نقل قول:
نوشته اصلی توسط
deltang1990
نمیدونم چطوری تشکر کنم بابت این وقتی که برای نوشتن میزارید:46::43:
خیلی ممنونم به خاطر صحبت هاتون که بهم ارامش میده:72:
این صحیت ها خیلی کمک کننده بود... بله باید بهش مثبت نگاه کرد و زاویه دیدمو عوض کنم.
از این اتفاق خیلی چیزها یاد گرفتم و باید خوشحال باشم که زودتر تموم شد...
هرچند ممکنه خیلی دیر حالم خوب بشه و هرچیزی منو یاد اون بندازه اما عوضش صدمه ای که خوردم کمتر از وقتیه که ازدواج میکردم و این اتفاق میفتاد
خیلی تشکر میکنم از صحبت ها و آگاه کردن من:18:
دلتنگ عزیزم از لطفت سپاسگزارم. ببین با چند تا نوشته حالت خ نغییر میکنه. خب چی میشه که کلا حالت بده؟
من می دونم
بخاطر غرق شدن در افکار منفی. در نظر داشته باش الان افکار دارن اذیتت میکنن. چون همش داری فکر میکنی طرد شدی. مورد خیانت قرار گرفتی . اون بود که رهات کرد و ..
وقت صرف شارژ خودت نمیکنی. بر همه ما واجبه هر روز حالمون رو چک کنیم. کسی از بیرون نمیاد حال مارو خوب کنه.
مورد بعد تغییر نگرشه. قطعا پشت این اسیب روحی افکار ریشه ای وجود دارند. باید دنبال انها بوود
انقدر زیبایی هست انقدر جا هست برای کشف مسایل جدید ولی متاسفانه فوکوس روی از دست دادن همه این فرصتها رو گرفته ازت. وقتشه که تصمیم بگیری و نهایتا تا سه ماه بعد خ عالی شده باشی. برنامه داشته باش براش. بسه دیگه . خیلیها فکر میکنند اول باید حالشون خوب بشه بعد شروع کنند به زندگی و ..اول باید شروع کنی به زندگی ( انجام امور دلخواه و ورزش و ..) تا بعد حالت خوب بشه.
امروز یکی از دوستان من در یکی از صفحات اجتماعی این متن رو نوشته بود با اجازه ایشون این متن را برای شما می فرستم
گوید که: "افسرده شدی بی من و پژمرده شدی
پیشترآ، تا بزند بر تو هوای دلِ من"(مولانا، غزل 675، بیت 8)اصلِ اصلِ اصلِ پژمردگی و له شدگیِ روح و روانِ ما آدمیان از چیست؟ از این است که ما معمولا دهها و صدها نفر را دور خود جمع می کنیم و اگر به هر علت و دلیلی روزی اینها بروند و نباشند - اگر خدا را هم نداشته باشیم - کن فیکون می شویم. یعنی همنشین یا همنشینانی "بیرونی" برای خود فراهم می کنیم تا تنها نمانیم و به امید آنها روزگار بگذرانیم. اما خطر اینجاست که اگر روزی آنها نباشند، در "درون" عشق و امید و همدمی نداریم. لذا همیشه بر روی لبۀ پرتگاه راه می رویم و زندگی می کنیم. در حالیکه مساله ایمانِ آدمی به خداوند و تکیّه بر او، بارها و بارها در غرب توسط روانشناسان تحقیق و بررسی آکادمیک شده است و نتیجه همیشه یکسان بوده است و آن اینکه اگر آدمی همه چیز خود را از دست بدهد ولی خدا را به عنوان همدم، تکیّه گاه، عشق، و از همه مهمتر امید، داشته باشد، بی شک تَرَک برخواهد داشت امّا هرگز شکسته و فروریخته نخواهد شد.دکتر ع. م .( دکترای روانپزشکی از امریکا دارند مفسر اثار مولانا هم هستند)
:72:
