-
با همه ی اینها و با وجود تمام این مشکلات اگر هنوز این رشته قلقلکتون میده و احساس میکنید خیلی دوس دارید که تجربش کنید و اگر این راهو امتحان نکنید یه زمانی ممکنه افسوس بخورید به نظرم این شانسو از خودتون نگیرید و برا دلتون تلاشتونو بکنید حداقل بعدها عذاب وجدان ندارید و بازهم فکر نمیکنید که میتونستید بهتر ازین باشید
البته خواهرانه بهتون بگم که یه مقدار ایده ال گرایی و کمال طلبی تونو کم کنید اینطوری حتی دکتر هم بشید باز اروم نمیشید و مدام سردرگم هستید و احساس میکنید که بازم سر جای خودتون نیستید
من بازم میگم من یه دوست خیلی خیلی صمیمی دارم که تقریبا 13 سالهم ازم بزرگتره و لیسانس شیمی داشته و الان کار شخصیش یه کار کاملا متفاوتاز رشتش هستش اما به شدت تو کارش موفق هست و خداشاهده به اندازه ی یه دکتر در امد داره از نظر من اون خیلی ادم موفقیه و صد البته خوشبخت هم اینکه تو کارش متفاوته و هم به حدی فهیمو با شعوره و شیوه زندگیش اصولی و درسته که من خیلی چیزها همیشه ازش یاد میگیرم و هرچه بیشتر هم میگذره من بیشتر بهم اثبات میشه دکتر شدن تضمین خوشبخت بودنو متفاوت زندگی کردن نیست
شاید باورتون نشه امامن شاید واقعا نذارم دخترم پزشک بشه
دلم میخواد فقط موفق باشه و از زندگیش لذت ببره
دلم میخواد یه ورزشکار حرفه ای بشه یا یه هنرمند مطرح
خلاصه بره سراغ چیزی که زندگی شادی داشته باشه
-
سلامخب چنين عنوانايي كلا ما رو به سمت تاپيك جذب ميكنه.منم همكار سحر جان هستم و خيلي از صحبت هاش رو تاييد ميكنم. البته درگوشي دوست دارم بگم كه سحر عزيزم بعضي حرفا و درد و دلا رو بذار درون صنفي بمونه.قبل از هرچيز با علتي كه براي انتخاب اين مسير بيان كردي مشكل دارم. چرا جامعه پزشكي رو در رده بالايي مي دوني؟ اصلا تصور نكن اگه پزشك شدي قراره از احترام ويژه اي برخوردار بشي بهترين نمونه كوچيكش هم همين پست شمارت ٦ خانوم فائزه ست! مي خواستم گزارش بدم چون نامناسب با تاپيكه حذف كنن ولي ديدم اگه باشه بهتر هم هست. بايد به خدمتت عرض كنم كه با توجه به سياست هايي كه چندين ساله درپيش گرفته شده، رشته هاي علوم پزشكي نه اون درامدهاي سابق رو دارن و نه اون اجر و احترام رو .... اگه بيشتر توي گروه هاي پزشكي زمان ميگذروندي بيشتر هم با درد و دلاشون اشنا ميشدي. در مورد خود پزشكي كه كاملا صريح و مستقيم ميگم ببوسش بذار كنار! تو از همون دوره دانشجويي فحش خور ِ استاد و رزيدنت و مردم و كارمند و پرستارش و .... هستي. كلا اصلا از اون احترامي كه تو روياهات دنبالشي هييييييييچ خبري نيست. و البته مردم ما هر روز طلبكارتر ميشن. متاسفانه امروز پولدارترين پزشك ايران (!) اومده و براي مطرح كردن خودش انقدر دم از بي مبالاتي پزشكان زده و تلاش كرده مردم رو به جون اين پزشكا بندازه و البته مردم ما كه تحت فشاراي اقتصادي زيادي هستن و به دنبال يه مقصر براي خالي كردن تمام فشارها ميگردن، در دسترس ترين قشر رو همين پزشكا مي دونن و تصور مي كنن اون دروغاي حقوقاي چند ده ميليوني واقعيت داره و پزشكا كه مفت مفت (!) به اين جايگاه رسيدن دارن حق و حقوق مردم رو با لذت نوش جان مي كنن. حتما خودت هم تو فضاي مجازي خبرهاي حاشيه ساز از پزشكي زياد خوندي ولي مخت سوت ميكشه اگه بفهمي معمولا واقعيت ماجرا چيز ديگه ايه و بعضيا براي اينكه بگن ما به فكر مردم هستيم (!) به راحتي به قضيه شاخ و برگ ميدن و ميگن ببينين ما چه برخوردايي ميكنيم!!حرف كه زياده ولي بايد توي اين فضا باشي تا تنش ها رو بتوني با پوست و گوشتت لمس كني. بايد پزشك شده باشي كه بفهمي چقدر شب ها كه از فكر و استرس مريض ها خوابت نمي بره ولي اونوقت همين بيمار تو رو محكوم به پولپرستي مي كنه.من كه به شخصه تو هيچ جايي به راحتي رو نميكنم دندونپزشكم. چون اين جمله برام احترام نياورده بلكه يه برچسب روي پيشونيم ظاهر كرده "بسيار پولدار و قابل چاپيدن" همين! تنها كلاسش براي پدر و مادرم و اطرافيان مونده كه به من افتخار كنند.پس با تمام اين صحبت ها فكر نمي كنم ديگه لزومي داشته باشه برسيم به شرايط سخت قبولي. لازمه بگم همونطوري كه سحرجان گفت قبولي توي تخصص بسيار سخت تر از قبولي تو خود اين رشته هاست. پس شما اگه خيلي هم باهوش باشي و سال اول پزشكي قبول شي در مورد تخصص اين احتمال بسيار كمرنگه. و اما به شدت تاكيد ميكنم كه سال هاي طرح رو جدي بگيري چون مجبوري چندين سال رو توي شهرها و روستاهاي ديگه بگذروني و اون موقع حتما مادر هم شدي و واقعا هيچ چاره اي جلوي پات وجود نداره. در مورد دندونپزشكي اگه ساكن تهران نيستي و مي توني دو سال دوري طرح عمومي رو تحمل كني و البته مشكلي هم با كمر درد (اين كمردرد رو بسيار جدي بگير نمي دونم چرا همه راحت از كنارش ميگذرن) نداري، مي تونم توصيه كنم كه دوست داشتي بخون. راستي در نظر بگير كه همون دوره عمومي ٦ ساله رو هم شايد مجبور باشي شهر ديگه اي بخوني. من كه رتبه م ٣٠٠ بود، از خونواده م جدا بودم. ببين من رشته م رو دوست دارم و از انتخابش پشيمون نيستم ولي فقط چون خود ماهيت كارش برام شيرينه. من سعيمو مي كنم براي بيمارم وقت بذارم تا به اون چيزي كه ميخوام برسم ديگه نميتونم حساب كنم كه اين بيمار قرار نيست پول بده و بيمه ش شايد ٦ ما ديگه با من حساب كنه يا ... اون لحظه ميخوام يه اثر هنري خلق كنم فقط واسه لذت خودم! ولي از اون احترام و درامدي كه توي ذهنته هيچ خبري نيست.پزشكي رشته ايه كه امكان نداره اجازه بدم فرزند خودم بره سراغش ولي دندونپزشكي فقط درصورتي كه ايران نباشه!اينا رو گفتم تا ذهنيتت رو كلا عوض كني و اما برسيم به حرفاي ديگه كه بيشتر به دردت ميخورن؛در كل توي جامعه امروز با توجه به اينكه راه هاي دست يابي به مدرك براي خيلي ها كه حتي ذره اي هم توانايي نداشتن، آسون شده، ديگه اصلا اين طوري نيست كه مدرك برات ارزش و اعتبار بياره. بلكه فقط و فقط پوله كه برات احترام مياره. موفق بودن و نخبه بودن و ... هم اينجا هيييييييچ ارزش و جايگاهي نداره. تا حالا توي تلويزيون شنيدي كه بگن فلان دانشمند ايراني اين كارو كرد؟! خير فقط يه كلمه بيان ميشه "دانشمندان ايراني"! يعني اينطوري نيست كه براي اون شخص خاص ارزشي وجود داشته باشه. بنابراين،اگه ميخواي توي جامعه و اطرافيانت مطرح باشي > از ايران برو.اگه ميخواي درون خودت به حس سيري و باور مفيد بودن برسي > سعي كن توي رشته اي كه با تمام وجود بهش علاقه داري و ازش لذت مي بري موفق بشي. و اگه واقعا اين طوري كه صحبت ميكني تشنه دست يابي باشي، اين موفق شدن نبايد برات سخت باشه.اگه ميخواي به درجه مالي نسبتا قابل قبولي برسي ( البته به شرطي كه با تمام اين توصيفات توقعت رو كمتر كرده باشي) > رشته پروتزهاي دنداني رو توصيه ميكنم كه بعدش ميري لابراتوار ميزني و بدون اينكه دغدغه چك و چونه زدناي مردم رو هم داشته باشي، دستمزدت رو پشت صحنه دريافت ميكني. البته بايد بگم تنها زماني توي اين رشته موفق ميشي كه ١) كار هنريت خوب باشه ٢) ساكن شهرستان باشي نه تهران.اگه اولين و بزگترين اولويتت داشتن مدرك دكتراست > داروسازي رو پيشنهاد مي كنم. استرس شغليش كمتر از اوناييه كه مستقيم با بيمار سر و كله مي زنن. درامدشون هم بد نيست ولي درس هاشون بسيار سنگينه و البته در نهايتش احتمالا بايد با قشر بازار سرو كله بزني و خب اون ها هم لزوما تحصيل كرده نيستن.در پايان خطاب به دوستان؛سحرجان، من خودم از ديپلم رياضي اقدام كردم. ولي هنرستانيا چون پيش دانشگاهي نداشتن بايد يه سال ديگه هم بخونن بعدش مي تونن كنكور بدن.البته بايد آتوسا در نظر داشته باشه كه شما فقط حق داري يك رشته رو به صورت دولتي روزانه در دانشگاه هاي ايران بخوني. خوندن رشته دوم حتما شامل صرف هزينه ميشه. يعني يا دانشگاه هاي آزاد يا دولتي هاي پولي.فائزه جان ما دندونپزشكا نه تنها به اينجا سر ميزنيم انقدر بيكاريم كه پست هاي طولاني هم مي نويسيم! راستي ما هم مثل انساناي ديگه دغدغه هاي خاص زندگي هامون رو داريم ...
- - - Updated - - -
نمي دونم اين چه مشكليه كه يه وقتاي متن اين طوري به هم پيوسته ارسال ميشه! و متاسفانه امكان ويرايش هم وجود نداره!
-
سلام سحر جان وستاره عزیز :72::72:
ازتون بی نهایت ممنونم که وقت گذاشتین.
حرفاتون خیلی برام مفید بود از خیلی واقعیت ها رو که ازشون اطلاعی نداشتم آگاهم کردین.
به این نتیجه رسیدم که این رشته با هدف من جور در نمیاد در واقع اون موفقیتی که من میخوام، با پزشکی بهش میرسم اما خیلی سخت !! چرا که جدا از قبولی و 6 درس خوندن اون هم با پرداخت شهریه ، گذروندن طرح در یک شهر دیگه واقعا سخته حالا امتحان تخصص رو هم اضافه کنم و دوباره درس خوندن و در نهایت تلاش برای مطرح شدن و کسب درآمد .....
الان فکر میکنم اگر انقدر پرتلاش باشم و بتونم تو این رشته موفق شم خب همین زمان و چه بسا چند سال کمتر از اون رو در رشته خودم وقت بذارم و بتونم بهترین رشته خودم باشم زودتر به اون موفقیتی که میخوام میرسم در حالی که این برام راحت تر ، کم هزینه تر و کوتاه تره ...
ازتون ممنونم که منو از این تردید نجاتم دادین خیلی جاها مشورت گرفتم اما شما خیلی روشن تر توضیح دادین انشاالله که تصمیم درستی گرفته باشم و دیگه هیچ وقت دچار این تردید نشم ُ
از صمیم قلب برای هردوتون آرزوی موفقیت میکنم و بازهم تشکر و یک دنیا سپاس:72::72:
