نمایش نسخه قابل چاپ
یه سوال بچه هاتون از همین همسرتون هستن یعنی شما مجرد بودید باهاشون ازدواج کردید ؟
اگر اینطور هست حتما دلایل محکمی برای ازدواج داشتید که با وجود مخالفتها باز هم ازدواج کردید
پس مطمئنا می تونید زندگی تون رو خیلی شیرین تر و بهتر کنید
بهتره علت ناراحتی همسرتون رو پیدا کنید . به نظرم ایشون از یه چیزایی راضی نیست
با هم صحبت کنید و حلش کنید
شاید دوتا زایمان پشت سرهم در سن بالا باعث این بیماری شده باشد. معمولا خانم ها بعد از زایمان افسردگی می گیرند. اما متاسفانه کسانی که زمینه بیماری داشته اند ( خانم شما زندگی قبلی اش را به خاطر قتل همسرش از دست داده و زمینه داشته ) این افسردگی تا سالها بعد بهشان می ماند. به خصوص که هنگام زایمان جوان نبوده اند و دو زایمان بی فاصله داشته اند. بهتره با یک روانپزشک خودتان بروید ( لازم نیست فعلا همسرتان بیاید ) مشورت کنید ببینید نظر روانپزشک چیست. آیا تشخیص بیماری می دهد یا نه. روانپزشک خوب هم در تهران سراغ دارم.
همه منفی های طرف مقابل که نه، اما اکثرش برای همین موردی هست که می گی برام مهم نیست.نقل قول:
نوشته اصلی توسط vahidvahid
همسر شما نه سال از شما بزرگتره و ضمن این که زمان ازدواج با شما بیوه بودن.
این اختلاف سن به خودی خود مشکل آفرین هست. تجربه یک زندگی را هم بهش اضافه کنید.
اگر شما با دختری که نه سال از شما بزرگتر بود ازدواج می کردید مشکلاتتون به مراتب کمتر بود.
متاسفانه زمانی که باید به حرف و تجربه بزرگترها گوش می کردید مرغتون یه پا داشته،
ایشون شور و شوق مورد نظر شما را نداره،
از نظر جنسی به اندازه ی شما فعال نیست.
ذهنش و دلش درگیر اون یکی پسرش هست،
و ..... خب همه اینها مربوط به این اختلاف سن و شرایط هست. وگرنه اگر با کسی در شرایط خودش ازدواج می کرد اینطور نمی شد.
یادتان باشد قتل و آدم کشی چه عمد باشد چه غیر عمد از یاد خانواده مقتول نمی رود. خانواده هایی که با این مسئله مواجه می شوند خیلی وقت ها نیاز به درمان و حمایت طولانی مدت دارند تا بتوانند زندگی عادی داشته باشند.
ببینید کم کمش اینه که مقتول را می برند پزشکی قانونی و کالبد شکافی می کنند. می دانید همین مساله چقدر روی روح و روان خانواده مقتول اثر می گذارد؟ شاید عادی به نظر برسد این مساله اما اینطور نیست. آنقدر این مساله آزار دهند و خردکننده است که تازگی ها تلاش هایی صورت گرفته است که کالبدشکافی را با استفاده از دستگاه های تصویربرداری پیشرفته و با کمترین نیاز به شکافتن انجام دهند تا خانواده مقتولان آزار و اذیت روحی و روانی نبینند و اعصابشان خراب نشود.
تازه این فقط کوچکترین قسمت قضیه است. فقط خدا می داند مقتول شدن یک نفر چه عذابی به خانواده اش می دهد.
همین مساله کافی است تا خانم شما را از پا بیندازد. تازه بی پدر شدن یک پسر جوان هم مزید برعلت است. شما خوب می دانید که پول زندگی ساز نیست و پسر جوان به پدر احتیاج دارد . مگر می شود پول جای پدر را بگیرد ؟
به هر حال با یک روانپزشک مشورت کنید.
در کنار آن می توانید حق عضویت همین سایت را پرداخت کنید و مشاوره تخصصی دریافت کنید .
من بله. اولین بار بود که ازدواج کردم. دلیلش عشقم بود. فقط همین.
من اصلا دوست دخهتر نداشتم. یعنی به خاطر یه سری اعتقادات، دوست نداشتم داشته باشم. نمی دونم شاید این عشق نبوده.... و شاید رفتارهای زنم در قبال من در اون دوران، باعث شده که من بهش علاقه پیدا کنم. من بعد از تعطیلی از کار خودم، توی موسسه ای می رفتم که خانومم هم اونجا کار می کرد. از اون طریق اشنا شدیم. اما هرچی بوده، من الان عاشق زندگیمم (البته شاید فقط عاشق بچه هامم). نمی دونم. نمی دونم چمه
من به دوستای خوب که قصد کمک کردن دارن توصیه می کنم به جای اینکه ایشون رو از زندگیشون سرد کنن ، راهکارهای خوب ارائه بدن ....
آقا وحید میشه پست من رو بخونید و نظرتون رو راجع به اون بهم بگید؟
درسته که شما اختلاف سنی دارین یعنی خانومتون الان باید 43 ساله باشن. به نظرم بازم سن ایشون اونقدی نیست که انقد بی انگیزه باشن و بیحوصله... مادر من الان 50 سالشه از من حوصلش بیشتره واسه بیرونو تفریح.
من فک میکنم مشکلات گذشته ایشون بی تاپیر نبوده بهتره به مشکلاتشون توجه کنین. هم چنین اخلاق و برخورد خودتون. درسته که دوسشون دارید ولی نحوه ی برخورد با مشکلات و ابراز هم خیلی مهمه. فکر میکنم به یک روانپزشک و روانشناس احتیاج دارید.
بلهو حرفاتون جامع بود. واقعا جامع. خداییش یه جاهایی احساس کردم توی زندگی من هستین. اما می دونید... همش این نیست. یعنی خیلی چیزایی که شما می گید رو توی 3-4 سال گذشته امتحان کردم. ولی به جواب نرسیدم.
لطفا به این نکته توجه کنی:
زن من، هر رفتاری که ازش بوی عشق بیاد یا مثلا (ببخشید.. به قول اون لوس بازیا!!) رو شدیدا سرکوب می کنه. به خدا توی عمرم هیچ کس نتونسته بود با حرفاش یا کاراش سنگ رو یخم نکگرده بود ولی خانومم... بارها بهش گفتم دوستت دارم و اون نه تنها هیچ وقت جوابی نداده، بلکه تو 60 درصد موارد، یه چیزی می گه که خودم خجالت می کشم.
دوستش دارم ولی بیحوصلس. بی اخلاقه و بی صبر. می ترسم از انتهای کار. من که قربانی شدم (شاید اونم (شاید نه حتما) بنوعی قربانی شده) اما دوست ندارم بچه هام خدای نکرده به مشکل بخورن. به خدا اگر بچه نداشتم، طلاق نمی دادئم، ولی از همین لحظه، چنان گم و گور می شدم که اون حتی دیگه اسمم نشنوه
از اول اینطوری بوده که دوست داشتن شما رو سرکوب کنه؟ اگه اینطوره چی باعث شد بخواین هر دوتون که زن و شوهر باشین و کنار هم باشین؟
همون افسردگی و ناراضی بودن از بعضی چیزا که دوستان گفتن معقوله که روانپزشک و مشاور می رین
اگه هم از اول سرکوب کردن شاید از عشق از دوست داشتن از وابسته شدن و دوباره از دست دادن می ترسن