سندروم سی سالگی را بشناسید

نسل جدید خیلی راحت و بیخیال هستند ، تفکرشونن عمیق نیست ، که اونم بنظرم بخاطر همین غرق شدن در دنیای مجازی و خبرهای بی محتوای شبکه های مجازیه
خیلی راحت هرکاری بخوان میکنن، راحت ازدواج میکنند، راحت طلاق میگیرن، دوباره راحت ازدواج میکنند
دغدغه هایی که دارن، برای ما خاطره است!
خانواده هم بیشتر ازونا خوششون میاد، اگه اعتراض کنیم به وضع پوشش یا تفکرشون، میگن : " دیگه الان همه اینجورین دیگه، جو عوض شده! " حالا اگه ما یکم راحت بخواییم باشیم، میزنن تو سرمون یا مسخره میکنن
خیلی از ماها با 30 ساله بودنمون افتخار نمیکنیم، بلکه اصلا نمیخواییم فکر کنیم که سی سالمون شده، فراری هستیم

سلام
delkhaste خیلی خیلی ممنونم بابت مطالب تأثیرگذارتون
اول تا آخر مطالب رو با بغض خوندم. بند بندشون رو تجربه کردم و در این ایام هم به طور کامل درگیر این بحران هستم.
در این وضعیت نابسمان روحی خیلی سخته آدم خودشو جمع کنه شروع کنه به تحقیق و عیب یابی.
متاسفانه آنقدر که متن در طرح مسئله عالی بود، برای حل مسئله روش بدردبخور و عملی نداشت.

به شخصه برای خود من ، علاوه بر احساس افسوس و پشیمانی از گذشته و افکار متشنج این ایام، نگرانی از روزهای پیش رو و آینده هم این بحران رو دو چندان کرده. واقعا با این تفکر فعلی که درگیرش هستیم و به تصمیمات دهه بیست خود شک داریم چطور می تونیم برای ده سال بعدی زندگی دوباره تصمیم بگیریم. اصلا از کجا معلوم وضع وخیم تر نشه؟!

کسی مثل من که فکر میکنه در انتخاب رشته تحصیلی مورد علاقه خودش بهتر عمل نکرده، چطور میتونه خودشو از این مخمصه نجات بده؟ آیا واقعا معقول هست که تو این سن باید بره دنبال یه رشته دیگه؟ پس این وسط اتلاف وقت و عمر چی میشه؟
کسی که از گذشته خودش مایوس هست با چه تضمینی میتونه اهداف سال های بعد خودش رو تعیین کنه؟

به نظرم بهتره این روز ها رو افسوس گذشته و ترس از آینده بنامیم

- - - Updated - - -

جالب تر اینکه الان سیستم اصرار به فرزندآوری و ازدیاد فرزند هست! آخه کدوم آدم عاقلی میزاره فرزندش به وضعیت ما دچار بشه. نسل ما آینه تمام نما برای این ایده مسخره است.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Wishbone

سلام
delkhaste خیلی خیلی ممنونم بابت مطالب تأثیرگذارتون
اول تا آخر مطالب رو با بغض خوندم. بند بندشون رو تجربه کردم و در این ایام هم به طور کامل درگیر این بحران هستم.
در این وضعیت نابسمان روحی خیلی سخته آدم خودشو جمع کنه شروع کنه به تحقیق و عیب یابی.
متاسفانه آنقدر که متن در طرح مسئله عالی بود، برای حل مسئله روش بدردبخور و عملی نداشت.

به شخصه برای خود من ، علاوه بر احساس افسوس و پشیمانی از گذشته و افکار متشنج این ایام، نگرانی از روزهای پیش رو و آینده هم این بحران رو دو چندان کرده. واقعا با این تفکر فعلی که درگیرش هستیم و به تصمیمات دهه بیست خود شک داریم چطور می تونیم برای ده سال بعدی زندگی دوباره تصمیم بگیریم. اصلا از کجا معلوم وضع وخیم تر نشه؟!

کسی مثل من که فکر میکنه در انتخاب رشته تحصیلی مورد علاقه خودش بهتر عمل نکرده، چطور میتونه خودشو از این مخمصه نجات بده؟ آیا واقعا معقول هست که تو این سن باید بره دنبال یه رشته دیگه؟ پس این وسط اتلاف وقت و عمر چی میشه؟
کسی که از گذشته خودش مایوس هست با چه تضمینی میتونه اهداف سال های بعد خودش رو تعیین کنه؟

به نظرم بهتره این روز ها رو افسوس گذشته و ترس از آینده بنامیم

- - - Updated - - -

جالب تر اینکه الان سیستم اصرار به فرزندآوری و ازدیاد فرزند هست! آخه کدوم آدم عاقلی میزاره فرزندش به وضعیت ما دچار بشه. نسل ما آینه تمام نما برای این ایده مسخره است.

---

درود دوست عزیز،خواهش میکنم
با ایجاد این تاپیک، فهمیدم که همدرد زیاد دارم!
متاسفانه راه حل این مشکل جایی نوشته نشده، فقط باید خودمون به فکر خودمون باشیم

من به این نتیجه رسیدم که فقط بیخیالی به دردهایی که بخاطر سنمون داریم، میتونه کمکمون کنه
ادامه تحصیل، تغییر رشته هیچ ایرادی نداره
شما اگه امروز افسوس دیروز رو بخورین، دوباره فردا افسوس امروزو میخورین و همینجور سلسله وار میرین جلو ، هیجی از حال نمیفهمین
به نظرم مدتی رو تو زمان حال زندگی کردن و از زندگی امروزمون لذت بردن میتونه کمک کنه
همون متال معروف : جوری زندگی کن که انگار روز آخر عمرته!

شما دهه هفتادیا رو ببین چجوری تا عقد میکنند بچه دار میشن!!
دنیای نسلهای جدید پوچه، چون همش تو گوشی غرق شدن
عمیق نیستن بخاطر همین عذاب مارو نمیکشن

منم دهه 60 هستم من دارم تلاش میکنم تا به چهل سالگی نرسیدم بعضی مشکلات رو حل کنم، اصن یه وضعیه، یه دهه است اما هزار مشکل داره

با سلام
منم دهه شصتی هستم و دقیقا دچار همین تفکرات آزار دهنده ام. اما این تاپیک حرف دلم رو به خودم زد. احساسم رو به غلیان آورد و اشکم رو سرازیر کرد. خودم نمیدونستم چرا این چند وقته احساس شکست میکنم. من هم با غول کنکور مقابله کردم. ۸ ساعت در روز درس خوندم و تفریحاتم رو کنار گذاشتم. مرور روزهایی که خانواده ی متعصب خودم رو راضی کردم که رشته دوست داشتنی و درواقع عشقم رو در شهر دیگه ای ادامه بدم قلبم رو به درد میاره. وبعدش ازدواجم با خانواده ی سنتی تر و بچه دار شدن که باعث شد انصراف از تحصیل بدم ..و افسردگی و سرخوردگی و سرزنش خودم و حالا مقایسه ی خودم با همسالانم که هیچ، با کوچکتر از خودم باعث شده خودم رو یه بازنده بدونم. الان میخوام بعد از ۱۱ سال که مال خودم نبودم به آرزوهام جواب بدم ..خواستم تو آزمون استخدامی آموزش و پرورش شرکت کنم. اما شرط سنی لعنتی نذاشت. نمیتونم معلم بشم. من که عاشق مدرسه و تدریس هستم. اونوقت دهه هفتادی هایی جای منو میگیرن که هیچ انگیزه ای برای این کار ندارن و همینا قراره به بچه هام تو مدرسه درس بدن. نمیگم همه ثبت نام کنندها تو این آزمون اینطورین. حالا نمیدونم توی جای درستی بودم یا نه...