موندم چه کار کنم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط tavalode arezoo

سلام.به نظر من توی دعوای آخرتون اینقدری که شماازشوهرتون رنجیدین صدبرابر بیشتر ایشون رنجیدند.بنا به گفته خودتون ایشون آدم عصبی وبددهنین ولی احتمالا ازشماتوقع این رفتاررو نداشتند ویه روی دیگه ازتون دیده که خیلی سختش شده.تازمانی که غرورش التیام پیدانکنه به همین رفتاراش ادامه میده وشاید هم بدتر بشه.
ولی دراین زمان فقط صبوری ومحبت بی چشمداشت شماست که میتونه کمک کنه تاروابطتون بهتربشه.اگه اون نمیاد خونه پدرتون لطفا شماتلافی این کاررو درنیارین روابطتون رو باخونوادش کم نکنین.
درکل هرچقدر دیگرون ازروابط بدشما بدونن بهتره حالااین اشخاص میتونه خونواده خودتون باشه یاخونواده ایشون.
یه چیزدیگه خیلی روی گوشی مانور ندین که حساسترش کنید.چندسال پیش که تلفن وموبایل نبود ملت چکارمیکردند؟!!!
به قول مشاورها شماپنجاه درصدسهم خودت دردعواها رو مدیریت کن پنجاه درصد بقیش خودبخود درست میشه انشالله:72:

---

سلام ... خیلی ممنون مهربان:72:با حرف هاتون موافقم توی دعوای آخر من به انفجار رسیدم و بعدشـم با خودم گفتم این رفتار در حد یه خانوم محترم نبود و بی سیاست عمل کردم ...یادم نیست دقیقا چی شد که به آن نقطه رسیدیـم ولی خیلی بد بود انگار هر دو دیوانه شدیم و تلافی تمام عقده ها مون درآوردیـم
فکر میکنم منظورتون این بود که بقیه کمتــر بدونن بهتره درست؟ مامانم می پرسه میگه چی شد؟ نرمتر شده؟میخوام دعوتش کنم بیاد اینجا با پدرت باهاش حرف بزنیم ولی من مخالفم و میگم آن باید خودش درست بشه چه فایده بیاد پشت سر من بد بگه و شما دفاع بکنین یا نکنین(در هر دو صورت خوب نیست) از طرف دیگه حالا که پشت سر خانواده من حرمت نگه نداشته دلم نمیخواد بره ...
در مورد گوشی یک بار گفتم گفت فکرام میکنم تصمیم میگیرم چه کار کنم که بعدش هیچی نگفت و منم چیزی نگفتم چند روز پیشم در مورد کلاس بچمون میخواستن خبر بدن که گوشـی من نبود و نتونستن زنگ بزنن و از این مساله با خبر شد و منم گفتم گوشیم بده که نداد
اولین روزهای قهر خیلی خیلی با هم قهر و تلخ بودیم بعد یه کم بهتر شدیم و بعد یه کم بهتـر (با هم غذا میخوردیم تی وی می دیدیم و میوه میخوردیم و روز تعطیل که خونه بود صبحانه آماده کرده بود) ولی دوباره بد شده(صبحانه ای که من آماده کردم نخورد،سر سفره روش برمیگردونه ،صبر میکنه من غذام بخورم بعد میاد سر سفره و...)
راستش زندگی ما قبل از قهر هم زندگی پر از محبت با صفـا و عاشقانه ای نبـود مخصوصا بعد از تولد بچمون ما فقط کنار هم بودیـم(جدا میخوابیم) و وقتی آشتی هستیم بیشتر میتونه من اذیت کنه
همسرم با تمام بدی هاش خوبی هایی داره و حاضر نیستم ترکش کنم ولی دلم برای هردومون میسوزه حق من این نیست با انصاف باشم حق اونم نیست بعضی شبا از خواب میپرم و یادآوری گذشته اینقدر اذیتم میکنه که مجبورم فیلم بذارم یا برم اینترنت یا یه کاری کنم که فکـر و خیال تموم بشه

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط paiize

سلام دوست عزیز
چه مدته که قهر هستید؟.اختلافهاتون درباره چه موضوعاتی هست؟
فرزندتون چند ساله هست؟
دعوا که پیش میاد چه سخت وچه معمولی!من هم دعوای خیلی سخت داشتم اما نهایت چهار یاپنج روز توفاز قهربودیم!اونم نه قهر قهر!
چراپیش قدم نمیشید؟یه باره که نمیخوای بری بگی معذرت میخوام.کم کم صحبت رو شروع کن.توی این فضا شما خودت احتمالا نفس کم میاری چه برسه به اون بچه!پس به فکر روح وروان فرزندتون هم باشید.شما وپدرش مسئول هستید درقبال همه حال واحوالش.

---

سلام مهربان
تقریبا 3هفته . بیشتر مسائل ای که اصلا مربوط به شخص خودمون دو تا نیست، خانواده اش خیلی متوقع هستند چه از من چه از ایشون در مقابل خانواده من اصلا اینجوری نیستن ولی وقتی پای خانوادش میاد وسط یه چیزایی از خانوادم میگه که اصلا ربطی نداره مثلا برادرت نیمرو باسس میخوره!!! واین میشه یک مساله که میتونه راجع بهش کتاب بنویسه، درحالی که رفتار و حرکات خانوادش خیلی بد و بی ادبانه هست
بچمون نزدیک چهار سال داره و خوب قهر ما را فهمیده و دلم براش میسوزه چه کار کنم؟؟
چه جوری پیش قدم بشم؟چی بگم؟چه کار کنم؟

وای!منو غلط نگارشی!اونم دراین حدشرمنده.ببین عزیزم منم شرایطی شبیه قهرشماداشتم قشنگ درکت میکنم روزهای سختیه.ولی اینکه جداازهم میخوابین اصلاخوب نیس چرااین اتفاق افتاده؟نبایدبذارین حتی بچه باعث جدایی شماازشوهرتون بشه.ایشون باید واقعابفهمن الویت اول زندگیتون همسرتون هستند نه بچه،نه برادر ونه حتی پدرومادر!
وقتی میگه برادرتون نیمرو رو باسس میخوره.جبهه نگیر،توجیه نکن.چون همین چیزای مسخره اگه حواستون نباشه منجر به دعوای بزرگی میشه.اینو مثال زدم برای دعواهای دیگرتون درمورد خونواده بازهمین صدق میکنه.
توانا وپاییزه جان هم به نکات خوبی اشاره کردند :درسته یهو نمیشه صمیمی شد ولی بااحترام ونرم نرمک برو جلو.ودیگه اینکه خیلی مواظب فرزندت باش ممکنه آسیب این سردی ودعواها نه حالا حتی درآینده هم تاثیربذاره.پس بخاطر فرزندتون هم که شده شروع کننده این آرامش شماباشید

سلام.
سه هفته قهر؟؟؟؟
نباید میذاشتی به این مدت برسه. همه مردها نه ولی بیشترشون یه اتفاق ساده رو اونقد پر و بال میدن که کار به جاهایی که نباید میرسه...
اول یه سوال همسرتون از لحاظ اخلاق اجتماعی چه جور ادمی هست؟؟؟ تا حالا مچش رو گرفتین؟ البته ببخشید که من ادم رکی هستم و تمام جوانب رو در نظر میگیرم. قصد ناراحت کردن ندارم:
یه علت مشکل شما اختلاف زیاد سنی هست دو نفر از دو دهه متفاوت.... خب داشتن اختلافات یه چیز کاملا عادی هست... و انسان هرچقد که سنش میره بالاتر بنابر شرایط زندگی که حالا ممکنه کمی هم مشکلات اجتماعی و مالی رو چاشنی عاطفی کنیم این خودش میشه یه مشکل فوق بزرگ....
شما باید از همه نظر ایشون رو در نظر بگیرید. حالا من ندیدمشون من یا امثال من میتونیم اینجا نظر بدیم.... و باقی مسیر و انتخاب راهو همه و همه برمیگرده به خودتون
...
مثلا ما یه همسایه داریم یه مدت پیش خودم با یه زن مطلقه دیدمش... البته بر حسب تصادف.... اون زن (البته سن زیادی نداره)خونش نزدیک یکی از اشناهای ما بود... با مادرش زدگی میکرد.. یه مدت بود متوجه دعواهای این خانواده بودم. و چه بسا که شاید همسرش خبر نداشت این اختلافا بخاطر یه زن دیگست... البته من قصد خالی کردن ته دل شمارو ندارم. دارم مثال میزنم..
اگر همسرتون یه مرد خیلی خوب و متین و با شخصیت و سر به زیر هم که باشن باز هم سردی این رابطه جدایی اونم به مدت 3 هفته <<< میتونه زمینه ساز مشکل مذکور باشه یعنی این اقا کم کم برای ارضای محبت به خارج از خونه بره.... و این یعنی"سرآغاز" فدا شدن یک زن یک بچه.... خانوم عزیز شما باید به فکر خورد شدن غرورت نباشی. برعکس من میگم یه بار برا زندگیت بجنگ تا قبل اینکه از دستت بره... من معتقدم ادم تو زندگیش یه بار برا هرچی که میخواد بجنگه. تا بعد ها سالها بعد نگه کاش تموم تلاشمو برا زندگیم میکردن و امون از این "کاش " هاکه تو یه سری شده درد قلب و تو یه سری سفیدی مو تو یه سری خونه نشینی.... من به این جنگ اعتقاد اساسی دارم. و البته اصلا هم توصیه نمیکنم یه "زن" خودش رو فدای یه زندگی کنه که "مرد " اون زندگی تلاشی برا احیای زندگی نمیکنه.... بلاخره سالها با ایشون زندگی کردی میدونی چی دوست داره چی نه... رفتارش چه جوری یهو عوض میشه؟
و مهمتر اینکه باید بفهمی اونم برا بهم خوردن این رابطه ناراحت هست؟؟؟ با کسی در این مورد صحبت کرده؟ دوستی داره یا برادری کسی که حرفاشو بهش بزنه؟ از دلتنگی بگه؟
یا تو این مدت خودتون رنگی از دلتنگی یه نگاه قشنگ یه رفتار یهویی ازش ندیدی؟؟؟ اگه دیدی که میتونی خودت پیش قدم شی.... یه روز بچه رو بذار خونه مادرت یه شب بمونه اونجا
یه شام قشنگ بذار یا یه ناهار یه سوپرایز... وقتی اومد با یه لبخند دعوتش کن برا غذا و بگو باید باهاش حرف بزنی.... تموم حرفاتو بزن بگو دوسش داری بگو نیمخوای زندگیت بپاشه بگو عاشق اونو بچه و زندگیتیتموم حرفاتو بزن... برا این حرفا 24 ساعت یا بیشتر فکر کن همه حرفارو تو ذهنت مرور کن که چی قرار بهش بگی.... اون روز همه چی رو بهش بگو و بعد اگه بهت فرصت داد نهایت تلاشتو برا اون زندگی بکن.... انشالله همه چی درست میشه اگه نشد که تو همه تلاشتو کردی .......... موفق باشید خانوم.