همه منو تحقیر میکنن

سلام
تحقیر خیلی بد کم کم فرذ دچار اختلالات روانی میکنه . فکر میکنه که همه دوست دارن تحقیرش کنن همه رو دشمنش میبینه. واقعا خیلی سخت اینجور زندگی کردن
درصورتی که اون آدما شاید اصلا میخواین یه حرف زده باشن در مورد ازدواجتون همین و هیچ قصدی نداشتن
یا خودشون احساس حقارت میکنن برای اینکه خودشون بزرگ ببینن باید موقعیت خودشون بکوبونن تو سر بقیه تا روحشون ارضا بشه حالا خدا کنه زندگی فرزندانشون به طلاق نکشه
زیاد حساس نباشید مردم فقط دوست دارن حرف بزنن بقول یه نفر مردم حرف نزنن پس چیکار بکنند

در مورد ازدواجتون هم همه چیو به خدا بسپارید
بعضی وقتها آدم حس میکنه دیگه هیچ پشتوانه ای نداره دستش هیجا بند نیست اونجاست که فقط با تمام وجودش خدا رو میخواد
چقدر خواشحال میشه که یک خدایی وجود داره که هرکس که هست وقتی میکه خدا اونو باتمام وجود در آغوش رحمتش میگیره
بعضی وقتها که غرق دنیا میشیم یه موقع هایی یه گوشه قلبمون یه دفعه میگیم خدا هنوزم توی قلب من هستی و وقتی دوست داشتنشو میبینیم خیالمون راحت میشه
خدا دوست داره شما خودتون اذیت نکنید غصه نخورید از دیگران متنفر نباشید دیگران هرچی که هستن دوست داشته باشید و چی از این بالاتر
از تک تک لحظات زندگیتون لذت ببرید و الکی با این افکار خرابش نکنید

خوش باشید

پرشین گرل عزیز تا اینجا برات گفتم که توی کودکی چه اتفاقی برام افتاد.
اون اتفاقات گذشت. سالهای بعد به شیرینی و خوشی سپری شد اما اثر اون سال روی من مانده بود. من توانایی برقراری ارتباط صحیح را تا حد زیادی از دست داده بودم. بسیار حساس و زودرنج شده بودم و مدام در ذهنم از دیگران و شرایط جامعه انتقاد می کردم. دوستان معدودی داشتم. از همه بدتر اعتماد به نفس نداشتم. متاسفانه در خانواده هم شرایط چندان مطلوب نبود. من کوچکترین عضو فامیل مادری و آخرین فرزند والدینم بودم. تمام خاله زادها و دایی زاده ها از من بزرگتر بودند و خواهر و برادرم در حدود یک دهه از من بزرگتر بودند. یعنی حسابش را بکن موقع مراسم های دسته جمعی فامیل هیچ کاری به من نمی رسید. بزرگترها همه کارها را می کردند. همه خودشان را از من داناتر می دانستند چون بزرگتر بودند و کسی حرف مرا چندان جدی نمی گرفت. خانم های فامیل ما همه شاغل بودند و من دوست داشتم خانه دار باشم و از بچگی این کار را یاد گرفته بودم. این مزید بر علت بود که همه فکر کنند من کار چندان جدی ای ندارم. بعد همه ازدواج کردند حتی نوه دایی من که کوچتر از من بود ازدواج کرد و من شدم تنها فرد مجرد فامیل.
از طرف مادر هم تحت فشار بودم. مادرم بسیار مهربان و فهمیده. بسیار فعال و با استعداد و خوش قلب. مادرم در هر جمعی که می رفت درخشان بود و شاخص. اما متاسفانه شخصیت کمال گرا و کنترل گر داشت. یعنی در کوچکترین امور زندگی هم به من بکن و نکن می کرد. ویژگی این تیپ شخصیتی این است که نمی توانند به دیگران اعتماد کنند و کاری را به آنها بسپارند. یعنی حتی یک ظرف شستن ساده تویش بکن و نکن بود. من به مادرم وابسته بودم. دلم می خواست او من را تایید کند و از من راضی باشد اما این اتفاق به ندرت می افتاد. نوجوان که بودم این شرایط را تحمل می کردم. چون معتقد بودم سنم کم است و این مساله طبیعی است. اما وقتی به دهه بیست زندگی وارد شدم دیگر تحمل نداشتم با من مثل یک نوجوان رفتار شود. من همه کارهایم را تنها انجام می دادم تا انتقاد یا سرزنشی نشنوم و حتی در تنهایی این حس را داشتم که کسی دارد کار من را نگاه می کند و از من انتقاد می کند. شرایط بسیار سختی بود. نمی توانم سختی این شرایط را توصیف کنم. همان یک ذره اعتماد به نفس من هم در این شرایط خرد شد و از بین رفت.

اما من از پا ننشستم. شروع کردم به مطالعه کردن. به تفکر کردن و تعمق. این کار من را تسکین می داد. حس آزادی به من می داد. شروع کردم چیزهای تازه و جدید را امتحان کردن. به همه چیز علاقه داشتم و برایم جذاب بود. باید بگویم که به خاطر استرس و عدم اعتماد به نفس من هیچ کاری را کامل نمی کردم اما از پا نمی افتادم و باز هم به راهم ادامه می دادم. بی شمار دنیای جدید و تازه پیش روی من گسترده شده بود و من محو تماشا و تفکر بودم. همین آرامم می کرد. من کلی تجربه اندوخته بودم. من چیزهای زیادی می دانستم. اما مشکل این بود که نمی توانستم عملی اش کنم. به همان علت هایی که توضیح دادم. حس می کردم یک تحول باید در وجود من اتفاق بیافتد که خوشبختانه خدا به من لطف کرد و این جرقه را برایم فرستاد. آن لحظه ها را هیچ گاه فراموش نمی کنم و همیشه شاکر خداوند متعال هستم.

من می خواستم ازدواج کنم و راجع به ازدواج کلی مقاله خوانده و سخنرانی گوش کردم. تا اینکه یک نفر گفت : اگر می خواهی همسر خوبی داشته باشی با مشخصاتی که به دلخواه تو شبیه باشد باید اول خودت را ببینی. آیا به عیب های خودت واقف هستی ؟ آیا صفات خوبی را که از همسرت انتظار داری در خودت سراغ داری؟ مثلا اگر همسر مثبت اندیش و صبور می خواهی آیا خودت اینگونه هستی؟

من چندین بار به این حرف ها فکر کردم و ناگهان یک شب به عیب هایم واقف شدم. واقعیت این بود که من هیچگاه نخواسته بودم نقص خودم را ببینم و سعی می کردم با نگرش انتقادی به همه چیز خودم را خوب ببینم. بله منکر مشکلات موجود نیستم اما حاضر نبودم با همان نگرش به خودم بنگرم.

دوباره این جرقه زده شد. در خانه یکی از اقوام بودم و داشتم راجع به احادیث معصومین صحبت می کردم. دوباره صحبت به همین سمت کشیده شد. آن خانم گفت که در احادیث به ما سفارش شده است که هرگز کسی را ( سرزنش ) نکنیم. هرگاه کسی را سرزنش کنیم خدا ما را با همان موضوع امتحان خواهد کرد. این دومین جرقه بود.

بعد از آن بود که زندگی من به آرامی شروع به تغییر کرد. من به خوبی فهمیدم که کلید حل تمام مشکلاتم در گرو این است که خودم را بشناسم و بیشتر از هر کسی و هر چیزی به خودم و حالات و افکارم توجه کنم. درون بینی کنم و واقعیت خودم را ببینم. انتقاد بیش از حد از دیگران ، سرزنش دیگران و بازگو کردن عیب ها و گناهان دیگران تنها باعث اضطراب و مغشوش شدن افکارم می شد. فهمیدم که هر چه بیشتر راجع به گناهان و زشتی ها حرف بزنم آنها پررنگ تر می شود و قوی تر. حتی اگر می خواستم به کسی کمک کنم و اشتباهش را به او نشان دهم اول از همه خودم باید درست می شدم. کسی که حاضر نیست خودش را اصلاح کند نه تنها حق انتقاد از دیگران را ندارد بلکه اگر هم حرفی بزند باد هوا است و کسی نمی پذیرد. هنوز باید خیلی چیزهای دیگر یاد می گرفتم.
به هر حال اولین قدم را در راه تغییر برداشتم .

عزیز دلم.
من تا قبل اشنایی با این سایت فکر میکردم فقط من این مشکلاتو دارم.ولی الان میبینم خیلیا مثل من هستن.
منم دقیقا دوستای صمیمی ازدواج کردن خودشون و ماماناشون خیلی بد باهام حرف میزنن.اونروز دوستم میگفت اخی عزیزم میخوای برات خواستگار بفرستم!!!
درصورتی که همه چیز من از اونا بالاتره کاملا هم مشهوده ولی خب فکر میکنن همه چیز خلاصه میشه تو 16سالگی ازدواج کردن و این یعنی خوشبختی.
دیگه نمیخوام باهاشون هم کلام بشم سنی ندارم21سالمه باز اونا میان یه جوری حرف میزنن انگار ترشیدم.
ولشون کن این ادمارو.زندگی چیزای مهم تری داره برای فکر کردن و وقت گذاشتن ...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ابی اسمان

عزیز دلم.
من تا قبل اشنایی با این سایت فکر میکردم فقط من این مشکلاتو دارم.ولی الان میبینم خیلیا مثل من هستن.
منم دقیقا دوستای صمیمی ازدواج کردن خودشون و ماماناشون خیلی بد باهام حرف میزنن.اونروز دوستم میگفت اخی عزیزم میخوای برات خواستگار بفرستم!!!
درصورتی که همه چیز من از اونا بالاتره کاملا هم مشهوده ولی خب فکر میکنن همه چیز خلاصه میشه تو 16سالگی ازدواج کردن و این یعنی خوشبختی.
دیگه نمیخوام باهاشون هم کلام بشم سنی ندارم21سالمه باز اونا میان یه جوری حرف میزنن انگار ترشیدم.
ولشون کن این ادمارو.زندگی چیزای مهم تری داره برای فکر کردن و وقت گذاشتن ...

---

دقیقا من هم مشکل شما دارم،