.نقل قول:
نوشته اصلی توسط m.reza91
راه حل های منطقی زیادن، ولی ساختار ذهنی این آدم عجیبه. خیلی عجیبه، نمی دونم چطور برات توضیح بدم.نقل قول:
نوشته اصلی توسط m.reza91
نقل قول:
نوشته اصلی توسط m.reza91
این اولین راه حلی بود که من بهش رسیدم. ولی از نظر اون نوعی خصومت به حساب اومد.
نیکیا جان به من لطف داری http://www.thesmilies.com/love/10800000.gif راستش من هم زمان زیادی رو به گریه کردن گذروندم. اوائل ازدواجمون چه شبها که ساعت ها رو به دیوار نشستم، سرمو به دیوار زدم و گفتم خدایا نمی تونم... خدایا نمی تونم... خدایا نمی تونم...نقل قول:
نوشته اصلی توسط نیکیا
چه وقتها که یه مسیج احوال پرسی از دوستم باعث شده یک شب تا صبح گریه کنم. چه وقتها که شنیدن صدای دایی یا عموم باعث شده تو خیابون بزنم زیر گریه. یکی دو ساعت تو پارک نزدیک خونمون گریه کردم بعد اومدم خونه. خیلی وقتها همین شنیدن اسمم باعث شده غم و غصه همه ی وجودم رو بگیره و شروع کنم به گریه کردن.
حتی وقتی پیام تو رو دیدم، گریه کردم. و فکر کردم بهتره اون روز بمونم خونه و غصه بخورم. ولی یه ساعت بعدش به خودم گفتم میشل خر نشو، تو می دونی چرا اینجایی و داری چیکار می کنی.
خلاصه این مشکل خونه، در مقابل مشکلات دیگه ای که داشتم هیچه. خصوصا برای آدم که امروز هستم، در مقایسه با آدمی که قبلا بودم.
در جواب قسمت دوم، چشم. :72: در جواب قسمت اول، دلم می خواد قرار نباشه به کاری قانعش کنم. دلم می خواد همین رویی بیاد که آنه ماری گفت.نقل قول:
نوشته اصلی توسط elisa jan
شمیم الزهرا خیلی به من لطف کردی عزیزم http://www.thesmilies.com/love/10800000.gif
آره به هم شبیه هستند. بخاطر همین سعی کردم نکات تاپیک های شما رو در نظر بگیرم.
در مورد سرزنش هاش، باهات موافقم. من هم خیلی بهتر از قبلم شدم. الان دیگه نمی تونه مثل قبل منو به هم بریزه.
نظر مدیر همدردی "پذیرش طولانی مدته"، با تاکید بر "طولانی مدت". بنابراین برام واضحه که نظرشون همین گزینه ی 1 منه، خصوصا به این شکلی که آنه ماری اصلاحش کرد.نقل قول:
نوشته اصلی توسط شمیم الزهرا
مرسی عزیزم. تو یکی از الگوهای من هستی. http://www.thesmilies.com/love/10800000.gif
سلام :72:نقل قول:
نوشته اصلی توسط Ramin231
ممنون از کمکتون. :72:
پیش بینی می کنم. دقیقا همین هایی که گفتید، بعلاوه ی مشکلات دیگه.
اتفاقا برادرش هم توی همون ساختمون زندگی می کنه. نه یکسال و دو سال. سالها. و منتظره پدر و مادرش از دنیا برن که سهمش رو از اون خونه بگیره و بره!
من اینا رو می دونم.
و می دونم احتمالا تنها کسی که قراره توی اون سوییت زندگی کنه، و گرما و سرما رو تحمل کنه، منم. بعید می دونم اون خودش خونه پدر و مادرش رو ول کنه و بیاد اونجا.
خیلی مشکلات توی اون خونه هست که نمی نویسم. چون می دونم اکثرش رو هممون می دونیم. می دونیم داریم در مورد چی حرف می زنیم.
1- ترجیح می دم در مورد علاقه حرفی نزنم............... ولی فکر می کنم اگه مجبور باشم طاقت بیارم، بتونم طاقت بیارم.نقل قول:
نوشته اصلی توسط Allan Poe
2- ایمان که نمی شه گفت. ولی فکر می کنم چیزهای واضح رو می تونم بفهمم.
سلام میشل جان
تصمیمی که گرفتی خوبه
اینکه بگی این راه حل هم هست ولی تصمیم نهایی رو خودت بگیر
*و یک گزینه دیگه اینکه الان اگر مشکل شما با قرض گرفتن حل میشه احتمالا با وام گرفتن هم بتونه حل بشه
بعضی بانکها هستن بدون سپرده وام میدن و اگر خواستی بعدا راجع بهشون میگم
*قسمت خوب ماجرا این هست که شما الان خونه ای دارید از خودتون و امیدی دارید که اگر به جایی که باب میلتون هم نیست نقل مکان کردید بالاخره یه روی اون شرایط تمام میشه یک سال یا مثلا دو سال
خیلی از افراد تا سالها بعد ازدواج استقلال ندارن
و از این نظر شرایط شما خوبه
یعنی با امید به تمام شدن این شرایط قدم در این راه می گذاری اگر بذاری
ولی به نظر من اگر شما همراهی ضمنی کردی و همسرت هم با مادرش صحبت کرد و اونا هم موافقت کردن (که بهترین حالتش مخالفت اونهاست که چیزی گردن شما نیفته) یه چند تا شرط بذار
از جمله اینکه نباید دائم شما رو تنها بذارن وتنهایی برن خونه پدرشون
اگر قراره توی اون سوئیت سختی بکشید دوتایی باید بکشید که دو تایی به فکر نقل مکان باشید
اگر برید اونجا و شما در اون فضای کوچک عذاب بکشی و ایشون بره منزل پدرش که تقریبا باید قید اینکه ایشون به فکر اتمام شرایط باشه رو بزنی
****یک سوال اگر شما شاغل هستی چرا علنی کمک نمی کنی برای بهبود شرایط زندگی؟ منظورم خرج خونه نیست اونا باید به عهده مرد باشه منظورم خریدهای سرمایه ای مثل همین خونه هست
هم به راحتی خودت کمک میشه و هم پولت رو سرمایه گذاری کردی و از اینکه توی بانک نگه داری بهتره
باز هم تاکید می کنم منظورم خرید مرغ و گوشت و این چیزها نیست بلکه سرمایه گذاری هست
ولی اگر شاغل نیستی و پس اندازی داری که میخوای لو نره در اون صورت قاعدتا نباید مشارکت کنی
امیدوارم بهترین تصمیم رو بگیری
میبشل جان در جریان باش که سالهای اول زندگی مشترک که خیلی ها میگن شیرین ترین سالهای زندگی هست بیشتر وقتها تلخ هست
تا آدم بیاد با اخلاقهای همسرش آداپته بشه و توقعاتی که همسرش از پسش برنمیاد رو نذاره کنار به آرامش نمی رسه
مثلا من خودم خیلی دلم می خواست با همسرم گاهی دونفره بریم بیرون یا مثلا دو نفره چیزی بخوریم ولی ما هیچ تفریحی رو خارج از جمع انجام نمی دادیم و این منو ازار می داد از نظر من هر چیز باید سرجای خودش انجام می شد
ولی مثلا برای خرید رفته بودیم بیرون به همسرم می گفتم بریم بستنی بخوریم می گفت بخریم ببریم خونه مادرم یا مادرت (بسته به اینکه تو شهر اونا بودیم یا شهر ما) همگی بخوریم و من بدم میومد از این اخلاقش
به نظرم ادم تا بچه نداره باید خاطرات دو نفره داشته باشه بیرون رفتنای دونفره، سفرهای دو نفره ولی همسرم دوست داشت با جمع باشه
تفکرش اینجوری بود
این فقط یک مثال کوچک بود. موارد زیادی روی اعصاب من بود که اصلا این مثال خیلی کوچک محسوب میشه
و من فقط به این نتیجه رسیدم که قید بعضی کارها که اتفاقا منطقی هم بودن رو بزنم و بپذیرم مدل رفتاری همسرم رو و روی نقاط مثبتش کلیک کنم و اینقدر روی اصلاح نقاط منفی که برام دلپذیر نبودن تاکید نداشته باشم
البته این رو هم باید بگم که همسرم خصوصیات دلپذیر هم زیاد داشت ولی در کل با اون دیدی که من باهاش ازدواج کرده بودم خیلی متفاوت بود خیلی زیاد و من مخصوصا یکی دو سال اول در دوران عقد بیشتر شبها کابوس می دیدم و روح و روان آشفته ای پیدا کرده بودم و از اون جا که انتخاب خودم بود و کسی اجبارم نکرده بود با کسی هم راجع به ناراحتی هام صحبت نمی کردم و خودم بودم و خودم
اینا رو در رابطه با بقیه مشکلاتی که میگی داری گفتم
معمولا زندگی مشترک واقعی با اون زندگی مشترکی که آدم توی فکر و خیالش داشته متفاوت هست و سالهای اول که آدم به پذیرش نرسیده و یا یک مکانیسم دفاعی برای آسیب کمتر برای خودش طراحی نکرده زیاد اذیت میشه
سلام میشل عزیز
این مسیه حل شد؟
بیا بگو چی کار کردی ؟