>> چه اهدف و انگیزه هایی از ازدواج داشتی/داری؟ >> زندگی متاهلی چه حسن هایی برات داره؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط jm.armin

مثلا قبل از ازدواج برداشت شون از زندگی چی بوده و بعد از ازدواج چه تغییری کرده
آیا تغییر زیادی تو زندگیتون احساس میکنید که مثبت باشه ؟
طرف مقابلتون چی
بعد از ازدواج بیشتر تغییر منفی داشته یا مثبت ؟
آیا اصلا اون ادم که میگفته بوده یا نه ؟
طرف مقابلتون باعث پیشرفتون تو زندگی شده یا برعکس احساس میکنید اگه ازدواج نمیکردید پیشرفت بیشتری تو زندگی میکردید ؟

---

1-تعریف پیشرفت در یک دیدگاه یعنی خرید خونه، ماشین ، تحصیلات عالیه ، کسب وجهه اجتماعی

2-در دیدگاهی دیگر پیشرفت یعنی بهتر شدن در آشپزی ، خانه داری ، مهمان داری ، فرزند پروری

3-در یک دیدگاه دیگه پیشرفت رو به بالا رفتن معرفت الهی ، ساختن آخرتش ، به دست آوردن روحیه توکل و اخلاص ، تمرین صبر و خویشتن داری ، تغییر خصوصیات منفی و نهی شده و..

در برخی دیدگاه ها هم ترکیبی هست که گاها تداخلی می شه.

در دیدگاه سوم دیگه مهم نیست همسرمون راست گفته یا دروغ همونی بوده که هست یا نه، تغییری کرده یا نه.

در دیدگاه اول بله خیلی مهمه که همسرمون همونی بوده باشه که هست و در جهت رسیدن به پیشرفت باید حتما تغییر کنه و اگر تغییر نکنه مخله پیشرفت هست.

سلام دوست عزیزم
من و همسرم قبل از ازدواج عاشق هم شدیم و روی مشکلات چشم بستیم. گاهی که خوب فکر می کنم می بینم بلوغ عاطفی دیررسی که داشتم بیشتر باعث این علاقه شد.(دخترا تو دوران گذر از نوجوانی این حالتو تجربه می کنن ومن در 23 سالگی!!) و سالهای اول زندگی که درگیری و تنش زیادی با شوهرم و خانوادش داشتم نتیجه این علاقه حساب نشده بود.
کم کم پخته تر شدیم هر دومون و الان خدارو شکر می کنم. بله انگیزه من از ازدواج علاقه قلبی و پاکی شوهرم بود.
اما الان هم دوستش دارم علی رغم تمام کم و کاستیهامون. وقتی به چشمهای دخترم نگاه می کنم خودم رو می بینم و با اون هم زمزمه می کنم تو من هستی. الان انگیزه اصلی زندگیم داشتن خانواده ای شاد و موفقه.

سلام
میشل جان:72: من نظرات اعضا رو وقت نکردم بخونم
در جواب پست اولت می نویسم

هدف من از ازدواج داشتن یک همراه در زندگی بود که کنار هم رشد کنیم و از طرفی به آرامش برسیم
معیارهام هم این بود که اون فرد از نظر من پتانسیل دوست داشته شدن رو داشته باشه (از همه نظر)، پاک و نجیب باشه (خیلی خیلی این مورد برام مهم بود) و همینطور پشتکار داشته باشه (خیلی از آدمهای تنبل بدم میاد حتی اگر خیلی پولدار باشن و سرمایشون براشون درآمد بیاره)
اینکه پولدار باشه یا نباشه و حتی میزان تحصیلات برام مطرح نبود

و اینکه اوایل بعد از عقد زیاد به اون آرامشی که توی ذهنم بود نرسیدم یعنی خانواده همسر من توقعات مالی بی نهایت داشتن و البته هنوزم دارن که تا حدی با گفتگو مهار شدن و مهمتر از اون خواهرشوهرم به شدت وابسته به همسرم بود و به عبارتی کامل توی حلق من بود اون موقع 12 سالش بود مثلا می گفتن بریم پارک، بعدا توی پارک همسر من دائم باید ایشون رو می برد مثلا توی اسباب بازیها تا بازی کنه یا مثلا می برد می گردوند البته هنوزم این حالات رو داره توی سن 25 سالگی (سن عقلیش حدود 6 ساله یعنی یه بچه 7 ساله از اون درک بیشتری داره و من پیش بینیم برای ایشون اینه که تا 50 یا 100 سالگی همین روند رو خواهد داشت چون به شدت از جانب مادرش لوس میشه)ولی الان میزان حضورش توی زندگیم خیلی کم شده و به همین دلیل تاثیرش هم کم شده و فرق الان با اون موقع اینه که همسرم هم الان ازاخلاقهاش بدش میاد و اعتقاد داره که غیر عادیه ولی اون موقع چنین تفکری نداشت

خوب من خودم بسیار درونگرا هستم و از ناراحتی هام چیزی رو بروز نمی دادم ولی ازدواج برام آرامشی رو در پی نداشت چون نه استقلال مالی داشتم و نه استقلال عاطفی یعنی مدام به محدوده های عاطفی و اقتصادیم تجاوز می شد و البته هنوزم اگر بذارم سعی در چنین کاری دارن منتها همسرم هم به این نتیجه رسیده که توقعات نباید در این حد باشه و تا حدی ایستادگی می کنه (البته نه صد در صد)

به مرور سعی کردم از نظر مالی اعلام استقلال کنم مثلا اولین کارمون این بود که یه اتومبیل خریدیم و بخشی از درآمد همسرم برای قسط اون می رفت هر چند بقیه درآمدش کامل تحویل خانوادش بود.
دو سه سال بعدش که برادر شوهرم هم ازدواج کرد کلا رسم بر این شد که همه تا حدی کمک کنن و بقیش رو به زندگی خودشون وارد کنن
از طرفی همسرم به شهر دیگه ای منتقل شد و یه جورایی یک سری حد و مرز مشخص شد و دیگه همه ما رو به عنوان افراد مستقل پذیرفتن

ازطرفی من یاد گرفتم ناراحتی هام رو توی خودم نریزم و هر نگرانی یا ناراحتیم رو تبدیل به یه کابوس شبانه نکنم یا مثلا تبدیل به یه گریه که فقط من و خدای من ازش خبر داشته باشیم یاد گرفتم باید بیان کنم حتی اگر به نظر بچه گانه بیاد حتی اگر بیانش باعث بشه احساس حقارت کنم یا مثلا همسرم بگه که من شما رو بزرگتر از این می دیدم که از چنین چیزی دلگیر بشی
یاد گرفتم همیشه هم نباید نقش یه آدم بزرگ و بالغ رو بازی کنم در حالی که در اون حد نیستم

و در عین حال یاد گرفتم که باید حتما قبل از گفتگو، خشمم رو کنترل کرده باشم و جملات منطقی و حساب شده به زبون بیارم وگرنه من مغلوب میشم و نتیجه اون گفتگو رای به زودرنجی و حساسیت بی مورد من هست

الان خدا رو شکر مشکل خاصی ندارم. البته من از اول از نظر دیدگاه در مسایل مختلف با همسرم مشکلی نداشتم و همه تصمیم ها رو با هم می گرفتیم منتها یک سری چیزها برام ناخوشایند بود اون موارد هنوزم هستن منتها من یاد گرفتم در مقابل اون موارد کمی قویتر برخورد کنم، ناراحتی هام رو به لحن مناسب و در زمان مناسب بیان کنم و همش نقش یه آدم که از هیچ چیز ناراحت نمیشه و خیلی محکم هست رو بازی نکنم

نمیدونم چیزی که مد نظر شما بود رو نوشتم یا نه
ولی به هر حال باید در نظر داشت که ازدواج مخصوصا در سالهای اولش با تلاطم زیادی همراهه حداقل خیلی از ازدواجها اینطورن (شاید اگر ازدواجی باشه که خانواده هر دو طرف بسیار حمایت گر و منطقی باشن و سعی در ایجاد صلح و ثبات بین اون زن و شوهر داشته باشن و محدوده های عاطفی و اقتصادی رو کامل رعایت کنن و از طرفی هم زن و هم شوهر خیلی منطقی رفتار کنن و ...، اول ازدواج هم با آرامش همراه باشه)

البته برای خانمها بیشتر اینطوری هست چون مردها معمولا همه جا بهشون احترام گذاشته میشه و خانواده زن سعی در ایجاد رابطه مسالمت آمیز دارن و از طرفی معمولا خود زنها صلح طلب تر هستن و از طرفی یک مرد هر کجا ناراحت بشه با قدرت و با سرعت واکنش نشون میده بنابراین نظر من این هست که تلاطم های اول ازدواج بیشتر مربوط به خانمها هست (البته این مورد صد در صدی نیست حالا آقایون اعتراض نکنن)

سلام میشل :couple_inlove:

لی لی لی لی لی لی لی لی لی لی لی لی لی لی لی
مبارک باشه مزدوج شدنت :)

میشل میخواستم چندتا خواهش کنم ؛

1- این تاپیک رو یه جمع بندی کنی

2- معیارای خودت رو بنویسی

3- یکم از ازدواجتون بگی (چرا همسرت رو انتخاب کردی ؟ خصلت خاصی از ایشون دیدی؟ چهطوری تحقیق کردی؟ و... هر چی که کمک میکنه به بقیه رو بنویس)


در تاپیک تصویر ذهنی وقتی نوشته هاتو میخوندم ، گویا داشتم خودمو میخوندم
اون ابعادمون که شباهت زیادی به هم داشت خیلی برام جالب بود

منتظر نوشته هات هستم ...